Ὁ χρόνος καὶ ὁ κόσμος τῆς φθορᾶς -- Φώτης Κόντογλου

Ἡ πιὸ φοβερὴ καὶ ἡ πιὸ ἀνεξιχνίαστη δύναμη στὸν κόσμο εἶναι ὁ Χρόνος, ὁ Καιρός. Καλὰ-καλὰ τί εἶναι αὐτὴ ἡ δύναμη δὲν τὸ ξέρει κανένας, κι ὅσοι θελήσανε νὰ τὴν προσδιορίσουνε, μάταια πασκίσανε. Τὸ μυστήριο τοῦ Χρόνου ἀπόμεινε ἀκατανόητο, κι ἂς μᾶς φαίνεται τόσο φυσικὸς αὐτὸς ὁ Χρόνος. Τὸν ἴδιο τὸν Χρόνο δὲ μποροῦμε νὰ τὸν καταλάβουμε τί εἶναι, ἀλλὰ τὸν νοιώθουμε μοναχὰ ἀπὸ τὴν ἐνέργεια ποὺ κάνει, ἀπὸ τὰ σημάδια ποὺ ἀφήνει πάνω στὴν πλάση. Ἡ μυστηριώδης πνοὴ του ὅλα τ’ ἀλλάζει. Δὲν ἀπομένει τίποτα σταθερό, ἀκόμα κι ὅσα φαίνονται σταθερὰ κι αἰώνια. Μία ἀδιάκοπη κίνηση στριφογυρίζει ὅλα τὰ πάντα, μέρα-νύχτα, κι αὐτὴ τὴν ἄπιαστη καὶ κρυφὴ κίνηση δὲ μπορεῖ νὰ τὴ σταματήσει καμμιὰ δύναμη.

Αγίου Συμεών του νέου θεολόγου - Πώς να διώχνεις τους κακούς λογισμούς.

Κανένας αρχάριος στην πνευματική ζωή δεν μπορεί να διώξη τον κακό λο­γισμό, αν ίσως δεν τον διώξη ο Θεός. Δυνατές ψυχές μπορούν να πολεμήσουν και να διώξουν τούς κακούς λογισμούς, πλην κι αυτές όχι από λόγου τους, αλλά μαζί με τον Θεό, τους πολεμούν και τούς διώχνουν.

Όταν σου έρχονται κακοί λογισμοί να επικαλήσαι ακατάπαυστα τον Κύριον Ιησούν, ήγουν να λες την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν», κι αυτοί θα φυγαδευθούν γιατί δεν υποφέρουν τη θέρμη πού ανά­βει στην καρδιά η προσευχή. Η θέρμη αυτή είναι φωτιά που τους καίει, καθώς λέγει και ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος. Με το όνομα του Ιησού χτύπα και λάβωνε τους εχθρούς. Επειδή και ο Θεός ημών είναι φωτιά που αφανίζει την κακία.

''Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ'' ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΠΑΤΡΑ 2 4 06

Δεύτε λαοί -- Orthodox Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 27 Αυγούστου 2018

Τη ΚΖ΄ (27^ην) του μηνός Αυγούστου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΠΟΙΜΕΝΟΣ.                

Ποιμήν ο Όσιος πατήρ ημών κατήγετο εκ της Αιγύπτου, αναχωρήσας δε εκ της πατρίδος του μεθ’ όλων των αδελφών του εγένετο Μοναχός. Η δε μήτηρ αυτών, εκ της μητρικής φιλοστοργίας κινηθείσα, επήγεν εις την Σκήτην ίνα τους ίδη, και επειδή οι υιοί της έκλεισαν την θύραν του κελλίου των, έκλαιεν έξω με πόνον καρδίας και εφώναζεν. Ο δε αββάς Ανούβ, εις εκ των αδελφών, λέγει προς τον Ποιμένα· «Τι να κάμωμεν εις την γραίαν ταύτην»; Τότε ο Ποιμήν ήλθε πλησίον της θύρας και λέγει εις αυτήν έσωθεν· «Διατί κλαίεις γραία;» Η δε, ακούσασα την φωνήν του Ποιμένος, είπε· «Θέλω να σας ίδω, τέκνα μου, διότι κατά τι θα βλάψω εγώ, εάν μόνον σας ίδω; Δεν είμαι εγώ η μήτηρ σας; Δεν ευρίσκομαι τώρα εγώ εις βαθύ γήρας;» Ο δε Ποιμήν απεκρίθη εις αυτήν· «Που θέλεις να μας ίδης εις τούτον ή τον άλλον κόσμον;» Η δε μήτηρ αυτών, εννοήσασα το νόημα των λόγων του Ποιμένος, μετά χαράς ανεχώρησε χωρίς να τους ίδη.

Ἡ μεγάλη ἀποστασία

Ἐνῶ θὰ περίμενε κανεὶς οἱ ταγοὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας νὰ ἐκμεταλλευθοῦν τὸν ἀντιαιρετικὸ πατερικὸ θησαυρὸ καὶ νὰ ἀποδοθοῦν σὲ παρόμοιους ἀγῶνες, ἀκολουθώντας ταπεινὰ τὰ βήματα, ποὺ χάραξαν οἱ ἅγιοι Πατέρες, ὅπως ὁ Μέγας Φώτιος, καὶ νὰ ὁδηγήσουν τοὺς αἱρετικοὺς σὲ μετάνοια, ἐπιστροφὴ καὶ ἐγκεντρισμὸ στὴν ἁγία Ὀρθοδοξία, δυστυχῶς μιὰ ἀθεολόγητη ὁμάδα ἀναξίων μεγαλόσχημων κληρικῶν καὶ θεολόγων πράττει τὰ ἐκ διαμέτρου ἀντίθετα πρὸς ὅσα ἐντέλλεται ὁ Κύριός μας, τὸ Εὐαγγέλιο, ἡ Ἁγία Γραφή, οἱ Ἅγιοι Πατέρες, οἱ Ἱεροὶ Κανόνες καὶ γενικὰ ἡ ἱερὰ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὅλοι ἔχουμε καταστεῖ μάρτυρες αὐτῆς τῆς ἀποστασίας τῶν τελευταίων δεκαετιῶν, παρακολουθώντας τὶς συνεχῶς πυκνούμενες ἐπισκέψεις μεταξὺ αἱρετικῶν καὶ Ὀρθοδόξων, τοὺς ἐναγκαλισμούς, τὶς συμπροσευχές, τὰ θυμιατίσματα, τὰ «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου», τὴν πρόταση χειρῶν πάπα καὶ Πατριάρχου ὡς σύμβολο ἑνότητος καὶ νίκης, τὴν ἀναγνώριση  τῶν αἱρέσεων ὡς «Ἐκκλησιῶν», τὴν ἀναγνώριση τῆς ἐγκυρότητος τῶν μυστηρίων τῶν αἱρετικῶν. Δείγματα αὐτῆς τῆς ἀποστασίας ὑπῆρξαν ἡ γιὰ πρώτη φορὰ ἔλευση τοῦ παναιρετικοῦ πάπα στὴν Ἀθήνα τὸν Μάϊο τοῦ 2001, ἡ σύγκληση τοῦ προτεσταντικοῦ Π.Σ.Ε. στὴν Ἀθήνα τὸν Μάϊο τοῦ 2005, ἡ ἐπίσκεψη τοῦ πάπα στὸ Φανάρι τὸν Νοέμβριο τοῦ 2006, ἡ ἐπίσκεψη τοῦ μακαριστοῦ Χριστοδούλου στὸν πάπα τὸν Δεκέμβριο τοῦ 2006 ἀλλὰ καὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου, ἡ ὑπογραφὴ τοῦ κειμένου τῆς Ραβένας τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2008 καὶ τοῦ Potro Alegre τῆς Βραζιλίας, ἡ συνάντηση στὴν Ἐλούντα τῆς Κρήτης, ἡ διαθρησκειακὴ συνάντηση στὴν Κύπρο τὸν Νοέμβριο τοῦ 2008, ἡ συμμετοχὴ τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου στὴ σύνοδο τῶν καρδιναλίων «ἐπισκόπων», ἡ ἐπίσκεψη τοῦ πάπα στὴ Κύπρο τὸν Ἰούνιο τοῦ 2010, οἱ τελευταῖες συνεδριάσεις τῆς Μικτης Ἐπιτροπῆς διαλόγου Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν στὴ Κύπρο καὶ τὴ Βιέννη, ἡ συμμετοχὴ τοῦ κ. Βαρθολομαίου στὴν διαθρησκειακὴ στὴν Ἀσίζη τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2011 κ.ἄ.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) του Αυγούστου, μνήμη του Οσίου ΙΩΑΣΑΦ, βασιλέως των Ινδιών, υιού του βασιλέως Αβεννήρ.

Ιωάσαφ του Οσίου και θεοφόρου πατρός ημών η άθλησις και οι κατά των δαιμόνων αγώνες υπερβάλλουσι πάντας των Αγίων τους βίους και ο βίος αυτού τόσον είναι ηδύς και γλυκύτατος, ώστε υπέρκειται της αμβροσίας και του νέκταρος, και δύναται να απαλύνη και την σκληροτέραν καρδίαν και να παρακινήση τους οφθαλμούς να σταλάξωσι πολλά δάκρυα. Πλην, επειδή οι περισσότεροι αγαπούν την βραχυλογίαν, εσμικρύναμεν την διήγησιν, μη αφήσαντες ή τα αναγκαιότατα, καθώς έγραψε ταύτα ο θείος πατήρ ημών Δαμασκηνός Ιωάννης. Εκείθεν της Αιγύπτου είναι χώρα, ήτις ονομάζεται των Ινδών, και χωρίζεται από το μέρος της Αιγύπτου δια θαλάσσης, από δε το μέρος της στερεάς πλησιάζει εις τα όρια της Περσίας, και ήτις χώρα της Ινδίας ήτο παλαιόθεν εσκοτισμένη από τον ζόφον της ειδωλολατρίας.

Ὄχι εἰς τὴν ψευδένωσιν Ὀρθοδοξίας - Μονοφυσιτισµοῦ Ὑπόµνηµα Ἀρχιµ. Ἐµµανουὴλ Καλύβα

Η ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΕΝΩΣΕΩΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΙΚΗ ΟΜΟΙΟΓΕΝΟΠΟΙΗΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ - ΑΠΟΟΡΘΟΔΟΞΟΠΟΙΗΣΙΣ

1. Ἀµφισβήτησις ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι «ἡ µία» καὶ µόνη Ἐκκλησία: 

Ἄλλοτε οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ὀρθόδοξου Ἐκκλησίας ἐδήλωναν ὀρθοδόξως, ὅπως εἰς Νέον Δελχὶ τὸ 1961 ἐνώπιον τοῦ Γ΄ Συνεδρίου τοῦ Π.Σ.Ε.: «...ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν εἶναι µία Ὁµολογία, µία ἐκ τῶν πολλῶν, µία µεταξὺ τῶν πολλῶν... εἶναι "ἡ" (καθαυτὸ) Ἐκκλησία» (Ἐν Ἰω. Καρµίρη, Δογµατικὰ καὶ Συµβ. Μνηµεῖα, Τόµος 2, σελ. 978). τὸ 1990 εἰς Σαµπεζὺ καὶ ἐν συνεχείᾳ Ὀρθόδοξοι δηλώνουν καὶ ὑπογράφουν ἀνορθοδόξως. Παραιτεῖται ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν Ἐκκλησιολογίαν της; Παύει νὰ εἶναι ἡ «µία» Ἐκκλησία; Καὶ εἰς τὰς τρεῖς ἐπισήµους δηλώσεις µὲ Ἀντιχαλκηδονίους ἀναγνωρίζονται οἱ µονοφυσῖται ὡς «Ὀρθόδοξοι Ἀνατολικοί», ὅτι Ὀρθόδοξοι καὶ µονοφυσῖται ἀποτελοῦν δύο Ὀρθοδόξους οἰκογενείας ἰσοτίµους. Πῶς εἶναι δυνατὸν 15 αἰῶνας νὰ λέγωνται οἱ µονοφυσῖται µὲ τὸν χαρακτηρισµὸν «αἱρετικοὶ µονοφυσῖται» καὶ τώρα ἀποτόµως νὰ µετονοµάζωνται «ἀνατολικοὶ ὀρθόδοξοι»; Εἶναι Ὀρθοδοξία ἢ αἵρεσις;

π. Θεόδωρος Ζήσης, Η Κοίμηση της Θεοτόκου και οι εχθροί της

https://agiooros.org/viewtopic.php?t=14296&p=36837#p36837

Τη ΚΣΤ΄ (26η) του Αυγούστου, μνήμη ετέρου Αγίου Μάρτυρος ΑΔΡΙΑΝΟΥ.

Αδριανός ο Μάρτυς, έτερος ων του σήμερον επίσης εορταζομένου ομωνύμου Αδριανού, ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Λικινίου, εν έτει τιγ΄ (313), καταγόμενος μεν εκ της Ρώμης (υιός ων Πρόβου βασιλέως Ρώμης, του βασιλεύσαντος εν έτει σοστ΄ (276), διαμένων δε εν Βυζαντίω μετά τινος άλλου αδελφού του, Δομετίου καλουμένου, όστις προεχειρίσθη Επίσκοπος του Βυζαντίου μετά τον Τίτον. Ούτος λοιπόν ο μακάριος, ποθών να μαρτυρήση δια τον Χριστόν, επήγεν εις την Νικομήδειαν και ήλεγξε τον Λικίνιον, διότι ματαίως κατεπόνει τα ρωμαϊκά στρατεύματα προφασιζόμενος ότι διώκει τους Χριστιανούς.

Το παρασκήνιο της υποχώρησης για τους μουφτήδες!

Πώς η κυβέρνηση τα έδωσε όλα στον Ερντογάν, θέτοντας σε κίνδυνο το μέλλον της Θράκης, για να πετύχει την απελευθέρωση των στρατιωτικών. Η «μέση λύση» που θα οδηγήσει σε πλήρη ικανοποίηση του «σουλτάνου»

Από τον Νίκo Εμμ. Σταυρουλάκη

Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι της τοποθέτησης των νέων (προσωρινών) «μουφτήδων» Ξάνθης και Κομοτηνής και ήδη αρχίζουν να έρχονται στην επιφάνεια οι αστάθμητες -για το μέλλον της Θράκης- λεπτομέρειες της υπόγειας συναλλαγής, που οδήγησε και στην απελευθέρωση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών.

Ἡ δογματική διάστασις τοῦ νέου ἑορτολογίου -- Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητοῦ Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Ἔχει λεχθῆ καί γραφῆ πολλάκις, ἀλλ’ ἀνακριβῶς, ὅτι τό 1924 οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί (Ο.Χ.) δέν ἐγνώριζον δῆθεν ὅτι ὁ λόγος τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ νέου ἑορτολογίου (ν.ἑ.) ἦτο ἡ προώθησις τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Συνεπῶς, συμπεραίνουν αὐτοί πού χρησιμοποιοῦν αὐτήν τήν ἐπιχειρηματολογίαν, ὅσοι ἀπετειχίσθησαν τότε ἀπό τήν καινοτομήσασαν Ἐκκλησίαν, ἐπικαλούμενοι τόν 15ον Κανόνα τῆς ΑΒ  Συνόδου καί γενικώτερον τήν Πατερικήν Διδασκαλίαν καί Παράδοσιν, ἔσφαλον, διότι δῆθεν δέν ὑφίστατο δογματικός λόγος πού νά δικαιολογῇ τήν ἀποτείχισιν, ἐνῷ ὅσοι ἀπεδέχθησαν τό ν.ἑ.  δέν ὑπέπεσαν εἰς δογματικόν σφάλμα.

Σκοπός τοῦ παρόντος ἄρθρου εἶναι ν’ ἀποδείξῃ ὅτι ὁ ὡς ἄνω ἰσχυρισμός εἶναι ἐσφαλμένος, παραθέτοντας κείμενα πού εἶδον τό φῶς τῆς δημοσιότητος πρό τοῦ 1924 καί πού ἀποδεικνύουν ὅτι ἀπό τό1582 καί  ἐντεῦθεν εἶναι γνωστόν ὅτι οἱ παπικοί καί οἱ ἑνωτικοί «ὀρθόδοξοι» (οἱ σημερινοί Οἰκουμενισταί, δηλαδή) ἐπεδίωκον τήν ἐπιβολήν τοῦ ν.ἑ. εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὡς τό «πρῶτον βῆμα» διά τήν εἰς τόν Παπισμόν ὑποταγήν της, πού ἐθεωρεῖτο ἀνέκαθεν ὡς τό πρῶτον στάδιον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης : Εμείς οι Έλληνες έχομεν την ωραιοτέραν Εκκλησίαν.

Η Ορθοδοξία μας αποτελεί την πεμπτουσίαν του πνεύματος των Ελλήνων Πατέρων. Παγκόσμιος ούσα η ευρύτης της Ορθοδοξίας, εις ημάς είναι γνώριμος ως Ελληνική, «σαρξ εκ της σαρκός μας και πνεύμα εκ του πνεύματός μας». Τας ευχάς μας απαγγέλλομεν εις την γλώσσαν που συνετάγησαν, με τον αττικισμόν και τας στίξεις. Τους ύμνους μας ψάλλομεν εις τα μέτρα του Πινδάρου. Την θεολογίαν μας μανθάνομεν εις την ρητορικήν απλότητα των Πατέρων. Τα Ευαγγέλια, τους Αποστόλους, τους βίους των αγίων, ακούομεν εις την ελληνικήν, όπως ακριβώς εδίδου το Πνεύμα το Άγιον. Διανοούμεθα ως ο Χρυσόστομος. Θεολογούμεν ως ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός. Δογματίζομεν ως ο Βασίλειος. Ψάλλομεν ως ο Ρωμανός. Τα πάντα υπέταξαν εις μορφάς και ρυθμούς οι Έλληνες Πατέρες. Η αγιογραφία μας είναι ελληνική. Το πνεύμα του Απελλού έδωκε την βυζαντινήν γραμμήν. Ο Πανσέληνος έπλασε την μορφήν. Η Κρητική Σχολή εγέμισε τας Μονάς μας με τον ιερόν εξπρεσσιονισμόν των. Η διακοσμητική και η μουσική της Ανατολικής Εκκλησίας υπήχθησαν εις τον βυζαντινόν ρυθμόν. Τους ναούς μας αρωματίζουν οι χυμοί της ελληνικής διανοήσεως και αισθητικής. Αποκάλυψις, Τέχνη, Διανόησις, είναι η δεσπόζουσα ελληνική τριλογία εις την αγίαν Εκκλησίαν μας. Ο «οίνος» της Χάριτος φυλάσσεται εις «ασκούς» ελληνικούς. Χάριν οφείλομεν τω Θεώ και δια την δωρεάν ταύτην.