Ἐδῶ, ὅπως βλέπουμε, ὁ ἅγιος γνωστοποιεῖ τήν θέσι του καί τονίζει διά τόν Νεστόριο ὅτι μετά τό πέρας τῆς προθεσμίας «οὐδένα κοινωνίας ἔχει τόπον πρός τούς ἱερέας τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ ἔσται πάντων ἀλλότριος», χωρίς βέβαια συνοδική ἀπόφασι καί καταδίκη τοῦ Νεστορίου. Ἐν τέλει δέ τῆς ἐπιστολῆς προτρέπει κλῆρο καί λαό νά συνεχίσουν τήν ἀκοινωνησία μέ τόν αἱρετικό Πατριάρχη των «εἰ μένει λύκος ἀντί ποιμένος» καί προσθέτει ὅτι ἔχει κοινωνία ἐκκλησιαστική μέ τούς καθηρημένους καί ἀκοινώνητους ἀπό τόν Νεστόριο «ἐπαινοῦντες δέ μᾶλλον τούς πεπονθότας, κακεῖνο λέγοντες αὐτοῖς “εἰ ὀνειδίζεσθε ἐν Κυρίῳ μακάριοι”». Προφανῶς ἡ τρίτη ἐπιστολή τοῦ ἁγίου πρός τόν Νεστόριο καί ἡ ἐπιστολή πρός τόν κλῆρο καί τόν λαό τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐγράφησαν κατά τήν ἴδια ὥρα καί ἐστάλησαν μέ τόν ἴδιο ταχυδρόμο. Ἡ περίοδος αὐτή τῆς αἱρέσεως τοῦ Νεστορίου μᾶς δίδει μία θαυμασία εἰκόνα τοῦ ὀρθοδόξου αἰσθητηρίου τοῦ λαοῦ καί τοῦ μοναχισμοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Εἶναι πολύ σημαντική αὐτή ἡ στάσις τῶν Ὀρθοδόξων καί ἀντιπαραβάλλεται μέ τήν σημερινή ἰδική μας τελεία ἀδιαφορία. Ὅταν ἀκούσθηκε διά πρώτη φορά ἐνώπιον τοῦ λαοῦ στήν κοινή σύναξι τῆς Ἐκκλησίας ἡ αἵρεσις τοῦ Νεστορίου, ἡ ὁποία ἀνεφέρετο στό πρόσωπο τῆς Παναγίας, ὁ λαός πάραυτα ἀντέδρασε καί ἐξῆλθε μετά βοῆς καί ἀλαλαγμοῦ ἐκ τοῦ ναοῦ. Ἡ περιγραφή γίνεται ἀπό τόν Ἅγ. Κύριλλο Ἀλεξανδρείας ὡς ἑξῆς: «Καί γέγονε μέν κραυγή μεγάλη παρά παντός τοῦ λαοῦ καί ἐκδρομή · νῦν ἀποσυνάκτους εἶναι τούς λαούς τῆς Κωνσταντινουπόλεως, πλήν ὀλίγων ἐλαφροτέρων καί τῶν κολακευόντων αὐτόν. Τά δέ μοναστήρια σχεδόν ἅπαντα καί οἱ τούτων ἀρχιμανδρῖται, καί τῆς συγκλήτου πολλοί οὐ συνάγονται, δεδιότες μή ἀδικηθῶσιν εἰς πίστιν, αὐτοῦ καί τῶν σύν αὐτῷ, οὕς ἀπό τῆς Ἀντιοχείας ἀναβαίνων ἤγαγε πάντων λαλούντων τά διεστραμμένα».
Ἐδῶ ἔχουμε τό γεγονός ὅτι ἡ αἵρεσις τοῦ Νεστορίου δέν ἦτο κἄν κατεγνωσμένη ὑπό Συνόδου ἤ ὑπό Πατέρων καί ἐν τούτοις ὁ ἁπλός λαός ἀντέδρασε ἐνστικτωδῶς στήν αἵρεσι καί ἐξῆλθε ἐκ τοῦ ναοῦ. Αὐτό ἀποδεικνύει ὅτι ἡ ἀποτείχισις ἀπό κάθε αἵρεσι ἦτο ἀνέκαθεν Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας καί ὁ λαός τήν διεφύλαττε ἐμπράκτως ὁσάκις ἐνεφανίζετο κάποια αἵρεσι. Ἀξιοσημείωτο ἐπίσης εἶναι τό γεγονός, ὅτι οἱ μοναχοί πρωτοστατοῦσαν στήν ἀποτείχισι ἀπό τόν Νεστόριο «δεδιότες μή ἀδικηθῶσιν εἰς πίστιν», δηλαδή φοβούμενοι μήπως διά τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπικοινωνίας προδώσουν τήν πίστι. Ἐξ ἴσου σημαντική καί στό ἴδιο ἀκριβῶς πνεῦμα εἶναι καί ἡ ἐπιστολή τοῦ ἁγ. Κυρίλλου πρός τούς ἡγουμένους καί μοναχούς τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ ἐνημέρωσις τοῦ μοναχισμοῦ εἶναι ἄκρως σημαντική, διότι οἱ μοναχοί ἀνέκαθεν ἦταν οἱ πρῶτοι φύλακες τῆς πίστεως. Γράφει λοιπόν ὁ ἅγιος μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς: «Ἐπειδή δέ μεμένηκεν ἐν τοῖς αὐτοῖς (ἀτοπήμασι ὁ Νεστόριος) τάχα δήπου καί ἐν χείροσι γέγονε, προστιθείς ἀεί δυσφημίας ἐπί δυσφημίας, καί ξένα καί ἀλλότρια παντελῶς ἐξηγούμενος δόγματα, ἅ μή οἶδεν ὅλως ἡ ἁγία καθολική Ἐκκλησία · ἐδικαιώσαμεν ὑπομνησθέντα
τρίτῳ γράμματι, τούτῳ δή τῷ πεμφθέντι παρά τε ἡμῶν, καί τοῦ ὁσιωτάτου καί θεοσεβεστάτου ἀδελφοῦ ἡμῶν καί συλλειτουργοῦ Κελεστίνου, τοῦ τῆς μεγάλης Ρώμης ἐπισκόπου. Εἰ μέν ἕλοιτο μετανοῆσαι, καί ἐφ’ οἷς εἵρηκε δακρύσας, ἀναθεματίσαι μέν ἐγγράφως τά διεστραμμένα ἑαυτοῦ δόγματα, ὁμολογῆσαι δέ ὀρθῶς καί ἀνεπιλήπτως τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας τήν πίστιν, μένειν αὐτόν, συγγνώμην αἰτοῦντα, καί ἅ δεῖ μανθάνοντα. Εἰ δέ μή ἕλοιτο ταῦτα πρᾶξαι, ἀλλότριον αὐτόν εἶναι καί ξένον τοῦ χοροῦ τῶν ἐπισκόπων, καί τοῦ διδασκαλικοῦ ἀξιώματος. Οὐ γάρ ἐστιν ἀκίνδυνον ἐν εἴδει ποιμένος λύκον ἐπαφεῖναι δεινόν τοῖς τοῦ Σωτῆρος ποιμνίοις. Ἀνδρίζεσθε τοίνυν ὡς δοῦλοι Χριστοῦ, καί φροντίσατε τῶν ἰδίων ψυχῶν, πάντα πράττοντες ὑπέρ τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, καί ὅπως ἄν ἡ εἰς αὐτόν πίστις ὀρθή καί ἀκαταίτιος κηρύττηται πανταχοῦ. Τοῦτο γάρ ὑμᾶς καί τῶν μετά ταῦτα κινδύνων ἀπαλλάξει, καί ἐπί τοῦ θείου βήματος στεφάνων ἀξιωθῆναι παρασκευάσει, τῆς εἰς αὐτόν ἀγάπης ἕνεκα σύμπαντας ἀποδεχομένου τοῦ πάντων ἡμῶν Σωτῆρος Χριστοῦ» (P.G. 77, 128Α). Τό χαρακτηριστικό τῆς παρούσης ἐπιστολῆς εἶναι ἡ ἀναφορά τοῦ ἁγίου: «Οὐ γάρ ἐστιν ἀκίνδυνον ἐν εἴδει ποιμένος λύκον ἐπαφεῖναι δεινόν τοῖς τοῦ Σωτῆρος ποιμνίοις». Θά λέγαμε καί ἐμεῖς σήμερα: «Ἀκουέτωσαν ταῦτα οἱ νῦν Οἰκουμενισταί Ἐπίσκοποι». Εἶναι ἐπίσης ἄξιον προσοχῆς ὅτι κατά τόν ἅγ. Κύριλλο εἶναι ἀδύνατον νά εἶναι κάποιος Ἐπίσκοπος χωρίς νά ἔχη ὀρθόδοξο πίστι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου