Οίστρος ακολασίας -- Του Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Οι συνειδητοί χριστιανοί συνήθως δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει στην κοινωνία και ειδικότερα τον τρόπο ζωής των κοσμικών ανθρώπων, γιατί δεν έχουν πολλές σχέσεις μαζί τους. Όσοι, όμως, πληροφορούνται, απογοητεύονται. Υπάρχει μεγάλη διαφθορά, η οποία ξεπερνάει τα όρια της δικής τους φαντασίας. Οι άνθρωποι έχουν απομακρυνθεί απ΄ το θέλημα του Θεού και ζουν σύμφωνα με τις υποδείξεις του διαβόλου. Δεν υπάρχει πια χριστιανικό ήθος στους λεγόμενους χριστιανούς. Παντού επικρατεί η ανηθικότητα. Οι σαρκικές ηδονές έχουν μεθύσει τους ανθρώπους όλων των ηλικιών. Οι νέοι, οι έγγαμοι και οι γέροντες μιλούν για τον έρωτα και δεν ντρέπονται. Κανένας δεν μιλάει για ηθική, εγκράτεια, αγάπη, οικογένεια, φόβο Θεού και αιώνιες αξίες. Ζωώδης η κατάσταση. Γι΄ αυτό έχουν αυξηθεί τα διαζύγια και λιγόστεψαν οι γάμοι. Οι άνθρωποι στις μέρες μας εύκολα λύνουν τις συζυγικές τους σχέσεις. Όλα επιτρέπονται πιά! Κανένας ηθικός φραγμός και καμμιά ηθική αναστολή. Παλαιότερα λέγαμε ότι αυτά συμβαίνουν στις μεγάλες πόλεις, ενώ στις κωμοπόλεις και τα χωριά οι άνθρωποι είναι πιο αυντηρητικοί. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει σήμερα. Η ανηθικότητα έχει φθάσει και στο τελευταίο χωριουδάκι. Δυστυχώς, η τηλεόραση δίνει τα κατάλληλα μαθήματα. Το παν οι σαρκικές ηδονές. Τίποτα άλλο. Ηδονές, ηδονές, ηδονές! Οι άνθρωποι τρελάθηκαν. Ξέχασαν εντελώς το Θεό. Κι ενώ αυτό συμβαίνει, έρχεται και η Πολιτεία και νομοθετεί όχι για να περιορίσει το κακό, αλλά για να το νομιμοποιήσει. Καθιερώνει τον πολιτικό γάμο, αναγνωρίζει τις εκτρώσεις, διευκολύνει την έκδοση των διαζυγίων, δέχεται δικαιώματα στους ομοφυλόφιλους και τώρα σκέφτεται να νομοθετήσει και το συμβόλαιο της ελεύθερης συμβίωσης, δηλαδή να ζουν οι άνθρωποι κατά τις ορέξεις τους, να μη έχουν υποχρεώσεις και να μη θεωρούνται παράνομοι και αμαρτωλοί. Συγχρόνως δε ν΄ αδιαφορούν για τα παιδιά, που θα γεννιούνται και θα είναι καταδικασμένα να ζουν μέσα σ΄ ένα άθλιο περιβάλλον. Βρισκόμαστε σε μια πολύ δύσκολη εποχή. Οι αληθινοί χριστιανοί έχουν περισσότερους πειρασμούς, αλλά και αυξημένες υποχρεώσεις. Πρέπει ν΄ αναδεικνύονται νικητές στους πειρασμούς και συγχρόνως να είναι το φως και το αλάτι της κοινωνίας. Και αυτό δεν νομοθετείται απ΄ την πολιτεία. Είναι εντολή του Θεού κι έχει αιώνια ισχύ. 

Τι πρόκειται να συμβεί με την εγκατάσταση των λαθρο-εποίκων μουσουλμάνων στην πάλαι ποτέ Ορθόδοξη Ελλάδα

Orthodox Hymns -- Ορθόδοξοι Ύμνοι από το Άγιον Όρος

O Συναξαριστής της ημέρας.

Παρασκευή, 4 Μαρτίου 2016

Γερασίμου οσίου, του εν Ιορδάνη, Παύλου και Ιουλιανής μαρτύρων, Γρηγορίου επισκόπου Κύπρου.

Ὁ Ὅσιος Γεράσιμος ὁ Ἰορδανίτης γεννήθηκε στὴ Λυκία τὸν 5^ο αἰῶνα μ.Χ., ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ ταπεινοὺς γονεῖς καὶ ἐκ βρέφους ἀφιερώθηκε στὸν Θεό. Σὲ νεαρὴ ἡλικία ἀσπάσθηκε τὴν αἵρεση τῶν Μονοφυσιτῶν παρασυρόμενος ἀπὸ τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ αἱρετικοῦ ψευδοπατριάρχου Θεοδοσίου, φανατικοῦ μονοφυσίτου Αἰγυπτίου μοναχοῦ, ὁ ὁποῖος κατὰ τὴν ἀπουσία τοῦ Πατριάρχου Ἰουβεναλίου (422 – 453 μ.Χ.), βοηθούμενος καὶ ὑπὸ τῆς βασιλίσσης Εὐδοκίας, κατόρθωσε νὰ καταλάβει τὸν πατριαρχικὸ θρόνο τῶν Ἱεροσολύμων καὶ νὰ προβεῖ σὲ ἀνεκδιήγητες σκληρότητες ἐπὶ εἴκοσι μῆνες (451 – 453 μ.Χ.). Ἀκόμη καὶ αὐτὸς ὁ πανίερος ναὸς τῆς Ἀναστάσεως ἔγινε θέατρο ἀπερίγραπτων σκηνῶν καὶ ἐπὶ πλέον ἡ ταραχὴ ἐξαπλώθηκε ἀνὰ τὴν Παλαιστίνη.

Ένα περιβόλι της Παναγίας

Στην κοιλάδα Μπίστριτσα της Ρουμανίας ιδρύθηκε τον 16ο αιώνα η μονή Μπισερικάνι. Εκεί υπάρχει μία μικρή εικόνα της Θεοτόκου, γνωστή και σεβαστή στους γύρω κατοίκους. Στην κοιλάδα αυτή ζούσαν από παλαιά ερημίτες. Μερικοί από αυτούς σκανδαλίσθηκαν, επειδή άλλοι νεώτεροι μοναχοί έχτιζαν καλύβες και εκκλησίες με πέτρα και όχι με ξύλα, όπως μέχρι τότε συνήθιζαν. Νόμιζαν πως το γεγονός αυτό θα αλλοίωνε το μοναχικό τους φρόνημα και θα έχαναν την ψυχή τους . Ξεκίνησαν λοιπόν για τον Άθωνα. 
Η Παναγία όμως του Μπισερικάνι έκανε το θαύμα της. Καθώς εκείνοι βάδιζαν, παρουσιάστηκε μπροστά τους στα λευκά και τους είπε: 
- Γυρίστε πίσω. Ο τόπος εδώ είναι κι αυτός «περιβόλι» μου. 
Οι μοναχοί υπάκουσαν κι επέστρεψαν. Αργότερα, στο σημείο της εμφανίσεως έχτισαν ένα προσκυνητάρι.

Saint Dorotheos writes :

In truth, whatever we may suffer, we suffer it because of our sins. If the saints suffered, they suffered for God’s name or to demonstrate their virtue for the benefit of many or to gain greater reward from God. As for us wretches, how can we say this? We sin like this daily and in seeking to satisfy our passion, we abandoned the right path, which the Fathers spoke about, that of self-accusation. Each one of us follows the wrong path, tries on every occasion to put the case against his brother and throw the burden of responsibility upon him. Each one of us is negligent and keeps nothing, but demands that our neighbor keeps the commandments.

π. Θεόδωρος Ζήση : Γιὰ τὶς συμπροσευχὲς οὔτε κουβέντα

Δὲν μποροῦμε, τέλος, νὰ παραλείψουμε νὰ ἐπισημάνουμε τὴν ἐκκωφαντικὴ σιωπὴ τοῦ κειμένου γιὰ τὸ θέμα τῶν συμπροσευχῶν. Δὲν ὑπάρχει ἐμφανέστερη καὶ αὐθαδέστερη καταπάτηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἀπὸ τὸ φαινόμενο αὐτὸ ποὺ τείνει νὰ προσλάβει διαστάσεις ἐπιδημικῆς νόσου, μὲ βασικοὺς φορεῖς αὐτοῦ τοῦ συγκρητιστικοῦ ἰοῦ τοὺς πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως ἀπὸ τὸν Ἀθηναγόρα μέχρι τὸν Βαρθολομαῖο, μὲ τὶς κατὰ καιροὺς συναντήσεις καὶ ἀσεβέστατες συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρεσιάρχες πάπες τῆς Ρώμης. Οἱ συμπροσευχὲς αὐτὲς ἀποτελοῦν στὴν πράξη ἐφαρμογὴ τῶν αἱρετικῶν δογμάτων τῆς διευρυμένης ἐκκλησιολογίας, τῆς βαπτισματικῆς Θεολογίας κ.τ.λ. Προκαλοῦν ὅμως καὶ κατασκανδαλισμὸ πολλῶν Ὀρθοδόξων, τοὺς ὁποίους ὠθοῦν ἔξω ἀπὸ αὐτὴν τὴν Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας οἱ ποιμένες δὲν προστατεύουν τὰ ἐκκλησιαστικά της σύνορα καὶ ἀφήνουν ὅλους τοὺς λύκους νὰ κατασπαράσσουν τὸ ποίμνιο.

Θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχαν σχίσει τὰ πτυχία τους καὶ ὅλες τὶς ἄλλες θεολογικὲς διακρίσεις ὅσοι ψευδῶς ἰσχυρίζονται ὅτι δῆθεν ἡ μόνη συμπροσευχὴ ποὺ ἀπαγορεύεται μὲ τοὺς αἱρετικοὺς εἶναι ἡ συμμετοχὴ στὴν Θ. Εὐχαριστία, τὸ συλλείτουργο. Πρέπει νὰ ντρέπονται καὶ ὅσοι θεολογικὰ εἰσηγοῦνται αὐτὴν τὴν ἄποψη, ἀλλὰ περισσότερο ὅσοι τὴν ἐφαρμόζουν. Διότι, ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἀποδεικνύονται ἀγράμματοι καὶ ἀδιάβαστοι, ἔρχονται σὲ σύγκρουση διαχρονικὰ μὲ ὅλη τὴν Ὀρθόδοξη Πατερικὴ καὶ Ἱεροκανονικὴ Παράδοση, ποὺ ἀπαγορεύει ὁποιαδήποτε ἁπλὴ συμπροσευχή, ἀκόμη καὶ τὴν ἀπὸ κοινοῦ ἀπαγγελία τοῦ «Πάτερ ἡμῶν».

Πρωτ. π. Γεώργιος Μεταλληνός : Θὰ ἀνεχθεῖ ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ νὰ ρυθμίζουν Ἰοῦδες τὴν ζωή του;

…ἐπιμένουν αὐτοὶ ἀκριβῶς οἱ «κατ᾽ ὄνομα χριστιανοὶ» νὰ θέλουν, ὅπως ὁ Ἰούδας, νὰ ρυθμίσουν τὴν ζωή καὶ τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας, ὅσων δηλαδὴ γνήσια πιστεύουν στὸν Χριστό. Εἶναι οἱ ἐκσυγχρονιστὲς καὶ οἰκουμενιστές, ποὺ τίποτε δὲν βρίσκουν στὴ ζωή τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ὀρθό. Θέλουν τὴν Ἐκκλησία κομμένη καὶ ραμμένη στὰ μέτρα τους. Νὰ πορεύεται ὄχι κατὰ τὸ αἰώνιο θέλημα τοῦ θείου της Ἱδρυτοῦ, ἀλλὰ κατὰ τὶς δικὲς των ἐπιθυμίες καὶ ὀρέξεις. Καταγγέλλουν τὴν εὐσέβεια σὰν ὑπερβολή, τὴν ἐμμονὴ στὴν πίστη καὶ παράδοση τῶν Πατέρων ὡς «εὐσεβισμό», κατηγοροῦν τὴν ἐγκράτεια καὶ εὐλάβεια σὰν καλογηρισμὸ καὶ πολεμοῦν τὴν ἀγωνιστικότητα καὶ τὸ γενναῖο φρόνημα σὰν «ταλιμπανισμὸ» καὶ ἀκρότητα. Ἰοῦδες καὶ αὐτοί, λαθρεπιβάτες τοῦ σκάφους τῆς Ἐκκλησίας, θέλουν νὰ ὑποκλέψουν τὴν γνησιότητα τῶν κανονικῶν ἐπιβατῶν της. Ὁπότε γεννᾶται τὸ ἐρώτημα. Θὰ ἀνεχθεῖ ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ νὰ ρυθμίζουν Ἰοῦδες τὴν ζωή του;

Κυριακή της Απόκρεω -- ΑΓΑΠΗ ΝΑΙ· ΑΛΛΑ ΠΟΙΑ ΑΓΑΠΗ; -- Πρωτ. Γεώργιος Μεταλληνός

«ἐφ' ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε»

(Ματθ. κε' 40).

1. Η σημερινή ευαγγελική περικοπή έρχεται να μας υπενθυμίσει μια μεγάλη αλήθεια. Την περασμένη Κυριακή μίλησε το ιερό Ευαγγέλιο για την αγαθότη­τα του Θεού- Πατέρα, που περιμένει το πλάσμα του να επιστρέψει. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας κάμει να ξεχάσουμε και την δικαιοσύνη Του. Ο Θεός δεν είναι μονάχα στοργικός Πατέρας. Είναι και δίκαιος Κριτής. «Οὔτε ὁ ἔλεος αὐτοῦ ἄκριτος, οὔτε ἡ κρίσης ἀνελεήμων» λέγει ο Μ. Βασίλειος. Θα κρίνει τον Κόσμο, μας λέγει το Ευαγγέλιο, και μάλιστα όχι αυθαίρετα, αλλά σύμφωνα με τα έργα μας. Μας φέρνει, λοιπόν, η σημερινή περικοπή ενώπιον του γεγονότος της κρίσε­ως. Και λέμε «γεγονότος», γιατί η παγκόσμια κρίση αποτελεί για την πίστη μας εσχατολογική βεβαιότητα και πραγματικότητα, που ομολογείται σ' αυτό το Σύμ­βολο μας ως εκκλησιαστική πίστη: «Και πάλιν ἐρχόμενον κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς...».

Καλούμεθα, λοιπόν, σήμερα να συνειδητοποιή­σουμε τρία πράγματα. Πρώτον, ότι Κριτής μας θα είναι ο Ι. Χριστός, ως Θεός. Σωτήρ ο Χριστός αλλά και Κριτής. Αν την πρώτη φορά ήλθε ταπεινός στη γη, «ἵνα σώσῃ τόν κόσμον», τώρα θα έλθει «ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ», ίνα κρίνη τον κόσμον. Αυτός που έγινε για μας «κατάρα» πάνω στον Σταυρό, έχει κάθε δικαίωμα να μας κρίνει, αν αφήσαμε να μείνει μέσα μας και στην κοινωνία μας ανενέργητη η θυσία Του. Δεύτε­ρον θα κρίνει όχι μόνο τούς Χριστιανούς, ούτε μόνο τούς εθνικούς, όπως πίστευαν οι Εβραίοι για την κρί­ση του Θεού. Θα κρίνει όλους τούς ανθρώπους, χρι­στιανούς και μη, πιστούς και απίστους. Τρίτον βάση της κρίσεως, το κριτήριο, θα είναι η αγάπη. Η στάση μας δηλαδή απέναντι στους συνανθρώπους μας. Καθο­λική - παγκόσμια η κρίση, καθολικό - παγκόσμιο και το κριτήριο. Ο παγκόσμιος νόμος της ανθρωπιάς, στον όποιο συναντώνται όλοι, χριστιανοί και μη. Και όσοι εγνώρισαν τον Χριστό και όσοι δεν μπόρεσαν να τον γνωρίσουν και γι' αυτό έμειναν μακριά από το Ευαγγέλιό Του. Στο νόμο αυτό, δεν υπάρχει χώρος για προφάσεις και δικαιολογίες.

Kαθαρές σοφιστείες του διαβόλου

Aυτή την εποχή όπως η σημερινή, που η κρίση έχει και έκταση και βάθος, η αποκλειστική σωτηρία μας είναι η Αλήθεια, που πρέπει να λέγεται χωρίς φόβο και χωρίς πάθος, υπέρ όλων και εναντίον όλων και να υπηρετείται αντί πάσης θυσίας! Όλα τα άλλα, δήθεν διαλλακτικά και ειρηνικά, είναι παραπλανητικά, ηττοπαθή, υποκριτικά, καθαρές σοφιστείες του διαβόλου, για να τροχοπεδείται ο αγωνιστικός ζήλος, ν' αποκοιμίζονται οι πιστοί, κι' οι υπηρέτες του διαβόλου  οικουμενιστές  να δρουν ανενόχλητοι!

Η Πατριαρχική Εγκύκλιος του 1920, υπ΄ ουδεμιάς επί μέρους Ορθοδόξου Εκκλησίας απεκηρύχθη μέχρι σήμερον!!!

Η Πατριαρχική Εγκύκλιος του 1920, θεωρείται βλάσφημος, δεδομένου ότι, βασιζομένη επί της κακοδόξου «θεωρίας των κλάδων», της αποτελούσης το σύμβολον της αιρετικής πανσπερμίας του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), αρνείται ότι η Αγία ημών Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η Μία Αγία Καθολική και Αποστολική του Χριστού Εκκλησία, κατ΄ αντίθεσιν του ενάτου άρθρου του Συμβόλου της Πίστεως περί μιας Εκκλησίας. Επιπροσθέτως, αναιρεί και αυτό τούτο το θετικόν περιεχόμενον της εν τη Εκκλησία υπερφυσικής Αποκαλύψεως. Διότι, εάν δεν υπάρχει σταθερά και ωρισμένη Εκκλησία, της Αποκαλύψεως ανεπισφαλής φορεύς, αλλά πάσαι αι χριστιανικαί Εκκλησίαι αποτελούσι μέρη ισοδύναμα και ισόκυρα της Εκκλησίας, είναι φανερόν ότι η μεν Αποκάλυψις ουδέν σταθερόν και παραμόνιμον έχει να αποκαλύψη, αλλά ποικίλον τι και κατά τας δόξας και προϋποθέσεις των προσώπων εξαλλάσσον, ουδέν δε απομένει κριτήριον, δι΄ ου να δυνηθή τις εκ της ποικίλης και αντιφατικής εκδοχής των χριστιανικών αληθειών άμα μεν να διακρίνη την αληθή διδασκαλίαν του Κυρίου, άμα δε να πορισθή πεποίθησιν ασφαλή περί της αξιοπιστίας και αληθείας ων πιστεύει. Παρά ταύτα, καίτοι η Εγκύκλιος αύτη εκοινωποιήθη «προς τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού», δηλαδή Ορθοδόξους τοιαύτας και ετεροδόξους, ως έδει αύται καθηκόντως να πράξωσι. Τούτο πάντως δηλοί δι΄ αυτάς ταυτότητα πίστεως προς το κακόδοξον κείμενον αυτής. Κατόπιν τούτου, αι επί μέρους Ορθόδοξοι Εκκλησίαι εγένοντο κύριοι συνεργοί και αίτιοι των μετά ταύτα επακολουθησασών κακοδόξων πράξεων, διότι η στάσις των αύτη κατάστησεν αυτάς υπευθύνους και υπολόγους έναντι της καθ΄ όλου Εκκλησίας δια το σημερινόν κατάντημα της οικουμενιστικής αιρέσεως, όπερ θεώνται απαθώς και εν τω οποίω κείνται θεωρία τε και πράξει.

Τοῦ Θεολόγου Δημητρίου Ἰ. Κάτσουρα:

Εἶναι ποτέ δυνατόν Ὀρθόδοξος Χριστιανός, εἴτε λαϊκός, εἴτε μοναχός, εἴτε Κληρικός νά ἀποδεχθῆ καί ἀναγνωρίση ὡς συνέχεια τῶν Ἁγίων Συνόδων τῆς Ὀρθοδοξίας καί ὡς φωνή τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, Σύνοδο ἀποτελουμένη ἀπό δεδηλωμένους Οἰκουμενιστάς, δηλαδή αἱρετικούς, φιλοπαπιστάς, συγκρητιστές, κοινωνικούς πρός κατεγνωσμένες ἀρχαῖες  αἱρέσεις, ὅπως ὁ Μονοφυσιτισμός, διώκτας ὀρθοδόξων ἀγωνιστῶν ὑπέρ τῆς εὐσεβείας, καινοτόμους, ὑποστηρικτές τῆς Βαπτισματικῆς, συναφειακῆς καί μεταπατερικῆς Θεολογίας, καταφρονητές τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί ἀρνητές τῶν ἱερῶν παραδόσεων;