Δίπλα στο πρόσωπο του Υιού και Λόγου του Θεού, που ευδόκησε να δανεισθεί τη σάρκα της και να μπει στην ιστορία ως ο Μονογενής Υιός της Παρθένου, η Παναγία Μητέρα του Κυρίου κατέχει μία θέση μοναδική. Ανάμεσα στην υπερτίμηση των παπικών, που σχεδόν θεοποίησαν τη σεμνή κόρη της Ναζαρέτ, και στην υποτίμηση των προτεσταντών, που τη θεωρούν ως μία απλή γυναίκα, σύζυγο του Ιωσήφ, στέκει η ορθόδοξη πίστη μας. Εδώ η Θεοτόκος απολαμβάνει την πρέπουσα τιμή. Το πρόσωπό της αναδεικνύεται κριτήριο ορθοδοξίας, καθοριστικό για τη διατύπωση των δογματικών όρων. Ζωντανή κι αγαπημένη η μορφή της στις καρδιές των πιστών εκπληρώνει ανά τους αιώνες την προφητική διαβεβαίωση της ίδιας· «από του νυν μακαριούσι με πάσαι αι γενεαί» (Λουκ. 1: 48). Πλήθος οι γιορτές προς τιμήν της, αγκαλιάζουν όλα τα γεγονότα της ζωής της, από τη σύλληψη ως την κοίμησή της.
Παληό και Νέο ημερολόγιο -- Του αειμνήστου Αθανασίου Σακαρέλλου, Θεολόγου
1. Το ημερολόγιο δεν είναι μόνο αστρονομικό ζήτημα
Το ημερολόγιο είναι
πρώτιστα ζήτημα αστρονομικό. Για την Εκκλησία όμως, αφότου πάνω σ’ αυτό
οικοδόμησε το εορτολόγιο και το Πασχάλιό της, απόκτησε εκκλησιαστική σημασία.
Γι’ αυτό την Εκκλησία δεν την ενδιαφέρει το ημερολόγιο από πλευράς αστρονομικής. Την πλευρά αυτή την αφήνει στους αστρονόμους. Την ενδιαφέρει το
ημερολόγιο, μόνο από την εκκλησιαστική του πλευρά. Ας δούμε όμως τα δύο
ημερολόγια, για τα οποία δημιουργήθηκε ζήτημα στην Εκκλησία.
Α. Το Ιουλιανό ημερολόγιο
και το Πασχάλιο
1. Το ημερολόγιο αυτό πήρε το όνομά του από τον αυτοκράτορα της Ρώμης Ιούλιο Καίσαρα. Αυτός, το 45 π.Χ. το επέβαλε στο Ρωμαϊκό κράτος. Το εφεύρε ο Έλληνας αστρονόμος Σωσιγένης από την Αλεξάνδρεια. Ήταν το τελειότερο ημερολόγιο για την εποχή εκείνη. Δεν ήταν όμως και το τέλειο, γιατί κάθε 128 χρόνια έχανε και μία μέρα. Αυτό έχει σημασία για την ημερομηνία της εαρινής ισημερίας. Ενώ δηλ. το 45 π.Χ., που επεβλήθη το ημερολόγιο αυτό στο ρωμαϊκό κράτος, η εαρινή ισημερία συνέπιπτε στις 23 Μαρτίου, 170 μετά από 128 χρόνια η ισημερία αυτή, κατέβηκε στις 22 Μαρτίου. Αυτό εννοούμε όταν λέμε χάνει μία μέρα κάθε 128 χρόνια. Το έτος 325, που συγκλήθηκε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος η εαρινή ισημερία κατέβηκε στις 21 Μαρτίου. Η Εκκλησία των πρώτων χριστιανικών χρόνων αναπτύχθηκε μέσα στο ρωμαϊκό κράτος, που ίσχυε το Ιουλιανό ημερολόγιο. Πάνω σ’ αυτό καθόρισε το «εορτολόγιό» της. Οι γιορτές της ήταν οι επέτειοι της άθλησης των μαρτύρων, της μνήμης των οσίων της και κυρίως ο γιορτασμός του Πάσχα . Επίσης, και ορισμένα άλλα ιστορικά γεγονότα απ’ τη ζωή του Χριστού και της Εκκλησίας.
Αλύτρωτος Ελληνισμός -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Μεσούσης της άνυδρης βιούμενης πραγματικότητας, της επιβαλλομένης υγειονομικής δικτατορίας, με όλες τις καχεξίες και αστοχίες, κατά τον εορτασμό της 25ης Μαρτρίου, η κυβέρνησις συνθηκολογώντας με τους εθνομηδενιστές και τα έμμισθα ακροβολισμένα φερέφωνα της αποδόμησης του έθνους, λεηλασίας της ζώσης Ορθοδόξου παραδόσεως (Μεγάλης Ιδέας), παραχαράξεως της ιστορίας, κατακρεουργήσεως της Ελληνικής γλώσσης, απαγόρευσε ρητώς τις δημόσιες συναθροίσεις, εκμηδενίζοντας τον πυρήνα του Θεμελιώδους δικαιώματος του συναθροίζεσθαι το οποίο κατοχυρώνεται ρητώς εις το άρθρο 11 του Συντάγματος συμπληρώνοντας το δικαίωμα της ελευθερίας εκφράσεως κατά το άρθρο 14 παρ. 1 του Συντάγματος, αλλά και του σύστοιχου άρθρου 11, της ανυπερθέτως, υπερνομοθετικής ισχύος κατά το άρθρο 28 του Συντάγματος, συνελόντι ειπείν, της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως του δικαιώματος ανθρώπου ( ήτοι, το δικαίωμα «συνέρχεσθαι και συνετερίζεσθαι» κατά την Ε.Σ.Δ.Α όπου κυρώθηκε από την Ελλάδα δια του ν.δ 53/74).
Η «αυθεντία» της κυβερνήσεως, συρόμενη από τον συρφετό του πολιτισμικού Μαρξισμού, του εθνομηδενισμού και των λοιπών κεκαλυμμένων υποζυγίων των υπερεθνικών διευθυντηρίων, περιφρόνησε ιταμώς την αυξημένη τυπική ισχύ του Συντάγματος κατά κατάφωρη παραβίαση, μεταξύ άλλων της αρχής της ισότιμης μεταχειρίσεως και της αναλογικότητας (άρθρα 4 και 25 του Συντάγματος), την στιγμή την οποία επέτρεψε ευθαρσώς την διεξαγωγή συναθροίσεων, μόνον το μήνα Φεβρουάριο –καθ’ ομολογίαν της- έλαβαν χώρα απρόσκοπτα 632 πορείες ανά την επικράτεια, αναιρώντας εαυτώ περί των δρακόντειων μέτρων περί της πανδημίας.
Τη ΣΤ΄ (6η) Απριλίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΕΥΤΥΧΙΟΥ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.
Ευτύχιος ο μέγας άνθρωπος του Θεού και λαμπρός Αρχιερεύς έζησε κατά τους χρόνους του βασιλέως Ιουστινιανού Α΄ του μεγάλου, βασιλεύσαντος κατά τα έτη φκζ΄- φξε΄ (527 – 565), κατήγετο δε εκ χωρίου της Φρυγίας καλουμένου Θεία Κώμη. Οι γονείς αυτού ήσαν λαμπροί και περίβλεπτοι κατά τε τον πρόσκαιρον πλούτον και τον της αρετής, μάλιστα δε τούτου επλούτουν περισσότερον, εκαλούντο δε Αλέξανδρος και Συνεσία, ήτο δε ο πατήρ αυτού τετιμημένος με το αξίωμα του Σχολαρίου. Αφού δε η πράγματι φερώνυμος Συνεσία συνέλαβε τον θαυμαστόν τούτον Ευτύχιον, είδεν όραμα, ότι εν ω εκάθητο επί της κλίνης περιέλαμψεν αίφνης αυτήν φως μέγα και ταραχθείσα δια το παράδοξον του οράματος διελογίζετο τι άραγε εσήμαινε το φανέν. Τούτο δε βεβαίως προεμήνυεν, ότι ο εξ αυτής μέλλων να προέλθη θέλει φωτίσει τους εν τω σκότει της αμαρτίας βεβυθισμένους. Μετά την γέννησιν και τον απογαλακτισμόν του παιδίου και αφού δια του θείου Βαπτίσματος εδόθη εις αυτό το όνομα Ευτύχιος, ωδηγήθη προς τον πάππον αυτού, Ησύχιον ονομαζόμενον, όστις ήτο Ιερεύς έχων το οφφίκιον του Σκευοφύλακος εις την Εκκλησίαν της Αυγουστουπόλεως δια να το αναθρέψη επιμελώς κατά τον νόμον του Κυρίου.
ΔΡΟΣΙΣΕΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΑΣ -- Του Φώτη Κόντογλου
Στην καλοσύνη και την αγιότητα
Τούτος ο κόσμος είναι
ανάποδος.
Τούτος ο κόσμος είναι ανάποδος. Όπως και να κάνεις, δεν τον ευχαριστείς. Ούτε στον ήλιο τον βρίσκεις, ούτε στον ίσκιο. Ο κάθε ένας λέγει το κοντό του και το μακρύ τους. Για ό,τι ενθουσιάζεται ο ένας, για ίδιο στενοχωριέται ο άλλος. Άλλη φορά μπορεί οι άνθρωποι να μην ήτανε όλοι σύμφωνοι, μα για τους πιο πολλούς το καλό ήτανε καλό και το κακό, κακό. Τώρα ο καθένας έχει σηκώσει μια παντιέρα και κάνει τον καπετάν Έναν. Πολύς κόσμος διαβάζει με ευχαρίστηση αυτά που γράφω. Δεν είναι σπουδαία πράγματα, μόνο που τα λέω ίσια κι απλά όπως τα αισθάνουμαι, και δεν θέλω να είμαι ψεύτης στον εαυτό μου και στους άλλους. Αυτό μπορεί να το κάνει ο κάθε ένας. Μα οι πιο πολλοί μποδίζονται από τιποτένια πράγματα: ο ένας θέλει να φαίνεται πιο «βαθυστόχαστος» από ό,τι είναι, ο άλλος θέλει να φαίνεται μοντέρνος, να μην τον πάρουνε για χωριάτη, ο άλλος φοβάται μην τον πάρουνε για «αφελή», για όχι «σοβαρόν» άνθρωπο, ο άλλος δεν θέλει να δυσαρεστήσει κάποιον, έτερος κολακεύει τις γυναίκες και κάνει τον «ιππότη» μιλώντας με ψεύτικη ευγένεια κ.λ.π. Όσοι είναι ίσιοι και απλοί, δεν έχουνε καμμιά σκοτούρα.
Εμβολιασμός και πιστοποιητικά φρονημάτων -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Η ανενδοίαστη και κυνική ομολογία εκ μέρους της κυβερνήσεως περί της αποτυχημένης, μέχρι τούδε πρακτικής των αλλεπάλληλων καθολικών εγκλεισμών καθώς και του επιβληθέντος βασανιστηρίου της, επί μακρόν μασκοφορίας μας, συνάγεται ευθέως δια της λήψεως άτοπων, αντιφατικών και σπασμωδικών καινοφανών μέτρων, κατόπιν γνωμοδοτήσεως της περίπυστης επιτροπής «των αυθεντών-αλάθητων-σοφών» λοιμοξιολόγων, δεδομένου όμως ότι, εφεξής (η κυβέρνησής) ατόπως, αποκλιμακώνει και αίρει εν μέρει τα περιοριστικά μέτρα, ανακοινώνοντας όμως συγχρόνως τον πρωτοφανή και ραγδαίο πολλαπλασιασμό των κρουσμάτων.
Η σχιοδοειδής αυτή κατάσταση, αποδεικνύει ότι η χώρα μας, ακροβατεί σε ολισθηρά μονοπάτια μίας σκοτεινής κοινοβουλευτικής δικτατορίας, η οποία δια του μονισμού της υγειονομικής πανδημίας, εξυπηρετεί αλλότρια από τα επιφαινόμενα συμφέροντα και το αφήγημα της δημόσιας υγείας.
Βασικὲς ὀρθόδοξες ἐκκλησιολογικὲς ἀρχὲς
Ὁ Οἰκουμενισμός, ἐκκινώντας ἀπὸ προσπάθειες προσεγγίσεως τῶν «χριστιανῶν» σὲ πρακτικὰ θέματα στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰ., ἐξελίχθηκε σὲ προσπάθεια ἐξωτερικῆς συγκολλήσεως τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὶς λοιπὲς «ὁμολογίες», χωρὶς τὴν ἀποδοχὴ ἀπὸ ἐκεῖνες τῆς μόνης ἀναλλοίωτης καὶ παραδοσιακῆς, τῆς ὀρθόδοξης, διδασκαλίας, ἀλλὰ μέσῳ ἐλαχιστοποιήσεως τῆς σημασίας («μινιμαλισμοῦ»), τῆς ἀποσιωπήσεως καὶ παρερμηνείας τῶν ἱ. δογμάτων ἀπὸ ὅλες τὶς διαλεγόμενες πλευρές. Ἐκκινώντας στὶς ἀρχὲς τοῦ 20οῦ αἰ., ὅταν γιὰ πρώτη φορὰ οἱ αἱρετικοὶ (ἑτερόδοξοι ) ὀνομάστηκαν σὲ ἐπίσημα ὀρθόδοξα ἐκκλησιαστικὰ κείμενα «Ἐκκλησίες» (τὸ 1903 καὶ κυρίως τὸ 1920), ἡ δογματικὴ παρέκκλιση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μεταξὺ ἄλλων φοβερῶν πτώσεων ὁδήγησε σταδιακῶς στὴν ἀπὸ μέρους ἐπιφανῶν ὀρθοδόξων Κληρικῶν καὶ θεολόγων (α) ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας μὲ τοὺς παπικούς («ἄρση τῶν ἀναθεμάτων») τὸ 1965, (β) μερικὴ ἀποδοχὴ τῶν ἑτεροδόξων τελετῶν βαπτίσματος, εὐχαριστίας καὶ ἱερωσύνης («Κείμενον Β.Ε.Μ.», Λίμα τοῦ Περοῦ 1982, (γ) διαπίστωση δῆθεν χριστολογικῆς συμφωνίας μὲ τοὺς μονοφυσίτες-μονοθελῆτες (Β΄Κοινή Δήλωση, Chambésy 1990) - ἡ ὁποία σημαίνει τὴν ἀπόρριψη τῆς συμπαγοῦς ὀρθοδόξου χριστολογίας 15 αἰώνων, Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ πληθύος Ἁγίων Πατέρων, (ε) διαπίστωση ὅτι ὁ παπισμὸς εἶναι ὄχι αἵρεση, ἀλλὰ «ἀδελφὴ Ἐκκλησία» μὲ ἔγκυρα μυστήρια (Κείμενον Balamand 1993) κ.ἄ. Χειρότερο ὅλων εἶναι (στ) τὸ ἐκκλησιολογικὸ κείμενο τῆς Θ΄ Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ Π.Σ.Ε. στὸ Πόρτο Ἀλέγκρε (Βραζιλία, 2006) · ἐκεῖ ἡ πλειονότης τῶν ὀρθοδόξων ἐκπροσώπων ἀρνήθηκε ἰδιότητες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τὶς ὁποῖες ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἐκεῖνες τῆς «Μιᾶς» (δηλ. σὲ ἑνότητα πίστεως) καὶ τῆς «Καθολικῆς», ἐπειδὴ συμφώνησαν ὅτι κανένα μέλος τοῦ Π.Σ.Ε. δὲν ἀποτελεῖ καθ’ ἑαυτὸ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία (§6) καὶ ὅτι εἶναι θεμιτὴ ἡ ὕπαρξη ποικιλίας δογμάτων ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας (§5). Αὐτὸ εἶναι ποὺ λίγο ἀργότερα οἱ οἰκουμενιστὲς ὀνόμασαν «ἑνότητα μέσα στὴ (δογματικὴ) διαφορετικότητα» , “unity in diversity”, ἔνα σύνθημα παρμένο ἀπὸ τὰ βουδιστικὰ κινήματα τῆς New Age, δηλαδὴ μιὰ «περιεκτικότητα» (“comprehensiveness”) ἀντίθετη μὲ τὴν ἁγιοπατερικὴ «ἀποκλειστικότητα» (“exclusiveness”).