Οικουμενισμός= τό μυστήριο της ανομίας (8) μέρος

Διαφάνεια ή ψευδαίσθηση; -- Του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη, Καθ. Παν. Αθηνών

Η διαφάνεια της χριστιανικής μας συνειδήσεως, σαν στόχος της πνευματικής μας ζωής, αποκτάται, όπως γνωρίζουμε, με την εργασία της νήψεως και της εγρηγόρσεως.

Ίσως, θα έλεγε κανείς, ότι η διαφάνεια αυτή είναι μια αδιάλειπτη νηπτική λειτουργία και ποτέ μια ποιότητα πνευματικής ζωής σε σταθερή και αναλλοίωτη εικόνα αυτοσυνειδησίας. Διαφάνεια και νήψη, σαν όροι πνευματικής ζωής, δεν διαφέρουν ουσιαστικά. Κι οι δυο όροι δηλώνουν μια προσπάθεια πνευματικής διαύγειας. Ίσως η μόνη διαφορά να βρίσκεται στο γεγονός ότι εμείς τείνουμε να εννοούμε τη διαφάνεια σαν καρπό της νήψεως. Σ’ αυτή την περίπτωση η νήψη είναι η οδός που μας οδηγεί στο φωτεινό χώρο της πνευματικής ζωής που λέγεται διαφάνεια της χριστιανικής μας συνειδήσεως! Αυτό πάλι σημαίνει ότι, αν η νήψη δεν είναι αυθεντική, δεν φθάνουμε ποτέ στην αυθεντική διαφάνεια της χριστιανικής μας συνειδήσεως. Αν δεν γνωρίζουμε να νήφουμε αυθεντικά, η αυτοσυνειδησία μας δεν είναι διαφανής «εν Χριστώ Ιησού», αλλά μια ψευδαίσθηση που συντηρεί απλώς ένα χριστιανικό προσωπείο!

ΚΑΝΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΒΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Τη Γ΄ (3η) Μαϊου, μνήμη των Αγίων ενδόξων Μαρτύρων ΤΙΜΟΘΕΟΥ και ΜΑΥΡΑΣ.

O Συναξαριστής της ημέρας.
Παρασκευή, 3  Μαϊου 2019                                                                                                 

Τιμόθεος και Μαύρα το αγιώτατον ζεύγος, η ξυνωρίς των Μαρτύρων η ένθεος, κατήγοντο εκ της Θηβαϊδος της Αιγύπτου, ήθλησαν δε επί της βασιλείας Διοκλητιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπδ΄ -  τε΄  (284 – 305) και Αρριανού ηγεμονεύοντος της εν Αιγύπτω Θηβαϊδος. Τούτων των πανενδόξων Αγίων Μαρτύρων το υπέρ του αληθινού Θεού και Κυρίου ημών Ιησού Χριστού πανευφρόσυνον Μαρτύριον παραθέτομεν σήμερον εις την αγάπην σας.

Η άλλη διάστασις -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Από την αρχή του Χριστιανισμού, όπως το δείχνει η Καινή Διαθήκη και μάλιστα οι επιστολές του αποστόλου Παύλου, η θεολογία αποτελεί τη ρίζα και το θεμέλιο της πράξεως. Διαφορετικά, η θεολογία εκφυλίζεται σ΄ ένα στεγνό και άχρηστο σύστημα ιδεών, ενώ η πράξη χάνει το βάθος και την ουσία της, καταντά τύπος και, όχι σπάνια, αιρετικός ακτιβισμός. Μ΄ αυτή την προοπτική είναι χρήσιμο και αναγκαίο τις μέρες αυτές, που γιορτάζουμε την Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, να σκύψουμε στη θεολογία αυτής της κατεξοχήν θεολογικής γιορτής. Το «θαυμαστόν και μέγα» τούτο γεγονός σηματοδοτεί το τέλος της επίγειας δράσεως του Ιησού και συγχρόνως συνοψίζει τη θεολογία όλων των γεγονότων της θείας οικονομίας.

Σαν σήμερα τα στρατεύματά μας απελευθέρωσαν τη Σμύρνη (1919)

Η ευλογία της σημαίας μας από τον μητροπολίτη Χρυσόστομο

Από τον Ελευθέριο Σκιαδά

Στις 2 Μαΐου 1919 η προκυμαία της Σμύρνης ήταν γεμάτη από έξαλλο πλήθος. Ολοι κρατούσαν μικρές γαλανόλευκες σημαίες και καλάθια με λουλούδια. Εκλαιγαν από τη συγκίνηση. Ολα τα σπίτια ήταν στολισμένα με σημαίες, άνθη και τάπητες. Στο λιμάνι έφτασαν τα θωρηκτά «Αβέρωφ», «Λήμνος» και «Κιλκίς». Λίγο πριν από τις οκτώ το πρωί, κοντά στο επιβλητικό κτίριο της Λέσχης των Κυνηγών, αποβιβαζόταν στην προκυμαία πρώτο το 4ο Πεζικό Σύνταγμα. Κάτω από βροχή λουλουδιών βάδιζε προς την πόλη. Ο μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος, φορώντας την αρχιερατική ενδυμασία, ευλογούσε τη σημαία που προπορευόταν και τους αποβιβαζόμενους. Η Ελλάδα, με την απόβαση του Στρατού της στη Σμύρνη, διεκδικούσε την επάνοδο του Μικρασιατικού Ελληνισμού στους κόλπους της.

ΠΩΣ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΩΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ. Ἀπό τόν Α´ Ἠθικόν Λόγον τοῦ Ἁγ. Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου:

«Ἀφοῦ ὅμως ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἐσαρκώθηκε μιά φορά ἀπό την Παρθένον και γεννήθηκε σωματικῶς ἀπό Αὐτήν ἀνεκφράστως καί ὑπέρ λόγον, δέν μπορεῖ Αὐτός νά σαρκωθῆ ἤ νά γεννηθῆ σωματικῶς καί πάλι ἀπό τόν καθένα μας, τί κάνει; Ἀπό ἐκείνη τήν ἄχραντη σάρκα Του, τήν ὁποία προσέλαβε ἀπό τίς ἁγνές λαγόνες τῆς πανάχραντης καί Θεοτόκου Μαρίας, διά τῆς ὁποίας γεννήθηκε σωματικῶς, ἀπό αὐτήν τήν σάρκα μᾶς μεταδίδει γιά βρώση. Καί τρώγοντάς την, ἔχουμε μέσα μας ὅλον τόν ἐνσαρκωμένον Θεό καί Κύριό μας Ἰησοῦν τόν Χριστόν, αὐτόν τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ καί υἱόν τῆς παρθένου και πανάμωμης Μαρίας, τόν καθισμένον δεξιά τοῦ Θεοῦ και Πατρός, ὁ καθένας ἀπό μᾶς τούς πιστούς τρώγοντας αὐτήν τήν σάρκα Του, τόν ἔχομε μέσα μας, κατά τό λεγόμενον ἀπό τόν ἴδιον: “Ἐκεῖνος, πού τρώγει τήν σάρκα μου καί πίνει τό αἷμα μου μένει μέσα μου κι ἐγώ μέσα σ᾽ αὐτόν” (Ἰωαν. ΣΤ´ 56). Μέγας εἶσαι Κύριε καί θαυμαστά τά ἔργα σου»