Μία σημαντικὴ ἔκδοσις -- Τοῦ π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ

Μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ πρὶν ἀπὸ λίγες μέρες ἔζησα μιὰν ὑπέροχη ἔκπληξη. Ὁ ἀγαπητὸς συνάδελφος π. Δημήτριος Ἀθανασίου, χημικὸς καὶ ἡ πρεσβυτέρα του Χαρούλα Τσουλιάη, φιλόλογος, μοῦ ἔστειλαν τὸ βιβλίο τους:  Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Γραικοῦ, ΚΑΝΩΝ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ εἰς τὸ Θεῖον καὶ Προσκυνούμενον Πανάγιον καὶ Παράκλητον Πνεῦμα, Ἄρτα 2014, σελ. 141. Πρόκειται γιὰ μιὰ καλαίσθητη ἔκδοση, ἀλλὰ τὸ περιεχόμενο τοῦ βιβλίου εἶναι ἀκόμη σημαντικότερο, ἔχει δὲ καὶ μεγάλη ἱστορικὴ σημασία. Εἶναι ὁ μοναδικὸς Παρακλητικὸς Κανόνας πρὸς τὸ Πανάγιον Πνεῦμα, ποὺ ὑπάρχει στὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ Ὑμνογραφία. Συνετέθη ἀπὸ τὸν ἅγιο Μάξιμο τὸν ἐπικαλούμενο Γραικὸ (± 1470 - 1556). (Μαζὶ μὲ τὸν ἀείμνηστο π. Ἰωάννη Ρωμανίδη θὰ προτιμοῦσα τὸ ἐπίθετο: Ἁγιορείτης). Ὁ ἅγιος Μάξιμος, μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες προσωπικότητες τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς Ρωσίας κατὰ τὸν 16ον αἰώνα, ἦταν γόνου τῆς Βυζαντινῆς ἀρχοντικῆς οἰκογένειας Τριβώλη, γεννήθηκε στὴν Ἄρτα, σπούδασε ἀρχικὰ στὴν Κέρκυρα, ὅπου μεγάλωσε, καὶ κατόπιν στὴν  Ἰταλία. Ἔγινε ἀρχικὰ μοναχὸς στὴν «Καρτουσιανὴ» Μονὴ τοῦ Ἁγίου Μάρκου. Σὲ ἡλικία 35 ἐτῶν ἦλθε στὸ Ἅγιον  Ὄρος (1505) καὶ ἐντάχθηκε στὴν  Ἱ. Μονὴ Βατοπαιδίου.

Ευχαριστώ τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά για τις διώξεις μου στο 28ο έτος της ιεροσύνης μου!

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης

Το 1344 μ.Χ., ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννης Καλέκας, καταδίκασε σε καθαίρεση και αφορισμό τον ιερομόναχο τότε, άγιο Γρηγόριο Παλαμά, διότι ο τελευταίος έκοψε το μνημόσυνο του Πατριάρχη για θέματα Πίστεως, καθώς ο Πατριάρχης ήταν λατινόφρων και κήρυττε γυμνή τη κεφαλή την κακοδοξία και την αίρεση του Παπισμού. Τότε ο άγιος, μην υπακούοντας στις αντικανονικές και αντιπατερικές τιμωρίες του Πατριάρχη, συνέχισε να λειτουργεί σε αγία Τράπεζα με αντιμήνσιο χωρίς την πατριαρχική υπογραφή και χωρίς να μνημονεύει το όνομα του κακόδοξου προϊσταμένου του.

Αγιοποιήσεις -- Του Αθανασίου Σακαρέλλου, θεολόγου

2. Το πρόβλημα με τον Αυγουστίνο είναι, ότι ποτέ δεν γνώρισε την Πατερική Παράδοση για την εμπειρία της θέωσης, η οποία αποτελεί το θεμέλιο της Ορθοδοξίας. 

α. Ο Αυγουστίνος αγνοούσε γενικά τη διδασκαλία των αγίων Πατέρων, ίσως γιατί δεν γνώριζε ελληνικά, ώστε να διαβάζει τους ελληνόφωνους Πατέρες, που έζησαν στην Ανατολή. Στη Δύση ο Μέγας Αθανάσιος διέδωσε τον ανατολικό μοναχισμό, όταν εξορίστηκε από τους Αρειανούς το 340 έως το 346 στη Ρώμη. Το μοναχισμό αυτό, με την Παράδοση της νοεράς προσευχής, εδραίωσε περισσότερο ο άγιος Ιωάννης Κασσιανός (365-435). 
Σύμφωνα με την Παράδοση αυτή της Ορθοδοξίας, ο πιστός μπορεί με άσκηση να αξιωθεί να φτάσει στη θέα του Θεού. Σε αυτή την κατάσταση ο άνθρωπος ποτέ δεν βλέπει και δεν γνωρίζει την ουσία του Θεού. Βλέπει όμως και γνωρίζει ορισμένες ενέργειές Του, από τις οποίες αποκτά τη γνώση της ύπαρξής Του και των περί Αυτόν. Κατά την Ορθόδοξη Πίστη για να οδηγηθεί ο άνθρωπος στην γνώση αυτή του Θεού πρέπει να αποκτήσει την εμπειρία της θέωσης και τη μέθεξή του σε ορισμένες από τις θείες ενέργειες Του, σύμφωνα με τον τρόπο που περιγράφουν οι Πατέρες. Τη βασική αυτή διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας ανατρέπει ο Αυγουστίνος όπως θα δούμε στη συνέχεια. 

Συνεχίζεται

Ύμνοι Τριωδίου - Μ. Σαρακοστής - Greek Orthodox Great Lent Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 12 Μαρτίου 2017

Β ΝΗΣΤΕΙΩΝ, Γρηγορίου Παλαμά. Θεοφάνους του ομολογητού, Γρηγορίου πάπα Ρώμης του Διαλόγου, Συμεώνος του νέου Θεολόγου, Φινεές του Δικαίου.

Ο θείος αυτός πατέρας, καταγόταν από την Ασία και ανετράφη από παιδί στην βασιλική αυλή της Κωνσταντινούπολης. Τελείωσε τις σπουδές του στη φιλοσοφία, ρητορική και φυσική. Στη λογική, κατά την αποφοιτήριο διάλεξή του ενώπιον του αυτοκράτορα και των αξιωματούχων, ο πρύτανης του πανεπιστημίου ανεφώνησε με θαυμασμό ότι αν ήταν παρών και ο ίδιος Aριστοτέλης θα τον επαινούσε.

Μετά τις σπουδές του όμως, απέρριψε τη προσφορά υψηλών αξιωμάτων του αυτοκράτορα, εγκατέλειψε τα βασίλεια και από είκοσι χρονών ασκήτευσε στο Άγιον Όρος. Πρώτα στην Λαύρα του Βατοπεδίου κατόπιν στη Λαύρα του Αθανασίου καθώς και στην ερημική τοποθεσία Γλωσσία, σημερινή Προβάτα.

Ερώτησε κάποτε ένας μοναχός τον αββά Παμβώ:

Αλήθεια γέροντα, θα αλλάξουν οι συνήθειες και οι παραδόσεις των χριστιανών και δεν θα υπάρχουν ιερείς στις εκκλησίες; Και ο Γέροντας απάντησε: «Εκείνο τον καιρό θα ψυχραθεί η αγάπη των πολλών και θα πέσει μεγάλη θλίψη. Θα γίνουν επιδρομές εθνών. Μετακινήσεις λαών, αστάθεια στους βασιλείς, ανωμαλία στους κυβερνήτες, οι ιερείς θα γίνουν άσωτοι και οι μοναχοί θα ζουν με αμέλεια. Οι ηγούμενοι θα αδιαφορούν για τη δική τους σωτηρία αλλά και του ποιμνίου τους.

Ο πεινασμένος οδοιπόρος

Η μονή των Ιβήρων είναι πολύ φιλόξενο μοναστήρι. Αυτό αποδίδεται και στο ακόλουθο περιστατικό: 
Ένας φτωχός εργάτης, κουρασμένος από το δρόμο έφτασε το μεσημέρι πεινασμένος στην πύλη της μονής. Ζήτησε μόνο λίγο ψωμί από τον πορτάρη, γιατί βιαζόταν να συνεχίσει την πορεία του. 
Ο πορτάρης, άγνωστο γιατί, δεν του έδωσε οπότε ο φτωχός αναστέναξε βαθιά και έφυγε νηστικός. 
Ανεβαίνοντας προς τις Καρυές, σταμάτησε για λίγο στη σκιά ενός δέντρου. Λυπημένος και κουρασμένος καθώς ήταν, ξάπλωσε καταγής. 
Ξαφνικά ακούει βήματα να πλησιάζουν. Ανασηκώνεται και βλέπει μπροστά του μια γυναίκα με ένα βρέφος στην αγκαλιά. Με ύφος συμπαθητικό και φωνή γλυκιά τον ερωτά: 
- Τι έχεις; Μήπως είσαι άρρωστος; 
- Όχι, απάντησε εκείνος, αλλά πεινώ. Παρακάλεσα τον θυρωρό της μονής Ιβήρων να μου δώσει ψωμί , αλλά δεν μου έδωσε. 

O Μητροπολίτης Κορίνθου Διονύσιος για το Ισλάμ

Θρησκεία καί βία -- Τοῦ Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ἱεροθέου

Θά ἀρχίσω μέ τήν σκέψη τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη, ὅτι ὁ ἀγώνας τῶν προφητῶν καί τῶν Ἀποστόλων στρεφόταν ἐναντίον τῆς θρησκείας, πού εἶναι μιά ἀσθένεια τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας. Ὁ Χριστός θεράπευσε τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν ἀσθένεια τῆς θρησκείας καί δημιούργησε τήν Ἐκκλησία. Ὑπάρχει διαφορά μεταξύ θρησκείας καί Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ἡ θρησκεία λειτουργεῖ ὡς ἰδεολογία, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία βιώνεται ὡς κοινωνία ἀγάπης μέ τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους. Οἱ θρησκεῖες συνδέονται στενά μέ τήν μαγεία, ὡς ἐξευμένιση τοῦ Θεοῦ, τήν δεισιδαιμονία ὡς ταύτιση τοῦ Θεοῦ μέ τήν κτίση, ὅπως τό βλέπουμε στόν πανθεϊσμό, καί τόν μυστικισμό ὡς ἐπαναφορά τῆς φύσει ἀθανάτου ψυχῆς στόν ἀγέννητο κόσμο τῶν ἰδεῶν, ἀπό τόν ὁποῖον ἐξέπεσε, ὅπως τό βλέπουμε στόν πλατωνισμό καί τόν νεοπλατωνισμό. Ἀντίθετα, ὁ Χριστιανισμός παρουσιάσθηκε, καί σήμερα παρουσιάζεται ὅταν λειτουργῆ σωστά, ὡς Ἐκκλησία, ὡς ἑνότητα Θεοῦ καί ἀνθρώπων, ὡς ἐλευθέρωση ἀπό τήν μαγεία, τήν δεισιδαιμονία καί τόν μυστικισμό, ὡς φιλοθεΐα καί φιλανθρωπία.

Ἡ σιωπὴ τῶν Καθηγουμένων τῶν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἐπὶ τῶν ἐκκλησιολογικῶν παρεκτροπῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου -- του αείμνηστου Γεωργίου Ζερβού

ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΑΙΡΕΣΙΑΡΧΗΝ ΠΑΠΑΝ ΩΣ ΑΓΙΩΤΑΤΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ, ΟΤΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΗΡΗΜΕΝΗ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΟΤΙ ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, ΩΣ ΔΙΕΚΗΡΥΧΘΗ ΕΙΣ ΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ

Ὕστερα ἀπ᾽ ὅσα ἀντιεκκλησιαστικὰ καὶ ἀντικανονικὰ ἐσημειώθησαν κατὰ τὸ Συλλείτουργον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου μὲ τὸν παναιρετικὸν Πάπαν, ὁ ὁποῖος ἀντιμετωπίσθη ὡς κανονικὸς ἐπίσκοπος καὶ Ἀρχιερεὺς – συλλειτουργὸς ἀναμένομεν τὴν θέσιν τῶν Καθηγουμένων (ὄχι τῆς Ἱερᾶς Ἐπιστασίας) τῶν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Εἰς τὸ Φανάριον ἰσοπεδώθησαν διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν τὰ δόγματα τῆς Πίστεως καὶ ἀνεκηρύχθη ὡς κανονικὸς Ἀρχιερεὺς τῆς Ἐκκλησίας ὁ Πάπας μὲ ἀνταλλαγὴν ἀσπασμοῦ πρὸ τῆς Ἁγίας Ἀναφορᾶς. Ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ποὺ παρηκολούθει ἀπὸ τηλεοράσεως τὸ Συλλείτουργον διερωτήθη «τί συμβαίνει» καὶ εἰς τὰς συζητήσεις ἔλεγον: «Μετὰ τοὺς πολιτικοὺς καὶ αἱ κεφαλαὶ τῆς Ὀρθοδοξίας ξεπωλοῦν τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια “τῆς Πίστεως”».

Ἡ Μητέρα καί ἡ Γιαγιά ὡς παιδαγωγοί -- Γράφει ἡ κ. Βαρβάρα Καλογεροπούλου ― Μεταλληνοῦ, Δρ.Θεολογίας - πτυχ. Φιλολογίας

ΠΟΙΟΣ εἶναι ὁ βασικός σκοπός τῆς ἀγωγῆς; Γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς εἶναι ἡ γνώση καί μετάδοση στά νεαρά μέλη τῆς οἰκογένειάς μας τοῦ «τί εἶναι καλό», ὣστε καλλιεργώντας το νά «φθάσουν στήν τελειότητα», πού μέτρο της εἶναι ὁ Θεάνθρωπος  Ἰησοῦς Χριστός. Περιεχόμενο τοῦ «καλοῦ» εἶναι κυρίως ἡ ἐσωτερική κατάσταση τῆς χαρᾶς, τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης πρός ὃλα τά δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ καί ἰδιαιτέρως στόν συνάνθρωπο. Τό ἒργο τῆς ἀγωγῆς εἶναι «τέχνη τεχνῶν καί ἐπιστήμη ἐπιστημῶν» (Γρηγ. Θεολόγος), καί ἀφορᾶ τήν σωματική, προπάντων ὃμως τήν ψυχική καί ἁγιοπνευματική ἀνάπτυξη τοῦ παιδιοῦ. Ἡ τέχνη τῆς ἀγωγῆς γίνεται δύσκολη, ἐπειδή δέν εἶναι ἀρκετό νά ὑποδεικνύεις μόνο καθήκοντα στούς παιδαγωγούμενους, ἀλλά προπάντων νά τούς προσφέρεις πρότυπα. Προπάντων ἀπαιτεῖται ὁ ἲδιος ὁ παιδαγωγός νά ἀναδεικνύεται «σιωπῶσα παραίνεσις».

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΝ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΝ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ -- (Αθωνικά άνθη)

«Την πάνσεπτον εγκράτειαν εναρξώμεθα φαιδρώς, ακτίνας απολάμποντες των αγίων εντολών, Χριστού του Θεού ημών· αγάπης την λαμπρότητα, προσευχής την αστραπήν, αγνείας καθαρότητα, ανδρείας την ισχύν· όπως λαμπροφόροι προφθάσωμεν εις την αγίαν Ανάστασιν…» Εκκλ. Υμνογραφία.

Με πόσην νοσταλγίαν και χαράν ο πνευματικός άνθρωπος περιμένει την αγίαν περίοδον της Μεγ. Τεσσαρακοστής! Γνωρίζει ότι όλος ο κύκλος των ημερών αυτών ανταποκρίνεται περισσότερον προς τας ανάγκας της πεπτωκυίας ανθρωπίνης φύσεως. Όλαι, βεβαίως, αι ημέραι του έτους είναι άγιαι και εκάστη εξ αυτών θα μας φέρη κάποιο μήνυμα, ενός, δύο ή περισσοτέρων αγίων, που εορτάζουν την γενέθλιον ημέραν της τελειώσεώς των, είτε μαρτυρικώς, είτε «εν ειρήνη». Επίσης άλλαι ημέραι αναφέρονται εις τον εορτασμόν γεγονότων, σχετιζομένων με την επί γης παρουσίαν του Κυρίου και το απολυτρωτικόν του έργον. Όλα εις την Εκκλησίαν είναι με μεγάλην και θείαν σοφίαν ρυθμισμένα υπό των αγίων Πατέρων, ώστε να υπάρχη συγκερασμένον δι΄ όλου του εορταστικού κύκλου το κατά Θεόν πένθος με την πνευματικήν χαράν. Θα έλεγε κανείς, ότι ο χριστιανός έχει πάντοτε εορτήν εις την καρδίαν του, ότι ο χριστιανισμός, επαγγελλόμενος την αιωνίαν εν φωτί αποκατάστασιν του ανθρώπου, δημιουργεί εις την Εκκλησίαν εορταστικήν ατμόσφαιραν. Ένα μόνον είναι κακόν, το οποίον λυπεί την Εκκλησίαν και την κάμνει να πενθή και να σκυθρωπάζη. Η αμαρτία, αι αμαρτίαι των τέκνων της. Αλλά και τότε το πένθος τούτο δεν είναι άμοιρον κάποιας χαρμονής, την οποίαν παράγει η ελπίς επί τον Θεόν του ελέους. Είναι ένα πένθος, όπως το ωνόμασαν οι άγιοι Πατέρες, χαρμολυπούμενον, περιέχον και λύπην και χαράν. Λύπην δια την αμαρτίαν, χαράν μυστικήν επ΄ ελπίδι της αφέσεως.