Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης - Η Παναγία η Γλυκοφιλούσα

Επάνω εις τον βράχον ήτο κτισμένον το παρεκκλήσιον, μαστιζόμενον από θυέλλας και λαίλαπας, λικνιζόμενον από το αειτάραχον και πολύρροιβδον κύμα, ναναριζόμενον από τα άσματα τα οποία ο άνεμος έψαλλε δι' αυτό εις τους σκληρούς βράχους και εις τα ηχώδη άντρα. Οι τέσσαρες τοίχοι ίσταντο ακόμη αρραγείς, πετροθεμελιωμένοι, σώζοντες μικρόν επίχρισμα από παλαιού καιρού περί την μεσημβρινοδυτικήν γωνίαν, χορταριασμένοι και μαυροπράσινοι περί την βορειανατολικήν. Η στέγη, φέρουσα ακόμη ολίγας κεράμους και πλάκας, εστηρίζετο επί δοκού με πολλάς ακτίνας εκ σκληράς καστανέας. Ολόγυρα εις τους τοίχους, υψηλά άνω των υπερθύρων και υπό τα γείσα της στέγης, ωραία μικρά πινάκια παλαιών χρόνων ήσαν εγκολλημένα, σχηματίζοντα μέγαν σταυρόν επί της χιβάδος του ιερού Βήματος προς ανατολάς, μετά υποποδίου εις σχήμα ανεστραμμένου Τ εκ πέντε άλλων πινακίων, και άλλους δύο σταυρούς δεξιόθεν και αριστερόθεν, ύπερθεν των δυο παραθύρων του χορού, και τέταρτον σταυρόν άνωθεν της φλιάς της εισόδου, δυσμόθεν. Και τα ωραία παλαιά πιατάκια ήσαν όλα χρωματιστά, γαλάζια και υποπράσινα και κιτρινωπά και λευκά, με κλαδάκια και με λούλουδα και με ανθρωπάκια και με πουλιά, φιλοκάλως και κομψώς διατεθειμένα, στίλβοντα εις τον ήλιον, χάρμα των οφθαλμών, κειμήλια υψηλά κείμενα, στερεά βαλμένα εις τας κόγχας των, αφελή αναθήματα, λείψανα παλαιών χρόνων, περισώσματα αρπαγών και δηώσεων παντοίων. Και ο απλούς ούτος στολισμός παρείχε μεγάλην χάριν, μεμειγμένην με άρρητον τρυφερόν θέλγητρον, εις το μικρόν βραχοφυτευμένον παρεκκλήσιον, εμπνέων εις τον επισκέπτην μεγάλην επιθυμίαν να διασκελίση το κατώφλιον, να εισέλθη εις τον πενιχρόν ναΐσκον, ν' ανάψη κηρίον, να κάμη τον σταυρόν του, και ν' ασπασθή ευλαβώς την εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσης, της ζωγραφισμένης παρειάν με παρειάν με το πρόσωπον του υπερθέου και υπερηγαπημένου Βρέφους Της.

Αγίου Αθανασίου του Παρίου : ....σκεύη του Σατανά, υπηρέται του Άδη, και άγγελοι σκοτεινοί του Αντιχρίστου·

Το Έθνος τούτο των λατίνων, το οποίον η κοινή συνήθεια ονομάζει φράγγους, από φραγγίας δηλαδή της νυν καλουμένης Φράντζας, δεν ήτον έτζη χωρισμένον εξ αρχής από λόγου μας. Ούτε ήσαν δύω Εκκλησίαι αντίμαχοι αναμεταξύ των η ανατολική και δυτική, καθώς είναι σήμερον· αλλ’ ήτον και ελέγετο μία και η Ανατολική και Δυτική, ωσάν μία νύμφη εκλεκτή, ωσάν ένα σώμα καλόν, έχουσα νυμφίον ουράνιον, και κεφαλήν αθάνατον τον Θεάνθρωπον Ιησούν τον Κύριον ημών και Θεόν· η Ρώμη τότε δεν ήτον δια ημάς το στόμα του Άδη, ήτον μάλιστα θύρα του ουρανού. Οι φράτορες, αληθώς ήσαν φράτορες, τούτ’ έστιν αδελφοί, όχι καθώς είναι σήμερον αδελφοκτόνοι κατά τον Καϊν, σκεύη του Σατανά, υπηρέται του Άδη, και άγγελοι σκοτεινοί του Αντιχρίστου·

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΡΙΟΥ

http://krufo-sxoleio.blogspot.ca/

Ο Αντίπαπας  Σελ.  18

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 8 Ιουλίου 2014

Προκοπίου μεγαλομ., Θεοφίλου Ζίχνης.

Ὁ Ἅγιος Προκόπιος, ἔζησε καὶ μεγάλωσε τὰ χρόνια ποὺ αὐτοκράτορας τῶν Ρωμαίων ἦταν ὁ Διοκλητιανός. Ὁ πατέρας του, ὁ Χριστοφόρος, ἦταν εὐσεβὴς ἄνθρωπος, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν μητέρα του ποὺ πίστευε στὰ εἴδωλα. Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ πατέρα του, ἡ μητέρα του τὸν πῆγε στὸν αὐτοκράτορα, ὁ ὁποῖος τὸν ἔκανε ἡγεμόνα τῆς πόλης τῶν Ἀλεξανδρέων καὶ τοῦ ἔδωσε ἐντολὴ νὰ καταδιώκει καὶ νὰ βασανίζει τοὺς χριστιανούς.

Ἔτσι ὁ Προκόπιος ξεκίνησε γιὰ τὴν Ἀλεξάνδρεια. Κατὰ τὴν πορεία του ὅμως, ξαφνικὰ ἄρχισαν νὰ πέφτουν ἀστραπὲς καὶ βροντὲς καὶ ταυτόχρονα ἄκουσε φωνὴ νὰ τὸν καλεῖ μὲ τὸ ὄνομά του, ποὺ τὸν ἀπειλοῦσε μὲ θάνατο ἐπειδὴ θὰ κατεδίωκε τοὺς χριστιανοὺς καὶ ταυτόχρονα καὶ τὸν Ἀληθινὸ Θεό. Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ γεγονὸς ὁ Προκόπιος

«έσται γαρ τότε ανάγκη μεγάλη επί της γης και οργή τω λαώ τούτω» (Λουκ. 21, 23). «Το γαρ στόμα Κυρίου ελάλησε ταύτα».

Η Ορθοδοξία συνάγει, ενώνει, ομορφαίνει, μεταμορφώνει, αγιάζει, θεώνει, εξανθρωπίζει, ελευθερώνει, ειρηνεύει, λύει όλα τα προβλήματα ψυχικά, διανοητικά, ιδιωτικά, οικογενειακά, κοινοτικά, εθνικά. Θερμαίνει την καρδιά με την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη. Γεμίζει την ψυχή με θείες εφέσεις, εκτοπίζει την ραθυμία και κάθε ανησυχία με την δύναμη της προσευχής. Τη θέση της απληστίας –απ’ όπου πηγάζουν οι κοινωνικές συγκρούσεις—καταλαμβάνει η ολιγάρκεια σε γήϊνα αγαθά. Γιατί όσο κανείς κινείται προς τα άνω, τόσο περιφρονεί τα κάτω. Αυτή λοιπόν την Ορθοδοξία μας, την εν Χριστώ ζωή μας, την πηγή κάθε αγαθού προσκαίρου και αιωνίου, την λησμονήσαμε και την αντικαταστήσαμε με άζωα, νεκρά, θλιβερά και αμαρτωλά υποκατάστατα, που συνεχώς βυθίζουν το Έθνος στην απόγνωση. Ούτε οι αγώνες για δημοκρατία το οφελούν, ούτε τα αναπτυξιακά προγράμματα το σώζουν, ούτε η προαγωγή της τεχνολογίας θα το διασφαλίση από τους κινδύνους που το ζώνουν, παρά μόνον αν τεθή σαν θεμέλιο η Ορθοδοξία.                                                                                                                                                                        
Εάν οι άρχοντες δεν τινάξουν την ηθική νάρκη από επάνω των, και δεν επαναστατήσουν κατά της διαφθοράς που προστατεύουν και δεν αποσυνδέσουν το φαύλον παρόν με το άγιον παρελθόν του Έθνους, ώστε να ακολουθήση ο ευάγωγος λαός, που πλέει ανύποπτος στο έρεβος, ας ετοιμασθούμε για νέες εθνικές περιπέτειες: «έσται γαρ τότε ανάγκη μεγάλη επί της γης και οργή τω λαώ τούτω» (Λουκ. 21, 23). «Το γαρ στόμα Κυρίου ελάλησε ταύτα». 

μ.θ.δ. 1986

Δογματική Διάταξη της Β' Βατικανείου συναγωγής (του Σατανά...) :

«Αλλά ο Σύλλογος, ή τό Σώμα τών επισκόπων, δέν έχει εξουσία, άν δέν βρίσκεται σέ κοινωνία μέ τόν επίσκοπο Ρώμης, τόν διάδοχο τού Πέτρου καί κεφαλή του Συλλόγου, διότι παραμένει ακέραιη η εξουσία του πρωτείου πάνω σ'όλους τούς ποιμένες καί τούς πιστούς. Πραγματικά, ο επίσκοπος Ρώμης μέ τό αξίωμά του ώς αντιπροσώπου τού Χριστού καί ποιμένα όλης τής Εκκλησίας, έχει πλήρη, υπέρτατη καί παγκόσμια εξουσία μέσα στήν Εκκλησία, την οποίαν μπορεί πάντοτε ελεύθερα νά εξασκεί. Ο επίσκοπος Ρώμης, σάν διάδοχος του Πέτρου, είναι η διαρκής καί ορατή αρχή καί τό θεμέλιο τής ενότητας, τόσο τών επισκόπων, όσο καί τού πλήθους τών πιστών»

 (LUMEN GENTIUM 1964 σελ. 44, 45).

Ο μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης, έγραψε το 1965:

«Από το 1920 έχομεν συρροήν «βλασφημιών», δια του καινοτόμου Μεταξάκη, και του Ωριγενιστού Βασιλείου, αι οποίαι απεκορυφόθησαν δια του νυν Πατριάρχου κ. Αθηναγόρου. Οποίαι και οπόσαι βλασφημίαι!

Από το 1949 μέχρι σήμερον και τι δεν ηκούσαμεν από του στόματός του! Προς τι να τας επαναλάβωμεν; Προς τι να είπωμεν δια την «φιλτάτην του πατρίδα, την Τουρκίαν δια τας άνευ ανάγκης γλοιώδεις κολακείας προς το Ισλάμ, το ότι «ένα Θεόν πιστεύομεν πάντες» ή «όταν περιέρχωμαι εις αμηχανίαν, στρέφω το βλέμμα μου προς την εικόνα του Ατατούρκ και φωτίζομαι», τας ιδιοτύπους συλλειτουργίας μετά των Αρμενίων, τα τελούμενα μνημόσυνα επί νεκρών Τούρκων, αι συμφωτογραφήσεις μετά ελεεινών γυναικών, η αντικατάστασις του «μέτρου αληθείας ο Θεός», δια του «μέτρου ο άνθρωπος», η σιωπή του επί επιμόνου κατηγορίας ως μασόνου, η κατόπιν τόσου σκανδάλου, απειλήσαντος την ενότητα του Πατριαρχείου, προώθησις του μασόνου Ιακώβου εις Αμερικήν;

Προς τι να υπομνήσωμεν τα τόσον γνωστά γεγονότα των τελευταίων χρόνων;

Ποίος ποτέ Πατριάρχης Κ/πόλεως εδέχθη να γίνη όργανον μεγάλης εγκοσμίου δυνάμεως, δια να επιτύχη μίαν ψευδένωσιν των Εκκλησιών εις βάρος της Ορθοδόξου Πίστεως; Ποίος ελάλησε τόσον φιλελεύθερα και αντορθόδοξα, ως ούτος ο άνθρωπος;…. Ποίος άλλος είπε, ότι «μεταξύ Ορθοδόξων και Λατίνων δεν υπάρχουν διαφοραί»; Ποίος άλλος ετραυμάτισε την εθνικήν μας φιλοτιμίαν με τον νοσηρόν  φιλοτουρκισμόν του; Ποίος προσέφερε «γην και ύδωρ» εις τον πάπαν;

Ποίος εδίχασε το πλήρωμα της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας, εις ενωτικούς και ανθενωτικούς;

Ποίος περιήγαγεν εις τόσον ταπεινωτικήν θέσιν το κύρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, δια μιάς αχρείου Ορθοδόξως και φιλολατινικής πολιτικής;

Διατί, λοιπόν, όλα αυτά δεν αποτελούν «βλασφημίας κατά του αγίου Πνεύματος» και τα δεινά τα οποία υπέστη το Πατριαρχείον μας και ο εις την Τουρκίαν λαός μας δεν αποτελούν «ένδικον μισθαποδοσίαν» υπό του Θεού μη φειδομένου και προ αυτού εκ του ολοκληρωτικού εκ της βασιλίδος «ξεριζώματος»;

Αυτά που γράφουν οι Ορθόδοξοι Συναξαριστές δεν ισχύουν για το μικτό "Μοναστήρι" του "Γέροντα" Σωφρόνιου του Έσσεξ !...

Εγώ πολλάς χώρας και πόλεις διήλθον και Μοναστήρια αναρίθμητα και ήκουσα πολλά πράγματα τα οποία δεν αρμόζει να γράφωμεν. Ότι καθώς το αναμμένον κάρβουνον εις το άχυρον ανάπτει φλόγα, και καθώς όταν το πυρ πλησιάζη εις την πυρίτιδα αύτη ανάπτει και εκρήγνυται, ούτω και όταν συνομιλώσιν οι άνδρες με τας γυναίκας, εξάπτεται η φλοξ της πορνείας εις την διάνοιά των και κινδυνεύουν. 

(Συν. Α:622).

Ένωση Επτανήσου, ορθόδοξα ιδανικά

Κωνσταντίνος Χολέβας

Φέτος συμπληρώνονται 150 χρόνια από την Ενωση των Επτανήσων (Ιονίων Νήσων) με την Ελλάδα και είναι αξιέπαινοι όλοι οι φορείς που τιμούν το γεγονός. Συνήθως παρουσιάζεται η Ενωση ως μία παραχώρηση των Βρετανών, οι οποίοι κατείχαν έως το 1864 τα νησιά, προς τον πρίγκιπα Γουλιέλμο της Δανίας, ο οποίος ενθρονίσθηκε στην Ελλάδα με τον τίτλο βασιλεύς Γεώργιος Α΄. Η αλήθεια είναι ότι η Ενωση ήλθε ως αποτέλεσμα σκληρών αγώνων των Επτανησίων, οι οποίοι επί αιώνες δουλείας επέδειξαν θάρρος και ελληνορθόδοξο φρόνημα.

Επί βρετανικής κατοχής, στη διάρκεια του 19ου αιώνος, οι κάτοικοι της Κέρκυρας, των Παξών, της Λευκάδας, της Ιθάκης, της Κεφαλληνίας, της Ζακύνθου και των Κυθήρων είχαν ως μόνιμο αίτημα την Ενωση με την Ελλάδα. Η Μεγάλη Ιδέα ενθουσίαζε όλους τους Ελληνες, στο βασίλειο της Ελλάδος και στον αλύτρωτο Ελληνισμό, και της οφείλουμε πολλά. Αν δεν υπήρχε αυτό το όραμα, αυτή η Ιδέα, θα είχαμε μείνει υπόδουλοι στους Τούρκους ή θα είχαμε αρκεσθεί στη μικράν και έντιμον Ελλάδα του 1830. Κακώς οι ψευδοπροοδευτικοί κατηγορούν τη Μεγάλη Ιδέα και τον υγιή εθνισμό της εποχής εκείνης. Μακάρι και σήμερα να βρούμε μία νέα Μεγάλη Ιδέα, αυτήν τη φορά με περιεχόμενο πολιτιστικό και όχι εδαφικό.

Το κόμμα που διαδραμάτισε τον κυριότερο ρόλο υπέρ της Ενώσεως ήταν των Ριζοσπαστών. Συνδύαζαν την ορθόδοξη πίστη, τον πατριωτισμό και την ευαισθησία προς την κοινωνική δικαιοσύνη. Στην ελληνορθόδοξη παράδοσή μας το εθνικό με το κοινωνικό μπορούν να συνυπάρξουν. Αυτό δεν μπορούν να το κατανοήσουν οι οπαδοί των ξενόφερτων θεωριών, όπως είναι ο μαρξισμός και τα παρακλάδια του.

Η εμμονή των Επτανησίων στην ορθόδοξη πίστη είναι εντυπωσιακή, δεδομένου ότι επί αιώνες Ενετοκρατίας, η οποία προηγήθηκε της βρετανικής κατοχής, οι Βενετοί προσπάθησαν με ήπιο αλλά ύπουλο τρόπο να καταπιέσουν την ορθόδοξη συνείδηση των κατοίκων. Ενα κορυφαίο τέκνο των Επτανήσων, ο εκ Ζακύνθου εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, στα μεγάλα έργα του τονίζει τη σύνδεση της πίστης με την πατρίδα. Ισως γι’ αυτόν τον λόγο δεν προβάλλεται όσο θα έπρεπε στα σχολικά βιβλία μας!

Μακάρι μετά τα Επτάνησα να είχε ενωθεί και η Κύπρος με την Ελλάδα. Δυστυχώς, η Μεγαλόνησος ακόμη αιμορραγεί.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ!

Αντιστράτηγος (ε.α) Νικόλαος Ταμουρίδης 

Επίτιμος Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ

”Το Ελληνικόν, το όμαιμον, το ομόγλωσσον, το ομόθρησκον και το ομότροπον”, διατράνωνε από την αρχαία εποχή ο Ηρόδοτος, στοιχειοθετώντας τα τέσσερα ισχυρά θεμέλια πάνω στα οποία είναι δομημένο διαχρονικά το Ελληνικό Έθνος. Δηλαδή, την κοινή καταγωγή και γλώσσα, την ίδια θρησκεία, και τα κοινά ήθη και έθιμα (πολιτιστική κληρονομιά).

Τι είναι όμως έθνος; Αντλώντας στοιχεία από ελληνικά και ξένα λεξικά, συμπεραίνουμε ότι όλα σχεδόν συμφωνούν πως, έθνος είναι ένασύνολο ανθρώπων που έχουν κοινή καταγωγή και ιστορία, κοινό πολιτισμό, κοινή γλώσσα και θρησκεία, κοινά ιδεώδη και κοινή εθνική συνείδηση.

Το Έθνος αποτελεί μια αντικειμενική πραγματικότητα και είναι το πιο ισχυρό στοιχείο ύπαρξης και παραγωγής πολιτισμού εκ μέρους των λαών. Έτσι, νομοτελειακά, στο διάβα της ιστορίας, όταν αυτή η αντικειμενικότητα αγνοήθηκε και δημιουργήθηκαν τα πολυεθνικά κράτη και οι πολυεθνικές αυτοκρατορίες, αργά ή γρήγορα κατέρρευσαν.

Θεμέλιο του έθνους θεωρείται η εθνική συνείδηση, η οποία εάν αλλοιωθεί σκοπίμως ή αφανισθεί, τότε το έθνος πεθαίνει. Οι κυριότεροι συστατικοί παράγοντες της Ελληνικής, εν προκειμένου, εθνικής συνείδησης, είναι η θρησκεία (η ορθόδοξη χριστιανική  πίστη), η ελληνική γλώσσα, η πολιτιστική μας κληρονομιά (τα ελληνικά ήθη και έθιμα και οι παραδόσεις), η ιστορική μνήμη και τα εθνικά χρώματα.

Τι είναι το Ελληνικό έθνος και τι έδωσε στον κόσμο, νομίζω ότι είναι σε όλους γνωστό. Παντού στον πλανήτη γη θεωρούν την Ελλάδα ως χώρα ορόσημο, κοιτίδα του σύγχρονου πολιτισμού, λίκνο της δημοκρατίας.