π. Θεόδωρος Ζήσης. 25η Μαρτίου

Uploaded by simeronwordpress on Mar 27, 2012

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

ε΄. Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας

Ἀφήνοντας τόν ἐπώνυμο τῆς Θεολογίας θά ἀναφερθοῦμε ἐπ’ ὀλίγῳ στόν ἅγ. Κύριλλο Ἀλεξανδρείας καί θά δείξωμε ὅτι καί αὐτός ἦτο ἀπολύτως σύμφωνος μέ τόν ὑπό ἐξέτασι ἱερό Κανόνα καί τήν ἐκκλησιαστική ἀπομάκρυνσι πρό συνοδικῆς κρίσεως ἀπό τόν αἱρετικό Ἐπίσκοπο. Ὡς γνωστόν, ὁ ἅγ. Κύριλλος ἀγωνίστηκε ἐναντίον τῆς αἱρέσεως τοῦ Νεστορίου. Ὅταν ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριος ἄρχισε νά κηρύττη δημοσίως τίς αἱρετικές δοξασίες του διά τήν Θεοτόκο καί τήν ἐνανθρώπησι τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἅγ. Κύριλλος τοῦ ἔστειλε κατ’ ἀρχάς δύο ἐπιστολές συμβουλεύοντας τόν Νεστόριο νά ἀφήση τήν αἵρεσι καί νά ἀκολουθήση τήν πίστι τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπειδή ὁ Νεστόριος δέν ἐδιορθώθη, ἀποστέλλει ὁ ἅγ. Κύριλλος τρίτη ἐπιστολή μαζί μέ τόν Κελεστῖνο, τόν Πάπα τῆς Ρώμης, εἰς τήν ὁποία μέ μεγάλη αὐστηρότητα τοῦ δίδει χρόνο διωρίας διά νά ἀποστῆ τῆς αἱρέσεως · καί ἐφ’ ὅσον αὐτός μέσα σ’ αὐτό τό χρονικό διάστημα δέν θά ἐδιορθώνετο, θά ἦτο ἀκοινώνητος καί ἀμνημόνευτος ἀπό αὐτούς καί δέν θά συγκαταριθμεῖτο μέ τούς Ἐπισκόπους. Ἡ διακοπή αὐτή τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας ἔγινε πρό συνοδικῆς κρίσεως καί καταδίκης τοῦ Νεστορίου. Ὁ ἅγ. Κύριλλος ἐπίσης πρό πάσης συνοδικῆς καταδίκης τοῦ Νεστορίου δέν ἀνεγνώριζε τίς ποινές πού αὐτός ἐπέβαλε στούς κληρικούς του, οἱ ὁποῖοι καί αὐτοί, πρό συνοδικῆς κρίσεως καί πρίν τήν ὑποστήριξι ἢ τήν παρακίνησι τοῦ ἁγ. Κυρίλλου, εἶχαν διακόψει τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία καί μνημόνευσι τοῦ Νεστορίου καί διά τοῦτο αὐτός τούς

καθήρεσε. Μάλιστα ὁ ἅγ. Κύριλλος τούς κληρικούς αὐτούς τῆς Κωνσταντινουπόλεως τούς ἐπαινεῖ ὡς ὁμολογητάς τῆς πίστεως καί τούς προτρέπει νά συνεχίσουν τηροῦντες

αὐτήν τήν στάσι. Παραθέτομε ἐν συνεχείᾳ τά κείμενα αὐτά τά ὁποῖα πιστοποιοῦν τήν ἐφαρμογή τοῦ 15ου ἱεροῦ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου καί ἀποδεικνύουν μέ σαφήνεια ὅτι αὐτή ἦτο ἡ Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποία ἀκολουθοῦσαν ὄχι μόνον οἱ κληρικοί ἀλλά καί ὁ ἁπλός λαός. Τό τμῆμα αὐτό τῆς τρίτης ἐπιστολῆς τοῦ ἁγ. Κυρίλλου πρός τόν Νεστόριο τό ὁποῖο ἀναφέρεται εἰς αὐτήν τήν ὑπόθεσι ἔχει ὡς ἑξῆς: «Ἰδού τοίνυν ἅμα τῇ συνόδῳ, τῇ κατά τήν μεγάλην Ρώμην συνειλεγμένη, προεδρεύοντος τοῦ ὁσιωτάτου καί θεοσεβεστάτου ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ ἡμῶν Κελεστίνου τοῦ ἐπισκόπου, καί τρίτῳ σοι τούτῳ διαμαρτυρόμεθα γράμματι, συμβουλεύοντες ἀποσχέσθαι μέν τῶν οὕτω σκαιῶν καί διεστραμμένων δογμάτων, ἅ καί φρονεῖς καί διδάσκεις, ἀνθελέσθαι δέ τήν ὀρθήν πίστιν, τήν ταῖς Ἐκκλησίαις παραδοθεῖσαν ἐξ ἀρχῆς διά τῶν ἁγίων ἀποστόλων καί εὐαγγελιστῶν, οἵ καί αὐτόπται καί ὑπηρέται τοῦ λόγου γεγόνασι. Καί εἰ μή τοῦτο δράσειεν ἡ σή εὐλάβεια, κατά τήν ὁρισθεῖσαν προθεσμίαν ἐν τοῖς γράμμασι τοῦ μνημονευθέντος ὁσιωτάτου καί θεοσεβεστάτου ἀδελφοῦ καί συλλειτουργοῦ ἡμῶν τοῦ τῆς Ρωμαίων Ἐκκλησίας ἐπισκόπου Κελεστίνου, γίνωσκε σαυτόν οὐδένα κλῆρον ἔχοντα μεθ’ ἡμῶν, οὐδέ τόπον ἤ λόγον ἐν τοῖς ἱερεῦσι τοῦ Θεοῦ καί ἐπισκόποις. Οὐδέ γάρ ἐνδέχεται περιϊδεῖν ἡμᾶς Ἐκκλησίας οὕτω τεθορυβημένας, καί σκανδαλισθέντας λαούς, καί πίστιν ὀρθήν ἀθετουμένην, καί διασπώμενα παρά σοῦ τά ποίμνια, τοῦ σῴζειν ὀφείλοντος, εἴπερ ἦσθα καθ’ ἡμᾶς ὀρθῆς δόξης ἐραστής, τήν τῶν ἁγίων Πατέρων ἰχνηλατῶν εὐσέβειαν. Ἅπασι δέ τοῖς παρά σῆς εὐλαβείας κεχωρισμένοις διά τήν πίστιν, ἤ καθαιρεθεῖσι λαϊκοῖς τε καί κληρικοῖς, κοινωνικοί πάντες ἐσμέν. Οὐ γάρ ἐστι δίκαιον τούς ὀρθά φρονεῖν ἐγνωκότας σαῖς ἀδικεῖσθαι ψήφοις, ὅτι οἱ σοί καλῶς ποιοῦντες ἀντειρήκασι» (P.G. 77, 108A).

Άγιος Νικόδημος:

Εάν όμως ο λόγος και η υπόθεσις είναι περί πίστεως και των παραδόσεων της Εκκλησίας μας, τότε και ο πλέον ειρηνικός και ήσυχος πρέπει να πολεμή υπέρ αυτών.

Επιστολαί Αγ. Νεκταρίου

Επιστολή  19^η

Εν Αθήναις τη 1 Δεκεμβρίου 1905

Θυγάτηρ εν Κυρίω αγαπητή Οσία Ξένη, εύχομαί σοι πατρικώς.

(ν΄ αναγνωσθή εις επήκοον πασών των αδελφών)

Χθες ελειτούργησα εις το Πτωχοκομείον και ωμίλησα περί καθαράς καρδίας και πνεύματος, ευρέως αναπτύξας τους λόγους του Ναθαναήλ: «Ραββί, Συ ει ο Υιός του Θεού, Συ ει ο Βασιλεύς του Ισραήλ». Τούτον τον λόγον σήμερον σοι γράφω δια την σπουδαιότητα του θέματος αυτού αρχήν δε του λόγου εποιησάμην ώδε.

Εξίσταμαι, Χριστιανοί αδελφοί, και απορεί και θαυμάζει, ο την θαυμασίαν ταύτην ομολογίαν του Ναθαναήλ ακούων: «Ραββί, Συ ει ο Υιός του Θεού, Συ ει ο Βασιλεύς του Ισραήλ», διότι η ομολογία αυτού εγένετο τόσον ταχέως και μετά τελείας πεποιθήσεως. Πόθεν η γνώσις αύτη; Πόθεν η πληροφορία και η βεβαιότης; Τι εγένετο εν αυτώ, εν τη ψυχή και τη καρδία αυτού, ίνα εντός ολίγων στιγμών επιγνώ, ότι ο ομιλητής αυτού ήτο ο Υιός του Θεού, ο Βασιλεύς του Ισραήλ, ο αναμενόμενος Μεσσίας, περί ου έγραψεν Μωϋσής εν τω Νόμω και οι Προφήται;  Αληθώς ο Κύριος απεκάλυψεν αυτώ, ότε είδεν αυτόν υπό την συκήν όντα. Αλλ΄ αύτη μόνη ήρκεσεν η φανέρωσις προς πίστιν, βεβαίωσιν και ομολογίαν; Εάν μόνη αύτη ήρκεσεν εις τον Ναθαναήλ, γενάται η απορία διατί εις τούτον μεν ελάχιστος χρόνος, μία τις αποκάλυψις ήρκεσεν εις γνώσιν Θεού και ομολογίαν πίστεως, τοις δε Ιουδαίοις και ιδίως τοις Γραμματεύσι και Φαρισαίοις ουδ΄ ο όλος επί της γης βίος του Κυρίου, ουδέ τα έργα Αυτού, ουδέ οι λόγοι Αυτού, ουδέ η ομολογία Αυτού ήρκεσαν, ίνα πληροφορήσωσιν αυτούς περί του προσώπου και του θείου χαρακτήρος Αυτού; Και ου μόνον ουδαμώς επείσθησαν, αλλά και ελιθοβόλουν Αυτόν, ομολογούντα περί Εαυτού και επί τέλους και κατεδίκασαν εις θάνατον, διότι Υιόν Θεού Εαυτόν εποίησεν; Πόθεν η τοιαύτη αντίθεσις και των αποτελεσμάτων εις δύο διαφόρους την αυτήν λαβόντας πληροφορίαν περί του προσώπου του Κυρίου; την απορίαν ημών ταύτην λύει Αυτός ο Κύριος δια της φανερώσεως προς τους Εαυτού μαθητάς του αγνού και καθαρού χαρακτήρος του Ναθαναήλ: «Ίδε αληθώς Ισραηλίτης, ενώ δόλος ουκ έστι». Ιδού ο λόγος των αντιθέτων αποτελεσμάτων εκ του αυτού δεδομένου. Ο μεν Ναθαναήλ επίστευσεν αμέσως και ωμολόγησεν, ότι ο Κύριος, ο Ραββί, ήτο Υιός του Θεού, ο Βασιλεύς του Ισραήλ, διότι αληθώς Ισραηλίτης, άδολος και καθαρός τη καρδία, εν η δόλος ουκ υπήρχεν, οι δε Φαρισαίοι και Γραμματείς και οι λοιποί άπιστοι Ιουδαίοι, διότι ήσαν γεννήματα εχιδνών, υιοί του ψεύδους και γενεά άπιστος, διεστραμμένη και μοιχαλίς, ως Αυτός ο Κύριος εκάλεσεν αυτούς δια την δολιότητα και ακαθαρσίαν των καρδιών αυτών. Εντεύθεν τα διάφορα αποτελέσματα, εντεύθεν ο μεν καθαρός τη καρδία Ναθαναήλ άμα είδεν, επίστευσε και ωμολόγησεν, οι δε Φαρισαίοι, οι Γραμματείς και οι ψευδώς επιλεγόμενοι Ισραηλίται Ιουδαίοι δεν επίστευσαν. Και πως ήτο δυνατόν, Χριστιανοί αδελφοί, να πιστεύσωσιν οι Ιουδαίοι, οι τοιαύτην έχοντες καρδίαν; Διότι εν τοιαύτη εσκοτισμένη καρδία, εν τοιαύτη πεπληρωμένη ζόφου καρδία, εν τοιαύτη υπό πυκνών μελανών νεφών, εμπεπλησμένων κεραυνών και καταιγίδων καρδία πως δύναται να εισδύση το φως της γνώσεως, το φως της αληθείας; Βεβαίως αδύνατον. Αλλά και «τις κοινωνία φωτί προς σκότος»; Το θείον φως τίζει τας καθαράς καρδίας και την καθαράν διάνοιαν, διότι αύται εισι δεκτικαί φωτός, αι δε ακάθαρτοι καρδίαι και διάνοιαι, ως ανεπίδεκτοι φωτισμού αποστρέφονται το φως της γνώσεως, το φως της αληθείας, διότι αρέσκονται εν τη σκοτία. Περί της τοιαύτης ηθικής εξαχρειώσεως των Ιουδαίων προφητεύων ο Ησαϊας λέγει: «ώτα έχουσι και ουκ ακούσωσιν, οφθαλμούς έχουσι και ουκ όψονται, επαχύνθη γαρ η καρδία του λαού τούτου και τοις ωσί βαρέως ήκουσαν και τους οφθαλμούς εκάμυσαν, ίνα βλέποντες μη βλέπωσι και ακούοντες μη ακούωσι και τη καρδία μη σινιώσι και επιστρέψωσι και ιάσομαι αυτούς». Ώστε δεν επίστευσαν, επειδή επαχύνθη η καρδία του λαού του Ισραήλ ήτοι επωρώθη ένεκα των κακιών αυτών και τούτου ένεκα δεν επίστευσαν, ο δε αληθώς Ισραηλίτης επίστευσεν και ωμολόγησεν Υιόν Θεού τον Κύριον, διότι είχε καρδίαν άδολον. Μέγα τι, χριστιανοί αδελφοί, η άδολος και καθαρά καρδία, διότι είναι δεκτική θείου φωτός και θείων αποκαλύψεων, εκ της ομολογίας του Ναθαναήλ βεβαιούμεθα περί τούτου. Ότε ο Πέτρος ερωτηθείς παρά του Κυρίου «υμείς δε τίνα με λέγετε είναι», ωμολόγησεν την αυτήν τω Ναθαναήλ ομολογίαν, ο Κύριος είπεν αυτώ ότι «σαρξ και αίμα ουκ απεκάλυψεν, αυτώ, αλλ΄ ο Πατήρ αυτού ο εν τοις ουρανοίς», και αληθώς μόνος ο Πατήρ ο εν τοις ουρανοίς ηδύνατο ν΄ αποκαλύψη τω Ναθαναήλ, ότι ο νέος Ραββί, ον κατά πρώτον έβλεπεν, ήτο ο Υιός του Θεού, ο Βασιλεύς του Ισραήλ. Άνευ της τοιαύτης θείας αποκαλύψεως ήτο αδύνατον να γνωρίση εις Ιουδαίος, αγνοών το τρισυπόστατον της Θεότητος και τας ιδιότητας των υποστάσεων της Τριαδικής Θεότητος, να ομολογήση, ότι ο Ιησούς, ο Ραββί, ήτο Υιός του Ουρανίου Πατρός. Ώστε πάντως, ως τω Πέτρω και τω Ναθαναήλ, ο Πατήρ ο Ουράνιος απεκάλυψεν ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός ήτο ο Υιός του Θεού, ο Βασιλεύς του Ισραήλ. Απεκάλυψε δε αυτώ το μυστήριον δια την καθαράν καρδίαν αυτού. Η γνώσις του λόγου της αποκαλύψεως είναι μία ετέρα μεγίστη αποκάλυψις, χριστιανοί αδελφοί. Εκ τούτου διδασκόμεθα, ότι ο Θεός αγαπά τους καθαράν έχοντας καρδίαν, εισακούει αυτών δεομένων, χαρίζεται αυτοίς τα προς σωτηρίαν αιτήματα, αποκαλύπτεται αυτοίς και διδάσκει αυτούς μυστήρια θείας φύσεως. Ταύτα πάντα ο άδολος Ναθαναήλ ηξιώθη ν΄ απολαύση δια την καθαράν αυτού καρδίαν. Παρά του Κυρίου μανθάνομεν, ότι ο Ναθαναήλ ην υπό την συκήν και ότι είδεν αυτόν ο Κύριος. Εκ τούτου μανθάνομεν, ότι ο Κύριος, ως Θεός, είδεν αυτόν και εισήκουσεν της φωνής αυτού δεομένου υπό την συκήν. Εκ της κλήσεως του Φιλίππου και εκ της συναντήσεως και επιγνώσεως του Ιησού συνάγεται η του αιτήματος αυτού πλήρωσις. Εκ της ομολογίας η αποκάλυψις, εκ δε της συναριθμήσεως αυτού μετά των δώδεκα Αποστόλων η κλήσις αυτού υπό του Θεού εις το μέγα του Αποστόλου αξίωμα, ων τα ονόματα εγράφη εν τοις ουρανοίς (ο Ναθαναήλ είναι ο Βαρθολομαίος). Ιδού οποίων μεγίστων αγαθών γίνεται αιτία τω ανθρώπω η καθαρά καρδία. Ουδέν της καθαράς καρδίας μείζον, αληθώς ουδέν ταύτης μείζον, διότι τι μείζον του θρόνου του Θεού; Ουδέν. Ώστε ουδέ της καθαράς καρδίας μείζον, αφού και αύτη θρόνος γίνεται Θεού. περί τούτου αυτός ο Κύριος λέγει, θέλει ενοικήση και εμπεριπατήση εν αυτή και μονήν παρ΄ αυτή ποιήση, εις ποίαν άλλην καρδίαν ή εις την καθαράν καρδίαν θέλει ενοικήση ο Θεός; Ο Κύριος δια του Προφήτου Ησαϊου παρήγγελλε τοις Ιουδαίοις, ίνα λουσθώσι και καθαρισθώσι πρότερον, ίνα διαλλαγή προς αυτούς. Ώστε προς μόνους τους καθαρούς την καρδίαν το θείον διαλλάσσεται και τούτοις εμφανίζεται και εν τούτοις κατοικεί. Ο προφήτης Δαυϊδ καρδίαν καθαράν εζήτει παρά του Θεού, ίνα διαλλαγή προς το θείον, και πνεύμα ευθές, ίνα μη μελετά πονηρά και σκολιά. Αμφότεραι αι αρεταί συμβαδίζουσιν, αδύνατον δε να χωρισθώσιν απ΄ αλλήλων. Αμφοτέρας εκέκτητο και ο Ναθαναήλ κατά την μαρτυρίαν του Κυρίου. Ταύτα λοιπόν ν΄ αγαπήσωμεν και ταύτα παρά του Θεού εκζητήσωμεν και υπέρ αυτών ανάγκη ν΄ αγωνισθώμεν, διότι μόνοι αύται άγουσι ημάς εις τελειότητα, μόνα τα δύο ταύτα καθιστώσιν ημάς εικόνας Θεού, μόνοις τούτοις η καρδία ημών θρόνος γίνεται Θεού, μόνοις τούτοις αποβαίνομεν μακάριοι και μόνοις τούτοις, ως αρραβώνα, λαμβάνομεν την πληροφορίαν των μελλόντων αγαθών. Τοιαύτα τινα είπομεν και έτερα τινα περί μακαριότητος. Ταύτα δε έγραψα προς διδασκαλίαν σας.

Σας εύχομαι και διατελώ προς Θεόν ευχέτης.

Ο Πνευματικός  Πατήρ

+Ο Πενταπόλεως Νεκτάριος

ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ "ΚΡΥΦΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ":

   http://krufo-sxoleio.blogspot.ca/

Παραθέτουμε από την εφημερίδα "Μακεδονία" (8-12-1963)

ένα μεγάλης σημασίας απόσπασμα άρθρου για το πως έβλεπαν οι παπικοί επίσκοποι τον οικουμενισμό...

"Είναι αληθές, επίσης, ότι πολλοί επίσκοποι, ήλθαν εις την Ρώμην με την σταθεράν πίστιν ότι ο οικουμενισμός είναι ένα θαυμάσιον μέσον προς επέκτασιν του καθολικισμού, μία νέα στρατηγική τακτική δια την προσέλκυσιν οπαδών. Τώρα, ύστερα από τας συζητήσεις, έγινεν αντιληπτόν ότι η καθολική εκκλησία οφείλει να προχωρή κατά τέτοιον τρόπον, ώστε να εναρμονίζεται προς τας νέας συνθήκας, ανεξαρτήτως αν αυτό της εξασφαλίζη ή όχι οπαδούς. Η πολιτική αυτή είναι πολύ φυσικόν να επηρεάση γενικώτερα την μοίραν της καθολικής εκκλησίας και ακόμη γενικώτερα της χριστιανοσύνης.

ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓ. ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ

Τον καιρόν εκείνον οκτώ άνθρωποι ευρέθηκαν καλοί μόνον: ο Νώε, η γυναίκα του, τα τρία του παιδιά και οι τρεις του νυφάδες. Θέλοντας ο πανάγαθος Θεός να φυλάξη αυτούς τους οκτώ επρόσταξεν τον Νώε να πισσώση καλά το καράβι δια να μη μπαίνη μέσα η βροχή και να βάλη μέσα από όλα τα ζώα, αρσενικά και θηλυκά, καθαρά και ακάθαρτα. Εμπήκε και αυτός μέσα, η γυναίκα του και τα τρία του παιδιά και οι τρεις νυφάδες του και έκλεισαν καλά το καράβι. Οι άνθρωποι έξωθεν έτρωγαν, έπιναν, έκαναν πραγματείες, λισιβερίσια και άλλα διαβολικά καμώματα, εκοιμώντο ξέγνοιαστα. Εκαρτέρει ο Θεός να μετανοήσουν. Τότε άνοιξεν ο Θεός τους καταρράκτας του ουρανού και έπεφτεν η βροχή ωσάν ποταμός εις την γην. Έτρεχαν τότε οι άνθρωποι, εφώναζαν: Νώε, άνοιξέ μας και εμάς να έμπωμεν εις το καράβι. Τους έλεγεν ο ευλογημένος ο Νώε: Και που είστε τώρα εκατό χρόνους οπού σας έλεγα πως ο Θεός θε να χαλάση τον κόσμον και εσείς με περιγελούσετε; Τώρα τι να σας κάμω και εγώ; «Εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια». Και εσήκωσε την θάλασσαν δεκαπέντε πήχες υψηλά από τα υψηλότερα βουνά και έπνιξεν όλον τον κόσμον. Μόνον οι οκτώ άνθρωποι εγλύτωσαν, ο Νώε, η γυναίκα του και τα τρία του παιδιά και οι τρεις του νυφάδες. Και πάλιν από αυτούς τους οκτώ εγέμισεν όλος ο κόσμος.

Συνεχίζεται.

Πως αλλάζουν οι καιροί, Δόξα τω Θεώ!!!

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ:

Ο διάλογος με τους Ρωμαιοκαθολικούς είναι κοροϊδία !

Επί είκοσι (20) χρόνια επί κεφαλής του «θεολογικού διαλόγου» με τους Ρωμαιοκαθολικούς, κατόπιν εντολής του Οικουμενικού Πατριαρχείου

Ο διάλογος με τους Ρωμαιοκαθολικούς είναι κοροϊδία !

Το Βατικανό επέδειξε ύψιστη υποκρισία. Η Ουνία είναι ένας εμπαιγμός, μία καθαρή απάτη. Ο σημερινός Πάπας κηρύττει τα Μεσαιωνικά μυθεύματα της Παπωσύνης!
«Στις πρόσφατες εξόχως απροσδόκητες και βαρύτατα προσβλητικές δηλώσεις του Βατικανού1, τόσο περί των Ορθοδόξων όσο και των λοιπών μη"Ρωμαιοκαθολικών Χριστιανών, η ταπεινότης μου ίσως δεν θα έπρεπε να απαντήσει, παρά με εύγλωττη σιωπή.

Επειδή όμως, μετά την 20ετή επίπονη Προεδρία μου εις τον "Επίσημο Θεολογικό Διάλογο" Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, παραιτήθηκα οικειοθελώς, δια να μην έχω πλέον ουδεμίαν σχέση με ένα τέτοιο "ανούσιο παίγνιο", θα πρέπει σήμερα συμπληρωματικώς, προς όσα εδημοσιεύθησαν μέχρι και προσφάτως, να δηλώσω επιγραμματικά μόνον τούτο: Δεν θα εφανταζόμουν ότι θα εδικαιώνοντο τόσο γρήγορα και τόσο αποκαλυπτικά οι ταπεινές κρίσεις μου, περί του προσώπου και του συνολικού έργου του Καρδιναλίου Joseph Ratzinger, προ της ανυψώσεώς του εις τον Παπικό Θρόνο αφ" ενός, και τη μετά ταύτα αιφνιδία "μεταμόρφωση" του εις τον πλέον ανεπιφύλακτον Κήρυκα των Μεσαιωνικών μυθευμάτων της Παπωσύνης.

Επιφυλάσσομαι, μετά την θρυλούμενη Επανέναρξη του “Επισήμου Θεολογικού Διαλόγου”, να επανέλθω εκτενέστερα επί των ραγδαίως εξελισσομένων "υπογείων" δραστηριοτήτων, οι οποίες εν υψίστη υποκρισία τραγικώς [διέψευσαν] τις φερέλπιδες προσπάθειες της Β' Βατικανής Συνόδου εις την Εκκλησιολογία και Οικουμενισμό. »2

 

«Με εξοργίζει η τακτική του Αγίου Περγάμου3 όταν τολμά να λέει ότι είναι θεολόγος συστηματικός, και συγχρόνως να ισχυρίζεται ότι "η Ουνία δεν ανήκει στα θέματα του Διαλόγου". Η Ουνία όμως είναι ένας εμπαιγμός, μία καθαρή απάτη, ένα μασκάρεμα ανθρώπων. Και έρχεται ο Μητροπολίτης Περγάμου και σού λέει αυτά να τα κανονίσουν ως πρακτικά προβλήματα οι τοπικές Εκκλησίες. Πού τα βρήκε αυτά ο Άγιος Περγάμου; Και που τα λέει, σε αγραμμάτους ή σε ανεγκεφάλους;»4

1 Ο κ. Στυλιανός αναφέρεται στην περιβόητη εγκύκλιο του Βατικανού στις 9/7/2007 στην οποία ο Πάπας διακήρυξε ότι η μόνη πραγματική Εκκλησία του Χριστού είναι η Παπική και ότι οι "Ανατολικές Εκκλησίες"
έχουν έλλειμμα εκκλησιαστικότητος γιατί δεν αναγνωρίζουν το Πρωτείο της Ρώμης, που σημαίνει ότι ο Πάπας είναι υπερεπίσκοπος και «ο εκπρόσωπος του Χριστού επί της γης».
2 Εφημερίδα «Στύλος Ορθοδοξίας», φύλλο 82, Σεπτέμβριος 2007, σελ. 25.
3 Ο Μητρ. Περγάμου είναι σήμερα συμπρόεδρος στον Θεολογικό Διάλογο Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών
4 Συνέντευξη στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ», 23/9/2006

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

Ἀντάξια πράγματι ἡ περιγραφή τῆς θεολόγου γλώσσας, δηλώνει ἀπερίφραστα ὅτι δέν εἶναι τά πράγματα ὅπως ἐξωτερικά φαίνονται, ἀλλά ὅπως τά ὁριοθέτησαν οἱ γραφές

καί οἱ Πατέρες. Δι’ αὐτό ἐν συνεχείᾳ ἀναφέρει: «Μικρόν μοι τό ποίμνιον; Ἀλλ’ οὐκ ἐπί κρημνῶν φερόμενον. Στενή μοι ἡ μάνδρα, πλήν λύκοις ἀνεπίβατος, πλήν οὐ παραδεχομένη λῃστήν, οὐδέ ὑπερβαινομένη κλέπταις καί ξένοις» (ΕΠΕ 2, 116,17). Τό ποίμνιο αὐτό λοιπόν τῶν Ὀρθοδόξων ἦτο ξεχωρισμένο ἀπό τό αἱρετικό καί πολυάριθμο καί εἶχε ὅλα τά χαρακτηριστικά τῆς Ἐκκλησίας, μολονότι δέν εἶχε κανένα ἐξωτερικό της γνώρισμα. Τό θαυμαστό εἶναι ὅτι καί πρίν ἔλθει ὁ ἅγιος εἰς τήν Κωνσταντινουπολι οἱ Ὀρθόδοξοι ἐτηροῦσαν αὐτήν τήν στάσι, τῆς ἀποτειχίσεως δηλαδή ἀπό τόν αἱρετικό Πατριάρχη, πρᾶγμα τό ὁποῖο δεικνύει ὅτι αὐτό ἦτο Παράδοσις εἰς τήν Ἐκκλησία, χωρίς δηλαδή ἐν προκειμένῳ νά περιμένουν τήν ἀπόφασι τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Τό σημαντικό εἰς τήν προκειμένη περίπτωσι εἶναι ὅτι ὁ ἅγιος θεωρεῖ ποίμνιο Ὀρθόδοξο μόνον τούς ἀποτειχισμένους ἀπό τόν αἱρετικό Πατριάρχη Δημόφιλο, τούς δεδιωγμένους, διασκορπισμένους καί ἀνεπισκόπους, χωρίς κἄν νά συγκαταριθμῆ εἰς τούς Ὀρθοδόξους ὅσους ἀκολουθοῦσαν τόν αἱρετικό Πατριάρχη, διεμαρτύροντο ὅμως ἐνδεχομένως προφορικῶς ἤ γραπτῶς ἤ ἀκολουθοῦσαν ἀπό φόβο, ἀλλά εἶχαν ὀρθόδοξο φρόνημα, ἤ ἀκολουθοῦσαν ἀναμένοντας τήν ἀπόφασι τῆς Συνόδου. Ἡ διδασκαλία εἰς τό θέμα αὐτό τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου εἶναι σαφής καί συνοψίζεται εἰς τούς λόγους του: «καί τῆς μέν ἔχθρας οὐκ ἐπῃνέσαμεν, τοῦ ζήλου δέ ἀπεδεξάμεθα · κρείσσων γάρ ἐμπαθοῦς ὁμονοίας ἡ ὑπέρ εὐσεβείας διάστασις» (ΕΠΕ 1, 246,19). Δηλαδή ὁ Θεός εὑρίσκεται ἐκεῖ ὅπου ἐσυνάζοντο οἱ Ὀρθόδοξοι, εἰς τήν

ὕπαιθρο, ἔστω καί ἄν αὐτοί ἦσαν ἐλάχιστοι, καί ὄχι εἰς τούς πολυτελεῖς ναούς πού ὑπῆρχε ἡ αἵρεσις καί ἐπίσης διά νά διατηρηθῆ ἡ ἀληθινή πίστις πρέπει νά ὑπάρξη ἡ «ὑπέρ εὐσεβείας διάστασις», δηλαδή ἡ ἐκκλησιαστική ἀποτείχισις ἀπό τούς αἱρετικῶς φρονοῦντας καί πράττοντας. Πρίν ἀφήσουμε τήν θεολόγο γλῶσσα εἶναι ἀνάγκη νά

παραθέσωμε καί δύο τελευταῖα χωρία, πολύ ἐπίκαιρα καί σχετικά μέ τήν γενική ἔννοια, εἰς τήν μικρή αὐτή μελέτη, τά ὁποῖα ἄν τά ἐγνώριζαν οἱ Ἐπίσκοποι καί τά ἐπίστευαν ἤ

θά ἔπρεπε πάραυτα νά διορθωθοῦν καί νά ὀρθοτομήσουν τόν λόγο τῆς ἀληθείας ἤ νά παραιτηθοῦν ὡς αἴτιοι ψυχικοῦ θανάτου πολλῶν. Ἀναφέρει ὁ ἅγιος σέ ἐπιστολή του πρός τούς κατοίκους τῆς Καισαρείας τά ἑξῆς: «Λύχνος δέ τῆς Ἐκκλησίας ἐπίσκοπος, ὃ δῆλον ὑμῖν κἂν αὐτοί μή γράφωμεν. Ἀνάγκη τοίνυν, ὥσπερ ἐκείνου καθαρῶς μέν ἔχοντος ὀρθῶς ἄγεσθαι καί τό σῶμα, μή καθαροῦ δέ τυγχάνοντος, οὐκ ὀρθῶς· οὕτω καί τῷ προστάτῃ τῆς Ἐκκλησίας ὁποτέρως ἂν ἔχῃ, πάντως ἢ συνδιακινδυνεύειν ἢ συνδιασώζεσθαι» (ΕΠΕ 7, 80,24). Ἐδῶ ὁ Ἐπίσκοπος ὀνομάζεται «προστάτης τῆς Ἐκκλησίας» καί ἀπό τήν κατάστασί του ἤ θά διασωθῆ τό ποίμνιο ἤ θά κινδυνεύση, ἀκολουθῶντας τον, νά χαθῆ. Ἐπίσης σέ ἐγκωμιαστικό λόγο του διά τόν μέγα Ἀθανάσιο ὁ ἅγιος ἀναφέρει: «Οὕτω μέν οὖν καί διά ταῦτα, ψήφῳ τοῦ λαοῦ παντός, οὐ κατά τόν ὕστερον νικήσαντα πονηρόν τύπον, οὐδέ φονικῶς τε καί τυραννικῶς, ἀλλ’ ἀποστολικῶς τε καί πνευματικῶς, ἐπί τόν Μάρκου θρόνον ἀνάγεται, οὐχ ἧττον τῆς εὐσεβείας, ἢ τῆς προεδρίας διάδοχος · τῇ μέν γάρ πολλοστός ἀπ’ ἐκείνου, τῇ δέ εὐθύς μετ’ ἐκεῖνον εὑρίσκεται · ἣν δή καί κυρίως ὑποληπτέον διαδοχήν. Τό μέν γάρ ὁμόγνωμον καί ὁμόθρονον, τό δέ ἀντίδοξον καί ἀντίθρονον· καί ἡ μέν προσηγορίαν, ἡ δέ ἀλήθειαν ἔχει διαδοχῆς. Οὐ γάρ ὁ βιασάμενος, ἀλλ’ ὁ βιασθείς διάδοχος · οὐδέ ὁ παρανομήσας, ἀλλ’ ὁ προβληθείς ἐννόμως · οὐδέ ὁ τἀναντία δοξάζων, ἀλλ’ ὁ τῆς αὐτῆς πίστεως · εἰ μή οὕτω τις λέγοι διάδοχον, ὡς νόσον ὑγιείας, καί φωτός σκότος, καί ζάλην γαλήνης, καί συνέσεως ἔκστασιν» (ΕΠΕ 6, 48,22).

Ἐδῶ ὁ ἅγιος χαρακτηρίζει πονηρή τή μέθοδο ἐκλογῆς τῶν Ἐπισκόπων χωρίς τήν ψῆφο τοῦ λαοῦ καί διδάσκει ὅτι, ὁ ἐκλεγείς Ἐπίσκοπος πρέπει νά εἶναι διάδοχος τῆς εὐσεβείας γιά νά εἶναι διάδοχος καί τοῦ θρόνου. Αὐτή εἶναι λέγει ἡ πραγματική διαδοχή ἐνῶ ἡ ἄλλη (ὅταν δηλαδή λείπει ἡ εὐσέβεια) εἶναι κατ’ ὄνομα, ὁ δέ Ἐπίσκοπος πού δέν ἔχει εὐσεβῆ πίστι, δέν ἔχει τόν πραγματικό θρόνο ἀλλά τόν ἀντίθρονο, τό ὁποῖο νομίζω σημαίνει ὅτι τόν ἔχει ἐγκαταστήσει στόν θρόνο ὁ διάβολος, τόν ὁποῖο καί ὑπηρετεῖ. Δι’ αὐτό ἀναφέρει ὁ ἅγιος ὅτι ὁ πραγματικός διάδοχος στόν θρόνο εἶναι ὄχι «ὁ τἀναντία δοξάζων, ἀλλ’ ὁ τῆς αὐτῆς πίστεως». Ἀπό ὅλα αὐτά κατανοοῦμε τίνος διάδοχος εἶναι εἰς τόν θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὁ σημερινός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καί ὅλοι οἱ λοιποί Οἰκουμενιστές Ἐπίσκοποι καί τί πρέπει νά κάνωμε οἱ Ὀρθόδοξοι πρός αὐτούς ἐφαρμόζοντες τόν 15ον ἱερό Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου καί ἀκολουθοῦντες ὅπως προαναφέραμε ὅλη τήν ὑπάρχουσα ὀρθόδοξο Παράδοσι, ἡ ὁποία τόν ἔνατο αἰῶνα συνοψίζεται δι’ αὐτοῦ τοῦ κανόνος.