Ξένος μέσα σε ξένους περισσότερον από άλλην φοράν, είχα την αίσθησιν της ξενητείας στην καρδίαν μου, μίαν ξενητείαν που αποτελεί την βασικήν προϋπόθεσιν του Μοναχικού βίου και την κλίμακα της αναβάσεως προς τα ξένα και υπερκόσμια θέματα…
Επάνω εις την κορυφήν ενός όρους υψηλού, ένας κοινός άνθρωπος αισθάνεται την διαφοράν ως διαφοράν ύψους. Ένας Χριστιανός του κόσμου υμνεί τον Θεόν δια της εποψίας της κτίσεως. Αλλ’ ένας Μοναχός, ούτε ύψος αισθάνεται, ούτε εποπτεύει την αναπεπταμένην δημιουργίαν του «παντεχνήμονος» Λόγου. Εισέρχεται με «γυμνόν»τον νουν εις την περιοχήν της πνευματικής θεωρίας, όπως λέγει ο θείος Πατήρ των Μοναχών Μ. Βασίλειος: «ο νους που έχει ανακραθή με την θεότητα του Αγίου Πνεύματος, έχει καταστή εποπτικός των μεγάλων θεωρημάτων και καθορά τα θεία κάλη τόσον, όσον η χάρις επιτρέπει».