Ιβηρίται οι Όσιοι και Μάρτυρες ούτοι Πατέρες ηγωνίζοντο ασκητικώς εν τη Ιερά Μονή των Ιβήρων εν έτει ασπ΄ (1280), ότε ο βασιλεύς Μιχαήλ Η΄ ο Παλαιολόγος (1259 – 1289), ο Αζυμίτης και ο Πατριάρχης Ιωάννης ΙΑ΄ ο Βέκκος (1275 – 1282), οι Λατινόφρονες, περιήρχοντο τα διάφορα Μοναστήρια του Αγίου Όρους δια να πείσουν τους Μοναχούς να ακολουθήσουν την πλάνην των. Επειδή δε τούτους από παντού απέπεμπον, διότι ουδόλως επείθοντο οι Μοναχοί να ασπασθούν τα δόγματα των Λατίνων, δια τούτο πολλά δεινά επεσώρευσαν οι δείλαιοι εις το Άγιον Όρος και πολλούς Μοναχούς εβασάνισαν και απέκτειναν. Τους Λατινόφρονας τούτους, ελθόντας και εις την Ιεράν Μονήν των Ιβήρων, θείω ζήλω δια την Αγίαν Ορθοδοξίαν κινούμενοι, οι εν τη Μονή ενασκούμενοι Πατέρες δεν τους εδέχθησαν. Όθεν εκείνοι μένεα πνέοντες διέταξαν να συλληφθούν άπαντες. Τότε τους μεν καταγομένους εκ των μερών της Ιταλίας εκράτησαν ως σκλάβους, τους δε λοιπούς ανεβίβασαν εις το πλοίον της Μονής και αφού τους εξήγαγον του λιμένος τους παρέδωκαν εις τον βυθόν της θαλάσσης ομού με το πλοίον και ούτως έλαβον οι μακάριοι τον στέφανον του Μαρτυρίου.
Περί αοράτων και ορατών εχθρών στον θαυμαστό ανάποδο κόσμο του Κορωνοϊού
------------------------------------------
Ἐξαιρετικόν - Ἀποκαλυπτικόν βίντεο τοῦ πρ. Ἀναπληρωτοῦ Καθηγητοῦ τοῦ Δημοκριτείου Παν/μίου Θράκης κ. Κωνσταντίνου Βαθιώτου, ὁ ὁποῖος παρητήθη προσφάτως ἀπό τήν θέσιν του, μή ἀνεχόμενος τήν γελοῖαν κατάστασιν πού ἐπικρατεῖ στά Ἑλληνικά Πανεπιστήμια.
Τη ΙΓ΄ (13η) Μαϊου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΓΛΥΚΕΡΙΑΣ.
Γλυκερία η Αγία Μάρτυς του Χριστού ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Αντωνίνου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη ρλη΄ - ρξα΄ (138 – 161) και Σαβίνου του ηγεμόνος, ευρισκομένη εις την Τραϊανούπολιν, την κειμένην εις την παραθαλασσίαν του Αδριατικού κόλπου, Τράνι κοινώς λεγομένην. Όταν δε ποτε εθυσίαζεν ο ηγεμών εις τα είδωλα, η Αγία Γλυκερία, χαράξασα επί του μετώπου της το σημείον του Τιμίου Σταυρού, προσήλθεν εις τον ηγεμόνα, κηρύττουσα και ονομάζουσα εαυτήν Χριστιανήν και δούλην Χριστού. Τότε ο ηγεμών προσεκάλεσεν αυτήν να θυσιάση εις τα είδωλα, η δε Αγία, εισελθούσα εν τω ναώ των ειδώλων και προσευχηθείσα εις τον Χριστόν, εκρήμνισε το είδωλον του Διός και κατασυνέτριψεν αυτό.
Τὸ ΟΧΙ τῶν Νεομαρτύρων
Μὲ πολλοὺς τρόπους, καλοί μου φίλοι, καὶ μὲ πολλὰ θαύματα, ἔσωσε ὁ Θεὸς τὸ Γένος μας κατὰ τὴ δουλεία τῆς βάρβαρης τουρκοκρατίας. Ἕνα ἀπ’ αὐτά, εἶναι καὶ τὸ ΟΧΙ τῶν Νεομαρτύρων. Ὅπως οἱ ἥρωες (καὶ ἐθνομάρτυρες) τὰ ἔδωσαν ὅλα «γιὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν πίστη τὴν ἁγία καὶ τῆς πατρίδος τὴν ἐλευθερία», τὸ ἴδιο ἔκαναν κι αὐτοὶ μὲ τὸ ΟΧΙ τους στὸν κατακτητή.
Ἦταν τόσο μεγαλειώδης ἡ στάση τους αὐτή, ποὺ ἔκανε τὸν Ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη (εἶναι ὁ πρῶτος ποὺ ἀσχολήθηκε μὲ τὴ συγγραφὴ τοῦ βίου τους καὶ τὸ 1799 ἐξέδωσε τὸ ἔργο του «Νέον Μαρτυρολόγιον»), νὰ τὴν ἀποκαλεῖ «θαῦμα τοῦ Θεοῦ».
Εναντίον του ΘΝΠ - ΓΟΧ --- του κ. Δημητρίου Χατζηνικολάου, Αναπληρωτού Καθηγητού Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
Ἀγαπητέ καί Σεβαστέ μοι Πάτερ,
Ἐπειδή ἀνεδημοσιεύσατε ἄρθρον πού χαρακτηρίζει «ὑποκριτάς», «συμφεροντολόγους», «φανατισμένους», «παρασυρμένους» κ.λπ. ὅλους ἐμᾶς πού ἀντιδροῦμε στόν καινοφανῆ ἐκκλησιαστικόν θεσμόν τῶν Θρησκευτικῶν Νομικῶν Προσώπων (ΘΝΠ) τοῦ Ν. 4301/14, τόν ὁποῖον υἱοθέτησε καί ἐφήρμοσεν ἡ Σύνοδος τοῦ κ. Καλλινίκου, μάλιστα δέ καλοῦν εἰς μετάνοιαν καί ἐπιστροφήν εἰς τήν Σύνοδον ὅλους ἐμᾶς πού ἀπετειχίσθημεν ἀπό αὐτήν ἐπειδή θεωροῦμε τόν ἐν λόγῳ θεσμόν δεινήν αἵρεσιν, αἰσθάνομαι ὑποχρεωμένος ν’ ἀπαντήσω. Σᾶς παρακαλῶ νά καταχωρήσετε τήν ἀπάντησίν μου.
Κατ’ ἀρχάς, ἄς σημειωθῆ ὅτι μέχρι τώρα δέν ἔχω ἀκούσει οὔτε ἕν σοβαρόν ἐπιχείρημα πού νά καταρρίπτῃ αὐτά πού ἔχω δημοσιεύσει ἐπανειλημμένως, τά ὁποῖα ἀποδεικνύουν περιτράνως ὅτι ἡ ὑπαγωγή εἰς τόν Ν. 4301/14 ἀποτελεῖ αἵρεσιν. Ἀφορισμοί τοῦ τύπου «εἶναι ἕν νομικόν περίβλημα, δέν εἶναι θέμα πίστεως» δέν μοῦ χρειάζονται.
Epiphanius, Bishop of Cyprus
Saint Epiphanius was born about 310 in Besanduc, a village of Palestine, of Jewish parents who were poor and tillers of the soil. In his youth he came to faith in Christ and was baptized with his sister, after which he distributed all he had to the poor and became a monk, being a younger contemporary of Saint Hilarion the Great (see Oct. 21), whom he knew. He also visited the renowned monks of Egypt to learn their ways. Because the fame of his virtue had spread, many in Egypt desired to make him a bishop; when he learned of this, he fled, returning to Palestine. But after a time he learned that the bishops there also intended to consecrate him to a widowed bishopric, and he fled to Cyprus. In Paphos he met Saint Hilarion, who told him to go to Constantia, a city of Cyprus also called Salamis.