Η ορθόδοξη πίστη είναι το παν. Οι άγιοι για τους οποίους μιλάει ο Απ. Παύλος,
στην προς Εβραίους επιστολή του (κεφ. 11), και όσοι έζησαν μαζύ τους, δεν
τελειώθηκαν επειδή έχυσαν το αίμα τους, αλλά δικαιώθηκαν με την πίστη και μέχρι
σήμερα θαυμάζονται, γιατί ήσαν έτοιμοι να υποστούν ακόμη και θάνατο, για την
ευσέβειά τους στον Κύριο... Λοιπόν και μείς τώρα καλούμαστε να αγωνισθούμε για
το παν, για την πίστη μας. Επειδή δε το ζήτημά μας τώρα είναι ή να αρνηθούμε ή
να τηρήσουμε την πίστη, οφείλουμε να έχουμε την φροντίδα αλλά και την πρόθεση
να φυλάξουμε αυτά που παραλάβαμε και να θυμούμαστε συνεχώς την πίστη, που
διατυπώθηκε στη Νίκαια. (Μέγας Αθανάσιος)
Mας είπαν να απομακρυνόμαστε
από τους αιρετικούς, να μην υπακούουμε σε θεολόγους και Πατέρες ανεξέλεγκτα,
όταν πρόκειται για θέματα αιρέσεως, αλλά να εξετάζουμε «την αναστροφή» των
σύγχρονων Πατέρων μας, να ελέγχουμε αν κοινωνούν με αιρετικούς, αν αντί
ποιμένες, είναι ψευδοποιμένες και, αν διαπιστώσουμε την Ορθοδοξία τους, τότε μόνο
να τους ακολουθούμε. Ο Μ. Αθανάσιος χαρακτηρίζει επικίνδυνη (και απατηλή ) την
συμπεριφορά κάποιων Ορθοδόξων, οι οποίοι διαβεβαίωναν ότι δεν αποδέχονται τις
αιρετικές θέσεις του Αρείου και υποστήριζαν πως έχουν ορθόδοξο φρόνημα, αλλ’
όμως, επικοινωνούσαν εκκλησιαστικά και συμπροσεύχονταν με τους αρειανόφρονες∙ συμβουλεύει, λοιπόν, απομάκρυνση απ’ αυτούς.
(Αν αντικαταστήσουμε τους αρειανόφρονες με τους παπικούς και τους
οικουμενιστές, θα αντιληφθούμε ποια στάση, μας συμβουλεύει να κρατήσουμε, εμείς
οι σύγχρονοι Ορθόδοξοι, που είμαστε μεν αμαρτωλοί, αλλά θέλουμε να τηρήσουμε την
ορθόδοξη κληρονομιά των Αγίων μας). Δεν πρέπει, συνεχίζει ο Μ. Αθανάσιος, να
έχετε επικοινωνία και συμπροσευχές με τους αιρετικούς, γιατί όσοι βλέπουν εσάς τους ορθοδόξους να
συγκεντρώνεστε με τους αρειανόφρονες και να επικοινωνείτε άνετα μαζί τους, θα
αποκομίσουν την εντύπωση ότι τούτο είναι ακίνδυνο και θα κάνουν κι αυτοί το
ίδιο, και έτσι, θα περιπέσουν στο βόρβορο της αιρετικής ασεβείας: «τινές δε
εισιν οι διαβεβαιούντες μεν τα Αρείου μη
φρονείν, συγκαταβαίνοντες δε, και μετ' αυτών ευχόμενοι επί το αυτό... Όταν γαρ
τινες υμάς τους εν Χριστώ πιστούς θεωρήσαντες μετ' αυτών συνερχομένους και κοινωνούντας,
πάντως υπονοήσαντες αδιάφορον είναι το τοιούτον, εις τον της ασεβείας εμπεσούνται
βόρβορον». Και παρακάτω γράφει: Για να μη συμβεί αυτό, να αποφεύγετε την
εκκλησιαστική επικοινωνία με όσους φανερά συμμερίζονται και πιστεύουν τα ασεβή
δόγματα του Αρείου, εκείνους δε που νομίζουν ότι δεν έχουν αποδεχτεί την
αρειανικὴ διδασκαλία, αλλ’ όμως επικοινωνούν μετά των αιρετικών αρειανών, απ’
αυτούς αρχικά να φυλάγεσθε. Και κατ’ εξοχήν εμείς που ορθοφρονούμε, πρέπει να
αποφεύγουμε την εκκλησιαστική κοινωνία, με εκείνους, των οποίων το φρόνημα ως
κακόδοξο απορρίπτουμε. «Ίνα ουν μη τούτο γένηται, θελήσατε …τους μεν φανερώς
φρονούντας τα της ασεβείας αποστρέφεσθαι, τους δε νομίζοντας τα Αρείου μη
φρονείν, κοινωνούντας δε μετά των ασεβών φυλάττεσθαι· και μάλιστα ων το φρόνημα
αποστρεφόμεθα, τούτους από της κοινωνίας προσήκει φεύγειν»
Αι διακρίσεις αύται
προϋποθέτουν το γεγονός ότι η καρδία και όχι η διάνοια είναι το κέντρον της
πνευματικότητος και το μέρος όπου μορφούται ο Θεολόγος και επίσης το γεγονός
ότι η καρδία συνήθως δεν λειτουργεί σωστά. Εκείνοι, των οποίων αι καρδίαι
αντλούν μόνον αίμα φυσικώς, νομίζουν ότι ο εγκέφαλος και το νευρικόν σύστημα
είναι τα γνωστικά κέντρα του ανθρώπου δια την ανάλυσιν των εσωτερικών και
εξωτερικών σχέσεών τινος προς την Παλαιάν και Καινήν Διαθήκην. Η καρδία
φαίνεται να λαμβάνηται ως έν τοιούτον κέντρον. Αυτοί φυσικώς συμπεραίνουν ότι
αυτό γίνεται, εξ αιτίας της αρχικής και ανακριβούς αντιλήψεως αυτού.
