π. Νικόλαος Δημαράς -- Ἡ διδασκαλία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν θεοφόρων Πατέρων μέσα ἀπό τά Πρακτικά τῆς ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου

Οἱ αἱρετικοί Εἰκονομάχοι ἔγιναν μέν δεκτοί, ὄχι ἁπλῶς καί ὥς ἔτυχεν, ἀλλά μέ μεγάλη δυσκολία, μετά ἀπό ἀνάκριση καί ἐξέταση τοῦ κάθε ἑνός ἀπό αὐτούς ὡς κατηγορουμένου, πού σέ καμμία περίπτωση καί κανείς δέν δικαιώθηκε γιά τήν μέχρι τότε στάση του!

Ἡ Ἑκκλησία οὐδέποτε ἀνεγνώρισε ἱερωσύνην στούς αἱρετικούς, κατά τόν χρόνον πού βρίσκονταν στήν αἵρεση τῆς βδελυρῆς καί ἀντιθέου Εἰκονομαχίας! Τό ὅτι δηλ. τάχα τελοῦσαν σωστικά μυστήρια, γιατί κάτι τέτοιο οὐδέποτε διετύπωσε κανείς ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες καί καμμία Οἰκουμενική Σύνοδος, πού ἐπέχει πρόσωπον Ἐκκλησίας, δέν τό εἶπε! Μία ἀντίθετη διατύπωση θά συνιστοῦσε βλασφημία κατά τοῦ Παναγίου Πνεύματος!

Ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον ἔγιναν δεκτοί ἐκ τῶν Εἰκονομάχων ἐπισκόπων:

-ὅσοι ἀπό αὐτούς μετενόησαν,

καί πάντως

-ὄχι οἱ διδάσκαλοι καί πρώταρχοι τῆς αἱρέσεως,

ὅσοι

-ἀναθεμάτισαν τήν εἰκονομαχικήν αἵρεση,

-συνέταξαν γραπτῶς καί προσκόμισαν στήν Σύνοδο ἀναθεματιστικούς τῆς αἱρέσεως λιβέλλους,

-ὁμολόγησαν, ὅτι ἦσαν ἐκτός Ἐκκλησίας καί χωρισμένοι ἀπ' αὐτήν

καί

-δήλωσαν πανηγυρικά καί δημόσια, ὅτι ἐπιθυμοῦν νά ἑνωθοῦν μέ τήν καθολικήν (σ.σ. τήν Ὀρθόδοξον) Ἐκκλησίαν, ἀπό τήν ὁποία ἦσαν χωρισμένοι

καί μάλιστα ἀφοῦ

-πῆραν καί φρικτό ὅρκο,

-ἀναθεματίζοντας μάλιστα ἑαυτούς

καί

-διαβεβαιώνοντας, ὅτι δέν κινοῦνται μέ ὑπουλότητα καί ὑστεροβουλία!

Αὐτό τό τελευταῖο τό πιστοποιοῦν λέγοντας:

"Ἐάν μή ὁμολογῶμεν καθώς ἡ καθολική ἐκκλησία, ἀνάθεμα ἔχωμεν ἀπό τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος".

"Ἡ ἁγία σύνοδος εἶπεν: ἐλπίζομεν, ὅτι μετά τήν σύνοδον οὐδείς διαστραφήσεται, καθότι ἐν ταῖς καταθέσεσιν αὐτῶν ἑαυτούς οἱ ἐπίσκοποι ἀνεθεμάτισαν, ὅτι ἐάν ἐπιστρέψωμεν ἐπί τήν προτέραν αἵρεσιν, ἀναθεματισμένοι καί καθηρημένοι ἐσμέν".

Στήν συνέχεια ζητεῖται ἀπό τήν Σύνοδον, νά ἐπιδοθοῦν οἱ λίβελλοι τοῦ ἀναθεματισμοῦ τῆς αἱρέσεως καί τῆς ὁμολογίας τῆς πίστεως τῆς Ἐκκλησίας.

Καί, ἄν δέν ἔχουν συντάξει τέτοιους λιβέλλους, νά τούς φτιάξουν καί νά τούς προσκομίσουν στή Σύνοδο.

Καί στή συνέχεια θά κρίνει τήν ὑπόθεσή τους ἡ Σύνοδος!

"Κωνσταντῖνος ὁ θεοφιλέστατος ἐπίσκοπος Κωνσταντίας τῆς Κύπρου εἶπεν: πανίερε δέσποτα, εἰ μέν ἐπιφέρονται λιβέλλους, ἐπιδότωσαν. εἰ δέ μή, ποιήτωσαν. καί εἶθ' οὕτως κρινεῖ ἡ ἁγία σύνοδος ἐπ' αὐτοῖς.

Οἱ δέ ἔφασαν, ἔχομεν τούς λιβέλλους ἑτοίμους, καί δώσομεν αὐτούς."

Ἀλλά καί ἐδῶ δέν τελείωσε ἡ ἐξέταση καί ἠ ἀνάκριση τῶν αἱρετικῶν Εἰκονομάχων:

"Ταράσιος ὁ ἁγιώτατος πατριάρχης εἶπεν, ἐν τῷ τέως τά ὑπόλοιπα περί τῆς προκειμένης ζητήσεως τῶν κανόνων ἀναγνωσθήτω."

Τότε διαβάστηκε καί τό σχετικό χωρίον ἀπό τόν βίον τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου καί διαπιστώθηκε γιά ἀκόμη μία φορά, ὅτι ὅσοι μετανοοῦν καί ἐπιστρέφουν στήν Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία τούς ἀποδέχεται, ὑπό τήν προϋπόθεση, ὅτι δέν ὑπάρχει ἄλλη αἰτία πού νά κωλύει τήν ἀποδοχή τους.

Οἱ Πατέρες ἔδειχναν μεγάλη ὑπομονή καί ἀγάπη καί ἔκαναν τά πάντα, γιά νά προσεταιρισθοῦν στήν πίστη τούς χωρισθέντες ἀπό τήν Ἐκκλησία αἱρετικούς.

Ἔτσι καί ὁ Πατριάρχης Εὐστόχιος παρακαλοῦσε καί νουθετοῦσε ἐπί ὀκτώ μῆνες τούς Νεολαυρῖτες, πού εἶχαν χωριστεῖ ἀπό τήν Καθολική (σ.σ. τήν Ὀρθόδοξη) Ἐκκλησία, καί μάλιστα μετά ἀπό τόν ἀναθεματισμό τους ἀπό τήν Ἁγίαν Ε΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ὅπου ἀναθεματίσθηκε ὁ Ὠριγένης καί ὁ Θεόδωρος Μομψουεστίας καί ἡ κακοδοξία περί προϋπάρξεως τῶν ψυχῶν καί περί ἀποκαταστάσεως τῶν πάντων. Κακοδοξίες πού πρέσβευαν καί αὐτοί. Καί ἀφοῦ δέν πείσθηκαν, διώχθηκαν ἀπό τήν Λαύρα καί ἐλευθερώθηκε ἡ πόλη ἀπό τήν λύμη (σ.σ. τόν μολυσμόν)!

Τό συμπέρασμα ἐκ τῆς ἀναγνώσεως καί ἀπό τόν βίον τοῦ Ἁγίου Σάββα εἶναι, ὅτι ὅσοι μετανοοῦν πραγματικά καί ζητοῦν νά ἑνωθοῦν μέ τήν ἁγία Καθολική Ἐκκλησία, γίνονται δεκτοί, ἐάν δέν ὑπάρχει κάτι ἄλλο πού νά τούς κωλύει, καί ὑπό τήν προϋπόθεση, ὅτι θά διαφυλαχθοῦν οἱ κανονικές διατάξεις:

"πάντως γάρ χρή τάς κανονικάς διατάξεις φυλάττεσθαι"

Καί πάλιν, ὅμως, ἐξετάζεται ἐνδελεχῶς, μετά ἀπό αἴτηση τοῦ θεοφιλεστάτου ἐπισκόπου Σάρδεων Εὐθυμίου, ἐάν καί ὑπό ποιές προϋποθέσεις γίνονται δεκτοί αὐτοί πού χειροτονήθηκαν ἀπό αἱρετικούς. Καί γι' αὐτό διαβάζονται τά σχετικά ἀπό τήν ἱστορία τοῦ ἀναγνώστου Θεοδώρου, στό 5ο βιβλίο περί τῆς ἀποδοχῆς τοῦ Ἁγίου Ἀνατολίου ἀπό τήν Δ΄ ἁγίαν Οἰκουμενικήν Σύνοδον.

Ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος ἔγινε μέν δεκτός ἀπό τήν Δ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, καί μάλιστα ἔγινε πρόεδρος τῆς Συνόδου, παρά τό γεγονός, ὅτι εἶχε χειροτονηθεῖ ὡς πατριάρχης ἀπό τόν αἱρετικό Διόσκουρο, παρόντος καί συλλειτουργοῦντος μάλιστα καί τοῦ Εὐτυχοῦς.

Εἶναι πολύ σημαντικό, ὅμως, νά ἐξετάσουμε καί νά ἀξιολογήσουμε τά ἀποφασιστικῆς σημασίας γεγονότα ἀπό τήν ζωή τοῦ Ἁγίου Ἀνατολίου, γιά νά κατανοήσουμε, γιατί ἔγινε ἀποδεκτός.

Ὁ ἅγιος εἶχε χειροτονηθεῖ ἀπό τόν Ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας ὡς διάκονος καί εἶχε διαπρέψει στήν ἐν Ἐφέσῳ Γ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, πλήττοντας θανάσιμα μέ τήν θεολογίαν καί τήν σθεναρῆ ὀρθόδοξη στάση του τόν αἱρετικόν Νεστόριον. Συντάχθηκε ἀμέσως μέ τό μέρος τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ἀποδείχθηκε ὀρθοδοξότατος, συνετός καί μαχητής.[13]

Μάλιστα, κατά τήν χειροτονίαν του, ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος εἶπε χαριεντιζόμενος πρός τόν Διόσκορον:

"ὅπου περιεπάτηκας ἡγίακας". (!)

Αὐτά ἔγιναν, ὅμως, ὅλα, πρίν φανερωθεῖ ἡ αἵρεσις τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ παρρησίᾳ, καί ἀκολουθοῦσαν ὅλοι μέ εὐλάβεια τά μέχρι τότε ἰσχύοντα τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί τόν θεοφόρον πρόεδρόν της Μέγαν Κύριλλον, Πατριάρχην Ἀλεξανδρείας, στήν διδασκαλία τους, τόν ὁποῖον Ἅγιον Κύριλλον, στήριξε θεολογικά τά μάλλα, κατά τήν Γ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος!

Σημειώνεται στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία Θεοδώρου ἀναγνώστου, στό πέμπτο βιβλίο, πού ἀναγνώστηκε στήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ὅτι τά ἀνωτέρω τά εἶπε ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος χαριέντως, καί τό τί θά γινόταν στό μέλλον τό ἀγνοοῦσε:

"χαριέντως ἔφη, τό μέλλον γάρ ἠγνόει".[14]

Καί πάντως ὁ Ἅγιος ἔγινε δεκτός, γιατί ἦταν πάντοτε καί κατά πάντα ὀρθοδοξότατος, ἦταν συνετός καί μαχητής, ὄπως εἴδαμε, καί ὅπως σημειώνει ὁ Ἅγιος Ταράσιος:

"οὐκ ἀποθανοῦνται τέκνα ὑπέρ πατέρων, ἀλλ' ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ ἁμαρτίᾳ ἀποθανεῖταιû καί ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν ἡ χειροτονία (τοῦ ἁγίου Ἀνατολίου)."

Ὁ Ἅγιος Ταράσιος τότε ζήτησε, νά διαβαστεῖ καί ἄλλος σχετικός κανόνας τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Διαβάστηκε ὁ ὄγδοος (8ος) κανόνας τῆς Συνόδου τῆς Νικαίας, σχετικός μέ τήν ἀποδοχήν τῶν αἱρετικῶν Καθαρῶν. Αὐτούς, ὅταν πρσῆλθαν στήν Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἡ ἁγία Πρώτη Οἰκουμενική ἀποφάσισε, ὅτι ἔπρεπε νά χειροθετηθοῦν:

"ἔδοξε τῇ ἀγίᾳ μεγάλῃ συνόδῳ, ὥστε χειροτονουμένους, οὕτω μένειν ἐν τῷ κλήρῳ."

Ἀφοῦ ὁμολογήσουν ἐγγράφως, ὅτι θά ἀκολουθήσουν σέ ὅλα τά δόγματα τῆς Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, καί ἀφοῦ χειροτονηθοῦν, (ὁ ὅρος εἶναι τῆς α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πού δέν ὁμιλεῖ περί χειροθεσίας!) ὅλοι, ὅπου βρίσκονται, στίς κωμοπόλεις ἤ στίς πόλεις θά εἶναι στό ἑξῆς κληρικοί:

"ἔσονται ἐν τῷ αὐτῷ σχήματι".[15]

Τότε ὁ εὐλαβέστατος ἐπίσκοπος Κατάνης τῆς ἐκκλησίας τῆς Σικελίας Θεόδωρος εἶπε, ὅτι ὁ κανόνας αὐτός δέν ἔχει νά κάνει τίποτε μέ τήν εἰκονομαχικήν αἵρεσιν:

"πρός τήν αἵρεσιν ταύτην οὐδέν ἔχει ὁ ἀναγνωσθείς κανών".

Ὁ ἅγιος Ταράσιος, ὅμως, ἀπάντησε, ὅτι τά ἴδια ἰσχύουν γιά κάθε αἵρεση: "ἀλλά καί περί πάσης αἱρέσεώς ἐστιν".

Τά ἴδια μέ τόν ἐπίσκοπο Κατάνης εἶπε καί ὁ διάκονος Ἐπιφάνιος τῆς ἐκκλησίας τῆς Κατάνης καί ἀντιπρόσωπος τοῦ ἀρχιεπισκόπου Θωμᾶ, ὑποστηρίζοντας, ὅτι ὁ κανόνας αὐτός εἰπώθηκε, (σ.σ. τάχα μόνον), γιά τούς αἱρετικούς Καθαρούς.

Ρώτησε τότε τήν Σύνοδον ὁ ἅγιος Ταράσιος, πῶς πρέπει νά γίνει ἡ εἰσδοχή τῶν ἀπό τῆς εἰκονομαχικῆς αἱρέσεως προσερχομένων:

"τήν ἀναφυεῖσαν αἵρεσιν πῶς ὀφείλομεν δέξασθαι;"

Ἡ Σύνοδος συμφώνησε μέ τόν Ἰωάννην, τόν θεοφιλέστατον τοποτηρητήν τοῦ ἀποστολικοῦ θρόνου τῆς ἀνατολῆς, πού εἶπε ὅτι ἡ αἵρεση χωρίζει κάθε ἄνθρωπον ἀπό τήν ἐκκλησία, ἐπιβεβαιώνοντας ὅτι αὐτό εἶναι εὔδηλο (ξεκάθαρο):

"Ἰωάννης ὁ θεοφιλέστατος τοποτηρητής τοῦ ἀποστολικοῦ θρόνου τῆς ἀνατολῆς εἶπε:

«Ἡ αἵρεσις χωρίζει ἀπὸ τῆς ἐκκλησίας πάντα ἄνθρωπον.»

῾Η Ἁγία Σύνοδος εἶπεν:

«Τοῦτο εὔδηλόν ἐστιν.»

Οἱ μοναχοί εἶπαν ὅτι, γιά νά γίνουν δεκτοί οἱ Εἰκονομάχοι, πρέπει νά χειροθετηθοῦν:

"χειροθετουμένους εἶπεν ὁ (σ.σ. 8ος ἐν Νικαίᾳ) κανών δεχθῆναι".

Ἐπιφύλαξη ἐξέφρασε ὁ ἅγιος Ταράσιος, δίχως νά ἀποκλείει, βέβαια, τήν χειροθεσίαν χάριν εὐλογίας λέγοντας:

"μήπως ἐπ' εὐλογίας ἐνταῦθα τήν χειροθεσίαν λέγει, καί οὐχί ἐπί χειροτονίας".

Ὡστόσο δέν ἀφίνεται καμμία ἀμφιβολία, ὅτι θά ἔπρεπε κανονικά νά γίνει ἡ χειροθεσία τῶν αἱρετικῶν, ὅταν πιό κάτω διαβάζονται οἱ Ἐπιστολές καί τοῦ Μεγάλου Βασιλείου:

"περί τῆς προρρηθείσης ὑποθέσεως, εἰ δεκτοί εἰσιν εἰς τήν ἱερωσύνην οἱ ἐκ τῆς αἱρέσεως ἐπιστρέφοντες"

κατά τήν πρός Ἀμφιλόχιον κανονικήν πρώτην ἐπιστολήν τοῦ παμμεγίστου ἱεράρχου.

Κατά τήν ἐπιστολήν τοῦ Οὐρανοφάντορος δέν εἶναι δεκτοί οἱ αἱρετικοί Ἐγκρατίτες, διότι παραχάραξαν τό βάπτισμα, -(ὅπως καί οἱ Οἰκουμενιστές καί οἱ Νεοημερολογίτες τό παραχάραξαν, μή τηροῦντες τήν τριττή κατάδυση καί μή ἀναγινώσκοντες κἄν ὅλες τίς εὐχές τοῦ εἰσαγωγικοῦ στά ἄλλα μυστήρια μυστηρίου)-, καί ὅποιος βαπτίστηκε ἀπό αὐτούς, προσερχόμενος στήν Ἐκκλησία νά βαπτίζεται.

Ἐάν, σημειώνει ὁ Μέγας πατήρ, γίνει ἐμπόδιο τό βάπτισμα, γιά νά προσέλθουν στήν Ἐκκλησία, λόγῳ τῆς αὐστηρότητος τῆς ἀκρίβειας, τότε, (σ.σ. τοὔλάχιστον). νά χρίονται, καί ἔτσι νά προσέρχονται οἱ πιστοί στά μυστήρια:

"μήποτε, ὡς βουλόμεθα ὀκνηρούς αὐτούς περί τό βαπτίζειν ποιῆσαι, ἐμποδίσωμεν τοῖς σωζωμένοις διά τό τῆς προτάσεως αὐστηρόν"...

"παντί δέ τῷ λόγῳ τυπωθήτω, τούς ἐπί τῷ βαπτισμῷ ἐκείνων προσερχομένους χρίεσθαι, ἐπί τῶν πιστῶν δηλονότι, καί οὕτως προσιέναι τοῖς μυστηρίοις."

Μετά ἀπό ἔγγραφον ἀναθεματισμόν τῆς αἱρέσεως ἔγιναν δεκτοί οἱ αἱρετικοί, κατά τόν Ὅρον τῆς ἁγίας Τρίτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου κατά τῶν δυσεβῶν Μασσαλιανῶν καί Εὐχιτῶν:

"τούς ὄντας κατά πᾶσαν ἐπαρχίαν Μασσαλιανῶν, ἤγουν ἐνθουσιαστῶν αἱρέσεως, ἤ καί ἐν ὑποψίαις τῆς τοιαύτης νόσου γεγενημένους, εἴτε κληρικοί εἶεν, εἴτε λαϊκοί, μεθοδεύεσθαι. "καί ἀναθεματίζοντας κατά τά ἐν τῷ μνημονευθέντι συνοδικῷ διηγορευμένα ἐγγράφως, μένειν τούς μέν κληρικούς ἐν τῷ κλήρῳ, τούς δέ λαϊκούς ἐν τῇ κοινωνίᾳ τῆς ἐκκλησίας."

Διαβάστηκε καί ἡ ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Μεγάλου Ἀθανασίου πρός Ρουφινιανόν, σχετικά μέ αὐτούς πού δέν ἐφθάρησαν ἐντελῶς ἀπό τήν κακοπιστία, ἀλλά σύρθηκαν ἐξ ἀνάγκης σ' αὐτήν, στήν ὁποίαν ὁ Μέγας Ἀθανάσιος διαλαμβάνει, ποιά γνώμη εἶχαν οἱ Σύνοδοι σέ ὅλο τόν τότε χριστιανικό κόσμο γι' αὐτούς, ἄν θά ἔπρεπε δηλαδή νά γίνουν δεκτοί.

Ὅταν εἰρήνευσε ἡ Ἐκκλησία, διδάσκει ὁ Μέγας πατήρ, ἔγινε Σύνοδος καί ἀπεφάσισε, νά μήν γίνουν δεκτοί στούς ἐπισκοπικούς θρόνους τους ἐκεῖνοι πού ἐξέπεσαν στήν πίστη καί ἦσαν προϊστάμενοι τῆς ἀσέβειας. Ὡστόσο νά τούς δίνεται συγχώρηση, ἀφοῦ μετανοοῦν.

Σέ ἐκείνους, ὅμως, πού παρασύρθηκαν ἐξ ἀνάγκης καί βιάσθηκαν νά ἀκολουθήσουν τήν αἵρεση, θεώρησε ἡ Σύνοδος ὅτι θά πρέπει νά τούς δοθοῦν οἱ θέσεις πού εἶχαν στόν κλῆρο, καί αὐτό ἔγινε μέ κάποια οἰκονομία, ἀφοῦ μετανόησαν καί κατ' ἐξοχήν, γιατί ἀφ' ἑνός μέν δέν αὐθεντοῦσαν στήν ἀσέβεια (αἵρεση), ἀλλά καί γιά ἕνα λόγο παραπάνω, ὅτι ἔφεραν ὡς δικαιολογία, τό ὅτι δηλαδή αὐτοί διαβεβαίωσαν, πώς δέν διεφθάρησαν παντελῶς ἀπό τήν αἵρεση καί προτίμησαν νά βαστάσουν τό βάρος τῆς βίας, (σ.σ. παρά τήν συνείδησή τους, πού προφανῶς τούς ἔλεγχε), γιά νά μήν γίνουν ἄλλοι ἀσεβέστατοι ἐπίσκοποι στόν τόπο τους, πού θά διέφθειραν μέ τήν αἵρεσή τους τίς ἐκκλησίες καί θά χάνονταν οἱ λαοί!

Τό ἴδιο ἔγινε, ὅπως διαβεβαιώνει ὁ Μέγας πατήρ καί στήν Ρώμη καί στήν Ἑλλάδα, πρᾶγμα πού τό δέχτηκε ἡ Ἐκκλησία.

Ἔτσι καί ὁ Ἀαρών ἔδειξε συγκατάβαση στήν παράβαση τοῦ λαοῦ! Καί σάν δικαιολογία εἶχε τό ὅτι, ἄν ἐπέστρεφαν πίσω στήν Αἴγυπτο, θά αὔξαναν τήν ἀσέβειά τους, ἐνῶ στήν ἔρημο πού βρίσκονταν, θά ἦταν εὐκολότερο νά παύσουν τήν ἀσέβεια (τήν εἰδωλολατρεία).[16]

Δηλαδή παρομοιάζεται ἡ Εἰκονομαχική αἵρεση, -ἀλλά καί κάθε αἵρεση κατά τόν Ἅγιο Ταράσιο-, ἀπό τόν Μέγα πατέρα μας Ἀθανάσιον ὡς εἰδωλολατρική ἀσέβεια, ὅμοια μέ τήν ἀσέβεια πού ἔδειξαν οἱ Ἰσραηλίτες μέσα στήν ἔρημο, πού ἀρνήθηκαν τόν Θεόν καί ἔφτιαξαν χρυσό μοσχάρι καί τό λάτρευαν ὡς θεό, ξεχνῶντας τόν ἀληθινό Θεό τῶν Πατέρων τους!

Στήν Ζ΄ Οἰκουμενική οἱ μετανοοῦντες καί ἀναθεματίζοντες τήν εἰκονομαχικήν αἵρεση, κλήθηκαν ἐκτός ἀπό τόν ἀναθεματισμό τῆς αἱρέσεως νά βεβαιώσουν, ὅτι δέν κινοῦνταν καί μέ ὑπουλότητα, γιά νά ξαναπάρουν καί πάλι τούς θρόνους τους καί νά μή χάσουν τήν ἐξουσία τους.

Καί αὐτό τό ἔκαναν ἀναθεματίζοντας τούς ἑαυτούς τους καί λέγοντας, ὅτι δέν κινούμαστε μέ ὑπουλότητα, καί ἐάν δέν ὁμολογοῦμε τήν ὀρθή πίστη, ὅπως ἡ Καθολική Ἐκκλησία, νά ἔχουμε τό ἀνάθεμα ἀπό τόν Πατέρα, τόν Υἱόν καί τό Ἅγιον Πνεῦμα![17]

Οἱ μοναχοί, κυρίως οἱ Στουδίτες, πίστευαν, καί σέ κάθε εὐκαιρία τόνιζαν, ὅτι οἱ ἄλλες Σύνοδοι καί ὁ Μέγας Ἀθανάσιος δέν τούς δέχεται στήν ἱερωσύνη, ὅσους ἐξέπεσαν ἀπό τήν Ὀρθοδοξία, γι' αὐτό καί ὑποβάλλονταν σέ συνεχῆ ἀνάκριση οἱ Εἰκονομάχοι, καί ἐξεταζόμενοι, ἔπρεπε νά δώσουν ὅλες τίς διαβεβαιώσεις, καί μάλιστα νά τίς πιστοποιήσουν καί μέ λιβέλλους, ὅπως εἴδαμε.

Ἀπό τόν Πέτρο τόν θεοφιλέστατο πρεσβύτερο καί τοποτηρητήν τοῦ Ἀδριανοῦ πάπα Ρώμης, ὡς παράδειγμα ἐξαιρέσεως ἀποδοχῆς στήν Ἐκκλησία, ἀναφέρθηκε ὁ Ἅγιος Μελέτιος, πού εἶχε χειροτονηθεῖ ἀπό τούς Ἀρειανούς καί δέν ἀποδοκιμάσθηκε ἡ χειροτονία του.

Αὐτό ἀποτέλεσε ἐξαίρεση, κατά τόν Ἅγιο Νικόδημο[18].

Καί πάντως, πρίν γίνει δεκτός, ἐκήρυξε ἀπό ἄμβωνος τήν ὁμοουσιότητα τοῦ Υἱοῦ πρός τόν Πατέρα καί ἔγινε δεκτός.[19]

Καί κατά τόν Ἅγιο Ταράσιο ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ἐπινοῶντας κάποια οἰκονομία, ἔκρινε, ὅτι θά πρέπει νά γίνουν δεκτοί οἱ πρώην αἱρετικοί στόν κλῆρον, καί πάλιν ὄχι ὅλοι, παρά μόνον ὅσοι δέν εἶναι διδάσκαλοι τῆς αἱρέσεως.[20]

Καί ὁ Ἅγιος Ἀνατόλιος ἔγινε δεκτός ἀπό τήν Δ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον καί μάλιστα ἔγινε πρόεδρος τῆς Συνόδου, παρά τό γεγονός ὅτι εἶχε χειροτονηθεῖ ὡς πατριάρχης ἀπό τόν αἱρετικό Διόσκουρο, παρόντος μάλιστα καί τοῦ Εὐτυχοῦς.

Ὁ ἅγιος ὅμως, εἶχε χειροτονηθεῖ ἀπό τόν Ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας ὡς διάκονος καί εἶχε διαπρέψει στήν ἐν Ἐφέσῳ Σύνοδον, πλήττοντας θανάσιμα τόν αἱρετικόν Νεστόριον. Συντάχθηκε ἀμέσως μέ τό μέρος τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ἀποδείχθηκε ὀρθοδοξότατος, συνετός καί μαχητής.[21]

*****

Τό ὅτι ἀναθεματίζονταν οἱ αἱρετικοί συνεχῶς καί μεγαλοφώνως, καί μάλιστα μέσα στούς ἱερούς ναούς καί πρίν αὐτό τό ὁρίσει ρητά ἡ ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος στό Συνοδικό της, ὅπως θά δοῦμε στή συνέχεια, φαίνεται καί στό παρατιθέμενο κείμενο ἀπό τόν βίο τοῦ ἁγίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου![22]

Ὁ ἅγιος Σάββας ὁ ἡγιασμένος καί ὁ ἅγιος Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης μαζί μέ τόν ἀρχιεπίσκοπον τῶν Ἱεροσολύμων Ἰωάννην, πού χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος καί ἐγκαταστάθηκε στά Ἱεροσόλυμα ἀπό τόν αὐτοκράτορα Ἀναστάσιο, μέ σκοπό νά ἀποκαταστήσει τήν κοινωνία μέ τόν δυσεβῆ Σεβῆρο,[23] μάζεψαν στά Ἱεροσύλυμα μεγάλο πλῆθος, δέκα χιλιάδες μοναχῶν περίπου, μαζί μέ πολλούς ἡγουμένους, καί ἀναθεμάτιζαν τόν Σεβῆρο καί τούς Μονοφυσίτες, πού δέν δέχονταν τίς ἀποφάσεις τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ὁ δυσεβής Σεβῆρος ἦταν ἔξαρχος τῶν Ἀκεφάλων καί συνέχεε τήν φύσιν μέ τήν ὑπόστασιν, καί ἑπομένως βλασφημοῦσε εἰς αὐτήν τήν προσκυνητήν καί ὁμοούσιον Ἁγίαν Τριάδα:

"τήν ἁγίαν καί προσκυνητήν καί Ὁμοούσιον Τριάδα τῶν θείων ὑποστάσεων, Τριάδα φύσεων καί θεοτήτων καί Θεόν λέγειν τετόλμηκε."

Σημαντική εἶναι καί ἡ ἀναφορά στήν χειροτονία τοῦ Ἰωάννη ὡς ἀρχιεπισκόπου Ἱεροσολύμων, ὁ ὁποῖος, ἐπίσης, ἀμέσως μεταστράφηκε στήν Ὀρθοδοξία!

Ἐνῶ, λοιπόν, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἰωάννης ὡς πατριάρχης Ἱεροσολύμων εἶχε χειροτονηθεῖ, μέ σκοπό νά μεταστρέψει τόν λαόν καί τόν μέχρι τότε νόμιμον καί ὀρθόδοξον ἀρχιεπίσκοπον Ἱεροσολύμων Ἠλίαν στήν πίστη τῶν Μονοφυσιτῶν, ἀλλά καί νά ἀποκαταστήσει τήν κοινωνία μέ τόν αἱρετικόν Σεβῆρον, αὐτός, (σ.σ. ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἰωάννης), πείσθηκε ἀπό τόν ἅγιον Σάββα καί τούς ὑπολοίπους Πατέρες τῆς ἐρήμου, νά μή δεχθεῖ νά κοινωνήσει μέ τόν Σεβῆρον, ἀλλά νά προτιμήσει νά κινδυνεύσει ὑπέρ τῶν δογμάτων τῆς Χαλκηδόνος!

Πρᾶγμα τό ὁποῖο καί ἔκανε!

Γιά τόν λόγο αὐτό συνελήφθη καί ἐνεκλείσθη στή φυλακή.

Ἀπό ἐκεῖ, μέ εὐλογημένη πρόφαση βγῆκε, καί στή συνέχεια μαζί μέ τούς ἁγίους Σάββαν καί Θεοδόσιον καί τά πλήθη τῶν μοναχῶν συνήχθησαν στήν μεγάλη Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Πρωτομάρτυρος Στεφάνου στήν Γεσθημανή καί ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἰωάννης, ἔχοντας μαζί του τούς ἁγίους, ἀνέβηκε στόν ἄμβωνα καί ἀμελητί, καί οἱ τρεῖς ἐκ συμφώνου, ἀναθεμάτισαν τόν Νεστόριον καί τόν Εὐτυχῆ, τόν Σεβῆρον καί τόν Σωτήριχον τόν Καισαρείας Καππαδοκίας, καί πάντα, τόν μή δεχόμενον τήν Δ΄ Σύνοδον τῆς Χαλκηδόνος.

Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἐπί πολλές ὧρες ἔκραζε:

"τούς αἱρετικούς ἀναθεμάτισον, καί τήν Σύνοδον (σ.σ. τῆς Χαλκηδόνος) βεβαίωσον."

Διαπιστώνουμε, ἑπομένως, ὅτι ναί μέν χειροτονήθηκε καί ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἰωάννης, μέ σκοπό νά ἀποκαταστήσει τήν κοινωνία μέ τόν δυσεβῆ Σεβῆρο καί νά ἀναθεματίσει τήν Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνος, ἀλλά προτιμάει νά πάθει γιά τήν Ὀρθοδοξία καί νά φυλακισθεῖ. Μέ εὐλογημένη πρόφαση στή συνέχεια βγῆκε ἀπό τήν φυλακή, γιά νά συνάξει τόν λαόν τοῦ Θεοῦ καί τά πλήθη τῶν μοναχῶν, μαζί μέ τόν ἅγιο Σάββα καί τόν ἅγιο Θεοδόσιο, μέ τούς ὁποίους ἦταν σέ συμφωνία, καί ἀναθεματίζει τούς αἱρετικούς ἀπό τόν ἄμβωνα, παρόντων μάλιστα τῶν ἀρχόντων καί τοῦ δοῦκα Ὑπατίου, πού ἄλλα περίμεναν καί ἄλλα εἶδαν ἔκπληκτοι νά ἐξελίσσονται μπροστά στά μάτια τους!

Γιά τόν λόγο, λοιπόν, αὐτόν, καί κάτω ἀπό τίς συγκλονιστικές αὐτές μαρτυρίες, πού εἶναι ἀποφασιστικές καί καταλυτικές γιά τό προκείμενο ζήτημα καί γιά τέτοιους ἀγωνιστές καί ἀθλητές τῆς πίστεως λέγει ὁ Ἄγιος Ταράσιος, ὅτι αὐτοί πού χειροτονήθηκαν ἀπό αἱρετικούς, ὅπως ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἰωάννης, γίνονται δεκτοί.

Εἶναι, ὡστόσο, θαυμαστό, ὅπως σημειώνει ἕνας ἀπό τούς μεγάλους θεολόγους τῶν τελευταίων χρόνων, ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκι, πῶς διασώζεται ἡ χάρις καί στό σχίσμα! (Ἀλλά γιά πόσο χρονικό διάστημα καί σέ ποιούς, δέν δίνεται ἀπάντηση ἀπό τόν π. Γ. Φλωρόφσκι !).

Αὐτό τό ὑπαινίσσεται καί ὁ Μέγας Ὁμολογητής Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης στήν Ἐπιστολή του Στεφάνῳ Ἡγουμένῳ καί τοῖς σύν αὐτῷ:

Στήν θαυμάσια αὐτή ἐπιστολή του ὁἍγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης τονίζει, ὅτι αὐτόματη ἀπώλεια τῆς χάριτος δέν ὑπάρχει, διότι οἱ Ἀνατολικοί, (αἱρετικοί Εἰκονομάχοι), εἶχαν συγκοινωνήσει καί μέ τούς Δυτικούς. Καί οἱ Ἀνατολικοί πῆγαν στή Δύση καί συλλειτούργησαν καί οἱ Δυτικοί ἦλθαν στήν ἀνατολή τόν καιρό τῆς Εἰκονομαχίας!

Πῶς, λοιπόν, δέν χάθηκε ἡ χάρις;Ὅταν ὅλοι, διά τῆς ἀλληλλούχου συλλειτουργήσεως, συγκοινώνησαν!

Αὐτό εἶναι θαυμαστό, τονίζει ὁ Μέγας Ὁμολογητής. Πολλοί, τότε, αὐστηροί καί ἀκριβεῖς περί τήν πίστη, ἐρευνοῦσαν τά πράγματα λεπτομερῶς! Ὡστόσο, ὁ Ἅγιος ἀπαγορεύει τήν περαιτέρω ἐξέταση τοῦ μεγάλου αὐτοῦ θέματος, πού καταταλάνισε καί μᾶς τούς Ὀρθοδόξους τά τελευταῖα 90 χρόνια. Καί μάλιστα πρός ἐπίρρωση τῆς θέσεώς του ἐπικαλεῖται τούς μεγαλύτερους Οἰκουμενικούς Πατέρες καί Διδασκάλους, τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο καί τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, πού δέν τά εἶδαν ποτέ ἔτσι τά πράγματα. Καί ὅλοι οἱ Πατέρες συμφωνοῦν σέ αὐτές τίς θέσεις, κατά τόν Μέγαν Ὁμολογητή. Διότι διαφορετικά θά χανόταν ἡ χάρις καί ἡ ἱερωσύνη ἀπό τήν Ἐκκλησία καί θά περιπίπταμε σέ εἰδωλολατρεία διά τῆς ἀλληλούχου συλλειτουργήσεως, κηρυσσομένης τῆς αἱρέσεως![24]

Ἄν σήμερα ἑνώνονταν καί συνοδικά οἱ Νεοημερολογίτες καί οἱ Οἰκουμενιστές μέ τούς Προτεστάντες καί συλλειτουργοῦσαν, ὅπως γίνεται σέ πολλά μέρη, κυρίως τοῦ ἐξωτερικοῦ, -ἡ ἕνωση, βέβαια, ἔχει συντελεσθεῖ στήν πράξη,- ὅπου καί σέ οὐνιτικά φραγκολατινικά καί προτεσταντικά συλλείτουργα συμμετέχουν ἀλλά κατ' ἐξοχήν σέ κοινά μυστήρια γάμων, βαπτίσεων, κηδειῶν, ἁγιασμῶν, ἀρτοκλασιῶν, ὄρθρων, ἑσπερινῶν, δοξολογιῶν καί σέ κάθε ἄλλη λατρευτική εὐκαιρία, χρειάζεται νέα καταδίκη τῶν αἱρετικῶν Οἰκουμενιστῶν, κοινωνῶν τῶν Παπικῶν καί τῶν Προτεσταντῶν, γιά νά ἀπωλεσθεῖἡ Χάρις;

Αὐτή ἡ ἕνωση ἔχει γίνει καί μέ τούς Λατίνους-Παπικούς στή Ραβέννα, στό Μπάλαμαντ καί μετά τήν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων, (στήν πραγματικότητα) τῆς ἀκοινωνησίας τό 1965!

Στό Freising (Φράιζινγ) τῆς Γερμανίας, μάλιστα, ὑπογράφηκε ἕνωση καί μέ τούς Προτεστάντες, (EKD),ἀπό τόν Γερμανίας Αὐγουστίνο, σχετικά μέ τό βάπτισμα καί τήν ἀποστολική διαδοχή, ἀναγνωρίζοντάς τους καί βάπτισμα καί ἀποστολική διαδοχή!

Εἶναι μήπως σέ καλύτερη μοίρα οἱ Παπικοί ἀπό τούς Προτεστάντες, ὅταν πάνω ἀπό 200 Πατέρες τούς καταδικάζουν καί πλῆθος, (δεκαεννέα), Συνόδων τούς θεωροῦν αἱρετικούς ἐπί 1000 χρόνια;

Ἡ ἕνωση, ἐπίσης, μέ τούς Μονοφυσίτες ἔχει ἐπιτευχθεῖ στό Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας -καί κατά πολύ μεγάλο μέρος στό Πατριαρχείο Ἀλεξανδρείας,- ὅπου, (στήν Ἀντιόχεια), ὁρίζεται μάλιστα, ποιός ἱερεύς θά προΐσταται τοῦ κάθε Μυστηρίου, ὁ Μονοφυσίτης ἤ ὁ Νέο-ὀρθόδοξος, ἀνάλογα μέ τό ποιός ἔχει τό μεγαλύτερο ποίμνιο ἤ ὁ ἱεραρχικά σέ ὑψηλότερη θέση! Οἱ Μονοφυσίτες ἔχουν καταδικασθεῖ ἀπό τέσσερις Οἰκουμενικές Συνόδους...!

Συγκεκριμένα: Ἡ ὑποσημείωση στόν γ΄ Ἀποστολικό, πού ἀπαιτεῖ τό δεύτερο πρόσωπο, δηλ. τήν Σύνοδο, γιά νά ἐνεργοποιήσει τήν ποινή τοῦ κανόνα, νά ἐπέλθει ἡ ἔννομη συνέπεια τοῦ Ἱεροῦ Κανόνος τοῦ ἀφορισμοῦ ἤ τῆς καθαιρέσεως, ἀναφέρεται σέ μεμονωμένους ἐπισκόπους, πού κατ' ἐξοχήν διαπράττουν Κανονικές Παραβάσεις καί ὄχι σέ θέματα πίστεως!

Ἀκόμη καί στήν περίπτωση, πού κάποιος ἐπίσκοπος αἱρετίζει καί δέχεται, γιά παράδειγμα, τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν, πρέπει νά καταδικασθεῖ ἀπό σύνοδο. Εἶναι καί αὐτή μεμονωμένη κανονική παράβαση, ἔστω καί ἄν ἀφορᾶ θέματα πίστεως. Ἀλλά καί ἄν εἶναι παράβαση περί τήν πίστη, ἐπειδή πρόκειται γιά μεμονωμένο ἐπίσκοπο, ἀπαιτεῖται δίκη καί καταδίκη ἀπό τήν Ἐκκλησία.

Δέν εἶναι ὅμως ἔτσι τά πράγματα, ὅταν ἔχουμε θεσμική ἐκτροπή, ἀνατροπή τῆς παραδόσεως τῆς ἀδιαίρετης ἐκκλησίας μέ συνοδικές ἀποφάσεις, προφανῆ καί πασίδηλη ἀλλοίωση τῆς πίστεως ἀπό ὁλόκληρα πατριαρχεῖα καί τοπικές ἐκκλησίες ἤ ἕνωση ὁλοκλήρων τοπικῶν ἐκκλησιῶν μέ καταδικασμένους καί ἀπό Οἰκουμενικές Συνόδους αἱρετικούς!

Στόν 68ο Ἀποστολικό ξεκαθαρίζει αὐτή τήν θέση του ὁ Ἅγιος Νικόδημος καί συμφωνεῖ μέ τόν Μέγα καί δοξασμένο ἀπό τόν Θεό διδάσκαλο ἡ σύμπασα Ἐκκλησία:

Καί πρό συνοδικῆς διαγνώμης, οἱ αἱρετικοί δηλαδή πού δέν ἔχουν ἀκόμη καταδικασθεῖ ἀπό κάποια σύνοδο, βρίσκονται ἐκτός Ἐκκλησίας. Καί κανονικά θά ἔπρεπε νά χειροτονηθοῦν ἐξ ἀρχῆς, ὅταν προσέλθουν στήν Ἐκκλησία. Αὐτό τό βλέπουμε ξεκάθαρα στά Πρακτικά τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς.

Γιατί δέν τό ἔκανε αὐτό ἡ Ἐκκλησία κατά τήν Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδο;

Ἀπαντᾶ ὁ ἐμός διδάσκαλος, Μέγας ἑμηνευτής τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης: Διά τό πλῆθος τῶν ἐπιπολαζόντων εἰκονομάχων. Τούς δέχθηκε ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική μέ ὁμολογία καί ἀποκήρυξη τῆς αἱρέσεως καί σύνταξη μέ τήν Ὀρθοδοξία μέ λίβελλο μέ τόν ὁποῖο ἀποκηρύσσουν τήν βδελυρή αἵρεση, καί φρικτές ἀρές πού πῆραν ἐπάνω τους, ὅτι δέν ἐνεργοῦν μέ ὑπουλότητα καί ὑστεροβουλία, ὅπως εἴδαμε. Αὐτό σημαίνει, ὅτι ἡἘκκλησία τούς ἰσχυροποίησε στίς ἱερατικές θέσεις. Πρόσωπον Ἐκκλησίας ἐπέχει ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος. Διά πολλήν μεγάλην οἰκονομίαν, πού χρησιμοποίησε ἡἘκκλησία, (οἰκονομικῶς καί ἐξ ἀνάγκης, κατά τόν Ἅγιο Νικόδημο), τούς δέχθηκε.[25]

Σέ ἄλλες, μάλιστα, Οἰκουμενικές Συνόδους, ὅπως στήν ΣΤ΄, διά ἁπλῆς μεταβάσεως ἀπό τίς θέσεις τῶν αἱρετικῶν, πέρασαν οἱ Μονοθελῆτες-Μονοενεργῆτες στήν πλευρά τῶν Ὀρθοδόξων καί μέ ἀναθεματισμό τῆς αἱρέσεως καί ὁμολογία τῆς Ὀρθοδοξίας, πού ἦταν πολύ λιγότεροι κατά τήν σύγκληση της.

Αὐτό, ὅμως, ἔγινε στά πλαίσια τῆς Ἐκκλησίας, (πρόσωπον Ἐκκλησίας ἐπέχει ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος). Ἡ Ἐκκλησία τούς ἀπεδέχθη!

Ἀμέσως ἀπό τά τῆς Συνόδου πληροφορούμαστε, ὅτι ὑπῆρχαν μέχρι τό 680 μ.Χ. ἀρκετοί Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι, στήν πλευρά τῶν ὁποίων πέρασαν οἱ πολλοί περισσότεροι, πρώην αἱρετικοί Μονοθελῆτες - Μονοενεργῆτες, 20 χρόνια μετά τόν μαρτυρικό θάνατο τοῦ Μεγάλου Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, τοῦ ὁδηγοῦ τῶν Ὀρθοδόξων.

Πολλοί ἀπό αὐτούς πού ἐπιβίωσαν, ἐκ τῶν Πατέρων καί ἐκ τῶν διαδόχων τῶν Πατέρων ἔσχον τήν χειροτονίαν! Ὑπῆρχαν, ἑπομένως, ἀρκετοί Ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι. Αὐτό εἶναι ἀναντίρρητο. (Ὑπάρχουν καί σχετικές μαρτυρίες ἀπό τήν ἱστορία). Στή Δύση, π.χ. ὑπῆρχαν ἀρκετοί, διάδοχοι του Ἁγίου Μαρτίνου τοῦ Ὁμολογητοῦ καί Μάρτυρος, πού φόνευσαν οἱ Μονοθελῆτες τό 652, ὅπως καί στήν καθ' ἡμᾶς Ἀνατολή.

"Οἱ πλείονες (σ.σ. ὄχι ὅλοι) τῶν ἐν τῇ Ἕκτη ἁγίᾳ Συνόδῳ συνεδριασάντων" ἐπισκόπων, "ὑπό Σεργίου, Πύρρου, Παύλου, Πέτρου ἐκεχειροτόνηντο, τῶν καθηγητῶν τῆς αἱρέσεως τοῦ Μονοθελητισμοῦ".[26]

Οἱ κανόνες, 1ος τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, 5ος καί 47ος, ὅπως παρουσιάζονται καί ἑρμηνεύονται πατερικά, δέν ἀφήνουν καμμία ἀμφιβολία, ὅτι ἔτσι ἔχουν τά πράγματα.

Ὁ Οὐρανοφάντωρ, βέβαια, δέχεται ὡς Ὀρθοδόξους καί ἐκείνους πού προσέρχονται στήν Ὀρθδοξία ἀπό τό σχίσμα, δι' ἁπλῆς ὁμολογίας καί χρίσματος, ὅπως αὐτό τό ἐφήρμοσε ἡ Ρώμη καί μερικοί στά μέρη τῆς Ἀσίας διά κάποιαν οἰκονομίαν, ὅπως τονίζει.

Ὡστόσο καί γιά τούς σχισματικούς, (πόσο μᾶλλον γιά τούς αἱρετικούς!), ἡ ἀκρίβεια ἀπαιτεῖ βάπτισμα, γιά νά γίνουν δεκτοί! Καί προστάσσει, ὁ Μέγας Βασίλειος, ἡ γνώμη του νά ἔχει ἰσχύν!

Ὡς σχισματικοί καί ὡς αἱρετικοί χαρακτηρίζονται οἱ ἐκεῖ ἀναφερόμενοι ἀπό τόν Μέγαν Ἱεράρχη,ἀνεξάρτητα ἀπό Σύνοδο καί σχετική κρίση!

Κατά τούς Θεολόγους καί τίς Οἰκουμενικές στή συνέχεια Συνόδους, οἱ θέσεις τοῦ Οὐρανοφάντορος ἔχουν κῦρος Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Τόσο Μέγας εἶναι ὁ Φωστήρ πάσης της Οἰκουμένης! Ἐξάλλου τό βάπτισμα, σήμερα, στούς Οἰκουμενιστές καί στούς Νεοημερολογίτες ἔχει παντελῶς παραφθαρεῖ. Τριττή, πλήρης κατάδυση, δέν ὑπάρχει! Οἱ εὐχές, σχεδόν, δέν διαβάζονται ἤ περικόπτονται! Στίς χῶρες τῆς Σλαυικῆς Ὀρθοδοξίας ὑπάρχει μόνον ἐπίχυση! Ἤ, τό χειρότερο ἀκόμη, ἁπλό ράντισμα! [27]

Τό βάπτισμα εἶναι εἰσαγωγικό μυστήριο στήν Ἐκκλησία καί μόνον αὐτό ἀπαλλάσσει καί καθαρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τό προπατορικό ἁμάρτημα. (Καί τό μαρτυρικό, βέβαια, βάπτισμα, ἐντός της Ἐκκλησίας ἤ γιά τήν Ἐκκλησία, εἰσάγει στόν παράδεισο!)

Πολλῷ μᾶλλον, ὅταν ὑπάρχει ἕνωση μέ καταδικασμένους αἱρετικούς, κατά τούς α΄καί β΄ τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς, ὅπως ἐξηγήσαμε, ἐκπίπτουν οἱ κάτω καί ἀπό τίς ἀνωτέρω μή ὀρθόδοξες συνθῆκες, γενόμενοι "ἱερεῖς", τῆς ἱερωσύνης, τοῦ κλήρου καί τῆς ἐπισκοπῆς.

Πόσο μᾶλλον, ὅταν αὐτοί προέρχονται ἀπό τούς διαδόχους τῶν διαδόχων τῶν πρώτων σχισματο-αἱρετικῶν, (καί κατ' ἐξοχήν σήμερα τῶν Νεοημερολογιτῶν - Οἰκουμενιστῶν), κατά τόν Οὐρανοφάντορα. Ἀφοῦ οἱ πρῶτοι, ἀπορραγέντες τῆς Ἐκκλησίας καί λαϊκοί γενόμενοι, οὐκέτι ἔσχον τήν χάριν τῆς μεταδόσεως, ἀφοῦ διακόπηκε ἡ διαδοχή!

Αὐτό πιστοποιεῖται καί ἀπό τήν Σύνοδο τῆς Καρθαγένης.[28]

5. Ὁ ἀναθεματισμός τῶν αἱρετικῶν

Σχετικά μέ τήν ὑποχρέωση γιά ἀναθεματισμό τῆς αἱρέσεως κατ' ἐξοχήν ἀπό τούς ἱερεῖς καί τό ποίμνιό τους εἶναι τά ἀποφασιστικῆς σημασίας κελεύσματα ἀπό τίς Οἰκουμενικές Συνόδους :

-"ἀναθεματισθῆναι (δεῖ) πᾶσαν αἵρεσιν"

(Α΄ καί Β΄ κανὼν Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

-"Ὅλοις τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα τρίς"

(πρακτικὰ Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Τριώδιον, σελ. 148 ).

-"Εἴ τις τῆς χριστιανοκατηγορικῆς αἱρέσεως ὄντα τινὰ ἢ ἐν αὐτ­ῇ τὸν βίον ἀπορρήξαντα, διεκδικεῖ ( = δικαιώνει ) ἀνάθεμα τρίς΄"

καὶ

-"ὁ μὴ λέγων τοῖς αἱρετικοῖς ἀνάθεμα, ἀνάθεμα ἔστω" (Πρακτικὰ Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἔνθ. ἀνωτ. καί ΡG 13, 400, πού ἐπαναλαμβάνει τό ἀνάθεμα τοῦ Ὅρου τῆς Ε΄ Ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

Δηλαδὴ, ὅποιος δὲν λέγει ἀνάθεμα στοὺς αἱρετικοὺς, ἀνάθεμα σ' αὐτὸν τὸν ἴδιο !

«Εἴ τις μὴ ἀναθεματίζει Ἄρειον, Εὐνόμιον, Μακεδόνιον, Ἀπολινάριον, Νεστόριον, Εὐτυχέα, καὶ Ὠριγένην, μετὰ τῶν ἀσεβῶν αὐτῶν συγγραμμάτων, καὶ τοὺς ἄλλους πάντας αἱρετικούς, τοὺς κατακριθέντας καὶ ἀναθεματισθέντας ὑπὸ τῆς ἁγίας καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν προειρημένων ἁγίων τεσσάρων συνόδων, καὶ τοὺς τὰ ὅμοια τῶν προειρημένων αἱρετικῶν φρονήσαντας ἢ φρονοῦντας καὶ μέχρι τέλους τῇ οἰκείᾳ ἀσεβείᾳ ἐμμείναντας, ὁ τοιοῦτος ἀνάθεμα ἔστω…»[29]
Ὁ Ὅρος ὁμιλεῖ ξεκάθαρακαί γιά τούς τά ὅμοια τῶν πρειρημένων αἱρετικῶν φρονήσαντας ἤ φρονοῦντας καί ὄχι μόνον γιά τούς κατακριθέντες καί ἀναθεματισθέντες, καί λέγει:
εἴ τις μή ἀναθεματίζει τούς τά ὅμοια τῶν αἱρετικῶν φρονοῦντας ... ἀνάθεμα ἔστω!
Σημειωτέων, ὅτι τό κείμενο εἶναι ἀπό τόν Ὁρον τῆς Ε΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Αὐτόν ἐκύρωσε καί ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική καί γι' αὐτό σημειώσαμε ἀνωτέρω, ὅτι καί ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική τά ἴδια λέγει, (Πρακτικά δ΄συνεδρίας), ἀφοῦ ἐκεῖ τονίζεται:
"Ἡμεῖς δέ κατά πάντα τῶν αὐτῶν θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν τά δόγματα καί πράγματα κρατοῦντες, μηδέν ἀφαιροῦντες τῶν ἐξ αὐτῶν παραδοθέντων ἡμῖν, ἀλλά τούτοις βεβαιούμεθα, τούτοις στηριζόμεθα, οὕτως ὁμολογοῦμεν, οὕτως διδάσκομεν, καθώς αἱ ἅγιαι οἰκουμενικαί ἕξ σύνοδοι ὥρισαν καί ἐβεβαίωσαν" καί πάλιν: "ἑπόμενοι ταῖς ἁγίαις Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις, πρῶτα μέν ἐν τῇ λαμπρᾷ� Νικαέων μητροπόλει συναθροισθείσῃ. "
Καί πάλιν ἡ ἁγία Ζ΄ ὁρίζει: "Εἴ τις πᾶσαν παράδοσιν ἐκκλησιαστικήν ἔγγραφον ἤ ἄγραφον ἀθετεῖ, ἀνάθεμα ἔστω".[30]

Ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος, λοιπόν κάνει διάγνωση τῆς ἤδη ἐπελθούσης σήψεως καί τῆς αὐτο-ἀποκοπῆς ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, τούς ὁποίους καί ἀναθεματίζει. (Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας):
"τοῖς οὖν ἀνεπιστρόφως τῇ πλάνῃ ταύτῃ κατεχομένοις, καί πρός πάντα λόγον θεῖον καί πνευματικήν διδασκαλίαν τά ὦτα βεβυσμένοις, ὡς ἤδη λοιπόν σεσηπόσι καί τοῦ κοινοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας ἀποτεμοῦσιν ἑαυτούς, ἀνάθεμα".[31]

Ἐνῶ τό ἀνάθεμα πού ἐκφωνοῦμε τήν Κυριακή τῆς φιλτάτης Ὀρθοδοξίας μας εἶναι ἀποφασιστικῆς καί καταλυτικῆς σημασίας:
"Ἅπαντα τά παρά τήν ἐκκλησιαστικήν παράδοσιν καί τήν διδασκαλίαν καί ὑποτύπωσιν τῶν ἁγίων καί ἀοιδήμων Πατέρων καινοτομηθέντα": "ἤ μετά τοῦτο πραχθησόμενα, ἀνάθεμα τρίς." (Συνεχίζεται...)