4. Ἄν ἀντιληφθοῦμε καί
κατανοήσωμε ἐσχατολογικῶς τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἶναι μάταιο νά περιμένωμε
ἀπόφασι Συνόδου καί ἐπαναφορά συνοδική εἰς την Ὀρθοδοξία, ἐφ’ ὅσον κατά κοινήν ὁμολογία
καί διδασκαλία τῆς Ἀποκαλύψεως καί τῶν Πατέρων περί τῶν ἐσχάτων, ὅλα θά
βαδίζουν πρός τό χειρότερο, ἡ Ἐκκλησία διά τῶν ἐκπροσώπων της θά συμβιβασθῆ καί
θά προδώση, οἱ ἅγιοι θά ἡττηθοῦν, οἱ Ὀρθόδοξοι θά διαβιώνουν στίς ἐρήμους καί
στά βουνά, ἡ Ἐκκλησία θά διασωθῆ εἰς τήν ἔρημο, οἱ πλεῖστοι τῶν ὀρθοδόξων
κληρικῶν καί λαϊκῶν θά σφραγισθοῦν καί ἐπισήμως θά προσκυνήσουν τόν Ἀντίχριστο.
Εἰς τό νά θεωρήσωμε ἐσχατολογικά τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ συντείνουν τά ἑξῆς:
Ἡ διαιώνισις τῆς αἱρέσεως (σχεδόν ἕνας αἰῶνας παρῆλθε ἀπό τήν ἔναρξί της), ἡ ἐπί
τά χείρω πορεία της (διαρκῶς ἀποκαλύπτει τό πρόσωπό της καί πλησιάζει
περισσότερο τούς αἱρετικούς καί τους ἀλλοθρήσκους), ἡ διδασκαλία της, πού
ταιριάζει ἄριστα με τή Νέα Ἐποχή καί τήν παγκοσμιοποίησι καί τέλος οἱ φορεῖς τῆς αἱρέσεως, δηλαδή οἱ Ἐπίσκοποι,
οἱ ὁποῖοι ἐπιλέγονται νά εἶναι ἄνθρωποι χλιαροί στήν πίστι καί ἐνδοτικοί,
δειλοί καί ἄφωνοι καί κατά πάντα ἀκολουθοῦντες καί συμφωνοῦντες μέ τίς ἰδέες τῆς
Νέας Ἐποχῆς καί τῆς παγκοσμιοποιήσεως. Ὡς ἐκ τούτου τό νά ἀναμένη κάποιος ἀπόφασι Συνόδου
διά τήν καταδίκη τῆς αἱρέσεως προκειμένου ν’ ἀποτειχισθῆ, εἶναι ὡσάν νά ἀναμένη
ἀπόφασι τῆς ἀστυνομίας διά νά ἐξέλθη τῆς οἰκίας του, ἐνῶ γίνεται σεισμός και ὅλα
γύρω του σαλεύονται καί κατακρημνίζονται. Συνεπῶς τό ἐν λόγῳ ἐπιχείρημα ἀποτελεῖ
μία δικαιολογία γιά την ἀπραξία μας, καί ἕνα ἄλλοθι, ὑπνωτικό θά λέγαμε, διά να
προχωροῦν περαιτέρω καί νά ἐφαρμόζουν τά σχέδιά των οἱ Οἰκουμενιστές.
Συνεχίζεται.
