Στις μέρες μας, που τόσος λόγος γίνεται για την περίφημη
«νέα τάξη πραγμάτων» και την πολυθρύλητη
«νέα εποχή», προγραμματίζεται και ποικιλοτρόπως επιδιώκεται η επικράτηση μιάς
«νέας εκκλησίας». Ονομάζω έτσι το μοντέλο προς το οποίο προσανατολίζονται οι
οικουμενιστικές προσπάθειες.
Με έμφαση τονίζουν οι οικουμενιστές τα καλά και συμφέροντα που
επαγγέλλεται το εν λόγω μοντέλο. Και πολλά από τα επιχειρήματά τους
παρουσιάζονται εύλογα, εντυπωσιακά και δελεαστικά. Κατ΄ αρχήν, το επιταχυνόμενο
άνοιγμα της κοινωνίας, η αναπόφευκτη και εν πολλοίς ευεργετική προσέγγιση λαών,
πολιτισμών και ιδεών, που προωθεί η αμφιλεγόμενη αλλά σταθερά κυριαρχούσα
παγκοσμιοποίηση, το αίσθημα ανασφάλειας, που υποθάλπει η προηγμένη τεχνολογία
και τεχνογνωσία μας, καλλιεργούν ένα φρόνημα ανεπάρκειας.