Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς).
Η αμαρτία, κατά πρώτον λόγον, είναι νοητική, διανοητική, νοερά, λογική δύναμις, δηλαδή δύναμις της νοήσεως, της διανοίας, του νου και της λογικής, πλημμυρίζουσα ως λεπτοτάτη «ύλη» την λογικήν και την συνείδησιν του ανθρώπου, τον νουν, την ψυχή και την διάνοιάν του. Αυτή εργάζεται δια της λογικής και της συνειδήσεως του ανθρώπου ως συστατική ενέργεια της λογικής και της συνειδήσεως, ούτως ώστε οι άνθρωποι να θεωρούν όλας τας απάτας και ψευδοαπάτας της λογικής και της συνειδήσεώς των ως τι το ολοτελώς ιδικόν των, ως κάτι το ανθρώπινον και φυσικόν. Και δεν αισθάνονται εν τη αυταπάτη των και δεν κατανοούν εν τη μωρία των, ότι εδώ πρόκειται περί της πανουργίας του διαβόλου, δια της οποίας αυτός απαλλοτριώνει και κρημνίζει τον νουν του ανθρώπου, την λογικήν και την συνείδησίν του, εις την αλογίαν του θανάτου και εις το σκότος από το οποίον δεν ημπορούν να ίδουν τον Θεόν ούτε τα του Θεού. Δια τούτο, ακριβώς, και Τον αρνούνται συχνά, Τον βλασφημούν και Τον απορρίπτουν. Εκ των καρπών των επιστημών αυτών ευκόλως συμπεραίνεται ότι αυταί είναι όντως «διδασκαλίαι δαιμονίων» (Α΄ Τιμ. 4, 1).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου