Εάν οι ορθόδοξοι χριστιανοί ηκολούθουν επισκόπους φρονούντας τα των ετεροδόξων, που τότε Ορθοδοξία;

Εάν όμως αυτήν την γνώμην ( του Αγίου Ιγνατίου) ηκολούθουν πάντες οι χριστιανοί κατά γράμμα, να ακολουθούν δηλαδή τους επισκόπους εις πάντα, αλλοίμονον τότε, ούτε Ορθοδοξία, ούτε Εκκλησία, ούτε Ορθόδοξος χριστιανός θα υπήρχε σήμερον. Εάν οι ορθόδοξοι χριστιανοί ηκολούθουν τους πατριάρχας και επισκόπους, Απολιναρίους, Μακεδονίους, Ευτυχέας, Διοσκόρους, Σαββελιο-Σεβήρους, Ευσεβίους, Αθηναγόρους, Βαρθολομαίους και μυρίους άλλους, και εδέχοντο και ησπάζοντο τα φρονήματά των, που τότε Ορθοδοξία; Που χριστιανός ευσεβής και ορθόδοξος; Και τι λέγω ανθρώπους πατριάρχας και μητροπολίτας, και δεν λέγω Συνόδους; Διότι 348 τον αριθμόν συνήλθον εν έτει 754 εν Κωνσταντινουπόλει, Πατριάρχαι, Μητροπολίται, Επίσκοποι κ.λ.π. Ο αριθμός 348 είναι πολύ σεβαστός. Εν τούτοις τον τότε πατριάρχην Κωνσταντίνον και τον βασιλέα Κοπρώνυμον και τους 348 Μητροπολίτας, πολλοί μοναχοί, κληρικοί και λαϊκοί δεν τους ήκουσαν, απεσχίσθησαν απ’ αυτών, τους ήλεγχον και τους απεκάλουν κακοδόξους και εικονομάχους. Άρα γε οι τοιούτοι είναι σχισματικοί, αιρετικοί, κακόδοξοι, κολασμένοι, αναθεματισμένοι, και μαζί με αυτούς και ημείς που προσκυνούμεν και σεβόμεθα, σχετικώς και κατά την παράδοσιν, τας αγίας εικόνας;

Η Θεία Ενανθρώπιση στην Ορθόδοξη και στην Δυτική θεολογία. . Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου

Η Θεία Ενανθρώπιση στην Ορθόδοξη και στην Δυτική θεολογία. .

Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου

Εισαγωγικά

Οι διαφορές στην Θεολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας  και της Ρωμαιοκαθολικής  είναι πάρα πολλές. Εκτός από τις γνωστές (filioque, Πρωτείο Πάπα, Αλάθητο Πάπα, Μαριολατρία, λειτουργικές πρακτικές κ.α) διαφέρουν και στη  θεολογία των Μεγάλων Δεσποτικών εορτών. Οι  μεγάλες διαφορές στην πίστη,  αποτελούν ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΑ  εμπόδια στην επιχειρούμενη ένωση.

Α.Η έννοια της Λύτρωσης

Η έννοια της ΛΥΤΡΩΣΗΣ έχει διαφορετική ερμηνεία στην Ορθόδοξη και στην  Ρωμαιοκαθολική θεολογία,

Στην  Ορθόδοξη θεολογία η  λύτρωση δεν είναι απλώς απελευθέρωση από την αμαρτία ή την τιμωρία. Σημαίνει συμμετοχή στη ζωή του Θεού και θεοποίηση του ανθρώπου (θέωση). Στόχος της λύτρωσης είναι η μεταμόρφωση του ανθρώπου, η ενότητα με τον Θεό και η αναδημιουργία του ανθρώπου σύμφωνα με την εικόνα του Θεού. Αυτό το πετυχαίνουμε με τα Μυστήρια της Εκκλησίας και τον προσωπικό πνευματικό αγώνα σε όλες τις μορφές (ορθή πίστη και ορθή πράξη). Η Ορθοδοξία βλέπει τον άνθρωπο ως δημιούργημα κατά εικόνα Θεού (Γένεση 1:26-27), αλλά η αμαρτία τον αποξένωσε από την πλήρη κοινωνία με τον Θεό. Η λύτρωση δεν περιορίζεται στην εξάλειψη της αμαρτίας· είναι ολόκληρη μεταμόρφωση της ανθρώπινης φύση.

Μέσω της Ενανθρώπησης, ο Λόγος «συμμετέχει στην ανθρώπινη φύση» για να την ανυψώσει στη ζωή της θείας χάρης. Η λύτρωση είναι, επομένως, κοινωνία με τον Θεό μέσω του Χριστού, η οποία επιτυγχάνεται όχι μόνο ηθικά αλλά και υπαρξιακά.

Στην Ορθοδοξία, η λύτρωση είναι μεταμορφωτική, μυστική, υπαρξιακή και θεολογικά βιωματική, επικεντρωμένη στη συμμετοχή στη ζωή του Θεού.

Στην Δυτική-Παπική θεολογία η  λύτρωση θεωρείται κυρίως συγχώρεση αμαρτιών και αποκατάσταση της δικαιοσύνης του Θεού, δηλαδή της ηθικής τάξης που δημιούργησε ο Θεός. Η λύτρωση, σε αυτή τη θεολογία, είναι κυρίως εξιλεωτική και ηθική, στοχεύοντας στη συμφιλίωση ανθρώπου και Θεού. Η Ενανθρώπηση και η Σταύρωση του Χριστού είναι μέσα ικανοποίησης της θείας δικαιοσύνης (satisfactio).

Ο Χριστός ενεργεί ως μεσίτης: αναλαμβάνει την τιμωρία της αμαρτίας και παρέχει στους ανθρώπους χάρη και συγχώρεση. Στη Δυτική θεολογία, η λύτρωση είναι σωστική, δικαιωτική και ηθική, με έμφαση στη συγχώρεση της αμαρτίας και στην αποκατάσταση της θείας τάξης, περισσότερο παρά στη μυστική συμμετοχή στη ζωή του Θεού.

Β. Η Θεία ενανθρώπιση και η βλάσφημη Παπική αίρεση για την  ικανοποίηση της Θείας Δικαιοσύνης.

Ο πρώτος που διατύπωσε την πλάνη αυτή ήταν ο «αρχιεπίσκοπος» Καντερβουρίας Άνσελμος (1033-1109), ιδρυτής του Σχολαστικισμού στη Δύση και «άγιος» της παπικής «εκκλησίας».

Στο σύγγραμμά του: «Cur Deus homo?» (Γιατί ο Θεός (έγινε) άνθρωπος;), διαπραγματεύεται το «πως» της απολυτρώσεως, χρησιμοποιώντας δικανικά και λογικά επιχειρήματα.

Την υιοθέτησε ο Θωμάς Ακινάτης (1225-1274), δίνοντάς της πιο σαφή καθορισμό, ως προς το περιεχόμενό της, την αποδέχτηκε ως «διδασκαλία της Εκκλησίας» η «Σύνοδος» του Τριδέντου (1545-1563) και τέλος η Α΄ «Σύνοδος» του Βατικανού (1870), την όρισε «δόγμα πίστεως» για την παπική «εκκλησία»!

Σύμφωνα με την άκρως κακόδοξη αυτή θεωρία, η πτώση του ανθρώπου δεν εκλαμβάνεται ως αστοχία, ως μια λαθεμένη επιλογή, όπως διδάσκει η Εκκλησία, αλλά ως «προσβολή της Θείας Δικαιοσύνης και του μεγαλείου του Θεού».

Η πτώση των Πρωτοπλάστων αποτέλεσε μια τρομακτικών διαστάσεων ύβρη και προσβολή κατά του Δημιουργού, προκαλώντας μια μεγάλη ενοχή, με την παράβαση του αιώνιου θείου νόμου.

Ήταν δε τόσο μεγάλη η προσβολή κατά του Θεού, όσο και η αξία του προσβαλλόμενου Θεού. Γι’ αυτό απαιτούνταν ανάλογη εξιλέωση, για την αποκατάσταση της «τρωθείσας θείας μεγαλειότητας και της ηθικής τάξεως».

Ο προσβαλλόμενος Θεός διατελούσε σε θυμό και μόνιμη αγανάκτηση και απέχθεια εναντίον του ανθρωπίνου γένους, το οποίο έπρεπε να υποστεί τις συνέπειες της προσβολής κατά του Θεού.

Ο πεπερασμένος άνθρωπος, αφού δεν μπορούσε ποτέ να παράσχει ικανοποίηση στον άπειρο Θεό, θα έπρεπε να περιμένει μόνο τον αιώνιο θάνατο. Το όργανο για την επαναφορά του ανθρώπου σε μια ορθή σχέση με τον Θεό θα έπρεπε να είναι ένας Θεάνθρωπος (Χριστός), με του οποίου την άπειρη αξία ο άνθρωπος εξαγνίστηκε σε μια πράξη συνεργασίας –αναδημιουργίας».

Ο Χριστός σαρκώθηκε για να ικανοποιήσει την Θεία Δικαιοσύνη, να κατευνάσει την θεία οργή και να αποκαταστήσει την ηθική τάξη και όχι να απολυτρώσει τον άνθρωπο από την αιχμαλωσία του Σατανά, την δουλεία της αμαρτίας, τη φθορά και το θάνατο, να ενώσει τον άνθρωπο με το Θεό και να τον θεώσει, όπως δοξάζει η Εκκλησία.

Ο παπικός «θεολόγος» J. Phole, ομολογεί, ότι «η ενσάρκωση μπορεί να εννοηθεί ως αναγκαίος όρος της απολύτρωσης, μόνο κάτω από την προϋπόθεση ότι ο Θεός απαίτησε επαρκή (δηλ. άπειρη) ικανοποίηση για τις αμαρτίες των ανθρώπων»

Ο Χριστός «αναγκάστηκε» να σαρκωθεί, όχι να απολυτρώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία, τη φθορά και τον θάνατο, αλλά από το «θείο θυμό», για να «ικανοποιήσει» την «τρωθείσα θεία δικαιοσύνη»!

Η υπέρτατη θεία δωρεά της σωτηρίας κατανοείται ως μια δικανική διαδικασία, απογυμνωμένη πλήρως από το στοιχείο της αγάπης του Θεού.

Εφόσον η σωτηρία είναι αποτέλεσμα συναλλαγής και δικανικών κανόνων, υπερτονίζεται η επιτέλεση «καλών έργων» και υποβιβάζεται η εσωτερική αλλαγή του ανθρώπου, η συνεχής μετάνοια, η οποία προσελκύει τη θεία χάρη και τον αγιασμό, με απώτερο στόχο την θέωση. Όσα περισσότερα «καλά έργα» επιτελεί ο πιστός, τόσο περισσότερο «ευαρεστεί» το Θεό.

Από ορθοδόξου θεολογικής απόψεως η «Περί Ικανοποιήσεως της Θείας Δικαιοσύνης» θεωρία κρίνεται άκρως κακόδοξη και βλάσφημη, η οποία προσβάλλει καίρια την περί Θεού και την περί απολυτρώσεως διδασκαλία της Εκκλησίας.

Μας εκπλήσσει το γεγονός ότι η φοβερή αυτή παπική αίρεση δεν τέθηκε ποτέ θέμα συζήτησης στους διμερείς θεολογικούς διαλόγους.

Διερωτόμαστε: οι ορθόδοξοι συμμετέχοντες σ’ αυτούς δεν θεωρούν απαραίτητο να τεθεί και αυτή η σοβαρή πλάνη στο τραπέζι των συζητήσεων;

Είναι δυνατόν ποτέ να δεχτούμε «ένωση» με τους παπικούς, αποδεχόμενοι (και) αυτή την κακοδοξία, η οποία στρεβλώνει, όπως προαναφέραμε, ριζικά την περί Θεού και Θείας Οικονομίας βιβλική και πατερική διδασκαλία;

 

Γ. Το Δόγμα της Ασπίλου Συλλήψεως της Θεοτόκου και η Θεία Ενανθρώπηση

Το δόγμα της ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου αποτελεί μία από τις βασικότερες και πλέον χαρακτηριστικές διαφοροποιήσεις της Ρωμαιοκαθολικής διδασκαλίας από την Ορθόδοξη παράδοση. Η έννοια της «ασπίλου» συλλήψεως (Immaculata Conceptio) υποστηρίζει ότι η Παναγία, προοριζόμενη να γεννήσει τον Υιό και Λόγο του Θεού, έπρεπε να είναι απολύτως αναμάρτητη από τη στιγμή της σύλληψής της.

Σύμφωνα με τη ρωμαιοκαθολική διδασκαλία:

• Η Θεοτόκος ήταν απαλλαγμένη από κάθε προσωπική αμαρτία.
• Ήταν επίσης ελεύθερη από το προπατορικό αμάρτημα, που σύμφωνα με την Παπική αντίληψη μεταδίδεται σε όλους τους ανθρώπους μέσω της φυσικής γέννησης.
• Η άσπιλη  σύλληψή της πραγματοποιήθηκε χάρη στην πρόνοια του Θεού, παρά το ότι είχε φυσικούς γονείς, τον Ιωακείμ και την Άννα.

Οι Παπικοί στηρίζουν την αντίληψη αυτή στον ορθολογισμό και το σχολαστικισμό, ισχυριζόμενοι ότι μόνο μία «θεία» γυναίκα θα μπορούσε να γεννήσει τον Θεό Λόγο, αναγάγοντας έτσι τη Θεοτόκο σε επίπεδο σχεδόν θεϊκό.

---

2. Ιστορική Ανάπτυξη του Δόγματος

• Το δόγμα εισήχθη τον 12ο αιώνα από τους Βρετανούς μοναχούς Έντμερ και Όσμπερτ.
• Το 1140 στη Λυών καθιερώθηκε η σχετική εορτή της Παναγίας.
• Η θεσμοθέτηση ως επίσημο δόγμα έγινε τον 19ο αιώνα, στις 8 Δεκεμβρίου 1854, με τον Πάπα Πίο Θ’.

Η βασική ραχοκοκαλιά της διδασκαλίας στηρίζεται στο χωρίο Λουκά 1:28 («Χαίρε, Κεχαριτωμένη Μαρία»), το οποίο οι Παπικοί παρερμηνεύουν ως ένδειξη αναμαρτησίας της Παναγίας. Η Ορθόδοξη ερμηνεία, αντίθετα, αναγνωρίζει ότι η λέξη «κεχαριτωμένη» δηλώνει την πληρότητα της χάρης του Θεού που έλαβε η Παναγία, όχι απαραίτητα έλλειψη αμαρτίας.

---

3. Θεολογική Κριτική του Δόγματος

Η Ορθόδοξη Εκκλησία αντιτίθεται στο δόγμα της ασπίλου συλλήψεως για λόγους σωτηριολογικούς και θεολογικούς:

1. Μοναδικότητα της Υπερφυσικής Γέννησης του Χριστού
• Ο Χριστός είναι ο μόνος που γεννήθηκε ασπίλως, δηλαδή χωρίς τη μετάδοση του προπατορικού αμαρτήματος.
• Η σύλληψή Του έγινε «εκ Πνεύματος Αγίου» και όχι φυσικά, ώστε να μην επηρεάζεται από την ανθρώπινη αμαρτία.
2. Η ανθρώπινη φύση της Θεοτόκου
• Η Ορθόδοξη παράδοση διδάσκει ότι η Θεοτόκος ήταν «άνανδρος» και «αειπάρθενος», δηλαδή παρέμεινε παρθένος πριν, κατά και μετά τον τοκετό.
• Ο Άγιος Ιωσήφ λειτουργούσε μόνο ως προστάτης και κηδεμόνας, όπως περιγράφεται στα Ματθ. 1:18-19.
3. Σωτηριολογικές συνέπειες
• Η υπερτονισμένη αγιότητα ή η «θεοποίηση» της Παναγίας στην Παπική θεολογία μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την κατανόηση της ανθρώπινης φύσης που έλαβε ο Χριστός.
• Όπως σημειώνει ο Αρχιμ. Γεώργιος Καψάνης: «Εάν η Παρθένος έφερε άλλη φύση, τότε ο Κύριος, προσλαμβάνοντας αυτήν, θεώσε άλλη φύση και όχι τη κοινή όλων των ανθρώπων φύση».

---

4. Συμπέρασμα

Το δόγμα της ασπίλου συλλήψεως αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα πώς η υπερβολική μαριολογία στην Παπική παράδοση διαφοροποιείται από την Ορθόδοξη διδασκαλία, με άμεσο αντίκτυπο στη σωτηριολογία.

Η Ορθοδοξία τιμά την Παναγία ως Υπεραγία Θεοτόκο, που επέλεξε ο Θεός για τη γέννηση του Σωτήρα, αλλά διατηρεί τη σαφή διάκριση μεταξύ του Χριστού και της ανθρώπινης μητέρας Του:

• Ο Χριστός είναι ο μοναδικός ασπίλως γεννηθείς.
• Η Θεοτόκος είναι η «πλήρης Χάριτος», αλλά άνθρωπος με όλες τις συνέπειες της ανθρώπινης φύσης, χωρίς να παραβιάζεται η σωτηριολογική διάσταση.

Ο ΧΑΡΙΛΑΟΣ σχολίασε την ανάρτηση "Η Θεοφάνεια είναι η ανώτερη, και πνευματική προσέγγιση " του Θεού. Του Ασλανίδη Σταύρου.

Μία μικρή συμβολή, κ Ασλανίδη.

Η ερμηνεία της Προφητείας του Δανιήλ από τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο και οι ανακρίβειες του Πηδαλίου. Μετά τα ασύστολα ψεύδη ,δηλαδή, τα περί πτώσεως της Εαρινής Ισημερίας και ότι αυτή το 325 ,τότε που συνεκλήθη η Α΄Οικουμενική Σύνοδος,βρισκόταν στις 21 Μαρτίου,άλλο ένα εξίσου τεράστιο προστέθηκε στο Πηδάλιο ,αυτό περί εικονίσεως του Θεού Πατρός,σύμφωνα,όπως αναφέρεται εκεί,με αυτά που είδε ο προφήτης Δανιήλ.
Διαβάζουμε στην σελίδα 320 του Πηδαλίου [Εκδ.Ρηγ.],τα εξής:΄΄Συμπεραίνεται ότι και ο άναρχος Πατήρ πρέπει να ζωγραφίζεται καθώς εφάνη εις τον προφήτην Δανιήλ ως παλαιός ημερών΄΄
Αυτό το ψεύδος επικαλούνται οι αιρετικοί και σχισματικοί της εποχής μας,οι οποίοι αρνούνται την διδασκαλία του Χριστού,ο οποίος διακηρύττει μέσα από το Ευαγγέλιό του ότι ΄΄οὐχ ὅτι τὸν πατέρα τις ἑώρακεν, εἰ μὴ ὁ ὢν παρὰ τοῦ Θεοῦ, οὗτος ἑώρακε τὸν πατέρα. ΄΄[Ιω. 6,46] ,αρνούνται τον δογματικό όρο και τις Αποφάνσεις της Αγίας Ζ΄΄Οικουμενικής Συνόδου αλλά και την ερμηνεία της προφητείας του Δανιήλ,από τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο.
Με τις φράσεις: ΄΄μηδέν σωματικόν υπολάβης αγαπητέ΄΄, ΄΄μηδὲν ἀνθρώπινον ὑποπτεύσῃς΄΄και, ΄΄ουχί γέροντα υποπτεύεις΄΄,ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος απαντά σε αυτόν που έγραψε αυτό το ψεύδος στο Πηδάλιο και σε όλους αυτούς που έσχισαν τον Άρραφο Χιτώνα του Χριστού ,πρός χάριν ενός ειδώλου,την μορφή γέροντος ,που την προσκυνούν ως Θεό Πατέρα. [φεύ]
[σ.σ.Τα κεφαλαία γράμματα δικά μου.]
΄΄...Εἶπεν· Θρόνοι ἐτέθησαν, ἐπεὶ καὶ ὁ Θεὸς ταύτας ὥρισεν·
ἐπειδὴ δὲ καὶ οὐκ ἠκούσαμεν, τότε τὴν τιμωρίαν καὶ τὴν κόλασιν. Καὶ οὐχ ἡμῖν
πρώτην ταύτην ἀφῆκε φωνήν; Ἀπὸ τότε ἤρξατο, φησὶ, κη ρύσσειν τὴν βασιλείαν
τῶν οὐρανῶν. ΜΗΔΕΝ ΣΩΜΑΤΙΚΟΝ ΥΠΟΛΑΒΗΣ ΑΓΑΠΗΤΕ, μηδὲ ἐμπεριειλῆφθαι θρόνῳ
τὸν ἄπειρον Θεὸν νομίσῃς... Ὥσπερ γὰρ ἐπὶ τοῦ
Πατρὸς νοεῖς τὰς τρίχας, καὶ τὰ λοιπά· οὕτω καὶ τοῦτο. Τὸ δὲ Ἐδόθη, καὶ ὅσα τοιαῦτα
ἀκούων, 56.233 ΜΗΔΕΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΝ ΥΠΟΠΤΕΥΣΗΣ, μηδὲ ταπεινὸν περὶ τοῦ Υἱοῦ. Ὥσπερ
γὰρ γεγηρακότα ὁρῶν, ΟΥΧΙ ΓΕΡΟΝΤΑ ΥΠΟΠΤΕΥΕΙΣ , οὕτω καὶ τὰ λοιπά. Μὴ γὰρ ζήτει
τὴν σαφήνειαν ἐν ταῖς προφητείαις, ἔνθα σκιαὶ καὶ αἰνίγ ματα· ὥσπερ ἐπὶ τῆς
ἀστραπῆς οὐ ζητεῖς διηνεκὲς φῶς, ἀλλὰ ἀρκεῖ φανῆναι μόνον.΄΄[PG59,σελ.627-628]

OI ΠΕΡΙ ΥΠΑΚΟΗΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ τοῦ Ἱερομονάχου π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ

Ἡ  περίοδος πού διερχόμεθα ὡς προετοιμασία γιά τήν μεγάλη ἑορτή τῶν Χριστουγέννων ἔχει, ἐκτός τῶν ἄλλων γιά ἐμᾶς τούς κληρικούς, καί περισσότερη πνευματική ἐργασία (ἐννοῶ κυρίως τήν ἐξομολόγησι καί καθοδήγησι, ἐπίσκεψι ἀρρώστων κλπ.) εἰς τρόπον ὥστε νά μήν μένη χρόνος γιά ἐνημέρωσι καί ἀπάντησι σέ διάφορα κείμενα πού δημοσιεύονται στό διαδίκτυο καί ἀλλοῦ.

 Ἐπειδή ὅμως, μοῦ ἀπεστάλη ἕνα ἀντίγραφο κειμένου, τό ὁποῖο θέτει ὡς ἀπαραίτητο προϋπόθεσι γιά νά ἀποτειχισθῆ κάποιος τό νά ἔχει προηγουμένως πάρει τήν εὐλογία τοῦ γέροντός του καί πνευματικοῦ του πατρός, ἐθεώρησα ἀναγκαῖο νά γράψω κάποιες σκέψεις χάριν τῆς ἀληθείας, ὥστε νά ἀντιληφθῆ ὁ κάθε καλοπροαίρετος ἀναγνώστης τό εὐόλισθο καί ἀντιπατερικό αὐτῆς τῆς θεωρίας καί τό ὅτι ἀποτελεῖ μία ἁπλή δικαιολογία προκειμένου νά μήν πράξωμε ἐν καιρῷ αἱρέσεως ὅσα ἐθέσπισαν ἡ ἁγ. Γραφή καί οἱ ἅγ. Πατέρες.

Τό κείμενο πού μοῦ ἀπεστάλη εἶναι ἀπό τό ἱστολόγιο«Κατάνυξις» καί σ’ αὐτό ἀναφέρεται ἡ ὑπακοή πού ἔκανε ὁ ἡγούμενος τῆς Ἱ. Μονῆς Κωνσταμονίτου π. Ἀγάθων, στόν γέροντά του π. Ἐφραίμ τῆς Ἀριζόνας, παρ’ ὅτι, ὅταν εἶδε κάποιες αἱρετικές πράξεις τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου πρός τόν Πάπα, ὁ ἴδιος ἠθέλησε ὡς ἐκ τούτου νά διακόψη πάραυτα τό μνημόσυνο τοῦ αἱρετικοῦ Πατριάρχου. Τότε ὁ π. Ἐφραίμ τόν συγκράτησε καί τοῦ εἶπε ὅτι ἀκόμη δέν ἦλθε ἡ ὥρα γιά τήν ἀποτείχισι κι ἔτσι ὁ π. Ἀγάθων ἔκανε ὑπακοή στόν γέροντά του.

Ὁ ὑπεύθυνος τοῦ ἱστολογίου αὐτοῦ π. Νικόλαος Μανώλης ἐδικαιολόγησε αὐτήν τήν στάσι τοῦ π. Ἀγάθωνος καί μάλιστα ἔγινε προσπάθεια καί ἀπό τούς δύο νά τήν κατοχυρώσουν ὡς ὀρθόδοξο γραμμή ἐν καιρῷ αἱρέσεως, τό νά ἀπαιτῆται, δηλαδή, ἡ εὐλογία καί συγκατάθεσις τοῦ γέροντος, προκειμένου νά ἀποτειχισθῆ κάποιος καί νά ἀπομακρυνθῆ ἐκκλησιαστικῶς ἀπό τήν αἵρεσι καί τούς φορεῖς της.

Κατ’ ἀρχάς πρέπει νά ἀναφέρω ὅτι ἀπό τήν ἀρχή τῆς μοναχικῆς μας ἀφιερώσεως, μᾶς ἐδίδαξαν ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ πατέρες τοῦ ἁγ. Ὄρους (καί αὐτοί ἀκόμη οἱ γέροντες π. Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης καί π. Ἐφραίμ Κατουνακιώτης) ὅτι ἀπό τήν ὑπακοή ἐξαιροῦνται δύο περιπτώσεις, τά θέματα τῆς πίστεως καί τῆς ἠθικῆς. Δηλαδή ἄν μοῦ ζητηθῆ νά κάνω ὑπακοή σέ θέματα πίστεως ἤ ἠθικῆς, νά μήν ὑπακούσω, ἐφ’ ὅσον διά τῆς ὑπακοῆς αὐτῆς βλάπτομαι ὡς πρός τήν πίστι καί τήν ἠθική. Τώρα δυστυχῶς μέ αὐτά πού γράφουν καί λέγουν ὁ π. Ἀγάθων καί ὁ π. Νικόλαος Μανώλης ἐξομοιώνουν τήν πίστι καί τήν ὑποβιβάζουν στό ἐπίπεδο ὅλων τῶν ἄλλων θεμάτων, γιά τά ὁποῖα ὄντως χρειάζεται ἡ εὐλογία τοῦ γέροντος, προκειμένου νά διασφαλισθῆ ὁ μοναχός ἤ ὁ λαϊκός καί νά μήν καλλιεργῆ τόν ἐγωϊσμό διά τοῦ ἰδίου θελήματος.

Ὁ ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης μᾶς μεταφέρει τήν διδασκαλία τοῦ ἁγ. Νικηφόρου τοῦ ὁμολογητοῦ, ὁ ὁποῖος διδάσκει ὅτι ὁ πρῶτος λόγος, γιά τόν ὁποῖο δύναται νά ἀποχωρήση ὁ μοναχός ἀπό τή μονή τῆς μετανοίας του, εἶναι ὅταν ὁ ἡγούμενος εἶναι αἱρετικός (Ὑποσ. εἰς ΚΑ΄ τῆς Ζ΄ Οἰκουμ.). Ἀπό αὐτή τήν πατερική διδασκαλία πάλι συνάγεται ὅτι, ὅταν ὁ λόγος εἶναι περί πίστεως, παραμερίζονται τά πάντα, ἀκόμη καί ἡ ὑπακοή. Διότι τό νά φύγη ὁ μοναχός ἀπό τό μοναστήρι, σέ ἄλλες περιπτώσεις θεωρεῖται βαρύτατο ἁμάρτημα πού ἐπισύρει τόν ἀφορισμό καί τήν ἀκοινωνησία στόν μοναχό, τήν καθαίρεσι δέ σέ ὅσους τόν δεχθοῦν, Ἐπισκόπους ἤ ἡγουμένους.

Ο  Δημήτριος Χατζηνικολάου σχολίασε την ανάρτηση "OI ΠΕΡΙ ΥΠΑΚΟΗΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ τοῦ Ἱερομονάχου π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ"

3 ώρες πριν

Εἶναι ἀπολύτως σωστά αὐτά πού γράφει ὁ π. Εὐθύμιος, ἐφόσον ἡ ἀποτείχισις ἀπό μή καταδικασθέντας εἰσέτι αἱρετικούς εἶναι δόγμα πίστεως. Βλ. τό ἄρθρον μου μέ τίτλον «Ἡ ἀποτείχισις ἀπό μή κεκριμένους αἱρετικούς εἶναι δόγμα», https://orthodox-voice.blogspot.com/2025/07/blog-post_66.html

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΝ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΕΩΣ -- Γράφει ἡ κ. Δάφνη Βαρβιτσιώτη, ῾Ιστορικὸς

Ἕνας ὁρατός κίνδυνος διὰ τὴν Κοινωνίαν

Προκειμένου νά ἑδραιώσουν τήν Νέα Τάξη τους καί ἐπί τῶν δυναμικῶν καί ἀνεπτυγμένων, ἀλλά «ἀνυπότακτων», δυτικῶν κοινωνιῶν, οἱ δυνάμεις τῆς παγκοσμιοποιήσεως ἐξαπέλυσαν ἐναντίον τους ἕναν ἀόρατο πόλεμο. ῾Ο πόλεμος αὐτός διεξάγεται εἰρηνικά, καί σέ δύο μέτωπα: τό ἀναπτυξιακό καί τό πνευματικό. ῾Η Οἰκονομική ῾ Υποδούλωσις τῶν Δυτικῶν Κοινωνιῶν: Γιά νά καταστρέψουν τήν ἀναπτυξιακή δυναμική τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν, οἱ δυνάμεις τῆς παγκοσμιοποιήσεως χρησιμοποιοῦν δύο μεθοδεύσεις. ᾽Από τήν μιά —μέ πρόσχημα την «ἰσόρροπη ἀνάπτυξη» τοῦ πλανήτη—, ἀποσύρουν ἀπό αὐτές τό μεγάλο ὑπερεθνικό κεφάλαιο, τό ὁποῖο στρέφουν πρός τίς ὑπό ἀνάπτυξιν περιοχές (᾽Αφρική, Κίνα, Βραζιλία, ᾽Ινδία καί Ν᾽ Ανατολική ᾽Ασία), ὅπου ὑπάρχει ἄφθονο φθηνό ἐργατικό δυναμικό, ἀπόλυτα ἐξαθλιωμένο καί χωρίς ἀπαιτήσεις γιά δικαιώματα καί ἐλευθερία. ᾽Εκμεταλλευόμενες —ὡς ἄλλη, σύγχρονη, νομενκλατούρα— τούς ἀνθρώπους αὐτούς, οἱ δυνάμεις τῆς παγκοσμιοποιήσεως ἐγκαθιδρύουν στίς περιοχές αὐτές —ἐν τοῖς πράγμασι— μιά ἄτυπη παραλλαγή τοῦ κομμουνιστικοῦ «Παράδεισου τοῦ ᾽Εργάτη». ᾽Από τήν ἄλλη, ἐξαθλιώνουν σταδιακά τίς οἰκονομίες τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν, ἐπιβάλλοντας καί σʼ αὐτές, διʼ εἰρηνικῶν μέσων, συνθῆκες ἄτυπου ἐφαρμοσμένου κομμουνισμοῦ: ἤτοι, μεταφέρουν πόρους τους πρός χῶρες τοῦ ἀποκαλούμενου Τρίτου Κόσμου (βάσει πολιτικῶν «ἀλληλεγγύης» τῆς Ε.Ε, ἤ μέ φιλανθρωπικούς ἐράνους)· ἐπιβάλλουν ἐξοντωτική φορολόγηση στήν ἰδιοκτησία καί τίς κληρονομιές· προκαλοῦν καταρρεύσεις κρατικῶν οἰκονομιῶν, χρηματιστηρίων, τραπεζῶν, ἀσφαλιστικῶν καί συνταξιοδοτικῶν φορέων καί ἐγχωρίων βιομηχανιῶν· ἐπιβάλλουν μείωση μισθῶν, αὔξηση τιμῶν, ἀνεργία κ.ο.κ.·  τέλος, εὐνοοῦν τήν λαθρομετανάστευση.

O Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών Ι. Κορναράκης γράφει:

Ἡ σχετικοποίηση ἤ, μᾶλλον, ἡ ἀπόρριψη τῆς διαχρονικῆς παρουσίας τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ ἀπόρριψη τοῦ εὐαγγελικοῦ καὶ πατερικοῦ λόγου. Ἡ Ἐκκλησία, μὲ τὴν παγκοσμιοποιημένη εἰκόνα της, εἶναι κενὸς λόγος. Ἡ «σύγχρονη» Ὀρθοδοξία εἶναι φάντασμα κακόγουστο μπροστὰ στὴν αὐθεντικὴ Ὀρθοδοξία τῶν Πατέρων.

Ἡ αὐθεντικὴ Ὀρθοδοξία, στὴν χαρισματική της εἰκόνα, εἶναι μιὰ διαχρονικὴ λυτρωτικὴ παρουσία, ποὺ δὲν πάσχει ἀλλοίωση, οὔτε ἀπὸ τὸν χρόνο, οὔτε ἀπὸ τὸ μῖσος καὶ τὴν περιφρόνηση τῶν ἀρνητῶν τῆς ὑπόστασής της.

π. Θεόδωρος Ζήσης

…ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, μας δείχνει τον δρόμο· να δυναμώσουμε την πίστη, τις παραδόσεις, να διατρανώσουμε και να προβάλουμε την ορθόδοξη πνευματικότητα και να στείλουμε τους νέους Βαρλαάμ, δικούς μας και ξένους, εκεί που ανήκουν και τους ταιριάζει, εκεί που πήγε ντροπιασμένος ο Βαρλαάμ και διωγμένος από την Ανατολή· να προσκυνήσει τον Πάπα, όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς: «προσφύσας μεν εκείνω τα χείλη και το γόνυ μεθ΄ ηδονής, ως έοικε, και σεβάσματος ασπασάμενος, την δε κεφαλήν υποθείς ταις εκείνου χερσί και την εκείθεν σφραγίδα χαίρων δεξάμενος». Εμείς ούτε γόνυ θα κλίνουμε ούτε χρειαζόμαστε την ευλογία του, και λυπούμαστε, γιατί οι ηγέτες μας αποδεικνύονται μικροί μπροστά σε τόσο μεγάλα θέματα. Όσοι σέβονται τον Πάπα, ας πάνε να τον επισκεφθούν στο Βατικανό, στη Ρώμη. Στην Ορθόδοξη Ελλάδα από αιώνων είναι πρόσωπο ανεπιθύμητο· persona non grata. Ποιος θα αλλάξει την ιστορία και θα ασεβήσει εις τους αγίους και εις τα άγια; 

Φώτης Κόντογλου - Παράδοση

Ὅσοι ἀπομείναμε πιστοὶ στὴν παράδοση, ὅσοι δὲν ἀρνηθήκαμε τὸ γάλα ποὺ βυζάξαμε, ἀγωνιζόμαστε, ἄλλος ἐδῶ, ἄλλος ἐκεῖ, καταπάνω στὴν ψευτιά. Καταπάνω σ᾿ αὐτοὺς ποὺ θέλουνε την Ἑλλάδα ἕνα κουφάρι χωρὶς ψυχή, ἕνα λουλούδι χωρὶς μυρουδιά. Κουράγιο, ὁ καιρὸς θὰ δείξει ποιὸς ἔχει δίκιο, ἂν καὶ δὲ χρειάζεται ὁλότελα αὐτὴ ἡ ἀπόδειξη.

Η Θεοφάνεια είναι η ανώτερη, και πνευματική προσέγγιση του Θεού. Του Ασλανίδη Σταύρου.

Περίληψη όσων προαναφέρθηκαν σε προηγούμενες αναφορές για τον παλαιό των ημερών.

Ο Θεός είναι απρόσιτος απερίγραπτος, και αυτές οι αναφορές είναι στα φυσικά ιδιώματα της Αγίας Τριάδας. Δεν αφορούν κάποιο υποστατικό ιδίωμα, δεν αναφέρονται σε ξεχωριστό ή ιδιωτικό πρόσωπο. Με απλά λόγια μία είναι η Μορφή του Τριαδικού Θεού. Ωστόσο υπάρχουν αδιαιρέτως διακριτά τρία Πρόσωπα στον Θεό, δύο φύσεις στον Χριστό και υπάρχει διάκριση σε ουσία και ενέργεια Του. Η ύπαρξη αυτού του αδιαιρέτου επιμερισμού Του, γίνεται γνωστή στον κόσμο μόνο μέσα από μια διάκριση και όχι μετά από μία διαίρεση Του. Ξέρουμε τα τρία διακριτά Πρόσωπα Του, τις δύο διακριτές φύσεις Του και την διάκριση Του σε ουσία και ενέργεια. Εντούτοις μας είναι παντελώς άγνωστη κάποια διαίρεση Του. Ξέρουμε ότι “εστίν” Πατέρας, “εστίν” Θεϊκή Φύση και “εστίν” Ενέργεια του Θεού, αλλά δεν ξέρουμε, ή μάλλον αγνοούμε παντελώς το “τι εστίν” το καθένα τους.

π. Θεόδωρος Ζήσης:

Ἐνδεικτικὰ ἀναφερθήκαμε στοὺς δύο αὐτοὺς μεγάλους   ἀγωνιστὰς καὶ ὑποστηρικτὰς τῆς καλῆς ἑνώσεως καὶ τῆς καλῆς εἰρήνης (Ἰωσὴφ Βρυέννιο καὶ Γεννάδιο Σχολάριο),  ποὺ ἐκφράζουν διαχρονικὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ   τὴν Μεγάλη Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία   ἀπὸ τὸν περασμένο αἰώνα προωθεῖ τὴν κακὴ ἕνωση μὲ  σοφιστικὰ ἐπιχειρήματα, ὅπως γράφει ὁ Γεννάδιος   Σχολάριος, καὶ ἀποκαλεῖ τὸν πάπα ὄχι ἁπλῶς «ἅγιο»,   πρᾶγμα ποὺ κατακρίνει ὁ Ἰωσὴφ Βρυέννιος, ἀλλὰ   ἁγιώτατο καὶ σεβασμιώτατο καὶ ἀγαπητὸ ἀδελφὸ καὶ   κανονικὸ ἐπίσκοπο Ρώμης, θυμιάζουσα αὐτὸν ὡς  «εὐλογημένον ἐρχόμενον ἐν ὀνόματι Κυρίου» καὶ   μνημονεύουσα τὸ ὄνομά του σὲ ὀρθόδοξη ἀκολουθία καὶ πλεῖστα ἄλλα. Ὅταν ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος» ἱδρύθηκε ἀπὸ τὸν Γέροντα Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, ὁ Ἀθηναγόρας   ποὺ προσπαθοῦσε νὰ ἐπιβάλει τὴν κακὴ ἕνωση εἶχε   ἀντιμέτωπη στὸ σύνολό της σχεδὸν τὴν Ἐκκλησία τῆς   ῾Ελλάδος καὶ ἰσχυρὲς θεολογικὲς καὶ μοναστικὲς δυνάμεις. Ὁ τωρινὸς Πατριάρχης τὴν ἔχει σύμμαχο, καὶ οἱ   θεολογικὲς καὶ μοναστικὲς δυνάμεις μὲ τὴν πάροδο τοῦ   χρόνου ἐξασθενοῦν, ἀκόμη καὶ στὸ Ἅγιον Ὄρος.

Αββά Ισαάκ

Εκείνος που αμαρτάνει δια δευτέραν φοράν, με την ελπίδα ότι θα μετανοήση, αυτός πορεύεται ενώπιον του Θεού με το φορτίο της πανουργίας, εις αυτόν τον πανούργον επέρχεται ο θάνατος εντελώς απροσδοκήτως, εις τελείως άγνωστον στιγμήν και ώραν, και δεν κατορθώνει να φθάση εις την ημέραν που ήλπισε πως θα μετανοήση. 

(Υπόθεσις Β΄ Εδαφ.Γ΄ Τόμος Α΄)