«Πρέπει νὰ προβοῦμε σὲ ἀποφασιστικὴ ρήξη μὲ τὸν Οἰκουμενισμό, καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε καμία κοινωνία μὲ τοὺς συνοδοιπόρους του. Ὁ δρόμος μας δὲν εἶναι ὁ δικός τους. Πρέπει νὰ τὸ ποῦμε αὐτὸ μὲ ἀποφασιστικότητα καὶ νὰ τὸ δείξουμε μὲ τὶς πράξεις μας. Μία ἐποχὴ πραγματικῆς ὁμολογίας ἔρχεται γιὰ μᾶς, μία ἐποχή, ποὺ ἴσως παραμείνουμε μόνοι καὶ διωκόμενοι. Στὸ βαθμὸ ποὺ ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Τοπικὲς Ἐκκλησίες ἔχουν πλέον εἰσέλθει στὶς τάξεις τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν» καὶ ἔχουν ὡς ἐκ τούτου προδώσει τὴν Ὀρθοδοξία καὶ προσκυνήσει τὸν Σατανά, ἔχει ἔρθει ἡ ὥρα τῆς πλήρους ἀπομονώσεώς μας. Δὲν μποροῦμε καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχουμε καμία κοινωνία μὲ ἀποστάτες τῆς ἀληθινῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ πρέπει νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι, ἐάν ἀπαιτηθεῖ, νὰ ἀναχωρήσουμε στὶς «κατακόμβες». Ἡ θέση μας ὡς μαχητὲς καὶ ὁμολογητὲς τῆς καθαρῆς καὶ ἀμόλυντης ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ, μᾶς θέτει κάτω ὰπὸ μεγάλη ὑποχρέωση, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη φορὰ στὸ παρελθόν. Πρέπει νὰ θυμόμαστε πάντα, ὅτι ἕνας ἀληθινὸς ποιμένας τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ δὲν μπορεῖ ποτὲ καὶ δὲν πρέπει νὰ ἔχει ὁποιαδήποτε ἄλλα συμφέροντα, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν καθαρὸ ζῆλο γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν τοῦ ποιμνίου του – σὲ αὐτὸ καὶ μόνο πρέπει ὅλες οἱ σκέψεις του, ὅλα τὰ συναισθήματά του καὶ κάθε δραστηριότητα του νὰ κατευθύνεται πάντα».
Λονδίνο: Απέλυσαν την Μαρία επειδή δεν έβγαζε τον σταυρό της (!) αλλά….
Το προσωπικό του νοσοκομείου φορούσε χιτζάμπ και πήγαινε στο τζαμί τέσσερις φορές την ημέρα… ωστόσο ο μικρός μου σταυρός θεωρήθηκε τόσο επικίνδυνος που έχασα τη δουλειά που μου άρεσε: Χριστιανή νοσοκόμα που αναγκάστηκε να βγει επειδή φορούσε σταυρό αφηγείται την ανησυχητική της ιστορία για πρώτη φορά
Χριστιανή νοσοκόμα αναγκάστηκε να φύγει από ένα νοσοκομείο του νότιου Λονδίνου επειδή φορούσε σταυρό.
Ο μικρός χρυσός σταυρός της Mαρία Ονουόχα είναι σύμβολο της πίστης της 61χρονης νοσοκόμας Στην πραγματικότητα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει μια δουλειά που αγαπούσε «λόγω της θρησκείας της» Κέρδισε μια υπόθεση κατά της Croydon NHS Trust για λόγους παρενόχλησης, θυματοποίησης, άμεσες και έμμεσες διακρίσεις και άδικη απόλυση.
Τη ΙΕ΄ (15η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΙΩΑΝΝΟΥ του Καλυβίτου.
Ιωάννης ο Όσιος πατήρ ημών, ο επιλεγόμενος Καλυβίτης, εγεννήθη εν Κωνσταντινουπόλει κατά τας ημέρας του βασιλέως Λέοντος του Μεγάλου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη 457 – 474. Ο πατήρ του ήτο άρχων τις πολύ πλούσιος, Συγκλητικός την αξίαν, ονόματι Ευτρόπιος, η δε τούτου ομόζυγος εκαλείτο Θεοδώρα, ευσεβείς και οι δύο, όχι μόνον κατά κόσμον περίβλεπτοι, αλλά και εις τα ήθη και τους τρόπους επιεικείς και χρηστότατοι. Ούτοι εγέννησαν τρεις παίδας, εξ ων τους μεν δύο ετίμησαν με λαμπρότατα αξιώματα και βιοτικήν ευδαιμονίαν. Ο δε νεώτερος, ο καλός ούτος Ιωάννης, έμεινε με τους γονείς του και επεμελείτο τα ιερά γράμματα, εις τα οποία επροτίμησε να πλουτήση μάλλον ή εις τα χρήματα, μη αποβλέψας, κατά τον Δαβίδ, εις ψευδείς και ματαίας δόξας. Όταν ήτο δώδεκα ετών, περισσοτέραν επιμέλειαν είχε να ακούη τα θεία λόγια, παρά τα μαθήματα. Ως εκ τούτου εσύχναζεν εις τας Εκκλησίας ημέραν και νύκτα, ποτίζων την διψώσαν ψυχήν του δια των θείων λόγων, ώσπερ φυτόν πεφυτευμένον παρά τας διεξόδους των υδάτων, όπερ ποτιζόμενον δι’ αυτών αποδίδει εν καιρώ τους καρπούς αυτού.
Η προφητεία του Αββά Παμβώ προς μαθητήν του
…Σου λέγω και τούτο Τέκνον μου, ότι θα έρθει καιρός, οπόταν οι χριστιανοί θα προσθέτουν και θα αφαιρούν και θα μεταβάλουν τας βίβλους των Αγίων Ευαγγελίων και των Αγίων Αποστόλων και των Θεσπέσιων Προφητών και των Ιερών Πατέρων και θα μαλακώνουν τας Αγίας Γραφάς και θα γράφουν τροπάρια και άσματα και λόγους τεχνολογικούς. Και ο νους των θα ξεχυθεί εις αυτούς, θα απομακρυνθούν δε από τα Θεϊκά πρότυπα. Και δια τούτον τον λόγον οι Άγιοι Πατέρες είχαν προαναγγείλει ότι οι μονασταί της ερήμου πρέπει να γράφουν τους βίους των Πατέρων όχι επάνω εις μεμβράνας, αλλά επάνω εις χάρτινους διφθέρας, διότι η ερχόμενη γενεά θα τους μεταβάλλει σύμφωνα με την δική των αρέσκεια. Όθεν και το κακό που μέλλει να προέλθει θα είναι φρικτόν. Κατόπιν λέγει ο μαθητής:
Λόγος περί των αναιρεθέντων εν τω Σινά Όρει και εν τη Ραϊθώ Αγίων Πατέρων.
Αμμωνίου Μοναχού του Αιγυπτίου.
Καθεζόμενος ποτέ εις το ταπεινόν μου κελλίον πλησίον της Αλεξανδρείας εις τόπον καλούμενον Κάνοβον, μου ήλθε λογισμός να υπάγω εις τα μέρη της Παλαιστίνης δια δύο αίτια. Πρώτον μεν διότι δεν ηδυνάμην να βλέπω τας θλίψεις και τους διαφόρους πειρασμούς και κινδύνους, τους οποίους υπέμειναν οι Χριστιανοί από τους απίστους και παρανόμους τυράννους, και εξόχως ο Αγιώτατος Πέτρος ο Αρχιεπίσκοπός μας, όστις έφυγε και εκρύπτετο από τόπου εις τόπον και δεν είχε ποσώς παρρησίαν ή άνεσιν να ποιμάνη τα λογικά του πρόβατα, αλλ’ ώσπερ να ήτο ληστής τις και κακοποιός, ούτως εκυνηγούσαν αυτόν οι παράνομοι. Δεύτερον δε είχον πόθον ανείκαστον να ίδω τους Αγίους και σεβασμίους Τόπους των Ιεροσολύμων, να προσκυνήσω τον Τίμιον και Πανάγιον Τάφον και την άχραντον και ζωοποιόν Ανάστασιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και τους λοιπούς σεβασμίους τόπους, εις τους οποίους εκείνοι οι άχραντοι και ακήρατοι πόδες περιεπάτησαν, και ετέλεσε τα μεγάλα εκείνα και θαυμάσια έργα ως Παντοδύναμος, επειδή και οι περισσότεροι Άγιοι της Εκκλησίας μας (καθώς και εις τους Βίους αυτών φαίνεται) είχον τον όμοιον πόθον να υπάγωσι προς προσκύνησιν εις Ιεροσόλυμα δια μισθόν περισσότερον.
Ὁ χρόνος καὶ ὁ κόσμος τῆς φθορᾶς -- Φωτίου Κόντογλου
Ἡ πιὸ φοβερὴ καὶ ἡ πιὸ ἀνεξιχνίαστη δύναμη στὸν κόσμο εἶναι ὁ Χρόνος, ὁ Καιρός. Καλὰ-καλὰ τί εἶναι αὐτὴ ἡ δύναμη δὲν τὸ ξέρει κανένας, κι ὅσοι θελήσανε νὰ τὴν προσδιορίσουνε, μάταια πασκίσανε. Τὸ μυστήριο τοῦ Χρόνου ἀπόμεινε ἀκατανόητο, κι ἂς μᾶς φαίνεται τόσο φυσικὸς αὐτὸς ὁ Χρόνος. Τὸν ἴδιο τὸν Χρόνο δὲ μποροῦμε νὰ τὸν καταλάβουμε τί εἶναι, ἀλλὰ τὸν νοιώθουμε μοναχὰ ἀπὸ τὴν ἐνέργεια ποὺ κάνει, ἀπὸ τὰ σημάδια ποὺ ἀφήνει πάνω στὴν πλάση. Ἡ μυστηριώδης πνοὴ του ὅλα τ’ ἀλλάζει. Δὲν ἀπομένει τίποτα σταθερό, ἀκόμα κι ὅσα φαίνονται σταθερὰ κι αἰώνια. Μία ἀδιάκοπη κίνηση στριφογυρίζει ὅλα τὰ πάντα, μέρα-νύχτα, κι αὐτὴ τὴν ἄπιαστη καὶ κρυφὴ κίνηση δὲ μπορεῖ νὰ τὴ σταματήσει καμμιὰ δύναμη.
Reading from the Synaxarion:
The Holy Fathers slain at Sinai and Raitho
As for the holy Martyrs of Sinai and Raithu, those of Sinai contested during the reign of Diocletian, about the year 296; those of Raithu were slain about the middle of the fifth century. On both occasions, the perpetrators of these massacres were a barbarian tribe called Blemmyes, from the parts of Arabia and Egypt.