Την παιδοκτονία την καταριούνται – την άμβλωση την απαιτούν: Οι κριτές αποδεικνύονται τελικά υποκριτές!

Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης

Πλήθη οργισμένων ανθρώπων ρίχνουν το ανάθεμα στην φερόμενη ως παιδοκτόνο, άλλα σφυρίζουν αδιάφορα για την άμβλωση και τους 300.000 θανάτους αγέννητων παιδιών ανά έτος.

Άμβλωση: Βαριά και ασήκωτη είναι η μπόχα της υποκρισίας όταν απλώνεται σε μια ολόκληρη κοινωνία. Δεν την αντέχει ο Θεός, δεν την αντέχει ούτε η ίδια η φύση που στενάζει. Χιλιάδες ιεροεξεταστές του καναπέ, του πληκτρολογίου, της πρόχειρης κατάρας, ξεσπάθωσαν και δεν λέει να καταλαγιάσει η δίψα τους για αίμα, ενώ δεν κοιτούν τα χέρια τους που είναι βαμμένα με αυτό.

Βγαίνουν με λυσσασμένους αφορισμούς αντί για δικράνια, και με κινητά στο χέρι αντί για αναμμένους πυρσούς, να καταδικάσουν την φερόμενη παιδοκτονία. Δολοφονήθηκαν – λέει – αθώα παιδιά, που δεν έφταιγαν σε τίποτα. Απόλυτα σωστό, εφόσον αποδειχθεί. Πείτε μας κάτι όμως και για τα 300.000 σφαγιασμένα αγέννητα παιδιά  τον χρόνο που τα απομεινάρια τους πετιούνται στα σκουπίδια!

Χρειάζεται προσοχή:

Όπως μιά αρρώστια δεν βλάπτει μόνο το άρρωστο όργανο, αλλά ολόκληρο τον οργανισμό, με τον ίδιο τρόπο και η αίρεση, εφόσον δηλητηριάζει κάποια μέλη της Εκκλησίας, προκαλεί πόνο σε ολόκληρο το σώμα της και το βλάπτει. Γι’ αυτόν τον λόγο, κάθε φορά που εμφανιζόταν μία αίρεση, η οποία απειλούσε το Σώμα της Εκκλησίας, συνέρχονταν Οικουμενικές και Τοπικές Σύνοδοι, που αναθεμάτιζαν και την αίρεση και τους αιρετικούς, οι οποίοι την υπεράσπιζαν. Με τον τρόπο αυτόν, απέκοπταν από το Σώμα της Εκκλησίας και την αιρετική διδασκαλία και αυτούς, που την προωθούσαν. 

------------------------

 Ο/Η ΓΙΑΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ, Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ είπε...

Πριν όμως από τον αναθεματισμό κάθε αίρεσης και των αιρετικών από μια Οικουμενική Σύνοδο, η οποία πάντα εκφράζει το πλήρωμα της Εκκλησίας, προηγείται πάντα ο άγιος Λαός τους Θεού και οι άγιοι Θεοφόροι Πατέρες μας που είχαν αποχωρισθεί, αποτειχιστεί, δηλαδή, αναθεματίσει τους αιρετικούς όχι μόνο με τον ορθόδοξο λόγο τους αλλά και με την ομολογιακή ορθοπραξία τους... ΒΛΕΠΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: ΑΓΙΟ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ, ΜΕΓΑ ΑΝΤΩΝΙΟ, ΜΕΓΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟ, ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ, ΑΓΙΟ ΜΑΞΙΜΟ ΤΟΝ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗ, ΜΕΓΑ ΦΩΤΙΟ, ΜΕΓΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟ, ΑΓΙΟ ΜΑΡΚΟ ΤΟΝ ΕΥΓΕΝΙΚΟ, ΑΓΙΟ ΓΡΗΓΟΡΙΟ ΠΑΛΑΜΑ, ΑΓΙΟ ΚΟΣΜΑ ΤΟΝ ΑΙΤΩΛΟ, ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ ΚΑΙ ΜΥΡΙΑΔΕΣ ΜΥΡΙΑΔΩΝ ΑΚΟΜΑ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΚΑΙ ΟΜΟΛΟΓΗΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΟΝΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ.

Το αμμώδες υπόβαθρο της Δημοκρατίας μας

Η ποιότητα της Δημοκρατίας κρίνεται εκ του γεγονότος της ύπαρξης εμπιστοσύνης μεταξύ των πολιτών και του Κράτους, πλην όμως τούτο συμβαίνει όταν υφίσταται εν τοις πράγμασι συντεταγμένο Κράτος και δεσπόζει το Κράτος Δικαίου όπως αναφέρεται σαφώς εις την θεωρία του Συνταγματικού Δικαίου αλλά και εν γένει εις τις πολιτικές επιστήμες και ειδικότερον την Πολιτειολογία.

Το μέτρο της εξέλιξης της Δημοκρατίας, καθίσταται η δυνατότητα του πολίτη να κρίνει και η άποψη του να εισακούγεται ούτως ώστε δια της αμέσου αυτής αμφιδρόμου και άμεσης σχέσεως να επιτυγχάνεται η διαρκής εξέλιξη και πρόοδος ενός κραταιού πολιτεύματος ερειδομένου σε αρχές και αξίες.

ΜΙΚΡΑ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ~ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΛΕΙΣΤΩΝ

 

Τη Δ΄ (4η) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΘΕΟΔΟΥΛΟΥ και ΑΓΑΘΟΠΟΔΟΣ.

Θεόδουλος και Αγαθόπους οι Άγιοι Μάρτυρες κατήγοντο εκ Θεσσαλονίκης, ήσαν δε ο μεν Θεόδουλος νεώτερος κατά την ηλικίαν, ο δε Αγαθόπους πρεσβύτης. Δια δε την εις Χριστόν πίστιν ωδηγήθησαν προ του άρχοντος Φαυστίνου και μη πεισθέντες να αρνηθώσι τον Χριστόν, αλλά φυλάττοντες την εις Αυτόν πίστιν ασάλευτον, ερρίφθησαν εις τον βυθόν της θαλάσσης και ούτω τελςιωθέντες έλαβον οι αοίδιμοι του Μαρτυρίου τον στέφανον. Προ δε της αποδημίας των εδηλώθη εις αυτούς δι’ αποκαλύψεως ό,τι έμελλον να πάθωσιν. Εφάνη δηλαδή εις αυτούς καθ’ ύπνον, ότι επεβιβάσθησαν εις πλοιάριον και έπλεον· έπειτα είδον ότι, γενομένης τρικυμίας, εσχίσθη το πλοιάριον εις δύο και όλοι μεν οι πλέοντες επνίγησαν, αυτοί δε μόνοι διασωθέντες, ανήλθον επί όρους τινός, του οποίου η κορυφή έφθανε μέχρι του ουρανού.

«ΦΩΤΙΑ ΘΑ ΠΕΣΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΨΕΙ»

Ἡ ἐφημερὶς «Ἔθνος τῆς Κυριακῆς», γράφει τὰ ἑξῆς: «Φωτιὰ θὰ πέσει νὰ μᾶς κάψει, χριστιανοί! Δὲν φτάνει ποὺ οἱ Γερμανοὶ Λουθηρανοὶ ἔβγαλαν γυναίκα ἀρχιεπίσκοπο, χωρισμένη καὶ μητέρα 4 παιδιῶν. Ὕστερα ἀπὸ λίγο οἱ Σουηδοὶ τοὺς ξεπέρασαν, ἐκλέγοντας ἐπίσκοπο Στοκχόλμης μιὰ δεδηλωμένη λεσβία, ποὺ συζεῖ μὲ ἄλλη γυναίκα (ἐπίσης παστόρισσα) κι ἔχουν υἱοθετήσει ἕνα ἀγοράκι! Ἡ… μακαριοτάτη δὲν κρύβει τὴν πολιτική της προτίμηση ὑπὲρ τῶν Σοσιαλδημοκρατικῶν!». Τὸ ὡς ἄνω δημοσίευμα ἀφιεροῦται εἰς τοὺς ἀνὰ τὰ Πατριαρχεῖα Μιτροφοροῦνας ἢ μή, ἐνθέρμους ἐραστὰς τῶν οἰκουμενιστικῶν διαλόγων καὶ «συναδέλφων» τῆς ὡς ἄνω κυρίας, μὲ τὴν ἐπὶ ταῖς ἑορταῖς εὐχήν μου, ὅπως «ἡσύχιον καὶ ἀκίνδυνον βίον διάγωσι», τόσον ἐν τῇ «φιλτάτῃ των Πατρίδι» τῇ ἐν τῇ ἀλλοδαπῇ εὑρισκομένῃ, ὅσον καὶ κατὰ τὰς ἐπισκέψεις των εἰς τὴν φιλτάτην ἡμῶν Πατρίδα, τὴν Ἑλλάδα, συνεπικουρούμενοι καὶ ἀπὸ τὰς εὐχάς, βεβαίως, βεβαίως τῆς «Σεβασμιωτάτης Ἐπισκόπου Στοκχόλμης» κ. Εὔας Μπροῦνε καὶ πασῶν τῶν ἐν Στοκχόλμῃ «εὐλαβεστάτων» λεσβιῶν, ΑΜΗΝ. Τὴν εὐχήν τους νἄχουμε. Ἀνδροπρεπῶς ἀσπάζομαι τὴν δεξιάν Σας.

Γιάννης Παλαμήδης,

Θεολόγος, ἐν Ἀθήναις

«φύλακες γρηγορείτε».

Η Ορθοδοξία δεν αποτελεί περιοχήν εξελίξιμον· αλλ’ ιερόν θεοδίδακτον μυστήριον πιστευόμενον εν ειλικρινεία και απεριέργω διαθέσει, βιούμενον δε εν ταπεινώσει και απλότητι. Εφ’ όσον «Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας», κατ’ ακολουθίαν και «Ορθοδοξία χθες και σήμερον η αυτή και εις τους αιώνας». Τα πλήθη των εν Ουρανοίς Μαρτύρων, Ομολογητών και Πατέρων της Ορθοδοξίας, εν αρμονική συμφωνία προς το ανά τα πέρατα της Οικουμένης πλήρωμα της Μιάς, Αγίας Ορθοδόξου, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, εν μαχίμω συναγερμώ κραυγάζουν: «φύλακες γρηγορείτε». Και την φωνήν αυτήν οφείλουν να ακούσουν, προ παντός, οι Επίσκοποι και οι Κληρικοί, μιμούμενοι εν προκειμένω τον Μάρκον τον Ευγενικόν, τον Γρηγόριον Παλαμάν και άλλους της Ορθοδοξίας προμάχους. Η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν είναι ο εγκόσμιος τύπος της Διοικήσεως (απαραίτητος και αυτός, εν ακολουθία όμως προς την μεταφυσικήν υφήν του Μυστηρίου της Ορθοδοξίας) αλλά η Πίστις και η εν τη Πίστει εξωχρονική και εξωχωρική μυστηριακή συνάντησις της τε Στρατευομένης και θριαμβευούσης Εκκλησίας και των εν Γη αγωνιζομένων τέκνων αυτής.

Δ. Μ. Μπατιστάτος

Toυ Μητρ. Ηλείας κ. Γερμανού : Τι συμβαίνει; τα τελευταία 30 χρόνια έχουν αγιοποιηθή τόσα πρόσωπα, όσα δεν αγιοποιήθηκαν αιώνες!

Δια τούτο διερωτάται κανείς· Τι συμβαίνει; Είναι μεγάλη η αγιότητα σήμερα  και τόσοι πολλοί στην εποχή μας ευηρέστησαν τω Θεώ, ώστε Εκείνος τους εθαυμάστωσε και αποδεδειγμένως δημοσίως τους ενεφάνισε ή εμείς έχομε χάσει τα αγιοπνευματικά κριτήρια αναγνωρίσεως ενός αγίου; Μήπως στην σημερινή απιστία και την αδιαφορία των ανθρώπων, ούτοι ζητούν «σημεία», ως ζητούσαν οι Ιουδαίοι και οι Έλληνες των χρόνων του Ιησού (Ίδε σχετικά περιστατικά: Ματθαίου ιβ΄ 38 – 45 , ιστ΄ 1 – 4, κζ΄ 42 – 44, Λουκά δ΄ 23 – 30, ια΄ 29, Ιωάννου στ΄ 30 – 41, Α΄ Κορινθίους 22 – 26), και η Εκκλησία, αντιθέτως απ΄ ό,τι έπραξεν ο Κύριος, προσπαθή να ικανοποιήση το αίτημα με την αγιοποίησι νέων προσώπων; Μήπως η Εκκλησία μας επηρεασμένη από την μόδα του συγχρονισμού ή της νέας εποχής, αναζητεί να προβάλη στους χριστιανούς μας νέα άγια πρότυπα, εγκαταλείποντας τα υπάρχοντα σπουδαία και μεγάλα τοιαύτα; Μήπως είναι τούτο κάτι «που πουλάει» κατά την σημερινήν ορολογίαν, και κάποια μέλη της δεν θέλουν να στερηθούν των ωφελημάτων του;      

Πάντως ό,τι και αν συμβαίνη, έχω την αίσθησιν ότι ευρισκόμεθα εις λάθος δρόμο.

Ο Σταυρός Του και ο σταυρός μου -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ

Το Ευαγγέλιο μιλά για δύο σταυρούς· το σταυρό του Χριστού και το σταυρό το δικό μας. Ο σταυρός του Χριστού είναι εκείνος, που καταδέχθηκε ο Κύριος να τον σηκώση στον ώμο Του και ύστερα να σταυρώση πάνω σ΄ αυτόν τη σάρκα Του και να παραδώση το πνεύμά Του, να δοκιμάση με αυτόν τον θάνατο. Είναι εκείνος, που μπήχτηκε στο Γολγοθά και έμπηξε καρφί μεγάλο μέσ΄ την καρδιά του άδη, διέρρηξε την κοιλιά του και τον ανάγκασε να ξεράση τους νεκρούς του. Ο σταυρός του Χριστού είνε το ξύλο, με το οποίο συνέτριψε ο Θεάνθρωπος Ιησούς το κεφάλι του διαβόλου και το οποίο χαρίζει στους πιστούς τη λύτρωσι. Ποιος είνε, όμως, ο δικός μας σταυρός; Από τότε, που ο Χριστός έπαθε και υπέφερε όσα κανένας άλλος άδικα και βαθειά, σταυρό οι άνθρωποι λέμε τα παθήματα και τις θλίψεις μας. Σταυρός είναι η αρρώστια, η φτώχεια, η αδικία· σταυρός είναι η ξενιτειά, ο καημός, η ταλαιπωρία· σταυρός είνε η εγκατάλειψι, η δυστυχία, ο χαροκαμός. Κι είνε αλήθεια ότι όλα τούτα σταυρώνουν τον άνθρωπο, τον κάνουν μιμητή του πάθους του Χριστού, ιδίως όταν τα υφίσταται άδικα, και προ πάντων όταν τα υπομένη με τη συνείδησι ότι υπάρχει Θεός που δεν θα τον αφήση να χαθή.