Ένα βήμα» να κάνουν ακόμα, και θα δεις τι έχει να γίνει! ....

Διαβάζω το γραπτό μιας ψυχούλας:

.........Τον επισκέφτηκα και του εξέθεσα όσα ανησυχητικά στοιχεία είχα υπ’ όψη μου. Ο παπα- Χαράλαμπος συμφώνησε απόλυτα μαζί μου, ότι οι παπικοί ενεργούν σε βάρος της Ορθοδοξίας και οι διάφορες δηλώσεις και ενέργειες του Αθηναγόρα ήταν απαράδεκτες. Τον ρώτησα, τι έπρεπε να γίνει. Μου απάντησε:
- «Ένα βήμα» να κάνουν ακόμα, και θα δεις τι έχει να γίνει!
Εγώ, το πίστεψα και ηρέμησα. Περίμενα «ένα βήμα» να κάνει ακόμα ο Αθηναγόρας. Ήμουνα βέβαιος ότι θα χάλαγε ο κόσμος από τις αντιδράσεις μας. Σε λίγο, γινότανε το επόμενο «ένα βήμα», χωρίς παραδόξως να γίνει τίποτε! Έτρεχα πάλι στον παπα- Χαράλαμπο και του έλεγα τα νέα κατορθώματα του Αθηναγόρα. Ο παπα -Χαράλαμπος μου έδινε πάλι την ίδια απάντηση. Εγώ ηρεμούσα και περίμενα το επόμενο «βήμα»! Και πάλι η ίδια ιστορία, η ίδια απάντηση! Ώσπου, απελπίστηκα και έπαψα να περιμένω. Επαναλήφθηκε ο μύθος του Χταποδιού και της μάνας του Χταπόδας, που έλεγε ο μακαρίτης ο Κόντογλου. Το 1990 επειδή δεν έβλεπα να γίνεται κανένα βήμα, απ’ όσα υπόσχονταν τότε όλοι οι γεροντάδες, αναγκάστηκα να το κάνω εγώ. Αποτειχίστηκα απ’ την «εκκλησία των πονηρευομένων»....

ΦΩΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΙΚΗΝ ΤΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ.

Είναι γνωστόν ότι ο ηρωϊκός στρατηγός Μακρυγιάννης εκατηγορήθη ως συνωμότης κατά της ζωής του Όθωνος και κατεδικάσθη εις θάνατον υπό του Στρατοδικείου. Η ενοχή του έχει αμφισβητηθή, χωρίς όμως να δύνανται οι αμφισβητούντες να αποδείξουν την αθωότητά του. Εγείρεται  λοιπόν πάλιν το ερώτημα· ήτο ένοχος ο ηρωϊκός αγωνιστής του ΄21 ή υπήρξε θύμα σκευωρίας του οθωνικού περιβάλλοντος; Οι ενδιαφερόμενοι να ερευνήσουν το πρόβλημα, δεν έχουν ως στοιχεία ειμή μόνον τα Πρακτικά της Δίκης του Μακρυγιάννη και ωρισμένας εφημερίδας της εποχής, αι οποίαι κατέκριναν την καταδίκην, ως στηριχθείσαν επί μιας μόνης μαρτυρίας, χωρίς όμως και να προσάγουν στοιχεία της αθωότητός του, οπότε το ερώτημα εξακολουθεί να αιωρήται και η υπόθεσις όλη να αποκτά μυστηριώδεις διαστάσεις συγγενείς προς την υπόθεσιν Ντρέϋφους. Ας μου επιτραπή να εκθέσω εν συντομία μερικάς ειδήσεις που αφορούν εις την υπό εξέτασιν υπόθεσιν.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Ὁ῎Αγγελος ἐβόα τῇ Κεχαριτωμένῃ Hχος (Πρώτος)

Διακοπή μνημοσύνου

«Καιρός τω παντί πράγματι» (Εκκλη.3: 1). 

Και νυν, καιρός θρήνου, καιρός ομολογίας, καιρός αποφάσεως σωτηρίας. 

«Συντετέλεσται» (1 Βασ. 20: 33) ήδη η πτώσις εν τη πίστει του Πατριάρχου Βαρθολομαίου και τω συν αυτώ Πατριαρχών Αρχιεπισκόπων, Επισκόπων, Αγιορειτών και των κοινωνούντων αυτοίς κληρικών και λαϊκών. 

Κλαύσατε και αναγγείλατε: Πέπτωκε Βαρθολομαίος και οι συν αυτώ, και διαθέσει και φρονήματι και λόγω και πράξει. Ηθέτησαν, οι δυστυχείς και θεοπαράδοτα δόγματα και θείους νόμους και αγίους Πατέρας και ιεράν Παράδοσιν και Ορθόδοξον Εκκλησίαν, και γενικώς την πίστιν της Ορθοδοξίας. Ωμολόγησαν την μετά της παπικής αιρέσεως ένωσιν και την εν τη Οικουμενιστική παναιρέσει του Π.Σ.Ε. τοιαύτην, «δημοσία… γυμνή τη κεφαλή επ΄ Εκκλησίας» (ΙΕ΄ Κανών ΑΒ Συνόδου), και παραμένουν γηθοσύνως αμετανόητοι.  Καιρός του ποιήσαι το θέλημα Κυρίου, ως τούτο ορίζεται δια του ΛΑ΄ Κανόνος των Αγίων Αποστόλων και του ΙΕ΄ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, περί χωρισμού και διακοπής του μνημοσύνου του πεπτωκότος Επισκόπου. 

«Σώζων σώζε την σεαυτού ψυχήν», είναι και νυν η φωνή του ουρανού προς πάντα Ορθόδοξον (Γεν. 19:17).

Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ.

Στον έργον του «Όροι κατ᾽ επιτομήν» ΟΕ´ ο Μέγας Βασίλειος απαντά στην                            ερώτηση, αν ο σατανάς είναι η αιτία, που αμαρτάνουμε. Και απαντά λέγοντας:

«Γενικά πιστεύω ότι ο Σατανάς δεν μπορεί να γίνη αίτιος αμαρτίας και ότι επιχειρεί να παρασύρη στις αδυναμίες τους τους απρόσεκτους, χρησιμοποιώντας άλλοτε μεν τις φυσικές τους επιθυμίες, άλλοτε δε τα απαγορευμένα πάθη…

Ότι τα κακά προέρχονται από μας τους ίδιους το απέδειξε με σαφήνεια ο Κύριος λέγοντας: “από την καρδιά βγαίνουν οι αμαρτωλές σκέψεις και

επιθυμίες” (Ματθ. ΙΕ´ 19). Συμβαίνει δε αυτό σ᾽ εκείνους, που από αμέλεια

εγκατέλειψαν ακαλλιέργητα τα φυσικά σπέρματα των αγαθών (αρετών),

όπως αναφέρουν και οι Παροιμίες του Σολομώντος».

Tαλαίπωρε ηρωϊκέ Στρατηγέ Μακρυγιάννη...

... «Διερχόμενος δε τότε (μετά την καταδίκην του) όπισθεν της Ακροπόλεως και ιδών την θέσιν εις ην άλλοτε επληγώθη πολεμών υπέρ της πατρίδος κατά των τυράννων αυτής, ήρχισε μετά καρδίας γενναίας εν τραγούδιον ηρωϊκόν μέχρι της φυλακής του, κινήσας εις την περιπαθεστέραν συναίσθησιν τους συνοδεύοντας αυτόν. Εις την φυλακήν τον περιέμενεν η σύζυγος και τα τέκνα του δια να ασπασθώσιν την δεξιάν του. Ο Μακρυγιάννης απέπεμψεν αυτά, λέγων ότι πρέπει να ευχαριστώνται μάλιστα διότι κατεδικάσθη αδίκως και διότι αποθνήσκει, αφήνων μίαν κοινωνίαν, από την οποίαν προ πολλού απελπίσθην».

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης :

Ἦταν τόσο συμπαγὴς καὶ στέρεη ἡ ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία, σχεδὸν ὅλων τῶν Ἐπισκόπων της ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ὥστε, ὅταν ἁγιορειτικὴ συνοδεία, ἀποφασίσασα νὰ διακόψει τὸ μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ἐζήτησε τὴν γνώμην τοῦ γέροντος Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, ἂν θὰ ἔπρεπε νὰ καταφύγουν στὸ Μνημόσυνο Παλαιοημερολογίτου Ἀρχιερέως, ἀφοῦ καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀκολουθεῖ τὸν Ἀθηναγόρα, ἐκεῖνος ἀπάντησε τὸ 1969: 


«Εἶναι ἐσχάτη συκοφαντία, ἀδελφέ μου, τὸ λεγόμενον ὑπό τινων διὰ τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος ὅτι ἀκολουθεῖ τὸν Ἀθηναγόραν. Οὐδαμῶς ὅμως συμφωνεῖ πρὸς τὰ ἀδίστακτα τολμήματα αὐτοῦ. Ἀμφιβάλλω, ἂν ἐν ὁλοκλήρῳ τῇ ἑλλαδικῇ Ἐκκλησίᾳ ὑπάρχουσι πλείονες τῶν ἕξι ἢ ἑπτὰ φιλαθηναγορικῶν Ἐπισκόπων. Τὸ σῶμα τῆς ἑλλαδικῆς Ἱεραρχίας καὶ γενικότερον ὁ κλῆρος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος περιλαμβάνει ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ βράχους Ὀρθοδοξίας». 




Τί νὰ ποῦμε, ὅμως, τώρα καὶ τί νὰ λαλήσουμε, γέροντα Ἐπιφάνιε; Ἀπὸ ποῦ νὰ ἀρχίσουμε νὰ θρηνοῦμε καὶ νὰ περιγράφουμε τὴν ἀθρόα μεταβολὴ τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ διστακτικὴ καὶ συγκρατημένη ἀκόλουθο τοῦ Πατριαρχείου, σὲ τολμηρὴ πρωτοπόρο καὶ πρωτεργάτη τῶν οἰκουμενιστικῶν ἀνοιγμάτων, ποὺ συναγωνίζονται καὶ ἐνίοτε ξεπερνοῦν τὰ «ἀδίστακτα τολμήματα» τοῦ Φαναρίου; Ὁ Χριστόδουλος κατέρριψε πολλὰ «ρεκὸρ» καὶ ἐπέτυχε πολλὲς πρωτιὲς στὸ οἰκουμενιστικὸ ἀγώνισμα τοῦ γκρεμίσματος τῶν ὁρίων μεταξὺ ἀληθείας καὶ πλάνης, Ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεως, στὸ ἀγώνισμα τῆς κατεδαφίσεως τῆς Ὀρθοδοξίας. Πρῶτος ἐτόλμησε καὶ ἔφερε τὸν πάπα στὴν Ἑλλάδα τὸ 2001, νομιμοποιώντας τον ὡς κανονικὸ ἐπίσκοπο Ρώμης. Πρῶτος φιλοξένησε καὶ συνδιοργάνωσε ἐπὶ ὀρθοδόξου ἐδάφους συνέδριο τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου αἱρέσεων καὶ πλανῶν μὲ καταστροφικὲς δηλώσεις τῶν ἐκπροσώπων του ἀρχιερέων. Πιάνει ρῖγος κανένα, ἂν ἀκούσει τί ἐδήλωσαν στὸ Συνέδριο αὐτὸ ἑλλαδικοὶ ἀρχιερεῖς. Πρῶτος ἐκ τῶν ἀρχιεπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐπεσκέφθη τὴν ἕδρα τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν στὴ Γενεύη, τιμήθηκε ἐκεῖ καὶ ἐπαινέθηκε. Πρῶτος τέλος, γιὰ νὰ μείνουμε στὶς μεγάλες πρωτιές του, γιατί ὑπάρχουν κι ἄλλες μικρότερες, ἐπεσκέφθη ἐπισήμως ὡς ἀρχιεπίσκοπος τὸν πάπα στὸ Βατικανό. 

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Τα προβλήματα της αληθείας και της δικαιοσύνης, της ζωής και του θανάτου, του καλού και του κακού, της αθανασίας και της αιωνιότητος, του ουρανού και της γης, βασανίζουν και τον άνθρωπον και την ανθρωπότητα. Πρώτον όμως τον άνθρωπον ως άτομον και έπειτα την ανθρωπότητα ως σύνολον. Εκ τούτου εξάγεται φυσικώ τω τρόπω το συμπέρασμα: Εκείνος ο οποίος θα λύση το πρόβλημα του ανθρώπου, θα έχη λύσει και το πρόβλημα της κοινωνίας, της κάθε κοινωνίας, από την πλέον πολυάριθμον έως την πλέον ολιγάριθμον, από την οικογένειαν έως την ανθρωπότητα. Λόγω της λύσεως και του προβλήματος του ανθρώπου και του προβλήματος της κοινωνίας, ουμανιστικώ τω τρόπω, εις την Ευρώπην έπιπτον εις δύο ακρότητας: ή ο άνθρωπος υφίστατο υποτίμησιν και κακοποίησιν, παραγκωνισμόν και εξόντωσιν χάριν της κοινωνίας, ή η κοινωνία χάριν του ανθρώπου. 

Παράδεισος η Εκκλησία.

Του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Τι γνώμη έχετε για τον Ναβουχοδονόσορα; Δεν ακούσατε από την Αγ. Γραφή ότι ήταν άγριος, αιμοβόρος, σκληρόκαρδος; Δεν ακούσατε ότι κατάστρεψε τάφους και ξέθαψε οστά βασιλέων; Δεν ακούσατε ότι ολόκληρο λαό έσυρε στην αιχμαλωσία; Δεν ακούσατε ότι τύφλωσε τον βασιλέα, αφού προηγουμένως τον υποχρέωσε να δη την σφαγή των παιδιών του; Δεν ακούσατε ότι συνέτριψε τα Χερουβείμ; (Δεν εννοώ βέβαια τους αγγέλους, μη σκεφθεί κανείς τίποτα τέτοιο. Εννοώ τα γλυπτά, πού κάλυπταν την Κιβωτό της Διαθήκης, άπ' όπου ακουγόταν η φωνή του Θεού). Ο Ναβουχοδονόσορ βεβήλωσε ακόμη και το καταπέτασμα του ναού. Πήρε το άγιο θυμιατήρι και το έστειλε σε είδωλεΐο. Άρπαξε όλες τις ιερές προσφορές. Έβαλε φωτιά και έκαψε τον ναό από τα θεμέλια. 
Με πόσες τιμωρίες άξιζε να τιμωρηθεί αυτός πού σκότωσε βασιλείς, πού έκαψε τα άγια ιερά, πού αιχμαλώτισε τον λαό, πού τοποθέτησε άγια σκεύη του ναού μεταξύ των ειδώλων; Δεν θα ήταν άξιος να θανατωθεί χίλιες φορές;