Η σημασία της θυσίας του Χριστού. --- Αγ. Συμεών ο Νέος Θεολόγος

«Ο Κύριος Ιησούς και Θεός μας χωρίς να φταίει σε τίποτε ραπίσθηκε, ώστε οι αμαρτωλοί που θα τον μιμηθούν, όχι μόνον να λάβουν άφεση των αμαρτιών τους, αλλά και να γίνουν συγκοινωνοί στη θεότητά του με την υπακοή τους.

Εκείνος ήταν Θεός κι έγινε για μας άνθρωπος.

Ραπίσθηκε, φτύστηκε και σταυρώθηκε, και με όσα έπαθε ο απαθής κατά τη θεότητα είναι σαν να μας διδάσκει και να λέει στον καθένα μας:

«Αν θέλεις, άνθρωπε, να γίνεις Θεός, να κερδίσεις την αιώνια ζωή και να ζήσεις μαζί μου, πράγμα που ο προπάτοράς σου, επειδή το επεδίωξε με κακό τρόπο, δεν το πέτυχε, ταπεινώσου, καθώς ταπεινώθηκα κι εγώ για σένα– απόφυγε την αλαζονεία και την υπερηφάνεια του δαιμονικού φρονήματος, δέξου ραπίσματα, φτυσίματα, κολαφίσματα, υπόμεινέ τα μέχρι θανάτου και μην ντραπείς.

Τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας με υποχρεωτικούς πειραματισμούς ΔΕΝ παραγράφονται. -- Συζήτησε στο στούντιο της ert – open με τον κ. Γιώργο Κασιμάτη συνταγματολόγο

 

Θεοτόκε Παρθένε, χαῖρε, κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετὰ Σοῦ

Εσέ προεικόνισαν αι ρήσεις των Προφητών και τα αινίγματα, και του παλαιού Νόμου τα σύμβολα, δηλαδή τα εν τη Σκηνή ευρισκόμενα Άγια, τουτέστιν η Κιβωτός της Διαθήκης η κεκαλυμμένη πάντοθεν με χρυσίον: ήτοι με την αστράπτουσαν αίγλην της παρθενίας· καθώς γαρ το χρυσίον τιμιώτερόν εστι πάντων των άλλων μετάλλων· ούτω και η παρθενία είναι τιμιωτέρα κοντά εις Εσέ πάντων των άλλων χαρισμάτων· Εσέ προετύπωνεν η Στάμνος του Μάννα, η Ράβδος του Ααρών, αι Πλάκες της Διαθήκης, το Ιλαστήριον, το χρυσούν Θυμιατήριον, και τα λοιπά. Εσέ προετύπωναν των Προφητών αι ρήσεις και τα αινίγματα: ήτοι ο Τόμος ο καινός του Ησαϊου, εν ω εγράφη ο Λόγος του Θεού με το δάκτυλον του Θεού: ήτοι με το Πνεύμα το Άγιον· η Πύλη του Ιεζεκιήλ, ήτις και εν τη εισόδω και εν τη εξόδω του Κυρίου κεκλεισμένη διέμεινε· το αλατόμητον Όρος του Δανιήλ, από το οποίον εκόπη λίθος άνευ χειρός: ήτοι εγεννήθη ο ακρογωνιαίος λίθος Χριστός άνευ συνουσίας ανδρός· η Άμπελος η ευκληματούσα του Ωσηέ, και ο καρπός αυτής ευθηνών· το Τείχος το αδαμάντινον του Αμώς, εν ω ίστατο ως ανήρ ο του Θεού Υιός· το επ΄ εσχάτων εμφανέν Όρος του Κυρίου, και μετεωρισθέν υπεράνω των βουνών του Μιχαίου· το κατάσκιον Όρος του Αββακούμ· η όλη χρυσή Λυχνία του Ζαχαρίου, επάνω εις την οποίαν ήτον το λαμπάδιον και οι επτά λύχνοι, και αι επτά επαρυστρίδες τοις λύχνοις, και δια να ειπώ καθολικώς, κέντρον και τέλος και σκοπός όλου του Νόμου και όλων των ρήσεων και αινιγμάτων των Προφητών Συ υπάρχεις, Θεοτόκε, και προ Σου ο εκ Σου σαρκωθείς Θεός Λόγος.

Τη ΙΕ΄ (15η) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων γυναικών ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ και ΒΑΣΙΛΙΣΣΗΣ.

Αναστασία και Βασίλισσα αι Άγιαι Μάρτυρες ήκμασαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Νέρωνος του κατά τα έτη νδ΄ - ξη΄ (54 – 68) βασιλεύσαντος, κατήγοντο δε εκ της μεγαλοπόλεως Ρώμης και ήσαν ευγενείς και πλούσιαι, εχρημάτισαν δε και μαθήτριαι των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, οίτινες και αυτοί εθανατώθησαν υπό του Νέρωνος. Μετά δε τον θάνατον των Αγίων τούτων Αποστόλων, λαβούσαι αι Άγιαι αύται εν καιρώ νυκτός τα τίμια και αποστολικά Λείψανα αυτών και ενταφιάσασαι αυτά, κατηγορήθησαν δια τούτο εις τον δυσσεβή Νέρωνα και ωδηγήθησαν προ αυτού, κατά προσταγήν δε τούτου ερρίφθησαν εις την φυλακήν. Κατόπιν ερωτηθείσαι εάν αρνούνται την του Χριστού Πίστιν και αποκριθείσαι ότι εμμένουσιν εις αυτήν, εκρεμάσθησαν υψηλά. Έπειτα απέκοψαν τους μαστούς αυτών, τας χείρας, τους πόδας και τας γλώσσας των και τελευταίον τας κεφαλάς των και ούτως ανήλθον αι μακάριαι στεφανηφόροι εις τα ουράνια.

«ΧΡΙΣΤΩ ΣΥΝΕΣΤΑΥΡΩΜΑΙ» -- Αθωνικά άνθη

Ο άγιος  Απόστολος Παύλος έδωκε με σαφήνειαν όλον το πνευματικόν βάθος του Σταυρού του Κυρίου, όλην την σημασίαν του δια τον βίον των πιστών: «Χριστώ συνεσταύρωμαι, ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός». Τα λόγια αυτά του αγίου Αποστόλου ακτινοβολούν τον χριστοκεντρισμόν της αγιωτάτης του ψυχής. Σταυρωμένος με τον Χριστόν, συλλυτρωμένος με τον Χριστόν, συμπάσχων με τον Χριστόν και μη ζων την ιδικήν του ζωήν, αλλά την ζωήν του Χριστού. Και η ζωή του Χριστού, ως θυσία, ως αγάπη, ως έλεος, ως άκτιστος θεία ενέργεια, ενοικεί εις την ηγιασμένην ψυχήν του. Λέγει ένας μεγάλος θεολόγος, ότι «ο φιλών τον Χριστόν μεταμορφούται εις τον Χριστόν». 

Ουδέν ηγαπήθη υπό αγίων ψυχών τόσον, όσον ο Σταυρός του Κυρίου. και καμμία επιθυμία αγίας ψυχής δεν υπήρξε τόσον έντονος, όσον η συσταύρωσις μετά του Χριστού. Διότι το πρώτον έργον του θείου έρωτος, κατά τον άγιον Νικόδημον τον Αγιορείτην, είναι «να ενώνη τον φιλούντα μετά του φιλουμένου». Ως λέγει και ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, «το όνομα του θείου έρωτος, δυνάμεώς εστιν ενοποιού και συνδετικής και διαφερόντως συγκριτικής εν τω καλώ και αγαθώ».

Τι κρίμα! Τι συμφορά!

Σε ώρες, που στην ανθρωπότητα συντελούνται τρομερές αλλαγές και κοσμογονίες, σε ώρες που η Ορθοδοξία έχει τόσα να πει και να πράξει, για το καλό της ανθρωπότητας, η Ορθόδοξη Εκκλησία μας να βρίσκεται σε ανάξια χέρια! Η υπομονή του λαού έχει εξαντληθεί. Ας μην αφήσουμε να εξαντληθεί και η υπομονή του Θεού! Ας αναλάβει καθένας τις ευθύνες του….

Η ορθοφροσύνη κυριαρχεί επί των παθών -- Μακκαβαίων Δ΄

Επειδή έχω σκοπόν να παρουσιάσω ένα πάρα πολύ σοφόν λόγον, επί του ζητήματος αν ο ευσεβής λογισμός, η κατά Θεόν ορθοφρασύνη, κυριαρχή επί των παθών, θα ήθελα να σας δώσω μίαν ορθήν συμβουλήν· να προσέχετε, δηλαδή, προθύμως εις την φιλοσοφίαν.

Διότι, βεβαίως, η λογική είναι απαραίτητος δια κάθε πράγμα προς πλήρη γνώσιν. Από δε άλλης επόψεως περιέχει έπαινον της μεγίστης αρετής, εννοώ της φρονήσεως, της ορθοφροσύνης.

Αν λοιπόν ο ευσεβής λογισμός φαίνεται ότι επικρατεί επί των παθών, που παρακωλύουν την σωφροσύνην, δηλαδή επί της λαιμαργίας και της επιθυμίας, αποδεικνύεται ότι κυριαρχεί και επί της κακοηθείας και επί των παθών, που εμποδίζουν την ανδρείαν, δηλαδή κυριαρχεί επί του θυμού, του πόνου και του φόβου.

ΤΟ ΣΕΛΗΝΙΑΚΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ --- ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ

Α. Π.   118/210                                                                                  Ἐν Λαρίση 21/10 -3/11/2020

ΤΑ ΑΠ’ ΑΡΧΗΣ ΕΝ ΧΡΗΣΕΙ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ

 Δύο ἡμερολόγια χρησιμοποιοῦνται διά τήν μέτρησιν τοῦ χρόνου, μηνῶν καί ἡμερῶν: Τό σεληνιακόν καί τό ἡλιακόν. Καί τό μέν σεληνιακόν ὑπῆρχεν ἀπ’ ἀρχῆς εἰς χρῆσιν, ἀνεγνωρίζοντο δέ αἱ ἡμέραι ἑκάστου μηνός ἕνεκα τῆς σμικρύνσεως καί μεγεθύνσεως, ἀλλά καί τῶν φάσεων τῆς σελήνης. Τοῦτο φαίνεται καί εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκην διά τόν καθορισμόν τῶν ἑορτῶν, ἰδιαιτέρως δέ τήν τοῦ Πάσχα. Τό δέ ἡλιακόν ἔγινε ἀργότερον, ὀλίγον πρό τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τόν Αὐτοκράτορα τῆς Ρώμης Ἰούλιον Καίσαρα, ἐξ οὗ καί τό ὄνομά του, Ἰουλιανόν ἡλιακόν ἡμερολόγιον. Τοῦτο εἶναι σταθερόν, ἔχον ἡμέρας 365 καί ὥρας 6 ἀκριβῶς, τά δέ δίσεκτα, ἡμέρας 366 ἀκριβῶς. Ἔχει δέ τήν ἀρχήν τοῦ ἔτους καί μηνῶν τήν 1^ην Ἰανουαρίου, καί εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστόν καί δέν χρειάζονται περί αὐτοῦ περισσότερα. Θά εἴπωμεν δέ περισσότερα διά τό σεληνιακόν, τό ὁποῖον εἰς τούς πολλούς εἶναι ἄγνωστον καίτοι βλέπομεν συνεχῶς τήν σελήνην νά κινῆται εἰς τόν οὐρανόν. Τοῦτο χρησιμοποιεῖται μόνον διά τήν εὕρεσιν τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα. Μέ τόν συνδυασμόν δέ ἡλιακοῦ καί σεληνιακοῦ ἡμερολογίου, γνωρίζομεν τάς κινητάς καί σταθεράς ἑορτάς ἑκάστου ἔτους.