''Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ'' ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΠΑΤΡΑ 2 -4 -06

Ἐγκώμιον εἰς τὴν Παναγίαν Θεοτόκον -- Τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἐπιφανίου Κύπρου

Τὰς ἐκλαμπούσας μαρμαρυγὰς τῆς Θεοτόκου ἀκτῖνας φοβερὰς καὶ ἀκαταλήπτους δυνάμεις, οὐρανοῦ καὶ γῆς οἰκουμένης μυστήριον, θαῦμα, ἱλαστήριον φράσας ὁ τάλας ἐγώ, εἰς ἀκριβεστέραν ἔννοιαν ὁ τῆς καρδίας μου ἔνδον σκιρτήσας λογισμὸς βαθείας μνήμης, καὶ ὑψηλοτάτης θεωρίας πειρώμενος φέρειν τὸ θαῦμα, τρόμος καὶ φόβος πολὺς καὶ δεινὸς συνέσχε με, ὦ ἀγαπητοί. Ἡ γὰρ μνήμη τῆς φρικτῆς θεωρίας, ἔντρομον τὴν ψυχήν μου, καὶ φρικώδη τὴν καρδίαν ἐνέγκασα οὐ μετρίως ἐτιμώρησεν, ἀλλὰ δυνατῶς ἐβασάνισεν. Ἐπιπλήττει γάρ μου τὸν νοῦν, τῆς μεγίστης θεωρίας ἡ μνήμη, ὡς ἀκαταλήπτου μυστηρίου, τὸ λέγειν οὐκ ἰσχύουσα. Τίς γὰρ ἱκανὸς τοιοῦτο φρᾶσαι μυστήριον; ποῖον δὲ φθέγξασθαι στόμα, ἢ ποία γλῶσσα λαλήσει, Λέληθεν, εἰπεῖν οὐκ ἰσχύει. Νῦν δὲ τολμήσω περὶ τῆς μόνης Θεοτόκου καθ᾿ ὃ καταλαμβάνω· καὶ πάλιν φοβοῦμαι.

Μικρός Παρακλητικός Κανών Παναγίας

O Συναξαριστής της ημέρας.Τη ΙΑ΄ (11η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος ΕΥΠΛΟΥ του Διακόνου.

Εύπλος ο ένδοξος Μάρτυς και Διάκονος ήκμασεν επί βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει 296, καταγόμενος εκ Κατάνης της εν τη Επαρχία της Σικελίας. Διαβληθείς δε ούτος εις τον άρχοντα Καλβιασιανόν, και μη πεισθείς να αρνηθή τον Χριστόν, πρώτον μεν εδέθη τας χείρας, τους πόδας και τα γόνατα, είτα δε εκρεμάσθη εις ξύλον ορθόν και εξεσχίσθη με σιδηρούς όνυχας. Ελθούσα δε εις αυτόν θεϊκή τις φωνή τον ενεδυνάμωσε. Μετά ταύτα συνέτριψαν τας κνήμας του με σιδηράς σφύρας, και έρριψαν αυτόν εν τη φυλακή, εκεί δε ευρισκόμενος ο Άγιος δια μόνης της προσευχής του έκαμε να αναβλύση πηγή ύδατος, ούτω δε εξήγαγον αυτόν εκ της φυλακής. Ύστερον πάλιν τον εφυλάκισαν, και με σιδηρούς και πεπυρωμένους όνυχας κατεπλήγωσαν τα ώτα του· τελευταίον δε απέκοψαν την αγίαν του κεφαλήν και ούτως έλαβε παρά Κυρίου τον του μαρτυρίου άφθαρτον στέφανον.

ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΣΩΤΗΡΙΩΔΕΣ ΕΡΩΤΗΜΑ -- Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

Συχνά ὁ χριστιανός, κουρασμένος ἀπό τίς βιοτικές μέριμνες και ἀπογοητευμένος ἀπό τούς ἀνθρώπους πού συναναστρέφεται, ζητάει νά μάθει ἁπλά πράγματα γιά τήν πνευματική ζωή ἤ καλύτερα νά τοῦ ὑπενθυμίσει κάποιος μερικά βασικά καθήκοντα. Ἐπιθυμεῖ μιά ἐσωτερική ἀνασυγκρότηση, πού συνοψίζεται στό ἐρώτημα: «Τί πρέπει νά κάνω; Ποῦ νά στρέψω τήν προσοχή μου;». Τήν ἀπάντηση εὔκολα μπορεῖ νά τήν βρεῖ στήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁμιλία τοῦ Χριστοῦ και εἰδικότερα στούς μακαρισμούς. Ζητάει λοιπόν ὁ Χριστός νά εἶναι ὁ χριστιανός «πτωχός τῷ πνεύματι», πενθῶν καί «καθαρός τῇ καρδίᾳ». Αὐτές εἶναι οἱ ἀναγκαῖες προϋποθέσεις, προκειμένου ἡ ζωή του να εἶναι ὄντως χριστιανική. Ἄς τίς δοῦμε ἀναλυτικότερα. Ὁ πτωχός τῷ πνεύματι συναισθάνεται ὅτι ὑστερεῖ στά πνευματικά, ὅτι δεν ἔχει καμιά οὐσιαστική πρόοδο και ἐξαρτᾶται ἀποκλειστικά ἀπό το Θεό. Συγχρόνως πενθεῖ γιά τίς ἁμαρτίες του καί τίς καθημερινές του πτώσεις, ἀλλά καί γιά τό κακό πού ὑπάρχει στόν κόσμο καί γίνεται πηγή μεγάλης δυστυχίας στους ἀνθρώπους.

Διήγησις περί της αχειροποιήτου Εικόνος του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Εν ταις ημέραις του ευσεβούς βασιλέως Τιβερίου εν έτει φοη΄ (578) έγεινε θαύμα μέγα και παράδοξον. Γυνή τις Μαρία ονομαζομένη, συγκλητική μεν και φιλόχριστος, πατρικία δε το αξίωμα, χήρα, έπεσεν εις πάθος χαλεπόν και αθεράπευτον· απελπισθείσα δε εκ πάσης ανθρωπίνης βοηθείας, αφιέρωσεν εις την καρδίαν αυτής τοιούτον αγαθόν συλλογισμόν, να στείλη εις τους Ιερείς, τους υπηρετούντας εις την αγίαν και δεσποτικήν αχειροποίητον Εικόνα του Κυρίου, και να τους παρακαλέση να έλθωσι προς αυτήν. Όταν λοιπόν ήλθον εκείνοι, έπεσεν η γυνή εις τους πόδας αυτών λέγουσα· «Επειδή, κύριοί μου, ο Θεός εσυγχώρησε να παιδεύωμαι δια τας πολλάς μου αμαρτίας με την δεινήν ταύτην και αθεράπευτον ασθένειαν, δια τούτο θέλουσα και αγαπώσα η ταλαίπωρος, καίτοι αναξία, να δεχθώ εις τον ευτελή οίκον μου δια των αγίων σας ευχών τον δεσποτικόν και αχειροποίητον Χαρακτήρα του Κυρίου μας εις ημέρας τεσσαράκοντα, δι’ ου ίσως ποιήση έλεος ο Κύριος εις εμέ, παρακαλώ να συνεργήσητε προς τούτο».

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΗ ΘΡΑΚΗ

«Τρικλοποδιές» Μαξίμου στους μουφτήδες που αγαπούν την Ελλάδα και αντιστέκονται στην Αγκυρα

Από τον Γιάννη Κουριαννίδη*

Yπάρχει ένας άνθρωπος στην πατρίδα μας, ο οποίος είναι ο πνευματικός ηγέτης των μουσουλμάνων συμπατριωτών μας στον χώρο της Θράκης, με παγκόσμια αναγνωρισιμότητα. Πρόκειται για τον μουφτή Κομοτηνής Μέτσο Τζεμαλή, η φήμη του οποίου εκτείνεται πολύ πέραν των στενών ελλαδικών ορίων.
Γεννημένος στο χωριό Εχίνος του νομού Ξάνθης, σπούδασε και διακρίθηκε στα ιεροδιδασκαλεία της ιδιαίτερης πατρίδας του, ενώ ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Σχολή των Ανώτατων Θεολογικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Μεδίνας, όπου φοίτησε έπειτα από πρόσκληση του βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας Φαϊσάλ. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1978 και για επτά έτη κήρυττε τις διδαχές του Κορανίου σε τεμένη του νομού Ροδόπης, όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα, εισπράττοντας τη βαθιά αγάπη και την εκτίμηση των ομοθρήσκων του.
Το 1985 διορίστηκε από την Ελληνική Πολιτεία μουφτής Κομοτηνής, αξίωμα το οποίο κατέχει μέχρι σήμερα. Διακρίνεται για την πραότητα του χαρακτήρα του, τη γενικότερη ακαδημαϊκή μόρφωσή του και τη μεγάλη αγάπη του για την Ελλάδα.