Η παραβολή του Ασώτου
εκτιμάται ιδιαιτέρως υπό του πληρώματος εν γένει της Εκκλησίας. Η ευσπλαγχνία
και η απεριόριστος αγάπη του ουρανίου Πατρός προς τον αμαρτωλόν άνθρωπον, η
τονιζομένη μεγαλειωδώς εις την όλην ευαγγελικήν περικοπήν, προκαλεί έντονον αίσθησιν
εις τας ψυχάς των πιστών.
Λόγω δε της τοιαύτης
εντυπώσεως, την οποίαν η παραβολή του Aσώτου δημιουργεί,
εξισούται αύτη, ως γνωστόν, πολλάκις πλήρως προς το λοιπόν περιεχόμενον της
Αγίας Γραφής. Ούτως αναγνωρίζεται ότι η παραβολή αύτη είναι μεστή σωτηριολογικών
νοημάτων και ότι εν αυτή εύρηται συμπεπυκνωμένη η όλη χριστιανική διδασκαλία
περί της σωτηρίας του ανθρώπου δια της εν Χριστώ Θείας Αποκαλύψεως.
Αλλ' επίσης και εκ της
επόψεως των ψυχολογικών διαδικασιών η παραβολή του Ασώτου αποτελεί ασφαλώς ανεξάντλητον
μεταλλείον. Επί τη βάσει οιασδήποτε ψυχολογικής θεωρίας, αντιμετωπιζούσης την
ψυχικήν υπόστασιν μετά της οφειλομένης εΙς αυτήν αξιοπρέπειας και αν ερευνήσει
τις το κείμενον της παραβολής ταύτης, θα επισημάνη πλούτον και ποικιλίαν
ψυχικών διαδικασιών, δι' ων διαφωτίζεται πως το σχήμα της πτώσεως του ανθρώπου
εις την αμαρτίαν και της επιστροφής αυτού εις τον Θεόν. Το θέμα δηλονότι ή το
πρόβλημα, το οποίον η παραβολή απεικονίζει, είναι πάντοτε πνευματικόν. Το
γενικόν σχήμα της συμπεριφοράς του Ασώτου υιού αλλά και του πρεσβυτέρου αφορά
εις την πνευματικήν υπόστασιν και ζωήν αυτών.