Όλα όσα γίνουνται στον κόσμο, γίνουνται και ξαναγίνουνται πολλές φορές τα ίδια· μονάχα ένα πράγμα έγινε μόνο μια φορά και δεν θα ξαναγίνει πια, η Ανάσταση του Χριστού. Αυτό είναι το μοναδικό θαύμα των θαυμάτων, το «ἄφραστον θαῦμα», που αναποδογύρισε τον κόσμο, κ’ έδωσε ελπίδα στο απελπισμένο γένος των ανθρώπων. Με την Ανάσταση του Χριστού, μας προσκάλεσε να πιστέψουμε στην αφθαρσία ο Θεός ο «ζωοποιῶν τούς νεκρούς καί καλῶν τά μή ὄντα ὡς ὄντα». Κι’ όπως λέγει πάλι ο Παύλος: «πιστός ὁ καλῶν ὑμάς, ὅς καί ποιήσει». Όποιος δεν πιστεύει στην Ανάσταση του Χρίστου, ψέμματα λέγει πως πιστεύει σ’ αυτόν τον βασιλέα της αθανασίας, κατά τον απόστολο Παύλο που λέγει: «εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, κενόν τό κήρυγμα ἡμών, κενή δέ καί ἡ πίστις ἡμῶν».
Τη ΙΕ΄ (15η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΠΑΧΩΜΙΟΥ.
Παχώμιος ο Όσιος Πατήρ ημών εγεννήθη περί το έτος 290 εις την Θηβαϊδα της Αιγύπτου από γονείς ειδωλολάτρας, ως εκ των αχρήστων γεννάται το εύχρηστον, εκ των ακανθών το ρόδον και εκ των κακόσμων το ευωδέστατον. Υπετάσσετο λοιπόν ως παιδίον εις τους γονείς του και προσεκύνει εν αγνοία τα είδωλα. Ούτοι μετέβησαν ποτέ εις το ειδωλείον, ίνα προσφέρουν την μιαράν θυσίαν εις τους δαίμονας, έχοντες μετά των συνοδών των και τον Παχώμιον. Ως δε επλησίασεν εις το ανίερον ιερόν, εφώναξεν ο υπηρέτης των δαιμόνων, ως δαιμονιζόμενος, ειπών· «Διώξατε εκ του ναού τον εχθρόν των θεών». Άλλοτε πάλιν έδωσαν εις τον Παχώμιον και έπιεν αίμα από το σφάγιον της θυσίας, το οποίον και ήμεσεν, όπως διηγείτο όταν έγινε Μοναχός, συμπληρών και ταύτα· «Οι δαίμονες δεν έχουν το προορατικόν χάρισμα, αλλ’ ως πονηροί και δεινοί γνωρίζουσι το ήθος και την διάθεσιν του καθενός, από τας μικροτάτας πράξεις.
Όποιος πέσει στα μικρά, αναμφίβολα θα πέσει και στα μεγάλα.
Σύμφωνα με τους Αγίους Πατέρες, όποιος πέσει στα μικρά, αναμφίβολα θα πέσει και στα μεγάλα. Και ενώ τότε, η ημερολογιακή αλλαγή της Εγκυκλίου του 1920, φαινόταν ως κάτι μικρό και ασήμαντο (δεδομένου ότι η Εγκύκλιος δεν είχε γνωστοποιηθεί ακόμα στον κόσμο), οδήγησε σιγά-σιγά σε ολοένα και μεγαλύτερες προδοσίες, σε σημείο που να μπορούμε να πούμε ότι η Εγκύκλιος (η οποία, κατά τους σύγχρονους Πατέρες, θεωρείται και ως ο καταστατικός χάρτης του Οικουμενισμού) έχει εφαρμοστεί πλήρως από όλα τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία. Αυτό σημαίνει ότι ο Οικουμενισμός και η Εγκύκλιός του, έχει επικρατήσει παντού.
-------------------------------
Ἐνθυμοῦμαι πού πρό μερικῶν δεκαετιῶν ἐδιάβαζα τήν Ἀποκάλυψιν καί μοῦ ἐφαίνετο ἀδιανόητον ὅτι θά ἦτο ποτέ δυνατόν οἱ ἄνθρωποι νά λάβουν τό σφράγισμα τοῦ Ἀντιχρίστου καί νά τόν προσκυνήσουν. Τώρα τό βλέπω ὅτι ἤδη γίνεται!!! Πράγματι, ἡ μεγίστη ἀποστασία πού ὑπάρχει σήμερα ἄρχισεν ἀπό τά «μικρά», λ.χ. τήν σχεδόν κατάργησιν τῆς νηστείας καί τῆς ἐγκρατείας κατά τίς ὁρισθεῖσες τεσσαρακοστές, τίς Τετάρτες καί τίς Παρασκευές, τήν γενικωτέραν ἐκκοσμίκευσιν τῆς Ἐκκλησίας, τήν ἀλλαγήν τοῦ ἑορτολογίου κ.λπ.
Ἔργον θείας Χάριτος καὶ ἐλευθερίας -- Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Στή χριστιανική πνευματική ζωή, κάθε πρόοδος καί κάθε ἐπιτυχία εἶναι καρπός καί προϊόν δύο παραγόντων, τῆς θείας Χάριτος καί τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας. Κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο: «Τί ἔχεις ὅ οὐκ ἔλαβες; Εἰ δέ καί ἔλαβες τί καυχᾶσαι ὡς μή λαβών;» (Α΄ Κορ. Δ΄7). Ἐάν κάθε χάρισμα πνευματικό καί «πᾶν δώρημα τέλειον» προσφέρεται ἀπό τήν πηγή τῆς ἀγαθότητας καί τῆς ἀγάπης, τόν Κύριο, πολύ περισσότερο τό μέγα θαῦμα τῆς ἀναγέννησης καί ἀνακαίνισης τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Στό διάλογο τοῦ Νικόδημου μέ τόν Ἰησοῦ, πού ἀποτελεῖ διαμάντι τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὁ Νικόδημος ἄκουσε ἀπ᾽ τό χρυσό στόμα τοῦ Θεανθρώπου, τόν περίφημο καί πνευματικότατο λόγο γιά τήν προσωπική ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου: «Ἀμήν, ἀμήν λέγω σοι, ἐάν μή τις γεννηθῆ ἄνωθεν οὐ δύναται ἰδεῖν τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Κι ἐπειδή δέν τό πολυκατάλαβε, τοῦ τό διευκρίνισε, λέγοντας:
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ -- ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΑΣ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΤΟΥ κ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΒΑΒΟΥΣΚΟΥ
ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ
Ἐν Πειραιεῖ τῇ 14ῃ Μαΐου 2021
Ὁ Ἐντιμότατος κ. Ἀναστάσιος Βαβοῦσκος Δικηγόρος καί ἄρχων Ἀσηκρήτης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὅπως ὑπογράφεται ἔχει ἀναλάβει αὐτοκλήτως τόν ρόλο τοῦ «κήνσορος» τῆς Ἐκκλησιστικῆς Δικαιοσύνης καί χωρίς γνώση τῶν πραγματικῶν περιστατικῶν ἀποφαίνεται ex catedra, διότι ὡς γράφει, γιατί μέ τόν «θεσμό τῆς ἐκκλησιαστικῆς δικαιοδσύνης καί τήν ἀξιοπρέπεια τῶν κληρικῶν δέν παίζεις».
-------------------
Ἀπό τό κείμενον αὐτό, δέν ἀντελήφθην διά ποῖα πρόσωπα ὁμιλεῖ ὁ κ. Σεραφείμ καί διά ποῖα «περιστατικά», ἄρα δέν δύναμαι ν' ἀντιληφθῶ ἄν ἔχῃ δίκαιον ἤ ἄδικον. Αὐτό πού ἀντιλαμβάνονται ὅλοι ὅσοι γνωρίζουν στοιχειωδῶς τά ἐκκλησιαστικά, ὅμως, εἶναι ὅτι ὁ κ. Σεραφείμ καί οἱ «συνεπίσκοποί» του εὑρίσκονται σέ πολλές αἱρέσεις (Οἰκουμενισμός, Σεργιανισμός, Οὐνιτισμός, Νεο-εικονομαχία, Νεο-αρειανισμός) καί σέ πολλά σχίσματα (Ἑορτολογικόν, Οὐκρανικόν κ.ἄ.). Ὡς ἐκ τούτου, μόνον ὡς κακόγουστον ἀστεῖον ἀγούγεται ὁ ἰσχυρισμός του ὅτι, ὡς δῆθεν κανονικός ἐπίσκοπος, ἔχει «θεόθεν ἐξουσίαν», ὡς δῆθεν «διάδοχος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων»!
Isidore the Martyr of Chios
This Saint was a soldier from Alexandria. He came with the Roman fleet to Chios, where he was betrayed as a Christian to Numerian, Commander of the Fleet. Because he boldly pro-fessed himself to worship Christ as God and refused to worship any other, he was tormented and beheaded in 251, during the reign of Decius.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)