Ο χρήστης fdathanasiou σχολίασε την ανάρτηση "Παρέμβαση του Αγιορείτη Γέροντα Μαξίμου Ιβηρίτη για τη Μονή Εσφιγμένου"

Η παρέμβαση του Γέροντος Μαξίμου του Ιβηρίτη έχει και τα θετικά της και τα αρνητικά της σημεία. Το παράξενο και αξιοσημείωτο είναι ότι ο Αγιορείτης Γέροντας ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΠΛΗΡΩΣ απο την Μονή στην οποία ανήκει. Η συγκεκριμένη μονή και στην σύναξη των αντιπροσώπων των Μονών και στην διπλή Σύναξη (ηγουμένων και αντιπροσώπων) τάχθηκε ΥΠΕΡ της Αστυνομικής παρέμβασης στο Άγιο Όρος.

Τα θετικά σημεία της παρέμβασης
1.Είναι αντίθετος με την χρήση αστυνομικής βίας εναντίον μοναχών.
2.Αποορρίπτει την πρακτική της απέλασης των Εσφιγμενιτών μοναχών.
3.Μιλάει για την ύπαρξη λατινοφρόνων στο Άγιο Όρος και αλεξιπτωτιστή ηγουμένου.
4.Καταδικάζει την απόπειρα οικειοποίησης των κτιριακών εγκαταστάσεων και των περιουσιακών στοιχείων της παλαιάς Μονής Εσφιγμένου.
5.Aναγνωρίζει την ιδιότητα του Αγιορείτη στους Εσφιγμενίτες της Παλαιάς Μονής.
6.Αναγνωρίζει ότι για το πρόβλημα της Μονής Εσφιγμένου φταίνε οι δύο πλευρές.(Παλια και νέα αδελφότητα).
--------------------------------------------------------------------------
Τα αρνητικά σημεία της παρέμβασης
Χρησιμοποιεί την Αγιορείτικη διπλωματική γλώσσα (διγλωσσία) και έτσι:
1. Δεν τολμά να εξηγήσει πως ξεκίνησε το θέμα της Μονής Εσφιγμένου.
2.Δεν καταδικάζει τις μέχρι τώρα ενέργειες της Ιεράς Επιστασίας και της Πατριαρχικής Εξαρχίας δηλ.του Φαναρίου , που συνεργάστηκαν για να δημιουργήσουν ΝΕΑ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ.Τελικά μόνο οι δύο αδελφότητες (παλαιά και νέα φταίνε;;)
3.Δεν τολμά να καταδικάσει τις οικουμενιστικές ενέργειες του Φαναρίου αλλά απλά εκφράζει τον σεβασμό του στην Μητέρα Εκκλησία και τονίζει ότι «Επί του Άθω έχει πνευματικήν εποπτείαν η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, προς την οποίαν ανήκει αμέριστος αγάπη, τιμή και σεβασμός». Αλήθεια ο σεβασμός αυτός είναι ΑΠΡΟΥΠΟΘΕΤΟΣ;;;;Αυτό διδάσκει η Αγιορείτικη ομολογιακή εκκλησιαστική ιστορία; Τελικά γιατί δεν μας εξηγεί τι νόημα έχει η αναφορά του σε Λατινόφρονες;;;
4.Το ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΤΗΤΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ δεν αναφέρεται πουθενά.
5.Η άποψη που διατυπώνει « σέβομαι και τιμώ και τας δύο Εσφιγμενιτικάς Αδελφότητας, ευχόμενος από ψυχής να επικρατήσουν εν τέλει η ηρεμία, η αγάπη και η ειρήνη: και η μεν παλαιά Αδελφότης να επανέλθη διά του Αντιπροσώπου της και πάλιν εις το Ιεροκοινοτικόν Σώμα, η δε νέα Αδελφότης εις τον πρότερον αυτής Κελλιωτικόν βίον όθεν εξήλθε, διά να αποκατασταθή η ηρεμία εις τον Ιερόν ημών Τόπον» είναι και ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ στην ιστορία του Αγίου Όρους. Δηλ.δέχεται ο Γέροντας την ύπαρξη ΔΥΟ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΩΝ για την ίδια ΜΟΝΗ. Αυτά προβλέπει ο ΚΧΑΟ;;;Η πρόταση που κάνει είναι η δεν είναι ΟΥΤΟΠΙΚΗ;;;Υπάρχει περίπτωση να θεωρηθούν ως μη γενόμενες οι μέχρι τώρα πολιτικές και εκκλησιαστικές αποφάσεις;;;

Παρέμβαση του Αγιορείτη Γέροντα Μαξίμου Ιβηρίτη για τη Μονή Εσφιγμένου

Τρίτη, 23 Ιουλίου 2024

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΙΒΗΡΙΤΗΣ –

 

Το Αγιώνυμον Όρος του Άθω, ιστάμενον εις το επίκεντρον ιστορικών εξελίξεων με την σκοπουμένην βιαίαν απομάκρυνσιν των υπέρ τους εκατόν τω αριθμώ παλαιών Εσφιγμενιτών Πατέρων εκ των εστιών αυτών, και ενώ ευρίσκετο εν βρασμώ ψυχής, ήδη τα πράγματα φαίνεται να αποκαθίστανται με την συνετήν απόφασιν της Ιεράς Κοινότητος να μη επιτρέψη την είσοδον εν Αγίω Όρει μονάδων αγνώστου ταυτότητος προς εκτοπισμόν των παλαιών Εσφιγμενιτών Πατέρων.

Οι Αθωνίται πατέρες, προβλέποντες ανεξέλεκτα γεγονότα και κακούς οιωνούς διά τον Ιερόν Τόπον, εάν ετίθετο εις εφαρμογήν ο αμείλικτος διωγμός ανθρώπων, οι οποίοι εκφράζουν τας ιδικάς των απόψεις επί θεμάτων αφορώντων την Μοναστηριακήν αυτών ιστορικήν παράδοσιν και ταυτότητα, ήσαν ανήσυχοι και έκρουον τον κώδωνα του κινδύνου, λέγοντες το «στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου».

Εν όψει των απροβλέπτων γεγονότων και κακών οιωνών διά την Εκκλησίαν και την Πατρίδα μας, ήτοι εν όψει του Εθνικού και Εκκλησιαστικού διχασμού, άτινα εκ των πραγμάτων θα επηκολούθουν και εις αυτόν ακόμη τον Βαλκανικόν περίγυρον και επέκεινα τούτου, πολλοί έμενον απαθείς και θεαταί, πιστεύοντες ότι δι’ αυτού του τρόπου θα απεκδύοντο των ευθυνών των ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Όμως ο εν ουρανοίς ακοίμητος οφθαλμός, όστις τα πανθ’ ορά και γνωρίζει τα μύχια των καρδιών ημών, ένευσεν εις τας καρδίας νουνεχών ανθρώπων να κρατήσουν ισορροπίαν εις τα εν Άθω τεκταινόμενα.

Το εγράψαμεν και άλλοτε, το επαναλαμβάνομεν και νυν. Επί του Άθω έχει πνευματικήν εποπτείαν η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, προς την οποίαν ανήκει αμέριστος αγάπη, τιμή και σεβασμός· όπως τιμή και σεβασμός ανήκει και εις τας απόψεις των εγκαταβιούντων Μοναχών εις τούτον τον Ιερόν Τόπον, το Άγιον Όρος, το οποίον έκπαλαι κυβερνάται επί τη βάσει απαρασαλεύτων Βυζαντινών αυτοκρατορικών Προνομίων και Τυπικών.

Προβλήματα υπήρξαν εις το παρελθόν και θα συνεχίζουν βεβαίως να υπάρχουν μέχρις εσχάτων των αιώνων.

Η ιστορία όμως έδειξε μέχρι σήμερον, ότι τα προβλήματα ταύτα τα έλυσεν η πειθώ και η ορθοτόμησις του λόγου της αληθείας, και ουχί ο εξαπατών ημάς ορθολογισμός· τα έλυσεν ο χρόνος και ουχί η βία, ήτις εκ
της ιδιότητος αυτής γεννά βίαν· και εν τέλει επακολουθεί το Ευαγγελικόν λόγιον: «μάχαιραν έδωσες, μάχαιραν θα λάβης».

Απορούμεν πως υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι εγκατέλειψαν τον κόσμον και απηρνήθησαν την ύλην, να επιδιώκουν εις τον χώρον της ασκήσεως να καταλάβουν τας οικίας και τα πράγματα άλλων. Εάν διέπωνται ούτοι υπό τοιούτων οραματικών βλέψεων, δόξα τω Θεώ ο Άθως πλείστους χέρσους αγρούς και δάση όπου δύνανται να δραστηριοποιηθούν εκεί, ώστε εκεί να εκτονώσουν τας ψυχικάς και σωματικάς αυτών διαθέσεις.

Ηκούετο, ότι οι σκοπεύοντες να καταλάβουν το Μοναστήριον τούτο με κριούς και άλλας πολιορκητικάς μηχανάς, έμενον αδιάφοροι εάν θα εχύνετο αίμα εις το Αγιώνυμον Όρος, ακόμη και εάν επρόκειτο να βλάψουν πνευματικώς τας ιδίας αυτών οικογενείας και ταυτοχρόνως εκείνους τους οποίους θα εγκαθίδρυον επί βωμού αιμάτων, μη σκεπτόμενοι διά το πως θα ιερούργουν εφεξής εις τα άγια των Αγίων ο αλεξιπτωτιστής Καθηγούμενος και οι μετ’ αυτού Ιερείς.

Ίσως δεν εγνώριζον οι ίδιοι ή δεν έμαθον, ότι το εκχυθέν αίμα των Αγιορειτών Πατέρων υπό των Λατινοφρόνων, λήγοντος του δεκάτου τρίτου αιώνος, βοά ακόμη.

Και εάν το εγνώριζον, ίσως δεν αντελαμβάνοντο και δεν ενόουν διατί ο ίδιος ο Θεός και η Κυρία Θεοτόκος εδόξασαν τους Μάρτυρας εκείνης της εποχής, μεταξύ αυτών και τον Πρωτεπιστάτην Οσιομάρτυρα Κοσμάν, τον οποίον εύρομεν σκάπτοντες δι’ ιδίων χειρών και είδομεν ιδίοις όμμασιν ευωδιάζοντα τον Νοέμβριον 1981 εις τον Ιερόν Ναόν του Πρωτάτου Καρυών, κατά την ανακομιδήν του πανιέρου μαρτυρικού αυτού λειψάνου.

Είναι γνωστόν εις τον Αγιορειτικόν κόσμον, ότι διά το Εσφιγμενιτικόν Ζήτημα υπάρχουν ευθύναι εξ όλων των πλευρών. Οι δε πλείστοι των Αντιπροσώπων της Ιεράς Κοινότητος, καθώς και το σύνολον των Πολιτικών και Αστυνομικών αρχών του Άθω ήσαν και είναι αντίθετοι εις βιαίας ενεργείας. Εξ ίσου συνετώς ενήργησαν
προς τιμήν των και οι πρώην χρηματίσαντες Πολιτικαί Διοικηταί.

Όμως κάποιοι άλλοι φαίνεται ότι είχον και συνεχίζουν έχουν διαφορετικάς απόψεις, διό και προσπαθούν διά λόγους εγωιστικούς, ιδιοτελείς ή και ο,τι δήποτε άλλο σχετικόν να δημιουργήσουν αγεφύρωτον χάσμα ένθεν και ένθεν, το οποίον εν καιρώ θέλει αποκαλυφθή και προστεθή εις την Μαύρην Βίβλον των εκδιωχθέντων
παλαιών Αθωνιτών Πατέρων.

Το θέμα της βιαίας εκδιώξεως των παλαιών Εσφιγμενιτών Πατέρων εκ της Ιεράς αυτών Μάνδρας ανεκινήθη και κατά την ημετέραν Ιβηριτικήν Πρωτεπιστασίαν το 2012/2013 εν Αγίω Όρει, το οποίον δεν αποκρύπτω ότι απεσόβησα διακριτικώς, απεκδυσάμενος κάθε ευθύνην· μη θεωρών τούτο πνευματικώς ορθόν, αλλ’ άδικον
από πάσης απόψεως, διό και αισθάνομαι ελεύθερος και ευτυχής μέχρι σήμερον, άνευ τύψεων, διότι δεν επωμίσθην τοιαύτην βαρυτάτην αμαρτίαν.

Οι επιγινόμενοι ας αναλάβουν και εκείνοι τας ευθύνας των, διά το τι μέλλει να πράξουν. Άλλως τε εις τούτον τον κόσμον δίδομεν άπαντες εξετάσεις, συμφώνως με τας οποίας θα κριθώμεν εν τη φοβερά ημέρα της Κρίσεως.

Επί τούτοις και εν κατακλείδι, ομολογώ προσωπικώς ότι τιμώ και σέβομαι τα μέγιστα τον θεσμόν του Οικουμενικού Θρόνου, ως τέκνον της Γρηγοριανής Σχολής του Εθνοιερομάρτυρος Πατριάρχου ΚΠόλεως Αγίου Γρηγορίου του Ε ́. Κρατώ προσέτι και την συμβουλήν του μακαριστού Μητροπολίτου Σταυρουπόλεως και Σχολάρχου της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης Μαξίμου, όστις εις μίαν Εξαρχικήν εν Αγίω Όρει αποστολήν του, μοί είπεν το εξής: «λέγε εκείνο που πιστεύεις, διότι με τούτο και εμάς βοηθείς· και ημείς άνθρωποι είμεθα και ενίοτε κάμνομεν λάθη».

Εκ παραλλήλου, σέβομαι και τιμώ και τας δύο Εσφιγμενιτικάς Αδελφότητας, ευχόμενος από ψυχής να επικρατήσουν εν τέλει η ηρεμία, η αγάπη και η ειρήνη: και η μεν παλαιά Αδελφότης να επανέλθη διά του Αντιπροσώπου της και πάλιν εις το Ιεροκοινοτικόν Σώμα, η δε νέα Αδελφότης εις τον πρότερον αυτής Κελλιωτικόν βίον όθεν εξήλθε, διά να αποκατασταθή η ηρεμία εις τον Ιερόν ημών Τόπον.

Εις τον Άθω, το Περιβόλιον της Παναγίας, δεν αρμόζουν βιαιότητες, ούτε σκάνδαλα, ούτε άλλαι παρόμοιοι εκτροπαί· όστις κινείται προς αυτήν την κατεύθυνσιν, έργον διαβόλου ποιεί!

https://www.vimaorthodoxias.gr/arthrografia/paremvasi-toy-agioreiti-geronta-maximoy-iviriti-gia-ti-moni-esfigmenoy-apokleistiko-arthro-sto-vima-orthodoxias/?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTAAAR0rLeDCZNQjoOw2nNn45VEyyYDHrIabDEGA3dFnMyIUQm7nXQkschCO9XQ_aem_3s6cNYgEdVbWu0PzIC2Glw

Τελευταία ὑπενθύμισις πρός τόν κ. Τρακάδαν: «Τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;» (Β՛ Κορ. 6:15)

Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, πρ. Ἀν. Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων

Εἰς τάς ἡμέρας μας, ὁ Χριστός ὁδηγεῖται καί πάλιν εἰς τόν Σταυρόν ἀπό τούς συγχρόνους Ἄννας καί Καϊάφας, δηλαδή τούς Οἰκουμενιστάς ψευδεπισκόπους, οἱ ὁποῖοι μάλιστα Τόν καθυβρίζουν ὡς ψεύτην καί ἀπατεῶνα, διότι ἐδίδαξεν ὅτι Αὐτός εἶναι ἡ μόνη Ὁδός διά νά φθάσῃ ὁ ἄνθρωπος εἰς τόν Θεόν, ἐνῷ αὐτοί διδάσκουν ὅτι ὅλαι αἱ θρησκεῖαι ἀποτελοῦν διαφορετικά «μονοπάτια» πού ὁδηγοῦν εἰς τόν Θεόν (Ἀθηναγόρας, Βαρθολομαῖος, Ἐλπιδοφόρος κ.ἄ.)! Διδάσκουν καί χιλιάδες ἄλλας διαστροφάς καί αἱρέσεις, βεβαίως, ὅπως ὅτι πρέπει νά καταργηθοῦν τά «πεπαλαιωμένα Ἑλληνικά ἐνδύματα» (‘old Greek garments’), ἤτοι τά δόγματα τῆς Τριαδικότητος τοῦ Θεοῦ, τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του κ.λπ., καί ν’ ἀντικατασταθοῦν μέ νέα, πού νά εἶναι περισσότερον πιστευτά ἀπό τόν σύγχρονον ἄνθρωπον! (Ἰάκωβος «Ἀμερικῆς», συνέντευξις εἰς τήν ἐφ. New York Times, 25-9-1967, σελ. 40.) Αὐτήν ἀκριβῶς τήν «συνταγήν» ὑλοποιοῦν σήμερον, τοῦ ὀρθολογισμοῦ καί τῆς ἀθεΐας (βλ. Ἀρχιμ. Β. Στεφανίδου, Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, σελ. 635). Συμφώνως πρός ὅλας τάς Γραφάς, ὅλας τάς Συνόδους καί ὅλους τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, οἱ Ὀρθόδοξοι ὀφείλουν ν’ ἀποτειχισθοῦν ἀπό αὐτούς, δηλαδή νά διαχωρίσουν τάς εὐθύνας των ἀπό τούς νέους αὐτούς σταυρωτάς καί συκοφάντας τοῦ Χριστοῦ.

Παρά ταῦτα, ὅστις τολμήσει ν’ ἀποτειχισθῇ θεωρεῖται «σχισματικός», ὅπως εἰς τήν ἐποχήν τοῦ Χριστοῦ, ὅπου ὅστις Τόν ἠκολούθει ἐθεωρεῖτο «ἀποσυνάγωγος»! Σύγχρονοι γέροντες, τούς ὁποίους οἱ σημερινοί Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι «ἁγιοποιοῦν» τόν ἕνα μετά τόν ἄλλον, κατά τό «δόξαν παρ' ἀλλήλων λαμβάνοντες» (Ἰω. 5:44), διδάσκουν τόν λαόν νά βαδίζῃ τήν «μέσην καί βασιλικήν ὁδόν», νά συμπορεύηται δηλαδή μέ τούς σημερινούς Ἄννας καί Καϊάφας, ἕως ὅτου γίνῃ Πανορθόδοξος Σύνοδος καί τούς καταδικάσῃ, ἐνῷ πρίν ἀπό αὐτήν δέν ὑποχρεοῦνται ν’ ἀποτειχισθοῦν διά νά σωθοῦν! Αὐτή εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς αἱρέσεως τοῦ «Δυνητισμοῦ», τήν ὁποίαν διδάσκει καί ὁ θεολόγος κ. Π. Τρακάδας, ὁ ὁποῖος, εἰς πρόσφατον ἄρθρον του («Ὀ.Τ.», 7-6-2024), ἀναμασᾶ τάς πλάνας καί τά λάθη πού διετύπωσεν εἰς προηγούμενα ἄρθρα του, τά ὁποῖα ἔχω ἤδη ἀνασκευάσει, ὁπότε δέν θ’ ἀσχοληθῶ περαιτέρω μ’ αὐτά. Ἄς μοῦ ἐπιτραπῇ μόνον ν’ ἀντικρούσω νέας τινάς σοφιστείας του.    

1. Χρειάζεται ἆραγε Σύνοδος διά ν’ ἀποφασίσῃ ἄν αἱ ὡς ἄνω βλασφημίαι τῶν Οἰκουμενιστῶν εἶναι αἱρέσεις; Ἤ μήπως χρειάζεται Σύνοδος διά ν’ ἀποφασίσῃ ἄν ἡ ὁλοφάνερος ἀνατροπή τοῦ Εὐαγγελίου πού ἔγινε τήν 15-2-2024 μέ τήν νομιμοποίησιν τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τοῦ «κολοφῶνος τῶν ἁμαρτιῶν», εἶναι αἵρεσις; Ὄχι, βεβαίως! Διότι, πρῶτον, ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἄθροισμα ἤδη καταδεδικασμένων αἱρέσεων! Ἐφόσον τά ἐπιμέρους στοιχεῖα τοῦ ἀθροίσματος εἶναι χιλιάκις καταδεδικασμένα, χρειάζεται Σύνοδος διά ν’ ἀποφανθῇ διά τό ἄθροισμα; Δέν λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδὼς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καὶ ἁμαρτάνει ὢν αὐτοκατάκριτος» (Τίτ. 3:10-11); Δεύτερον, ὁ οἱοσδήποτε πιστός δύναται ν’ ἀντιληφθῇ ὅτι αἱ ὡς ἄνω διδασκαλίαι τῶν Οἰκουμενιστῶν, καθώς καί ἡ νομιμοποίησις τῆς ὁμοφυλοφιλίας, εἶναι ἄκρως βρωμεραί αἱρέσεις, διό καί ἰσχύει τό ἀνάθεμα τῆς Ζ’ Οἰκ. Συνόδου διά τούς ἐν γνώσει κοινωνοῦντας μέ αὐτούς. Ὁ Μ. Ἀθανάσιος λέγει: «πᾶς ἄνθρωπος, τό διακρίνειν παρά Θεοῦ εἰληφώς, κολασθήσεται, ἐξακολουθήσας ἀπείρῳ ποιμένι, καί ψευδῆ δόξαν ὡς ἀληθῆ δεξάμενος· τίς γάρ κοινωνία φωτί πρός σκότος;» (P.G. 26, σ. 1321).

 

Διό καί ὁ Ἀπ. Παῦλος ἐντέλλεται: «Ἐκκλίνατε ἀπ’ αὐτῶν» (Ρωμ. 16:17-18)· «ἀφίστασο ἀπό τῶν τοιούτων» (Α´ Τιμ. 6:5, 6:20-21)· «μή οὖν γίνεσθε συμμέτοχοι αὐτῶν ... καί μή συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους» (Ἐφ. 5:6-11)· «ἀπό παντός εἴδους πονηροῦ ἀπέχεσθε» (Α´ Θεσσ. 5:22)· «στέλλεσθαι ὑμᾶς ἀπό παντός ἀδελφοῦ ἀτάκτως περιπατοῦντος καί μή κατά τήν παράδοσιν» (Β´ Θεσσ. 2:15 καί 3:6)· «μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ; τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκὸτος; τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου; τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων; ... διό ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε» (Β´ Κορ. 6:14-18).

 

Ὁ Μ. Βασίλειος λέγει: «οἵτινες τήν ὑγιῆ πίστιν προσποιοῦνται ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δέ τοῖς ἑτερόφροσι, τούς τοιούτους, εἰ μετά παραγγελίαν μή ἀποστῶσι, μή μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλά μηδέ ἀδελφούς ὀνομάζειν» (P.G. 160, σ. 101). Ἐφόσον αὐτά ἰσχύουν διά τούς «ἑτερόφρονας», πολλῷ δέ μᾶλλον ἰσχύουν διά τούς αἱρετικούς! Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, λέγει ὅτι οἱ «μοιχοκυρωταί» (αὐτοί πού ἐδέχθησαν τόν παράνομον γάμον τοῦ αὐτοκράτορος) δέν ἀποτελοῦν Ἐκκλησίαν Κυρίου (Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου Ἔργα, τ. 3, Ἐπιστολαί, Ἐκδ. Ὀρθοδόξου Κυψέλης, Θεσ/νίκη 1987, σ. 109). Τό αὐτό θά ἔλεγεν ἀσφαλῶς σήμερον καί διά τούς νομιμοποιήσαντας τήν ὁμοφυλοφιλίαν, τούς ὁποίους οἱ Οἰκουμενισταί καί οἱ «Δυνητισταί» δέχονται εἰς κοινωνίαν, ἀναμένοντες Σύνοδον ν’ ἀποφασίσῃ ἐάν ἡ ὁμοφυλοφιλία εἶναι κανονικότης καί δή «θεόσδοτος» («Ν. Ἰωνίας» Γαβριήλ)! Σημειωτέον ὅτι δέν εἶχε προηγουμένως καταδικασθῆ Συνοδικῶς ἡ «μοιχιανική αἵρεσις»! Λέγει ἐπίσης ὁ Ἅγιος: «Οἱ μέν [σ.σ. αἱρετικοί] τέλεον περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν· οἱ δέ, εἰ καί τοῖς λογισμοῖς οὐ κατεποντίσθησαν, ὅμως τῇ κοινωνίᾳ τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται» (P.G. 99, σ. 1164 Α)· καί «ἐχθρούς γάρ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας, μεγάλῃ καί πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο» (P.G. 99, σ. 1049). Ὁ Ἅγ. Μᾶρκος Εὐγενικός συνοψίζει ἄριστα τό ὑποχρεωτικόν τῆς ἀποτειχίσεως ὡς ἑξῆς: «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι καί πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαί φεύγειν τούς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καί τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι» (P.G. 160, σ. 101).

 

Αἱ προαναφερθεῖσαι βλασφημίαι τῶν Οἰκουμενιστῶν, ἡ νομιμοποίησις τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί τά ἄλλα διεστραμμένα πού λαλοῦν, εἶναι τόσον προφανεῖς αἱρέσεις, ὥστε δέν χρειάζεται Σύνοδος διά ν’ ἀποφασίσῃ ποῖοι εἶναι οἱ «ἑτερόφρονες». Συνεπῶς, ἡ ἀποτείχισις ἀπό αὐτούς εἶναι ὑποχρεωτική.

Ἀλλ’ ἐφόσον δέν χρειάζεται Σύνοδος διά νά καταδικάσῃ τόν Οἰκουμενισμόν, τότε διατί οἱ σοβαροί θεολόγοι λέγουν ὅτι ἀπαιτεῖται σήμερον ἡ συγκρότησις μίας ἀληθῶς Πανορθοδόξου Συνόδου; Εἰς τήν ὁποίαν, βεβαίως, οἱ ὡς ἄνω σταυρωταί καί συκοφάνται τοῦ Χριστοῦ ὄχι μόνον δέν θά προεδρεύουν, ὅπως ἔγινεν εἰς τό Καϊαφαϊκόν Συνέδριον τοῦ Κολυμβαρίου (2016), ἀλλά θά εἶναι ὑπόδικοι! Ὄντως, χρειάζεται νά γίνῃ μία τοιαύτη Σύνοδος, διά νά καθαιρέσῃ καί ἀναθεματίσῃ τούς Οἰκουμενιστάς κληρικούς! Μέχρι τότε, ἐφόσον αὐτοί παραμένουν (τυπικῶς) εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, τήν Μίαν καί μόνην Ταμειοῦχον τῆς Θείας Χάριτος, καί ἐφόσον Τήν ἐπικαλοῦνται, τά μυστήρια πού τελοῦν θά εἶναι ἔγκυρα. Εἰς τό σημεῖον τοῦτο, ὅμως, ἀπαιτεῖται μεγίστη προσοχή: Ὁ κοινωνῶν ἐν γνώσει μέ αὐτούς, παρά τάς ὡς ἄνω θείας ἐντολάς δι’ ἀποτείχισιν, λαμβάνει μέν Χριστόν, ἀλλ’ ὡς παραβάτης τῶν θείων αὐτῶν ἐντολῶν «δαρήσεται πολλάς»· ἐνῷ, ὁ κοινωνῶν ἐν ἀγνοίᾳ «δαρήσεται ὀλίγας» (Λουκᾶ, 12:47-48). Ὁ Ἀπ. Παῦλος ἐξηγεῖ: «ὃς ἂν ἐσθίῃ τὸν ἄρτον τοῦτον ἢ πίνῃ τὸ ποτήριον τοῦ Κυρίου ἀναξίως, ἔνοχος ἔσται τοῦ σώματος καὶ αἵματος τοῦ Κυρίου. Δοκιμαζέτω δὲ ἄνθρωπος ἑαυτὸν, καὶ οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καὶ ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω· ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου. Διὰ τοῦτο ἐν ὑμῖν πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄρρωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοί. Εἰ γὰρ ἑαυτοὺς διεκρίνομεν, οὐκ ἂν ἐκρινὸμεθα» (Α՛ Κορ. 11:27-31). Τό μέγα λάθος τῶν «Δυνητιστῶν» εἶναι ὁ ἰσχυρισμός των ὅτι ὑφίσταται ἀνάγκη συγκλήσεως Συνόδου ὄχι μόνον διά τήν καθαίρεσιν καί τόν ἀναθεματισμόν τῶν Οἰκουμενιστῶν κληρικῶν, ἀλλά καί διά νά ἰσχύσῃ τό ὑποχρεωτικόν τῆς ἀποτειχίσεως, ἐνῷ αὐτό ἰσχύει καί τώρα!  

2. Ὁ κ. Τρακάδας ἐνίσταται διά τό ὑποχρεωτικόν τῆς ἀποτειχίσεως, λέγων: «Δέν ὑποχρεώνει κανένα ὁ Χριστός»! Ἀσφαλῶς, ὁ Χριστός ἔπλασε τόν ἄνθρωπον ἐλεύθερον νά ἐπιλέγῃ μεταξύ Αὐτοῦ καί τοῦ ἀντιδίκου. Ἄν ὁ ἄνθρωπος ἐπιλέξῃ Αὐτόν, τότε εἶναι ὑποχρεωμένος ν’ ἀκολουθήσῃ τήν ὡς ἄνω διδασκαλίαν Του περί ἀποτειχίσεως. Ὁ «Δυνητισμός» διδάσκει ὅτι δύναταί τις νά σωθῇ κοινωνῶν ταυτοχρόνως καί μέ τόν Χριστόν καί μέ τόν ἀντίδικον! 

3. Γράφει ὁ κ. Τρακάδας: «Ἐφ’ ὅσον ὑπῆρχε δογματικόν ζήτημα, δηλ. ἡ ἀναβίωσις τῆς εἰκονομαχίας, διατί ἡ Σύνοδος δέν ἀσχολεῖται μέ τούς μή ἀποτειχισμένους, ὥστε νά τούς ἐπιτιμήση αὐστηρά καί νά τούς ὑπενθυμίση ὅτι ἦσαν ὑποχρεωμένοι νά ἀποτειχίζωνται ἀπό τούς εἰκονομάχους; Ἐφ’ ὅσον ἦσαν «ὑποχρεωμένοι» καί δέν ἔπραξαν τό καθῆκον των, δέν ἔπρεπε -ἄν ὄχι νά τιμωρηθοῦν- νά γίνη ἔστω μία σύστασις; ... Ἄν ὁ ΙΕ΄ ἀνεφέρετο εἰς καταδικασμένους αἱρετικούς, τότε ἀφ’ ἑνός θά προέβλεπε, ὅπως πολύ σωστά ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική, ἀνάθεμα δι’ ὅσους δέν διακόπτουν τήν κοινωνίαν καί ἀφ’ ἑτέρου δέν θά ἦτο ἀπαραίτητο νά διευκρινίση ποῖοι εἶναι ἄξιοι τιμῆς, καθώς αὐτό θά ἦτο αὐτονόητον καθῆκον. Ὅμως ὁ ΙΕ΄ ἀναφέρεται εἰς μή καταδικασμένους ὑπὁ Συνόδου αἱρετικούς, ἀπό τούς ὁποίους κάποιος ἀποτειχίζεται» Ἀπάντησις: Αὐτή εἶναι μία ἀκόμη σοφιστεία τοῦ κ. Τρακάδα! Ναί, ὁ ΙΕ΄ σαφῶς ἀναφέρεται εἰς μή καταδεδικασμένους αἱρετικούς, ἀλλ’ ἀσχολεῖται μόνον μέ τήν κατηγορίαν τῶν ἀποτειχιζομένων. Ὅπως ἔχω γράψει ἐπανειλημμένως, δέν ἀσχολεῖται μέ τούς μή ἀποτειχιζομένους, καθότι τό θέμα του δέν ἦτο «τί δέον γενέσθαι ἐν καιρῷ αἱρέσεως». Ἡ εἰκονομαχία εἶχεν ἤδη καταδικασθῆ πρό 74 ἐτῶν, ἄρα δέν ὑπῆρχον μή ἀποτειχιζόμενοι ἀπό μή καταδεδικασμένους αἱρετικούς, ἤ ὑπῆρχον μέν μή ἀποτειχισμένοι ἀπό μή καθαιρεθέντας εἰσέτι εἰκονομάχους (ἤ ἄλλους αἱρετικούς), ἀλλά δέν ἦσαν γνωστοί εἰς τήν Σύνοδον. Ἐν πάσῃ περιπτώσει, ὁ Κανών ἀσχολεῖται εἰς τά δύο μέρη του μόνον μέ τούς ἀποτειχιζομένους. Προφανῶς δέ, συνετάχθη μέ προοπτικήν τήν διαχρονικήν ἐφαρμογήν του καί ὄχι μόνον διά τήν περίστασιν.  

4. Ἔχω γράψει ἐπανειλημμένως ὅτι ἡ εἰσαγωγή τοῦ νέου ἑορτολογίου (ν.ἑ.) εἶναι ὄχι κανονικόν, ἀλλ’ ἀκραιφνῶς δογματικόν ζήτημα, ἐφόσον ἐπεδιώκετο δι’ αὐτοῦ ἡ «προσέγγισις» μέ τόν Παπισμόν, καί ἐφόσον ἀνεμένετο νά δημιουργήσῃ σχίσμα εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ἔγραψα ἐπίσης ὅτι ἡ εἰσαγωγή τοῦ ν.ἑ. ἀνεμένετο νά καταργήσῃ καί τινα ἐπί μέρους δόγματα, ὅπως αὐτό τῆς μιᾶς ἑορτολογικῆς τάξεως παγκοσμίως, ὅπως διδάσκει ἡ ΣΤ' Οἰκ. διά τοῦ 56^ου Κανόνος αὐτῆς. Ὁ κ. Τρακάδας ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ ἐν λόγῳ Κανών δέν λέγει τοιοῦτόν τι! Ὁ Κανών αὐτός ἀναφέρεται εἰς μερικάς χώρας, ὅπως ἡ Ἀρμενία, ὅπου ἐνήστευον κατά τρόπον ἐσφαλμένον, διορθώνει τό σφάλμα καί γενικεύει ὡς ἑξῆς: «Ἔδοξε τοίνυν καί τοῦτο, ὥστε τήν κατά πᾶσαν τήν οἰκουμένην τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίαν, μιᾷ κατακολουθοῦσαν τάξει, τήν νηστείαν ἐπιτελεῖν» (ἡ ἔμφασις τοῦ γράφοντος).

Αὐτό πού ἀπαιτεῖ προσοχήν ἐδῶ εἶναι ἡ παρενθετική πρότασις «μιᾷ κατακολουθοῦσαν τάξει», ἡ ὁποία τίθεται ἐντός κομμάτων, καί ἀνάγει τό ἐπί μέρους ἐξεταζόμενον θέμα, πού εἶναι ἡ κατάλυσις ὠῶν καί τυροῦ κατά τά Σάββατα καί τάς Κυριακάς τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς, εἰς τήν γενικήν ἀρχήν, ὅτι ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἀνά τήν Οἰκουμένην πρέπει νά φρονοῦν καί νά κάμνουν τό αὐτό καί νά μήν ὑπάρχουν διχογνωμίαι καί διχοστασίαι. Αὐτό εἶναι τό μήνυμα πού ἐκπέμπει καί ἡ ἑρμηνεία τοῦ Κανόνος ὑπό τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου: «ὅθεν ἡ Σύνοδος αὕτη, διά τοῦ παρόντος Κανόνος, ὁρίζει, ὅτι ὅλη ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἡ εἰς πᾶσαν τήν οἰκουμένην εὑρισκομένη, νά φυλάττῃ μίαν καί τήν αὐτήν τάξιν». Τό αὐτό κάμνει καί ὁ Βαλσαμών εἰς τήν ἑρμηνείαν τοῦ Κανόνος: «Τοῦτο οὖν διορθουμένη ἡ σύνοδος, διορίζεται, μιᾷ τάξει κατακολουθεῖν τάς ὅλας ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ» (Σύνταγμα τῶν Ἱερῶν Κανόνων, Γ.Α. Ράλλη καί Μ. Ποτλῆ, τ. Β', σελ. 436). Παρενθετικαί φράσεις ἐντός κομμάτων χρησιμοποιοῦνται κατά κόρον καί εἰς τήν Ἀγγλικήν γλῶσσαν δι’ ἐπεξήγησιν ἤ γενίκευσιν ἑνός ἐπί μέρους νοήματος.

5. Ἄλλη σοφιστεία τοῦ κ. Τρακάδα εἶναι ὅτι δῆθεν ἔχω ἀναγάγει κανονικά ζητήματα εἰς δογματικά καί ἄρα ἔχω πέσει εἰς αἵρεσιν! Ἡ καθιέρωσις θεσμῶν, ὅπως τό ν.ἑ., οἱ ὁποῖοι ἀντίκεινται εἰς τούς Ἱ. Κανόνας, χάριν παραδείγματος, εἰς τόν 56^ον τῆς ΣΤ' καί τόν 37^ον τῆς ἐν Λαοδικείᾳ, δέν ἀποτελεῖ ἁπλῶς πρόσκαιρον παράβασιν τῶν ἐν λόγῳ Κανόνων, πού θά ἠδύνατο νά δικαιολογηθῇ οἰκονομικῶς, ἐάν ὑπῆρχε σοβαρός ποιμαντικός λόγος, ἀλλ’ ἰσοδυναμεῖ μέ τήν κατάργησιν αὐτῶν, ὅπερ εἶναι αἵρεσις! Διότι, ὅπως λέγει ὁ Ζωναρᾶς εἰς τήν ἑρμηνείαν τοῦ Α՛ Κανόνος τῆς Ζ՛ Οἰκ. (Σύνταγμα τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἔ.ἀ., τ. Β', σελ. 557-558), οἱ Ἱ. Κανόνες εἶναι «τοῦ Κυρίου διαταγαί», ὁρισθέντες ὑπό Ἁγίων Πατέρων φωτισθέντων ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Συνεπῶς, ἡ ἐς ἀεί καταπάτησις τῶν θείων αὐτῶν διαταγῶν, καί μάλιστα μέ στόχον τήν ἐξυπηρέτησιν τοῦ ἀνιέρου στόχου τῆς ἑνώσεως μέ τόν Παπισμόν καί ἀναμενόμενον κόστος τοὐλάχιστον τήν διάσπασιν τῆς κοινῆς λατρείας τῶν Ὀρθοδόξων, ἀποτελεῖ φανεράν δογματικήν -- καί ὄχι μόνον κανονικήν – παράβασιν, καθότι ἀντιβαίνει εἰς τό δόγμα τῆς ἑνότητος τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας. Ὁ Καθηγητής τῆς Δογματικῆς Χρ. Ἀνδροῦτσος γράφει: «καθόσον δ' ἐν γένει ἡ λατρεία εἶναι ἡ ἔκφρασις ἅμα καί ἡ βεβαίωσις τῆς πίστεως, εἶνε προφανές ὅτι καί ἡ τήρησις τῆς αὐτῆς λατρείας, ἐφ' ὅσον αὕτη στηρίζεται ἐπί δογματικῶν βάσεων, εἶναι ἕτερον γνώρισμα ἅμα καί στοιχεῖον τῆς ἑνότητος τῆς πίστεως» (Δογματική τῆς Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, 4^η  Ἔκδοσις, σελ. 274, ἡμετέρα ἡ ἔμφασις). Συνεπῶς, ἀποτελεῖ συκοφαντίαν καί διαστροφήν πελωρίων διαστάσεων ὅτι δῆθεν οἱ Ὀρθόδοξοι τοῦ π.ἑ. ἀγωνίζονται διά «τό δόγμα τῶν 13 ἡμερῶν»! Τό ἡμερολογιακόν εἶναι ἀρρήκτως συνδεδεμένον μέ τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, χάριν τοῦ ὁποίου προεκλήθη.

6. Καί, τέλος, ὀλίγα φιλολογικά. Αἱ λέξεις «ἐχώρησεν» καί «ἐκκήρυκτος» εἰς τό χωρίον τοῦ ἱ. Φωτίου (P.G. 104, 1229) σημαίνουν ἐξορίαν τοῦ Ὠριγένους ἀπό τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἀλεξανδρείας, ὄχι ἀφορισμόν! Συμφώνως πρός τό Λεξικόν τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς τοῦ Ἰ. Σταματάκου (1994, σελ. 317 καί 1126), τό ρῆμα «χωρῶ» σημαίνει ἐν προκειμένῳ κάμνω χῶρον διά τινα, παραμερίζω, τό δέ ρῆμα «ἐκκηρύσσω» σημαίνει «ἐξορίζω διά δημοσίας προκηρύξεως», ἐν προκειμένῳ ὄχι βεβαίως μέ τήν πολιτικήν ἔννοιαν. Δηλαδή, ὅπως γράφουν καί οἱ Δοσίθεος καί Β. Σταυρίδης (1958), ὁ Ἡρακλᾶς ἐξεδίωξε τόν Ὠριγένην ἀπό τά ὅρια τῆς δικαιοδοσίας του, πρᾶξις εἰς τήν ὁποίαν εἶχε κάθε δικαίωμα νά προβῇ. Αὐτήν τήν ἔννοιαν ἔχει ἡ λέξις «ἐκκήρυκτος» καί εἰς τόν 18^ον Κανόνα τῆς ἐν Ἀγκύρα Συνόδου, ἀλλά καί εἰς τόν 88^ον τοῦ Μ. Βασιλείου, εἰς τόν ὁποῖον μέ παραπέμπει ὁ κ. Τρακάδας, ὅπου εἶναι σαφές ὅτι οἱ «ἐκκήρυκτοι», δηλαδή ἐκεῖνοι πού θά ἐδέχοντο τόν τεθέντα εἰς ἀργίαν ἱερέα Γρηγόριον, δέν θά ἦτο δυνατόν ν’ ἀφορισθοῦν! Ἀφορίζεται κάποιος ἐπειδή δέχεται ἕνα ἀργόν ἱερέα, πού δέν εἶναι ἀφωρισμένος; Ὁ 2^ος τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου Νεοκαισαρείας, ὅπου ἐπίσης μέ παραπέμπει ὁ κ. Τρακάδας, δέν περιέχει αὐτήν τήν λέξιν· ἐννοεῖ τόν 3^ον, ὅπου ἡ ἐν λόγῳ λέξις χρησιμοποιεῖται δίς. Τήν πρώτην φοράν ἑρμηνεύεται διασταλτικῶς ὡς «ἀφωρισμένοι καί ἀποξενωμένοι ἀπό τήν Ἐκκλησίαν», ἐνῷ τήν δευτέραν ὅτι «πρέπει νά ἀποδιωχθοῦν» (Πηδάλιον, σ. 555-556). Εἰς τόν αὐτόν Κανόνα εἰς τήν Ἀγγλικήν, τό ρῆμα «ἐκκηρύσσω» ἀποδίδεται καί τάς δύο φοράς μέ τό ρῆμα ‘banish’ (The Rudder, σ. 729), δηλαδή «ἐξορίζω» ἤ «ἀπομακρύνω», ἐνῷ τό ρῆμα «ἀφορίζω» μεταφράζεται πάντοτε μέ τό ρῆμα ‘excommunicate’ καί ὄχι μέ τό ρῆμα ‘banish’.

            Συμπερασματικῶς, ἡ ἀποτείχισις ἀπό τούς Οἰκουμενιστάς εἶναι ὑποχρεωτική, ὄχι βεβαίως μέ τήν «ἱερο-εξεταστικήν» ἔννοιαν, ἀλλά μέ τήν ἔννοιαν ὅτι δέν πρέπει νά διακινδυνεύσουν οἱ Ὀρθόδοξοι τήν σωτηρίαν των, ἐπαναπαυόμενοι εἰς τάς σοφιστείας καί τάς κενοφωνίας τῶν «Δυνητιστῶν». Εἶναι ἀπαραίτητον νά συγκληθῇ μία ἀληθῶς Πανορθόδοξος Σύνοδος (καί ὄχι ὡς τήν ψευδο-σύνοδον τοῦ Κολυμβαρίου), ὄχι τόσον διά νά καταδικάσῃ τόν Οἰκουμενισμόν ὅσον διά νά καθαιρέσῃ τούς κορυφαίους Οἰκουμενιστάς. Τό ἡμερολογιακόν ζήτημα εἶναι ἀκραιφνῶς δογματικόν, ὡς ἀρρήκτως συνδεδεμένον μέ  τόν Οἰκουμενισμόν, πρός χάριν τοῦ ὁποίου προεκλήθη ἀπό τούς Οἰκουμενιστάς, καί ματαίως οἱ «Δυνητισταί» ἀγωνίζονται νά τό εὐτελίσουν μέ τά γνωστά παραπλανητικά στερεότυπα, ὅπως «οἱ παλαιοημερολογῖται εἶναι ἐκτός Ἐκκλησίας», «τά μυστήριά των δέν εἶναι ἔγκυρα» κ.λπ. Χάριτι Θεοῦ, ἐν τῷ πλαισίῳ τοῦ παρόντος διαλόγου (βλ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», ἀρ. φύλλου 2470, 2479, 2497), πιστεύω ὅτι ἀπεκρούσθησαν ἐπαρκῶς ὅλα τά σαθρά ἐπιχειρήματα τῶν «Δυνητιστῶν». Εὐχαριστῶ θερμότατα τήν ἔγκριτον ἐκκλησιαστικήν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος» διά τήν ἄπλετον φιλοξενίαν καί τήν ἀμεροληψίαν της.

 Πηγή:  Ἐφημερίς «Ὀρθόδοξος Τύπος», Παρασκευή 19 Ἰουλίου 2024, ἀρ. φύλλου 2504

Βαρύτητα στην αλώβητη διαφύλαξη των δογμάτων

Θεολογία είναι η διδασκαλία της Εκκλησίας περί της υγείας της πνευματικής, αλλά και περί του δρόμου που πρέπει να ακολουθήσουμε οι ασθενείς για να θεραπευθούμε. Γι΄ αυτό εμείς οι Ορθόδοξοι δίνουμε μεγάλη βαρύτητα στην αλώβητη διαφύλαξη των δογμάτων, όχι μόνον γιατί φοβούμεθα τον κλονισμό μιας διδασκαλίας, αλλά γιατί χάνουμε την δυνατότητα της θεραπείας και επομένως της σωτηρίας.

The papal “council” of Trent anathematizes the Apostles, the Church Fathers, and Christ Himself!

By Dimitris Hatzinikolaou, former Associate Professor of Economics, University of Ioannina

 

The current situation is extremely gloomy from every respect the Hellenic Nation is based on. The common cause of all the evils that are occurring is the treachery of the current and past puppets that “govern” the State and the Church, where obviously a division of "work" has taken place, the first are handing Hellas over to her enemies, whereas the second are submitting the Church to the New World Order, i.e., to international Satanism, with the first step being her submission to the "pope of Rome." The people do not seem to care, thus making it easy for the traitors. This is an ideal situation for further treason in each sector. Regarding the Church, a new important step has already been announced for its submission to the "pope": the change of the Orthodox Paschalion, so that the common celebration of Pascha is achieved, with the final goal being the complete submission to the "pope." (Partial submission has already taken place since 7-12-1965, when the "lifting" of the excommunications, i.e., the "lifting" of the Schism of 1054, took place.) Most people are theologically illiterate and do not understand that whoever contributes to the change of the Paschalion renders himself rejectable from the Church (see 1^st Canon of the Local Council of Antioch, confirmed by the 2^nd Canon of the 6^th Ecumenical Council). Nor do they understand what Papacy exactly is and that their submission to it will result in their condemnation to eternal Hell. The purpose of the present article is to reveal briefly the anti-Christian character of the Papacy by exposing some of the decisions of the "council" of Trent.

 

The "council" of Trent took place in three periods during 1545-1563, with the aim of fighting Protestantism. For the Papacy, it is the 19^th "Ecumenical Council," which introduced significant reforms. Only a few Orthodox Christians know, however, that, as Dositheus (1641-1707), Patriarch of Jerusalem, writes, this "synod" "anathematizes the Church, the holy Fathers, the Apostles, and Christ Himself"![1] I will refer to just a few points. My main sources are Dositheus’s Dodekabiblos and Schroeder’s English translation of the minutes of the "council” of Trent.[2]

 

1. Session 3 (Feb. 1546), Decree concerning the Creed. After quoting the Creed, with the addition of the Filioque, it commands: "all who profess the faith of Christ necessarily agree" with this Creed, otherwise they are heretics. Thus, the Church and the holy Fathers, who wrote the Creed without the Filioque, are anathematized (Schroeder, ibid., p. 15).

 

2. Session 7 (March 1547), Canons on Baptism, Canon 3: "If anyone says that in the Roman Church, which is the mother and mistress of all churches, there is not the true doctrine concerning the sacrament of baptism, let him be anathema" (Schroeder, ibid., p. 53). As Dositheus (ibid.) writes, "following the Apostles, the catholic (i.e., the Orthodox) Church baptizes in three immersions and emersions for the trinity of God and the three-day Resurrection." The papists, who replaced baptism with the "Latin sprinkling," anathematize with this "synod" anyone who says that this innovation is not good. In other words, they anathematize the catholic Church, the holy Fathers, and the Apostles, who left a clear decree for the ritual of baptism (see the 50^th Apostolic Canon, The Rudder, published by The Orthodox Christian Educational Society, Chicago, Illinois, 1957, English translation by D. Cummings from the 5^th Edition of the Pedalion in Hellenic, Printed in England by W.H. Houldershaw, Ltd., Essex, p. 81). 

 

3. Sessions 13 (Oct. 1551) and 21 (July 1562), Canons and Decrees concerning the sacrament of the holy Eucharist. Here, the papists innovated this great sacrament in two ways. First, they decided that it is not necessary to communicate the divine gifts in both kinds, bread and wine, but that one kind suffices. Second, they decided that it is not necessary to give the divine gifts to children. And they anathematize those who say that these reforms were not well done. Specifically, in Chapter IV of Session 21 they laid down the following canons (Schroeder, ibid., pp. 134-135):

 

Canon 1: "If anyone says that each and all the faithful of Christ are by a precept of God or by the necessity of salvation bound to receive both species of the most holy sacrament of the Eucharist, let him be anathema."

 

Canon 2: "If anyone says that the holy Catholic Church was not moved by just causes and reasons that laymen and clerics when not consecrating should communicate under the form of bread only, or has erred in this, let him be anathema."

 

Canon 4: "If anyone says that communion of the Eucharist is necessary for little children before they have attained the years of discretion, let him be anathema."

 

Dositheus (ibid.) comments on these canons as follows: "The Lord said, Take, eat, and drink of it, all of you, and the holy Fathers have accepted the words of the Lord, that all Christians must eat the flesh and drink the blood, whereas the Pope innovated against the saints and against Christ himself, and decided that the laity should take communion of the one kind only, that is, bread, which was affirmed before by the Latin councils in Constance and in Basel, and the present council accepted this decision with great blasphemy, and anathematizes those who say that the Roman Church did not do this for a good reason." And he continues: "The Lord said, Receive, eat, and drink of it, all of you, and the catholic Church from the beginning offered the communion of the Sacrament to the children as well, whereas the Roman, that is, the papal Church, decided that only those who have attained the years of discretion can take communion, and not the children, and anathematizes those who say that the papal Church is not justified in doing so, thus anathematizing again the catholic (i.e., the Orthodox) Church, and the holy Fathers, and Christ himself"!

 

4. Session 24 (November 1563), Canons concerning the sacrament of matrimony, Canon 7: "If anyone says that the Church errs in that she taught and teaches that in accordance with evangelical and apostolic doctrine the bond of matrimony cannot be dissolved by reason of adultery on the part of one of the parties, and that both, or even the innocent party who gave no occasion for adultery, cannot contract another marriage during the lifetime of the other, and that he is guilty of adultery who, having put away the adulteress, shall marry another, and she also who, having put away the adulterer, shall marry another,   let him be anathema” (Schroeder, ibid., pp. 181-182). Commenting on this canon, Dositheus (ibid.) writes that it "anathematizes those who get a divorce for adultery, and so anathematizes the one who said that whoever divorces his wife except for the reason of adultery, and the catholic Church, and the holy Fathers." That is, this canon anathematizes Christ(!), as He allows the divorce because of adultery (Matt. 5:32 and 19:9).

 

            Having said that, we conclude that Dositheus did not exaggerate when he wrote that "the papacy is anti-Christianity" (Dodekabiblos, ibid., Book 11, Ch. 1, Par. 4) and that the papists are "proven liars" (Dodekabiblos, ibid., Book 12, Ch. 9, Par. 3). Nor was he lying when he described events such as the following: "In order to demonstrate themselves to be the ancient and inexorable enemies of the orthodox, the Latins broke the Iconostasis of the Temple in Bethlehem . . . they laughed at and trampled on the holy Cross and the holy Icons alluding that they are paintings of the Romans, and dug up the holy table in the arch in front of the holy tomb, where the Patriarchs distributed the holy light" (Dodekabiblos, ibid, Book 12, Ch. 13).

 

            When will the faithful people abide by the exhortation of Athanasius the Great and vote out the false bishops who call the Papacy "sister Church"? He writes: "If the bishop or the presbyter, being the eyes of the Church, behave in an unorthodox manner and scandalize the faithful, they ought to be expelled. For it is in interest of the faithful to assemble in the church without them rather than going to the lake of fire with them, as with Annas and Caiaphas" (Patrologia Graeca, vol. 27, p. 1369C). In other words, if the faithful do not want to go to Hell, they ought not to be together in the holy temples with the false bishops who go along with the pseudo-synod of Crete (2016). That is, they must wall off from the Ecumenists, who now accept in communion even those who openly reject the Gospel, i.e., those who recently (on 15 Feb. 2024) supported and shamelessly legitimized homosexuality as a God-given normality! As I have written repeatedly, according to all the Scriptures, all the Councils, and all the Holy Fathers, those who knowingly communicate ecclesiastically with heretics are to be anathematized.

 

Source: Newspaper Orthodoxos Typos, Friday 12 July 2024, no. 2503 (in Hellenic, English translation by the author).

---

[1] See Dositheus’s Dodekabiblos, Book 11, Ch. 5, Par. 8, published by V. Rigopoulos, Thessaloniki, 1983.

[2] See Canons and Decrees of the Council of Trent, English translation by Rev. H.J. Schroeder, O.P., Tan Books and Publishers, Illinois, 1978.

 

«Εμίσησα Εκκλησίαν Πονηρευομένων»

Το στυγερώτερον έγκλημα εις βάρος της αγίας μας Ορθοδοξίας είναι η ανοχή των Αιρέσεων και των Αιρετικών. Ασεβέστατα κηρύσσονται από Ορθοδόξους (;) ποιμένας αιρέσεις φοβεραί, και ανεμπόδιστα κινούνται Αιρεσιόφρονες Ποιμένες (;) μεταξύ της Ποίμνης του Χριστού! Έπαυσε, φαίνεται, εις ωρισμένους να λειτουργή το αισθητήριον της Ορθοδοξίας και η Εκκλησιαστική συνείδησις  έχει επικινδύνως αμβλυνθή, ώστε να μη διακρίνωνται τα Αγιοπνευματοχάρακτα σύνορα της Ορθοδοξίας από την πλάνην και την Αίρεσιν. Ποίοι άραγε ευθύνονται δια την τραγικήν αυτήν ψυχικήν τύφλωσιν; Κατ΄ αρχήν όλοι· προ παντός όμως οι Ποιμένες!  «Ποιμένες πολλοί διέφθειραν τον αμπελώνα μου, εμόλυναν την μερίδα μου…» (Ιερ. 12, 10), θρηνωδεί ο προφήτης Ιερεμίας· και προσθέτει: «Ω οι ποιμένες (…) Υμείς διεσκορπίσατε τα πρόβατά μου και εξώσατε αυτά…» (Ιερ. 23, 1-3).  Δυστυχώς Πατριάρχαι, Αρχιερείς, Επίσκοποι, Ηγούμενοι, με έναν λόγον Ποιμένες εμολύνθησαν από τον Οικουμενισμόν, ώστε να έχουν συνηθίσει εις τας Οικουμενιστικάς βλασφημίας και να μη ενοχλούνται από τα κηρύγματα των Αιρέσεων, δια των οποίων βάλλεται, εξοντωτικώς η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία. Φαίνεται, ότι εις την εποχήν του Υλιστικού Ευδαιμονισμού δεν θεωρείται πλέον υπέρτατος σκοπός της Εκκλησίας η αγιότης, αλλά η κοσμική σκοπιμότης.

Μητρ. Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμίας, κάποια προδοσία τῆς πίστης ἑτοιμάζεται μυστικά καί ὑπόκωφα

Καί ἕνα ἄλλο, χριστιανοί μου, πολύ σοβαρό. Τό ξέρουμε ὅτι τά πράγματα δέν πᾶνε καθόλου καλά. Ἀλλά δέν πηγαίνουν καλά καί στό θέμα τῆς πίστης μας. Δέν ξέρω ἄν βλέπω καλά, ἀλλά σάν νά μοῦ φαίνεται ὅτι κάποια προδοσία τῆς πίστης ἑτοιμάζεται μυστικά καί ὑπόκωφα. Τό λέγουν καί πολλοί ἄλλοι αὐτό ἅγιοι καί μορφωμένοι πατέρες. Ἡ πίστη μας εἶναι ἡ ὀρθόδοξη πίστη, αὐτή πού ἔβγαλε καί βγάζει θαυματουργούς ἁγίους καί μεγάλους θεολόγους Πατέρες. Οἱ παπικοί, πού παλαιά ἦταν ὀρθόδοξοι, ἔπεσαν σέ αἱρέσεις, πού δέν τίς ἀρνοῦνται μέ τίποτα καί γι᾽ αὐτό κόπηκαν ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Δέν εἶναι τώρα αὐτοί οἱ παπικοί Ἐκκλησία, ἀφοῦ μ᾽ αὐτούς δέν μποροῦμε νά τελέσουμε τήν Θεία Λειτουργία. Καί ὅμως ὑπάρχουν μερικοί, καί ὁ Πατριάρχης μας ἀκόμη, πού τούς ὀνομάζει «ἀδελφή Ἐκκλησία». Ἔτσι δημιουργεῖται μπέρδεμα, ἐκκλησιολογικό μπέρδεμα στούς χριστιανούς μας. Γιατί οἱ αἱρετικοί δέν μπορεῖ νά ἀποτελέσουν Ἐκκλησία. 

Από το Γεροντικό του Σινά :

Δύο ξένοι Μοναχοί επεσκέφθηκαν κάποιο Γέροντα, μια νηστήσιμη μέρα, Εκείνος τους υποδέχτηκε πρόθυμα και τηρώντας τον κανόνα της φιλοξενίας, έφαγε μαζί τους στο τραπέζι. Κατόπιν τους εξήγησε πως η νηστεία έχει μεν το μισθό της, αλλ' εκείνος που καταλύει χάριν των φιλοξενουμένων του,  λαμβάνει δυο μισθούς. Ένα, γιατί κόβει το θέλημα του και άλλον, γιατί αναπαύοντας τους αδερφούς του,  τηρεί την εντολή της αγάπης.