Διαφάνεια ή ψευδαίσθηση; -- Του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη, Καθ. Παν. Αθηνών

Η διαφάνεια της χριστιανικής μας συνειδήσεως, σαν στόχος της πνευματικής μας ζωής, αποκτάται, όπως γνωρίζουμε, με την εργασία της νήψεως και της εγρηγόρσεως.

Ίσως, θα έλεγε κανείς, ότι η διαφάνεια αυτή είναι μια αδιάλειπτη νηπτική λειτουργία και ποτέ μια ποιότητα πνευματικής ζωής σε σταθερή και αναλλοίωτη εικόνα αυτοσυνειδησίας. Διαφάνεια και νήψη, σαν όροι πνευματικής ζωής, δεν διαφέρουν ουσιαστικά. Κι οι δυο όροι δηλώνουν μια προσπάθεια πνευματικής διαύγειας. Ίσως η μόνη διαφορά να βρίσκεται στο γεγονός ότι εμείς τείνουμε να εννοούμε τη διαφάνεια σαν καρπό της νήψεως. Σ’ αυτή την περίπτωση η νήψη είναι η οδός που μας οδηγεί στο φωτεινό χώρο της πνευματικής ζωής που λέγεται διαφάνεια της χριστιανικής μας συνειδήσεως! Αυτό πάλι σημαίνει ότι, αν η νήψη δεν είναι αυθεντική, δεν φθάνουμε ποτέ στην αυθεντική διαφάνεια της χριστιανικής μας συνειδήσεως. Αν δεν γνωρίζουμε να νήφουμε αυθεντικά, η αυτοσυνειδησία μας δεν είναι διαφανής «εν Χριστώ Ιησού», αλλά μια ψευδαίσθηση που συντηρεί απλώς ένα χριστιανικό προσωπείο!

Δεύτε λαοί -- Orthodox Hymns

Λέγει ο μέγας Αθανάσιος: Η Θεοτόκος  ήτον όντως η επτάφωτος λυχνία των επτά χαρισμάτων τού α­γίου Πνεύματος, με τα οποία έλαμπε από τους πρώτους χρόνους της ηλικίας. Αυτή ήτον η ζωηφόρος τρά­πεζα του άρτου της ζωής. Αυτή το χρυσούν θυμιατήριον όπου εκράτησεν αφλέκτως το πυρ της Θεότητος. Αυτή η στάμνος η χρυσή, οπού εβάσταξε το ουράνιον μάννα. Αυτή η πλάκα, οπού έφερε σωματούμενον τον ενυπόστατον Λόγον. Αυτή η ράβδος, όπου εβλάστησε παραδό­ξως το άνθος της αφθαρσίας. Αυτή η κιβωτός, οπού έσωσεν εκ τού κα­τακλυσμού της αμαρτίας το ανθρώπινον γένος. Αυτή το θείον ιλαστήριον, οπού επεσκίαζεν, όχι τα Χερουβίμ, άλλ' αυτή η δύναμις τού Υψίστου. Αυτή η θεοδόχος γαστήρ, τα όντως άγια των αγίων, οπού άπαξ εισήλθεν ασπόρως και εξήλθεν αφθόρως ο αθάνατος Αρχιερεύς, όταν ο Λόγος σαρξ εγένετο.

Τη ΙΕ΄ (15η) του αυτού μηνός Δεκεμβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ, Επισκόπου Ιλλυρικού.

Ελευθέριος ο θαυμαστός και ένδοξος Ιερομάρτυς διέλαμπεν ως αστήρ φωταυγέστατος κατά το δεύτερον ήμισυ του δευτέρου μετά Χριστόν αιώνος, γεννηθείς εις την περιφανή μεγαλόπολιν Ρώμην από γονείς ευγενείς, λαμπρούς και πλουσίους, οίτινες ήσαν όχι μόνον κατά σάρκα περιφανείς, αλλά και εις την πίστιν ευγενείς τε και ευσεβέστατοι, διότι η μήτηρ αυτού, Ανθία ονόματι, ήτο δεδιδαγμένη την ακρίβειαν της Πίστεως από τους μαθητάς του μακαρίου Παύλου. Αύτη γεννήσασα τον ιερόν τούτον παίδα τον ωνόμασεν Ελευθέριον, τον οποίον ανέθρεψεν ευσεβώς.

Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός : Μόνον οι άγιοι γνωρίζουν ποιός είναι άγιος και αυτών η γνώμη και άποψη έχει σημασία.

"Όταν λέμε συνεπώς, ότι ό «λαός τού Θεού» αναγνωρίζει την αγιότητα, εννοούμε στην κυριολεξία τούς Αγίους αυτούς πού έφθασαν στην αγιότητα (φωτισμό τού Αγίου Πνεύματος και θέωση), τούς βαδίζοντας «συν πάσι τοις Άγίοις», άκολουθώντας τά ίχνη τους, για να γίνουν άγιοι, και όχι εκείνους πού δεν αγωνίζονται. Εμείς σκεπτόμεθα συνήθως «λαοκρατικά» και «λαϊκιστικά», όταν λέμε ότι ό «λαός» αναγνωρίζει τούς Αγίους! Γιατί το ερώτημα είναι: ποιός λαός; Ποιά σχέση έχει, δηλαδή, με τη Χάρη και σέ ποιά κατάσταση είναι ή «καρδιά» του; Διότι διαφορετικά, τά κριτήριά μας θα είναι ηθικολογικά και κοσμικά. Αυτό το φαινόμενο είναι σύνηθες στις περιπτώσεις όχι γνησίων πνευματικών τέκνων, αλλά οπαδών κάποιων Γερόντων, πού έπιμένουν στην «αγιοποίησή» τους, καθιστώντας τούς εαυτούς τους, έτσι, αλάθητο κριτήριο της αγιότατος!

π. Νικόλαος Μανώλης: ἡ Ἕνωση ἔχει γίνει...

Ἔχει ἀλλάξει ἡ Ἐκκλησία μας, ἀλήθεια σᾶς τὸ λέγω, τὸ βλέπετε στὴν καθημερινότητά μας διαμορφώνεται τὸ κλίμα. Θὰ ἀκούσουμε σὲ λίγο τὸ Γέροντά μου ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὄρος νὰ μᾶς λέγει ὅτι ἡ Ἕνωση ἔχει γίνει...
-----------------------------

Ο/Η Σταύρος Τ. είπε...

Χαρακτηριστικά είναι κι όσα προηγήθηκαν
Τὸ ἐπεισόδιο μεταξὺ τῶν Λατινοφρόνων καὶ τοῦ Ἁγίου Μάρκου Εὐγενικοῦ στὴν ψευδοσύνοδο τῆς Φλωρεντίας, ὅπου μὲ σταθερότητα ὁ Ἅγιος Μάρκος ὑποστήριζε ὅτι οἱ Λατίνοι εἶναι αἱρετικοί, κατέληξε σὲ ὕβρεις καὶ προπηλακισμοὺς ἐναντίον του ἐκ μέρους τῶν «ἀδελφῶν» Ὀρθοδόξων ποὺ ἐλατινοφρόνουν. Ποιὸς εἶσαι σὺ τοῦ εἶπαν ποὺ ὀνομάζεις τοὺς Λατίνους αἱρετικούς; Καὶ μπροστὰ στὸν πατριάρχη «ἀδεῶς καὶ ἀναιδῶς ἔβαλλον αὐτὸν λόγοις καὶ σκώμμασιν». Ἦσαν ἕτοιμοι νὰ τὸν κατασπαράξουν μὲ τὰ χέρια καὶ τὰ δόντια τους· «Καὶ μόνον οὐκ ὀδοῦσι καὶ χερσὶν ὤρμων διασπαράξαι αὐτόν». Καὶ προεξοφλοῦντες τὴν ἕνωση, ποὺ τὴν εἶχαν στὰ κρυφὰ ἑτοιμάσει, μὲ ἀναγνώριση τῆς δικαιοδοσίας τοῦ πάπα καὶ τοῦ πρωτείου ἐξουσίας, τὸν ἀπειλοῦσαν ὅτι θὰ τὸν καταγγείλουν στὸν πάπα, γιὰ νὰ πάθει αὐτὸ ποὺ τοῦ ἀξίζει: «Ἐροῦμεν ἡμεῖς τῷ πάπᾳ, ὅπως λέγεις αὐτὸν αἱρετικὸν καὶ ἢ ἀποδείξεις αὐτό, ἢ πείσει καθὼς εἶ ἄξιος». Ὁ μεγάλος μάλιστα ἀποστάτης, ὁ ἀρχηγὸς τῶν Λατινοφρόνων Βησσαρίων Νικαίας, ποὺ τὸν ἀντάμειψε στὴ συνέχεια ὁ πάπας καὶ τὸν ἔκανε καρδινάλιο, καὶ παρ᾿ ὀλίγον θὰ ἐξελέγετο καὶ πάπας μὲ ἀναίδεια εἰρωνευόταν τὸν Ἅγιο Μάρκο, ἀποκαλώντας τον δαιμονισμένο καὶ τρελλό: «Ἀναίδην ἔσκωπτε τὸν Ἐφέσου, καὶ μετὰ πολλὴν φιλονεικίαν ἀναστὰς ἔφη· Περισσὸν ποιῶ καὶ φιλονεικῶ μετὰ ἀνθρώπου δαιμονιαρίου· αὐτὸς γὰρ ἔνι μαινόμενος καὶ οὐ θέλω ἵνα φιλονεικῶ μετ᾿ αὐτοῦ, καὶ ἐξῆλθε μετὰ θυμοῦ»
V. Laurent, Les «Mémoires» du Sylvestre Syropulos, ἔνθ᾿ ἀνωτ., σελ. 444 - 446.

Σε αντίθεση δηλαδή με τους σημερινούς "αντι-Οικουμενιστές Επισκόπους" της κρατούσας, που τους τρεχουνε τα σάλια για τον Βαρθολομαίο.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ.

Αβραάμ του μακαρίου Προπάτορος αι υποθέσεις είναι γνωσταί τόσον εις τους σοφούς, όσον και εις τους ιδιώτας Χριστιανούς, καθ΄ ότι η Βίβλος της Γενέσεως, την οποίαν συνέγραψεν ο Προφήτης Μωϋσής και ήτις περιέχει ταύτας αναγινώσκεται εις επήκοον πάντων των Χριστιανών εις την Εκκλησίαν, κατά τας νηστευσίμους ημέρας της Αγίας και μεγάλης Τεσσαρακοστής. Όθεν εκ της Βίβλου εκείνης μανθάνουσιν όλοι, ότι ο Προπάτωρ ημών Αβραάμ κατήγετο από την χώραν των Χαλδαίων και ήτο εθνικός (του έθνους των Χαλδαίων όντος προγενεστέρου του των Ιουδαίων), έχων πατέρα ειδωλολάτρην, τον Θάρραν. Πλην καίτοι εκ τοιούτου ειδωλολάτρου καταγόμενος ο θείος Αβραάμ, δεν έλαβεν όμως εκ τούτου κανέν εμπόδιον εις διάγνωσιν του αληθούς Θεού· αλλ΄ εάν είναι πρέπον να είπωμεν και κάτι το παράδοξον, ο μέγας Αβραάμ και εξ αυτής ακόμη της ειδωλολατρίας ωδηγήθη εις το να γνωρίση τον αληθή Θεόν.

Ὁ Ἃγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός διά τήν Εὐρώπην -- Τοῦ πρωτοπρ. π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Υπό τον ὃρο Εὐρώπη ἐννοεῖται στό κείμενο αὐτό ἡ γνωστή στήν ἱστορία μας Δύση1 , μέ ὃλο τό ἀρνητικό ἐννοιολογικό φορτίο της, πού μορφώθηκε μετά τό σχίσμα (1054), καί κυρίως μετά τήν πλήρη ἀποκάλυψη τῶν διαθέσεών της ἀπέναντι στήν Ρωμαίικη/Ἑλληνορθόδοξη Ἀνατολή, τό 1204.Ἡ στάση τῆς Εὐρώπης ἀπέναντι στην Ὀρθοδοξία και τον Ἑλληνισμό ὂχι μόνο δέν ἂλλαξε ἒκτοτε, ἀλλά ἀντίθετα, συνεχῶς ἀνανεούμενη καί ἀναπροσαρμοζόμενη, συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Γιά τήν μετασχισματική Εὐρώπη ἡ Ὀρθοδοξία καί ὁ συνυφασμένος μαζί της Ἑλληνισμός εἶναι μόνιμη πρόκληση καί ἐπιθετικός στόχος. Ὁ Πατροκοσμᾶς γνώρισε καλά την Εὐρώπη μέσα ἀπό διάφορους διαύλους. Τήν γνώρισε ἀναμφισβήτητα μέσα ἀπό τίς σπουδές του καί τά πατερικά διαβάσματά του. Τήν ἒζησε ὃμως καί στήν πράξη, ὃταν ἡ Φραγκιά, μαζί μέ τούς ἐδῶ ἐγκαθέτους της, τό ἑπτανησιακό ἀρχοντολόϊ, τοῦ ἀπαγόρευαν νά κηρύξει την Ὀρθοδοξία στα Ἑπτάνησα και τον ἒδιωχναν ἀπ΄ τά ὃριά τους2 .