Επιστολή του Οσίου Θεοδοσίου του κοινοβιάρχου, στον Βασιλέα Αναστάσιο.

Επειδή μας εμήνυσες να κάμωμεν ένα από τα δύο ταύτα, ήτοι ή να συμφωνήσωμεν εις την των Ακεφάλων( Μονοφυσιτών) γνώμην, ή μένοντες εις τα ορθά των Πατέρων Δόγματα, να λάβωμεν βίαιον θάνατον, γίνωσκε ότι προτιμώμεν τον θάνατον και όχι μόνον ημείς δεν παρεκλίνομεν ποσώς από την αλήθειαν, αλλά και όσους άλλους παρασύρετε και γίνουν ομόφρονές σας, ημείς αναθεματίζομεν, και εάν χειροτονήσετέ τινα από τους Ακεφάλους ημείς δεν τους δεχόμεθα. Μη γένοιτο, Χριστέ Βασιλεύ, να παρατηθώμεν από την Ορθόδοξίαν έστω και μικρόν τι, αλλά καν τους Αγίους τούτους Τόπους ίδωμεν εις το πυρ παραδεδομένους, καν άλλο τι πάθωμεν, δεν αλλάσσομεν γνώμην, καν εις λεπτά τεμάχια τα σώματά μας ελεεινώς αν κατακόψωσιν, αλλά τας Αγίας τέσσαρας Συνόδους πιστεύομεν, από τας οποίας η πρώτη των 318 Πατέρων έγινε κατά του Αρείου εις την Νίκαιαν, τον οποίον αναθεμάτισαν, ότι τον Υιόν του Θεού εδογμάτιζεν ο δυσσεβής της του Πατρός ουσίας αλλότριον. Η δευτέρα κατά Μακεδονίου, όστις εβλασφήμει εις το Πνεύμα το Άγιον, η τρίτη κατά Νεστορίου συνηθροίσθη εις Έφεσον, όστις εφλυάρει κατά της οικονομίας του Χριστού μιαρά και άτοπα, η δε τετάρτη των 630 Θεοφόρων Πατέρων εις την Χαλκηδόνα, οι οποίοι ομοφρονούντες με τους άλλους, αφώρισαν τον Ευτυχή και Νεστόριον, και μακράν της Εκκλησίας εδίωξαν και εκράτυναν την Αποστολικήν Πίστιν, δογματίζοντες ξένους της Εκκλησίας Χριστού τους α λ λ ο τ ρ ι ό φ ρ ο ν α ς. Από ταύτην λοιπόν την Ορθόδοξον πίστιν δεν παρεκκλίνομεν ούτε προδίδομεν (άπαγε! ) την ευσέβειαν, έστω και αν πρόκειται να μας δώσετε μυρίους θανάτους. Η δε ειρήνη του Θεού η πάντα νουν υπερέχουσα να είναι φύλαξ και οδηγός του κράτους σου.

Οδηγός για την Φάτνη -- του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Καθηγητού ΑΠΘ

Δεν είναι τυχαία σύμπτωση. Είναι συνδυασμός ευλογημένος, προγραμματισμένος από τη θεία Πρόνοια και πραγματοποιούμενος από την Εκκλησία του Θεού. Αυτή θέσπισε λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, στις 20 Δεκεμβρίου, να τιμούμε τη μνήμη του αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου. Τοποθέτησε τον άγιο εκεί, στις παραμονές της μεγάλης γιορτής, ως ένα φως οδηγητικό, ένα πρότυπο και υπόδειγμα, που αποκαλύπτει στον πιστό το μυστικό, για την υποδοχή του ενανθρωπήσαντος Κυρίου και τον χειραγωγεί στην ουσιαστική συνάντηση μαζί του. Το μυστικό του αγίου Ιγνατίου είναι η φλογερή αγάπη του για τον Θεό. Πυρπολείται όλος από την αγάπη αυτή πραγματώνοντας έτσι τη σημασία του ονόματός του. Ιγνάτιος, από την λατινική λέξη ignis, που σημαίνει φωτιά. Φωτιά και λάβα ξεχύνεται η αγάπη του Ιγνατίου μέσα από τα διάφορα περιστατικά της ζωής του και μάλιστα τα τελευταία. Καθώς δέσμιος οδηγείται από την επισκοπική του έδρα, την Αντιόχεια, στην πρωτεύουσα Ρώμη, όπου πρόκειται να μαρτυρήσει, σαν ήλιος πνευματικός ολοκληρώνει την πορεία του από την ανατολή στη δύση. Καταυγάζει το στερέωμα και στηρίζει τους χριστιανούς με το λόγο του και –περισσότερο—με το ηρωϊκό του φρόνημα. Υπέρμετρη, παράφορη η αγάπη του αγίου Ιγνατίου του εμπνέει μία νοοτροπία αλλιώτικη, υπερκόσμια και σχεδόν ακατανόητη για τα δεδομένα αυτού του κόσμου. Η άνεση γίνεται γι΄ αυτόν φορτίο ανυπόφορο, ενώ η ταλαιπωρία και η κακοπάθεια αναπαύουν την ψυχή του, διότι αυτά τον καθιστούν κοινωνό των παθημάτων του Κυρίου.

Τα Τίρανα αρπάζουν τη γη των Ελλήνων στη Χειμάρρα!

Με πρόσχημα την ανάπτυξη στην «Αλβανική Ριβιέρα», ο Εντι Ράμα αρπάζει τα χωράφια από τους φυσικούς ιδιοκτήτες τους και τα δίνει σε φίλους του. Εκχερσώνουν και υπεραιωνόβιους ελαιώνες

Από τον Νίκο Σταυρουλάκη

Ο Ελληνισμός της Χειμάρρας δέχεται επίθεση! Με πρόσχημα την τουριστική ανάπτυξη της προνομιακής, λόγω φυσικής ομορφιάς, περιοχής, η κυβέρνηση του «σοσιαλιστή» πρωθυπουργού Εντι Ράμα διεκπεραιώνει μεθοδικά τα τελευταία χρόνια σχέδιο εθνοκάθαρσης των Ελλήνων και εκδίωξης από τις πατρογονικές εστίες τους. Το σχέδιο έχει ως πρώτο στάδιο την άτυπη αλλαγή χαρακτηρισμού της γης (από αγροτική σε τουριστική), την απόσπασή της από τους Ελληνες φυσικούς ιδιοκτήτες της, την απόδοσή της ακόμα και με πλαστογραφίες τίτλων σε φιλοκυβερνητικούς «επιχειρηματίες» και, σε τελική φάση, τη μετακίνηση και την εγκατάσταση πληθυσμών από άλλες περιοχές της Αλβανίας για να εξαφανιστεί το ελληνικό στοιχείο!

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΟΥ ~ Ι.Μ.ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ

O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 11 Ιανουαρίου 2016

Θεοδοσίου κοινοβιάρχου, Αγαπίου.

Ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος καταγόταν ἀπὸ τὴν κωμόπολη τῆς Μωγαρισσοῦ, ἡ ὁποία ἀνῆκε στὴν ἐπαρχία τῆς Καππαδοκίας. Ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Λέοντος τοῦ Θρακὸς καὶ ἔφτασε ἕως καὶ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Ἀναστασίου (491 – 518 μ.Χ.). Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Προαιρέσιος καὶ ἡ μητέρα του Εὐλογία. Ἦταν καὶ οἱ δυὸ εὐσεβεῖς καὶ πιστοὶ ἄνθρωποι. Ὁ Θεοδόσιος ὅμως, ἀπὸ θεῖο ζῆλο, δὲν ἀκολούθησε τὴν ἔγγαμο ζωή, ἀλλὰ τὸ μοναχικὸ βίο. Γι’ αὐτὸ ἔφυγε ἀπὸ τὴν πατρίδα του καὶ πῆγε στὰ Ἱεροσόλυμα νὰ προσκυνήσει τοὺς Ἁγίους Τόπους. Στὴ συνέχεια μετέβη στὴν Ἀντιόχεια, ὅπου ἐπισκέφθηκε τὸν Ἅγιο Συμεὼν τὸν Στυλίτη, ὁ ὁποῖος τὸν ἐμύησε στὰ τῆς μοναχικῆς πολιτείας καὶ τῆς ἀρετῆς καὶ τοῦ προεῖπε ὅτι θὰ γίνει ποιμένας πολλῶν λογικῶν προβάτων. Ἀσκήτεψε κοντὰ στὸ θαυμαστὸ καὶ ἐνάρετο ἀσκητή, ποὺ ὀνομαζόταν Λογγίνος, μὲ τὸν ὁποῖο μαζὶ μελετοῦσε, συζητοῦσε καὶ προσευχόταν καὶ τοῦ ὁποίου σπούδαζε τὴν πνευματικὴ διαύγεια καὶ τὴ μεγάλη ταπεινοφροσύνη.

ΑΒΥΣΣΑΛΕΟΝ ΤΟ ΧΑΣΜΑ ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Ελέχθη ευφυώς ότι το θαύμα συνίσταται εις το εμμένειν. Όντως. Θαύμα είναι η διάσπασις της σχέσεως αιτίου και αποτελέσματος. Και τοιούτον θαύμα αποτελεί το γεγονός, ότι η αγία Ορθοδοξία μας εμμένει είκοσιν αιώνας εν τη Αποστολική παραδόσει. Θαύμα θαυμάτων η κεχαριτωμένη Εκκλησία μας! Τι δεν μετεβλήθη, τι δεν μετεμορφώθη, τι δεν ανετράπη κατά τον μακρότατον δίαυλον των αιώνων τούτων; Θεσμοί, φιλοσοφίαι, ιδέαι, συστήματα, καθεστώτα, έθνη, ο κόσμος ολόκληρος. Πάντα ηλλοιώθησαν. Και μόνη η Εκκλησία έμεινεν αρραγής, αμετάβλητος, υπερφυσικόν πράγμα και θέαμα μέσα εις την ρέουσαν του βίου τούτου διάβασιν. Ιδού το θαύμα. «Και κατέβη η βροχή και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι και προσέπεσον τη Εκκλησία και ουκ έπεσε· τεθεμελίωτο γαρ επί την πέτραν». Η δε πέτρα είναι ο Χριστός. Η Εκκλησία, λοιπόν, μένει εις τον αιώνα και «πύλαι άδου ου κατισχύσουσι». Πίπτουσι μόνον οι άνθρωποι. Εάν δε είπητε ότι έπεσαν και Εκκλησίαι, θ’ απαντήσωμεν: Εκκλησίαι, ναι,-- ως σύνολα ανθρώπων. Η Εκκλησία ποτέ, ως διδασκαλία, ως θεσμός θεοφύτευτος και ως σώζουσα πνευματική Κιβωτός, ως Θεανθρώπινον Σώμα.                                                            

Ιδού η Ορθοδοξία. Η νύμφη του Χριστού. Η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Αι δε λεγόμεναι εκκλησίαι, όσαι απατηθείσαι υπό του σατανά εξεκόπησαν της Ορθοδοξίας, δεν είναι, ειμή άζωα, αφεγγή, «ακοινώνητα», απέλπιδα, δυστυχή και μεμολυσμένα την παρθενικότητα τμήματα. Νύμφαι διαζευγμέναι από τον Νυμφίον Χριστόν, ως μη φυλάξασαι αμώμητον την πίστιν. Δύνανται δε να επανέλθουν καλώς, όθεν κακώς απεσπάσθησαν. Αρκεί να επαναλάβουν του ασώτου την φωνήν. Και τότε πάλιν δίδονται αυτοίς ο Χριστός, οι Απόστολοι, των αγίων Πατέρων ο χορός, αι Σύνοδοι, η Παράδοσις, η Θεολογία. Όλα ιδικά των. Η απόφανσις της Εκκλησίας είναι σαφής: «Των αποστόλων το κήρυγμα και των Πατέρων τα δόγματα τη εκκλησία μίαν την πίστιν εσφράγισαν· η και χιτώνα φορούσα τον υφαντόν εκ της άνω Θεολογίας, ορθοτομεί και δοξάζει της ευσεβείας το μέγα μυστήριον».

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Ο Θεός δουλεύει για μας - είναι στην υπηρεσία μας