Από τότε που
ήλθε σε επαφήν με το ευρύτερον χριστιανικόν κοινόν, στην Αλεξάνδρειαν, ο θείος
Πατήρ ημών Νεκτάριος, αλλά και στο κλίμα της Εκκλησίας της Ελλάδος, έδιδε την
εντύπωσιν και δημιουργούσε την αίσθησιν ανθρώπου του Θεού, κεκοσμημένου με
βαθειές και υποστατικές αρετές, στις οποίες εδέσποζεν η αγάπη προς τον Θεόν και
τον πλησίον και η ακτινοβολούσα ταπείνωσίς του. Κατά την οσίαν κοίμησίν του,
στις 8 Νοεμβρίου του 1920, παρουσίασεν έκδηλα σημεία αγιότητος (ευωδία
πνευματική και θαύματα). Το ιερόν του σκήνος παρέμεινεν επί εικοσαετίαν σχεδόν
αδιάλυτον και ευωδιάζον αρρήτως, ενώ κατά το διάστημα αυτό επετελούντο θαύματα
και αποκαλύψεις. Τα θαύματα δε και αι εμφανίσεις του Αγίου εκορυφώθησαν από της
ανακομιδής των Αγίων Λειψάνων του (2 Σεπτεμβρίου του 1953) και συνεχίζονται
μέχρι σήμερα, άφθονα, βέβαια, μαρτυρούμενα, απτόμενα. Και επειδή αι ιαματικαί
θαυματουργίαι του θείου Νεκταρίου καλύπτουν όλον σχεδόν τον κόσμον, όπως με
συγκεκριμένα στοιχεία περιγράφονται, του απενεμήθη ο τίτλος: «Ο Άγιος του
αιώνος».
***
Δια τους
πιστούς το φαινόμενον της αγιότητος δεν είναι, βεβαίως, εκπληκτικόν, αφού το
θέλημα του Θεού είναι να γίνωμεν άγιοι και ο σκοπός της υπάρξεως της Εκκλησίας
είναι η σωτηρία και ο αγιασμός, «ου άνευ ουδείς όψεται τον Κύριον». Αλλά μέσα
στα αναρίθμητα πλήθη των γνωστών και αγνώστων Αγίων, διακρίνομεν τα ίχνη
πολλών, την οδόν των, δια της οποίας έφθασαν στην αγιότητα, δηλαδή στην
κάθαρσιν της ψυχής, στην έλλαμψιν υπό του αγίου Πνεύματος και στην ένωσίν των
με τον Θεόν, δια της ενοικήσεως εις την καρδίαν των της Αγίας Τριάδος. Ο άγιος
Νεκτάριος ποίαν οδόν ηκολούθησεν, ώστε να εύρη τόσην παρρησίαν παρά τω Θεώ και
τα οστά του να ευωδιάζουν και να θαυματουργούν, πράγμα που σημαίνει, ότι η
χάρις του Αγίου Πνεύματος τον είχε μέχρις οστέων διαποτίσει ζώντα ακόμη; Ιδού
μία ευσεβής περιέργεια και μία ενασχόλησις όχι άκαρπος.
***
Ο γράφων
ομολογεί, ότι ενώ ανεγνώριζε την αγιότητα του αγίου Νεκταρίου και εθαύμαζε την
χάριν των ιαμάτων, που έλαβε πλουσίως από τον Θεόν, όπως πανταχόθεν κηρύττεται,
μόλις τώρα ήρχισε να μελετά τον βίον και τα συγγράμματά του. Αφορμήν προς τούτο
έδωσε, με τας βαρυτάτας συκοφαντίας εναντίον των φρονημάτων του Αγίου, η
θλιβερά ηγουμένη Κοζάνης, παρασυρθείσα από κάποιον φθονερόν ρουμάνον μοναχόν,
όστις τυφλωμένος από φανατισμόν και εις αντίδρασιν προς την βιογράφησιν του
Αγίου υπό ευλαβούς αγιορείτου, αμέσως μετά την κατά το 1920 κοίμησίν του,
«ανεκάλυψε» δήθεν κακοδοξίας στα συγγράμματά του. Παρ΄ ότι θεωρούσα εντελώς
απίθανα όσα ισχυρίζετο το δυστυχές αυτό πλάσμα, που και μόνον η βακχεία του
αλλόφρονος πάθους της έδιδε το μέτρον της «αντικειμενικότητός» της, απεφάσισα
να αναγνώσω όλα σχεδόν τα συγγράμματα του αγίου Πατρός και τα σημεία που
κατελόγιζεν ως αντορθόδοξα. Διαπίστωσα ότι πρέπει να είναι κανείς τυφλωμένος
από εμπάθειαν δια να αποδώση ανορθοδοξίαν στις απόψεις του αγίου Νεκταρίου, που
επικαλείται ακρίτως η αντιγραφούσα τον ρουμάνον διδάσκαλόν της.
***
Ο άγιος
Νεκτάριος, ταπεινός, φωτισμένος υπό του Θεού και εμβριθής, όσον και αν φαίνεται
επηρεασμένος από τον Παπαρρηγόπουλον στο θέμα της εικονομαχίας, ανεχώρει από
την αντίληψιν, ότι ο λαός έτεινε να θεοποιή τα σύμβολα και να λατρεύη αυτάς τας
ιδίας Εικόνας, αντί να αναβαίνη εις τα πρωτότυπά των. Από την άποψιν αυτήν, μία
προσπάθεια, τείνουσα στην αποκατάστασιν της θεολογίας της Εικόνος χωρίς βεβαίως
τον εικονομαχικόν χαρακτήρα της, τον εύρισκε σύμφωνον. Και απόδειξις της εν
προκειμένω ορθοδοξίας του, δεν είναι μόνον ο σεβασμός, μεθ΄ ου γράφει περί των
ιερών Εικόνων και η ειδική Πραγματεία του υπέρ των Ιερών Εικόνων, αλλά και αι
κρίσεις του επί του Όρου της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου: «Δια του Όρου τούτου
απαγορεύεται πάσα προς τας Εικόνας λατρεία, ήτις πρέπει μόνη τη θεία φύσει, και
διατάσσεται απλώς η ανάρτησις και προσκύνησις αυτών, ίνα «οι ταύτας θεώμενοι
διανίστανται προς την των πρωτοτύπων μνήμην τε και επιπόθησιν». Ούτω δεν
καθιερώθη αρχή συνάδουσα προς την ευλάβειαν, ην η Εκκλησία ημών απονέμει εις
τους πρωταγωνιστάς της Χριστιανικής Πίστεως και προς την ασθένειαν της
ανθρωπίνης φύσεως, ως προερρήθη, ήτις χρήζει εξωτερικών τοιούτων σημείων, ίνα
μη λησμονή τα αντικείμενα εκείνα της ευλαβείας». (Αι Οικουμενικαί Σύνοδοι, σελ.
201).
***
Και μόνον αι
ανωτέρω σκέψεις του αγίου Νεκταρίου φανερώνουν την στάσιν του έναντι των ι.
Εικόνων. Θα οδηγούμεθα πολύ μακρυά εάν κατεχωρίζαμε ολόκληρα κείμενα του θείου
Πατρός, εκφραστικά της ορθής θεολογικής στάσεώς του έναντι όχι μόνον των θείων
Εικόνων, αλλά και γενικώς έναντι παντός θέματος με το οποίον ησχολήθη καθ΄ όλον
τον αιδέσιμον βίον του και μέσα στα ιστορικά πλαίσια της εποχής του. Αδύνατον,
άνθρωπος της θερμής αγάπης προς τον Θεόν και τον άνθρωπον, όπως ο άγιος της
Αιγίνης, άνθρωπος του βάθους της ταπεινώσεως, της προσευχής και της καθαρότητός
του, να μη κατευθύνεται υπό του φωτός της διακρίσεως, που του παρείχεν η
απάθειά του και η χάρις του αγίου Πνεύματος. Και θεωρούμεν ύβριν κατά του αγίου
ανθρώπου του Θεού, όσα έγραψεν εν τη μη καλή μέθη της η δυστυχής της Κοζάνης.
Ακριβώς δια τον λόγον αυτόν και δια να μη βλάπτωνται απλοϊκαί ψυχαί, αλλά και
δια να παρουσιάσωμεν τον θείον τούτον Πατέρα της Εκκλησίας σε όλην την
πνευματικήν ακτινοβολίαν του, του βίου και των έργων του, θα προσπαθήσωμεν εις
μίαν συνθετικήν εργασίαν να ιχνογραφήσωμεν την ωραίαν εικόνα του, επικαλούμενοι
τας αγίας ευχάς του και τας ευχάς των τιμώντων την μνήμην του και προσθέτοντες
ούτω ένα ακόμη βιβλίον εις τα τόσα, που έχουν γραφή προς τιμήν του και
οικοδομήν της Εκκλησίας.
***
Ως προς την
δυστυχή συκοφάντιν του αγίου Πατρός, ειλικρινώς εθλίβημεν και ηλγήσαμεν εις την
ψυχήν δια την αποκοπήν της από την Εκκλησίαν, αν και η ιδία δεν φαίνεται να
έδωσε πολλήν σημασίαν εις τον αφορισμόν της. Δυστυχώς όμως δεν υπήρχεν άλλη
λύσις, διότι η εκτροπή της είναι τόσον μεγάλη, ώστε να σκέπτεται κανείς, ότι
κατέστη συνειδητόν όργανον του σατανά, αφού με τόσον πάθος, και ηθελημένα
«σώνει και καλά», αγωνίζεται να αποδείξη τον αγιώτατον και θαυματουργόν Άγιον
ως … διάβολον! Ημείς, ακολουθούντες την διδασκαλίαν των αγίων Πατέρων, δεν
δυσκολευόμεθα να την θεωρήσωμεν ως σκεύος του πονηρού, ο οποίος εισήλθε στην
ψυχήν της, αφού την εύρε γυμνήν από χάριν του αγίου Πνεύματος. Αρκεί κανείς να
παρακολουθήση την πορείαν της δια να ερμηνεύση το αξιοθρήνητον κατάντημά της,
που οφείλεται εις την «εκδίκησιν» του παραβιασθέντος πνευματικού νόμου, που
κατά τον Απόστολον «πάσα παράβασις και παρακοή έλαβεν ένδικον μισθαποδοσίαν». Ηθέλησεν,
άπειρη αυτή και ακάθαρτη από ποικίλες αμαρτίες και πάθη, να γίνη μοναχή χωρίς να
υποταχθή προηγουμένως σε έμπειρη γερόντισσα. Ωνόμασε τον εαυτόν της ηγουμένην
και φυσικά, συντρεχούσης και της γυναικείας εκ καταβολής «ασθενείας», παρεδόθη
εις όλα τα πάθη, όσα τίκτονται εκ του λογιστικού, του επιθυμητικού και του
θυμικού, τα οποία καταλλήλως ερεθίζει ο πονηρός. Μέσα σε αυτήν την ακάθαρτη
θάλασσα των παθών κολυμβώσα η «βαβυλών η ταλαίπωρος», δεν ημπορούσε να
αντιληφθή ότι ο σατανάς διεβίβρωσκε την ψυχήν της ποικιλοτρόπως. Έτσι
εδημιουργήθη η σημερινή τραγική πραγματικότης. Ο διάβολος δεν είχε ζημίαν ούτε
από την συγκέντρωση 50-60 ατυχών πλασμάτων εις την Μονήν, ούτε από την
ανοικοδόμησιν κτισμάτων και πύργων. Αντιθέτως είχε συμφέρον να παγιδεύση τόσες
ψυχές μέσα στο άντρον αυτό χωρίς ελπίδα πνευματικής προκοπής, αλλά και να τις
χρησιμοποιήση και ως περιβάλλον λατρείας του ειδώλου των, της «γερόντισσάς»
των, τα δε κτίσματα και ο παραγόμενος πλούτος, να τίθεται στην υπηρεσία της
ομαδικής κενοδοξίας. Τα αποτελέσματα αυτά φαίνονται καθαρά πλέον στον
προσεκτικόν παρατηρητήν: η «ηγουμένη» δεχομένη ηδέως από χρόνια το θυμίαμα της
λατρείας τόσων αρρώστων και αβούλων πλασμάτων, παρεφρόνησε και κατέστησεν
εαυτήν μόνην, χωρίς κανένα σύμβουλον, είδος τι παπίσσης. Και μέσα στον
σκοτασμόν της υβρίζει αγίους και αποφαίνεται ότι δεν υπάρχει πλέον Εκκλησία
ειμή ολίγαι χιλιάδες απλοϊκών παλαιοημερολογιτών! Το δε κατάντημα των
φανατισθέντων δυστυχών πλασμάτων – μοναζουσών, έφθασε στο απροσδόκητον σημείον
να εμφανισθούν με ρόπαλα εναντίον αντιφρονούντων, αφού σύμβολόν των κυματίζον
στα κτίριά των είναι «Ορθοδοξία ή θάνατος»! Εάν αυτό δεν είναι φρενοκομείον,
τότε τι είναι; Γι΄ αυτό πρέπει να παρακαλούμεν τον Θεόν ή να δώση μετάνοιαν
στην στρηνιάσασαν αμόναχον ή, «οις κρίμασιν οίδε», να δώση ένα τέλος στο
φθοροποιόν έργον της.
αθωνικα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου