O Συναξαριστής της ημέρας.
Κυριακή, 25 Σεπτεμβρίου 2016
ΙΔ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. Ευφροσύνης οσίας και Παφνουτίου παρτός μαρτύρου.
Ἦταν μοναχοκόρη
καὶ πολὺ πλούσια. Ὃ πατέρας της Παφνούτιος ἦταν ὁ πλουσιότερος τῆς Ἀλεξάνδρειας
καὶ μαζὶ μὲ τὴν σύζυγό του διακρίνονταν γιὰ τὴν θερμὴ πίστη τους στὸν Θεό.
Δώδεκα χρονῶν ἡ Εὐφροσύνη ἔμεινε ὀρφανὴ ἀπὸ μητέρα, καὶ ὁ
πατέρας της ἀφοσιώθηκε ἀκόμα πιὸ φιλόστοργα στὴν ἐπιμέλεια τῆς κόρης του. Ὅταν
ἡ Εὐφροσύνη ἔφθασε στὸ 18ο ἔτος τῆς ἡλικίας της, ὁ πατέρας της θέλησε νὰ τὴν
παντρέψει μὲ ἕναν νέο ὑψηλῆς κοινωνικῆς τάξης. Ὅμως τὴν ψυχὴ τῆς Εὐφροσύνης
εἶχε καταλάβει ὁ θεῖος ἔρωτας. Ὁ γάμος καὶ οἱ κοσμικότητες θὰ τῆς ἦταν ἐμπόδιο
νὰ ἀφιερωθεῖ συστηματικὰ στὴν ἐλεημοσύνη καὶ στὴν ὑπηρεσία τοῦ πλησίον.
Γι’ αὐτὸ κάποια μέρα, ἀφοῦ διαμοίρασε τὰ ὑπάρχοντά της
στοὺς φτωχούς, ἔφυγε κρυφὰ ἀπὸ τὸ σπίτι, καὶ μετὰ ἀπὸ πολλὲς περιπέτειες,
κατέληξε μεταμφιεσμένη ἀνδρικὰ σὲ κοινόβιο ἀνδρικὸ μοναστῆρι. Ἐκεῖ πῆρε τὸ
ὄνομα Σμάραγδος καὶ ὅλοι οἱ μοναχοὶ θαύμαζαν τὸν πνευματικό της ἀγῶνα καὶ τὴ
διακονία ποὺ πρόθυμα πρόσφερε σὲ ὅλους. Ἔζησε στὸ μοναστῆρι 38 χρόνια. Στὸ
τέλος τῆς ζωῆς της συναντήθηκε καὶ μὲ τὸν πατέρα της, ὅταν καὶ αὐτὸς ἔγινε
μοναχὸς στὸ ἴδιο μοναστῆρι.
Οίστρος ακολασίας -- Του Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση
Οι συνειδητοί
χριστιανοί συνήθως δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει στην κοινωνία και ειδικότερα τον
τρόπο ζωής των κοσμικών ανθρώπων, γιατί δεν έχουν πολλές σχέσεις μαζί τους.
Όσοι, όμως, πληροφορούνται, απογοητεύονται. Υπάρχει μεγάλη διαφθορά, η οποία
ξεπερνάει τα όρια της δικής τους φαντασίας. Οι άνθρωποι έχουν απομακρυνθεί απ΄
το θέλημα του Θεού και ζουν σύμφωνα με τις υποδείξεις του διαβόλου. Δεν υπάρχει
πια χριστιανικό ήθος στους λεγόμενους χριστιανούς. Παντού επικρατεί η
ανηθικότητα. Οι σαρκικές ηδονές έχουν μεθύσει τους ανθρώπους όλων των ηλικιών.
Οι νέοι, οι έγγαμοι και οι γέροντες μιλούν για τον έρωτα και δεν ντρέπονται.
Κανένας δεν μιλάει για ηθική, εγκράτεια, αγάπη, οικογένεια, φόβο Θεού και
αιώνιες αξίες. Ζωώδης η κατάσταση. Γι΄ αυτό έχουν αυξηθεί τα διαζύγια και
λιγόστεψαν οι γάμοι. Οι άνθρωποι στις μέρες μας εύκολα λύνουν τις συζυγικές
τους σχέσεις. Όλα επιτρέπονται πιά! Κανένας ηθικός φραγμός και καμμιά ηθική
αναστολή. Παλαιότερα λέγαμε ότι αυτά συμβαίνουν στις μεγάλες πόλεις, ενώ στις
κωμοπόλεις και τα χωριά οι άνθρωποι είναι πιο αυντηρητικοί. Κάτι τέτοιο δεν
ισχύει σήμερα. Η ανηθικότητα έχει φθάσει και στο τελευταίο χωριουδάκι.
Δυστυχώς, η τηλεόραση δίνει τα κατάλληλα μαθήματα. Το παν οι σαρκικές ηδονές.
Τίποτα άλλο. Ηδονές, ηδονές, ηδονές! Οι άνθρωποι τρελάθηκαν. Ξέχασαν εντελώς το
Θεό. Κι ενώ αυτό συμβαίνει, έρχεται και η Πολιτεία και νομοθετεί όχι για να
περιορίσει το κακό, αλλά για να το νομιμοποιήσει. Καθιερώνει τον πολιτικό γάμο,
αναγνωρίζει τις εκτρώσεις, διευκολύνει την έκδοση των διαζυγίων, δέχεται
δικαιώματα στους ομοφυλόφιλους και τώρα σκέφτεται να νομοθετήσει και το
συμβόλαιο της ελεύθερης συμβίωσης, δηλαδή να ζουν οι άνθρωποι κατά τις ορέξεις
τους, να μη έχουν υποχρεώσεις και να μη θεωρούνται παράνομοι και αμαρτωλοί.
Συγχρόνως δε ν΄ αδιαφορούν για τα παιδιά, που θα γεννιούνται και θα είναι
καταδικασμένα να ζουν μέσα σ΄ ένα άθλιο περιβάλλον. Βρισκόμαστε σε μια πολύ
δύσκολη εποχή. Οι αληθινοί χριστιανοί έχουν περισσότερους πειρασμούς, αλλά και
αυξημένες υποχρεώσεις. Πρέπει ν΄ αναδεικνύονται νικητές στους πειρασμούς και
συγχρόνως να είναι το φως και το αλάτι της κοινωνίας. Και αυτό δεν νομοθετείται
απ΄ την πολιτεία. Είναι εντολή του Θεού κι έχει αιώνια ισχύ.
Η «προσφορά» των παπικών στην Κύπρο γράφτηκε με το αίμα των Ορθοδόξων
Ο Αρχιεπίσκοπος
Κύπρου διακηρύσσει ότι η Παπική παρασυναγωγή είναι αδελφή Εκκλησία, ενώ για τον
Πάπα λέγει ότι είναι ο Προκαθήμενος της αδελφής Εκκλησίας και είναι κανονικός
Επίσκοπος της Πρεσβυτέρας Ρώμης . (Εκκλ. Πρακτορείον «amen” 2/6/2010).
Το 1192 πάτησε το
πόδι του στην Κύπρο το ανάλγητο παπικό τάγμα των Ναϊτών. Το Πάσχα του ίδιου
έτους κατέσφαξαν, εντός του Ορθοδόξου Ι. Ναού της Παναγίας της Λευκωσίας, τα
γυναικόπαιδα και τους γέροντες, που κατέφυγαν εκεί για να σωθούν. Οι διάδοχοι
των Ναϊτών, Λουϊζιάνοι, έμειναν στην Κύπρο 300 χρόνια, διώκοντας σκληρότατα την
Ορθόδοξη Εκκλησία. Επί των ημερών τους πλημμύρησε η Κύπρος από μοναχούς παπικών
ταγμάτων, κατήργησαν δεκατέσσερις Ορθόδοξες Επισκοπές, περιορίζοντάς τες σε
τέσσερις και τις έθεσαν υπό την δικαιοδοσία τους. Το 1260 ο πάπας Αλέξανδρος
απαγόρευσε την εκλογή Αρχιεπισκόπου Κύπρου. Παράλληλα, οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι
έπρεπε να δίνουν όρκο πίστης στον Πάπα, ενώ οι ορθόδοξοι ιερείς χειροτονούνταν
με έγκριση των παπικών. Το 1231 δεκατρείς μοναχοί της Καντάρας αρνήθηκαν να
υποταγούν στον πάπα και φυλακίστηκαν για τρία έτη. Ο ένας εξ αυτών κοιμήθηκε
στη φυλακή, εξ αιτίας των άθλιων συνθηκών. Οι παπικοί έσειραν κατόπιν το
λείψανό του στις πλατείες της Λευκωσίας και στο τέλος το έκαψαν. Τους άλλους
δώδεκα πατέρες τούς έδεσαν σε μουλάρια, που τα άφησαν νε τρέξουν στην κοίτη του
ποταμού Πεδιαίου. Τα σώματά τους ξεσχίστηκαν και κατόπιν τα έκαψαν σε πλατεία
της Λευκωσίας. Τέλος, τα ανακάτεψαν με οστά ζώων για να μη τα λάβουν οι
Ορθόδοξοι.
(Ο.Τ. 1832).
Παπικὸς καρδινάλιος εἰς ἀναστάσιµον ὀρθόδοξον θείαν Λειτουργίαν!
ΣΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ σχόλιό µας εἴχαµε ἀναφερθεῖ σὲ ἀπαράδεκτες
οἰκουµενιστικὲς ἀπρέπειες. Μία ἀπὸ τὶς πλέον ἀπαράδεκτες ἦταν αὐτὴ τοῦ «ἁγίου»
Βοστώνης κ. Μεθοδίου, ὁ ὁποῖος εἶχε πάει «µετὰ τῆς κουστωδίας» του στὸν παπικὸ
ναὸ τῆς πόλεως, κατὰ τὴν Μ. Τρίτη τῶν παπικῶν, γιὰ νὰ παραστεῖ στὸν «καθαγιασµὸ»
τοῦ «ἁγίου ἐλαίου», νὰ µιλήσει καὶ νὰ ἀποκαλέσει τὸν πρώην πάπα Παῦλο ΣΤ΄ «εὐλογηµένο»!
Τὸ ἀλισβερίσι ὅµως δὲν σταµάτησε ἐκεῖ ἀφοῦ «Ἀνταπόδοση τῆς ἐπισκέψεως ὑπῆρξε ἡ
παρουσία τοῦ Ρωµαιοκαθολικοῦ Ἀρχιεπισκόπου Βοστώνης, καρδιναλίου Sean O΄ Malley, στὸν Ὀρθόδοξο
καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Εὐαγγελισµοῦ τῆς Βοστώνης στὴν Ἀκολουθία τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ
καρδινάλιος Ὁ’ Malley µάλιστα συµµετεῖχε κατὰ τρόπο λειτουργικὸ στὴν Ἀκολουθία
τῆς Ἀναστάσεως, καθότι ἀνέγνωσε τὸ ἑωθινὸ εὐαγγέλιο τῆς Ἀναστάσεως στὴν ἀγγλικὴ
γλώσσα ἀµέσως µετὰ ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Βοστώνης Μεθόδιο, ὁ ὁποῖος προέστη τῆς Ἱερῆς
Ἀκολουθίας»! Εἶναι ὁλοφάνερο πὼς ὁ «ἅγιος» Βοστώνης θεωρεῖ τὸν µεγαλοφραγκόπαπα
ὡς κανονικὸ ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας καὶ γι’ αὐτὸ συλλειτουργεῖ µαζί του. ∆ὲν ὑπάρχει
γιὰ ἐκεῖνον «σχίσµα», ἀλλὰ ἔκαµε τὴν «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν» ἐρήµην τῆς Ἐκκλησίας!
Μὴ ἔχετε ἀµφιβολίες, ἡ «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν» ἔγινε στὰ «ὑψηλὰ κλιµάκια»! Τὸ
µόνο ποὺ ἀποµένει εἶναι νὰ τὴ «σερβίρουν» καὶ στὴ βάση! Ἀδέλφια µας ἀγρυπνεῖτε!
“O.T.” 2071
Επέστη η Ώρα του «ΕΝΟΣ» ! Ενός νεωτέρου Μάρκου Ευγενικού!
Αν κάποιος
καλόγηρος, ή κάποιος κληρικός (Διάκονος ή πρεσβύτερος) έκανε κάτι αντίθετον
προς τας «αποφάσεις» ή την βούλησιν του οικείου Ιεράρχου (συμπροσηύχετο,
αμφιοφορών, εις Λειτουργίαν … Παλαιοημερολογιτών), ασφαλώς θα αντιμετώπιζε Επισκοπικόν Δικαστήριον, με ενδεχομένας
κυρώσεις· τώρα που ένας Επίσκοπος (και ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος είναι
Επίσκοπος) παραβιάζει τους Ιερούς περί συμπροσευχής και συλλειτουργίας με Αιρετικούς, Κανόνας και έρχεται συνεχώς αντίθετος με την
Ορθόδοξον συνείδησιν, δεν πρέπει να υποστή τας συνεπείας των ενέργειών του; Αλλά
από ποίους; Αν όμως οι πολλοί σιωπούν, διότι «ηγάπησαν τον νυν αιώνα», επέστη η
Ώρα του «ΕΝΟΣ» ! Ενός νεωτέρου Μάρκου Ευγενικού! Και είμεθα
βέβαιοι, ότι δεν θα αργήση!
ΔΗΜΗΤΡΙΑ 2016 -- Η Αγγελική Παπαθεμελή και η Σοφία Κορώνη στο ΘΕΑΤΡΟ ΑΥΛΑΙΑ για 3 παραστάσεις
Σάββατο 8/10/2016 Κυριακή
9/10/2016 Δευτέρα 10/10/2016 ώρα έναρξης 21:00
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΑΣ -- Aθωνικά άνθη
Ελλάς είναι ένας
χώρος, μία φυλή, μία Ιδέα. Ομφαλός της Ελλάδος υπήρξεν ο Παρθενών. Εκεί
συνεπυκνώθη ό,τι μέγα και ευγενές παρήγαγεν η ψυχική και διανοητική δυναμικότης
της ελληνίδος φυλής. Και υπό την σκιάν του Παρθενώνος ανεπτύχθη παν το ανήκον
εις την σφαίραν του επιστητού και υπεραισθητού. Και θρησκεία και φιλοσοφία και
τέχνη και πολιτικαί επιστήμαι.
Αλλ’ όλα αυτά τα
επιτεύγματα, προ των οποίων, μέχρι σήμερον, η πεπολιτισμένη ανθρωπότης
υποκλίνεται, αποτελούν την έκφρασιν του φυσικού ελληνικού δυναμισμού. Έδωσαν το
μέτρον της υψηλής νοήσεως, του συμμέτρου συναισθήματος, της αρρενωπής
διανοητικότητος, της εννοίας του Δικαίου και της εκλεπτυσμένης αισθητικής…
Ο ελληνισμός
όμως, όσον και αν εμορφώθη εις πάγια σχήματα θεωρητικά και πρακτικά, όσον και
αν ανεγνωρίσθη ως η υπάτη πολιτιστική κατάκτησις, δεν έμεινεν εις τα όρια,
άτινα προσδιώρισεν η φυλετική του ευγένεια. Ακριβώς αυτή η ευγένεια εξώθησε την
διαίσθησίν του εις την παραδοχήν και αναζήτησιν αγνώστων αξιών… Εντεύθεν ήρχισε
να προεκτείνεται, να διασπά τα φυσικά του όρια, να εισέρχεται «δυνάμει» εις την
περιοχήν του «αγνώστου Θεού», να μεταβάλλεται η νοσταλγική του αναζήτησις εις
προφητικάς ενοράσεις, ας επηκολούθησεν η εμφάνισις του «καταγγελέως ξένων
δαιμονίων» επί του Αρείου Πάγου, του Αποστόλου Παύλου…
Και η Ελλάς
εγένετο Χριστιανική.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)