ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΡΩΜΗΟΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΟΥ ΣΗΜΑΣΙΑ -- π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού

Για το όνομα Ρωμηός (=Ρωμαίος) υπάρχει μεγάλη σύγχυση, σ’ εκείνους φυσικά που ερασιτεχνικά ασχολούνται με την ιστορία, ενώ όσοι έχουν τις επιστημονικές προϋποθέσεις μπορούν να κατανοήσουν την έννοια και ιστορική σημασία των εθνικών μας ονομάτων.

Το όνομα «Έλλην» είναι το κυριότερο όνομα του έθνους των Ελλήνων. Η έννοιά του όμως ποικίλλει κατά περιόδους και άλλοτε είναι φυλετική και άλλοτε εθνική ή πολιτιστική ή θρησκευτική, στους τελευταίους δε αιώνες καθαρά εθνική.

Είναι όμως γεγονός, ότι (κατά τον Αριστοτέλη) αρχαιότερο είναι το όνομα Γραικός για το έθνος μας και με αυτό μας ονόμαζαν οι αρχαίοι Ρωμαίοι. Από τον 8^ο αιώνα (Καρλομάγνος και το περιβάλλον του) το ανατολικό μέρος της αυτοκρατορίας («Βυζάντιο») ονομαζόταν Γραικία και οι κάτοικοί της Γραικοί, αλλά με μειωτική έννοια (αιρετικοί και κίβδηλοι). Το υβριστικό αυτό υπόβαθρο διατήρησε το όνομα αυτό στα χείλη των δυτικών ως τον αιώνα μας. Ενώ, λοιπόν, καυχόμεθα και για το όνομά μας αυτό (Γραικοί), όταν χρησιμοποιείται σε δυτικά κείμενα (παλαιότερα), πρέπει να γνωρίζουμε την αληθινή του σημασία.

Ξαναδιαβάζοντας Μακρυγιάννη μέσω Σεφέρη στον Ανάποδο (και Ανθελληνικό) Κόσμο της Νέας Τάξης Πραγμάτων -- Γράφει ο Κωνσταντίνος Βαθιώτης

Με φόντο τα resilience-ρεζιλίκια μιας (ακόμη) παρέλασης-παρωδίας

Στις 15 Ιουνίου 1987, μία ημέρα μετά τον θρίαμβο της Εθνικής ομάδας μπάσκετ ενάντια σε εκείνη της Ρωσίας, οι διαγωνιζόμενοι για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις, όταν άκουσαν το θέμα της έκθεσης που έπρεπε να αναπτύξουν, πάγωσαν:

Είχα δυο αγάλματα περίφημα, μια γυναίκα κι ένα βασιλόπουλο, ατόφια – φαίνονταν οι φλέβες, τόσην εντέλειαν είχαν. Όταν χάλασαν τον Πόρον, τα ΄χαν πάρει κάτι στρατιώτες, και εις τ’ Άργος θα τα πουλούσαν κάτι Ευρωπαίων χίλια τάλαρα γύρευαν… Πήρα τους στρατιώτες,  τους μίλησα: «Αυτά, και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μη το καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Δι’ αυτά πολεμήσαμεν».

ΔΙΗΓΗΣΙΣ ωφέλιμος Μάλχου Μοναχού αιχμαλωτισθέντος.

Μάλχος ο την παρούσαν διήγησιν παραδώσας Μοναχός εγεννήθη εις κώμην τινά της Συρίας καλουμένην Μαρώνειαν, κειμένην τριάκοντα περίπου μίλια μακράν της Αντιοχείας. Εν τη κώμη ταύτη γεννηθείς ο Μάλχος εν αυτή και ανετρέφετο χριστιανικώς υπό των γονέων του και εσέβετο τον Θεόν. Και οι μεν γονείς αυτού εμελέτων να συνδέσωσιν αυτόν μετά γυναικός, αυτός δε αντιθέτως εσκέπτετο να φύγη και να γίνη Μοναχός. Απελθών λοιπόν εις Ιβηρίαν, έγινε πράγματι Μοναχός πλησίον πνευματικών ανδρών, οίτινες ήσαν εκεί. Ούτω δε καλώς αγωνιζόμενος, ο αοίδιμος, ευηρέστει τον Θεόν.

Όταν όμως ο Μάλχος επληροφορήθη, ότι απέθανεν ο πατήρ του, εμελέτα να επανέλθη εις την χήραν μητέρα του, επί τω σκοπώ όπως μετά τον θάνατον εκείνης γίνη κληρονόμος όλης της πατρικής του περιουσίας και μέρος μεν εξ αυτής να δώση ελεημοσύνην εις τους πτωχούς, μέρος δε να εξοδεύση εις οικοδομήν Μοναστηρίου του.

---------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Ὡραιοτάτη καί ἄκρως διδακτική ἱστορία. Καί ὁ ὑποφαινόμενος ἔπαθα πολλά ἀπό τήν ἀνυπακοήν πού ἐπέδειξα πρός τούς γονεῖς μου καί πρός τόν μεγαλύτερον ἀδελφόν μου ὅταν ἤμην εἰς νεαράν ἡλικίαν. Λόγῳ τῶν προσευχῶν τῆς ἁγίας μητέρας μου, ὅμως, ἔτυχον τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ.

ΜΙΚΡΑ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ~ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΛΕΙΣΤΩΝ

 

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Μαρτίου, την σύναξιν επιτελούμεν του Αρχαγγέλου ΓΑΒΡΙΗΛ, άνωθεν και εξ αρχής παραδεδομένην, ως τω θείω και υπερφυεί και απορρήτω μυστηρίω της του Χριστού οικονομίας καθυπουργήσαντος.

Γαβριήλ του πανιέρου και θείου Αρχαγγέλου την Σύναξιν επιτελούμεν τη επαύριον του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου δια την κατά το θείον και άρρητον και υπερφυές τούτο μυστήριον προς την Παρθένον Μαρίαν ο ιλαρώτατος και επιεικέστατος και θαυμάσιος Γαβριήλ, δι’ αυτόν ακριβώς τον λόγον, ίνα μη δηλαδή εκφοβήση την Παναγίαν Παρθένον, ούτε να εκπλήξη Αυτήν, αλλ’ ίνα το απόρρητον παρ’ Αγγέλοις και ανθρώποις μυστήριον αποκαλύψη, μετά της προσηκούσης ευλαβείας και δι’ ειρηνικής και γλυκυτάτης ομιλίας προσκομίση εις Αυτήν το «Χαίρε». Ο πανένδοξος ούτος Γαβριήλ εμφανισθείς πάλαι ποτέ και εις τον Προφήτην Δανιήλ υπέδειξεν εις αυτόν την λύσιν των φοβερών εκείνων ονείρων του Ναβουχοδονόσορος και φιλανθρωπία Θεού εβοήθησε και καθωδήγησεν αυτόν εις όλας τας δυσκόλους περιστάσεις τας οποίας διήλθεν.

Γ΄ Στάση Χαιρετισμών -- Γέροντας Σάββας Λαυριώτης

 https://agiooros.org/viewtopic.php?f=41&t=17334&mobile=on

ΠΑΛΑΙΑ ΚΑΙ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΗΝ ΥΜΝΟΥΝ -- Του αειμνήστου Στεργίου Ν. Σάκκου, ομ. Καθ. Α.Π.Θ.

 Οι πνευματικές και τόσο λαοφιλείς ακολουθίες των Χαιρετισμών, που ψάλλονται την περίοδο αυτή καθιστούν ιδιαίτερα επίκαιρο το λόγο, για την Παναγία μας. Στο όλο σχέδιο της θείας οικονομίας η υπερένδοξος Δέσποινα και Μητέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, η σεμνή κόρη της Ναζαρέτ, κατέχει κεντρική θέση. Είναι ο φωταγωγός από τον οποίο βλέπουμε τον Θεό, ο δρόμος δια του οποίου τον προσεγγίζουμε. Είναι αυτή η φιλόστοργη μάνα, που όπως έφερε κοντά μας τον Θεό, παίρνει κι εμάς από το χέρι και μας οδηγεί κοντά του. Αν η αγία Γραφή μάς αποκαλύπτει το πρόσωπο του τριαδικού Θεού, η προσωπικότητα της Παρθένου Μαρίας είναι ένα ενσαρκωμένο Ευαγγέλιο, μια ζωντανή αγία Γραφή, όπου μπορούμε να μελετήσουμε το θεϊκό σχέδιο της σωτηρίας μας. Αυτή την αλήθεια εκφράζει παραστατικά ο διπλός χαιρετισμός της Στ΄ωδής του Κανόνα του Ακαθίστου ύμνου: Χαίρε των προφητών το περιήχημα· χαίρε των αποστόλων το εγκαλώπισμα.

Η Υπέρμαχος Στρατηγός των Ρωμηών, Αγία Σκέπη των αγωνιστών του 1821.

Γράφει ο εθνικός μας ιστορικός Κ. Παπαρρηγόπουλος: «Πάσα διάνοια των πιστών παρέμενε εστραμμένη προς την Υπέρμαχον της Ορθοδοξίας Στρατηγόν».

Οι Έλληνες τιμούν την Παναγία ως «Υπέρμαχο Στρατηγό» από τα Βυζαντινά χρόνια.
-Το 626 (7ο αι.) στο Ναό της Παναγίας των Βλαχερνών (Κων/πολη) εψάλη για πρώτη φορά ο Ακάθιστος Ύμνος και μάλιστα «ορθοστάδην» εξ ου και Ακάθιστος Ύμνος, ως Ευχαριστήριος ύμνος μετά την λύτρωση από την επίθεση των Αβάρων.

Όταν ήλθε η ώρα της εθνικής παλιγγενεσίας, όλοι οι Αγωνιστές του 1821, οι οπλαρχηγοί και οι καπεταναίοι στη Χάρη και προστασία της Παναγίας κατέφευγαν με ακραδαντη πίστη στην προστασία Της.