ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΝ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΕΩΣ -- Γράφει ἡ κ. Δάφνη Βαρβιτσιώτη, ῾Ιστορικὸς

Ἕνας ὁρατός κίνδυνος διὰ τὴν Κοινωνίαν

Προκειμένου νά ἑδραιώσουν τήν Νέα Τάξη τους καί ἐπί τῶν δυναμικῶν καί ἀνεπτυγμένων, ἀλλά «ἀνυπότακτων», δυτικῶν κοινωνιῶν, οἱ δυνάμεις τῆς παγκοσμιοποιήσεως ἐξαπέλυσαν ἐναντίον τους ἕναν ἀόρατο πόλεμο. ῾Ο πόλεμος αὐτός διεξάγεται εἰρηνικά, καί σέ δύο μέτωπα: τό ἀναπτυξιακό καί τό πνευματικό. ῾Η Οἰκονομική ῾ Υποδούλωσις τῶν Δυτικῶν Κοινωνιῶν: Γιά νά καταστρέψουν τήν ἀναπτυξιακή δυναμική τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν, οἱ δυνάμεις τῆς παγκοσμιοποιήσεως χρησιμοποιοῦν δύο μεθοδεύσεις. ᾽Από τήν μιά —μέ πρόσχημα την «ἰσόρροπη ἀνάπτυξη» τοῦ πλανήτη—, ἀποσύρουν ἀπό αὐτές τό μεγάλο ὑπερεθνικό κεφάλαιο, τό ὁποῖο στρέφουν πρός τίς ὑπό ἀνάπτυξιν περιοχές (᾽Αφρική, Κίνα, Βραζιλία, ᾽Ινδία καί Ν᾽ Ανατολική ᾽Ασία), ὅπου ὑπάρχει ἄφθονο φθηνό ἐργατικό δυναμικό, ἀπόλυτα ἐξαθλιωμένο καί χωρίς ἀπαιτήσεις γιά δικαιώματα καί ἐλευθερία. ᾽Εκμεταλλευόμενες —ὡς ἄλλη, σύγχρονη, νομενκλατούρα— τούς ἀνθρώπους αὐτούς, οἱ δυνάμεις τῆς παγκοσμιοποιήσεως ἐγκαθιδρύουν στίς περιοχές αὐτές —ἐν τοῖς πράγμασι— μιά ἄτυπη παραλλαγή τοῦ κομμουνιστικοῦ «Παράδεισου τοῦ ᾽Εργάτη». ᾽Από τήν ἄλλη, ἐξαθλιώνουν σταδιακά τίς οἰκονομίες τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν, ἐπιβάλλοντας καί σʼ αὐτές, διʼ εἰρηνικῶν μέσων, συνθῆκες ἄτυπου ἐφαρμοσμένου κομμουνισμοῦ: ἤτοι, μεταφέρουν πόρους τους πρός χῶρες τοῦ ἀποκαλούμενου Τρίτου Κόσμου (βάσει πολιτικῶν «ἀλληλεγγύης» τῆς Ε.Ε, ἤ μέ φιλανθρωπικούς ἐράνους)· ἐπιβάλλουν ἐξοντωτική φορολόγηση στήν ἰδιοκτησία καί τίς κληρονομιές· προκαλοῦν καταρρεύσεις κρατικῶν οἰκονομιῶν, χρηματιστηρίων, τραπεζῶν, ἀσφαλιστικῶν καί συνταξιοδοτικῶν φορέων καί ἐγχωρίων βιομηχανιῶν· ἐπιβάλλουν μείωση μισθῶν, αὔξηση τιμῶν, ἀνεργία κ.ο.κ.·  τέλος, εὐνοοῦν τήν λαθρομετανάστευση.

O Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών Ι. Κορναράκης γράφει:

Ἡ σχετικοποίηση ἤ, μᾶλλον, ἡ ἀπόρριψη τῆς διαχρονικῆς παρουσίας τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ ἀπόρριψη τοῦ εὐαγγελικοῦ καὶ πατερικοῦ λόγου. Ἡ Ἐκκλησία, μὲ τὴν παγκοσμιοποιημένη εἰκόνα της, εἶναι κενὸς λόγος. Ἡ «σύγχρονη» Ὀρθοδοξία εἶναι φάντασμα κακόγουστο μπροστὰ στὴν αὐθεντικὴ Ὀρθοδοξία τῶν Πατέρων.

Ἡ αὐθεντικὴ Ὀρθοδοξία, στὴν χαρισματική της εἰκόνα, εἶναι μιὰ διαχρονικὴ λυτρωτικὴ παρουσία, ποὺ δὲν πάσχει ἀλλοίωση, οὔτε ἀπὸ τὸν χρόνο, οὔτε ἀπὸ τὸ μῖσος καὶ τὴν περιφρόνηση τῶν ἀρνητῶν τῆς ὑπόστασής της.

π. Θεόδωρος Ζήσης

…ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, μας δείχνει τον δρόμο· να δυναμώσουμε την πίστη, τις παραδόσεις, να διατρανώσουμε και να προβάλουμε την ορθόδοξη πνευματικότητα και να στείλουμε τους νέους Βαρλαάμ, δικούς μας και ξένους, εκεί που ανήκουν και τους ταιριάζει, εκεί που πήγε ντροπιασμένος ο Βαρλαάμ και διωγμένος από την Ανατολή· να προσκυνήσει τον Πάπα, όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς: «προσφύσας μεν εκείνω τα χείλη και το γόνυ μεθ΄ ηδονής, ως έοικε, και σεβάσματος ασπασάμενος, την δε κεφαλήν υποθείς ταις εκείνου χερσί και την εκείθεν σφραγίδα χαίρων δεξάμενος». Εμείς ούτε γόνυ θα κλίνουμε ούτε χρειαζόμαστε την ευλογία του, και λυπούμαστε, γιατί οι ηγέτες μας αποδεικνύονται μικροί μπροστά σε τόσο μεγάλα θέματα. Όσοι σέβονται τον Πάπα, ας πάνε να τον επισκεφθούν στο Βατικανό, στη Ρώμη. Στην Ορθόδοξη Ελλάδα από αιώνων είναι πρόσωπο ανεπιθύμητο· persona non grata. Ποιος θα αλλάξει την ιστορία και θα ασεβήσει εις τους αγίους και εις τα άγια; 

Φώτης Κόντογλου - Παράδοση

Ὅσοι ἀπομείναμε πιστοὶ στὴν παράδοση, ὅσοι δὲν ἀρνηθήκαμε τὸ γάλα ποὺ βυζάξαμε, ἀγωνιζόμαστε, ἄλλος ἐδῶ, ἄλλος ἐκεῖ, καταπάνω στὴν ψευτιά. Καταπάνω σ᾿ αὐτοὺς ποὺ θέλουνε την Ἑλλάδα ἕνα κουφάρι χωρὶς ψυχή, ἕνα λουλούδι χωρὶς μυρουδιά. Κουράγιο, ὁ καιρὸς θὰ δείξει ποιὸς ἔχει δίκιο, ἂν καὶ δὲ χρειάζεται ὁλότελα αὐτὴ ἡ ἀπόδειξη.

Η Θεοφάνεια είναι η ανώτερη, και πνευματική προσέγγιση του Θεού. Του Ασλανίδη Σταύρου.

Περίληψη όσων προαναφέρθηκαν σε προηγούμενες αναφορές για τον παλαιό των ημερών.

Ο Θεός είναι απρόσιτος απερίγραπτος, και αυτές οι αναφορές είναι στα φυσικά ιδιώματα της Αγίας Τριάδας. Δεν αφορούν κάποιο υποστατικό ιδίωμα, δεν αναφέρονται σε ξεχωριστό ή ιδιωτικό πρόσωπο. Με απλά λόγια μία είναι η Μορφή του Τριαδικού Θεού. Ωστόσο υπάρχουν αδιαιρέτως διακριτά τρία Πρόσωπα στον Θεό, δύο φύσεις στον Χριστό και υπάρχει διάκριση σε ουσία και ενέργεια Του. Η ύπαρξη αυτού του αδιαιρέτου επιμερισμού Του, γίνεται γνωστή στον κόσμο μόνο μέσα από μια διάκριση και όχι μετά από μία διαίρεση Του. Ξέρουμε τα τρία διακριτά Πρόσωπα Του, τις δύο διακριτές φύσεις Του και την διάκριση Του σε ουσία και ενέργεια. Εντούτοις μας είναι παντελώς άγνωστη κάποια διαίρεση Του. Ξέρουμε ότι “εστίν” Πατέρας, “εστίν” Θεϊκή Φύση και “εστίν” Ενέργεια του Θεού, αλλά δεν ξέρουμε, ή μάλλον αγνοούμε παντελώς το “τι εστίν” το καθένα τους.

π. Θεόδωρος Ζήσης:

Ἐνδεικτικὰ ἀναφερθήκαμε στοὺς δύο αὐτοὺς μεγάλους   ἀγωνιστὰς καὶ ὑποστηρικτὰς τῆς καλῆς ἑνώσεως καὶ τῆς καλῆς εἰρήνης (Ἰωσὴφ Βρυέννιο καὶ Γεννάδιο Σχολάριο),  ποὺ ἐκφράζουν διαχρονικὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ   τὴν Μεγάλη Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως ὁποία   ἀπὸ τὸν περασμένο αἰώνα προωθεῖ τὴν κακὴ ἕνωση μὲ  σοφιστικὰ ἐπιχειρήματαὅπως γράφει  Γεννάδιος   Σχολάριοςκαὶ ἀποκαλεῖ τὸν πάπα ὄχι ἁπλῶς «ἅγιο»,   πρᾶγμα ποὺ κατακρίνει  Ἰωσὴφ Βρυέννιοςἀλλὰ   ἁγιώτατο καὶ σεβασμιώτατο καὶ ἀγαπητὸ ἀδελφὸ καὶ   κανονικὸ ἐπίσκοπο Ρώμηςθυμιάζουσα αὐτὸν ὡς  «εὐλογημένον ἐρχόμενον ἐν ὀνόματι Κυρίου» καὶ   μνημονεύουσα τὸ ὄνομά του σὲ ὀρθόδοξη ἀκολουθία καὶ πλεῖστα ἄλλαὍταν  «Ὀρθόδοξος Τύπος» ἱδρύθηκε ἀπὸ τὸν Γέροντα Χαράλαμπο Βασιλόπουλο Ἀθηναγόρας   ποὺ προσπαθοῦσε νὰ ἐπιβάλει τὴν κακὴ ἕνωση εἶχε   ἀντιμέτωπη στὸ σύνολό της σχεδὸν τὴν Ἐκκλησία τῆς   ῾Ελλάδος καὶ ἰσχυρὲς θεολογικὲς καὶ μοναστικὲς δυνάμεις τωρινὸς Πατριάρχης τὴν ἔχει σύμμαχοκαὶ οἱ   θεολογικὲς καὶ μοναστικὲς δυνάμεις μὲ τὴν πάροδο τοῦ   χρόνου ἐξασθενοῦνἀκόμη καὶ στὸ Ἅγιον Ὄρος.

Αββά Ισαάκ

Εκείνος που αμαρτάνει δια δευτέραν φοράν, με την ελπίδα ότι θα μετανοήση, αυτός πορεύεται ενώπιον του Θεού με το φορτίο της πανουργίας, εις αυτόν τον πανούργον επέρχεται ο θάνατος εντελώς απροσδοκήτως, εις τελείως άγνωστον στιγμήν και ώραν, και δεν κατορθώνει να φθάση εις την ημέραν που ήλπισε πως θα μετανοήση. 

(Υπόθεσις Β΄ Εδαφ.Γ΄ Τόμος Α΄)

Ο Δημήτριος Χατζηνικολάου σχολίασε την ανάρτηση "Μασωνο-Οικουμενιστικόν τέρας"

 Ἐπειδή πολλοί σήμερα κόπτονται ὑπέρ τῆς ἐπαναλειτουργίας τῆς περιφήμου «Θεολογικῆς» Σχολῆς τῆς Χάλκης, ἀξίζει νά τούς ὑπενθυμίσουμε κι' ἕνα ἄλλο γνωστόν κείμενον τοῦ φλογεροῦ ἀγωνιστοῦ Κοσμᾶ Φλαμιάτου: «Τούτου τοῦ νεωστί δι' ἐνεργείας τῆς ἐπιβουλῆς [σ.σ. ἐννοεῖ τήν ἐξ Ἀγγλίας Μασσωνίαν], καθιδρυθέντος Σεμιναρίου, εἰς τήν Χάλκην τῆς Κωνσταντινουπόλεως, σκοπός πρός τοῖς ἄλλοις πολλοῖς, ὑπάρχει, ἵνα νοθεύσῃ κατά τό πνεῦμα τῆς διαφθορᾶς καί τῆς πλάνης, καί κατά τόν προσηλυτισμόν τῆς Ἀγγλίας, ὅλους τούς ἐσομένους Πατριάρχας, καί ὅλην ἐν γένει τήν Ἱεραρχίαν τῆς Ἀνατολῆς, ὅπως μίαν ἡμέραν νομοθετηθῇ [διά] Οἰκουμενικῆς συνόδου ἡ κατάργησις τῆς ὀρθοδοξίας, καί ἡ ἀντεισαγωγή τῆς Λουθηρο-Καλβινικῆς αἱρέσεως» (Κοσμᾶ Φλαμιάτου, Ἀπομνημονεύματα, 1840, σελ. 99-100).

Μασωνο-Οικουμενιστικόν τέρας

 

Ο φλογερός αγωνιστής της Ορθοδόξου πίστεως Κοσμάς Φλαμιάτος

το 1840 εξαπέλυσε δριμύτατον «κατηγορώ» εναντίον του αντιχρίστου Μασωνο-Οικουμενισμού, με λόγον του, που ανεγνώσθη από πολλούς ιερείς εις τους ιερούς ναούς της νήσου Κεφαλληνίας. Εις τον λόγον του αυτόν ο Φλαμιάτος εκεραυνοβολούσε το Μασωνο-Οικουμενιστικόν τέρας ως εξής :

«Τα πρώτα μέτρα των εχθρών της πίστεως απ΄ αρχής εστάθησαν να έμβωσιν εις αυτά τα άγια των αγίων, εις αυτό το θυσιαστήριον, να λάβωσι, δηλαδή, λαθραίως και αναισθήτως το πηδάλιον, και την διεύθυνσιν της καθ΄ ημάς Εκκλησίας, φρικωδέστατον και ανέκδοτον μέχρι τούδε φαινόμενον, εις όλα τα χρονικά της Ορθοδοξίας, και ως εκ τούτου να εξαλείψωσι κατά μικρόν και ανεπαισθήτως όλην την ορθόδοξον Ιεραρχίαν, όλον το Ιερατικόν και μοναδικόν τάγμα, να μορφώσωσι κατά το πνεύμα της διαφθοράς και της πλάνης όλην την ελληνικήν και σλαβικήν και λοιπήν απανταχού ορθόδοξον νεολαίαν, και κατά το πνεύμα αυτής της πλάνης, να μορφώσωσι νέον ψευδώνυμον κλήρον, να διαλύσωσι κάθε δεσμόν αγάπης και αρμονίας εις όλους τους Ορθοδόξους, να ανατρέψωσι κάθε τάξιν είτε εκκλησιαστικής, είτε πολιτικής, είτε ηθικής και συγγενικής πειθαρχίας, να ανοίξωσιν όλον τον χείμαρον της διαφθοράς, όλον το πνεύμα της αποστασίας και αναρχίας υπό το πρόσχημα της Ελευθερίας· όλα τα εμφύλια και οικιακά σχίσματα…».

Οι κάμερες κατέγραψαν τον Αντετοκούνμπο να βλασφημεί την Παναγία μας! (Το ακόλουθο άρθρο προέρχεται από την ιστοσελίδα "Voice News Ολα στο Φως")

 Διαβάστε το άρθρο και δείτε το βίντεο εδώ: 

ΑΥΤΟ  ΠΑΕΙ  ΠΟΛΥ!  ΕΒΡΙΣΕ  ΑΙΣΧΡΑ  ΤΗΝ  ΠΑΝΑΓΙΑ  ΜΑΣ  Ο  ΠΑΙΧΤΗΣ  ΤΗΣ  ΕΘΝΙΚΗΣ! ΝΑ  ΖΗΤΗΣΕΙ  ΤΩΡΑ  ΣΥΓΓΝΩΜΗ! - Voice News


ΑΥΤΟ  ΠΑΕΙ  ΠΟΛΥ!  ΕΒΡΙΣΕ  ΑΙΣΧΡΑ  ΤΗΝ  ΠΑΝΑΓΙΑ  ΜΑΣ  Ο  ΠΑΙΧΤΗΣ ΤΗΣ  ΕΘΝΙΚΗΣ!  ΝΑ  ΖΗΤΗΣΕΙ  ΤΩΡΑ  ΣΥΓΓΝΩΜΗ!



Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, Νιγηριανής καταγωγής, που πήρε την ελληνική υπηκοότητα στα 18 του για να παίξει μπάσκετ και να πουλήσει μετά «Greek Freak» μπλουζάκια, σε πρόσφατο αγώνα των Μιλγουόκι Μπακς έπεσε στο παρκέ και ξέσπασε με τη φράση που μόλις ακούσατε.

Οποία κατάπτωσις και διαστροφή!

1

Κατά τη διάρκεια της εκτενούς δέησης στο Φανάρι, ο διάκονος ανέκραξε: «Έτι δεόμεθα υπέρ του αγιωτάτου επισκόπου και πάπα Λέοντος και αρχιεπισκόπου και Πατριάρχου ημών Βαρθολομαίου».

Διερωτάται τις, ποίον Θεόν δοξολογούν;


Ο διαθρησκειακός συγκρητισμός σχετικοποιεί την ευαγγελικήν αλήθειαν. Προχωρεί ακόμη ούτος και εις το λατρευτικόν επίπεδον. Ορθόδοξοι Ιεράρχαι η και Πρωθιεράρχαι συμμετέχουν εις πανθρησκειακάς εκδηλώσεις ως της Ασσίζης ή εις κοινάς συμπροσευχάς και δοξολογίας μεθ’ ετεροδόξων και ετεροθρήσκων, και δη Ιουδαίων και Μουσουλμάνων. Διερωτάται τις, ποίον Θεόν δοξολογούν;...

Οι Άγιοι Απόστολοι εκήρυττον εις τας Συναγωγάς, αλλά Ιησούν Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον, διό και ηκολούθουν διωγμοί, φυλακίσεις, βασανιστήρια και θάνατοι....

Nα μη μιανθούμε από την κοινωνία μας με τον Παπισμό και Οικουμενισμό, με τους φιλοπαπικούς και οικουμενιστάς Ορθοδόξους.

H οργή του Θεού έχει καταλάβει την Εκκλησία εδώ και πολλές δεκαετίες. Ο Παπισμός και ο Οικουμενισμός θριαμβεύουν. Τότε ο Μ. Αθανάσιος και οι άλλοι Πατέρες κατενόησαν τον κίνδυνο, που περιέγραφε το όραμα του Μ. Αντωνίου. Τώρα βλέπουμε να μολύνονται οι ναοί και τα θυσιαστήρια απο συμπροσευχές και συλλείτουργα με τους «αλόγους» αιρετικούς και ενισχύουμε την μόλυνση και την επαινούμε, συλλακτίζοντες κι εμείς μέσα εις τα Άγια των Αγίων. Αν παρακολουθήσει κανείς οικουμενίστικα συλλείτουργα και συμπροσευχές, σαν αυτό που έγινε στην Καμπέρα, στην Ζ' Γενική Συνέλευση του Παγκόσμιου Συμβουλίου των δήθεν Εκκλησιών, και σαν αυτά που γίνονται συχνά με τη συμμετοχή ιερέων ομοφυλοφίλων που τολμούν και κρατούν το Άγιο Δισκοπότηρο και γυναικών επισκόπων και ιερειών, η εικόνα υπερβαίνει και το όραμα του Μ. Αντωνίου. Μόνη ελπίδα για να επανεύρει η Εκκλησία την ομορφιά της είναι η σύσταση και συμβουλή του Μ. Αντωνίου: «Μόνον μη μιάνετε εαυτούς μετά των Αρειανών». Μόνο να μη μιανθούμε από την κοινωνία μας με τον Παπισμό και Οικουμενισμό, με τους φιλοπαπικούς και οικουμενιστάς Ορθοδόξους. Επειδή μέχρι τώρα δεν το επράξαμε δυναμικά και αποφασιστικά, γι' αυτό παρατείνει ο Θεός επί έτη την οργή του, την αιχμαλωσία των Ορθοδόξων στην παναίρεση του Οικουμενισμού. Μέχρι πότε επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί θα επιτρέπουμε τα άλογα κτήνη, τους αιρετικούς, να λακτίζουν και να μιαίνουν τα Ιερά και τα Άγια της Ορθοδοξίας; Όσο απρακτούμε και βρίσκουμε διάφορες προφάσεις πνευματικοφανείς, το βδέλυγμα της ερημώσεως θα ίσταται εν τόπω αγίω.

«Εμίσησα Εκκλησίαν Πονηρευομένων»

Το στυγερώτερον έγκλημα εις βάρος της αγίας μας Ορθοδοξίας είναι η ανοχή των Αιρέσεων και των Αιρετικών. Ασεβέστατα κηρύσσονται από Ορθοδόξους (;) ποιμένας αιρέσεις φοβεραί, και ανεμπόδιστα κινούνται Αιρεσιόφρονες Ποιμένες (;) μεταξύ της Ποίμνης του Χριστού! Έπαυσε, φαίνεται, εις ωρισμένους να λειτουργή το αισθητήριον της Ορθοδοξίας και η Εκκλησιαστική συνείδησις  έχει επικινδύνως αμβλυνθή, ώστε να μη διακρίνωνται τα Αγιοπνευματοχάρακτα σύνορα της Ορθοδοξίας από την πλάνην και την Αίρεσιν. Ποίοι άραγε ευθύνονται δια την τραγικήν αυτήν ψυχικήν τύφλωσιν; Κατ΄ αρχήν όλοι· προ παντός όμως οι Ποιμένες!  «Ποιμένες πολλοί διέφθειραν τον αμπελώνα μου, εμόλυναν την μερίδα μου…» (Ιερ. 12, 10), θρηνωδεί ο προφήτης Ιερεμίας· και προσθέτει: «Ω οι ποιμένες (…) Υμείς διεσκορπίσατε τα πρόβατά μου και εξώσατε αυτά…» (Ιερ. 23, 1-3).  Δυστυχώς Πατριάρχαι, Αρχιερείς, Επίσκοποι, Ηγούμενοι, με έναν λόγον Ποιμένες εμολύνθησαν από τον Οικουμενισμόν, ώστε να έχουν συνηθίσει εις τας Οικουμενιστικάς βλασφημίας και να μη ενοχλούνται από τα κηρύγματα των Αιρέσεων, δια των οποίων βάλλεται, εξοντωτικώς η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία. Φαίνεται, ότι εις την εποχήν του Υλιστικού Ευδαιμονισμού δεν θεωρείται πλέον υπέρτατος σκοπός της Εκκλησίας η αγιότης, αλλά η κοσμική σκοπιμότης.

Στρατηγός Μακρυγιάννης :

«Η πατρίς της γεννήσεώς μου είναι από το Λιδορίκι· χωριό του Λιδορικιού ονομαζόμενον Αβορίτη. [...] Οι γοναίγοι μου πολύ φτωχοί, και η φτώχεια αυτήνη ήρθε από την αρπαγή των ντόπιων Τούρκων και των Αρβανίτων του Αλήπασα. Πολυφαμελίτες οι γοναίγοι μου και φτωχοί, και όταν ήμουνε ακόμα στην κοιλιά της μητρός μου, μιαν ημέρα πήγε για ξύλα στο λόγγο. Φορτώνοντας τα ξύλα στον ώμο της, φορτωμένη στο δρόμο, στην ερημιά, την έπιασαν οι πόνοι και γέννησε εμένα. Μόνη της η καημένη κι αποσταμένη, εκιντύνεψε κι αυτήνη τότε κι εγώ. Ξελεχώνεψε μόνη της και συγυρίστη, φορτώθη λίγα ξύλα και έβαλε και χόρτα απάνου στα ξύλα και από πάνου εμένα και πήγε στο χωριό» (Β' 11-12). 

Η ταπείνωσις του Οσίου Μωυσέως του Αιθίοπος

Ακούοντας ο ευσεβής Έπαρχος της Αλεξανδρείας την καλή φήμη του Αββά Μωϋσέως του Αιθίοπος, ανέβηκε κάποτε στη σκήτη να τον γνωρίση απο κοντά. Σαν το έμαθε όμως εκείνος, έφυγε κρυφά από την καλύβα του και πήγε κατά το έλος. Στο δρόμο συνάντησε τον άρχοντα και την ακολουθία του, που έτυχε να περνάνε από κει. Οι ξένοι, που δεν τον γνώριζαν, τον σταμάτησαν και τον ερώτησαν να τους δείξη την καλύβα του Αββά Μωϋσέως. 

- Τί γυρεύετε απ’ αυτόν; έκανε μ’ αποστροφή ο Γέροντας. Αυτός είναι άνθρωπος μωρός. 
Ο άρχοντας λυπήθηκε που είχε κάνει άδικα τόσο κόπο. Όταν έφτασε στην εκκλησία της σκήτης, είπε στους κληρικούς:
 
- Κάτω στην πόλι λένε τόσα καλά για τον Αββά Μωϋσή, γι’ αυτό ξεκίνησα να τον συναντήσω. Μα πριν από λίγο συναντήθηκα μ’ ένα Καλόγερο κι έμαθα από λόγου του πως πρόκειται για ανόητο άνθρωπο.
 
- Τί άνθρωπος ήταν αυτός; Ρώτησαν αγανακτισμένοι οι κληρικοί, που τόλμησε να μιλήση έτσι για τον Άγιο.
 
- Ένας μελαμψός Καλόγερος, πολύ ψηλός, με τριμμένα ρούχα.
 
Οι κληρικοί γέλασαν με την καρδιά τους.
 
- Αμ αυτός είναι ο Αββάς Μωϋσής.
 
Ο άρχοντας θαύμασε την ταπεινοσύνη του Γέροντος και γύρισε στην πόλι ωφελημένος.
 

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός" Τον πάπα να καταράσθε".




Ο ὀρθόδοξος ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Ανδρέου Θεοδώρου

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, ὑπ᾿ ἀμφοτέρας αὐτοῦ τὰς ὄψεις, ἀποτελεῖ θλιβερὰν ἐκκοσμίκευσιν τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ζῶν καὶ ἀναστρεφόμενος εἰς ἕνα κόσμον, ὁ ὁποῖος οὐσιαστικῶς κατέλυσε πᾶσαν ἔννοιαν αὐθεντίας καὶ ἀρχῆς καὶ ἀπώλεσε πᾶσαν μεταφυσικὴν αἴσθησιν τῆς μυστηριακῆς ἱερότητος τοῦ βίου, περιστέλλων ἀσφυκτικῶς τὴν ἀνθρωπίνην ὕπαρξιν ἐντὸς τῶν φυσικῶν ὁρίων τῆς παρούσης ζωῆς, ἤρχισεν ἀπό τινος χρόνου ἐπικινδύνως νὰ συσχηματίζεται πρὸς τὸ πνεῦμα τοῦτο τοῦ αἰῶνος, ἀμβλύνων πᾶσαν ἔννοιαν θείας καὶ ἀνθρωπίνης αὐθεντίας καὶ ἀποβάλλων βαθμηδὸν τὴν αἴσθησιν τῆς μυστηριακῆς δομῆς τῆς χριστιανικῆς ὑπάρξεως καὶ ζωῆς. ῾Ο σύγχρονος Οἰκουμενισμός, ὁσημέραι ἐκκοσμικευόμενος, τείνει νὰ ὑποβαθμίση τὸ ἀπόλυτον καὶ ἀποκλειστικὸν μεγαλεῖον τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὡς τῆς μόνης καὶ par excellence [κατ᾿ ἐξοχὴν] ἐξ ἀποκαλύψεως θείας θρησκείας, οὕτω δὲ [τείνει] νὰ μειώση καὶ τὴν ἀποκλειστικότητα τοῦ λυτρωτικοῦ χαρακτῆρος αὐτοῦ. Τί ἄλλο ἆραγε νὰ σημαίνη ἡ ἄκριτος καὶ ἐπιπολαία στροφή του πρὸς τὰ ἄλλα ἐξωχριστικανικὰ θρησκεύματα, μετὰ τῶν ὁποίων σπεύδει νὰ ἔλθη εἰς διάλογον ἀδελφικὸν καὶ φιλικόν; Τί ἄλλο, ἢ ὅτι ἀναγνωρίζει οὗτος ἓν εἶδος ἰσοτιμίας τῶν θρησκευμάτων τούτων πρὸς τὸν Χριστιανισμὸν καὶ μέχρις ἑνὸς βαθμοῦ — ἂν μὴ πλήρως καὶ τελείως — τὴν δυνατότητα παρ᾿ αὐτοῖς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου! Ταῦτα δὲ πάντα εἰς πεῖσμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν, ὅστις ἀπέστειλε τοὺς Μαθητάς Του ὄχι νὰ συνδιαλέγωνται ἀδελφικῶς, μετὰ τῶν εἰδωλολατρῶν, ἀλλὰ νὰ κηρύσσουν εἰς αὐτοὺς τὸ εὐαγγέλιον τῆς σωτηρίας καὶ νὰ βαπτίζουν τούτους εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος! ῞Οτι ἡ τοιαύτη οἰκουμενιστικὴ ἐκκοσμίκευσις τῆς οὐσίας τοῦ Χριστιανισμοῦ, καταλύουσα πλήρως τὴν παραδοσιακὴν ὑπόστασιν τῆς ᾿Ορθοδοξίας, τείνει νὰ ὑποσκάψη καὶ τὰ θεμέλεια τοῦ ῎Εθνους ἡμῶν, εἶναι περιττὸν καὶ νὰ σημειώσωμεν.

ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΠΙΣΤΕΩΣ, από τον ΚΒ´ Λόγον του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου:

«Το να αποκτήση κανείς την ταπείνωση, συναντά πολλά εμπόδια, που τον εμποδίζουν, ενώ για την πίστη δεν μας εμποδίζει τίποτε να την βρούμε. Γιατί αν το θελήσουμε ολόψυχα να βρούμε την πίστη, αμέσως χωρίς κανέναν κόπο την βρίσκουμε, αφού είναι δώρον του Θεού και προσόν φυσικόν, μολονότι υπόκειται στο αυτεξούσιον της προαιρέσεώς μας»

Η Μικτή Μονή του Έσσεξ Αγγλίας. Toυ Αγίου Νικοδήμου :

Ότι ο Αρχιερεύς και πάντες οι ασκούντες παρθενίαν, πρέπει να φεύγωσι τας συνομιλίας των γυναικών. Δια τούτο πρόσεχε. Ναι, παρακαλώ θερμώς, πρόσεχε, φίλτατε και φυλάττου καλώς από του να εντρυφώσιν οι οφθαλμοί σου, δια της περιέργου θεωρίας των ωραίων προσώπων· μήποτε νικήση σε κάλλους επιθυμία· πληροφορήθητι τοίνυν, ότι εις κίνδυνον μέγαν ευρίσκεσαι, και μάλιστα εάν είσαι νέος ή Αρχιερεύς ή όλως του ιερού κλήρου· και δεν είναι τρόπος να μη απαντήσης τοιαύτα πρόσωπα, τα οποία ρίπτουσιν εις την καρδίαν, και μακρόθεν θεωρούμενα, τα βέλη της ηδονής. Αλλ΄ ει δυνατόν εστι, μηδέποτε θελήσης τοις τοιούτοις προσώποις να απαντήσης και εις λόγους όλως να έλθης και συνομιλίας, καν και η συνομιλία είναι περί εξομολογήσεως, ως και τούτο οι θείοι Πατέρες διαγορεύουσιν. Ενθυμούμαι γαρ, ότι η αγία και οικουμενική εβδόμη σύνοδος, λέγει εις τον δέκατον όγδοον κανόνα, ότι, όταν Αρχιερεύς ευρεθή έξω εις προάστειον τι, ευρίσκονται δε εκεί και γυναίκες, ας αναχωρώσιν εκείναι εκείθεν ανυπερθέτως έως ου ευρίσκεται παρών ο Αρχιερεύς. «Εί τις δούλην, ή ελευθέραν εν τω επισκοπείω κτώμενος φωραθείη, ή εν μοναστηρίω, προς εγχείρησιν διακονίας τινός, επιτιμάσθω· επιμένων δε καθαιρείσθω. Ει δέ και τύχοι εν προαστείοις γυναίκας είναι, και θελήσει ο επίσκοπος ή ο ηγούμενος πορείαν εν τοις εκείσαι ποιήσασθαι, παρόντος επισκόπου ή ηγουμένου, μηδόλως εγχείρησιν διακονίας ποιείσθω κατ΄ εκείνον τον καιρόν γυνή· αλλ΄ ιδιαζέτω εν ετέρω τόπω, έως αν την αναχώρησιν ποιήσηται ο επίσκοπος, δια το ανεπίληπτον». (Ο.Τ. 1342).

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ Ἐπίκαιρον σχόλιον:

Εἰς τό ἄρθρον του μέ τίτλον «Τό ‘ἔκκλητον’ ἐνώπιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου: ἐγγύησις δικαιοσύνης ἤ ἐπιβράβευσις ἀδικίας;» («Ὀρθόδοξος Τύπος», 5-12-2025, σελ. 6), ὁ πρωτ. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος γράφει, μεταξύ ἄλλων, καί τά ἑξῆς διά τό θέμα τοῦ ἐπισκόπου Τυχικοῦ: «Δέν ἀποδείχθηκε καμία συνεργασία μέ ‘ἀποτειχιστές.’ Ἀντιθέτως, ὁ Μητροπολίτης Τυχικός στάθηκε ἀπέναντι σέ ὅσους παρερμήνευσαν τόν 15ο Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου». Ὁ π. Ἀναστάσιος δέν μπαίνει στόν κόπον, ὡστόσον, νά ἐξηγήσῃ, εἰς τί ἀκριβῶς «παρερμηνεύουμε» τόν ἐν λόγῳ Κανόνα! Ξέρετε γιατί; Ὄχι διότι θεωρεῖ περιττόν νά δώσῃ μίαν σύντομον ἐξήγησιν, ἀλλά διότι λέγει ψέμματα! Τό ὑποχρεωτικόν τῆς ἀποτειχίσεως ἀπό μή καθῃρημένους αἱρετικούς (ὅπως εἶναι ὁ Βαρθολομαῖος, ὁ Γεώργιος κ.ἄ.) ἀποδεικνύεται εὐκόλως μέ χιλιάδες ἀναφορές σέ ὅλες τίς Γραφές, ὅλες τίς Συνόδους καί σέ ὅλους τούς Ἁγίους Πατέρες (Ἅγ. Μᾶρκος Εὐγενικός). Βλ. τό ἄρθρον μου μέ τίτλον «Ἡ ἀποτείχισις ἀπό μή κεκριμένους αἱρετικούς εἶναι δόγμα» εἰς τήν διεύθυνσιν 

https://orthodox-voice.blogspot.com/2025/07/blog-post_66.html . Κρῖμα, διότι κατά τά ἄλλα τό ἄρθρον του εἶναι ἐξαιρετικόν.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος στό δίτομο ἔργο του «Μελέτη ἱστορική περί τῶν αἰτίων τοῦ σχίσματος» λέει:

  «Τίς ἤδη ἀγνοεῖ τούς λόγους τοῦ σχίσματος; Ἡ ἑνότης ἤδη διεσπάσθη ἐσωτερικῶς, ὁ ἠθικός δεσμός ἀπεκόπη, τό χάσμα ἠνέῳκται, καί τό ἀπόστημα ἔστηκε μέγα διαχωρίζον τήν Δυτικήν, ἤ μᾶλλον τήν Ρωμαϊκήν τῆς Ἀνατολικῆς ἤ μᾶλλον τῆς μιᾶς ἁγίας καθολικῆς καί ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. Οἱ πάπαι ἀπέβησαν Ρωμαῖοι αὐτοκράτορες ἡ δἐ Ρωμαϊκή Ἐκκλησία, αὐτοκράτειρα ἐκκλησία, ἡ ἐκκλησία τῶν ἐκκλησιῶν καί ὁ ἐπίσκοπος Ρώμης, ἐπίσκοπος τῶν ἐπισκόπων ὅλου τοῦ κόσμου. Ἤδη ὁ πάπας ἐγένετο θεάνθρωπος διότι χειρίζεται θείῳ καί ἀνθρωπίνῳ δικαίῳ δύο ὑψίστας δυνάμεις τήν θείαν δύναμιν καί τήν ἀνθρωπίνην . Τίς ἀντιστήσεται πρός αὐτους; Τίς δύναται νά ἀτενίσῃ πρός τό ὕψος τό παπικόν; Τίς νά ἀντοφθαλμίσῃ πρός τήν μεγαλοπρέπειαν αὐτῶν; Ἡ Δύσις ἅπασα ἤδη προσπεσοῦσα προσεκύνησεν αὐτόν ἀλλʼἡ Ἀνατολή δέν ὑποτάσσεται, ἡ Ἀνατολή ἐμμένει ἐν τοῖς τῆς Ἐκκλησίας κανόσι…»