On Remembrance of Death, Hell, and Judgment


Geron Ephraim the Arizonite

The older I grow, the more I perceive the instability, the vanity of earthly things. Oh, why do we trouble ourselves in vain? Our life is short—dust, ashes, a dream—and in a little while, we shall taste corruption. Today you have your health, and tomorrow you lose it; today you are laughing, and tomorrow you are sullen. Now your eyes are shedding tears from an abundance of joy, and soon they will be shedding tears from pain and grief; today the economy is stable, and tomorrow misfortune strikes; today you receive good news, and in a little while bad news replaces it. In vain we trouble ourselves; life is a shadow and a dream. Where are our parents, our siblings, our grandparents? The tomb has received them all; they have all decayed and have been eaten by worms. The tomb and decay awaits us also! Ah, ah, death—bitter is your remembrance. Our Christ has given us the power to become sons of God (cf. Jn. 1:12 ) by arming us with so many divine weapons to fight our relentless enemy. But we –and I, above all—become prisoners of our enemy by neglecting the weapons Christ gave us, and as we approach death we tremble in agony and try by every means to prolong our life, because the soul is afraid to leave the body. Why is it afraid? Why does it not take courage as a child of God? Is it going perhaps to a foreign king? But the king is its Maker, its Savior, Who shed His blood in order to redeem our soul from its enemy. Why then does it fear and lack courage? Death is inherently cold—“My soul is exceedingly sorrowful, even to death” (Mt. 26:38 ), said our Jesus. Yes, death is cold by nature. But unfortunately, most of the fear comes from the conscience: the conscience does not assure the soul that it has lived properly; it has not put itself in order; it has not washed its wedding garment, and so it is ashamed to present itself to the King, thinking about what the verdict will be: yes or no? Will I be saved or not? If, however, the soul leaves without having confessed and without having repented completely, then woe—this is the evil day which the prophet Jeremiah hints at (vid. Jer. 17:17 ). Let us pray that our holy God will deliver us from this by giving us complete repentance, worthy works of repentance, works of mercy and love, and a spirit of repentance with true humility, so that the just Judge may be merciful towards us, so that when the fearful hour of death comes, the soul will take courage in the mercy of God and say, “I trust in God, that He will have mercy on my lowliness”. Amen; so be it.

«έτι φοβούμαι»

Διηγείται ο μέγας Παφνούτιος.« Αφού εκοιμήθη ο άγιος Μακάριος και η θεία αυτού ψυχή ανήρχετο εις τα ουράνια, κατεχομένη υπό του λαμπροτάτου εκείνου Χερουβείμ, το οποίον ωδήγει αυτόν και εφώτιζεν εις όλην του την ζωήν, η πρώτη φάλαγξ των εναερίων δαιμόνων εμακάριζεν αυτόν λέγουσα” «ιδού νυν εξέφυγες τας χείρας ημών». Ο δε Μακάριος ούτε ουν «εξέφυγον», είπεν, αλλ’ «έτι φοβούμαι». Είτα η δευτέρα φάλαγξ το αυτό είπε, και ο όσιος ωσαύτως απεκρίνατο. Αλλ’ και ότε έμελλε να έμβη εις τας θύρας του ουρανού, πάλιν εμακάριζον αυτόν οι δαίμονες. Ο δε άγιος απεκρίθη” «ακόμη χρείαν έχω δια να φύγω από τας χείρας σας». Οταν όμως εμβήκεν εις τους ουρανούς και έμειναν έξω οι δαίμονες, τότε μόνον εξεθάρρευσεν και τους είπε.
«Ναι, τώρα εγλύτωσα από τας τέχνας σας»1.

Οι πατρομάχοι είναι και πνευματομάχοι

του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου

Η πατερική διδασκαλία τίθεται τον τελευταίο καιρό υπό αμφισβήτηση από κύκλους νεωτεριστών θεολόγων και κληρικών οι οποίοι ελαφρά τη καρδία κάνουν λόγο για ανάγκη υπέρβασης των αγίων Πατέρων και δημιουργίας της μεταπατερικής θεολογίας. Δεν αντιλαμβάνονται ίσως ότι με τέτοιες προτάσεις αμαρτάνουν βαρύτατα και στην προσπάθεια τους να φανούν σύγχρονοι οδηγούνται σε ατραπούς αίρεσης και βλασφημίας.
Στον Ε΄ Ηθικό Λόγο του ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος* αναφέρεται μεταξύ άλλων στους θεόπτες και θεοφόρους αγίους. Αυτοί «αφ’ εαυτών λαλούσι ουδέν», τίποτε δεν λέγουν δικό τους ούτε διδάσκουν με συλλογισμούς για πράγματα που δεν είδαν ή δεν έζησαν. Ο λόγος τους είναι λόγος του Αγίου Πνεύματος που κατοικεί εντός τους...Πρέπει να γνωρίζουμε, λέει ο άγιος Συμεών, ότι εάν αυτοί ομιλούν σύμφωνα με τους προηγούμενους αγίους πατέρες, τότε οπωσδήποτε ομιλούν κατά το ίδιο Πνεύμα. Όσοι δε απιστούν σε αυτούς ή τους διαβάλλουν αμαρτάνουν σε εκείνον που ομιλεί μέσω αυτών, δηλαδή στον Παράκλητο.

Οι Πατέρες διδάσκουν φωτιζόμενοι υπό του Αγίου Πνεύματος. Όσοι λοιπόν αμφισβητούν τη διδασκαλία τους αμαρτάνουν στο Άγιο Πνεύμα που κινεί τη γλώσσα των αγίων Πατέρων. Οι αμφισβητούντες σήμερα τους Πατέρες, οι μεταπατερικοί θεολόγοι είναι πατρομάχοι. Και ως πατρομάχοι είναι και πνευματομάχοι.

*Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, Λόγος Ηθικός Ε΄, σειρά «Φιλοκαλία των Νηπτικών και Ασκητικών», τομ. 19Β, εκδ. «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Θεσσαλονίκη 1988, σελ. 454.
 
Πηγή: Θρησκευτικά