Δεν τα λέγει για τους άλλους. Για μένα τα λέει. Δεν τα
αναρτώ για να καταρτίσω τον τετραυματισμένο μου αδελφό, για μένα και σε μένα τα
απευθύνω. Στην αφεντειά μου έπρεπε τον έλεγχο και την εξουθένωση να χαρίζω.
Τρικλίζω επί πτωμάτων και κολακείας ρημάτων πλέκω το εγκώμιο του Φαρισαϊσμού
μου.
Ο Φαρισαίος είμαι εγώ και ακριβώς εδώ, ο Θεότυφλος
λανθάνω. Εκλαμβάνω πάντοτε τις έννοιες και τις διδαχές, πως απολύτως απευθύνονται
στον διπλανό μου, στον «πλησίον» και όχι στον εαυτό μου. Διατρανώνω και διαλαλώ
τοις πάσι: “μή μου άπτου” το “εγώ” μου!
Η κρυφή, ύπουλη και υποβόσκουσα εγωπάθειά μου, η
εωσφορική και Φαρισαϊκή μου υψηγορία, μ’ εξαιρεί κάθε φορά από την Θεϊκή
κατηγορία. Υπερισχύει η συνεχής και εναλλασσόμενη τάση για αυτοδικαίωση. Η μόνη
απολύτρωση είναι η αυτολύτρωση και πλάνα εξιλέωση η στείρα αυτοδικαίωση.