Ο Θεάνθρωπος από την άπειρον και ακόρεστον φιλανθρωπίαν
του, μετεμόρφωσε τον εαυτόν Του, τον «τέλειον άνδρα» εις Εκκλησίαν, δια να
μεταμορφώση όλους οι οποίοι θα γίνουν μέλη της εις τελείους άνδρας. Ένας,
λοιπόν, είναι ο σκοπός ολοκλήρου της θεανθρωπίνης Οικονομίας της σωτηρίας: «ίνα
άρτιος η ο του Θεού άνθρωπος, προς παν έργον αγαθόν εξηρτημένος» (Β΄ Τιμ.
3,17). γ) Να «καταντήσωμεν… εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού». Τι
σημαίνει αυτό; Τι είναι εκείνο εκ του οποίου αποτελείται το ύψος του Χριστού
και «το πλήρωμα» Αυτού; Με τι είναι Αυτός πεπληρωμένος; Με τας θείας
τελειότητας και δυνάμεις. Διότι «εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος
σωματικώς»(Κολ. 2,9) και μάλιστα μέσα εις τα πλαίσια του ανθρωπίνου σώματος. Με
τούτο ακριβώς ο Σωτήρ δεικνύει ότι το ανθρώπινον σώμα είναι ικανόν να χωρέση
μέσα του το πλήρωμα της Θεότητος και ότι αυτό, εις την πραγματικότητα, είναι
και ο σκοπός του ανθρωπίνου είναι. Ως εκ τούτου, το να καταντήσωμεν «εις μέτρον
ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» σημαίνει να αυξηθώμεν και να προσλάβωμεν
όλας τας θείας τελειότητάς Του και ενεργείας, να ενωθώμεν πνευματικώς και κατά
χάριν με αυτάς, να εκχύσωμεν εαυτούς εις αυτάς, δηλαδή να ζώμεν μέσα τους. Ή
άλλως, τούτο σημαίνει να ζώμεν τον Χριστόν, τουτέστι το πλήρωμα της Θεότητος το
εν Αυτώ υπάρχον, ως την ιδικήν μας ζωήν, ως την ιδικήν μας ψυχήν, ως την ιδικήν
μας παναξίαν, ως την ιδικήν μας αιωνιότητα, ως το ιδικόν μας υπερτέλος και
παννόημα, να τον βιούμεν ως τον μόνον αληθινόν Θεόν και τον μόνον αληθινόν
άνθρωπον, ως τέλειον Θεόν και τέλειον άνθρωπον, εις τον οποίον παν το
ανθρώπινον έχει αναχθή εις το έσχατον δυνατόν ύψος της ανθρωπίνης τελειότητος.
Να ζώμεν Αυτόν ως την τελείαν θείαν Αλήθειαν και ως την τελείαν θείαν
Δικαιοσύνην, ως την τελείαν θείαν Αγάπην και ως την τελείαν θείαν Σοφίαν, ως
την τελείαν θείαν Ζωήν, την αιώνιον Ζωήν. Με μίαν λέξιν, να Τον ζώμεν ως
Θεάνθρωπον, ως παννόημα όλων των θεοκτίστων κόσμων (πρβλ. Κολ. 1,16-17. Εβρ. 2,
10). Πως είναι τούτο δυνατόν; Και πάλιν, είναι δυνατόν μόνον εν κοινωνία «συν
πάσι τοις αγίοις». Διότι ελέχθη: «μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες… εις μέτρον
ηλικίας του πληρώματος του Χριστού», όχι μόνον εγώ, όχι μόνον εσύ, όχι μόνον
εμείς, αλλ΄ οι πάντες, οδηγούμενοι και χειραγωγούμενοι υπό των αγίων Αποστόλων
και των Προφητών, των Ευαγγελιστών και Ποιμένων, των Πατέρων και Διδασκάλων.
Μόνον οι Άγιοι γνωρίζουν τον δρόμον και έχουν όλα τα μέσα, τα οποία δίδουν εις
όλους τους ποθούντας τον Θεόν, να καταντήσουν «εις μέτρον ηλικίας του
πληρώματος του Χριστού». Το δε «πλήρωμα» του Χριστού και το «μέτρον της
ηλικίας» Του τι είναι άλλο παρά το άγιον Θεανθρώπινον σώμα Του, η Εκκλησία;
Όθεν, το να φθάσωμεν «εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» ουδέν άλλο
είναι παρά να γίνωμεν αληθινά μέλη της Εκκλησίας. Διότι η Εκκλησία είναι «το
πλήρωμα» του Χριστού, «του τα πάντα εν πάσι πληρουμένου» (Εφ. 1,23).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου