Εγκληματίες Σκέψης -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

 Ο Χριστός Αναστήθηκε την Τρίτη ημέρα κατά τας γραφάς, όπως συνάγεται από την παράδοσή μας, (από την Α’ Οικουμενική Σύνοδο, από τον Ευαγγέλιο του Λουκά και του Μάρκου, από τις πράξεις των Αποστόλων), παρά ταύτα, εισέτι και ως προς τούτου υπήρξε έκπτωση εκ της πλευράς της επισήμου Εκκλησίας, καταπείθοντας μας ότι επιτάσσεται, ο εορτασμός της Αναστάσεως κατά την δεύτερη ημέρα, δια λόγους υγειονομικούς.

Ο παραλογισμός αυτός της πραξικοπηματικής αυθαιρεσίας των πάντων πλέον προσκρούει εις την κοινή λογική και ο κόσμος αντιλαμβάνεται ότι αντιμετωπίζεται εφεξής ως μία μορφή υδαρής μάζας, άγεται και φέρεται αγεληδόν, από αποφάσεις οι οποίες καθίστανται ανορθόλογες και αναιτιολόγητες.

“Do Not Wait Until the Jihad Arrives on Our Own Doorstep”

 

The following open letter from an Assyrian Christian to Austrian politicians was made available to Elisabeth Sabaditsch-Wolff and has been translated by Rembrandt Clancy. Elisabeth includes this note:

This open letter was forwarded to me by a young Assyrian Christian lady whom I know personally. She wishes to remain anonymous, for obvious reasons. The letter was sent to Austrian politicians, members of parliament and other so-called very important persons.

The translated letter:

Το αίμα Του πάνω μας! -- Του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Ο Ιησούς μπροστά στον Πιλάτο ακούει την άδικη κατηγορία των Ιουδαίων και σιωπά. Ο ηγεμόνας, ενώ πείθεται για την αθωότητα του Ιησού, προτείνει την ανταλλαγή του με τον ληστή Βαραββά. Αποτυγχάνει και νίβοντας τα χέρια του τον παραδίδει στους σταυρωτές του λέγοντας: «Αθώός ειμι από του αίματος του δικαίου τούτου· υμείς όψεσθε». Και αυτοί επίμονα κραυγάζουν: «Το αίμα αυτού εφ΄ ημάς και επί τα τέκνα ημών» (Ματθ. 27: 24-25). Η φράση αυτή έμελλε να αποδειχθεί προφητεία, που εκπληρώθηκε παράδοξα κατά διττό τρόπο. Το αίμα του Ιησού Χριστού πέφτει πάνω στους ανθρώπους και, ανάλογα με τη στάση τους απέναντί του, γίνεται γι΄ αυτούς κατάρα ή ευλογία, καταδίκη ή λύτρωση. Όπως ακριβώς το πρόσωπο του Ιησού Χριστού είναι ο λίθος ο ακρογωνιαίος, που όσοι πέφτουν πάνω του συντρίβονται στα πέταυρα του άδη ή εκτοξεύονται στα ύψη του ουρανού, όπως όλος ο Κύριός μας είναι το αντιλεγόμενο σημείο, που ελέγχει και κρίνει τον άνθρωπο απέναντι στην υπόθεση της πίστεως και της σωτηρίας, έτσι και το αίμα του Χριστού σταθμίζει τη ζωή μας για τη λύτρωση ή όχι. Στην περίπτωση που ταπεινά το δεχόμαστε, είναι το «λύτρον» και ζούμε τη λυτρωτική του δύναμη. Στην αντίθετη, ταυτίζεται με την καταδίκη και τον αιώνιο χαμό μας.

An Exact Exposition of the Orthodox Faith -- by St John Damascene

BOOK I CHAPTER VIII 

Concerning the Holy Trinity.

---

We believe, then, in One God, one beginning, having no beginning, uncreate, unbegotten, imperishable and immortal, everlasting, infinite, uncircumscribed, boundless, of infinite power, simple, uncompound, incorporeal, without flux, passionless, unchangeable, unalterable, unseen, the fountain of goodness and justice, the light of the mind, inaccessible; a power known by no measure, measurable only by His own will alone (for all things that He wills He can, creator of all created things, seen or unseen, of all the maintainer and preserver, for all the provider, master and lord and king over all, with an endless and immortal kingdom: having no contrary, filling all, by nothing encompassed, but rather Himself the encompasser and maintainer and original possessor of the universe, occupying all essences intact and extending beyond all things, and being separate from all essence as being super-essential and above all things and absolute God, absolute goodness, and absolute fulness: determining all sovereignties and ranks, being placed above all sovereignty and rank, above essence and life and word and thought: being Himself very light and goodness and life and essence, inasmuch as He does not derive His being from another, that is to say, of those things that exist: but being Himself the fountain of being to all that is, of life to the living, of reason to those that have reason; to all the cause of all good: perceiving all things even before they have become: one essence, one divinity, one power, one will, one energy, one beginning, one authority, one dominion, one sovereignty, made known in three perfect subsistences anti adored with one adoration, believed in and ministered to by all rational creation, united without confusion and divided without separation (which indeed transcends thought). (We believe) in Father and Son and Holy Spirit whereinto also we have been baptized. For so our Lord commanded the Apostles to baptize, saying, Baptizing them in the name of the Father, Son, and Holy Spirit.

Παληό και Νέο ημερολόγιο -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου

Παράρτημα

Στο Παράρτημα παραθέτουμε δυο επιστολές σχετικές με τα όσα γράψαμε σχετικά με την Μασονία. Η μυστική αυτή οργάνωση έχει απλώσει τα πλοκάμια της στη Νεοημερολογίτικη Εκκλησία κι’ έχει καταστήσει μέλη της πολλούς επισκόπους της. Θεωρήσαμε χρέος μας ν’ απαντήσουμε μόνο στην πρώτη επιστολή και να παραθέσουμε τα ονόματα όσων μασόνων επισκόπων, οι ίδιοι οι μασόνοι έχουν κατά καιρούς αποκαλύψει. Μεταξύ αυτών είναι και ο εθνομάρτυρας Χρυσόστομος Σμύρνης, τον οποίον οι Οικουμενιστές ανακήρυξαν άγιο! Στην δεύτερη επιστολή του ιδίου επιστολογράφου δεν δίνουμε καμιά απάντηση, γιατί μιλάει… μόνη της!

Pascha , Anastasi Hymn - Ode 8 in Greek

 

Τη Ι΄ (10η) Μαϊου μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΣΙΜΩΝΟΣ του Ζηλωτού.

Σίμων ο Άγιος Απόστολος είναι ο ίδιος εκείνος όστις και Ναθαναήλ ονομάζεται, καταγόμενος εκ Κανά της Γαλιλαίας, λέγεται δε ότι ούτος ήτο και ο νυμφίος του εν Κανά γάμου, εις τον οποίον προσκληθείς ο Κύριος μετά των μαθητών Αυτού μετέβαλε το ύδωρ εις οίνον. Όθεν, ιδών ο Σίμων το θαύμα τούτο, αφήκε νύμφην και γάμον και οικίαν και ηκολούθησε τω Χριστώ, τω φίλω και θαυματουργώ και νυμφαγωγώ και Νυμφίω των καθαρών ψυχών. Επειδή δε ο Άγιος Σίμων ήτο εις εκ των Εβδομήκοντα Μαθητών και Αποστόλων του Χριστού, ευρίσκετο μετά των λοιπών Αποστόλων εν τω υπερώω, ένθα επλήσθη εκ της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, όταν επεδήμησεν εν είδει πυρίνων γλωσσών κατά την ημέραν της Αγίας Πεντηκοστής.

VIRGIN HOLY PROTECTION (SKEPE)

At the time that Leo the Great (A.D. 457-474) was king, saint Andrew the Fool-for-Christ lived in Constantinople. A night οf vigil in the temple of Our Lady of Blachernae, Saint Andrew, together with his student Epiphanius, who later became a patriarch of Constantinople (520-536 AD), saw the Holy Mother of God clearly visible, coming from the central gate of the temple. On the side of Holy Mother of God was a multitude of angels, and the virgins John the Forerunner and John the Theologian.

    After entering the temple, She went to the choir and prayed for a long time with warm tears in favour of the salvation of the faithful Christians. But only Andrew and Epiphanius saw this incident. After She prayed, the Mother of God stood up and entered the chancel, where Her cloak was placed, took it in Her hands and went out and laid it over the believers. With that She wanted to show to the crowd that She cares and protects them.

    This is the incident that is celebrated by our Church and was established as the feast of the Holy Protection (Skepe). It is the celebration in honour of the Virgin, which cares and protects the people of God and illuminates the believers on their way to perfection through Her prayers, invocations and tears.

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΚΟΣΜΙΚΗΣ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Στις πανηγύρεις τῶν διαφόρων Ἱερῶν Μονῶν, Ἱερῶν Ναῶν καὶ προσκυνημάτων παρατηρεῖται ἀθρόα προσέλευση πιστῶν, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ τιμήσουν τὸν Ἅγιο, ποὺ ἑορτάζει καὶ νὰ ζητήσουν τὶς πρὸς τὸν Κύριον πρεσβεῖες του. Ἱκανοποιοῦν ἀνάγκη τῆς ψυχῆς τους. Προσφέρουν τὸν ὀβολό τους, προσκυνοῦν τὶς εἰκόνες, ἀσπάζονται τὰ ἱερὰ λείψανα καὶ συμμετέχουν στὸ κατανυκτικὸ κλίμα, ποὺ δημιουργοῦν οἱ ἱερὲς ἀκολουθίες. Συνήθως οἱ ὑπεύθυνοι κληρικοὶ ἢ μοναχοί προσκαλοῦν καὶ τὸν οἰκεῖο μητροπολίτη, ὁ ὁποῖος, διὰ τὸ λαμπρότερο τῆς πανηγύρεως, προσκαλεῖ καὶ μερικοὺς ἄλλους ἐν Χριστῷ ἀδελφούς του καὶ γεμίζει ὁ Ἱερὸς Ναὸς μὲ λαμπροφορεμένους ἀρχιερεῖς! Τὰ «Εἰς πολλὰ ἔτη, Δέσποτα» καὶ οἱ φῆμες παίρνουν καὶ δίνουν.

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΝΕΑΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΟΥ ΘΩΜΑ.

ΟΤΙ ΑΙ ΠΛΗΓΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΦΥΓΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΜΑΣ.     

Είτα λέγει τω Θωμά· φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε, και ίδε τας χείρας μου, και φέρε την χείρα σου, και βάλε εις την πλευράν μου· και μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός (Ιωάν. κ: 27).                                              

Ω και να είχα σήμερον όχι μόνον φωνήν δια να ακούσετε εις όλας τας Εκκλησίας των Ορθοδόξων, αλλά και πίστιν, όσην ζητούσιν από εμέ τα πληγωμένα πλευρά του Δεσπότου μου, και τότε να φωνάξω· «Ως θαυμαστά τα έργα Σου, Κύριε, και ανεξιχνίαστοι αι οδοί σου»! Προδίδεσαι, πωλείσαι από ένα μαθητήν ο ευεργετικώτατος Διδάσκαλος, ο παντοδύναμος Θεός, ο φιλάνθρωπος Δεσπότης, και μακροθυμείς εις την άδικον προδοσίαν, δεν αποστρέφεσαι το επίπλαστον φίλημα της προδοσίας, υπομένεις τόσα και τόσα φρικτά πάθη, πληγώνεσαι όλος μετά χαράς από την κεφαλήν έως εις τους πόδας, αφήνεις το πανάγιόν Σου Σώμα να το ίδη ο ήλιος γυμνόν και ασκέπαστον, δεν εμποδίζεις τας χείρας, ως παντοδύναμος, εκείνων όπου σε καρφώνουν επάνω εις ένα ξύλον, δεν σου φαίνεται βαρύ να σχισθή η παναγία Σου πλευρά, ακόμη και εις ένα καιρόν όπου ήτο άψυχος, και ύστερον από τόσα και τόσα σημεία μιας αγάπης τόσον ασυγκρίτου και θερμοτάτης, πάλιν ζητείς να δώσης και άλλην απόδειξιν της ιδικής σου αγάπης! Ω και πως να μη φωνάξω πάλιν, ως θαυμαστά τα έργα σου, Κύριε!

“Speaking in Tongues” and the Pentecost

Almost everyone is familiar with the Pentecostal frenzy expressed with their idea of glossolalia - the “speaking in tongues” - which they have elevated as a most significant element of the Christian faith. However, in spite of their argumentation and the way they relate it to the Day of the Pentecost, their “version” of glossolalia has nothing whatsoever in common with that of the Apostles.

We must firstly point out that the phenomenon of glossolalia is not something new.  It was known in ancient Greece (with the oracle Pythia), as well as in other, exo-Christian religions – for example among the Dervishes.  The historian Eusebius mentions Montanos, who, inspired by a spirit of delusion, would begin to “enthuse” and “speak strangely”, prophesying “differently to the old tradition and succession customs of the Church” (Eusebius, Ecclesiastic History E’ 16:7, EPE 2, p.170).  Phenomena such as those had appeared during the 18th century with the Huguenots and during the 19th century with the Jansenists of France. In England the phenomenon appeared among the Quakers, the Methodists, the Mormons and other American heresies.

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΕΩΣ.

Μεγάλη λοιπόν της πίστεως η δύναμις! Θαυμάσια τα αυτής αποτελέσματα! Άπειρον το εξ αυτής κέρδος! Ζωήν χαρίζει αθάνατον! Βασιλείαν ημίν δωρείται την αιώνιον! «Ίνα πιστεύοντες», λέγει, «ζωήν έχητε εν τω ονόματι Αυτού» (Ιωάν. κ: 31), και αλλαχού· «Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται» (Μάρκ. ιστ: 16), και εν ετέρω τόπω πάλιν· «Πίστευσον επί τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και σωθήση συ και ο οίκος σου» (Πράξ. ιστ: 31). Ώστε η πίστις σώζει. Αρκεί λοιπόν το να πιστεύση μόνον ο άνθρωπος, ίνα σωθή. Αλλά πως η αυτή θεία Γραφή λέγει· «Μέλλει ο Υιός του ανθρώπου έρχεσθαι εν τη δόξη του Πατρός Αυτού μετά των Αγγέλων Αυτού, και τότε αποδώσει εκάστω κατά την πράξιν αυτού»; (Ματθ. ιστ: 27). Και εν άλλοις· «Ος αποδώσει εκάστω κατά τα έργα αυτού»; (Ρωμ. β: 6). Και «Εκπορεύσονται οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως»; (Ιωάν. ε: 29). Τι τούτο; Άλλοτε μεν λέγει η θεία Γραφή, ότι η πίστις σώζει τον άνθρωπον, άλλοτε δε διδάσκει ότι τα καλά έργα προξενούσι την σωτηρίαν; Εναντία λοιπόν φαίνονται μεταξύ αλλήλων των θεοσδότων Γραφών τα λόγια; Αδελφοί, μη πλανάσθε! Σύμφωνα είναι του Θεού τα διδάγματα· ουδέ η πίστις μόνη, ουδέ τα καλά έργα μόνα, αλλ’ η πίστις ομού και τα καλά έργα σώζουσι τον άνθρωπον. Διαιρείται η Πίστις εις θεωρητικήν και πρακτικήν.

St. Apostle Thomas Sunday

Though the doors were shut at the dwelling where the disciples were gathered for fear of the Jews on the evening of the Sunday after the Passover, our Saviour wondrously entered and stood in their midst, and greeted them with His customary words, "Peace be unto you." Then He showed unto them His hands and feet and side; furthermore, in their presence, He took some fish and a honeycomb and ate before them, and thus assured them of His bodily Resurrection. But Thomas, who was not then present with the others, did not believe their testimony concerning Christ's Resurrection, but said in a decisive manner: