Σε εκείνον που ο νους υγιαίνει, «τούτω ουκ αναγκαία τα γράμματα»

Όπως αναφέρει ο Άγιος Αθανάσιος, κάποιοι φιλόσοφοι νόμισαν ότι θα μπορούσαν να ειρωνευτούν τον Άγιο Αντώνιο επειδή δεν γνώριζε γράμματα. Ο Μ. Αντώνιος τους ερωτά μέσω διερμηνέα, αφού δεν γνώριζε ελληνικά αλλά κοπτικά: -Τι προηγείται, ο νους ή τα γράμματα; Ποιο είναι το αίτιο, ο νους των γραμμάτων ή τα γράμματα του νου; Όταν εκείνοι απάντησαν ότι ο νους είναι πρώτος αλλά και εφευρέτης των γραμμάτων, εκείνος τους είπε. - Σε εκείνον που ο νους υγιαίνει, «τούτω ουκ αναγκαία τα γράμματα». 

Simonopetra Monastery Monks - Polyeleos, Psalm 135

The Patriarchal Encyclical of 1895

A Reply to the Papal Encyclical of Pope Leo XIII, on Reunion

To the most Sacred and Most Divinely-beloved Brethren in Christ the Metropolitans and Bishops, and their sacred and venerable Clergy, and all the godly and orthodox Laity of the Most Holy Apostolic and Patriarchal Throne of Constantinople.

"Remember them which have the rule over you, who have spoken unto you the word of God: whose faith follow, considering the end of their own conversation:

"Jesus Christ the same yesterday, and today, and for ever. Be not carried about with divers and strange doctrines." (Heb. xiii. 7, 8).

I. Every godly and orthodox soul, which has a sincere zeal for the glory of God, is deeply afflicted and weighed down with great pain upon seeing that he, who detests that which is good and is a murderer from the beginning, impelled by envy of man's salvation, never ceases continually to sow divers tares in the field of the Lord, in order to sift the wheat. From this source indeed, even from the earliest times, there sprang up in the Church of God heretical tares, which have in many ways made havoc, and do still make havoc, of the salvation of mankind by Christ; which moreover, as bad seeds and corrupted members, are rightly cut off from the sound body of the orthodox catholic Church of Christ. But in these last times the evil one has rent from the orthodox Church of Christ even whole nations in the West, having inflated the bishops of Rome with thoughts of excessive arrogance, which has given birth to divers lawless and anti-evangelical innovations. And not only so, but furthermore the Popes of Rome from time to time, pursuing absolutely and without examination modes of union according to their own fancy, strive by every means to reduce to their own errors the catholic Church of Christ, which throughout the world walks unshaken in the orthodoxy of faith transmitted to her by the Fathers.

ΤΟ «ΛΙΓΟ» ΚΑΙ ΤΟ «ΠΟΛΥ» ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ.

Ο Μ. Μακάριος ο Αιγύπτιος γράφει στην ΜΗ´ Ομιλία του τα 
εξής: 

«Ο Κύριος θέλοντας να οδηγήση τους μαθητές του στην 
τέλεια πίστη τους έλεγε: “ Όποιος είναι πιστός στα λίγα, είναι 
πιστός και στα πολλά και εκείνος, που είναι άπιστος στα λίγα, 
είναι άπιστος και στα πολλά” (Λουκ. ΙΣΤ´ 10). Τι είναι το “λίγο” 
και τι είναι το “πολύ”; Το “λίγο” είναι οι υποσχέσεις για αυτήν την 
ζωή, τα όσα δηλαδή υποσχέθηκε να χορηγήση σ᾽ εκείνους, που πι- 
στεύουν σε Αυτόν, όπως είναι οι τροφές, τα ενδύματα και τα υπό- 
λοιπα, που συντελούν στην ανακούφιση του σώματος, όπως η 
υγεία και τα παρόμοια, για τα οποία επρόσταξε να μη μεριμνούμε 
καθόλου, αλλά να ελπίζουμε σ᾽ Αυτόν με πεποίθηση, γιατί ο Κύ- 
ριος προνοεί για όλα και για όλους εκείνους, που καταφεύγουν σ᾽ 
Αυτόν. Το δε “πολύ” αναφέρεται στα αιώνια δώρα του αφθάρτου 
αιώνος, τα οποία υποσχέθηκε να δώση σε όσους πιστεύουν σ᾽ 
Αυτόν και μεριμνούν ασταμάτητα γι᾽ αυτά…». 

Ούτω πως, δια της αγνοίας των και με το «δεν έχομεν διαφοράς», δύο μεγάλα κακά απεργάζονται.

Επειδή τόσον ο παπισμός, όσον και ο προτεσταντισμός εντυπωσιάζουν δια του όγκου των και της ψευδοσοφίας των, δεν είναι αρκετόν να είναι πραγματικότης, ότι η Ορθοδοξία αποτελεί την Εκκλησίαν του Χριστού. Είναι απαραίτητον και όπως γνωρίζωμεν αυτήν την αλήθειαν ως και την μοναδικότητα και εις τι συνίσταται η αλήθεια και η μοναδικότης της Εκκλησίας. Και αν μεν οι πολλοί δεν είναι εις θέσιν να γνωρίζουν θεωρητικώς τι είναι εκείνο που ακριβώς βιούν εντός των κόλπων της Εκκλησίας, όμως οι Οικουμενισταί Προκαθήμενοι των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, οι «δοκούντες στύλοι είναι», τουλάχιστον θεωρητικώς μόνον οφείλουν να το γνωρίζουν, εφ’  όσον εμπειρικώς το αγνοούν. Ούτω πως, δια της αγνοίας των και με το «δεν έχομεν διαφοράς», δύο μεγάλα κακά απεργάζονται. Ένα, ότι κλονίζουν την πίστιν των Ορθοδίξων και δεν τους οδηγούν εις την οδόν της θεώσεως, και δεύτερον, ότι καθησυχάζοντες τους αιρετικούς εις τας πλάνας των, τους φράσουν την οδόν της σωτηρίου επιστροφής εις την Μητέρα Εκκλησίαν.

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.

43. Τι είναι ο απόστολος;  Δ ι α κ ο ν ο ς  της Εκκλησίας.  Και η αποστολή;  Δ ι α κ ο ν ί α της Εκκλησίας. Τούτο είναι «κ α τ ά  τ η ν  ο ι κ ο ν ο μ ί α ν  τ ο υ  Θ ε ο ύ». Τοιαύτη είναι η θεανθρωπίνη οικονομία της σωτηρίας του κόσμου. Διότι η σωτηρία είναι διακονία της Εκκλησίας, το διακονείν την Εκκλησίαν. Και η διακονία της Εκκλησίας έγκειται εις την υπακοήν εις την Εκκλησίαν. Εν αυτή περιέχονται όλαι αι άγιαι και σωτηριώδεις δυνάμεις, αι οποίαι έχουν πηγήν αέναον και ανεξάντλητον τον Κύριον της σωτηρίας, τον Χριστόν Ιησούν. Δια τούτο η Εκκλησία είναι η πλέον εξαιρετική και ανεπανάληπτος οντότης εις όλους τους κόσμους. Κατά ένα θείον και θαυμαστώς μυστικόν τρόπον αύτη είναι ο Θεάνθρωπος Χριστός εν όλω τω πληρώματι όλων των θεανθρωπίνων ιδιωμάτων και τελειοτήτων Του. Δια τούτο η Εκκλησία είναι το μυστήριον των μυστηρίων, τα άγια των αγίων, το ευαγγέλιον των ευαγγελίων:  Όλη μυστήριον, Όλη αγιότης, Όλη ευαγγέλιον. Η Εκκλησία αποτελεί «το μυστήριον το αποκεκρυμμένον από των αιώνων και από των γενεών», το οποίον «νυνί εφανερώθη τοις αγίοις Αυτού». Ήτο αποκεκρυμμένη υπό του Θεού λόγω του σκότους των αμαρτιών μας και του θανάτου, και τώρα εφανερώθη υπό του Χριστού «τοις αγίοις Αυτού». «Τα άγια τοις αγίοις». Και αυτό συμβαίνει πάντοτε…

Συνεχίζεται.  

Μ. Αντώνιος : Πώς όμως, ενώ χλευάζετε το σταυρό, δεν θαυμάζετε και την ανάσταση;

Επισκέφθηκαν τον Αββά Αντώνιο κάποιοι που θεωρούνταν από τους Έλληνες σοφοί. Αυτοί απαιτούσαν να συζητήσουν για τη χριστιανική πίστη. Επιχειρούσαν να διατυπώσουν ειρωνικούς συλλογισμούς για τον Σταυρό του Χριστού. Αφού σιώπησε για λίγο ο Άγιος και «οικτήρας την άγνοιά των», είπε: -Τι είναι καλύτερο, να ομολογεί κάποιος τον σταυρό, ή να αποδίδει μοιχείες και διαφθορές παιδιών στους λεγόμενους θεούς σας; Ο Σταυρός που πιστεύουμε εμείς είναι τεκμήριο ανδρείας και γνώρισμα καταφρόνησης του θανάτου, ενώ τα δικά σας είναι πάθη αισχρότητας. Και συνέχισε: -Τι είναι καλύτερο, να υπομένει κάποιος εκούσια σταυρό και να μη φοβάται τον επερχόμενο θάνατο, ή να διηγείται μύθους περί πλανών του Όσιρη και της Ίσιδας, των μηχανορραφιών του Τυφώνος, της φυγής του Κρόνου, της βρώσεως τέκνων και πατροκτονιών; Και κατέληξε: -Πώς όμως, ενώ χλευάζετε το σταυρό, δεν θαυμάζετε και την ανάσταση; Διότι αυτοί που μίλησαν για το σταυρό, έγραψαν και για την ανάσταση!

Μέγας Βασίλειος, Το λιοντάρι του Χριστού

Ένα ντοκιμαντέρ από τη σειρά «Δεν είσαι μόνος», για τη ζωή, τις ιδέες και το κοινωνικό έργο του Μ. Βασιλείου, τα γυρίσματα του οποίου έγιναν στην Ελλάδα, την Τουρκία, την Ιταλία και τη Συρία.

Ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή, τις ιδέες και το κοινωνικό έργο του Μ. Βασιλείου, τα γυρίσματα του οποίου έγιναν στην Ελλάδα, την Τουρκία, την Ιταλία και τη Συρία. 

"ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ"

Ο Βασίλειος γεννήθηκε το 330μ.Χ στην Καισάρεια της Καππαδοκίας. Σπούδασε φιλοσοφία, ιατρική, μαθηματικά και ρητορική στην Αθήνα.

Πολέμησε τις αιρέσεις και αντιτάχθηκε στις αυθαιρεσίες της εξουσίας. Το 367-368 έπληξε την περιοχή της Καισάρειας λιμός. Ο Βασίλειος πούλησε την τεράστια οικογενειακή του περιουσία, στηλίτευε τους μαυραγορίτες, οργάνωνε λαϊκά συσσίτια και μερίμνησε για τα παιδιά όχι μόνο των χριστιανών αλλά και των εβραίων και των ειδωλολατρών, χωρίς καμία διάκριση. 

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ, Η ΔΕ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ

+ π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης

 Εντός των πλαισίων του δοξασμού τούτου των αποστόλων και προφητών εταύτισε η αρχαία εκκλησία τον Χριστόν με τον Μεγάλης Βουλής Άγγελον και την Σοφίαν του Θεού, δια του Οποίου έκτισε ο Θεός τον κόσμον, εδόξασε τους φίλους Του τους προφήτας και μέσω αυτών οδήγησε τον περιούσιον λαόν του εις την ενσάρκωσιν αυτού τούτου του Κυρίου της δόξης εκ της Θεοτόκου ίνα καταργήση το κράτος του Θανάτου επί των μελών της Εκκλησίας της Παλαιάς Διαθήκης (Ματθ. 16:18). Παρ' ότι εδοξάσθησαν, ο "Αβραάμ απέθανεν και οι προφήται" (Ιων. 8:53). "...εάν τις τον εμόν λόγον τηρήση, θάνατον ου μη θεωρήση εις τον αιώνα" (Ιων. 8:53). Δια τούτο υπάρχει η πρώτη ανάστασις της ψυχής (Αποκ. 20:5) και η δευτέρα ανάστασις του σώματος (Αποκ. 20:6), όπως επίσης υπάρχει πρώτος θάνατος της ψυχής (1 Τιμ. 5:6; Αποκ. 20:14) και ο δεύτερος Θάνατος του σώματος (Αποκ. 20:14).

Ακόμη και οι υπό Οικουμενικών Συνόδων δικασθέντες αιρετικοί Αρειανοί και Ευνομιανοί εδέχοντο την ταύτισιν αυτήν του Χριστού με τον Κύριον της δόξης και Μεγάλης Βουλής Άγγελον της Παλαιάς Διαθήκης ως ουσιαστικόν μέρος της αποστολικής παραδόσεως. Αλλά λόγω κοινών φιλοσοφικών αρχών, τας οποίας εκληρονόμησαν αυτοί και οι Νεστωριανοί από τον Παύλον Σαμοσατέα, που περιέγραψα αλλού, οι Αρειανοί ισχυρίζοντο ότι ο Άγγελος και Κύριος της δόξης είναι το πρώτον εκ του μη όντος δημιούγημα της βουλής του Θεού πρό του χρόνου και των αιώνων και ως εκ τούτου ουχί συναείδιος και ομοούσιος τω Θεώ.

        Συνεχίζεται.