Ἀπολυτίκιον Ἁγίων Δώδεκα Ἀποστόλων

 

Τη Λ΄ (30η) Ιουνίου, η Σύναξις των Αγίων ενδόξων και πανευφήμων ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ των ΔΩΔΕΚΑ, και δήλωσις που και πως έκαστος αυτών εκήρυξε και ετελειώθη.

Τω Λόγω Κυρίου οι ουρανοί εστερεώθησαν, και τω Πνεύματι του στόματος αυτού πάσα η δύναμις αυτών (Ψαλμ. λβ:6). Ταύτα ο μακαριώτατος Δαβίδ, υπό του Αγίου Πνεύματος ενηχούμενος, τρανώς εδογμάτισεν. Λέγων δηλαδή ότι η Αγία Τριάς είναι των όλων δημιουργός. Αύτη είναι η προάναρχος αρχή, η εν τρισί προσώποις μία θεότης, η πάντων βασιλεύουσα, η οποία εφιλοξενήθη επί της γης εις την δρυν του Μαμβρή υπό του προπάτορος Αβραάμ, χωρίς να αφήση τα ουράνια· προεμήνυε δε με την φιλοξενίαν ταύτην την δια σαρκός του Θεού Λόγου επιφάνειαν, και τους σήμερον εορταζομένους Αγίους Αποστόλους, επειδή είπεν εις τον Αβραάμ· «Και ευλογηθήσονται εν τω σπέρματί σου πάντα τα έθνη της γης» (Γεν. κβ: 18) και πάλιν· «Και βασιλείς εκ σου εξελεύσονται» (Γεν. ιζ: 6).

ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ – ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΣΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ; -- Του θεολόγου Νικολάου Πανταζή

Η φρικτότερη πλάνη του Εωσφόρου είναι να νομίζει κανείς ότι βρίσκεται μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, αλλά να είναι εκτός αυτής και μέλος άλλης «εκκλησίας», διά της κοινωνίας του όμως με αιρετικούς ποιμένες, να οδηγείται στην απώλεια της σωτηρίας του. Φρικτό και ανατριχιαστικό αυτό!

Ομολογώ, ένα από τα συγκλονιστικότερα Αγιοπατερικά χωρία που έχω διαβάσει στους Αγίους Πατέρες, είναι αυτό του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου:

“Το μνημόσυνο του αιρετικού επισκόπου είναι μόλυνση της Πίστεως!  Άλλοι έγιναν αιρετικοί και χάθηκαν, άλλοι παρέμειναν oρθόδοξοι και χάθηκαν γιατί είχαν εκκλησιαστική επικοινωνία με αιρετικούς.”  (Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης 759 – 826).

Αλήθεια, πώς γίνεται να παραμένει κανείς Ορθόδοξος και όμως να χάνεται; Ακόμη χειρότερο από αυτό είναι όχι μόνο να διατηρεί κάποιος εκκλησιαστική κοινωνία με αιρετικούς, αλλά να οδηγεί και άλλες ψυχές σε αυτήν την κολάσιμη κοινωνία με αιρετικούς, εν ονόματι μάλιστα μίας αντιπατερικής, ανεπίτρεπτης, υπερπαρατεταμένης και άκαιρης οικονομίας.

Είναι φοβερή πλάνη να ομολογεί ένας Ορθόδοξος πιστός την Αλήθεια, να απομακρύνεται/αποτειχίζεται από τους αιρετικούς ποιμένες και παράλληλα να αναγνωρίζει και να διδάσκει την ύπαρξη του Αγίου Πνεύματος στους αιρετικούς οικουμενιστές, από τους οποίους πρωτίστως αποκόπηκε.

Θαῦμα: Ἀκόμη καί οἱ ἐκσυγχρονιστές ἀμφισβητοῦν Ἰσλάμ – Πολυπολιτισμικότητα!

 «Δέν χωρᾶμε πλέον – οἱ πολῖτες αἰσθάνονται ἀπειλούμενοι – οἱ μετανάστες πού ἔρχονται κατά ὀρδές δέν σέβονται τούς νόμους τῆς χώρας ὑποδοχῆς»

ΟΠΟΙΟΣ στό πρόσφατο παρελθόν τολμοῦσε νά ἐκφράσει ἀμφιβολίες ἤ ἐπιφυλάξεις γιά τήν ὀρθότητα τῆς ἰδεολογικῆς θεωρίας τῆς Δύσεως γιά τήν πολυπολιτισμικότητα ἐθεωρεῖτο «ἀκροδεξιός». Ὅποιος διεμαρτύρετο μέ τήν φράση «δέν χωρᾶμε πλέον, δέν ἀντέχουμε ἄλλους μετανάστες» ἀπεκαλεῖτο «φασίστας» καί ὀπαδός τῆς «Χρυσῆς Αὐγῆς». Ὅποιος ἐξέφραζε τόν ἐλάχιστο προβληματισμό του γιά τήν συμβατότητα τῶν κανόνων τοῦ Ἰσλάμ μέ τίς σύγχρονες δυτικές κοινωνίες καί ἀπαιτοῦσε ἀπό τούς μετανάστες πού ἐγκαθίσταντο στήν χώρα του νά σέβονται καί νά τηροῦν τούς νόμους καί τούς κανόνες αὐτῆς, ἐθεωρεῖτο «ὐπερδεξιός» καί «ὐπερσυντηρητικός». Τό μέτωπο τῶν ἐκσυγχρονιστῶν τόν κατακεραύνωνε. Καί ὅμως! Ἔφθασε ἡ μέρα πού ἕνα ἐπιφανές στέλεχος τοῦ ἐκσυγχρονιστικοῦ προοδευτικοῦ ρεύματος στήν Ἑλλάδα, τό ὁποῖο φλερτάρει νά μετάσχει στήν κυβέρνηση τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη καιρό τώρα, τά παρεδέχθη ὅλα αὐτά! Καί τήν ἀδυναμία τοῦ Ἰσλάμ νά ἐνσωματωθεῖ στίς δομές τῆς Δύσεως καί τόν προβληματικό χαρακτῆρα τῆς πολυπολιτισμικότητος καί τήν ἀναγκαιότητα σεβασμοῦ τοῦ νόμων. Ἀναφερόμεθα στήν κυρία Ἄννα Διαμαντοπούλου. Ἡ ὁποία μιλώντας προσφάτως στήν ἐξαιρετική ἐκπομπή «Κεραία» τῆς ΕΡΤ μέ τήν Ρέα Βιτάλη (ἀρχισυνταξία Μαργαρίτα Πουρνάρα) εἶπε ἀλήθειες γιά τίς ὁποῖες κάποτε στήν Ἑλλάδα τό σύστημα κατήγγειλε τήν «Χρυσή Αὐγή» ὡς ρατσιστικό κόμμα.

ΛΟΓΟΣ Δ΄ ΕΓΚΩΜΙΑΣΤΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟΝ ΠΑΥΛΟΝ -- Του εν Αγίοις Πατρός ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Τί τέλος πάντων εἶναι ὁ ἄνθρωπος καί πόση εἶναι ἡ εὐγένεια τῆς δικῆς μας φύσης καί πόσο ἱκανό στήν ἀρετή εἶναι αὐτό τό ὄν, μᾶς τό ἔδειξε περισσότερο ἀπ᾿ ὅλους τούς ἀνθρώπους ὁ Παῦλος. Καί τώρα σηκώνεται, ἀπό ἐκεῖ πού ἔχει φθάσει, καί μέ καθαρή φωνή πρός ὅλους ἐκείνους πού κατηγοροῦν τή φύση μας ἀπολογεῖται γιά χάρη τοῦ Κυρίου, προτρέπει γιά ἀρετή, κλείνει τά ἀναίσχυντα στόματα τῶν βλάσφημων καί ἀποδεικνύει ὅτι δέν εἶναι μεγάλη ἡ διαφορά ἀνάμεσα στούς ἀγγέλους καί στούς ἀνθρώπους, ἄν θέλουμε νά προσέχουμε τόν ἑαυτό μας. Γιατί χωρίς νά ἔχει ἄλλη φύση, οὔτε νά ἔχει λάβει ἄλλη ψυχή, οὔτε νά κατοίκησε σ᾿ ἄλλο κόσμο, ἀλλά ἄν καί ἀνατράφηκε στήν ἴδια γῆ καί τόπο καί μέ τούς ἴδιους νόμους καί συνήθειες, ξεπέρασε ὅλους τούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν ἀπό τότε πού ἔγιναν οἱ ἄνθρωποι. Ποῦ εἶναι λοιπόν ἐκεῖνοι πού λέγουν, ὅτι εἶναι δύσκολο πράγμα ἡ ἀρετή καί εὔκολο ἡ κακία; Γιατί ὁ Παῦλος τούς ἀντικρούει λέγοντας· «Οἱ θλίψεις μας πού γρήγορα περνοῦν, προετοιμάζουν σ᾿ ἐμᾶς σέ ὑπερβολικά μεγάλο βαθμό αἰώνιο βάρος δόξας» (Β´ Κορ. 4, 17).

ΙΩΝ ΚΑΙ ΤΖΩΝ: ΔΥΟ ΔΗΜΑΡΧΟΙ. ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ -- τοῦ Ἰωάννου Μηλιώνη, ἐκπαιδευτικοῦ, μέλους τῆς Π.Ε.Γ.

Στό περασμένο φύλλο προσπαθήσαμε νά σκιαγραφήσουμε τά σχετικά μέ τήν γένεση τοῦ ἀρχαιολατρικοῦ (νεοπαγανι­στι­κοῦ) φαινομένου στή χώρα μας, μέ τήν σύσταση, στά μέσα του 1984, τοῦ σωματείου «ΟΛΥΜΠΟΣ – ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ», πού εἶχε ὡς στόχο του τήν ἀνέγερση τῆς «Ἀρχαίας Πόλης στόν Ὄλυμπο». Τό σωματεῖο, ὅπως εἴδαμε, εἶχε συγκεντρώσει ὡς ἱδρυτικά μέλη διάφορα πρόσωπα, ἐπώ­νυμα καί μή -Ἀκαδη­μαϊ­κούς, Μεγαλοδημοσιογράφους, Ἐπιχει­ρη­μα­τίες, Καλ­λι­τέ­χνες-, μεταξύ τῶν ὁποίων ὁ Ἀκαδημαϊκός Φαίδων Κυδωνιάτης κ.ἄ. Αὐτή ἦταν ἡ πρώτη προσπάθεια ἐμφάνισης τοῦ ἀρχαιολα­τρικοῦ φαινόμενου τό ὁποῖο ξέσπασε πλέον μαζικά μετά δυό δεκαετίες.

Το εν Ελλάδι, σύνδρομο της Στοκχόλμης. -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Η κατά κεφαλήν καλλιέργεια του μέσου Έλληνα, πέραν της επιτηδευμένης ή  αριστερίζουσας κατά κανόνα στρατευμένης ψευδεπίγραφης κουλτούρας, καθίσταται ιδιαίτατα χαμηλή, τούτο δε, αποδεικνύεται, εκ των ών ούκ άνευ, από το πώς διαμορφώνεται εν ριπή οφθαλμού η κοινή γνώμη, υπό της τηλοψίας.

Ένας ολοσχερώς αλλοτριωμένος λαός, ο οποίος μετά από 10 χρόνια επαχθή μνημόνια και δύο έτη υγειονομική δικτατορία με ό,τι τούτο συνεπάγεται δια την άσκηση των θεμελιωδών ατομικών του δικαιωμάτων του, τόσο ως προς την οικονομική ευημερία όσο και την εν γένει ελευθερία του, παρά ταύτα, αφενός ψηφίζει αλόγιστα τους πολιτικούς τους βιαστές κατ’ εξακολούθηση, και εξ ετέρου αποχαυνώνονται μυωπικά στα τηλεοπτικά παίγνια των καναλιών τα οποία συνιστούν το τρισμέγιστο απείκασμα παρακμής και απλώς αντικατοπτρίζουν εύγλωττα την αποσύνθεση του Ελληνόφωνου αυτού λαού.

Λόγος Γ΄ Εγκωμιαστικός του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου εις τους κορυφαίους Αποστόλους Πέτρον και Παύλον.

Οὐρανoῦ καὶ γῆς ἅμιλλαν ὁρῶ διὰ τὴν παροῦσαν πανήγυριν τῆς μνήμης τῶν ἀπoστόλων, τῶν μὲν ἐπουρανίων δυνάμεων εὐφημουσῶν ἐντίμοις φωναῖς τοῦ πόνου αὐτῶν τὸ διδασκάλιον, ὡς δι’ αὐτῶν γνωρισθὲν αὐτοῖς τὸ τῆς οἰκονομίας μυστήριον, καθὼς ὁ Παῦλος βοᾷ, Ἵνα γνωρισθῇ νῦν ταῖς ἀρχαῖς καὶ ταῖς ἐξουσίαις ἐν τοῖς ἐπουρανίοις διὰ τῆς Ἐκκλησίας ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ Θεοῦ· τῶν δὲ ἐπὶ γῆς ἀνθρώπων ἐκβιαζομένων ἀξίαν εὐφημίαν διὰ τῆς τιμῆς πρὸς τοὺς κορυφαίους δεῖξαι, ὡς δι’ αὐτῶν εἰς σωτηρίαν ἐπανελθόντων. Τί γὰρ Πέτρου μεῖζον; τί δὲ Παύλου ἴσον; οἵτινες τῷ ἔργῳ καὶ τῷ λόγῳ πᾶσαν τὴν ἐν οὐρανοῖς καὶ ἐπὶ γῆς κτίσιν ἐνίκησαν· οἱ τῷ πηλῷ τοῦ σώματος συμπεπλεγμένοι, καὶ ἀμείνους ἀγγέλων εὑρεθέντες. Τί οὖν ἐροῦμεν πρὸς τοὺς διδασκάλους τῆς ἄνω καὶ τῆς κάτω κτίσεως; Οὐχ εὑρίσκω γὰρ λόγον ἐπάξιον ἐγκωμιάσαι τοὺς ἐγκωμιάσαντας τὸ γένος ἡμῶν, τοὺς τὴν ἅπασαν γῆν καὶ θάλασσαν περιελθόντας, καὶ τὰς ῥίζας τῶν ἁμαρτημάτων ἀνασπάσαντας, καὶ τὰ σπέρματα τῆς εὐσεβείας καταβαλόντας ἐν ταῖς καρδίαις τῶν ἀπειθούντων ἀνθρώπων.

ΛΟΓΟΣ Β΄ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ ΠΕΤΡΟΝ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΝ

«Και εποίησεν ο Θεός τους δύο φωστήρας τους μεγάλους, τον φωστήρα τον μέγαν εις αρχάς της ημέρας, και τον φωστήρα τον ελάσσω εις αρχάς της νυκτός» (Γεν. κεφ. α΄).                                                                                         

Επάνω εκεί εις τα ύψη των ουρανών, ω ορθόδοξοι πανηγυρισταί, δεν βλέπω να προέρχεται αλλαχόθεν η εξαστράπτουσα ωραιότης, το κάλλος και η ωραιότης του στερεώματος, παρά από τους δύο μεγάλους πλανήτας, τον παντέφορον ήλιον, και την λαμπροτάτην σελήνην· διότι μόνοι διωρίσθησαν από τον μέγαν Θεόν, ο ένας να καταυγάζη με τας χρυσολαμπροπολυφώτους ακτίνας του τον σύμπαντα κόσμον εις τον καιρόν της ημέρας, και ο άλλος να λαμπαδοφεγγή με τας αργυροχρυσοσυνθέτους λάμψεις του όλην την οικουμένην εις τον καιρόν της νυκτός· ο είς να εξυπνά τους ανθρώπους από τον θάνατον του ύπνου εις την αναζώωσιν και εργασίαν της ζωής των, και ο έτερος να τους αναπαύη από τον μόχθον του καύματος, εις την δροσεράν ανάπαυσιν της στρωμνής των· εκείθεν να μεταδίδωσι το φως επί τους άλλους πλανήτας, δια να στολίζωσι την κυκλικήν σφαίραν του ουρανού, και εξ αυτών να καταβαίνη εις την γην λαμπροτάτη η φαιδρά του φωτός των ηδονή· «και εποίησεν ο Θεός τους δύο φωστήρας τους μεγάλους».

Peter and Paul, the Holy Apostles

The divinely-blessed Peter was from Bethsaida of Galilee. He was the son of Jonas and the brother of Andrew the First-called. He was a fisherman by trade, unlearned and poor, and was called Simon; later he was renamed Peter by the Lord Jesus Christ Himself, Who looked at him and said, "Thou art Simon the son of Jonas; thou shalt be called Cephas (which is by interpretation, Peter)" (John 1:42). On being raised by the Lord to the dignity of an Apostle and becoming inseparable from Him as His zealous disciple, he followed Him from the beginning of His preaching of salvation up until the very Passion, when, in the court of Caiaphas the high priest, he denied Him thrice because of his fear of the Jews and of the danger at hand.