Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Ὡς ἐκ τούτου διά τῆς ἀποδοχῆς τῆς αἱρέσεως ἀποστατεῖ κάποιος τῆς διαχρονικῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καί ἐντάσσεται στήν νεοΐδρυτο κατασκευασθεῖσα. Ὅ,τι δέ κάνουν οἱ Ἐπίσκοποι τῆς νεοϊδρύτου «Ἐκκλησίας» λέγουν ὅτι τό ἔκανε καί τό ἀπεφάσισε ἡ Ἐκκλησία: «εἶτα καί ἐκκλησίαν σεαυτόν –ὤ τοῦ θράσους!– χειροτονεῖς, οὐκ εἰδώς ὅτι καί Νεστόριος καί Μακεδόνιος τάχ’ ἄν τοῦτ’ ἰσχυρίσαιντο, ὅ καί αὐτός ἰσχυρίζεσαι».

Ὅλα αὐτά πού ἀναφέρει ὁ Ἰωσήφ διά τόν Καλέκα εἶναι σά νά τά λέγη διά τούς σημερινούς οἰκουμενιστές Ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι πάσχουν ἀπό τήν ἴδια νόσο. 

Η συνέχεια : "κλικ"  πιο κάτω στο  Read more

Στό τέλος δέ τοῦ ἐν λόγῳ χωρίου μέ πολλή σαφήνεια ἀναφέρει τά γνωρίσματα τῆς διαχρονικῆς Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τό κυριώτερο τῶν ὁποίων εἶναι ὅτι αὐτή εἶναι «ἐλευθέρα καί ἀνεπίμικτος παντός ρύπου καί σπίλου, πρεσβεύουσα τά ὑγιᾶ καί καθαρά καί ἀπειλικρινημένα δόγματα τῶν θεοφόρων ἀνδρῶν».

Εἶναι φανερό, ἀπό ὅλα ὅσα ἀναφέρει ὁ Ἰωσήφ ὁ Καλόθετος, ὅτι ἡ ἀποτείχισις γίνεται ἀπό τήν νεοΐδρυτο «Ἐκκλησία» καί ἀπό ὅσους ἀνήκουν εἰς αὐτήν, προκειμένου νά ἀνήκη κάποιος στήν διαχρονική Ἀποστολική Ἐκκλησία καί ὄχι, ὅπως ἐσφαλμένως πολλοί σύγχρονοι κληρικοί ἰσχυρίζονται, ὅτι ἡ ἀποτείχισις γίνεται μόνο ὡς διαμαρτυρία, προκειμένου νά ἐπισπευθοῦν οἱ διαδικασίες διά τήν συνοδική καταδίκη τῆς αἱρέσεως. Εἰς τήν περίπτωσι αὐτή τοῦ ἁγ. Γρηγορίου καί τῶν ὁμοφρόνων του μέ τόν Πατριάρχη Καλέκα ἔχομε, ἀφ’ ἑνός μέν τήν ἀποτείχισι τοῦ ἁγίου ἀπό τόν αἱρετικό Πατριάρχη καί τούς Ἐπισκόπους πού τόν ἀκολουθοῦσαν, ἀφ’ ἑτέρου δέ τήν ἀποκήρυξι καί ἀποκοπή πού ἐπιβάλλει ὁ Πατριάρχης στόν ἅγιο. Αὐτήν τήν ἀποκοπή ἀπό τήν «Ἐκκλησία του» τήν περιγράφει, μαζί μέ τούς λόγους γιά τούς ὁποίους ἔγινε, πολύ εὔγλωττα ὁ Ἰωσήφ ὁ Καλόθετος: «Ἀποκηρύκτους ἡμᾶς πεποίηκεν ὁ ποιμήν ὁ καλός, ὁ τῶν ἡμετέρων ψυχῶν φροντιστής, οὐχ ὅτι ἥλωμεν κλοπῆς, ἱεροσυλίας, μοιχείας,

πορνείας, φόνου, ψεύδους, διαβολῆς, ἐπιορκίας, ἀλλ’ ὅτι οὐχ ἥλωμεν. Ἀποκηρύκτους καί ἀποσυναγώγους ἡμᾶς πεποίηκε τῆς ἐκκλησίας, ὥσπερ πάλαι τό τοῦ Ἁννάνου καί Καϊάφα συνέδριον τούς ἱερούς ἀποστόλους, οὐχ ὅτι ἥλωμεν στάσεως καί θορύβου, οὐχ ὅτι τοιχωρυχίας ἤ τυμβωρυχίας, ἀλλ’ ὅτι οὐχ ἥλωμεν. Καί τούτου μάρτυρες αὐτά τά πράγματα καί οἱ εὖ ἔχοντες συνέσεως, ὅτι οὐ συνεφηψάμεθα τῆς μελετωμένης αὐτῷ τυραννίδος καί τοῦ στασιαστικοῦ φρονήματος. Καί αὖ πάλιν στασιώδεις ἡμᾶς φάσκει καί ταράκτας καί παραδογματιστάς οὐχ ὅτι τοῦτο, ἀλλ’ οὐδ’ οὐ μή ἴδῃ, ἀλλ’ ὅτι οὐ συνεχωρήσαμεν αὐτῷ ἀποδόσθαι τήν ἡμετέραν εὐσέβειαν καί τήν τῶν ὁμοφύλων ἡμῶν, ὥσπερ τήν ἑαυτοῦ καί τήν τῶν συνεπομένων ἐπισκόπων αὐτῷ, ἀλλά παντί θυμῷ καί παντί σθένει ἵεμεν πανταχῇ πρός πάντας βοῶντες στεντόρειον · “Στήκετε, ὦ ἄνδρες, στήκετε · φυλάττετε τάς παραδόσεις ἅς παρελάβετε, τηρεῖτε τήν καλήν παρακαταθήκην · κἄν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίσηται ὑμῖν παρ’ ὅ παρελάβετε, εἴπατε καί ὑμεῖς τό τοῦ ἀποστόλου ἀνάθεμα”» (ὅπ. ἀν., σελ. 297-298).

Εἰς τό ἐν λόγῳ χωρίο οἱ ἐκφράσεις τοῦ Ἰωσήφ «ὁ ποιμήν ὁ καλός, ὁ τῶν ἡμετέρων ψυχῶν φροντιστής» εἶναι φυσικά εἰρωνικές, ἀντί δηλαδή νά πῆ ὁ λύκος, ὁ φονέας τῶν ψυχῶν κλπ. Ἡ ἀποκήρυξις δέ καί ἀποκοπή τῶν Ὀρθοδόξων ἐκ μέρους τῶν αἱρετικῶν γίνεται αὐταρχικά, μέ τήν κακή χρῆσι τῆς ἐξουσίας, μᾶλλον μέ τήν κατάχρησί της, πρός ἐκφοβισμό καί καταστολή τῆς ἀντιδράσεως τῶν Ὀρθοδόξων.

Στό τμῆμα πού παραθέσαμε ἀνωτέρω: «ἀλλ’ ὅτι οὐ συνεχωρήσαμεν αὐτῷ ἀποδόσθαι τήν ἡμετέραν εὐσέβειαν καί τήν τῶν ὁμοφύλων ἡμῶν, ὥσπερ τήν ἑαυτοῦ καί τήν τῶν

συνεπομένων ἐπισκόπων αὐτῷ, ἀλλά παντί θυμῷ καί παντί σθένει ἵεμεν πανταχῇ πρός πάντας βοῶντες στεντόρειον · “Στήκετε, ὦ ἄνδρες, στήκετε · φυλάττετε τάς παραδόσεις

ἅς παρελάβετε, τηρεῖτε τήν καλήν παρακαταθήκην · κἄν ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίσηται ὑμῖν παρ’ ὅ παρελάβετε, εἴπατε καί ὑμεῖς τό τοῦ ἀποστόλου ἀνάθεμa”», πρέπει νά ἐπισημάνουμε τό ἑξῆς σημαντικό στοιχεῖο · πώς δηλαδή, ἄν ὁ ἅγ. Γρηγόριος καί οἱ ὁμόφρονές του δέν ἀπετειχίζοντο ἀπό τόν αἱρετικό Πατριάρχη, αὐτός θά ξεπουλοῦσε καί τήν ἰδική των εὐσεβῆ πίστι, ὅπως ἀκριβῶς ἔπραξε μέ τούς ἀκολουθοῦντες αὐτόν Ἐπισκόπους. Τήν πίστι μας λοιπόν, δέν τήν ἐμπιστευόμεθα σέ κανένα μέ τήν ἔννοια τῆς ὑπακοῆς, ἀλλά πρέπει νά εἴμεθα ἕτοιμοι νά ποῦμε τό «ἀνάθεμα» σέ κάθε ἕνα πού «εὐαγγελίζεται παρ’ ὅ παρελάβομεν».

Εἶναι καί ἐδῶ ἀξιοθαύμαστη ἡ ἀκρίβεια καί ἡ θεολογική τοποθέτησις τῶν Πατέρων καί δεικνύει τήν ἀνάγκη τῆς ἀποτειχίσεως λόγῳ αἱρέσεως.