Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.


Πάντα όσα παρεδόθησαν εις τους Αποστόλους υπό του Σωτήρος Χριστού και του Αγίου Πνεύματος, αποτελούν ακριβώς «τ η ν  π α ρ ά δ ο σ ι ν», την αγίαν παράδοσιν, δηλ. όλην την διδασκαλίαν του Σωτήρος και όλας τας ζωοποιούσας ενεργείας δια την πραγμάτωσιν της διδασκαλίας ταύτης εις την ζωήν των ανθρώπων. Ταύτα πάντα παρέδωσαν εις ημάς «ε ί τ ε   δ ι α   λ ό γ ο υ   ε ί τ ε   δ ι΄  ε π ι σ τ ο λ ή ς». Η παράδοσις είναι εν μέρει γεγραμμένη, ενώ κατά το πλείστον παρεδόθη προφορικώς, αλλ΄ όμως όλα μαζί αποτελούν την Θείαν Αποκάλυψιν, δηλ. το Ευαγγέλιον του Χριστού, το Ευαγγέλιον της σωτηρίας, το παραδοθέν υπό του Θεού εις την Εκκλησίαν δια την σωτηρίαν του ανθρωπίνου γένους «από του νυν έως του αιώνος». Ολόκληρον το Ευαγγέλιον παρεδόθη εις την Εκκλησίαν υπό του Κυρίου Ιησού Χριστού και του Αγίου Πνεύματος, δια τούτο ακριβώς το Ευαγγέλιον είναι  «η π α ρ ά δ ο σ ι ς»  του Θεού εις όλην την ευρύτητά του. Το γραπτόν Ευαγγέλιον συμπληρώνεται με το άγραφον Ευαγγέλιον της Εκκλησίας και υπ΄ αυτού ερμηνεύεται δια της ενεργείας της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, του κατοικούντος εν τη Εκκλησία. Όντως, όλα αυτά εν τη Εκκλησία αποτελούν μίαν ολότητα, εν ζων πνευματικόν σώμα, η γραπτή δηλαδή και άγραφος παράδοσις. Διο και ο ιερός Χρυσόστομος λέγει: «Παράδοσίς εστι, μηδέν πλέον ζήτει», διότι εν αυτή ευρίσκεται παν ό,τι είναι αναγκαίον δια την σωτηρίαν των ανθρώπων και δια την αιωνίαν των ζωήν, εν τω παρόντι και εν τω μέλλοντι αιώνι…                                                                          
Με μίαν λέξιν, η θεία, η θεανθρωπίνη  Π α ρ ά δ ο σ ι ς  είναι το  π α ρ α δ ί δ ε ι ν  δια μέσου των αιώνων και των γενεών αυτόν τούτον τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, μετά πασών των θείων αληθειών και των εντολών, των χαρίτων (μυστηρίων) και των αρετών Αυτού, ως ζώντα Θεόν και Σωτήρα, εν τη Εκκλησία και ως Εκκλησίαν. Τούτο δε ακριβώς είναι η Εκκλησία του Χριστού ως θεανθρώπινον σώμα Του, δηλ. η ζώσα και παρατεινομένη δια των αιώνων Ιερά Παράδοσις, ο αεί ζων Θεάνθρωπος Χριστός και παν ό,τι Αυτός έχει εντός Του και ό,τι φέρει μαζί Του.
Τέλος των κεφαλαίων και τω Ενί  εν Τριάδι Θεώ δόξα «εν τη Εκκλησία εν Χριστώ Ιησού εις πάσας τας γενεάς του αιώνος των αιώνων, αμήν» (Εφ. 3, 21).                                                                                         (1954-1957).
                                              
                                                Tέλος.

Κύριε εκέκραξα προς Σε Ψαλμός 140 - Lord i have cried to You Psalm 140


π. Θεόδ, Ζήσης. Αγ. Συμεών Θεοδόχου κ' Προφήτιδος Άννης

ΠΕΡΙ ΜΑΡΘΑΣ ΚΑΙ ΜΑΡΙΑΣ

Συνεζητήθη τελευταίος μεταξύ θεολόγων και θεολογούντων το ζήτημα της Μάρθας και της Μαρίας, δηλαδή της πρακτικής και θεωρητικής ζωής. Ποία είναι πλέον ευάρεστος εις τον Θεόν. Είναι γνωστή η ευαγγελική ιστορία. Όταν ο Κύριος Ιησούς περιήρχετο τας κώμας διδάσκων, εισήλθεν εις το εν Βηθανία σπίτι του Λαζάρου. Αι αδελφαί υπεδέχθησαν τον θείον Διδάσκαλον με χαράν. Και η μεν Μάρθα μετουσίωσε τον ενθουσιασμόν της, εις την φροντίδα της τιμητικωτέρας και πλουσιωτέρας φιλοξενίας· η δε Μαρία, έκθαμβος από την ακτινοβολίαν του την θείαν, «καθίσασα παρά τους πόδας του Ιησού ήκουε των λόγων αυτού».                                                                                              Η Μάρθα «περισπωμένη περί πολλήν διακονίαν» απετάθη προς τον Κύριον· «Κύριε, ου μέλει σοι ότι η αδελφή μου μόνην με κατέλιπε διακονείν;» Σύστησέ της να με βοηθήση. Τότε ο Κύριος απεκρίθη το μνημειώδες: «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και τυρβάζη περί πολλά· ενός δε εστι χρεία. Μαρία δε την αγαθήν μερίδα εξελέξατο, ήτις ουκ αφαιρεθήσεται απ’ αυτής…» (Λουκ. ι: 41-42).


H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Το σχολείο της Κορυτσάς



korytsa










Κωνσταντῖνος Χολέβας, 
Με προσωπική παρέμβαση του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά λύθηκε το προσωρινό πρόβλημα που είχε προκύψει ως προς τη χρηματοδότηση του ελληνικού σχολείου στην Κορυτσά. Το σχολείο αυτό λειτουργεί ως ιδιωτικό, διότι η αλβανική κυβέρνηση δεν θεωρεί την Κορυτσά «μειονοτική περιοχή». Δηλαδή θεωρεί ότι εκεί δεν υπάρχουν Ελληνες και δεν ανοίγει ελληνόφωνα σχολεία (που λειτουργούν αλλού). Η κρατική ελληνική χρηματοδότηση μαζί με τις δωρεές ιδιωτών χορηγών διατηρούν σε λειτουργία ένα εκπαιδευτήριο, το οποίο απευθύνεται όχι μόνο στους Ελληνες Βορειοηπειρώτες, αλλά και σε Αλβανούς που θέλουν να μάθουν τη γλώσσα και τον πολιτισμό μας. Φυσικά υπάρχουν και μαθήματα που διδάσκονται στα αλβανικά.

 Η Κορυτσά ήταν πάντοτε και παραμένει προπύργιο του Ελληνισμού στην περιοχή, παρά τις μεθοδεύσεις των διάφορων αλβανικών κυβερνήσεων. Το 1914 ο νομός Κορυτσάς είχε περιληφθεί στην αυτόνομη εντός αλβανικών συνόρων περιοχή, την οποία κέρδισαν με τον αγώνα τους οι Βορειοηπειρώτες. Το 1940 ο απελευθερωτής Ελληνικός Στρατός έβλεπε με έκπληξη χιλιάδες ελληνικές σημαίες να τον υποδέχονται. Οι κάτοικοι της πόλης και των κοντινών χωριών είναι κυρίως βλαχόφωνοι Ελληνες. Επί πολλούς αιώνες έδωσαν αγώνα για να διατηρήσουν την ελληνορθόδοξη συνείδησή τους. Επί κομμουνιστικών καθεστώτων, ελλείψει ελληνικού σχολείου, μιλούσαν μόνο τη βλαχική διάλεκτο και όχι τα ελληνικά. Οπως και η συντριπτική πλειονότητα των Ελληνοβλάχων της Αλβανίας έτσι και αυτοί αγωνίζονται σήμερα να επανασυνδεθούν με την ελληνική ταυτότητα των προγόνων τους.
 Κοντά στην Κορυτσά βρίσκεται η περίφημη Μοσχόπολις, η οποία υπήρξε η πνευματική πρωτεύουσα των Ηπειρωτών Ελλήνων κατά τον 18ο αιώνα. Τυπογραφεία, ναοί, σχολεία και ακαδημίες καλλιεργούσαν τα γράμματα, την πίστη και τον πόθο για ελευθερία. Οι υπερήφανοι Ελληνοβλάχοι κάτοικοί της κυνηγήθηκαν από τον Αλή Πασά και διασκορπίστηκαν. Σήμερα είναι απλώς ένα χωριό με το όνομα Βοσκοπόγιε.
 Το σχολείο της Κορυτσάς μάς φέρνει στον νου τη μεγάλη προσφορά του βλαχόφωνου Ελληνισμού στην πατρίδα μας. Μεγάλοι εθνικοί ευεργέτες υπήρξαν Βλάχοι (με Β κεφαλαίο). Ορισμένοι άλλοι λαοί προσπάθησαν να πείσουν τους Βλάχους ότι δεν είναι Ελληνες, αλλά απέτυχαν. Προ ολίγων ημερών η Πανελλήνια Ομοσπονδία Βλαχικών Συλλόγων τίμησε τον σπουδαίο βαλκανολόγο Αχιλλέα Λαζάρου για τη συμβολή του στην ανάδειξη της ελληνικότητας των Βλάχων.
 Ας μη λησμονούμε τους Ελληνοβλάχους της Κορυτσάς.

http://www.dimokratianews.gr/

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.


60. Τι είναι «αι παραδόσεις ημών»;  Πάντα όσα ο Θεάνθρωπος Χριστός, ο Ίδιος και δια του Αγίου Πνεύματος, έδωσεν εντολήν να κρατώμεν και κατ΄ αυτά να ζώμεν, παν ό,τι παρέδωκεν εις την Εκκλησίαν Του, εν τη οποία κατοικεί διαρκώς ο Ίδιος μετά του Αγίου Πνεύματός Του (πρβλ. Ματθ. 28, 19-20). «Αι παραδόσεις ημών» είναι όλη η εν χάριτι ζωή μας εν Χριστώ τω Θεώ και εν τω Αγίω Πνεύματι, η ζωή ημών των χριστιανών, η οποία ήρχισεν εν τη Εκκλησία του Χριστού, μέσω των Αποστόλων, δια της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος. Ολόκληρος η ζωή μας αυτή δεν είναι εξ ημών, αλλ΄ από του Κυρίου Ιησού, τη χάριτι του Αγίου Πνεύματος. Ή ακριβέστερον:  ολόκληρος η ζωή μας αυτή είναι εκ του Πατρός δι΄ Υιού εν Αγίω Πνεύματι… Ούτω «αι παραδόσεις» μας είναι η νέα ζωή της χάριτος εν Αγίω Πνεύματι, το Οποίον είναι η ψυχή της Εκκλησίας, η ζωή εν τη Αιωνία Αληθεία του Θεού, εν τη Αιωνία Δικαιοσύνη του Θεού, εν τη Αιωνία Αγάπη του Θεού, εν τη Αιωνία Ζωή του Θεού. Εδώ ο άνθρωπος δεν δημιουργεί τίποτε, ούτε δύναται να δημιουργήση την Αιωνίαν Αλήθειαν, την Αιωνίαν Δικαιοσύνην, την Αιωνίαν Αγάπην, την Αιωνίαν Ζωήν, αλλά πάντα ταύτα δύναται να οικειοποιηθή, να δεχθή, να μεταβάλη εις ιδικά του. Εν τω Χριστώ και τη Εκκλησία Του όλα αυτά δίδονται δια της χάριτος του Αγίου Πνεύματος εις τον άνθρωπον, δίδονται και «παραδίδονται». Από τον άνθρωπον απαιτείται το να δεχθή «τας παραδόσεις» αυτάς και να ζη κατ΄ αυτάς… 

Συνεχίζεται.  

Η ακαθαρσία του νου.


 Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής
γράφει στην «Γ´ Εκατοντάδα περί αγάπης» τα εξής:

«Ακαθαρσία του νου είναι πρώτον η ψευδής γνώσις. 
Δεύτερον η άγνοια κάποιου από τα γενικά, εννοώ την 
σχέσιν με τον ανθρώπινον νου, γιατί είναι ιδίωμα αγγέλου
το να μη αγνοή τίποτε από τα μερικά. 
Τρίτον, το να έχει εμπαθείς λογισμούς. 
Τέταρτον, το να συγκατατίθεται στην αμαρτία».

Οι ζωγραφίτες οσιομάρτυρες


Επειδή το Άγιον Όρος αποτελούσε ανέκαθεν το προπύργιο και το στήριγμα της Ορθοδοξίας στην Ανατολή, οι Λατίνοι θέλησαν να το καταστρέψουν και να εγκαθιδρύσουν και σε αυτό την εξουσία του Πάπα. Μπήκαν λοιπόν στο Όρος τον  Οκτώβριο του 1280 με στρατιωτική δύναμη, κι επιδόθηκαν στο έργο τους άλλοτε με υποσχέσεις και χρήματα, κι άλλοτε με απειλές, βιαιότητες και μαρτύρια. 
Μερικοί δειλοί υπέκυψαν. Οι περισσότεροι όμως μοναχοί αρνήθηκαν την εξουσία του Πάπα ως τοποτηρητού του Χριστού, καθώς και τα σαθρά του δόγματα, για αυτό επισφράγισαν με το αίμα την ομολογία τους. Σε αυτή τους την προσπάθεια οι Λατίνοι είχαν δυστυχώς συνεργούς τον αυτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγο και τον Πατριάρχη Ιωάννη Βέκκο.
 
Αφού έκαναν ό,τι έκαναν στις άλλες μονές, πέρασαν τελευταία κι από τη μονή Ζωγράφου. Εκείνη την περίοδο ασκήτευε κοντά στο μοναστήρι ένας μοναχός που είχε τη συνήθεια να διαβάζει πολλές φορές την ημέρα τους χαιρετισμούς της Θεοτόκου μπροστά στην εικόνα Της .
 
Κάποια μέρα, ενώ στα χείλη του γέροντα ηχούσε ο αρχαγγελικός ασπασμός, ακούει ξαφνικά από την αγία εικόνα τη φράση: « Χαίρε κι εσύ, Γέρων του Θεού! ».
 
Ο γέροντας τρόμαξε.
 
- Μη φοβάσαι! συνέχισε ήσυχα η θεομητορική φωνή που έβγαινε από την εικόνα. Πήγαινε όμως γρήγορα στο μοναστήρι, και πες στον ηγούμενο και στους μοναχούς ότι οι εχθροί μου και εχθροί του Υιού μου πλησίασαν. Όποιος λοιπόν είναι ασθενής στο φρόνημα, ας πάει να κρυφτεί μέχρι να περάσει ο πειρασμός. Όσοι όμως επιθυμούν μαρτυρικά στεφάνια, να παραμείνουν στο μοναστήρι. Πήγαινε γρήγορα!
 
Ο γέροντας ξεκίνησε αμέσως, υπάκουος στην εντολή της Θεοτόκου. Και μόλις έφτασε στη μονή, βλέπει κατάπληκτος στην πύλη την εικόνα της Παναγίας, μπροστά στην οποία διάβαζε πριν από λίγο τους Χαιρετισμούς. Γονάτισε με κατάνυξη, ασπάστηκε την εικόνα και μαζί με Αυτή παρουσιάστηκε στον ηγούμενο.
 
Οι μοναχοί ταράχθηκαν από το φοβερό άκουσμα. Μερικοί έτρεξαν και κρύφτηκαν στα όρη και στις σπηλιές. Είκοσι έξι όμως – και μαζί τους και ο ηγούμενος – έμειναν στο μοναστήρι, ανέβηκαν στον πύργο και περίμεναν εκεί τους εχθρούς και τα μαρτυρικά στεφάνια.
 
Σε λίγο έφτασαν και οι Λατίνοι. Στην αρχή επιστράτευσαν όλη τους τη ρητορική δεινότητα, για να πείσουν τους μοναχούς να ανοίξουν τις πύλες και να αναγνωρίσουν τον Πάπα σαν κεφαλή της  οικουμενικής Εκκλησίας.
 
- Και ποιος σας είπε ότι ο Πάπας είναι η κεφαλή της Εκκλησίας; φώναξαν οι μοναχοί. Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Χριστός! Δεν ανοίγουμε τις πύλες. Προτιμάμε να πεθάνουμε, παρά να σας αφήσουμε να μολύνετε τον ιερό αυτό τόπο!
 
- Αφού το θέλετε, θα πεθάνετε! φώναξαν οι Λατινόφρονες με μανία.
 
Κι αμέσως μάζεψαν ξύλα και φρύγανα γύρω από τον πύργο, άναψαν φωτιά και τους έκαψαν όλους.


(σ.σ. Τότε—λέγει η Κυρία Θεοτόκος: οι εχθροί μου και εχθροί του Υιού μου πλησίασαν…
Και τώρα: Ετι δεόμεθα υπέρ του Αγιωτάτου Επισκόπου και Πάπα Ρώμης Βενεδίκτου…)