«Ο άγιος Συμεών που η ζωή του παρατάθηκε στον παρόντα βίο, λόγω του χρησμού που είχε δεχθεί από το Άγιο Πνεύμα ότι δεν θα πεθάνει πριν δει τον Χριστό, υποδέχτηκε στην αγκαλιά του Αυτόν, και αφού του αποκαλύφθηκαν από το Πνεύμα το Άγιο όλα όσα θα γίνουν γι’ Αυτόν και τα προφήτεψε, σύμφωνα με τον χρησμό που του δόθηκε δέχτηκε το τέλος της ζωής. Η δε προφήτις Άννα ήταν θυγατέρα του Φανουήλ, ο οποίος καταγόταν από τη φυλή Ασήρ. Έζησε με τον άνδρα της επί επτά χρόνια, κι αφού τον έχασε λόγω θανάτου του, ζούσε διαρκώς στον Ναό με νηστεία και προσευχή, περνώντας εκεί όλη τη ζωή της. Γι’ αυτό, επειδή αυτός ήταν ο τρόπος της ζωής της αδιάκοπα, αξιώθηκε και αυτή να δει τον Κύριο να προσφέρεται ως άνθρωπος στον Ναό, σαράντα ημερών, από την Παναγία Μητέρα Του και τον δίκαιο Ιωσήφ. Δοξολογούσε δε τον Θεό και τον κήρυσσε με δύναμη σε όλους όσους βρίσκονταν στον Ναό, λέγοντας: Αυτό το βρέφος είναι ο Κύριος που στερέωσε τον ουρανό και τη γη. Αυτός είναι ο Χριστός, τον Οποίον προφήτεψαν όλοι οι προφήτες. Αυτών των αγίων λοιπόν, του Συμεών και της Άννας, επιτελούμε σήμερα τη μνήμη και κηρύσσουμε τη φρικτή και άρρητη προς εμάς συγκατάβαση του Θεού».
Στην Αθήνα από 15-27 Μαρτίου η εικόνα του «Άξιον Εστίν»
Στη Μητρόπολη Αθηνών τον Μάρτιο θα
μεταφερθεί από το Άγιο Όρος η θαυματουργή εικόνα του "Αξιον Εστίν".
Εκτός
απροόπτου και χωρίς ακόμη να έχει οριστεί οι λεπτομέρειες, η εικόνα θα είναι στην Αθήνα από τις 15-27
Μαρτίου έπειτα
από συμφωνία του Αρχιεπισκόπου με την Ιερά κοινότητα. Αυτή θα είναι η τέταρτη
φορά που η Αθήνα θα φιλοξενήσει την εικόνα. Η πρώτη ήταν το 1963 με αφορμή τη
συμπλήρωση των 1000 χρόνων του Αγίου .Η δεύτερη το 1987 στην Αθήνα όπου
συνέρρευσαν εκατομμύρια πιστοί. Και η Τρίτη το 1999 στην Αθήνα μετά από τον
ισχυρό σεισμό. Το 1985 η εικόνα μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη ,ενώ τον περασμένο
Σεπτέμβριο στη Θράκη.
Λόγος εις την Υπαπαντήν του Κυρίου TOY EN ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Λόγος εις την Υπαπαντήν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και εις την Θεοτόκον και εις τον Συμεών
Η ΓΝΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΝΟΘΕΥΤΗ ΗΠΕΙΡΟΣ
• Παράδοση και νεωτερικότητα εξακολουθούν να συνυπάρχουν στα Γραμμενοχώρια
Από τον Μανώλη Κοττάκη
Την Ηπειρο μου τη γνώρισε ο πατέρας μου. Εκείνος επέμενε να εγκαταλείπουμε το νησί τους Αύγουστους και να γνωρίζουμε την άλλη Ελλάδα. Τη Μακεδονία πρώτα, την Ηπειρο μετά, την Πελοπόννησο έπειτα, την Κρήτη στο τέλος. Από την Ηπειρο των παιδικών μου χρόνων αναπολώ τον επιβλητικό γέροντα με την κάπα, τον παππού Μήτσο, μέσα στην πλατεία του -παρθένου τότε από πολυκοσμία- Μετσόβου. Το Μουσείο του Βρέλλη, το Νησί στη λίμνη και το κάστρο στα Ιωάννινα. Τα στρατιωτικά φυλάκια στην Κόνιτσα. Την «μπακαλοταβέρνα» στα Πράμαντα. Την απεραντοσύνη της Πίνδου. Και, βεβαίως, τα γεφύρια. Τα άπειρα γεφύρια. Υπάρχει άραγε σήμερα αυτή η γνήσια, ανόθευτη, αγέρωχη Ηπειρος; Η Ηπειρος της ευεργεσίας, της προκοπής, των προσώπων με το καθαρό βλέμμα και τα ωραία μάτια;
Έκανα μόλις τέσσερις ώρες δρόμο το προπερασμένο Σαββατοκύριακο μέσω της νέας Ιονίας Οδού για να την αναζητήσω και να την ανακαλύψω εκ νέου. Και η απάντηση είναι «ναι, ασφαλώς και υπάρχει». Ευτυχώς που υπάρχει. Και δεν παύει να με γοητεύει. Και για τον τρόπο που αντιστέκεται στον χρόνο αλλά και για τον τρόπο που προσαρμόζεται στον χρόνο. Επισκέφθηκα τον Λύγγο Γραμμενοχωρίων. Ενα μικρό χωριό που ανήκει στον Δήμο Ζίτσας και βρίσκεται 28 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά των Ιωαννίνων σε υψόμετρο 760 μέτρων. Κατοικούν σε αυτό μόλις 33 κάτοικοι. Λίγοι, αλλά αρκετοί για να κρατούν ψηλά τη σημαία της παράδοσης, ώστε να θυμόμαστε από ποιους παραλάβαμε τη σκυτάλη. Λίγοι, αλλά αρκετοί επίσης για να χαράσσουν τις γραμμές της νεωτερικότητας, να μεταμορφώνουν το παλαιό σε καινούργιο για να πηγαίνει ο τόπος τους μπροστά.