Εκκλησία είναι ο ίδιος ο Θεάνθρωπος, ο αιώνιος και αναλλοίωτος Ιησούς Χριστός (Εβρ. 13: 8), και όλοι οι εν αυτώ ζώντες. Κι επειδή ένας είναι ο Χριστός, η κεφαλή της Εκκλησίας, εξυπακούεται ότι μία και μοναδική είναι και η Εκκλησία του, η Ορθόδοξη Εκκλησία. Το σώμα της απαρτίζουμε όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί, στο μέτρο που πιστεύουμε και αποδεχόμαστε τον Ιησού Χριστό και ζούμε εν αυτώ την εν Χριστώ ζωή. Δεν πρόκειται να επιχειρήσω εδώ μία θεολογική ή δογματική ανάλυση της έννοιας της Εκκλησίας. Θέλω απλά και πρακτικά να μοιρασθώ μαζί σας κάποιες σκέψεις που θα μας βοηθούν να νιώσουμε τι είναι η Εκκλησία, στην οποία ανήκουμε, τι μας προσφέρει η σχέση μαζί της και πως θα αξιοποιήσουμε την σχέση αυτή. Την δυσκολία θα διασκεδάσει ίσως η προσαρμογή του θέματος σε τρεις εικόνες από την φυσική μας ζωή· τις εικόνες της οικογένειας, του στρατεύματος και του σχολείου. Η Εκκλησία είναι η ιερή οικογένεια του Θεού, όπου ζούμε την αγάπη και την προστασία του· είναι η «καλή στρατεία» (Α΄ Τιμ. 1, 18), όπου δια βίου στρατευόμαστε πειθαρχώντας στα δικά του παραγγέλματα· είναι το θείο σχολείο του, όπου μαθητεύουμε στις σωτήριες αλήθειες. Με την εφαρμογή αυτών των αληθειών θα αξιωθούμε κι εμείς μαζί με όλους τους αγίους να βρεθούμε στην ατέρμονη χαρά της θριαμβεύουσας Εκκλησίας του στον ουρανό. Αλλά ας μελετήσουμε τις τρεις αυτές εικόνες με την σειρά.
Τη ΚΘ΄ (29η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΠΑΡΑΜΟΝΟΥ και των συν αυτώ Τριακοσίων Εβδομήκοντα ΜΑΡΤΥΡΩΝ.
Παράμονος ο Άγιος Μάρτυς και οι συν αυτώ ασκήσαντες Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Δεκίου και Ακυλίνου άρχοντος της Ανατολής εν έτει σν΄ (250), η δε αιτία του Μαρτυρίου αυτών υπήρξε τοιαύτη. Εις ένα τόπον, Ιερόν ονομαζόμενον, της Βαλσατίας, ήτοι της νυν λεγομένης Μπάστρας ή Βασόρας της ευρισκομένης παρά το στόμιον του Τίγρητος ποταμού, αναβρύουσι θερμά νερά πλούσια, τα οποία ιατρεύουσιν ασθενείας. Εις τα θερμά λοιπόν ταύτα επήγεν ο άρχων Ακυλίνος, ίνα ιατρευθή από ασθένειαν σωματικήν, η οποία τον ηνώχλει. Όθεν προσέταξε να ακολουθώσιν αυτόν από την Νικομήδειαν όσοι Χριστιανοί ήσαν εκεί δεδεμένοι δια την του Χριστού πίστιν· μεταβάς δε εις τον ναόν της ψευδοθεάς Ίσιδος και τας μιαράς του θυσίας τελέσας, προσέταξε και τους Μάρτυρας του Χριστού να προσκυνήσωσι και να θυσιάσωσιν εις τα είδωλα.
ΗΧΗΤΙΚΟ-ΠΥΡΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ ΙΕΡΕΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ (ΟΜΟΤΙΜΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΑΠΘ): «ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΠΟΛΛΟΥΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΤΗΣ.
Πηγή : https://catacomb--church.blogspot.com/
Με ευθύνη τους
η δημοτικότητα της Εκκλησίας έχει καταπέσει στα βάραθρα
Μια εκπληκτική συνέντευξη
έδωσε στον Γεράσιμο Βραχιολίδη και στο Grdiscovery ο πατήρ Θεόδωρος Ζήσης, ομότιμος καθηγητής Θεολογίας στο
ΑΠΕ. Με πατερικό λόγο καυτηριάζει τη στάση της ιεραρχίας της Εκκλησίας (από τον
Οικουμενικό Πατριάρχη, ως τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας, Αμερικής, αλλά και
τοπικούς Μητροπολίτες) οι οποίοι πρωταγωνιστούν με τη στάση τους στην
από-ιεροποίηση της Εκκλησίας μας. Είναι αυτοί που οδηγούν την Ορθοδοξία σε
τέλμα και οδηγούν στον λεγόμενο Οικουμενισμό-στην πανθρησκεία.
Ακούστε
από το 36.00'' (36ο λεπτό ως το τέλος) κάνοντας κλικ στα έγχρωμα γράμματα.
Πιο κάτω,
όλη η συνέντευξη απομαγνητοφωνημένη για όσους τυχόν θέλουν να τη
χρησιμοποιήσουν.
--Καλησπέρα σας, πάτερ, ευχαριστούμε που είστε κοντά μας.
Έχω υπομονή και θα περιμένω !
Είμαι μαθητής β λυκείου.
Θέλω να ρωτήσω:
Τι είναι χειρότερο: η ουνία, η πανθρησκεία ή ο οικουμενισμός; Έχω ακουστά τους όρους που ανέφερα αλλά οι θεολογικές μου γνώσεις δεν είναι ικανές και αρκετές ώστε να μπορώ να ξεχωρίσω τις διαφορές τους ή και να τις συγκρίνω.
Α) να μου εξηγήσετε περιληπτικά τι είναι η κάθε μια και
Β) να τις κατατάξετε από την χειρότερη στην 《καλύτερη》(αν μπορεί κανείς να το πει)
Θα το εκτιμούσα δεόντως...
Όλα αυτά ξεκίνησαν να με απασχολούν πολύ πρόσφατα γι'αυτό και θα ήθελα μια θεολογική απάντηση.
Έχω υπομονή και θα περιμένω, εννοείται.
Εν Χριστώ, Αρτινός
Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...
Ἀγαπητέ μου Ἀρτινέ,
Εἶδα τό πρωΐ τό μήνυμά σου καί ἤλπιζα ὅτι κάποιος ἄλλος θά σοῦ ἀπαντοῦσε. Ἐπειδή
δέν συνέβη αὐτό καί ἐπειδή δέν θά ἦτο πρέπον νά σ' ἀπογοητεύσουμε ἐμεῖς οἱ
μεγαλύτεροι, ἐπίτρεψέ μου ν' ἀπαντήσω, τό κατά δύναμιν, βεβαίως. Γράφω ὀλίγα ἀπό
αὐτά πού ἔχω διαβάσει. Δέν ἔχω γνωρίσει, π.χ., ἀπό κοντά Οὐνίτας.
1. Οὐνία εἶναι μία ὀργάνωσις τῶν παπικῶν, ἡ ὁποία δρᾷ σέ Ὀρθόδοξες χῶρες, μέ
στόχον τόν προσηλυτισμόν τῶν Ὀρθοδόξων. Οἱ «ἱερεῖς» των ἐνδύονται τό Ὀρθόδοξον
ράσον πρός εὔκολον ἐξαπάτησιν, τό δέ τυπικόν πού ἀκολουθοῦν εἶναι πανομοιότυπον
μέ ἐκεῖνο τῶν Ὀρθοδόξων. Νομίζω ὅτι λέγουν καί τό Σύμβολον τῆς Πίστεως χωρίς
τήν αἵρεσιν τοῦ Filioque. Ἡ μόνη διαφορά μέ τούς Ὀρθοδόξους
εἶναι αὐτοί ἀναγνωρίζουν τόν «πάπαν» ὡς πνευματικόν των ἡγέτην. Τήν 7-12-1965 ἔγινεν
ἐπισήμως ἡ «ἄρσις» τῆς ἀκοινωνησίας τῶν «ὀρθοδόξων» καί τῶν παπικῶν, τοὐτέστιν ἔγινεν
«ἄρσις» τοῦ Σχίσματος τοῦ 1054, ἄν καί δέν ὑπάρχει ἀκόμη πλήρης κοινωνία
(δηλαδή κοινόν Ποτήριον), ἀλλά μόνον μερική. Κατ' οὐσίαν, οἱ «ὀρθόδοξοι»
κληρικοί πού κοινωνοῦν μέ τόν Οἰκουμενισμόν εἶναι Οὐνῖται, ἄν καί οἱ
περισσότεροι ἐξ αὐτῶν δέν τό γνωρίζουν!
2. Οἰκουμενισμός εἶναι μία κίνησις εἰς τόν ἐκκλησιαστικόν χῶρον πού στοχεύει
κατ' ἀρχήν εἰς τήν ἀδογμάτιστον ἕνωσιν ὅλων τῶν «χριστιανῶν» ὑπό τόν «πάπαν»
Ρώμης καί κατόπιν εἰς τήν ἕνωσιν ὅλων τῶν θρησκειῶν, μέ πρόσχημα τήν εἰρήνην
καί τήν ἀγάπην. Εἶναι δόγμα τοῦ Παπισμοῦ πού καθιερώθη ἐπισήμως ἀπό τήν Β'
Σύνοδον τοῦ Βατικανοῦ (1962-1965). Εἰς τήν παναίρεσιν αὐτήν συμμετέχουν ἐπί ἴσοις
ὅροις κυρίως οἱ Προτεστάνται, οἱ ὁποῖοι ἵδρυσαν διαφόρους ὀργανώσεις κατά τόν
20όν αἰῶνα, οἱ ὁποῖες τό 1948 κατέληξαν εἰς τό λεγόμενον «Παγκόσμιον Συμβούλιον
τῶν Ἐκκλησιῶν» («ΠΣΕ»). Εἰς αὐτό δέν συμμετέχουν ἐπισήμως οἱ παπικοί, ἀλλά
δυστυχῶς συμμετέχουν οἱ «Ὀρθόδοξοι». Τόσον τό καταστατικόν των ὅσον καί τά
διάφορα κείμενα πού ἐκδίδουν εἶναι αἱρετικά, καθότι κυριαρχεῖ σ' αὐτά ὁ
δογματικός μινιμαλισμός. Οἱ συνάξεις τοῦ «ΠΣΕ», οἱ ὁποῖες γίνονται κάθε 7 ἔτη,
εἶναι ἄκρως γελοῖες καί βλάσφημες. Κοντολογίς, μηδενίζουν τήν πίστιν πού μᾶς
παρέςδωσεν ὁ Χριστός, οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί προβάλλουν
τήν «ἀγάπην» (διάβαζε «ἀπάτην»). Ἡ «Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος» συμμετέχει ἐπισήμως εἰς
αὐτήν τήν παναίρεσιν.
3. Πανθρησκεία εἶναι ἡ ἕνωσις ὅλων τῶν θρησκειῶν, ἡ ἀκραία ἐκδοχή τοῦ Οἰκουμενισμοῦ,
μέ στόχον τήν «εἰρηνικήν» συνύπαρξιν ὅλων τῶν ἀνθρώπων, δηλαδή τόν
συγκρητισμόν. Ὁ «πατριάρχης»
Βαρθολομαῖος, οἱ προκάτοχοί του Ἀθηναγόρας (+1972) καί Δημήτριος (+1991), ὁ
«πατριάρχης» Ἀλεξανδρείας Θεόδωρος, ὁ «ἀρχιεπίσκοπος» Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρος κ.ἄ.
εἶναι ὅλοι πανθρησκειακοί Οἰκουμενισταί. Π.χ., τόν παρελθόντα Ἰούλιον ὁ Ἐλπιδοφόρος
ἐξεστόμισε τά ἑξῆς φοβερά (ἀπό μνήμης τό γράφω): «Εἶναι λάθος νά πῇ κανείς ὅτι
μία θρησκεία εἶναι ἀνώτερη ἀπό τίς ἄλλες. Ὑπάρχουν μυριάδες
μονοπάτια γιά νά φθάσῃ κανείς στήν κορυφή τοῦ βουνοῦ». Τά ἴδια ἔλεγε καί ὁ Ἀθηναγόρας,
ὁ ὁποῖος ὅταν ἦτο «ἐπίσκοπος» Κερκύρας «λειτουργοῦσε» ταυτοχρόνως καί ὡς Ραββῖνος
τῶν Ἑβραίων χάριν τῶν φίλων του Ἑβραίων ἀπό τά Ἰωάννινα, ὅπως ἐδήλωσεν ὁ ἴδιος
εἰς τήν ἐφημερίδα New York Times (November 25, 1940). Ὡς ἕν ἀκόμη
παράδειγμα, ὁ «πατριάρχης» Ἀλεξανδρείας Θεόδωρος ἐδήλωσε τόν Ἰανουάριον τοῦ
2020 ὅτι «στά τζαμιά λατρεύεται ὁ ἀληθινός Θεός ἀπό τό Κοράνιον»! (Βλ.
διαδίκτυον.) Ὅλοι αὐτοί προσπαθοῦν νά «διαψεύσουν» τόν Κύριον, ὁ Ὁποῖος μᾶς
διδάσκει ὅτι Αὐτός εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή καί οὐδείς δύναται νά
φθάσῃ εἰς τόν Πατέρα Θεόν δι' ἄλλης «ὁδοῦ». Κατ' οὐσίαν, εἶναι Σατανισταί. Ὅποιος
θέλει νά σώσῃ τήν ψυχήν του πρέπει νά διασκόψῃ τήν ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν (ἄμεσον
καί ἔμμεσον) μετ' αὐτῶν.
4. Ὅσον ἀφορᾶ τήν κατάταξιν τῶν τριῶν αὐτῶν
«θηρίων τῆς Ἀποκαλύψεως», αὐτό εἶναι ὀλίγον δύσκολον, καθότι ὁ Οἰκουμενισμός
σχεδόν συμπίπτει μέ τήν Πανθρησκείαν καί οἱ Οὐνῖται εἶναι Οἰκουμενισταί. Ὡστόσον,
θά ἔλεγα ὅτι τό χειρότερον ὅλων εἶναι ἡ Πανθρησκεία, μετά ὁ διαχριστιανικός Οἰκουμενισμός
καί μετά ἡ Οὐνία. Ὁ λόγος πού ἀποτολμῶ νά κάνω αὐτήν τήν κατάταξιν εἶναι ὅτι ἔχω
γνωρίσει (ὅταν ἤμουν στήν Αὐστραλίαν) ἀρκετούς παπικούς καί προτεστάντας, οἱ ὁποῖοι
ἦσαν ἐκλεκτοί ἄνθρωποι καί ἠσθάνοντο ὅτι πιστεύουν εἰς τόν Χριστόν, ἐνῷ ἄλλοι ἠσθάνοντο
ἐγκλωβισμένοι εἰς τάς αἱρέσεις των καί παρέμειναν ἐκεῖ παρά τό γεγονός ὅτι ἡ
συνείδησίς των τούς ἤλεγχε.
-------------------------
Κύριε Χατζηνικολάου,
1ον ευχαριστώ για την κατατοπιστικότατη ανάλυση του ερωτήματος και
2ον εκτός από τον Αλεξανδρείας, τον Αμερικής και άλλους θα ήθελα την άποψή σας για τον Αυστραλίας Μακάριο και για τον Καναδά Σωτήριο και τον Χαλκηδόνος Εμμανουήλ(και οι 3 είναι του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ο δε Καναδά είναι και συμπατριώτης μου διότι γεννήθηκε στην άρτα)
Ευχαριστώ πάρα πολύ και συγγνώμη αν σας βάζω σε ταλαιπωρίες...
Εν Χριστώ,
Αρτινός
---------------------
Και τρία τελευταία ερωτήματα Κύριε Χατζηνικολάου:
α) ποια είναι η γνώμη σας για τον Πριγκιποννήσων Δημήτριο; είναι οικουμενιστής ή όχι;
β) από τους τρεις προβεβλημένους για τον οικουμ. θρόνο ποιος αξίζει περισσότερο (ο αμερικής, ο χαλκηδόνος ή ο πριγκιποννήσων) και γ) στην εκκλησία της ελλάδος του Ιερώνυμου (που τον κόβω για οικουμενιστή) υπάρχουν γνήσιοι πιστοί ομολογητές αρχιερείς ή είναι όλοι τους ανάξιοι; και αν τυχόν υπάρχουν ποιοι είναι αυτοί?
Ζητώ εκ των προτέρων και πάλι χίλια συγγνώμη που σας απασχολώ με τόσες πολλές ερωτήσεις αλλά πρόσφατα άρχισα να ασχολούμαι με όλα αυτά και για να πω την αλήθεια έχω αρκετές ερωτήσεις.
ΥΓ Οι ιερείς της Αρχιεπ. Αμερικής του Οικουμενιστή ελπιδοφόρου έχουν χάρη ή είναι και αυτοί ανάξιοι όπως ο ποιμενάρχης των;
Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...@ 28 Νοεμβρίου 2021 - 4:18 μ.μ.
Γενικῶς, ὅσοι ἔχουν ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν μέ τούς συντελεστάς τῆς ψευδο-συνόδου τοῦ Κολυμπαρίου (2016), ἡ ὁποία διά πρώτην φοράν εἰς τήν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας ἀνεγνώρισεν αἱρέσεις ὡς «ἑτερόδοξες ἐκκλησίες», ἀντί νά τίς καταδικάσῃ, εἶναι ἐν τῇ πράξει Οἰκουμενισταί, ἄλλοι ὀλιγώτερον καί ἄλλοι περισσότερον, ἄν καί μερικοί ἀπό αὐτούς παριστάνουν τούς ... "λέοντας τῆς Ὀρθοδοξίας" (ὅπως ὁ «Πειραιῶς» Σεραφείμ). Δέν θά ἀναφέρω ἄλλα ὀνόματα, ὅμως, πρῶτον διότι τά στοιχεῖα διά τόν καθένα εἶναι σκόρπια καί δέν ἔχω τόν χρόνον οὔτε καί τήν διάθεσιν νά τά συλλέξω, ὁπότε θά κινδύνευα νά μηνυθῶ ἀπό αὐτούς. Ἄλλωστε, ἐγώ ἔχω ἀποτειχισθῆ ἀπό ὅλους αὐτούς καί δέν μ' ἐνδιαφέρει πλέον τί λέγει καί τί κάμνει καθένας ἀπό αὐτούς. Μοῦ ἀρκεῖ ὅτι κοινωνοῦν ὅλοι τους μέ τήν αἵρεσιν, προκειμένου νά παραμείνω ἀποτειχισμένος. Ἄν ἀρχίσῃς νά τούς καταγγέλλῃς δημοσίως, πρέπει νά ἔχῃς ἀτράνταχτα στοιχεῖα, ἀλλιῶς θά βρῇς τόν μπελᾶ σου ἀπό δαύτους. Ὅσον γιά τό ἄν ὑπάρχῃ Χάρις στήν «Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος», ἔχω διδαχθῆ καί πιστεύω ὅτι ὅσοι κοινωνοῦν μέ τούς «ἐπισκόπους» της ἀπό ἄγνοιαν ὅτι εὑρίσκονται εἰς αἵρεσιν (δηλαδή τό 99,99% τῶν Ἑλλήνων) αὐτοί λαμβάνουν Χάριν, καθότι τελοῦν τά μυστήρια ἐν ὀνόματι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στήν ὁποίαν ἀνήκουν, ἐφόσον δέν ἔχει γίνει κάποια Πανορθόδοξος Σύνοδος γιά νά τούς καταδικάσῃ. Ὅσοι, ὅμως, γνωρίζουν τήν ἀποστασίαν των καί παρά ταῦτα παραμένουν εἰς κοινωνίαν μετ' αὐτῶν, αὐτοί ὄχι μόνον δέν λαμβάνουν, ἀλλά «λαμβάνουν Χριστόν πού καίει», ὅπως ἀκριβῶς παθαίνει αὐτός πού κοινωνεῖ ἀμετανόητος καί ἀνεξομολόγητος. Ὑπάρχει πλούσια Ἁγιοπατερική βιβλιογραφία ἐπ' αὐτοῦ. Ἀναφέρω δύο μόνον χωρία ἀπό τά δεκάδες πού ἔχω:
1. «Ἐχθρούς γάρ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας, μεγάλῃ καί πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο» (Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, Patrologia Graeca τοῦ Migne, τόμος 99, σ. 1049).
2. «Τοῖς κοινωνοῦσιν ἐν γνώσει τοῖς ὑβρίζουσι καί ἀτιμάζουσι τάς σεπτάς Εἰκόνας, Ἀνάθεμα γ´» (Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας, Τριώδιον, Ἐκδ. Φῶς, σελ. 161).
--------------------------
Ευχαριστώ πάρα πολύ. Ειλικρινά χίλια συγγνώμη που σας απασχόλησα τόσο πολύ με όλα αυτά. Η απάντησή σας ήταν απόλυτα τεκμηριωμένη και συγγνώμη που σας απασχόλησα με ανούσια πράγματα αφού αποτειχιστήκατε και δεν έχετε με αυτούς κοινωνία. Δεν θα σχολιάσω αυτή την κίνηση, δηλαδή τον αποτειχισμό μιας και δεν διαθέτω πλήρη θεολογική γνώση αλλά μόνον θα σας ευχαριστήσω διότι κάποιες εκ των ερωτήσεων που με απασχολούν λύθηκαν.
Και πάλι ευχαριστίες και ευχές για υγεία και μακροημέρευση και χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών ΑΝΩΔΥΝΑ ΑΝΕΠΑΙΣΧΥΝΤΑ ΕΙΡΗΝΙΚΑ
ΕΝ ΧΡΙΣΤΩι
Αρτινός
Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...@ 29 Νοεμβρίου 2021 - 7:20 π.μ.
Σοῦ εὔχομαι καλήν φώτισιν, ἀγαπητέ μου. Ἐγώ δέν ἔκανα τίποτε περισσότερον ἀπό τό χρέος μου, ἄρα μήν μ' εὐχαριστεῖς.
Ο π. Θεόδωρος Ζήσης γράφει:
Αφού οι Επίσκοποι μνημονεύουν τόν Πατριάρχη καί επομένως υπόκεινται καί αυτοί στόν κανόνα: “ο κοινωνών ακοινωνήτω, ακοινώνητος έσται”· καί εγώ μνημονεύω τόν Επίσκοπό μου, ο οποίος μνημονεύει τόν Πατριάρχη, ο οποίος κοινωνεί μέ τόν Πάπα· καί εσείς οι λαϊκοί έρχεστε από μένα, ο οποίος μνημονεύω τόν Επίσκοπο καί κοινωνάτε καί μέ αποδέχεστε. Επομένως, μία σειρά –αυτή η σειρά τού παραπτώματος πού αρχίζει από τόν Πατριάρχη, αρχίζει σιγά-σιγά σάν συγκοινωνούν δοχείον, νά φθάνει σάν ευθύνη μέχρις εμάς!
Αλλά ποιός από τόν κόσμο τά ξέρει αυτά; Οι περισσότεροι από τούς λαϊκούς, θά πούν: “Μά, αφού τό κάνει ο
Πατριάρχης, αφού τό κάνει ο Πάπας, τί φταίω εγώ;”. Φταίς κι εσύ! Δέν δικαιολογείται
η άγνοια...
Είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Πατριάρχης. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο
Επίσκοπος ο οποίος σιωπά καί η οποία σιωπή είναι τρίτο είδος αθεΐας. Είμαστε υπεύθυνοι καί εμείς οι Πρεσβύτεροι καί μαζί μέ εμάς,
είστε καί σείς οι λαϊκοί, πού έρχεστε μαζί μέ μάς καί δέν μάς λέτε: “Φεύγουμε εμείς”.
Τό καύχημά μας -- Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου
Ὁ θεοφώτιστος Ἀπόστολοςτοῦ Χριστοῦ, ὁ Παῦλος, κλείνοντας τήν πρώτη του ἐπιστολή στό συνεργάτη καί μαθητή του Τιμόθεο, τοῦ δίνει τήν ὡραιότερη καί ἀσφαλέστερη συμβουλή γιά τόν ἴδιο καί τό ἔργο του: «Τήν παρακαταθήκην φύλαξον» (Α´ Τιμ. ΣΤ΄ 20). Τόν πνευματικό θησαυρό τῆς ἀλήθειας τοῦ Εὐαγγελίου, πού σοῦ ἔχει ἐμπιστευθεῖ ὁ Κύριος, φύλαξέ τον με κάθε προσοχή καί ἀσφάλεια. Αὐτό πού συμβαίνει μέ τούς κλέφτες καί τούς ληστές τῶν ὑλικῶν θησαυρῶν, κατά παρόμοιο τρόπο συμβαίνει καί με τούς πνευματικούς θησαυρούς τοῦ Εὐαγγελίου, τούς ὁποίους καταληστεύουν οἱ αἱρετικοί, δηλαδή, οἱ ψευδοδιδάσκαλοι και διαφθορεῖς τῆς Ἀλήθειας. Καί τέτοιοι – στό πέρασμα τοῦ χρόνου – μέ σατανική ἐπιτηδειότητα καί χίλιους τρόπους ὑποκρισίας, ψεύδους καί παραπλάνησης – ἔκαναν τήν παρουσία τους πολλοί στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Reading from the Synaxarion:
Stephen the New
The righteous Stephen was born in Constantinople in 715 to pious parents named John and Anna. His mother had prayed often to the most holy Theotokos in her church at Blachernae to be granted a son, and one day received a revelation from our Lady that she would conceive the son she desired. When Anna had conceived, she asked the newly-elected Patriarch Germanus (see May 12) to bless the babe in her womb. He said, "May God bless him through the prayers of the holy First Martyr Stephen." At that moment Anna saw a flame of fire issue from the mouth of the holy Patriarch. When the child was born, she named him Stephen, according to the prophecy of Saint Germanus.