Η ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΚΑΛΩΣΥΝΗΣ -- Τοῦ αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ὁμοτ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ

Ἡ ἰσχυρότερη ἀξία μέσα στούς αἰῶνες, ἀπό ὅσες ἀξίες μπόρεσε νά διακρίνει τό ἀνθρώπινο πνεῦμα, θεωρεῖται ἡ καλωσύνη. Τήν σέβονται ὅλοι οἱ πολιτισμοί, πρωτόγονοι καί σύγχρονοι, τήν ὑμνοῦν οἱ καλλιτέχνες, τήν προβάλλουν οἱ ἀρχηγοί. Ὅσοι τήν πολέμησαν ἔμειναν ἀπαράδεκτοι μέσα στήν ἱστορία. Ἡ καλωσύνη παρέμεινε τό ἄκρο κάθε θρησκείας, ἡ κορυφή κάθε φιλοσοφίας, τό “τέλος” κάθε κοινωνίας. Κι ὅμως, γιά τήν Ἐκκλησία, γιά τήν ἱερή κοινωνία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ καλωσύνη κατέχει μία δεύτερη θέση. Τό Εὐαγγέλιο, πού πρῶτο γνώρισμα ἔχει τήν ἀγάπη, πρῶτο αἴτημα δέν ἔχει τήν καλωσύνη, ἀλλά τήν πίστη. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι ὁ χρυσός κανόνας «ὅ σύ μισεῖς ἑτέρῳ μή ποιήσῃς», τό ζενίθ τῆς ἠθικῆς φιλοσοφίας, κρίνεται ἀνεπαρκής γιά τήν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος τόν συμπληρώνει μέ τήν θετική του διατύπωση· «Πάντα οὖν ὅσα ἄν θέλητε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καί ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς» (Ματθ. 7, 12· πρβλ. Λουκ. 6, 31).

Ύμνοι εις την Κυρίαν Θεοτόκον -- Greek Orthodox Hymns to the Mother of God

telemaxos doumanis

O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 18 Φεβρουαρίου 2018

ΤΗΣ ΤΥΡΟΦΑΓΟΥ. Λέοντος πάπα Ρώμης,

Τη ΙΗ΄ (18^η) του αυτού μηνός Φεβρουαρίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΛΕΟΝΤΟΣ Πάπα Ρώμης.                                                                                                                      

Λέων ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Θεοδοσίου Β΄ του Μικρού και των διαδόχων αυτού Μαρκιανού και Λέοντος, δια δε την υπερβολικήν αυτού σωφροσύνην και καθαρότητα και δια το ειλικρινές και άμεμπτον της ζωής του εχειροτονήθη υπό της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος Επίσκοπος της παλαιάς Ρώμης εν έτει υμ΄ (440). Οσίως δε και ορθοδόξως ποιμάνας το εαυτού ποίμνιον, ηφάνισε καθ’ ολοκληρίαν τας των αιρετικών Μανιχαίων και Πελαγιανών βλασφημίας εν Ιταλία. Ήτο δε ο μακάριος Λέων και κατά τον καιρόν της Αγίας Τετάρτης Οικουμενικής Συνόδου των εξακοσίων τριάκοντα Πατέρων, ήτις συνεκροτήθη εν Χαλκηδόνι εν έτει υνα΄ (451) και η οποία, ακολουθούσα εις την διδασκαλίαν του Αγίου τούτου Λέοντος, του Αγίου Φλαβιανού και άλλων της Ορθοδοξίας προμάχων, πολλά μεν εξέθετο και εδογμάτισε περί της Ορθοδόξου Πίστεως, κατά κράτος δε ανέτρεψε τα δόγματα των αιρετικών εκείνων, οίτινες εφλυάρουν μίαν φύσιν και μίαν ενέργειαν και θέλησιν εν τω προσώπω του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού του Θεού ημών.

Τη αυτή ημέρα ΙΖ΄ (17ην) του αυτού μηνός Φεβρουαρίου, εορτάζομεν την εύρεσιν των λειψάνων του Αγίου Μάρτυρος ΜΗΝΑ του Καλλικελάδου.

Μηνάς ο μακάριος Μάρτυς, ο επιλεγόμενος Καλλικέλαδος, εμαρτύρησε κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμίνου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη τζ΄ - τια΄ (307-311). Κατά δε τους χρόνους Βασιλείου, του φιλοχρίστου βασιλέως, εφάνη εν μια νυκτί εις τινα άνθρωπον καλούμενον Φιλομμάτην, ο οποίος συνηριθμείτο εις την στρατιωτικήν σχολήν την επονομαζομένην των Ικανάτων και λέγει εις αυτόν, ότι αυτός είναι Μηνάς ο Καλλικέλαδος και ότι κρύπτεται υποκάτω εις την γην κατά το μέρος του αιγιαλού, όπου είναι η ακρόπολις· εδείκνυε δε δια του δακτύλου εις αυτόν και τον τόπον.

ΚΑΡΝΑΒΑΛΟΣ, ΜΑΣΚΕΣ = ΝΕΟ-ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ

Στην πνευματική περίοδο που καθορίστηκε από την Εκκλησία και που ονομάζεται Τριώδιο αναμίχθηκαν δυστυχώς εκδηλώσεις, έθιμα, θρησκευτικές ειδωλολατρικές τελετές, και δημιούργησαν ένα ενιαίο σύνολο, γνωστό σήμερα σαν καρναβάλι. Η παράδοση του καρναβαλιού είναι πολύ παλαιά. Συνδέεται με τις ειδωλολατρικές εκδηλώσεις των Αρχαίων Ελλήνων προς τιμή του θεού του κρασιού, του Διονύσου, του λεγομένου και Βάκχου. Αυτές οι τελετές που είχαν έντονο ειδωλολατρικό θρησκευτικό χαρακτήρα, επέδρασαν και στη Δύση αλλά και στην Ανατολή.

ΚΥΡΙΑΚΗ 18 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2018 ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ -- «Μη θησαυρίζετε υμίν θησαυρούς επί της γης, όπου σής και βρώσις αφανίζει»

Αιώνιοι θησαυροί

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή που είναι η κατανυκτικότερη περίοδος του εκκλησιαστικού έτους και της οποίας το κατώφλι δρασκελίζουμε, συνιστά μοναδική ευκαιρία την οποία καλείται ο κάθε πιστός να αδράξει σε μια πρόκληση πνευματικών αναβάσεων. Στο αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας ο Παύλος κάνει λόγο για «καιρό ευπρόσδεκτο, καιρό μετανοίας», στον οποίο μας προτρέπει: «αποθώμεθα τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός…». Ευπρόσδεκτος καιρός σημαίνει τον καιρό της χάριτος. Είναι ο χρόνος κατά τον οποίο ο άνθρωπος μπορεί ν’ αποκτήσει αντοχές για να διεξάγει τον αγώνα τον καλό. Αν ολόκληρο το χρόνο οι πιστοί  προσβλέπουν στον αγώνα της πίστεως, πολύ περισσότερο οφείλουν να εντείνουν την προσπάθεια τους αυτή την ευλογημένη περίοδο.

Τη ΙΖ΄ (17ην) του αυτού μηνός Φεβρουαρίου, μνήμη της Αγίας ΜΑΡΙΑΜΝΗΣ, αδελφής του Αγίου Φιλίππου του Αποστόλου.

Μαριάμνη η μακαρία Μήτηρ ημών ήτο αδελφή του Αγίου ενδόξου Αποστόλου Φιλίππου του εκ των Δώδεκα Μαθητών και Αποστόλων του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Μετά δε την ένδοξον Αυτού Ανάληψιν, ο Άγιος Απόστολος Φίλιππος μετά της αδελφής του Μαριάμνης και του Αποστόλου Βαρθολομαίου μετέβησαν εις Ιεράπολιν την εν Φρυγία ευρισκομένην, ένθα, επειδή ο Απόστολος εκήρυξε το Ευαγγέλιον του Χριστού, οι εκεί ειδωλολάτραι τον εκρέμασαν ως και τον Βαρθολομαίον μετά της Μαριάμνης.

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟ ΧΑΡΤΟΥΜ

.... Στην Θεία Λειτουργία παραβρέθηκαν, Εκπρόσωπος του Κόπτη Μητροπολίτη Χαρτούμ, Εκπρόσωπος της Ερυθραϊκής Εκκλησίας, ο Ρωμαιοκαθολικός Αρχιεπίσκοπος Χαρτούμ, ο Αγγλικανός Επίσκοπος Χαρτούμ, Εκπρόσωποι της Λουθηρανικής, Ευαγγελικής και άλλων Εκκλησιών, επίσης η Πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Χαρτούμ, ο Επίτιμος Πρόξενος της Ελλάδας στο Χαρτούμ, ο Αμερικανός Πρέσβης, η Πρέσβειρα του Λιβάνου και εκπρόσωποι άλλων Πρεσβειών.

Μετά την Θεία Λειτουργία, ο Μακαριώτατος είχε την ευκαιρία να συναντήσει και να συνομιλήσει με όλους τους εκπροσώπους των Εκκλησιών στους χώρους της Ιεράς Μητροπόλεως. Όλοι θεωρούν αυτή την επίσκεψη σημαντική, διότι αποδεικνύει την αγάπη και την ομόνοια μεταξύ των Θρησκειών στο Σουδάν.

Η δύναμη της προσευχής στη ζωή μας -- του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη Ομ. Καθ. Παν. Αθηνών

Το θέμα που μου ζητήθηκε να αναπτύξω είναι: «η δύναμη της προσευχής στη ζωή μας». Είναι ένα θέμα πάρα πολύ πλούσιο σε προβληματισμούς που έχουν άμεση σχέση με την πραγματοποίηση της κατ’ εξοχήν αυτής πνευματικής λειτουργίας που λέγεται προσευχή.

Αν αναζητήσει κανείς ένα διάγραμμα αυτού του θέματος, θα δει ότι πραγματικά δεν μπορεί να ξέρη από που πρέπει ν’ αρχίσει και που πρέπει να τελειώσει. Κι αυτό γιατί, όπως καταλαβαίνουμε, η προσευχή δεν είναι μια διδακτική ενότητα, δεν είναι ένα μάθημα που μπορεί κανείς να διδάξει σε ορισμένη ώρα. Δεν είναι προσδιορισμένο θεωρητικά αυτό το βιωματικό πνευματικό γεγονός.

Όταν κανείς μιλά για την προσευχή, καταλαβαίνει ότι μιλάει για ένα μυστήριο. Γιατί, όπως ξέρουμε, η προσευχή είναι, στην απλούστερη διατύπωσή της, η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, ή τουλάχιστον μια βασική μορφή της σχέσεως του ανθρώπου με τον Θεό. Και ασφαλώς ό,τι προσεγγίζει τον Θεό δεν είναι εύκολο να μελετηθεί και να προσδιοριστεί. Γι’ αυτό ομολογώ, ότι κι εγώ δεν μπόρεσα πολύ εύκολα να καταλάβω τι θα έπρεπε να πω. Κατέληξα όμως στο συμπέρασμα, ότι μάλλον πρέπει κανείς να αντιμετωπίσει ένα βασικό θέμα μέσα στο όλο πρόβλημα της δυνάμεως της προσευχής, που είναι οι όροι υπό τους οποίους η προσευχή αποβαίνει ένα δυναμικό στοιχείο της ζωής του ανθρώπου.