«Είπεν άφρων εν καρδία αυτού• ουκ έστι Θεός. διεφθάρησαν και εβδελύχθησαν εν ανομίαις, ουκ έστι ποιών αγαθόν» (Ψαλ. 52, 2). Δηλαδή: Σκοτισμένος μέχρις αφροσύνης από τας πολλάς του αμαρτίας ο ασεβής λέγει από μέσα του: Δεν υπάρχει Θεός. Αυτός και οι όμοιοί του διεφθάρησαν από την κακίαν των. Έγιναν αηδιαστικοί και σιχαμεροί με τας παρανομίας των. Κανείς από αυτούς δεν σκέπτεται και δεν πράττει το αγαθόν.
Οι άθεοι είναι ανόητοι, διότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία από του να μη δέχεσαι τον πλάστη σου, τον δημιουργό του σύμπαντος, τον ευεργέτη σου. Η αθεΐα στη θέση του Θεού τοποθέτησε το εγώ. Ο άνθρωπος θέλει να γίνη Θεός χωρίς τον Θεό.
«Η αθεΐα είναι η πιο μαύρη λέπρα της καρδιάς», λέει ο Φώτης Κόντογλου.
Ο άθεος είναι αντίθεος και θεομάχος. Είναι πολέμιος και διώκτης. Τον πιάνει, θα λέγαμε, αμόκ θεοκτονίας. Αλλά, όπως λέγει ο Πασκάλ, «τίποτε δεν είναι πιο άναδρο από το να κάνης το γενναίο ενάντια στο Θεό». Ο π. Αθανάσιος Γιέφτιτς γράφει για τον Μαρξ, ότι «είχε κάτι το τιτανικό, το προμηθεϊκό, κάτι από τον Εβραίο Σαύλο, που όμως δεν έγινε Παύλος. Δεν ήθελε μόνο την κατάργηση της θρησκείας, αλλά την κατάργηση του Θεού». Τόσο ήταν το αντιθεϊκό του μίσος.
Ο Λένιν ξεπέρασε και το Μαρξ, γιατί, όπως έλεγε, «εκείνος εφάνη πολύ επιεικής με το να ονομάζη τη θρησκεία «όπιον του λαού». Ενώ κατά τον Λένιν η θρησκεία είναι είδος «χαλασμένης βότκας»! Γι’ αυτό και έγραφε: «Όσον πιο πολλοί τουφεκισθούν εις τας τάξεις των αστών και του κλήρου, τόσον θα είναι καλύτερα». Όταν ο Λένιν ήταν 15 ετών, έχασε την πίστη του στον Θεό και κάποια μέρα πέταξε το σταυρό του επάνω στην κοπριά.
• Αν και η δοκιμασία του Ρωσικού λαού ήταν τόσο μεγάλη, όμως ο Πανάγαθος Θεός ποτέ δεν τους εγκατέλειψε. Πόσοι μάρτυρες ανεδείχθηκαν από αυτόν τον διωγμό. Πόση πίστη, ανδρεία, ανεξικακία και λεβεντιά έδειξε ο πολύς ρωσικός λαός.
Ο Αγ. Νικόλαος ο Βελιμίροβιτς έλεγε: «Ο Δημιουργός του ρωσικού λαού επέτρεψε να δοκιμάση ένας τόσο μεγάλος λαός την φωτιά των βασάνων, ώστε, με το φοβερό αυτό παράδειγμα, άλλοι λαοί να έρθουν στα λογικά τους». Δυστυχώς υπάρχουν σήμερα νοσταλγοί του 70χρονου εξοντωτικού διωγμού. Λίγη ταπείνωση αν είχαν θα έβλεπαν σήμερα πόσο θέριεψε η Εκκλησία στη Ρωσία και με τι φρικτό τέλος εξαφανίσθηκαν οι διώκτες της.
Μάθετε λοιπόν πως ο Θεός ποτέ δεν εγκαταλείπει το πλάσμα του. Πόσο κοντά ήταν στον μαρτυρικό ρωσικό λαό.
• Στο βιβλίο «ΑΓΙΟΙ ΚΑΤΑΔΙΚΟΙ» Εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου στο κεφάλαιο ο ιερομάρτυς Ονούφριος αναφέρεται δια τον αδελφό του Ανδρέα:
«Στο μεταξύ, από τα γρονθοκοπήματα το πουκάμισο του Ανδρέα είχε σκιστεί και ο σταυρός, που του είχε δώσει ο π. Ονούφριος, φάνηκε κρεμασμένος στον λαιμό του. Οι Κοζάκοι, στρέφοντας τα όπλα τους εναντίον του, είδαν τον σταυρό, που την ώρα εκείνη έλαμψε κάτω από τις ακτίνες του ήλιου. Πυροβόλησαν σχεδόν ταυτόχρονα. Καμιά σφαίρα δεν βρήκε τον Ανδρέα. Συγκλονισμένοι, κατέβασαν τα όπλα. Ο επικεφαλής τους πρόσταξε να πυροβολήσουν άλλη μία φορά. Αρνήθηκαν, λέγοντας:
– Δεν θα σκοτώσουμε έναν ορθόδοξο, που φοράει σταυρό στο στήθος. Είναι φανερό πως αυτός ο σταυρός τον φυλάει από τις σφαίρες μας.
Ανέβηκαν στ’ άλογά τους κι έφυγαν. Έτσι, έσωσε τον Ανδρέα από τον θάνατο ο σταυρός του αδελφού του».
• Από τον βίο του Ιερομάρτυρος Αλεξάνδρου
«Μια αγελάδα, μοναδική περιουσία και το τελευταίο μέσο συντηρήσεως της ιερατικής οικογένειας, τους την πήραν οι αρχές κάποια μέρα. Ο π. Αλέξανδρος ήταν τότε στο ναό. Επιστρέφοντας στο σπίτι, είδε την πρεσβυτέρα του πολύ ταραγμένη.
–Τι έγινε; τη ρώτησε.
–Πήραν την αγελάδα μέσ’ από την αυλη μας, απάντησε εκείνη με φωνή τρεμάμενη.
–Πήραν την αγελάδα;… Αλεξάνδρα! Παιδια! Ελάτε όλοι! Γρήγορα γονατίστε! Ας κάνουμε ευχαριστήρια προσευχή στον προστάτη της οικογενείας μας, τον άγιο Νικόλαο τον Θαυματουργό!
Η πρεσβυτέρα τον κοίταξε με απορία.
–Πάτερ;!… ψέλλισε.
–Αλεξάνδρα, της είπε, γιατί απορείς; Ο Κύριος μας έδωσε την αγελάδα, ο Κύριος και μας την πήρε. Δοξασμένο το όνομά Του! Ελάτε να κάνουμε την ευχαριστήρια προσευχή.
Από τη μέρα που στερήθηκαν την αγελάδα, κάθε πρωί έβρισκαν στο κατώφλι της εξώπορτας ένα καλάθι με μια μπουκάλα γάλα και δυό καρβέλια ψωμί. Τα μεγαλύτερα παιδιά για καιρό έμεναν άγρυπνα ως αργά τη νύχτα, παρατηρώντας την εξώπορτα από ένα κοντινό παράθυρο, προκειμένου να μάθουν ποιός ήταν εκείνος που τους έφερνε το γάλα και το ψωμί. Δεν κατόρθωσαν ωστόσο να ανακαλύψουν τον ευεργέτη τους».
• Αν θέλετε να μάθετε την ιστορία για τον «επίγειο παράδεισο» της άθεης ρωσικής επαναστάσεως, διαβάστε τον βίο του μεγάλου Αγίου και ιατρού των χρόνων εκείνων, Αγίου Λουκά Κριμαίας. Εκεί θα δήτε τα κατορθώματα των αθέων επαναστατών, θα δήτε την αγριότητά τους, θα δήτε και θα θαυμάσετε τον αγώνα του πιστού ρωσικού λαού και την μεγάλη ήττα που υπέστησαν οι τότε σκοτεινοί και διεφθαρμένοι άθεοι επαναστάτες, που εξαφανίσθηκαν από προσώπου γης. Οι Άγιοι Λουκάς ο ιατρός (11 Ιουνίου) και θαυματουργός τιμάται, όπως όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας και στην Πατρίδα μας με πολλούς Ιερούς Ναούς προς τιμήν του.
Πόση διαφορά υπάρχει μεταξύ της τότε Ρωσίας με την σημερινή; Πόση διαφορά υπάρχει μεταξύ μιας Ρωσίας χωρίς Χριστό και μιας Ρωσίας με Χριστό. Μόνο οι τυφλοί πνευματικά που ζουν στα σκοτάδια τους δεν μπορούν να διακρίνουν «Πάσα φυτεία ην ουκ εφύτευσεν ο πατήρ μου ο ουράνιος εκριζωθήσεται. άφετε αυτούς• οδηγοί εισι τυφλοί τυφλών• τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθυνον πεσούνται». (Ματθ. ιε , 13, 14). Μόνο η μετάνοια σώζει «ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας» (Β Κορ. στ, 2).
"ο.τ"
Οι άθεοι είναι ανόητοι, διότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία από του να μη δέχεσαι τον πλάστη σου, τον δημιουργό του σύμπαντος, τον ευεργέτη σου. Η αθεΐα στη θέση του Θεού τοποθέτησε το εγώ. Ο άνθρωπος θέλει να γίνη Θεός χωρίς τον Θεό.
«Η αθεΐα είναι η πιο μαύρη λέπρα της καρδιάς», λέει ο Φώτης Κόντογλου.
Ο άθεος είναι αντίθεος και θεομάχος. Είναι πολέμιος και διώκτης. Τον πιάνει, θα λέγαμε, αμόκ θεοκτονίας. Αλλά, όπως λέγει ο Πασκάλ, «τίποτε δεν είναι πιο άναδρο από το να κάνης το γενναίο ενάντια στο Θεό». Ο π. Αθανάσιος Γιέφτιτς γράφει για τον Μαρξ, ότι «είχε κάτι το τιτανικό, το προμηθεϊκό, κάτι από τον Εβραίο Σαύλο, που όμως δεν έγινε Παύλος. Δεν ήθελε μόνο την κατάργηση της θρησκείας, αλλά την κατάργηση του Θεού». Τόσο ήταν το αντιθεϊκό του μίσος.
Ο Λένιν ξεπέρασε και το Μαρξ, γιατί, όπως έλεγε, «εκείνος εφάνη πολύ επιεικής με το να ονομάζη τη θρησκεία «όπιον του λαού». Ενώ κατά τον Λένιν η θρησκεία είναι είδος «χαλασμένης βότκας»! Γι’ αυτό και έγραφε: «Όσον πιο πολλοί τουφεκισθούν εις τας τάξεις των αστών και του κλήρου, τόσον θα είναι καλύτερα». Όταν ο Λένιν ήταν 15 ετών, έχασε την πίστη του στον Θεό και κάποια μέρα πέταξε το σταυρό του επάνω στην κοπριά.
• Αν και η δοκιμασία του Ρωσικού λαού ήταν τόσο μεγάλη, όμως ο Πανάγαθος Θεός ποτέ δεν τους εγκατέλειψε. Πόσοι μάρτυρες ανεδείχθηκαν από αυτόν τον διωγμό. Πόση πίστη, ανδρεία, ανεξικακία και λεβεντιά έδειξε ο πολύς ρωσικός λαός.
Ο Αγ. Νικόλαος ο Βελιμίροβιτς έλεγε: «Ο Δημιουργός του ρωσικού λαού επέτρεψε να δοκιμάση ένας τόσο μεγάλος λαός την φωτιά των βασάνων, ώστε, με το φοβερό αυτό παράδειγμα, άλλοι λαοί να έρθουν στα λογικά τους». Δυστυχώς υπάρχουν σήμερα νοσταλγοί του 70χρονου εξοντωτικού διωγμού. Λίγη ταπείνωση αν είχαν θα έβλεπαν σήμερα πόσο θέριεψε η Εκκλησία στη Ρωσία και με τι φρικτό τέλος εξαφανίσθηκαν οι διώκτες της.
Μάθετε λοιπόν πως ο Θεός ποτέ δεν εγκαταλείπει το πλάσμα του. Πόσο κοντά ήταν στον μαρτυρικό ρωσικό λαό.
• Στο βιβλίο «ΑΓΙΟΙ ΚΑΤΑΔΙΚΟΙ» Εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου στο κεφάλαιο ο ιερομάρτυς Ονούφριος αναφέρεται δια τον αδελφό του Ανδρέα:
«Στο μεταξύ, από τα γρονθοκοπήματα το πουκάμισο του Ανδρέα είχε σκιστεί και ο σταυρός, που του είχε δώσει ο π. Ονούφριος, φάνηκε κρεμασμένος στον λαιμό του. Οι Κοζάκοι, στρέφοντας τα όπλα τους εναντίον του, είδαν τον σταυρό, που την ώρα εκείνη έλαμψε κάτω από τις ακτίνες του ήλιου. Πυροβόλησαν σχεδόν ταυτόχρονα. Καμιά σφαίρα δεν βρήκε τον Ανδρέα. Συγκλονισμένοι, κατέβασαν τα όπλα. Ο επικεφαλής τους πρόσταξε να πυροβολήσουν άλλη μία φορά. Αρνήθηκαν, λέγοντας:
– Δεν θα σκοτώσουμε έναν ορθόδοξο, που φοράει σταυρό στο στήθος. Είναι φανερό πως αυτός ο σταυρός τον φυλάει από τις σφαίρες μας.
Ανέβηκαν στ’ άλογά τους κι έφυγαν. Έτσι, έσωσε τον Ανδρέα από τον θάνατο ο σταυρός του αδελφού του».
• Από τον βίο του Ιερομάρτυρος Αλεξάνδρου
«Μια αγελάδα, μοναδική περιουσία και το τελευταίο μέσο συντηρήσεως της ιερατικής οικογένειας, τους την πήραν οι αρχές κάποια μέρα. Ο π. Αλέξανδρος ήταν τότε στο ναό. Επιστρέφοντας στο σπίτι, είδε την πρεσβυτέρα του πολύ ταραγμένη.
–Τι έγινε; τη ρώτησε.
–Πήραν την αγελάδα μέσ’ από την αυλη μας, απάντησε εκείνη με φωνή τρεμάμενη.
–Πήραν την αγελάδα;… Αλεξάνδρα! Παιδια! Ελάτε όλοι! Γρήγορα γονατίστε! Ας κάνουμε ευχαριστήρια προσευχή στον προστάτη της οικογενείας μας, τον άγιο Νικόλαο τον Θαυματουργό!
Η πρεσβυτέρα τον κοίταξε με απορία.
–Πάτερ;!… ψέλλισε.
–Αλεξάνδρα, της είπε, γιατί απορείς; Ο Κύριος μας έδωσε την αγελάδα, ο Κύριος και μας την πήρε. Δοξασμένο το όνομά Του! Ελάτε να κάνουμε την ευχαριστήρια προσευχή.
Από τη μέρα που στερήθηκαν την αγελάδα, κάθε πρωί έβρισκαν στο κατώφλι της εξώπορτας ένα καλάθι με μια μπουκάλα γάλα και δυό καρβέλια ψωμί. Τα μεγαλύτερα παιδιά για καιρό έμεναν άγρυπνα ως αργά τη νύχτα, παρατηρώντας την εξώπορτα από ένα κοντινό παράθυρο, προκειμένου να μάθουν ποιός ήταν εκείνος που τους έφερνε το γάλα και το ψωμί. Δεν κατόρθωσαν ωστόσο να ανακαλύψουν τον ευεργέτη τους».
• Αν θέλετε να μάθετε την ιστορία για τον «επίγειο παράδεισο» της άθεης ρωσικής επαναστάσεως, διαβάστε τον βίο του μεγάλου Αγίου και ιατρού των χρόνων εκείνων, Αγίου Λουκά Κριμαίας. Εκεί θα δήτε τα κατορθώματα των αθέων επαναστατών, θα δήτε την αγριότητά τους, θα δήτε και θα θαυμάσετε τον αγώνα του πιστού ρωσικού λαού και την μεγάλη ήττα που υπέστησαν οι τότε σκοτεινοί και διεφθαρμένοι άθεοι επαναστάτες, που εξαφανίσθηκαν από προσώπου γης. Οι Άγιοι Λουκάς ο ιατρός (11 Ιουνίου) και θαυματουργός τιμάται, όπως όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας και στην Πατρίδα μας με πολλούς Ιερούς Ναούς προς τιμήν του.
Πόση διαφορά υπάρχει μεταξύ της τότε Ρωσίας με την σημερινή; Πόση διαφορά υπάρχει μεταξύ μιας Ρωσίας χωρίς Χριστό και μιας Ρωσίας με Χριστό. Μόνο οι τυφλοί πνευματικά που ζουν στα σκοτάδια τους δεν μπορούν να διακρίνουν «Πάσα φυτεία ην ουκ εφύτευσεν ο πατήρ μου ο ουράνιος εκριζωθήσεται. άφετε αυτούς• οδηγοί εισι τυφλοί τυφλών• τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθυνον πεσούνται». (Ματθ. ιε , 13, 14). Μόνο η μετάνοια σώζει «ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας» (Β Κορ. στ, 2).
"ο.τ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου