Επιστολαί Αγ. Νεκταρίου

Επιστολή 26^η

Αθήναι τη 13 Μαρτίου 1907

Θυγάτηρ εν Κυρίω αγαπητή Οσία Ξένη, εύχομαί σοι πατρικώς.

Έλαβον την από 8 Μαρτίου αριθμ. 8 επιστολήν σας και μετά προσοχής ανέγνων, αλλά ένα πράγμα δεν είδον, το πώς έχετε άπασαι εις την υγείαν σας. Επιθυμώ να γνωρίζω τα περί της υγεία σας. Η Ειρήνη πως έχει και τι έχει, και εάν ανέρωσεν; Η Μαρία και η Μαργαρίτα πως έχουσι, πως διήλθον με τον χειμώνα, η Μαργαρίτα ενεδυναμώθη ολίγον, μήπως έχουν ανάγκην φαρμάκου; Να μοι γράψητε να ταις στείλω. Η δε Ακακία πως έχει; Δεν μοι γράφεις τίποτε, αλλά ούτε περί σεαυτής ουδέν μοι γράφεις. Επιθυμώ να μάθω τα περί της υγείας σου πως έχει, και αν ενεδυναμώθη, και αν σε πέρασαν οι κεφαλόπονοι, και εάν δεν ήρχισες να αισθάνεσαι εξάντλησιν και ενόχλησιν. Σε έγραψα να διέλθητε με σύνεσιν την Αγ. Τεσσαρακοστήν, η εντολή μου αύτη αναθέτει εις σε τον διακανονισμόν και των αναγνωσμάτων των προσευχών και των της διαίτης, αλλά ταύτα πάντα να τα εφαρμόσης προ πάντων εις τον εαυτόν σου, τούτο σε το λέγω, διότι ηννόησα, ότι πρώτη συ πάντων έχεις ανάγκην καλής διαίτης, το οποίον έχεις ανάγκην και να σε το λέγουσιν οι άλλοι, διότι αγνοώ πως συμβαίνει και περί σεαυτής μόνης πλανάσαι και αγνοείς πως έχεις, και πως ευρίσκεσαι, και δια τούτο έχεις ανάγκην διδασκαλίας και προτροπής. Θέλω λοιπόν να κάμης το εξής, να ερωτήσης κατ΄ εντολήν μου όλας τας αδελφάς πως έχεις εις την υγείαν σου και τι φρονούσι περί της διαιτητικής σου, έχεις και συ ανάγκην της εφαρμογής της διαίτης, της εφαρμοζομένης υπό σου προς τας ασθενούσας ή ου και εάν μεν αδελφαί, αίτινες σε βλέπουσι και κατανοούσι την ανάγκην του ποιού της διαίτης, σε είπωσιν ότι σε επιβάλλεται ν΄ ακολουθήσης και συ την δίαιταν των ασθενουσών, να υποταγής τη κρίσει των αδελφών, ήτινι και εγώ συντάσσομαι, εάν όμως σε είπωσιν, ότι δεν έχεις ανάγκην της διαίτης των ασθενουσών, τότε πάλιν με την ευχήν μου διαιτού ως αι υγιαίνουσαι. Πρέπει δε να γνωρίσης, ότι όταν συ υγιαίνης, υγιαίνουσι και αι αδελφαί και αυταί έτι αι πάσχουσαι, και όταν συ πάσχης, τότε πάσχουσι και αι υγιαίνουσαι. Αυτό αξιώ να το εντυπώσης καλά εις τον νουν σου. Και ου μόνον τούτο. Γνώρισον ότι η ευθυμία σου φαιδρύνει τα πρόσωπα των αδελφών και καθιστά την μονήν παράδεισον, η δε δυσθυμία σου και η σκυθρωπότης σου μεταδίδεται και εις τας αδελφάς και φυγαδεύεται εκ του παραδείσου η ευφροσύνη. Μάθε ότι από σε εξαρτάται η των αδελφών χαρά και ευφροσύνη και έχεις καθήκον να συντηρής ταύτην εις τας καρδίας αυτών. Τούτο να πράττης και βιάζουσα πολλάκις σεαυτήν. Σε συμβουλεύω να μη παραδίδησαι εις ρέμβην θλίψεως, διότι τούτο πλήττει μεγάλως τας καρδίας των αδελφών. Ο μισθός σου θα είναι μέγας, εάν γίνησαι ταις αδελφαίς ευφροσύνης πρόξενος. Τούτο σοι το συμβουλεύω, διότι και εγώ τούτο έχω ως αρχήν εν τω βίω μου. Τούτο θέλω να έχωσιν ως αρχήν και αι μαθήτριαί μου. Όταν ευφραίνης την καρδίαν του πλησίον σου, πολλώ μάλλον της αδελφής, της στερηθείσης των πάντων και απεκδεχομένης παρά σου μόνης πνευματικήν ευφροσύνην, τότε έσο βεβαία, ότι ευαρεστείς τω Θεώ, πολλώ μάλλον ή εάν μακράς ποιής προσευχάς και μεγάλας νηστείας. Γνώρισε ότι η θέσις σου ήδη είναι θέσις πνευματικής Μητρός. Ήδη δεν είσαι η Χρυσάνθη, ήτις ηδύνατο να κάμνη ό,τι θέλει, ήδη εάν εκπληροίς ακριβώς τα προς τας αδελφάς σου ηθικά καθήκοντα, εκπληροίς και τα προς τον Θεόν, εν ταύτα παραλείπης δήθεν υπέρ εκείνων, μάθε ότι ούτε εκείνά εισι δεκτά παρά τω Θεώ. Η προϊσταμένη μονής ζη ουχί δι΄ εαυτήν, αλλά δια την αδελφότητα και ζώσα δια την αδελφότητα, ζη δια τον Θεόν, ο δε Θεός αποδέχεται αυτήν την ζωήν, ως θυσίαν ευπρόσδεκτον. Ταύτα φαίνεται σοι τα γράφω κατά τινα μυστικήν φωνήν, ήτις εκίνησε και την χείρα μου, διότι εγώ περί άλλων προετιθέμην να σοι γράψω δύο λόγους και ήδη επλήρωσα τέσσαρας σελίδας. Περατώσας την καθ΄ υπαγόρευσιν γραφήν, ως μοι φαίνεται, έρχομαι ήδη ν΄ απαντήσω εις την επιστολήν σου. Αι ακολουθίαι είναι καλαί και εύχομαι ο Θεός να σας ενδυναμοί, αλλά μήπως κουράζονται αι αδελφαί; Μήπως εξαντλούνται; Εάν ίδης ότι εξασθενείσθε, να ολιγοστεύσωσί τινα. Εάν καμμία των νεωτέρων πεινά το εσπέρας, δύναται να λαμβάνη ολίγον άρτον και ύδωρ, επειδή ευρίσκονται εις την ανάπτυξιν των και δεν πρέπει να αποστερώνται τα αναγκαία προς διατροφήν και παροχήν των επιτηδείων εις το αναπτυσσόμενον σώμα, όπως μη βλαβή. Όταν παρέλθη ο χρόνος της αναπτύξεως, τότε δύνανται να νηστεύωσι και να τρώγωσιν άπαξ της ημέρας. Ο γυναικείος οργανισμός επλάσθη, ίνα έχη πλειόνων ανάγκην, διότι προωρίσθη δια μεγαλυτέρας εξαντλήσεις, δια τούτο αι γυναίκες, αι θέλουσαι να μιμηθώσι κατά την δίαιταν τους άνδρας, εξαντλούνται ταχέως, η γυνή έχει φυσιολογικώς ανάγκην και πλείονος τροφής και πλείονος ύπνου. Να ενθυμήσθε, ότι είσθε γυναίκες και μη αμιλλάσθε προς τους άνδρας. Υπόδειγμα να έχητε τας γυναίκας πάντοτε και τούτων ουχί ευθύς όλον το πολίτευμα, διότι τούτο δέον εστί να διακριθή εις το της ασκήσεως, και εις το της ηθικής τελειότητος. Όταν βλέπητε πολλήν άσκησιν, να γνωρίζητε, ότι υπάρχει μεγάλη ηθική αρετή, ήτις υποστηρίζει την άσκησιν του σώματος, διότι πρέπει να γνωρίσωμεν καλώς, ότι η δύναμις της ψυχής ενισχύει και υποστηρίζει το σώμα εις τους αγώνας. Άνευ ψυχικού σθένους αι μεγάλαι ασκήσεις εισίν αδύνατοι, και εάν τις τολμηρός αναλάβη μεγάλας ασκήσεις πριν ή σθενώση δια ηθικών αρετών την ψυχήν του, ο τοιούτος θα πλανηθή και θα εκπέση. Δια τούτο, αξιώ, επιθυμώ, επιποθώ, να βαδίζητε την οδόν της συνέσεως εν πάσι, πολιτευόμεναι κατά τε τας απαιτήσεις του πολιτεύματός σας και κατά τας απαιτήσεις της συντηρήσεως του σώματός σας και της υγείας σας και να ζητήτε την ηθικήν σας τελείωσιν. Επιθυμώ να ενισχυθήτε εις την αρετήν τοσούτον, ώστε να δύνασθε, να λέγητε και να το αισθάνησθε: «ζω ουκ έτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός». Όταν τούτο κατορθώσητε, τότε ζητήσατε ν΄ αποκτήσητε και άλλας αρετάς, αλλά πρωτίστως ταύτην, διότι άνευ αυτής ουδέν ποιείτε. Και μηδεμία να πλανηθή, νομίζουσα, ότι αι προσευχαί και αι δεήσεις θα αγάγωσιν αυτήν εις την τελειότητα, απατάται, διότι εις τελείωσιν άγει ο εν ημίν ενοικών Κύριος. Ου το θέλημα ποιούμεν, Όστις λέγει, ότι ενοικεί και εμπεριπατεί εν ημίν, όταν τας εντολάς Αυτού ποιώμεν, μία δε και πρώτη εντολή είναι, να γίνητε και εν ημίν το θέλημα ουχί το ημέτερον, αλλά του Θεού, να γίνηται δε με τοιαύτην τελειότητα, ως γίνεται εν ουρανώ υπό των αγίων αγγέλων και να δυνάμεθα να λέγωμεν «Κύριε! Ουχ ως εγώ θέλω, αλλ΄ ως Συ, γενηθήτω το θέλημά Σου, ως εν ουρανώ και επί της γης», άνευ του εν ημίν Χριστού αι προσευχαί και αι δεήσεις αποπλανώσιν. Ταύτα λέγω, δια να δείξω υμίν που πρέπει να στραφήτε και τι να επιζητήτε, όπως φθάσητε ασφαλώς εις το επιζητούμενον τέλος. Αγωνίζεσθε προ πάντων εις το να ταπεινώσητε τον εγωϊσμόν σας. Αύτη είναι η αρχή της αυταπαρνήσεως και της επικρατήσεως εν υμίν του θείου θελήματος. Εύχομαι πάσαι να κατισχύσητε εν τω κατά του εγωϊσμού αγώνι, ο οποίος είναι ο κρατερός, διότι ομοιάζει την πολυκέφαλον Ύδραν, της οποίας όταν κόψης μίαν κεφαλήν, φύεται ετέρα υπό άλλην μορφήν και άλλον χαρακτήρα. Δια τούτο εν ω κατορθούμεν και αφίνωμεν τον κόσμον και τα του κόσμου και αρνούμεθα τω σώματι πάσαν απόλαυσιν και ταλαιπωρούμεν αυτό, ίνα μη ποιήσωμεν το θέλημα αυτού, βλέπομεν εξαίφνης να παρουσιάζηται ως ψυχική νόσος και συνηθέστατα μεν ως απείθεια, παρακοή, ως σύνεσις, ως γνώσις, ως φρόνησις, ως αυταρέσκεια, ως μεμψιμοιρία και τι πρώτον να αριθμήσω, υφ΄ όλας ταύτας τας μορφάς υποκρύπτεται η ασχημία του εγωϊσμού. Εξετάσατε ολίγον μίαν εκάστην εξ αυτών και θέλετε ανακαλύψητε την δυσειδή μορφήν του, σπανιώτερον δε παρουσιάζεται, ως απαίτησις, ως αξίωσις, ως δικαίωμα, ως επιθυμία και σπανιώτατα ως κενοδοξία, φιλοδοξία και τα λοιπά. Όλα ταύτά εισι ποικίλαι μορφαί του εγωϊσμού. Ήδη εκάστη εξ υμών ας εξετάση εαυτήν και αν ίδη, ότι έχει τι εξ αυτών, να φροντίση να το ξερριζώση, ίνα μη φθάση εις μεγαλύτερα πάθη και χάση τους κόπους της και εργασθή εις μάτην. Επιθυμώ επίτηδες να δοκιμάζης ενίοτε τας αδελφάς, όπως επιγινώσκης τον βαθμόν της αυταπαρνήσεώς των και τον βαθμόν της επικρατήσεώς των εν τω κατά του εγωϊσμού αγώνι. Επιθυμώ να γνωρίσωσιν αι αδελφαί, ότι αύτη είναι η πρώτη βαθμίς της αρετής και άνευ ταύτης ουδέν αγαθόν, άνευ της νίκης ταύτης δεν στεφανούνται. Εύχομαι να μάθω, ότι άπασαι αι αδελφαί έλαβον εν τω αγώνι τον στέφανον της νίκης κατά του εγωϊσμού. Ταύτα έγραψα προς καρποφορίαν των αγώνων σας…..

….  Δεν μοι εγράψατε εάν η Ελένη η Ζερβουλάκου σας έφερεν ύμνους Τριαδικούς. Τη έστειλα αρκετούς, εις εμέ πολύ αρέσουν, όταν τους ψάλλω. Τους Κανόνας της Παρακλητικής, τους αναστασίμους, τους σταυρωσίμους και τους κατανυκτικούς, τους ενέτεινα εις μέτρα και έγιναν ωραίοι, εν πολλοίς εγένοντο αγνώριστοι. Εγένοντο, ως μοι φαίνεται, και ως και ο Κύριος Καρβούνης, εις τον οποίον το εσπέρας τους ανεγίνωσκον λέγει, εγένοντο πολύ ωραίοι. Τη έγραψα, όταν τους αντιγράψη να σας τους στείλη, να τους έχητε. Περί αυτών σας έγραψα και εις την προηγουμένην επιστολήν μου, αλλά δεν μοι εγράψατε.

Καταπαύων εύχομαι υμίν τα άριστα.

Ο Πνευματικός Πατήρ σας

+Ο Πενταπόλεως Νεκτάριος.

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος από το νέο βιβλίο του, που μόλις κυκλοφόρησε.

«Τότε Ἐπιφάνιος ὁ πατρίκιος εἶπε ·

ΕΠΙΦ. Τοῦτό σοι δηλοῖ δι’ ἡμῶν ὁ βασιλεύς, λέγων · Ἐπειδή πᾶσα ἡ Δύσις καί οἱ ἐν τῇ Ἀνατολῇ διαστρέφοντες εἰς σέ θεωροῦσι, καί ἅπαντες διά σέ στασιάζουσι, μή θέλοντες συμβιβασθῆναι ἡμῖν διά τήν πίστιν, κατανύξοι σε ὁ Θεός κοινωνῆσαι ἡμῖν ἐπί τῷ παρ’ ἡμῖν ἐκτεθέντι Τύπῳ, καί ἐξερχόμεθα ἡμεῖς δι’ ἑαυτῶν εἰς τήν Χαλκῆν, καί ἀσπαζόμεθά σε καί ὑποτιθέμεθα ὑμῖν τήν χεῖρα ἡμῶν, καί μετά πάσης τιμῆς καί δόξης εἰσάγομεν ὑμᾶς εἰς τήν μεγάλην Ἐκκλησίαν, καί μεθ’ ἑαυτῶν ἱστῶμεν ἐν ᾧ κατά συνήθειαν οἱ βασιλεῖς ἵστανται, καί ποιοῦμεν ἅμα τήν σύναξιν, καί κοινωνοῦμεν ἅμα τῶν ἀχράντων καί ζωοποιῶν μυστηρίων τοῦ ζωοποιοῦ σώματος καί αἵματος τοῦ Χριστοῦ, καί ἀνακηρύττομέν σε Πατέρα ἡμῶν, καί γίνεται χαρά οὐ μόνον τῇ φιλοχρίστῳ καί βασιλίδι ἡμῶν πόλει, ἀλλά καί πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ. Οἴδαμεν γάρ ἀσφαλῶς,ὅτι σοῦ κοινωνοῦντος τῷ ἁγίῳ τῶν ἐνταῦθα θρόνῳ, πάντες ἑνοῦνται ἡμῖν οἱ διά σέ καί τήν σήν διδασκαλίαν ἀποσχίσαντες τῆς κοινωνίας ἡμῶν» (Φιλοκ. ΕΠΕ 15Γ, 52).

Ἐδῶ οἱ ἀπεσταλμένοι κληρικοί καί ἄρχοντες ὑπόσχονται δόξες καί τιμές στόν ὅσιο ἐάν ἐπικοινωνήση ἐκκλησιαστικά μέ βάσι τόν ἐκτεθέντα «Τύπο». Τοῦ ἀναφέρουν ὅτι θά ἐξέλθουν ἐν πομπῇ εἰς τήν μεγάλη Ἐκκλησία (τήν ἁγ. Σοφία), θά τόν βάλουν νά σταθῆ ἐκεῖ ὅπου στέκονται οἱ βασιλεῖς, θά τόν ἀνακηρύξουν πατέρα των κλπ. Χαρακτηριστικό εἶναι τό σημεῖο πού ἀναφέρει ὁ Πατρίκιος Ἐπιφάνιος ὅτι: «Οἴδαμεν γάρ ἀσφαλῶς, ὅτι σοῦ κοινωνοῦντος τῷ ἁγίῳ τῶν ἐνταῦθα θρόνῳ, πάντες ἑνοῦνται ἡμῖν οἱ διά σέ καί τήν σήν διδασκαλίαν ἀποσχίσαντες τῆς κοινωνίας ἡμῶν». Αὐτή εἶναι ἀκριβῶς ἡ διαχρονική μέθοδος ἐξαπατήσεως καί ὑποταγῆς τῶν Ὀρθοδόξων ἐκ μέρους τῶν αἱρετικῶν. Δηλαδή μέ οἱονδήποτε τρόπο νά ὑποτάξουν τούς ἀρχηγούς καί πρωτοστάτας τῆς ὁμολογίας, ὥστε μή ὑπαρχόντων αὐτῶν, νά ὑποταχθοῦν καί οἱ ὑπόλοιποι ἀντιδρῶντες καί ἀνησυχοῦντες. Σέ ὅλα αὐτά ὁ μέγας Μάξιμος μεταξύ τῶν ἄλλων ἀπεκρίθη: «Ὄντως πᾶσα ἡ δύναμις τῶν οὐρανῶν τοῦτο οὐ πείθει με ποιῆσαι. Τί γάρ ἀπολογήσομαι, οὐ λέγω τῷ Θεῷ, ἀλλά τῷ ἐμῷ συνειδότι, ὅτι διά δόξαν ἀνθρώπων, τῷ κατ’ αὐτήν λόγῳ μηδεμίαν ἔχουσαν ὕπαρξιν, τήν σώζουσαν τούς στέργοντας αὐτήν πίστιν ἐξωμοσάμην;» (ΕΠΕ 15Γ, 54).

Δέν ἀποδέχεται, ἀναφέρει, τήν πρότασί του περί ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καί δέν πείθεται πρός τοῦτο, ἔστω καί ἄν ὅλη ἡ δύναμις τῶν οὐρανῶν συνεργήση. Ἡ ἀπολογία του, προσθέτει, δέν ἔχει νά κάνη μόνο μέ τόν Θεό, ἀλλά καί μέ τήν συνείδησί του, τή στιγμή πού διά δόξα ἀνθρώπινη ἀπαρνήθηκε τήν «σώζουσα πίστι». Τά ἑπόμενα αὐτῆς τῆς ὁμολογιακῆς ἀπαντήσεως δύναται εὔκολα ὁ οἱοσδήποτε νά κατανοήση.

«Καί ἐπί τῷ λόγῳ τούτῳ ἀναστάντες, θυμοῦ στρατηγήσαντος πᾶσιν αὐτοῖς, τιλμοῖς καί ὠθισμοῖς καί σφαιρισμοῖς παρέλυσαν αὐτόν, ἀπό κεφαλῆς ἕως ὀνύχων κατακλύσαντες αὐτόν πτύσμασιν, ὧνπερ, μέχρις ἄν ἐπλύνθησαν ἅπερ ἐβέβλητο ἱμάτια, διεπνέετο ὁ βρόμος» (ΕΠΕ 15Γ, 54).

Τόν ἐκτύπησαν λοιπόν μέχρι πού παρέλυσε καί τόν κατέπτυσαν καί ἀπέδειξαν μέ αὐτόν τόν τρόπο ὅτι ἡ τιμή, πού τοῦ ὑπέσχοντο πρίν, ἦτο ἐπίπλαστος καί εἶχε συγκεκριμένο σκοπό. Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο ἐνεργοῦν πάντοτε οἱ αἱρετικοί.

ΑΙ ΑΠΕΙΛΑΙ ΤΟΥ ΟΙΚ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΚΑΙ Ο ΜΗ ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΥΠ᾽ ΑΥΤΟΥ ΤΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΝ

Τοῦ κ. Ἰωάννη Τάτση, Θεολόγου

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἱερώνυμο, μέ τήν ὁποία ζητεῖται ἡ λήψη μέτρων κατά ὅσων κληρικῶν καί πιστῶν ἀντιδροῦν σέ ὅσα γίνονται στό πλαίσιο τῆς λεγόμενης οἰκουμενικῆς κίνησης εἶναι ἔγγραφο, πού φανερώνει πολλά ἀπό ὅσα βασανίζουν τό λογισμό τῶν οἰκουμενιστῶν. Οἱ ὑγιεῖς ἀντιδράσεις κατά τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῶν συμπροσευχῶν καί τῆς «μεταπατερικῆς θεολογίας» ἐνοχλοῦν τό Φανάρι καί τοῦτο γιατί δέν μπορεῖ νά ἐπιτευχθεῖ, ὅσο γρήγορα ἐκεῖνοι ὑπολόγιζαν, ἡ πολυπόθητη ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν ὅλου τοῦ κόσμου, γιά τήν ὁποία ἐργάζονται πυρετωδῶς μέσῳ τῶν διαλόγων καί τῆς λεγόμενης οἰκουμενικῆς κίνησης καί ἡ ὁποία ἑνότητα εἶναι, σύμφωνα μέ τήν οἰκουμενιστική ἑρμηνευτική, ἐπιταγή τοῦ Κυρίου...

Ἔτσι τή μία τοὺς φταίει ἡ «Ὁμολογία Πίστεως κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», τήν ἄλλη ἡ δῆθεν ἀμφισβήτηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, τήν ἑπομένη τά «ἀναθέματα» τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς καί κάποτε ἀκόμη καί τά συνέδρια καταδίκης τῆς μεταπατερικῆς αἵρεσης. Ὅσοι μετέχουν σέ ὅλα τά παραπάνω ἤ συμφωνοῦν μέ αὐτά πρέπει νά τύχουν τιμωρίας. Αὐτή μάλιστα τή φορά ζητεῖται συνοδική καταδίκη τῶν ἀντιοικουμενιστῶν μέ συγκεκριμένες ἀποφάσεις.

Οἱ Οἰκουμενιστές εὐχαρίστως διαλέγονται μέ κάθε αἱρετικό παπικό, προτεστάντη ἤ ἀκόμη καί ἰσλαμιστή, βουδιστή σεβόμενοι τήν «ἑτερότητα» ἀλλά ἀδυνατοῦν νά διαλεχθοῦν μέ κληρικούς καί πιστοὺς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, πού ἀνησυχοῦν γιά ὅσα ἀντικανονικά καί ἀντιπατερικά λαμβάνουν χώρα τά τελευταῖα χρόνια. Αἴρουν μέ περισσή εὐκολία τά ἀναθέματα, πού ἐπέβαλαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες στόν αἱρετικό Πάπα, ἀλλά εἶναι ἕτοιμοι νά ἐπιβάλλουν ἀφορισμούς καί καθαιρέσεις σέ ὅσους ἀμφισβητοῦν τόν δικό τους οἰκουμενιστικό βηματισμό, κάποιες δέ φορές τιμωροῦν χωρίς πραγματικό λόγο πιστούς, πού ἀνάλωσαν τή ζωή τους στήν Ἐκκλησία.

Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος παρουσιάζει στήν Ἐπιστολή του τούς ἀντιοικουμενιστές ὡς κινούμενους ἐναντίον ἀποφάσεων πανορθοδόξων Συνόδων περί τῶν διαλόγων καί τῆς οἰκουμενικῆς κίνησης. Προσπαθεῖ ἔτσι νά ἐπιβάλλει στόν ὀρθόδοξο κόσμο τό ἀλάθητο τῶν πανορθοδόξων Συνόδων ἤ τό ἀδιαμφισβήτητο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου. Ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἀποφεύγει νά ἀπαντήσει στά περί συμπροσευχῶν καί τῶν ὑποχωρήσεων σέ μείζονα θεολογικά ζητήματα, κατά τήν διεξαγωγή τῶν διαλόγων μέ τούς ἑτεροδόξους, εἶναι φανερό ὅτι προσπαθεῖ νά ἀποτρέψειἐνδεχόμενη ἀλλαγή στάσης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί ἀποχώρησή της ἀπό τό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» καί τόν διάλογο μέ τούς Παπικούς, πού γίνεται ἄνευ τῶν προϋποθέσεων, πού ἀπαιτοῦνται. Προβάλλει ἔτσι τίς ἀποφάσεις τῶν πανορθοδόξων Συνόδων ὡς ὁριστικές καί ἀμετάκλητες, ἐνῶ στήν πραγματικότητα οἱ ἀποφάσεις αὐτές ἐλήφθησαν ὑπό ἄλλες συνθῆκες καί στό χρονικό διάστημα, πού μεσολάβησε ἀπό τότε μέχρι σήμερα, ὑπῆρξαν διαφοροποιήσεις πρός τό χεῖρον στή στάση τόσο τῶν παπικῶν καί τῶν προτεσταντῶν ὅσο καί τῶν ἀνά τόν κόσμο οἰκουμενιστῶν. Μπορεῖ ἀλήθεια σήμερα ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία νά μετέχει σέ Συμβούλια «ἐκκλησιῶν» ἤ νά διαλέγεται μέ τούς Παπικούς ἐπί ὑψηλοῦ ἐπιπέδου τή στιγμή, πού ὁ κόσμος ὅλος ὀδύρεται καί δικαιολογημένα διαμαρτύρεται γιά τά σκάνδαλα παιδεραστίας, ποὺ βαρύνουν παπικούς καρδινάλιους ἤ τήν ὁμοφυλοφιλική «ἱερωσύνη» τῶν Προτεσταντῶν; Εἶναι ἀποδεκτές ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία οἱ συνεχεῖς συμπροσευχές ὀρθοδόξων κληρικῶν μέ παπικούς, προτεστάντες καί κάποιες φορές μέ ἀλλόθρησκους σέ ὅλο τόν κόσμο;

Ἡ εὐκαιρία, πού δίνεται στούς Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μετά τήν ἐπιστολή τοῦ Πατριάρχη, εἶναι μοναδική. Ἀντί ἄλλης ἀπάντησης, ἦρθε ἡ ὥρα τῆς ἀποχώρησης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπό τό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» καί τόν διεξαγόμενο μέ τούς ἀμετανόητους Παπικούς προσχηματικό διάλογο ἀλλά καί τῆς ταυτόχρονης συνοδικῆς καταδίκης τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, πού τρώει τά σωθικά τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

Ὁ σεβασμός ὅλων πρός τό Οἰκουμ. Πατριαρχεῖο θά συνεχίσει νά ὑπάρχει μόνο ἐφόσον ἐκεῖνο παραμένει πιστό στήν παράδοση τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Οἱ «θρόνων διάδοχοι» μποροῦν νά διασφαλίζουν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας μόνο, ἐάν παραμένουν καί «τρόπων μέτοχοι» τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Ἡ κεφαλή τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός μᾶς βεβαίωσε ὅτι «πύλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. 16,18) δηλ. τῆς Ἐκκλησίας καί γιά τοῦτο εἶναι δυσερμήνευτη ἡ ἐξαιρετική ἀνησυχία κάποιων γιά τήν ἐσωτερική ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ἐκτός κι ἄν πιστεύουν ὅτι ἡ ἑνότητα στήν Ἐκκλησία διασφαλίζεται μέ τήν ἠθελημένη ἤ ἐπιβαλλόμενη ὑπακοή σέ πρόσωπα καί ὄχι μέ τήν προσήλωση στήν ἀποστολική καί πατερική πίστη στόν Τριαδικό Θεό.

 

" Oρθόδοξος Τύπος"