Ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί οἱ δύο ἀποτειχίσεις τοῦ 20ου αἰῶνος

Kατά τήν διάρκεια τοῦ 20ου αἰῶνος ἐκδηλώθηκε μία μεγάλη αἵρεσις εἰς τήν Ὀρθοδοξία, ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί αὐτή εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νά ὑπάρξουν δύο ἀποτειχίσεις, ἡ μία ἡ λεγομένη τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου καί ἡ δευτέρα ἐντός τοῦ ἁγ. Ὄρους ἀπό τούς μοναχούς, κατά τά ἔτη 1970-1973. Ἄν θά θέλαμε νά ἀξιολογήσωμε τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐν σχέσει μέ τίς παλαιότερες αἱρέσεις καί εἴμεθα εἰλικρινεῖς μέ τούς ἑαυτούς μας, θά ἔπρεπε νά ὁμολογήσωμε ὅτι αὐτή ἔχει προξενήσει τήν μεγαλυτέρα ζημία στήν Ὀρθοδοξία, ὄχι

τόσο διότι ἔχει μεταφέρει τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας σέ ἄλλες αἱρέσεις καί σέ ἄλλα στρατόπεδα, ἀλλά κυρίως διότι ἔχει μεταλλάξει ριζικῶς τό φρόνημα τῶν Ὀρθοδόξων, σέ σημεῖο πού νά μήν γνωρίζωμε πλέον τά ὅρια τῆς Ὀρθοδοξίας καί

τῆς Ἐκκλησίας, τήν στάσι τῶν Ὀρθοδόξων ἀπέναντι στούς αἱρετικούς, τά καθήκοντα τῶν Ὀρθοδόξων ἀπέναντι στήν αἵρεσι πού ἐκδηλώνεται μέσα στήν Ἐκκλησία, τά ὅρια τῆς ὑπακοῆς πρός τούς ποιμένας ἐν καιρῷ αἱρέσεως καί, κυρίως, νά μήν γνωρίζωμε τήν προσωπική εὐθύνη τοῦ καθενός ἀπό τούς Ὀρθοδόξους, ὡς πρός τήν καταπολέμησι τῆς αἱρέσεως καί τό κόστος τό ὁποῖο ἀπαιτεῖται νά καταβάληὁ καθένας, προκειμένου νά κατασταλῆ ἡ αἱρετική πυρκαϊά.

Διά νά κατανοήσωμε τήν ριζική αὐτή ἀλλαγή τοῦ φρονήματος τῶν Ὀρθοδόξων, ἡ ὁποία ἐπῆλθε διά τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ θά ἀναφέρωμε ἕνα παράδειγμα ἀπό τήν Βυζαντινή περίοδο καί μάλιστά λίγο πρίν γίνη ἡ ἅλωσις τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Στήν σελίδα 211 παρουσιάσαμε ἀπό τά ἀπομνημονεύματα τοῦ Συρόπουλου τήν λιτανεία κατά τήν ἐνθρόνισι τοῦ λατινόφρονος Πατριάρχου Μητροφάνους μετά τήν ἐπάνοδο ἀπό τήν Σύνοδο τῆς Φλωρεντίας. Κατ’ αὐτήν

περιγράφει ὁ Συρόπουλος τό γεγονός ὅτι καί μόνο πού ἔβλεπε ὁ λαός τῆς Κωνσταντινουπόλεως τόν Καρδινάλιο ἀντιπρόσωπο τοῦ Πάπα στήν λιτανεία πλησίον τοῦ Πατριάρχου, καταλάβαινε ὅτι ὁ Πατριάρχης ἦτο λατινόφρων καί,

ὅπως ἀναφέρει ὁ Συρόπουλος, οὔτε τήν εὐλογία του δέν ἤθελε νά δεχθῆ. Ἐπίσης ἀναφέρει, ὅτι τόν ἱερέα ὁ ὁποῖος ἀπό περιέργεια ἠθέλησε νά ἰδῆ πῶς γίνεται αὐτή ἡ ἐνθρόνισις τοῦ Πατριάρχου, χωρίς κἄν νά συμμετέχη σ’ αὐτήν, οἱ ἐνορίτες του ἀμέσως τόν ἐθεώρησαν λατινόφρονα καί προδότη τῆς πίστεως καί ἀμέσως ἀπετειχίσθησαν ἀπό αὐτόν, μέχρις ὅτου ἐκεῖνος ἔδωσε ἔνορκες ὑποσχέσεις ἐνώπιον τῶν ἐνοριτῶν του, ὅτι δέν θά ξαναπλησιάση τούς λατινόφρονες. Αὐτό ἦτο τό φρόνημα τοῦ λαοῦ καί τό ἔνστικτο τῆς Ὀρθοδοξίας, λίγο πρίν τήν ἅλωσι τῆς

Κωνσταντινουπόλεως. Στίς ἡμέρες μας, ἀντιθέτως, βλέπομε στήν τηλεόρασι ὄχι κάποιον Καρδινάλιο σέ λιτανεία, ἀλλά τόν ἴδιο τόν Πάπα νά χοροστατῆ στόν θρόνο τοῦ πατριαρχικοῦ ναοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, νά ἀπαγγέλη τό «Πάτερ ἡμῶν»

κατά τήν Θεία Λειτουργία τῆς θρονικῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγ. Ἀνδρέου, νά δίδη τόν ἀδελφικό ἀσπασμό εἰς τό «ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους» μέ τόν Πατριάρχη, νά παίρνουν τή εὐλογία του προκειμένου νά μεταλάβουν οἱ Ὀρθόδοξοι,νά τοῦ ψάλλουν τροπάρια καί νά τόν ὑμνοῦν οἱ ψάλτες, καί ὅλα αὐτά ὁ ὀρθόδοξος λαός νά τά ἀντιμετωπίζη μέ τέτοια ἀπάθεια καί ἀδιαφορία, λές καί εἶναι γεγονότα πού συμβάνουν ὄχι στό σπίτι του, ἀλλά σέ ἄλλο πλανήτη. Τό ὀδυνηρώτερο βεβαίως ὅλων εἶναι ὅτι καί οἱ ἁγιορεῖτες μοναχοί, οἱ ὁποῖοι ἐντάσσονται ἐκκλησιαστικά στό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ἀντιμετωπίζουν κατά τόν ἴδιο τρόπο τόν ἐκκλησιαστικό αὐτόν συναγελασμό. Αὐτή ἀκριβῶς εἶναι ἡ ἀλλοίωσις τοῦ φρονήματος πού ἔχει ἐπέλθει στούς Ὀρθοδόξους καί πού ἡ αἰτία της εἶναι ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Διότι Οἰκουμενισμός, βασικά, σημαίνει τήν ριζική ἀλλαγή ὄχι μόνο τῶν ὁρίων τῆς

πίστεως τά ὁποῖα ἔθεσαν οἱ Πατέρες, ὄχι μόνο τῶν ὁρίων πού ἔθεσαν ἡ Ἁγ. Γραφή καί οἱ ἱεροί Κανόνες, ὄχι μόνο τήν ριζική ἀλλαγή τῆς Παραδόσεως πού ἀναφέρεται στήν ἀντιμετώπισι τῶν αἱρετικῶν, ἀλλά καί τήν ριζική ἀλλαγή στό φρόνημα τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι πρέπει, ὅλα αὐτά πού προαναφέρθησαν, νά μάθουν νά τά ἀντιμετωπίζουν ὡς ἀγκυλώσεις μεσαιωνικές, ὡς σκοταδισμό ἀρχαῖο, ὡς ἔλλειψι ἀγάπης καί διακρίσεως καί ὡς μία νοοτροπία τοῦ παρελθόντος, ἡ ὁποία πρέπει νά ἀλλάξη, διότι δέν συμβαδίζει μέ τό κοινωνικό γίγνεσθαι καί τίς σύγχρονες ἀπαιτήσεις τῆς Νέας Ἐποχῆς. Καί βεβαίως πρέπει νά ὁμολογήσωμε ὅτι, ἐλλείψει

Ὀρθοδόξων, ὁ Οἰκουμενισμός ἔχει ἐπιτύχει πλήρως τόν σκοπόν του. Διότι τό ἔργο αὐτό τῆς ριζικῆς ἀλλοιώσεως τοῦ φρονήματος τῶν Ὀρθοδόξων τό ἔχουν ἀναλάβει οἱ ἴδιοι οἱ ποιμένες καί δή οἱ Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι πλέον ἔχουν τόν ρόλο πού εἶχαν κάποτε οἱ Οὐνίτες καί οἱ ἱεραπόστολοι Μισσιονάριοι τῶν Προτεσταντῶν. Ὁ λαός δέ πρέπει νά καθοδηγηθῆ νά μή διαστέλλη μεταξύ βεβήλου καί ὁσίου, ἀλλά νά θεωρῆ ἅπαντα κοινά. Ἡ αἵρεσις λοιπόν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ συνίσταται στήν ἄρσι τῶν ὁρίων τῆς Ἐκκλησίας καί στή σταδιακή προσέγγισι,σέ ἐκκλησιαστικό ἐπίπεδο, ὅλων τῶν αἱρετικῶν καί στήν ἀλληλοπεριχώρησι τῶν Ὀρθοδόξων μέ αὐτούς. Αὐτό

δηλαδή πού ἐπολεμοῦσαν οἱ Πατέρες, ἐμεῖς πρέπει νά τό ἀγαπήσωμε, αὐτό πού αὐτοί ἀπέφευγαν, ἐμεῖς πρέπει νά τό ἀγκαλιάσωμε, αὐτό πού ἀνεθεμάτισαν ἐμεῖς πρέπει νά τό ἀναγνωρίσωμε, αὐτό πού ἐκεῖνοι ἀπέκοψαν, ἐμεῖς πρέπει νά τό συρράψωμε καί αὐτό πού κατεδίκασαν, ἐμεῖς πρέπει νά τό ἀθωώσωμε. Δι’ αὐτό λέγομε ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός δέν εἶναι αἵρεσις ἡ ὁποία προσβάλλει ἤ ἀλλοιώνει ἕνα

συγκεκριμένο δόγμα τῆς πίστεως, ἀλλά εἶναι αἵρεσις ἡ ὁποία ἰσοπεδώνει τά πάντα, μεταβάλλει δέ τήν Ἐκκλησία σταδιακά, διά τῆς ἐκριζώσεως καί καταργήσεως, ἀπό Παράδεισο σέ σεληνιακό τοπίο. Τό ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός σήμερα προχωρεῖ εἰς τήν κατάργησιν τῶν ὁρίων τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς πίστεως σταδιακά καί μεθοδικά, αὐτό ἀποδεικνύεται ἀπό τόν ὀργανωμένο πόλεμο κατά τῆς ἀληθείας καί τῆς ἀληθινῆς πίστεως καί ἀπό τό ὅτι, ὅλα ἐνεργοῦνται βάσει προκαθορισμένου σχεδίου, προκειμένου νά τά χωνέψη ὁ λαός καί εἰδικά οἱ μοναχοί.

Τό ὅτι, ἐκ τοῦ ἀντιθέτου, ὁ Οἰκουμενισμός παρουσιάζεται σάν νά μήν καταργῆ τίποτε ἀπό τήν πίστι καί τήν Παράδοσι, οἱ δέ ποιμένες καί δή οἱ Ἐπίσκοποι, νά

καμαρώνουν καί νά αὐτοπροβάλλωνται ὡς φύλακες τῆς πίστεως καί προστάτες τοῦ ποιμνίου, αὐτό ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἡ ὑπουλώτερη ἐξ ὅλων τῶν αἱρέσεων · ἡ αἵρεσις πού ἐνεργεῖ σάν τήν σουπιά, ἡ ὁποία μέ τό μελάνι της θολώνει τά νερά καί παίρνει τό χρῶμα τοῦ περιβάλλοντος · ἡ αἵρεσις τῶν ἐσχάτων καιρῶν κατά τούς ὁποίους ὁ διάβολος θά προσπαθήση νά πλανήση καί τούς ἐκλεκτούς.

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Οἱ Παπικοί ὅμως δέν ἠρκοῦντο εἰς αὐτήν τήν ὑπογραφή. Ἔκαναν ἐν συνεχείᾳ τελετή εἰς τόν παπικό ναό καί ἐκεῖ ὁρκίζετο ὁ ὑποψήφιος Ἐπίσκοπος ἐπάνω στό Εὐαγγέλιο, ὅτι θά ἐφύλαττε ἰσόβιο ὑπακοή, αὐτός καί τό ποίμνιό του, εἰς τούς Παπικούς. 

Η συνέχεια "κλικ" πιο κάτω στο : Read more

Α΄ ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓ. ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ.

Ακούσατε, αδελφοί μου, καθώς ένας άρχοντας έχει δέκα δούλους και σφάλλει ο ένας και τον διώχνει και βάνει άλλον εις το ποδάρι του, έτσι και ο Κύριος, ωσάν εξέπεσε το πρώτον τάγμα των αγγέλων και έγιναν δαίμονες, τότε επρόσταξεν ο πανάγαθος Θεός και έγινεν ο κόσμος ετούτος και έκαμεν εμάς τους ανθρώπους δια να μας βάλη εις τον πρώτον τόπον των αγγέλων. Εμείς εδώ, χριστιανοί μου, δεν έχομεν πατρίδα. Ετούτη η γη δεν είναι εδική μας, είναι δια τα ζώα, η θάλασσα δια τα οψάρια, ο αέρας δια τα πετεινά. Δια τούτο ο πανάγαθος Θεός μας έκαμε με το κεφάλι ορθούς και μας έβαλεν τον νουν εις το απάνω μέρος, εις την κεφαλήν, δια να στοχαζώμασθε πάντοτε την ουράνιον βασιλείαν, την αληθινήν πατρίδα μας, διατί εδώ, εις ετούτον τον κόσμον, καν βασιλείς να γένωμεν, δεν ημπορούμεν να αναπαυθούμεν. Ετούτος ο κόσμος είναι ωσάν ένα χάνι. Εις το χάνι οπού θέλεις να πηγαίνης, κάθεσαι πολύν καιρόν εκεί ή μία βραδιά και ύστερα φεύγεις να πας εις το σπίτι σου ογλήγορα; Διατί εδώ δεν έχει κανένας πατρίδα. Πατρίδα έχομεν, καθώς είπαμεν, την ουράνιον βασιλείαν.

The beatitude of the readers, listeners, and keepers of the divine word

Apocalypse

Chapter 2
Revelation 1: 1-4

The beatitude of the readers, listeners, and keepers of the divine word — greeting to the seven churches.

The revelation of Jesus Christ, which God gave him to show to his servants what must soon take place; and he made it known by sending his angel to his servant John. The author of the book of the Revelation is the holy Apostle and Evangelist John, as we see his name recorded, which insures that this book is not fraudulent or forged, but a genuine work of St. John the Evangelist. This is not of small significance but rather of great significance, and we must pay great attention to it since the Church has accepted this as the work of John the Evangelist and honored it by including it in the canonical books of the New Testament, and rightly so.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου πάλι εἰς τό Βατικανόν.

Ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος μετέβη αὐτὲς τίς ἡμέρες

στὴ Ρώμη, γιὰ νὰ συναντήσει τὸν πάπα Βενέδικτο, χωρὶς νὰ

ἀνακοινώσει ἐπίσημα τὰ θέματα τῶν συζητήσεων μὲ τὸν βασιλίσκο τοῦ

κρατικοῦ δείγματος τοῦ Βατικανοῦ. Πληροφορίες ὅμως τῆς ἱερᾶς

ἀρχιεπισκοπῆς Κύπρου ἀναφέρουν ὅτι μεταβαίνει στὸν «ἅγιο πατέρα», γιὰ

νὰ τοῦ «παραπονεθεῖ» γιὰ τὴν ἄρνηση τῶν τουρκοκυπρίων νὰ  ἐπισκέπτεται

τὴν κατεχόμενη ἐπαρχία τῆς Καρπασίας ὁ ἐπίσκοπος κ. Χριστοφόρος.

Γιʼ αὐτὸ τὸ λόγο ἄλλωστε εἶχε μαζί του καὶ τὸν ἐν λόγῳ ἐπίσκοπο.

Εἶναι πιὰ γνωστοὶ οἱ «ἐναγκαλισμοὶ» τοῦ κ. Χρυσοστόμου μὲ τὸν πάπα. Δὲ

χάνει εὐκαιρία νὰ ἐκφράζει τὰ θερμά του αἰσθήματα πρὸς ἐκεῖνον. Ἔτσι δὲ

μᾶς ξενίζει καὶ τὸ τελευταῖο ταξίδι του στὸν κάπηλο τοῦ ἁγίου Πατριαρχείου

τῆς Δύσεως. Μᾶς παραξενεύει ὅμως τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ μακαριώτατος θέλει νὰ

ξεχνάει τὸ ἀναμφισβήτητο γεγονὸς ὅτι ὁ πάπας στὰ χίλια χρόνια τῆς

ἀπόσχισής του ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία δὲ βοήθησε ποτὲ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὸν

Ἑλληνισμό. Τὸ ἀντίθετο μάλιστα: σὲ κάθε ἐθνική μας τραγωδία πανηγύριζε

καὶ ἀνέπεμπε «δοξολογίες» στὸ Θεὸ γιὰ τὴν καταστροφή μας! Ἀναφέρουμε

μερικὲς ἀπὸ αὐτὲς τὶς μοιραῖες περιπτώσεις: ἅλωση τῆς Πόλης τοῦ 1204,

ἅλωση τῆς Πόλης ἀπὸ τοὺς Τούρκους τοῦ 1453, ἀπαγχονισμὸς τοῦ Πατριάρχη

Γρηγορίου Ε΄, μικρασιατικὴ καταστροφή, σφαγὲς τοῦ 1955, κυπριακό, κλπ.

Τί ἄλλαξε τώρα καὶ ὁ «ἅγιος» Κύπρου ἀποζητᾶ τὴ βοήθεια τοῦ ἀνθέλληνα

πάπα; Καὶ κάτι ἄλλο πολὺ σημαντικό: ὁ συνοδεύων τὸν «ἅγιο» Κύπρου

ἐπίσκοπος Καρπασίας κ. Χριστοφόρος τυχαίνει νὰ εἶναι ὁ ὑπεύθυνος τῆς

Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων, παλιὸ στέλεχος

καὶ συνεργάτης τοῦ μακαριστοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου. Ρωτοῦμε τὸ

θεοφιλέστατο: εἶναι ἐπιτρεπτὸ ἕνας ἐπίσκοπος καὶ μάλιστα ὑπεύθυνος κατὰ

τῶν αἱρέσεων νὰ ἀπευθύνεται σὲ αἱρεσιάρχη, γιὰ νὰ κανονίσει τὰ τῆς

ἐπισκοπῆς του; Ὑπάρχει προηγούμενο στὴν ἱστορία τῶν Πατέρων τῆς

Ἐκκλησίας μας ἐπίσκοπος νὰ ἀπευθύνεται σὲ αἱρετικοὺς, γιὰ νὰ τὸν

βοηθήσουν νὰ διατηρεῖ τὸ θρόνο του; Ἐκτὸς καὶ ἂν ὁ πάπας ἔγινε ξαφνικὰ

φιλέλληνας καὶ ὀρθόδοξος καὶ δὲν τὸ γνωρίζουμε!