Του αγίου Έφραίμ:

Εκείνος πού λέει πολλά λόγια, (όταν βρίσκεται) ανάμεσα σε αδελφούς, θα προκαλέσει πολλές φιλονικίες και πολλή αντιπάθεια εναντίον του. "Αν όμως δύσκολα ανοίγει τα χείλη του, θα γίνει αγαπητός. 

Αδελφέ, όταν ο αθλητής αγωνίζεται, κρατάει σφιχτό το στόμα του. Σφίγγε κι εσύ το στόμα σου, (συγκρατώντας το) από τα περιττά (λόγια), και θα έχεις (ψυχική) ανάπαυση. 

Όποιος λέει πολλά λόγια, γίνεται αντιπαθητικός. "Όποιος όμως προσέχει το στόμα του, γίνεται αγαπητός. 

Όποιος φυλάει το στόμα του, φυλάει Και την ψυχή του. Απεναντίας, ο αυθάδης αυτοκαταστρέφεται ή (πάντως) "εγγίζει συντριβή", όπως είναι κάπου γραμμένο (Παροιμ. 10:14). 

Ό κήπος πού δεν έχει φράχτη, ποδοπατιέται Και ερημώνεται. 
Κι αυτός πού δεν φράζει το στόμα του, χάνει τους (πνευματικούς) καρπούς του.

Ο Κοσμάς :

3. Ο αδελφός Silver το θέμα των επισκοπικών χειροτονιών της Εκκλησίας, που δεν απεμπόλησε το Παλαιό Ημερολόγιο από τους Ρώσους της Διασποράς κατά το έτος 1962.
Όσοι Ορθόδοξοι το 1924 έπαυσαν την «κοινωνία» τους με τους επισκόπους που φράγκεψαν, ναι μεν αποτελούν έκτοτε την «Μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία», ανέμεναν όμως επί μακράν σειράν ετών Σύνοδο Ορθοδόξων επισκόπων να τους αποκόψει και τυπικά από το σώμα της Εκκλησίας. Κατά το διάστημα που μεσολαβεί μέχρι τη σύγκλιση μιάς τέτοιας Συνόδου το Νέο Ημερολόγιο είναι σε υποδικία.
Μιά τέτοια Σύνοδος μέχρι σήμερα δεν συγκλήθηκε. Ούτε είναι δυνατό να συγκληθεί μετά το 1965, που έγινε η Ένωση των Εκκλησιών. Μόνο η Σύνοδος των επισκόπων του Παλαιού Ημερολογίου το 1998 αναθεμάτισε το Νέο. Για το λόγο αυτό, το έσχατο όριο μέσα στο οποίο μπορεί να είναι ανεκτό να βρίσκεται κανένας με το Νέο, κατά ακρότατη οικονομία είναι το 1965.΄Οχι, όμως και μετά το 1965, γιατί στην περίπτωση αυτή γίνεται παπικός και είναι «εκτός Εκκλησίας»!
Το 1962, οι επισκοπικές χειροτονίες του Παλαιού έγιναν από επισκόπους, που βρίσκονταν σε υποδικία. Και οι χειροτονίες αυτές είναι κατά πάντα έγκυρες και υποστατές.

4. Ο αδελφός Silver στη συνέχεια παραθέτει ένα απόσπασμα από παλιότερη καταχώρησή μου. Εγώ έγραψα τα εξής, σχετικά με την αλλαγή του ημερολογίου, που το 1924 προκάλεσε σχίσμα:
«Οι πιστοί στην Ελλάδα, με το σχίσμα αυτό, διασπάστηκαν σε δύο μερίδες. Τους Νεοημερολογίτες και τους Παλαιοημερολογίτες. Το σχίσμα αυτό επηρέασε και τους δύο χώρους, δηλ τόσο το Παλαιό, όσο και το Νέο Ημερολόγιο.
Ο μεν χώρος του Παλαιού Ημερολογίου, περιέλαβε ίσως τα πιό συνειδητά μέλη της Εκκλησίας, που ενδιαφέρονταν για τα θέματα της πίστεως. Κατ’ ανάγκην περιχαρακώθηκαν οι άνθρωποι αυτοί σε μιά «κλειστή κοινωνία», λόγω του διωγμού τους που άρχισε να υφίσταται από την κρατούσα Εκκλησία. ΄Ετσι, προφυλάχτηκαν από το ορατό φράγκεμα, που επεδίωκαν σκοτεινά κέντρα. Οι αξιόλογες αυτές δυνάμεις, κατ’ ουσίαν παροπλίστηκαν σε μιά ιδιαίτερα κρίσιμη για την Ορθοδοξία περίοδο, που ήταν αναγκαία η συστράτευση όλων των πιστών για την άμυνά της». 

Χαιρετισμοί στην Υπεραγία Θεοτόκο

“Ἐμοῦ προσευχόμενου, σοῦ δὲ κοιμωμένου”

Πολλοί άνθρωποι, άν και δεν προσεύχονται ιδιαίτερα, αναγνωρίζουν όμως τή δύναμη καί την άξια της προσευχής και σε πολύ δύσκολες στιγμές προστρέ­χουν στις εκκλησίες η στά μοναστήρια και παρακαλούν τους Ιερείς η τους μο­ναχούς νά προσευχηθούν γι' αυτούς. Δεν είναι άσχημο αυτό, αλλά μήπως η κίνηση αύτη σημαίνει πώς δεν θέλουν νά αναλάβουν οι ίδιοι την ευθύνη; Μή­πως δεν θέλουν νά μπουν στον κόπο της προσευχής; (Γιατί πράγματι η προ­σευχή είναι κόπος.) "Αν όμως μας πονάει κάτι, εμείς είμαστε οι καταλληλό­τεροι νά προσευχηθούμε. Τότε η προσευχή μας αποκτάει μία ιδιαίτερη θέρ­μη καί μπορεί νά εισακουστεί από τόν Θεό. Καί βέβαια η προσευχή μας αύτη θά πρέπει νά έχει αντίκρυσμα στη ζωή μας. Νά συνδυάζεται με εντονότερο πνευματικό αγώνα.

Κάποιος πατέρας επισκέφθηκε τόν π. Παίσιο. Με πολύ πόνο του είπε:

Γέροντα, προσευχήσου, κάνε κάτι. Τό παιδί μου είναι βαριά άρρωστο. Ό Γέροντας απάντησε:

Έγώ θά κάνω κάτι, αλλά εσυ τι θά κάνεις; Κάτι θά πρέπει νά κάνεις.

 ~ Τι νά κάνω, Γέροντα; Πέστε μου, ό,τι μου πείτε θά κάνω.

"Ε, νά κάνεις κάποιον αγώνα, κόψε 'ένα πάθος σου Καπνίζεις;

-Ναί, Γέροντα.

Τότε γιά την υγεία του παιδιού σου κόψε τό τσιγάρο.

Ό άνθρωπος έβγαλε αμέσως τό πακέτο με τά τσιγάρα καί τά άφησε εκεί λέγοντας:

—    Γιά την υγεία του παιδιού μου, απ΄ αυτή τή στιγμή κόβω τό τσιγά­ρο!

Πράγματι τό παιδί θεραπεύτηκε.

'Άλλη μία φορά συνέβη παρόμοιο περιστατικό με διαφορετική κατάλη­ξη. Πάλι 'ένας πατέρας παρακάλεσε τόν Γέροντα γιά τό άρρωστο παιδί του. Ό Γέροντας τοΰ απάντησε με τά ίδια λόγια.

Έγώ θά κάνω κάτι, εσύ τι θά κάνεις;

Ό,τι μου πείς, Γέροντα! Γιά την υγεία του παιδιού μου, κι άν μου πεις νά πέσω από τόν έκτο όροφο της πολυκατοικίας πού μένω, θά τό κάνω.

"Ε, καλά, απάντησε ό Γέροντας, από τόν έκτο όροφο μην πέσεις. Κό­φε ένα πάθος σου. 'Άν καπνίζεις, κόψε τό τσιγάρο.

Ό πατέρας δεν συμφώνησε.

Γέροντα, απ΄ τον έκτο όροφο πέφτω, αλλά τό τσιγάρο δεν μπορώ να τό κόψω!

Και δυστυχώς τό παιδί του δεν θεραπεύτηκε. Ό πατέρας δέν θέλησε νά συμβάλει στην προσπάθεια και στην προσευχή του Γέροντα.

Επίσης παρακάλεσε κάποιος χριστιανός τόν π. Έπιφάνιο Θεοδωρόπουλο;

—    Γέροντα, προσευχηθείτε γιά μένα.

Ό π. Έπιφάνιος του απάντησε πολύ σοφά:

—    Παιδί μου, έμού προσευχόμενου, σου δε κοιμωμένου, ουδέν γίνεται.

Ὁ ὅσιος Θεόδωρος Φωτικῆς στὰ 100 ψυχωφελῆ κεφάλαια σημειώνει:

«Ἐκεῖνος ποὺ ἔχει φίδι μέσα στὸ κόρφο του κι ἐκεῖνος ποὺ ἔχει λογισμὸ πονηρὸ μέσα στὴ καρδία του, θὰ πεθάνουν. Ὁ πρῶτος ἀπὸ τὸ φαρμακερὸ δάγκωμα τοῦ φιδιοῦ κι ὁ δεύτερος ἀπὸ θανατηφόρο φαρμάκι ποὺ ἔβαλε στὴν ψυχή του. Γι᾽ αὐτὸ νὰ σκοτώνουμε γρήγορα τὰ γεννήματα τῶν ἐχιδνῶν καὶ νὰ μὴ κυοφοροῦμε πονηροὺς λογισμοὺς μέσα στὴν καρδιά μας, γιὰ νὰ μὴ πονέσουμε πικρά. Ἡ καθαρὴ ψυχὴ εὔλογα μπορεῖ νὰ ὀνομαστεῖ σκεῦος ἐκλογῆς καὶ κλεισμένος κῆπος καὶ σφραγισμένη πηγὴ καὶ θρόνος τῆς αἰσθήσεως. Ἡ ψυχὴ ποὺ μολύνεται μὲ ἀκάθαρτες σκέψεις εἶναι γεμάτη ἀπὸ βρωμερὴ λάσπη. Ἔχω ἀκούσει ἀπὸ πεπειραμένους καὶ πρακτικοὺς γέροντες ὅτι οἱ πονηροὶ λογισμοὶ γεννιοῦνται στὴν ψυχὴ ἀπὸ τὸν στολισμὸ τῶν ἐνδυμάτων, τὸ χορτασμὸ τῆς κοιλίας καὶ τὶς βλαβερὲς συναναστροφές».

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Πόσοι  χριστιανοί στήν ἐποχή μας ἐμπνέονται ἀπό τούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας; Πόσοι κληρικοί καί πόσοι ἐπίσκοποι ἀκολουθοῦν τό παράδειγμά τους; Ἡ ἀπάντηση δέν εἶναι δύσκολη. Ἡ πραγματικότητα μᾶς ὁδηγεῖ στό ἀσφαλές συμπέρασμα ὅτι εἶναι ἐλάχιστοι. Ἐκεῖνο πού ἰδιαίτερα διέκρινε τούς Ἁγίους ἦταν ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς τους. Ὅσο προόδευαν πνευματικά, τόσο περισσότερο συναισθάνονταν ὅτι εἶναι ἁμαρτωλοί! Δυστυχῶς, αὐτό οἱ       χριστιανοί δέν μποροῦν νά τό κατανοήσουν, γι᾽ αὐτό καί ἔχουν σέ μεγάλη ὑπόληψη τόν ἑαυτό τους. Ἐπειδή εἶναι ἀναξιοπρεπεῖς θέλουν να τούς τιμοῦν οἱ ἄλλοι. Ἐάν κάποιος τολμήσει νά τούς ἀποκαλέσει δημοσίως ἁμαρτωλούς, δέν τό ἔχουν σέ τίποτε νά τόν ὁδηγήσουν στο δικαστήριο, γιά νά δικαιωθοῦν καί νά ἀποζημιωθοῦν. Καλλιεργοῦν ἐπιμελῶς τήν εἰκόνα τους πρός τόν κόσμο. Θέλουν νά εἶναι διαφορετικοί καί ἀνώτεροι καί ἀγωνίζονται νά πείσουν τό πλῆθος τοῦ λαοῦ ὅτι δέν εἶναι κοινοί καί συνηθισμένοι ἄνθρωποι! Δέν εἶναι «ὥσπερ οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων». Ἀκολουθοῦν δηλαδή τήν τακτική τοῦ Φαρισαίου τῆς παραβολῆς, ξεχνώντας ὅτι δέν δικαιώθηκε ἀπό τό Θεό, γιατί ἦταν ὑπερήφανος καί ὑποκριτής. Τό ἴδιο παρατηροῦμε καί στούς κληρικούς, οἱ ὁποῖοι εὔκολα ταυτίζουν τόν ἑαυτόν τους μέ τούς Ἁγίους. Εἶναι ἐξοικειωμένοι μέ τά ἱερά καί τά ὅσια καί τά θεωροῦν δικά τους, παρόλο πού δέν ἀγωνίζονται πνευματικά. Βέβαια, γνωρίζουν τούς βίους τῶν Ἁγίων καί τούς ἐξιστοροῦν στό ποίμνιό τους, βλέπουν στό πρόσωπο ἐκείνων τό δικό τους πρόσωπο καί ξεχνοῦν νά εἰσέλθουν στήν καρδιά τους, γιά να δοῦν ὅτι ὑστεροῦν σέ πολλά καί ἡ φιληδονία τούς ὁδηγεῖ στήν ἱκανοποίηση τῶν ἁμαρτωλῶν τους παθῶν, σέ ἀντίθεση μέ τούς Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι καταπολεμοῦσαν τά πάθη τους, ζοῦσαν μέ ἄσκηση καί στέρηση καί ἐν ταπεινώσει ἀποκτοῦσαν ἀρετές. Περισσότερο προκλητικοί εἶναι μερικοί ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι βρίσκονται σέ μεγαλύτερη πλάνη, γιατί πιστεύουν ὅτι, παρά τίς ἀδυναμίες τους, εἶναι «εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ», πού σημαίνει ὅτι εἶναι πολύ κοντά στόν Χριστό! Ἀπό τόν ὑψηλό θρόνο τοῦ ἀξιώματός τους βλέπουν ἀνύπαρκτα πράγματα καί τρέφονται μέ ψευδαισθήσεις. Ὅμως οἱ Ἅγιοι πάντα μιλοῦσαν γιά τήν ἁμαρτωλότητά τους. Ἐνοχλοῦνταν ἀπό τή φήμη, πού εἶχαν ἀποκτήσει και ἀμφισβητοῦσαν τά ἐγκώμια, πού διατύπωναν γιά τό πρόσωπό τους οἱ κοσμικοί. Ὁ Γέροντας Παΐσιος ἔλεγε: «Ὅταν ἔλεγαν οἱ Ἅγιοι ὅτι εἶναι ἁμαρτωλοί, το πίστευαν. Τά πνευματικά τους μάτια εἶχαν γίνει μικροσκόπια καί ἔβλεπαν καί τά παραμικρά σφάλματά τους σάν μεγάλα». Αὐτό πού ἐπιλέγουν καί διεκδικοῦν οἱ κοσμικοί, τό ἀρνοῦνται οἱ Ἅγιοι. Εἶναι ἡ ἄκρα ἀντίθεση. Δύο διαφορετικοί δρόμοι, πού ξεκινοῦν ἀπό διαφορετικά σημεῖα καί καταλήγουν ἐπίσης σέ διαφορετικά σημεῖα. Οἱ Ἅγιοι προχωροῦσαν ταπεινά συναισθανόμενοι τήν ἁμαρτωλότητά τους, ἐνῶ οἱ κοσμικοί κρύβουν τήν ἁμαρτωλότητά τους και προβάλλουν ὑποκριτικά τίς ἀνύπαρκτες ἀρετές τους. Οἱ πρῶτοι ἔχουν ἀγαθές προθέσεις καί ἀποφεύγουν τήν προβολή, ἐνῶ οἱ δεύτεροι ἔχουν πονηρές προθέσεις καί ἐπιδιώκουν τή δημοσιότητα καί τό ἐφήμερο χειροκρότημα.

"Ο.Τ."

Εδώ ομιλεί περί του Aντιχρίστου και aποκαλύπτει μεγάλα μυστήρια.

Aγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, ερμηνεία της Β΄ προς Θεσσαλονικείς:

«Μή τις υμάς εξαπατήσει κατά μηδένα τρόπον ότι εάν μη έλθη η αποστασία πρώτον καί αποκαλυφθή ο άνθρωπος τής αμαρτίας, ο υιός της απωλείας, ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος επί πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα, ώστε εις τον ναόν του Θεού ως Θεόν καθίσαι, αποδεικνύοντα εαυτόν ότι εστί Θεόν». 

Εδώ ομιλεί περί του Aντιχρίστου και aποκαλύπτει μεγάλα μυστήρια. Τι είναι η αποστασία; Τόν ίδιο τον Αντίχριστο ονομάζει αποστασίαν, επειδή πρόκειται να οδηγήση πολλούς εις την απώλειαν και να τοὺς απομακρύνει από την πίστιν, ώστε, λέγει, ει δυνατόν, να σκανδαλισθούν και οι εκλεκτοί… Τον λέγει δε και υιόν της απωλείας, διότι και αυτός πρόκειται να οδηγηθή εις την απώλειαν αλλά θα παρακινήση και άλλους. Ποιός όμως είναι αυτός; Άραγε o Σατανάς; Βεβαίως ;oχι. Αλλά κάποιος άνθρωπος που θα δεχεται όλην την ενέργειαν του. «Και αποκαλυφθή ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός της απωλείας, ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος επί πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα». Διότι δεν θα φέρη μίαν ειδωλολατρικην θρησκείαν, αλλά θα είναι αντίθεος και θα καταλύση όλους τους Θεούς και θα διατάξη να τον προσκυνούν αντί του Θεού, και θα εγκατασταθή στον ναό τού Θεού, όχι μόνον τον εν Ιεροσολύμοις, αλλά και εις όλας τας τοπικάς χριστιανικάς εκκλησίας. Και «αποδεικνύοντα», λέγει, «εαυτόν ότι εστί Θεόν». Δεν είπε ότι θα ονομάζει τον εαυτόν του Θεόν, αλλά ότι θα προσπαθή να αποδείξη ότι είναι Θεός. Διότι και μεγάλα έργα θα κάνη και σημεία θαυμαστά θα επιδείξει… 

Γιατί λοιπόν επέτρεψεν o Θεός-θα ρωτήσει κάποιος- να γίνη αυτό το πράγμα και τι είδους θεία οικονομία είναι αυτή;Ποίο δε, θα είναι το κέρδος από την εμφάνισιν εκείνου αφού θα έλθη να μας κακοποιήση; Μην φοβηθείς αγαπητέ, αλλά άκουσε αυτόν που λέγει ότι η εξουσία του θα έχει ισχύν εις αυτούς που πρόκειται να απολεσθούν, οι οποίοι, ακόμη και αν δεν ερχόταν ο Αντίχριστος δεν θα επείθοντο. Ερωτάς λοιπόν ποιό είναι το κέρδος; Ότι θα αποστομωθούν αυτοί ακριβώς που πρόκειται να απωλεσθούν. Έρχεται λοιπόν για να μπορέσουν να ελεγχθούν εκείνοι. Διά να μην έχουν να λέγουν, ότι επειδή ο Χριστός έλεγε ότι είναι Θεός, δι’ αυτό δεν επιστεύσαμε. Επειδή ηκούσαμε ότι ένας είναι ο Θεός, από τον οποίο εδημιουργήθηκαν τα πάντα, δια τούτο δεν επιστέψαμε εις τον Χριστόν. Ο Αντίχριστος λοιπόν θα αναιρέση αυτήν ακριβώς την πρόφασίν των. Διότι όταν θα έλθη εκείνος και θα τον πιστεύουν, αν και δεν θα εντελείται τίποτα το ορθόν, αλλά όλα τα παράνομα, τότε θα αποστομωθούν. 

«ανθ'ων γαρ την αγάπην της αληθείας ουκ εδέξαντο εις το σωθήναι αυτους· και διά τούτο πέμψει αυτοίς ο Θεός ενέργειαν πλάνης εις το πιστεύσαι αυτούς τω ψεύδει, ίνα κριθώσι πάντες οι μη πιστεύσαντες τη αληθεία, αλλ' ευδοκήσαντες εν τη αδικία». 

«Ίνα κριθώσι». Δεν είπε «ίνα κολασθώσι» αλλά «ίνα κριθώσι», δηλ. να κατακριθούν ενώπιον του φοβερού δικαστηρίου, επειδή θα είναι αναπολόγητοι. Η εξουσία του λοιπόν θα έχει ισχύν, λέγει, εις αυτούς που πρόκειται να απολεσθούν. Διά τούτο θα έλθη και ο Ηλίας δια να προφυλλάξη τους πιστούς. Το είπε δε και αυτό ο Χριστός: «Ηλίας έρχεται και αποκαταστήσει πάντα». Δι’ αυτό έχει λεχθή περί τού Ιωάννου ότι ήλθε «εν δυνάμει και πνεύματι Ηλιού» Διότι δεν έκανε ούτε σημεία, όπως ο Ηλίας, ούτε θαύματα. Πώς λοιπόν ήλθε «εν δυνάμει και πνεύματι Ηλιού»; Αυτό σημαίνει ότι ο Ηλίας ερχόμενος θα αναλάβη την ίδιαν διακονίαν. Όπως ακριβώς αυτός ήταν πρόδρομος της πρώτης παρουσίας, έτσι και εκείνος θα είναι πρόδρομος της δευτέρας ενδόξου Αυτού παρουσίας, και διά τούτο δεν απέθανε αλλά διατηρείται.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Η θεία Ευχαριστία και η θεία Κοινωνία μας ενώνουν όχι μόνον με Αυτόν, τον Αναντικατάστατον, αλλά και μεταξύ μας, πρόκειται περί αγίας εν Χριστώ ενότητος των ανθρώπων, περί της θεανθρωπίνης ενότητος, περί της μόνης αληθινής και μόνης αιωνίου ενότητος των ανθρώπων. Διότι όχι μόνον είμεθα αιωνίως ζώντες εν τω Θεανθρώπω Χριστώ, αλλά και αιωνίως εν, και μάλιστα εν όπως είναι το σώμα εν. Υπάρχει οικειοτέρα ενότης απ΄ αυτήν; Και έτι μάλλον, υπάρχει πλέον αιώνιος ενότης απ΄ αυτήν, εφ΄ όσον το σώμα τούτο είναι αιώνιον σώμα; Ούτω λοιπόν, εν τω Θεανθρωπίνω σώματι της Εκκλησίας, δια του Θεανθρώπου, «εν σώμα οι πολλοί εσμέν». Η δε θεία Ευχαριστία, θεία Λειτουργία, θεία Κοινωνία, δεν είναι άλλο παρά η φανέρωσις αυτής της θεανθρωπίνης πραγματικότητος. Ο θαυματουργός και πάντοτε ιστορικός Θεάνθρωπος έχει πρώτον ενώσει μέσα Του, δια της σαρκώσεώς Του, με αιώνιον ενότητα τον Θεόν και τον άνθρωπον. Και αυτήν την θείαν ενότητα μεταφέρει και μεταδίδει συνεχώς, εις εμάς τους ανθρώπους, την μεταφέρει και την μεταδίδει με θεανθρώπινον τρόπον. Διότι εθεμελίωσε την Εκκλησίαν επί του Θεανθρωπίνου σώματός Του, δηλαδή επί της θείας επιγείου πραγματικότητος της θεανθρωπίνης ζωής και παρουσίας Του εις τον κόσμον μας. Εσαρκώθη ο πανάγαθος δια να μας κάμη συμμετόχους της σαρκός Του (Εφ. 3, 6) και ούτω να μας θεώση και να μας χαρίση όλα τα ιδικά Του. Το κάμει αυτό πρωτίστως δια της θείας Κοινωνίας εις την θείαν Ευχαριστίαν της Εκκλησίας.  

Θα το συζητούσατε αυτό το πράγμα;

Η Ορθόδοξη Αλήθεια δεν είναι συζητήσιμη και παζαρεύσιμη. "Τα της Ορθοδοξίας δόγματα ουδέποτε εις ουδεμίαν συζήτησιν τίθονται!" (Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός).

Και αναρωτά, αναβοά, ο σύγχρονος Νέος Θεολόγος της Εκκλησίας μας, ο όντως Άγιος Γέροντας Αθανάσιος Μυτιληναίος: "Δηλαδή, εάν κάποιος χτυπούσε τη πόρτα σας και πρότεινε να μοιραστεί το συζυγικό σας κρεβάτι, θα το συζητούσατε αυτό το πράγμα;"

O ἀείμνηστος καθηγητὴς τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Κων. Μουρατίδης:

 «Ἡ ἀλλόκοτος καὶ τερατώδης καὶ καταλυτική της ὀρθοδόξου κανονικῆς τάξεως καὶ Ἱερᾶς Παραδόσεως συμμετοχὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὸ Παγκόσμιον Συνοθύλευμα τῶν Αἱρέσεων συνιστᾶ τὴν μεγίστην παγίδα τοῦ Ἀντικειμένου(=Σατανά) ἐν τῇ ἱστορία τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, πρὸς διάβρωσιν καὶ ἀποσύνθεσιν τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας…Αὐτὸ καθ’ ἑαυτὸ τὸ γεγονὸς τῆς συμμετοχῆς τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας εἰς τὸ συνοθύλευμα τῶν αἱρέσεων τοῦ ΠΣΕ προσκρούει ‘α πριόρι’ καὶ ἐξ’ ἀπόψεως ἀρχῆς εἰς τεράστια καὶ τούτ’ αὐτὸ ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια, προερχόμενα ἐξ’ αὐτῆς τῆς φύσεως καὶ τοῦ χαρακτῆρος τῆς Ἐκκλησίας, ὡς τῆς Μίας, Αγίας Καθολικῆς καὶ Αποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας»

Οι οικουμενιστές με τις συμπροσευχές συνεχίζουν, αφού..... "Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον ίδιο Θεό"

Ἡ σημερινὴ πνευματικὴ κατάστασις στὴν Ἑλλάδα

 http://krufo-sxoleio.blogspot.ca/

Τοῦ π. Ἰωάννη Ρωμανίδη

Τώρα συμβαίνει νὰ βρισκόμαστε σὲ μία καμπὴ στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ὁ ἴδιος ὁ κομπογιαννίτης γιατρὸς (δηλαδὴ ὁ μὴ δυνάμενος νὰ θεραπεύση ἢ νὰ καθοδηγήση σωστὰ πνευματικὸς πατὴρ) δὲν ἔχει ἐπίγνωσι ὅτι εἶναι κομπογιαννίτης. Ὁ κομπογιαννίτης ὅμως εἶναι σὲ θέση νὰ ἀναγνωρίση ἕναν πραγματικὸ γιατρό, ὅταν συναντηθῆ μὲ αὐτὸν ἢ ὄχι; Ἡ ἀπάντησις εἶναι, ὅτι, ἂν ἔχη πορρωμένη συνείδησι, δὲν θὰ τὸν ἀναγνωρίση. Αὐτὸ συνέβη μὲ τὸν Ἰούδα, ὁ ὁποῖος ἐγνώρισε μὲν τὸν Χριστόν, ἀλλὰ ὄχι ὅπως οἱ ἄλλοι Ἀπόστολοι. Ὁ Ἰούδας δὲν κατάλαβε ποιὸς ἦταν ὁ Χριστός. Γιατί; Διότι πνευματικὰ δὲν ἦταν ἐν τάξει. Δηλαδὴ ὁ Ἰούδας ἀπεδείχθη κομπογιαννίτης καὶ οὔτε τὸν ἑαυτὸ τοῦ μπόρεσε νὰ σώση.

Σήμερα δίνει ἡ Ὀρθόδοξη Θεολογία τὴν δυνατότητα σὲ κάποιον νὰ ἀνιχνεύση τὸν πραγματικὸ γιατρὸ καὶ νὰ τὸν διακρίνη ἀπὸ ἕναν κομπογιαννίτη;Δηλαδὴ μποροῦμε σήμερα νὰ ἀνιχνεύσωμε τὸν ἀληθινὸ πνευματικὸ πατέρα, ἐκεῖνον ποῦ εἶναι σὲ θέσι νὰ θεραπεύη, ἀνάμεσα σὲ πολλοὺς ἄλλους; Ἢ ἀλλιῶς μποροῦμε σήμερα νὰ ἀνιχνεύσωμε τὸν ἅγιο μέσα στὸ πλῆθος;

Δύσκολο φαίνεται. Δηλαδὴ οἱ Χριστιανοὶ σήμερα ἔχουν φθάσει στὸ σημεῖο δύσκολα νὰ ξεχωρίζουν τοὺς πνευματικοὺς γιατροὺς ἀπὸ τοὺς κομπογιαννίτες. Καὶ φθάσαμε σ’ αὐτὴν τὴν κατάστασι, διότι ἀντικαταστήσαμε τὴν Πατερικὴ Θεολογία μὲ δυτικοῦ τύπου θεολογία, μὲ θεολογία τῶν.... δογμάτων, μὲ θεολογία τοῦ βιβλίου δηλαδὴ καὶ ὄχι ἐμπειρική, ἡ ὁποία δὲν ὁδηγεῖ στὴν κάθαρσι τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὰ πάθη. Καταδιώξαμε τὴν ἡσυχαστικὴ παράδοσι καὶ τὴν ἀντικαταστήσαμε μὲ τὰ δόγματα ἢ μὲ τὴν ἠθικὴ (εὐσεβισμό). Καὶ αὐτὸ συνέβη ἀπὸ τοὺς χρόνους μετὰ τὴν Ἑλληνικὴ Ἐπανάστασι τοῦ 1821, μὲ πρωταίτιο τὸν Ἀδαμάντιο Κοραή.

Αποδέχτηκε ο δήμος Αθηναίων τη δωρεά ιδρύματος του Τζορτζ Σόρος

(σ.σ. Όλα γίνονται για την Μουσουλμανοποίηση της αγιοτόκου χώρας μας).

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΦΡΟΥΡΑΡΧΕΙΟΥ

Υπερψήφισε το δημοτικό συμβούλιο του δήμου Αθηναίων την αποδοχή δωρεάς, ύψους 663.000 ευρώ, της διεθνούς οργάνωσης Open Society που έχει ιδρύσει ο Τζορτζ Σόρος για την παροχή υπηρεσιών σε ευάλωτες ομάδες πολιτών.

Η δωρεά αφορά την ανακαίνιση του δευτέρου ορόφου του παλαιού Φρουραρχείου στο σταθμό Λαρίσης, στον πρώτο όροφο του οποίου ήδη στεγάζεται ο Κόμβος Αλληλοβοήθειας Πολιτών του δήμου Αθηναίων. Στο δεύτερο όροφο πρόκειται να στεγασθούν ΜΚΟ και υπηρεσίες του δήμου για τη φροντίδα αναξιοπαθούντων.

Οπως είπε ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης, ο δήμος κατ΄εξοχήν βαρύνεται με την ευθύνη άσκησης κοινωνικής πολιτικής υπό τις παρούσες εξαιρετικά δυσχερείς συνθήκες. Γι' αυτό ο δήμος συνεχώς αναβαθμίζει τις δομές του, μεταξύ των οποίον ο Κόμβος Αλληλοβοήθειας Πολιτών, οι ξενώνες αστέγων, τα 7.000 γεύματα που ετοιμάζει καθημερινά το Δημοτικό Βρεφοκομείο Αθηνών για βρεφονηπιακούς σταθμούς, αστέγους, απόρους και τους 1.000 μαθητές που υποσιτίζονται σε σχολεία της Αθήνας.

«Ήρθε λοιπόν η ώρα» είπε ο κ. Καμίνης αναφερόμενος στη δωρεά της Open Society «ο δήμος να προχωρήσει και να κινητοποιήσει την Κοινωνία των Πολιτών. Να αξιοποιήσει τις δυνατότητες προσφοράς των πολιτών, την έκφραση έμπρακτης κοινωνικής αλληλεγγύης».

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more