Τον Κύριον υμνείτε

O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 18  /  5  Αυγούστου 2014

Φλώρου, Λαύρου, Λέοντος Έρμου μαρτύρων.

Ἦταν δίδυμα ἀδέλφια καὶ ἦταν ἄρρηκτα ἑνωμένοι διὰ τῆς θερμῆς πίστεως καὶ ἀγάπης ποὺ εἶχαν πρὸς τὸ Χριστό. Κατάγονταν ἀπὸ τὸ Βυζάντιο καὶ εἶχαν διδαχθεῖ τὸν χριστιανισμὸ καὶ τὴν τέχνη τοῦ λιθοξόου ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πρόκλο (καὶ ὄχι Πάτροκλο, ὅπως λανθασμένα γράφεται ἀπὸ ὁρισμένους Συναξαριστές, καὶ ποὺ ἡ μνήμη του ἔτσι λανθασμένα ἐπαναλαμβάνεται καὶ τὴν 21^ηἸανουαρίου) καὶ Μάξιμο, οἱ ὁποῖοι ὑπέστησαν καὶ μαρτυρικὸ θάνατο γιὰ τὸν Χριστό.

Μετὰ τὸν θάνατο τῶν διδασκάλων τους, ὁ Φλῶρος καὶ ὁ Λαῦρος ἀναχώρησαν στὴν Ἰλλυρία καὶ διάλεξαν σὰν τόπο διαμονῆς τους τὴν πόλη Οὐλπιανά. Στὴν πόλη αὐτὴ ἐργάζονταν τὴν τέχνη τους, ἀλλὰ συγχρόνως μέσῳ αὐτῆς προσπαθοῦσαν γιὰ τὴν ἐξάπλωση τοῦ Εὐαγγελίου.

Ἐκεῖ ὑπῆρχε καὶ κάποιος ἱερέας εἰδώλων, ὀνομαζόμενος Μερέντιος. Ὁ γιὸς αὐτοῦ Ἀθανάσιος ἀπὸ τὸ ἕνα του μάτι ἔπαθε τύφλωση, ποὺ ἀπὸ τὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη δὲ βρῆκε θεραπεία. Τότε πλησίασε τοὺς δυὸ τεχνῖτες ἀδελφούς, οἱ ὁποῖοι μὲ τὴν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ θεράπευσαν τὸ μάτι τοῦ γιοῦ τοῦ εἰδωλολάτρη ἱερέα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πιστέψουν καὶ οἱ δύο στὸν Χριστό. Αὐτὸ μόλις τὸ ἔμαθε ὁ ἔπαρχος Λύκων, συνέλαβε τοὺς δύο ἀδελφοὺς καί, ἀφοῦ τοὺς βασάνισε φρικτά, τοὺς ἔριξε μέσα σὲ ἕνα πηγάδι, ὅπου καὶ παρέδωσαν τὸ πνεῦμα τους.
Ἔτσι, οἱ δυὸ τεχνῖτες ἀδελφοὶ μπῆκαν στὴν αἰώνια πόλη, «ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός». Τῆς ὁποίας, δηλαδή, τεχνίτης καὶ κτίστης εἶναι αὐτὸς ὁ Θεός.

Ο Καθ. του Παν. Αθηνών Κ. Μουρατίδης :

Το μέγεθος της θανασίμου απειλής δια την φυλετικήν και εθνικήν ενότητα και ανεξαρτησίαν του Ελληνικού Έθνους δια μέσου των αιώνων εκ του Παπισμού γνωρίζουν και οι άκρω δακτύλω αψόμενοι της Ιστορίας. Τοιαύτην δε φρίκην προεκάλει εις τας συνειδήσεις των Ορθοδόξων Ελλήνων του Βυζαντίου και η σκέψις ακόμη της υποταγής εις τον Παπισμόν, λόγω των διαπραχθεισών υπ΄ αυτού φρικαλεοτήτων εις τον χώρον της Ορθοδοξίας (σταυροφορίαι κλπ.) ούτως, ώστε ο κατά την άλωσιν της Βασιλευούσης Πρωθυπουργός αυτής μέγας δουξ Λουκάς Νοταράς, ευρεθείς προ τραγικού διλήμματος, να διακηρύξη ότι προτιμά και αυτό το σύμβολον της βαρβαρότητος και της απιστίας, το τουρκικόν δηλαδή φακιόλιον, της λατινικής καλύπτρας, εν η συμβολίζεται η μεγάλη έκπτωσις και νοθεία της εν Χριστώ αποκαλυφθείσης Αληθείας! «Κρειττότερον εστι ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν Λατινικήν». Ασφαλώς δε θα έφθανε τα όρια του αδιανοήτου ό,τι απέρριψαν μετ΄ αγανακτήσεως οι προπάτορές μας του Βυζαντίου και μάλιστα υπό τραγικάς δι΄ αυτούς συνθήκας, να προσφέρη σήμερον ελευθέρως η ελευθέρα Ελλάς και μάλιστα προς ένα καταρρέοντα Παπισμόν.

Στροφή, στον Αναστάντα Χριστό.

Ο άνθρωπος είναι, πολλές φορές, δέσμιος των παθών και των αδυναμιών του. Και στην πορεία της ζωής του αντιμετωπίζει την απελπισία, τα αδιέξοδα στα σοβαρά και καταθλιπτικά προβλήματά του και, κυρίως, εκείνα που έχουν σχέση με τον πνευματικό του αγώνα για τον καταρτισμό του. Πολλές φορές, δεν ημπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό του νικημένου και τότε νιώθει ολομόναχος και χωρίς στήριγμα στις προσπάθειές του. Όμως, ο θριαμβευτής Ιησούς μάς δίδει μια άλλη διάσταση και μάς βεβαιώνει ότι υπάρχει λύση στα προβλήματά μας, αφού Εκείνος μπορεί να νικήσει, ως νικητής, κάθε αντίθετο και αντιδραστικό, κάθε δύσκολο και ανθρωπίνως ακατόρθωτο. Στροφή, λοιπόν, στον Αναστάντα Χριστό. Να επανέλθουμε στο δρόμο που μάς καλεί ο Αναστημένος Χριστός.

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΛ. ΚΑΛΟΜΟΙΡΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ"

Θεσσαλονίκη, Πάσχα 1972

Κύριε Διευθυντά, Χριστός Ανέστη!

Εις την απάντησίν σας προς τον Μοναχόν Θεόκλητον Διονυσιάτην διαπράττετε κι εσείς το υπό πολλών διαπραττόμενων σφάλμα να διαχωρίσητε, ως δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα, την αίρεσιν του Οικουμενισμού και την καινοτομίαν του νέου εορτολογίου.

Διά τον μελετητήν της προσφάτου Ιστορίας ο διαχωρισμός αυτός είναι εντελώς τεχνητός και απαράδεκτος, η δε εμμονή των οψίμων κατά του Οικουμενισμού Νεοημερολογιτών αγωνιστών εις τον διαχωρισμόν αυτών, περά τα όσα έχουν γραφεί επί του θέματος, δίδει την εντύπωσιν εσκεμμένης παραποιήσεως της αληθείας και ελλείψεως καλής πίστεως.

Διατί έγινε η αλλαγή του εορτολογίου το 1924;