Κατά τον 5ον αιώνα, την εποχήν του Αγίου Μάρκου του Ασκητού, ανεκινούντο υπό των πάντοτε ανησύχων ψυχών θέματα, ως προς την αιτίαν της υπάρξεως των ηθικών και φυσικών κακών. Η αρχαιότης «έλυσε» το πρόβλημα δια της αποδοχής της ειμαρμένης, εις ην υπετάσσοντο τα πάντα, ακόμη και αυτοί οι Θεοί, κατά τους Στωϊκούς. Εις τον Χριστιανισμόν όμως, το πρόβλημα τούτο ελύθη τελεσιδίκως υπό της Εκκλησίας. Η διδασκαλία του Κυρίου και των Αποστόλων και η πνευματική παράδοσις βεβαιούν αυθεντικώς πλέον, ότι τα πάντα τελούν υπό την κατεύθυνσιν του Θεού, είτε ευδοκία είτε παραχωρήσει, κατά το υπό των Θεολόγων Πατέρων καλούμενον προηγούμενον και επόμενον θέλημα του Θεού. Η αποδοχή της διδασκαλίας αυτής, προϋποθέτει, βεβαίως, πίστιν εις τον Θεόν. Άλλως το πρόβλημα μεταφέρεται εις την περιοχήν της φιλοσοφίας, ως θέμα θεοδικίας. Αλλά τα πιστά μέλη της Εκκλησίας ποικίλουν κατά τον βαθμόν πίστεως. Άλλα πιστεύουν απολύτως εις την Θ. Πρόνοιαν, άλλα αμφιβάλλουν και άλλα απιστούν, ως προς τα αίτια των πειρασμών που υφιστάμεθα. Ο Άγιος Μάρκος, επόμενος τη πνευματική παραδόσει, δια της πραγματείας του αυτής, αποδεικνύει Γραφικώς, ότι οι συμβαίνοντες πειρασμοί οφείλονται εις την θείαν Δικαιοσύνην «εξ αναδοχής», ήτοι από τα καλά έργα, τας κακάς πράξεις και τους λογισμούς.
Οδηγός για την Φάτνη -- του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Καθηγητού ΑΠΘ
Δεν είναι τυχαία σύμπτωση. Είναι συνδυασμός ευλογημένος, προγραμματισμένος από τη θεία Πρόνοια και πραγματοποιούμενος από την Εκκλησία του Θεού. Αυτή θέσπισε λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, στις 20 Δεκεμβρίου, να τιμούμε τη μνήμη του αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου. Τοποθέτησε τον άγιο εκεί, στις παραμονές της μεγάλης γιορτής, ως ένα φως οδηγητικό, ένα πρότυπο και υπόδειγμα, που αποκαλύπτει στον πιστό το μυστικό, για την υποδοχή του ενανθρωπήσαντος Κυρίου και τον χειραγωγεί στην ουσιαστική συνάντηση μαζί του. Το μυστικό του αγίου Ιγνατίου είναι η φλογερή αγάπη του για τον Θεό. Πυρπολείται όλος από την αγάπη αυτή πραγματώνοντας έτσι τη σημασία του ονόματός του. Ιγνάτιος, από την λατινική λέξη ignis, που σημαίνει φωτιά. Φωτιά και λάβα ξεχύνεται η αγάπη του Ιγνατίου μέσα από τα διάφορα περιστατικά της ζωής του και μάλιστα τα τελευταία. Καθώς δέσμιος οδηγείται από την επισκοπική του έδρα, την Αντιόχεια, στην πρωτεύουσα Ρώμη, όπου πρόκειται να μαρτυρήσει, σαν ήλιος πνευματικός ολοκληρώνει την πορεία του από την ανατολή στη δύση.
Απολυτίκιον Αγίου Νικολάου
Άγγελος εν τω κόσμω αληθώς ανεδείχθης Νικόλαε Χριστού
Ιεράρχα και νυν αγγέλων χοροίς συνών την δε ημών προσφοράν δέξαι Άγιε· ταις
σαις γαρ αντιλήψεσι, προστρέχοντες αναβοώμεν:
Χαίρε ο τύπος της εγκρατείας
Χαίρε ο λύχνος της ευσεβείας
Χαίρε της Τριάδος η σάλπιγξ η εύηχος
Χαίρε της Αρείου μανίας ο έλεγχος
Χαίρε ύψος ταπεινώσεως και αγάπης θησαυρός
Χαίρε βοηθός ιλαρότητος και θαυμάτων ποταμός
Χαίρε ότι εδείχθης εκκλησίας λαμπρότης
Χαίρε ότι τυγχάνεις ιερέων φαιδρότης
Χαίρε πτωχών προστάτης θερμότατος
Χαίρε ημών λιμήν ακλυδωνέστατος
Χαίρε οξύς κυβερνήτης πλεόντων
Χαίρε ταχύς αρωγός των βοώντων
ΧΑΙΡΟΙΣ ΠΑΤΕΡ
ΝΙΚΟΛΑΕ
Τη ΣΤ΄ (6η) του Δεκεμβρίου μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΝΙΚΟΛΑΟΥ Αρχιεπισκόπου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού.
Νικόλαος ο της νίκης επώνυμος και εν Αγίοις θαυματουργός Πατήρ ημών εγεννήθη εις τα Πάταρα της Λυκίας, πότε ακριβώς δεν είναι γνωστόν, πάντως κατά το έτος τα΄ (300), επί της εποχής των ασεβών αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού ήτο Αρχιερεύς των Μυραίων, έφθασε δε και μέχρι των χρόνων του Μεγάλου Κωνσταντίνου και έλαβε μέρος εις την Αγίαν Α΄ Οικουμενικήν Σύνοδον την εν Νικαία συγκροτηθείσαν κατά το έτος τκε΄ (325), εκοιμήθη δε περί το έτος τλ΄ (330). Παρακολουθήσατε όμως μετά μεγάλης προσοχής τον κατά πλάτος Βίον αυτού, όπως συνέγραψεν αυτόν ο Όσιος Συμεών ο Μεταφραστής, ίνα πολλήν την ευφροσύνην λάβητε, διότι όντως ούτος είναι ηδύτατος και πανευφρόσυνος. Επιδέξιος είναι, αδελφοί μου Χριστιανοί, η χειρ των ζωγράφων και επιτηδεία εις το να μιμηθή την αλήθειαν και να παραστήση τα πράγματα όπως φαίνονται. Ικανώτερος όμως και επιτηδειότερος είναι ο λόγος και καθαρώτερον δύναται να περιγράψη το πράγμα από την του ζωγράφου εικονογραφίαν, διότι ο λόγος παρακινεί την ψυχήν προς αγαθοεργίαν και μίμησιν των καλών ανθρώπων περισσότερον από την εικονογραφίαν την άψυχον.
Νεοφύτου Μητροπ. Δέρκων 1865-1875 :
Άφ' ού ό Πάπας έπαυσε τού νά είναι Άρχιερεύς τής ρωμαικής Εκκλησίας, άνηγόρευσε δ' αύτός έαυτόν αύτοκράτορα καί βασιλέα πάντων τών έπί γής βασιλέων καί ήγεμόνων, άφ' ού άφήκε κατά μέρος τήν είρηνικήν βασιλείαν τού Εύαγγελίου καί ύποστηρίζει τήν βασιλείαν τού ξίφους καί τών αίμάτων, άποκατέστη λίαν δικαίως ύποπτος καί κινδυνώδης. Άνευ άντιλογίας δέ τά φρικώδη κακά τά τήν Εύρώπην καταμαστίζοντα έπί πολλά κατά συνέχειαν έτη έχουσι τήν άρχήν αύτών είς τήν τοιαύτην άντευαγγελικήν διαγωγήν τού Πάπα, όν ούδόλως τις άμαρτάνει, έάν, άποκαλέση άρχηγόν ούχί τής χριστιανικής θρησκείας, άλλ' αίμάτων καί σφαγών καί μάρτυς ή Ίστορία, άποδεικνύουσα δυστυχώς τρανότατα ότι πλείους έθανάτωσε τό τού Πάπα φάσγανον, ή οί διώκται τού χριστιανισμού Νέρωνες, Διοκλητιανοί καί λοιποί. Ώστε άρκεί μόνος ό λόγος ούτος ίνα άποδείξη, ότι ή δυτική "Έκκλησία" πρό πολλού έπαυσεν έχουσα τόν άληθή αύτής χαρακτήρα, καί είναι πλέον ούχί Έκκλησία τού Χριστού, άλλ' εκκλησία τού Πάπα, διότι άφ' ότου ούτος ένεδύθη τήν έωσφορικήν χλαμύδα τού άναμαρτήτου, καί έθετο ώς άρχήν τής κυβερνήσεως τής Έκκλησίας τήν ίδίαν έαυτού θέλησιν, ού μόνον ώφέλιμος τή χριστιανική Έκκλησία καί κοινωνία δέν ήτο πλέον δυνατόν νά φανή, άλλά τούναντίον έπιβλαβέστατος.
Του Αγίου Νείλου του ασκητού:
Όταν σου τύχει πειρασμός, ή σε ερεθίζει μια αντιλογία για να στρέψεις το θυμό σου εναντίον ενός ανθρώπου ή να βάλεις καμιά άναρθρη φωνή, τότε θυμήσου την προσευχή και το κρίμα πού επισύρει, και αμέσως θα ηρεμήσει η άτακτη αυτή κίνηση μέσα σου.
ΠΟΙΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ;
τῆς Συντακτικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Παρακαταθήκης
Ἐάν ὑπάρχει σήμερα ἕνα θέμα πού πρέπει νά ἀντιμετωπισθεῖ μέ ἀπόλυτη προτεραιότητα καί κυρίως μέ σωστά κριτήρια, αὐτό σίγουρα εἶναι τό θέμα τοῦ ἐποικισμοῦ τῆς Ἑλλάδος ἀπό στρατιές ἀλλοφύλων καί ἀλλοθρήσκων. Ἀπό τήν ἀρχή τῆς συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τόν Ἰανουάριο τοῦ 2015, καί λίγο νωρίτερα, οἱ διαμορφωτές γνώμης, οἱ ἰνστούχτορες αὐτοί τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων, οἱ μεγαλοδημοσιογράφοι καί κυρίως αὐτοί πού δίνουν τή γραμμή ἀπό πιό πάνω, βάφτισαν τή λαθρομετανάστευση «προσφυγικό», ἐνῷ μέχρι τότε ὅλοι σχεδόν οἱ πολιτικοί μιλοῦσαν γιά τό πρόβλημα τῆς λαθρομετανάστευσης, χωρίς ὅμως νά τό ἀντιμετωπίζουν σωστά. Ἡ χρήση τῆς γλώσσας μέ στόχο τήν ἐπίτευξη στόχων πολιτικῆς καί γεωστρατηγικῆς σημασίας εἶναι ὁλόκληρη ἐπιστήμη. Τά λέγει αὐτά ὁ Τζώρτζ Ὄργουελ στό κλασσικό βιβλίο του «1984». Ἐπειδή ἡ προπαγάνδα εἶναι ἐντονότατη, εἶναι σημαντικό νά δοῦμε τό θέμα μέ ἀπροκατάληπτη ματιά καί μέ βάση τήν κοινή λογική καί τά πραγματικά δεδομένα. Τί λένε οἱ ἀριθμοί; Οἱ καταγεγραμμένοι λαθρομετανάστες τό 2014 ἦσαν περίπου 75.000. Ἀνάλογα νούμερα εἴχαμε καί τίς προηγούμενες χρονιές. Ξαφνικά μετά τήν ἄνοδο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στήν ἐξουσία ὁ ἀριθμός ἐκτινάσσεται ἀπό τίς 75.000 στίς 855.000 τό 2015! Πῶς καί γιατί συνέβη αὐτό; Γιά δύο κυρίως λόγους:
ΠΡΟΚΗΡΥΞΙΣ ΑΘΛΟΘΕΤΗΣΕΩΝ ΑΞΙΑΣ ΕΠΤΑ ΧΙΛΙΑΔΩΝ (7.000) ΕΥΡΩ ΕΠ΄ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ 200ης ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ 1821
ΙΔΡΥΜΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΩΣ ΗΘΙΚΩΝ
ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ
ΣΩΜΑΤΕΙΟΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ 28.11.2020
Ἀπευθυνόμαστε σὲ ὅλους τοὺς Διευθυντὰς Δημοτικῶν Σχολείων, Γυμνασίων, Λυκείων, φοιτητὰς Ἀνωτέρας καὶ Ἀνωτάτης Ἐκπαιδεύσεως, Πτυχιούχους καὶ Μετεκπαιδευομένους, μὲ εὐρὺ ζῆλο γιὰ ἐπιμόρφωσιν, ἀνὰ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπικράτεια καὶ τὴν Κύπρο μας καθὼς καὶ σὲ ἀμιγῆ ἑλληνικὰ Σχολεῖα εἰς τὴν ἀλλοδαπὴν καὶ τὶς ἑλληνικὲς Κοινότητες τῆς ὑφηλίου, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλο τὸν ἑλληνικὸ λαό, σὲ ὅλα τὰ παιδιὰ τῶν Ἑλλήνων καὶ τοὺς μετέχοντας τῆς ἑλληνικῆς Παιδείας.
Ὁ Ὅμιλος τῶν πνευματικῶν – κοινωφελῶν δραστηριοτήτων τῶν φορέων μας:
α. Σωματείου «οἱ Φίλοι τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους»,
β. Ἱδρύματος Προασπίσεως Ἠθικῶν καὶ Πνευματικῶν Ἀξιῶν,
γ. Διορθοδόξου Συνδέσμου «Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος»,
δ. Περιοδικοῦ «Φωτεινή Γραμμή»
εὑρίσκεται στὴν εὐχάριστη θέσιν νὰ ἀπευθυνθῇ πρὸς ὅλους τοὺς πνευματικοὺς βλαστοὺς τοῦ ἑλληνισμοῦ ἀνὰ τὴν ὑφήλιο καὶ νὰ ζητήσῃ τὴν συμμετοχή τους γιὰ τὴν ἐν λόγῳ ἀθλοθέτησιν μὲ θέμα τὴν ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑ.
Πρόκειται διά :
«Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε»
Κυριακὴ Ι΄ Λουκᾶ (Ἑβρ. ιγ΄ 17-21)
«Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε»
Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως
Ἀφοῦ ὁ Παῦλος μίλησε καὶ εἶπε νὰ μιμῆσθε τὴν πίστη τους, ἀναλογιζόμενοι τὴν ὅλη συμπεριφορὰ καὶ τρόπο τῆς ζωῆς τους, προσέθεσε τὸ «νὰ ὑπακούετε καὶ ὑποτάσσεσθε στοὺς προϊσταμένους τῆς Ἐκκλησίας σας, διότι αὐτοὶ ἀγρυπνοῦν γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς σας καὶ θὰ ἀποδώσουν λόγο στὸν Θεὸ γιὰ τὴν διακονία τους αὐτή». Ἂς τὰ ἀκούσουν αὐτὰ οἱ ἄρχοντες καὶ οἱ ἡγούμενοι, καὶ ὄχι μόνον οἱ ὑπήκοοι καὶ ἀρχόμενοι, ὥστε νὰ εἶναι καὶ αὐτοὶ νηφάλιοι καὶ ἄγρυπνοι καὶ συνετοὶ στὸ ἔργο τους, ὡς ὑπεύθυνοι τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, διότι κινδυνεύουν νὰ ὑποστοῦν τιμωρία γιὰ τὰ ἁμαρτήματα τῶν ὑπηκόων τους καὶ τοῦ ποιμνίου, ποὺ ἔχουν ἀναλάβει. Καὶ πῶς ἐκεῖνος ἀγρυπνεῖ καὶ χύνει δάκρυα γιὰ τὴν σωτηρία σου, καὶ ἀμύνεται μὲ ἀναστεναγμούς, ὑπὲρ ἐσοῦ, στὸν Θεὸ καὶ ἐσὺ ἀδιαφορεῖς καὶ ἀμελεῖς γιὰ τὴν σωτηρία σου καὶ γίνεσαι ἀνυπάκουος καὶ βάναυσος σὲ ὅσα σὲ συμβουλεύει νὰ κάνης;
Ἀπό τήν ἁγιοπατερική παράδοση στήν «μεταπατερική ἀσυνέχεια» -- π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, ὁμοτίμου καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Αθηνών.
Παράδοση στήν γλῶσσα τῆς Ὀρθοδοξίας σημαίνει τήν ἀδιάκοπη συνέχεια τοῦ ὀρθοδόξου τρόπου ὑπάρξεως, πού κλείνει μέσα του τήν ἀληθινή πίστη, ὡς φρόνημα καί στάση ζωῆς σέ ὅλες τίς πτυχές της.
1. Ἡ Θεολογία καί
Ποιμαντική Πράξη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέχρι τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως
ἀπό τούς Ὀθωμανούς (1453) εἶχε ὡς κύριο στόχο της τήν διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδοξίας,
ὡς τῆς« ἅπαξ τοῖς ἁγίοις παραδοθείσης πίστεως» (Ἰούδ. 3), γιά τήν συνέχεια τῆς ὁμολογίας
καί παραδόσεως τῶν Ἀποστόλων καί τῶν ἁγίων Πατέρων. Αὐτό ὅμως ἀπαιτοῦσε καί τήν
λόγῳ καί ἔργῳ ἀπόκρουση τῶν αἱρέσεων γιά τήν προστασία τοῦ Ποιμνίου καί τήν
διασφάλιση τῆς δυνατότητας σωτηρίας, δηλαδή θεώσεως.
Ἔτσι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπό τόν 15ο ὥς τά τέλη τοῦ 19ου αἰῶνα παρέμεινε ἀμετακίνητη στή στάση της ἀπέναντι στόν δυτικό χριστιανισμό, τόν παπισμό καί τόν προτεσταντισμό (λουθηρανισμό, καλβινισμό, κ.λπ.) καί τόν ἀγγλικανισμό, πού χαρακτηρίζονται σαφῶς ὡς αἱρετικές ἐκπτώσεις ἀπό τή Μία Ἐκκλησία.
Τη Ε΄ (5η) του Δεκεμβρίου οι Άγιοι Οσιομάρτυρες οι εν τοις κελλίοις του Άθω κατοικούντες, οι τους λατινόφρονας ελέγξαντες,
τον βασιλέα, φημί, Μιχαήλ και τον Πατριάρχην Βέκκον, ων ο μεν πρώτος απηγχονίσθη, οι δε λοιποί ξίφει ετελειώθησαν.
Οσιομάρτυς Κοσμάς ο Πρώτος ο Βατοπαιδινός (+1280)
Κατά την αναφερθείσα επίσκεψη των Ενωτικών λατινοφρόνων έκτος των Βατοπαιδινών μαρτύρησαν μοναχοί των ιερών μονών Ιβήρων, Ζωγράφου και Ξενοφώντος. Κατά μία παράδοση ο ίδιος ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Η΄ ο Παλαιολόγος ηγείτο στρατιωτικής ομάδος. «Κατέλαβε την των Καραιών κελλιωτικήν λαύραν, ένθα και το του Όρους πρωτείον ίδρυται· ο δε πρωτεύων και οι συν αυτώ αντέστησαν αυτώ γενναίως, τοις προλαβούσιν ομοίως ελέγχοντες· ο δε βασιλεύς εις οργήν κινηθείς, εκέλευσε πάντας αυτούς μαχαίρας έργον γενέσθαι, και ούτως ετελειώθησαν οι άγιοι ομολογηταί την δε εκκλησίαν αυτών πυρπολήσας, και τα των μοναχών σκηνώματα ληϊσάμενος…».