Ποιος μπορεί να βεβαιώσει, αν η
εθνική και πολιτική ελευθερία ήταν πιο ευάρεστη στον Θεόν από την χωρίς πατρίδα
δουλεία; Η ελευθερία αποδέσμευε τα πάθη, που οδηγούσαν στις αμαρτίες. Η δουλεία
περιώριζε τις αμαρτίες από τη μνήμη του Θεού. Τον Θεόν δεν τον ενδιαφέρουν τα
πολιτεύματα και οι ελευθερίες, πλην μιας, της προσωπικής, της ηθικής, της
συνειδήσεως. Ό,τι ζητάει και επιποθεί είναι η σωτηρία ψυχών, «δι’ ας Χριστός
απέθανε». Το άριστον είναι να είμαστε ενωμένοι με τον Χριστόν μέσα σε όρους
εθνικής ελευθερίας. Αν όμως την ελευθερία χρησιμοποιούμεν ως «επικάλυμμα της
κακίας»; Γιατί οι Εβραίοι, μόνον όταν τους παρέδιδεν ο παιδαγωγών Θεός στους
εχθρούς τους, εφώναζαν εν μετανοία: «Κύριε εν θλίψει εμνήσθημέν σου»;
Καλό λοιπόν το
΄21, εφ’ όσον μας έδιδε περισσότερες δυνατότητες να εύρωμε τον Θεόν μας και μας
βοηθούσε να ενωθούμε με τον Χριστόν. Τι απεδείχθη όμως; Όσον ήμαστε δουλωμένοι
εθνικώς και δεχόμαστε την πνευματικήν αγωγή της Μητέρας Εκκλησίας, του
Οικουμενικού Πατριαρχείου, μέναμε πιο ταπεινοί, πιο Ορθόδοξοι και αμαρτάναμε
λιγότερο. Ποιος όμως θέλει την δουλείαν; Εν τούτοις, όταν ο Θεός επέτρεπε να
πάσχουμε από τους εχθρούς μας, ενεργούσεν από αγάπη, χάριν του συμφέροντός μας,
για να κερδήσουμε την αιώνια ζωή. Η παρούσα, στα μάτια του Θεού, είναι
αμελητέα. Η αιώνια, είναι η όντως ζωή. «Δεν είναι άξια τα παθήματα του νυν
καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς» ( Ρωμ. Η΄,18 ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου