Αποσπάσματα από την επιστολή ενός Γέροντα σ' ένα νέο πού ήθελε να μονάσει.

"Παιδί μου, φοβάσαι; Να σκέφτεσαι το Θεό πολύ.

Να πηγαίνεις στην εκκλησία, όχι για μένα, για τον Θεό. Να κάνεις ό,τι ικανοποιεί την ψυχή σου. Ο Θεός μόνο μπορεί να θεραπεύσει τους φόβους σου. Πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούν σήμερα να σε ξεδιψάσουν. Η σχέση μας με τον Θεό είναι μια συνεχής πάλη.

Να θεωρείς τυχερό τoν εαυτό σου όταν προσεύχε­σαι. Να ευχαριστείς τoν Θεό που τώρα σου έτυχε αυτό κι όχι νωρίτερα, που όπως καταλαβαίνεις, δεν θα μπορούσες να το σηκώσεις. Η αδυναμία σου, παιδί μου, δεν έχει τόση σημασία πια, αφού ομολογείς αληθινά ότι είσαι αδύναμος. Είναι η αρχή της νίκης η παραδοχή.

Η άσκηση είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό κι απαραίτητο άπ' ό,τι μπορείς να φαντασθείς. Μη ζητάς, αλλά αν σου δώσουν, μην αρνηθείς, γιατί κακό είναι και το πρώτο και το δεύτερο. Μη νομί­ζεις πώς η δραστηριότητα η συνεχής είναι το ζητού­μενο. Μη νομίσεις πώς δεν πρέπει να σκοντάφτεις. Δεν σκοντάφτουν μόνο αυτοί, που δεν περπατούν.

Ούτε η κόλαση ούτε ο παράδεισος θα έλθει από μας στη γη, αυτά τα κλειδιά δεν είναι δικά μας..."

Η εξαπάτηση των πιστών (Συνεχίζεται).

γ. Τη διαφορά αυτή την καταλαβαίνουμε καλύτερα, αν έχουμε υπʼ όψη μας την ιστορική διαδρομή της «ακοινωνησίας» και του «αναθεματισμού» στη ζωή της Εκκλησίας, ιδίως στις σχέσεις των Ρωμαίων (Ορθοδόξων) και Φράγκων (αιρετικών). Γιʼ αυτό, με πολύ λίγα λόγια θα θίξουμε το θέμα αυτό. 

Οι Ρωμαίοι. όταν πληροφορήθηκαν τον 8ο αιώνα, ότι οι Φράγκοι δέχτηκαν την κακοδοξία του Φιλιόκβε, έπαυσαν την «κοινωνία» μαζί τους. Το 808 μάλιστα, όταν στα Ιεροσόλυμα μερικοί προσκυνητές Φράγκοι μοναχοί απήγγειλαν στο ναό, που εκκλησιάστηκαν, το «Πιστεύω» με το «Φιλιόκβε», οι Ορθόδοξοι (Ρωμαίοι) μοναχοί τους «πέταξαν έξω» από την Εκκλησία. Το 867 ο Φώτιος καταδίκασε το αιρετικό Φιλιόκβε, η δε Η΄ Οικουμενική Σύνοδος το 879 καταδίκασε τους Φράγκους ως αιρετικούς. Αυτό σημαίνει, πως δεν υπήρχε από το 767 «κοινωνία» μεταξύ Ορθοδόξων και Φράγκων.
Οι Φράγκοι το 1009 κατόρθωσαν να ανεβάσουν στον παπικό θρόνο της Παλαιάς Ρώμης, τον Φραγκόφιλο πάπα Σέργιο Δ΄, ο οποίος δέχονταν το Φιλιόκβε. Οι υπόλοιποι Πατριάρχες της Ανατολής
τον θεώρησαν αιρετικό. Αρνήθηκαν ως εκ τούτου να δεχτούν «κοινωνία» μαζί του. Αυτό είναι «ακοινωνησία», δηλ. «σχίσμα»! ΄Έκτοτε, η «ακοινωνησία» αυτή, το σχίσμα, υπάρχει μέχρι σήμερα μεταξύ Ορθοδόξων και Λατίνων, χωρίς να έχει αρθή ποτέ!


δ. Το 1054 οι Λατίνοι αναθεμάτισαν τους Ορθοδόξους με αστείες και ψευδείς αιτιάσεις. Στο έγγραφο του «αναθεματισμού» τους, το λεγόμενο «λίβελλο», έγραφαν, μεταξύ άλλων, ότι οι Ρωμαίοι είναι σιμωνιακοί, ότι επιτρέπουν το γάμο στους κληρικούς των, ότι απέκοψαν το Φιλιόκβε από το Σύμβολο της Νικαίας, ότι τρέφουν γένεια και μαλλιά, ότι θεωρούν ως έγκυρα μόνο τα δικά τους μυστήρια, ότι δεν δέχονται σε «κοινωνία» τους Λατίνους κληρικούς, κ.ά.!
Αυτό που πρέπει ιδιαίτερα να προσεχθεί εδώ είναι, το ότι οι Λατίνοι αναγνωρίζουν στον
αναθεματισμό τους, ότι οι Ορθόδοξοι (Ρωμαίοι) και προ του 1054, (δηλ. από το 1009) δεν είχαν
«κοινωνία» μαζί τους!

ε. Στις 7 Δεκεμβρίου 1965 ο πάπας Παύλος Στ΄ και ο Αθηναγόρας ανακάλεσαν τα
αναθέματα αυτά. Δεν θα θίξουμε εδώ το θέμα το εάν και κατά πόσον ο Αθηναγόρας, χωρίς την
συγκατάθεση των άλλων Πατριαρχείων και Εκκλησιών είχε το κανονικό δικαίωμα να προβή
στην ενέργεια αυτή.

Εδώ, μας ενδιαφέρει τι έγινε το 1965 με την «ακοινωνησία», δηλ. το σχίσμα.
Το πρωτότυπο της συμφωνίας, που είναι γραμμένο στη γαλλική γλώσσα, ρητά αναφέρει, ότι «ήρθη η ακοινωνησία», δηλ. το σχίσμα! Το ελληνικό κείμενο της μετάφρασης όμως δεν αναφέρει τίποτα για την «ακοινωνησία». Τη λέξη «excommunication» του γαλλικού πρωτοτύπου οι Λατινόφρονες του Φαναρίου φρόντισαν να μεταφραστεί λανθασμένα με τη λέξη «αναθέματα».
΄Ετσι, οι Ορθόδοξοι της Ελλάδος μέχρι σήμερα νομίζουν ότι το 1965 ανακλήθηκαν μόνο τα αναθέματα, οι δε Λατινόφρονες διακηρύττουν, πως με την άρση των αναθεμάτων επανήλθαμε στην προ του 1054 περίοδο. Πως ήταν όμως αυτή η περίοδος;
Την απάντηση δίνει το ίδιο το κείμενο του «αναθεματισμού» των Λατίνων του 1054. Αναφέρει ότι οι Λατίνοι αναθεμάτισαν τους Ορθόδοξους, επειδή θεωρούσαν ως έγκυρα μόνο τα δικά τους μυστήρια και ότι δεν τους δέχονταν σε «κοινωνία». Άρα, ομολογούν οι ίδιοι οι Λατίνοι, ότι από την πλευρά των Ορθοδόξων υπήρχε «ακοινωνησία». Υπήρχε σχίσμα! Ήταν ειλικρινείς οι Φράγκοι το 1054, όταν ομολογούσαν ότι προ του 1054 υπήρχε «ακοινωνησία».

στ΄ Ως εκ τούτου, πρέπει να εξετάσουμε τις επιπτώσεις που έχει για την Ορθόδοξη Εκκλησία, τόσο το πρωτότυπο γαλλικό κείμενο, που λέει ότι το 1965, πάπας και πατριάρχης «ήραν όχι μόνο τα αναθέματα, αλλά και την ακοινωνησία», όσο και την «επίσημη» ελληνική μετάφραση της αυθεντικής συμφωνίας, που λέει ότι «ήραν μόνο τα αναθέματα».

Οι Λατίνοι πιστεύουν ότι το 1054 το ανάθεμά τους επέφερε και την «ακοινωνησία» των δύο Εκκλησιών, οπότε θεωρούν ότι οι λέξεις «ακοινωνησία» και «ανάθεμα» θεολογικά έχουν σχεδόν την ίδια έννοια. Γλωσσικά βέβαια αυτό δεν ισχύει, γιατί άλλο πράγμα σημαίνει στη γαλλική γλώσσα η λέξη «excommunication» και άλλο η λέξη «anatheme», όπως είδαμε. Εξ άλλου δεν είναι κανένας υποχρεωμένος να εξετάζει το τι έχουν στο μυαλό τους οι Λατίνοι, για το πότε αυτοί έπαυσαν την «κοινωνία» με την Ορθόδοξο Εκκλησία, όταν μάλιστα, όπως θα δούμε πιο κάτω, οι Ορθόδοξοι Ρωμαίοι τρεις αιώνες προηγουμένως τους είχαν καταστήσει «ακοινώνητους» !

Παναγία η Κασσιωπία

Στα 1530, στη βενετοκρατούμενη Κέρκυρα, ένας τίμιος νέος, ο Στέφανος, γύριζε κάποια μέρα από την πόλη στο χωριό του. 
Στον δρόμο συνάντησε κι άλλους οδοιπόρους, κι έτσι βάδιζαν όλοι μαζί συντροφιά. Κάποια στιγμή διέκριναν μακριά μερικούς νεαρούς, που μετέφεραν αλεύρι από τον μύλο. Η παρέα του Στέφανου μπήκε σε πειρασμό. 
- Δεν τους κλέβουμε το αλεύρι; είπαν μεταξύ τους. Κανείς δεν μας βλέπει. Θα το μοιραστούμε και θα το μεταφέρουμε στα σπίτια μας. 
Όλοι συμφώνησαν, εκτός από τον Στέφανο. 
- Είναι αμαρτία! διαμαρτυρήθηκε. Κι ύστερα, δεν θα ξεφύγουμε την δικαιοσύνη. Θα τιμωρηθούμε σαν ληστές και κακοποιοί. 
Εκείνοι ήταν αποφασισμένοι. Κι όταν πλησίασε η λεία τους, επιτέθηκαν στα παιδιά, τα έδειραν και άρπαξαν το αλεύρι. 
Οι νεαροί, δαρμένοι και κακοποιημένοι, πήγαν στα σπίτια τους και διηγήθηκαν το επεισόδιο. Ύστερα ειδοποίησαν τον διοικητή, τον Σίμωνα Μπάιλο, κι εκείνος έστειλε στρατιώτες για να συλλάβουν τους κακοποιούς. Οι στρατιώτες συνέλαβαν σαν ύποπτο μόνο τον Στέφανο, γιατί οι άλλοι είχαν εξαφανιστεί. Εκείνος βάδιζε αμέριμνος, έχοντας πεποίθηση στην αθωότητά του. Απολογήθηκε στους στρατιώτες με ειλικρίνεια, αλλά δεν τον πίστεψαν. Τον έδεσαν και τον έκλεισαν στη φυλακή. 
Όταν τον οδήγησαν στον κριτή, ομολόγησε πάλι την αλήθεια: 
- Βάδιζα με τους ληστές, αλλά μέρος στη ληστεία δεν έλαβα. Άδικα με κατηγορείτε. 
Ο δικαστής όμως δεν τον πίστεψε και τον καταδίκασε. 
- Ποια τιμωρία προτιμάς, τον ρώτησε, να σου κόψουν τα χέρια ή να σου βγάλουν τα μάτια; 
Κι εκείνος, περίλυπος, προτίμησε τη δεύτερη, γιατί του φάνηκε λιγότερο οδυνηρή. 
Με θρήνους και οδυρμούς οδηγήθηκε στον τόπο της καταδίκης, όπου εκτελέστηκε η φοβερή απόφαση. 
Ο Στέφανος τώρα, ανίκανος για μετακινήσεις, χειραγωγείται από τη μητέρα του. Δεκαοχτώ μίλια από την πρωτεύουσα του νησιού ήταν χτισμένη η παραθαλάσσια πόλη Κασσιώπη. Ήταν γνωστή για ένα ναό της Θεοτόκου, από τον οποίο περνούσε πλήθος λαού και προσκυνούσαν τη θαυματουργή της εικόνα. 
Ο Στέφανος αποφασίζει και πηγαίνει στην πόλη αυτή. Θα μένει στον ναό της Θεοτόκου και θα ζητά ελεημοσύνη από τους φιλανθρώπους. Προσκύνησε με τη μητέρα του τη θαυματουργή εικόνα και παρακάλεσε τον διακονητή μοναχό να του παραχωρήσει ένα κελλάκι για τη διαμονή του. 
Την πρώτη βραδιά έμειναν μέσα στην εκκλησία. Η μητέρα του, κατάκοπη, κοιμήθηκε αμέσως. Ο ίδιος όμως δεν μπορούσε να ησυχάσει από τους πόνους. 
Κάποια στιγμή τον πήρε ένας ελαφρύς ύπνος. Νοιώθει τότε δυο χέρια να τον ακουμπούν και να ψηλαφούν τις κόγχες των ματιών του. Ήταν τόσο αισθητό, ώστε ξύπνησε αμέσως και αναρωτιόταν ποιος να τον είχε αγγίξει. 
Και τότε βλέπει μπροστά του μια γυναίκα λαμπροφορεμένη και λουσμένη στο φως. Στάθηκε λίγο κι ύστερα εξαφανίστηκε. Γυρίζει ο Στέφανος και βλέπει τα καντήλια αναμμένα. Ξυπνάει τη μητέρα του και τη ρωτάει : 
- Ποιος άναψε τα καντήλια; 
- Σώπα και κοιμήσου, του λέει εκείνη, νομίζοντας πως το παιδί της ονειρεύεται. 
Εκείνος όμως επέμενε: 
- Βλέπω την εικόνα της Θεοτόκου. Δεν είναι φαντασίες αυτά που σου λέω! 
Τότε η μητέρα ανασηκώθηκε και κοίταξε με ανησυχία και λαχτάρα το πρόσωπό του. Ναι, δεν την απατούσαν τα μάτια της . Ζούσε τη στιγμή εκείνη ένα ολοζώντανο θαύμα: Οι κόγχες του παιδιού της στολίζονταν από δύο γαλανά μάτια! Ενώ, πριν την τύφλωση, τα μάτια του Στέφανου ήταν μαύρα! 
Αμέσως, μητέρα και γιος ευχαρίστησαν με δάκρυα χαράς την Υπεραγία Θεοτόκο για τη γρήγορη επέμβασή Της. 
Από τον θόρυβο πήρε είδηση ο νεωκόρος μοναχός κι έτρεξε στον ναό για να δει τι συμβαίνει. Το ολοφάνερο θαύμα τον συγκλόνισε κι έφυγε γρήγορα για τη χώρα, για να αναγγείλει το γεγονός στον διοικητή. 
Εκείνος, παραξενεμένος, πήρε μαζί του τους προκρίτους της Κέρκυρας κι επισκέφτηκε τον Στέφανο. Είδε τα νέα μάτια στις κόγχες τους και θαύμασε. Είδε ακόμη, σαν απόδειξη, και το σημάδι στα βλέφαρά του από το πυρακτωμένο σίδερο. 
Μέσα του ο διοικητής είχε και κάποια αμφιβολία. Για αυτό, όταν επέστρεψε στη χώρα, καλεί τον δήμιο και τον ρωτάει: 
- Έβγαλες, πραγματικά, τα μάτια του Στέφανου , όπως είχα διατάξει; 
- Βεβαίως τα έβγαλα. Βρίσκονται ακόμη μέσα σε μία λεκάνη. Ορίστε! 
Ο Μπάιλος κοίταξε ανήσυχος τη λεκάνη. Πράγματι μέσα σε αυτήν υπήρχαν δυο μάτια, και μάλιστα σκούρα μάτια, κι όχι γαλανά, σαν κι αυτά μου είχε τώρα ο Στέφανος. 
Η αλήθεια αποδείχθηκε με τον πιο εύγλωττο και πειστικό τρόπο. Κι ο ηγεμόνας, αφού ειδοποίησε να φέρουν τον Στέφανο, του ζήτησε συγνώμη και τον αποζημίωσε με πλούσια δώρα. Τέλος, ανακαίνισε με επιμέλεια τον περίβολο του ιερού ναού της Θεοτόκου.

Christ is Risen!

Δεν ξεχνώ!

O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 18 Μαΐου 2014

ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ. Πέτρου, Διονυσίου, Χριστίνης, Ανδρέου, Παύλου, Βενεδίμου, Παυλίνου και Ηρακλείου, μαρτύρων, των εν Αγκύρα της Γαλατίας 7 μαρτύρων γυναικών, Στεφάνου Πατριάρχου Κων/πόλεως.

Ὅλη αὐτὴ τὴ περίοδο ποὺ διανύουμε τώρα, ἐπεκτεινομένη σὲ πενήντα μέρες, ἑορτάζομε τὴν ἀπὸ τοὺς νεκροὺς ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτήρα μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, δεικνύοντας μὲ αὐτὴ τὴν παράταση τὴν ὑπεροχὴ τῆς ἀπέναντι στὶς ἄλλες ἑορτές.

Πραγματικὰ ὅλοι ὅσοι ἀναστήθηκαν ἀπὸ τοὺς νεκροὺς ἀναστήθηκαν ἀπὸ ἄλλους καί, ἀφοῦ πέθαναν πάλι, ἐπέστρεψαν στὴ γῆ. Ὁ δὲ Χριστός, ἀφοῦ ἀναστήθηκε ἀπὸ τοὺς νεκρούς, δὲν κυριεύεται πλέον καθόλου ἀπὸ τὸ θάνατο, γιατί δὲν ἐπέστρεψε πάλι στὴ γῆ, ἀλλὰ ἀνέβηκε στὸν οὐρανό, καθιστώντας τὸ φύραμά μας ποὺ εἶχε λάβει ὁμόθρονο μὲ τὸ Πατέρα ὡς ὁμόθεο.

Μητροπ. Αθανάσιος Γιέφτιτς εις δημοσίευμά του εις την 'Χριστιανική'' της 20ης Ιουνίου 1991.

Tο μακροχρόνιο μίσος της ρωμαιοκεντρικής ολοκληρωτικής νοοτροπίας των ρωμαιοκαθολικών απέναντι στους Ορθοδόξους εν γένει και ιδιαίτερα στους Σέρβους Ορθοδόξους, δεν χαρακτήριζε μόνο τον αρχιεπίσκοπο-μετέπειτα Καρδινάλιο-Στέπινακ, που σημείωνε στο προσωπικό του ημερολόγιο στις 27 Μαρτίου 1941 την ακόλουθη παρατήρηση: "Το πνεύμα του Βυζαντίου είναι τόσο τρομερό, ώστε μόνον ο Παντοδύναμος και Παντογνώστης Θεός θα μπορούσε ν' αντιμετωπίσει την πονηρία και τις μηχανορραφίες αυτών των ανθρώπων...Το Σχίσμα (εννοεί την Όρθοδοξία) είναι η μεγαλύτερη κατάρα της Ευρώπης, ακόμα μεγαλύτερη από τον Προτεσταντισμό. Μ' αυτούς(εννοεί τους Ορθοδόξους) δεν σηκώνει ούτε ηθική, ούτε αρχές, ούτε αλήθεια, ούτε αξιοπρέπεια" 

Πλήρης αναγνώρισις, ομολογία και παραδοχή υπό των αυθεντικών εκπροσώπων της Ορθοδοξίας και δια του πλέον επισημωτέρου τρόπου, ότι οι ετερόδοξοι-αιρετικοί έχουν Ιερωσύνη, Μυστήρια και Αποστολική Διαδοχή!

Η Πατριαρχική Εγκύκλιος του 1920 «Προς τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού» εννοεί και αναγνωρίζει ως τοιαύτας, όλην την πανσπερμίαν των ετεροδόξων-αιρετικών! Ακολούθως, πιστεύει, ομολογεί και διακηρύσει ότι η μετ΄ αυτών προσέγγισις και κοινωνία δεν αποκλείεται υπό των υφισταμένων μεταξύ των, δογματικών διαφορών! Θεωρεί επίσης και παραδέχεται τις «Εκκλησίες» αυτές «αδελφάς» και «σεβασμίας» και δια τούτο «συγκληρονόμους και συσσώμους της επαγγελίας του Θεού εν τω Χριστώ»! Με άλλα λόγια, πλήρης αναγνώρισις, ομολογία και παραδοχή υπό των αυθεντικών εκπροσώπων της Ορθοδοξίας και δια του πλέον επισημωτέρου τρόπου, ότι οι ετερόδοξοι-αιρετικοί έχουν Ιερωσύνη, Μυστήρια και Αποστολική Διαδοχή! Ένεκα τούτου άλλωστε, και η ελευθέρως διενεργουμένη μεταξύ αυτών συμπροσευχή,συμνημόνευσις, συνεορτασμός, συνευλόγησις και συλλειτούργησις αυτών μετά τούτων!

ΚΥΡΙΑΚΗ 18 ΜΑΪΟΥ 2014 ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ----Το ζωντανό νερό

«Πνεύμα ο Θεός, και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθεία δει προσκυνείν»

Η ανακάλυψη του βαθύτερου νοήματος της ζωής περνά μέσα από την αλήθεια της Εκκλησίας, όπως μάς την αποκαλύπτει ο ίδιος ο Κύριος. Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μάς βάζει ακριβώς μπροστά από αυτή τη μεγάλη πρόκληση. Να ανοίξουμε τον εαυτό μας, να τον καταστήσουμε διάφανο για να δεχθεί τη μεγάλη αλήθεια της ζωής, η οποία είναι εκείνη που σώζει και ανεβάζει τον άνθρωπο σε πνευματικές κορυφογραμμές.

Χρονικά και εορτολογικά, βρισκόμαστε στο μέσο περίπου της πορείας μας προς την Πεντηκοστή. Είναι ίσως η πιο κατάλληλη στιγμή για να γίνουμε κοινωνοί της αποκάλυψης που ο ίδιος ο Κύριος κάνει στη συνάντηση του με τη Σαμαρείτιδα. Ότι δηλαδή ο ίδιος είναι το «ύδωρ το ζων», το «αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον». Μια αλήθεια, η οποία επιβάλλεται να αγγίξει υπαρκξιακά τον άνθρωπο και να τον ανυψώσει πνευματικά.

Πρωτοπρεσβ. π. Θεόδωρος Ζήσης : ἐπιθυμῶ νά κάνω μερικές ἐκσυγχρονιστικές σκέψεις, πού πρέπει νά μᾶς προβληματίσουν ζωηρά.

Ὁ Μ. Φώτιος βλέπει τήν ἑλληνική παιδεία ἀθροιστικά καί ἀδιαίρετα, ἑνωτικά θά λέγαμε, κατά τό δόγμα τῆς Χαλκηδόνος, ὅπως διαμορφώθηκε διαχρονικά και κατά τήν προχριστιανική καί κατά τήν χριστιανική μακροχρόνια περίοδο. Οἱ οὐτοπικές διαιρετικές ἀπόπειρες τοῦ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου καί τοῦ Γεωργίου Πλήθωνος Γεμιστοῦ ἀποκρούσθηκαν ἀπό τήν ἑλληνοχριστιανική πλέον συνείδηση καί ἀπέτυχαν. Ὁ Χριστιανισμός δέν ἔβλαψε, ἀλλά ὠφέλησε τόν Ἑλληνισμό· οὐσιαστικά τόν διέσωσε. Αὐτό σήμερα τείνει να ἀγνοηθεῖ καί νά ἐκλείψει· ἰδιαίτερα τίς τελευταῖες δεκαετίες καταβάλλονται συντονισμένες καί σχεδιασμένες προσπάθειες ἀποχριστιανισμοῦ τῆς παιδείας καί τοῦ πολιτισμοῦ μας, ἀπό κομματικούς κύκλους ἀθέων καί ἐκκλησιομάχων, χωρίς ἀποτελεσματική ἀντίδραση οὔτε ἀπό τά θεωρούμενα φιλικά πρός τήν Ἐκκλησία κόμματα, ἀλλά οὔτε καί ἀπό τήν ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας. Θά ἀφήσουμε νά ἀφανισθοῦν ὁ Ἑλληνισμός καί ἡ Ὀρθοδοξία μέσα στό χωνευτήρι τοῦ Δυτικοῦ τοῦ Φραγκολατινικοῦ πολιτισμοῦ;

Η εξαπάτηση των πιστών (Συνεχίζεται).

β. Αντίθετα, το «ανάθεμα» αναφέρεται είτε στους εχθρούς της Εκκλησίας γενικά , όπως είναι οι διάφοροι αιρετικοί, είτε στις αιρέσεις και κακόδοξες διδασκαλίες . Οι ανωτέρω έπαυσαν να είναι ζωντανά μέλη της. ΄Οσοι πιστοί παύουν να είναι ζωντανά μέλη της Εκκλησίας, είναι επικίνδυνα για τα άλλα μέλη της. . Συμβαίνει το ίδιο που συμβαίνει με ένα σάπιο μήλο μέσα σʼ ένα καλάθι με γερά μήλα, τα οποία κάποια στιγμή θα σαπίσουν κιʼ αυτά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Κανόνες και οι Πατέρες «αναθεματίζουν» τα παραπάνω άτομα. Με τον «αναθεματισμό» η Εκκλησία αποκόπτει αυτά τα άτομα από το σώμα της και τα παραδίδει στο σατανά. Αυτό, φαίνεται ότι είναι ένα σκληρό μέτρο. Όμως είναι αναγκαίο, τόσο για τον αναθεματισθέντα, που ίσως κάποτε συγκλονισθή απʼ τον αναθεματισμό του και μετανοήσει, όσο και για τους πιστούς, που δεν μπορεί πλέον να έχουν οιαδήποτε «κοινωνία» μαζί του. ΄Ετσι, κανένας πιστός δεν μπορεί να προφασίζεται ότι δεν έπαυσε την «κοινωνία» μαζί τους επειδή δεν γνώριζε ότι τα αναματισθέντα αυτά άτομα είναι αιρετικοί και εχθροί της Εκκλησίας.
Το «ανάθεμα», λοιπόν, αναφέρεται στα εκπεσόντα μέλη της Εκκλησίας, όπως είναι οι αιρετικοί, ή σε άλλους εχθρούς της Εκκλησίας.
Αυτό είναι μιά η βασική διαφορά μεταξύ «ακοινωνησίας» και «αναθεματισμού». 

Η ευλαβής δωρήτρια

 Κάποια ευλαβής χιώτισσα, από το χωριό Καλιμασσιά, αφιέρωσε όλη την περιουσία της στη Νέα Μονή. Κάποτε όμως αρρώστησε και βρέθηκε σε μεγάλη ανάγκη. Τότε οι συγγενείς της, αντί να τη βοηθήσουν, την εγκατέλειψαν και την πίκραναν με λόγια σκληρά: 
- Ας έρθει, της έλεγαν, να σε κοιτάξει η Νέα Μονή, αφού της έγραψες την περιουσία σου. 
Εκείνη δεν έπαυε να προσεύχεται θερμά στην Παναγία ζητώντας τη βοήθειά Tης. Κι ένα βράδυ, μέσα στον πόνο και την απελπισία της, βλέπει στον ύπνο της μια γυναίκα. Η γυναίκα αυτή την πλησίασε, την παρηγόρησε και μεταξύ των άλλων της είπε: 
- Μη φοβάσαι. Η ασθένειά σου θεραπεύτηκε. Πάρε αυτό το φλουρί και θα φροντίζω εγώ για σένα. 
- Ποία είσαι; ρώτησε η άρρωστη. 
- Είμαι η Νέα Μονή. 
Με τα λόγια αυτά ξύπνησε η γυναίκα θεραπευμένη, κρατώντας στο δεξί της χέρι το φλουρί. Πήγε στο μοναστήρι, διηγήθηκε το όνειρό της στον ηγούμενο Άνθιμο και του παρέδωσε το φλουρί, που της είχε χαρίσει η Παναγία.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Σάββατο, 17 Μαΐου 2014

Ανδρονίκου και Ιουνίας αποστόλων, Αθανασίου επισκόπου Χριστιανουπόλεως, Νικολάου νεομάρτυρος (1617).

Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι Ἀνδρόνικος καὶ Ἰουνία συγκαταλέγονται ἀνάμεσα στοὺς ἑβδομήκοντα Ἀποστόλους τοῦ Κυρίου μας, τοὺς ὁποίους ἑορτάζουμε στὶς 4 Ἰανουαρίου.