Κάθε φορά που οι χριστιανοί αντιμετωπίζουν περιφρονήσεις, συκοφαντίες, εμπαιγμούς και διώξεις λόγω της χριστιανικής τους ιδιότητας, πρέπει να στρέφουν το νου τους στον Ιησού Χριστό και τους μαθητές του. Εκείνοι πρώτοι υπέστησαν αυτά και έδειξαν τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να τα αντιμετωπίζουν. Μόνο έτσι θα μειώνουν τον πόνο τους και θα ενισχύουν την υπομονή τους, που τόσο χρήσιμη είναι σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Ο απόστολος Παύλος αναφέρεται σχετικά: «Στους εμπαιγμούς απαντάμε με καλά λόγια, στους διωγμούς με υπομονή, στις συκοφαντίες με λόγια φιλικά. «Καταντήσαμε σαν τα σκουπίδια όλου του κόσμου, έως αυτή την ώρα θεωρούμαστε τα αποβράσματα της κοινωνίας» (Α΄ Κορ. δ΄ 12-13).
Οι σημερινοί χριστιανοί δεν ανέχονται εμπαιγμούς και αδικίες, γι’ αυτό καταφεύγουν στα κοσμικά δικαστήρια, για να βρουν το δίκιο τους. Πρόκειται για λαθεμένη κίνηση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο συνειδητός χριστιανός αρνείται τα δικαστήρια, για να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Δεν θέλει να τιμωρηθεί ο συκοφάντης του και διώκτης του, γιατί δέχεται ότι αυτό το έργο είναι του Θεού και όχι του δικαστή. Μόνο όταν πρόκειται να υπερασπιστεί ξένες υποθέσεις, μπορεί να καταφύγει στα δικαστήρια, για να μη κατηγορηθεί ότι αδιαφόρησε ή εμεταλλεύτηκε διάφορες καταστάσεις. Τις διαφορές τους συχνά λύνουν στα δικαστήρια οι μητροπόλεις και οι ιερές μονές! Επίσκοποι και μοναχοί αλληλοκατηγορούνται και θέλουν να «λάμψει η‚ αλήθεια». Συνήθως οι λόγοι είναι οικονομικοί. Ο Επίσκοπος θέλει να έχει υπό πλήρη έλεγχο τα οικονομικά των μονών - προσκυνημάτων και οι μοναχοί αντιδρούν. Δεν μπορούν να συνεννοηθούν, παρόλο που εμφανίζονται όλοι ως ακτήμονες! Μεγάλος πειρασμός τα χρήματα! Ο Επίσκοπος δεν τα θέλει για τα ιδρύματα της μητρόπολής του, αλλά για την πραγματοποίηση προσωπικών επιλογών. Οι μοναχοί τα θέλουν για προεκτάσεις των μονών τους, για αναπαλαιώσεις και προκλητικούς καλλωπισμούς! Και όχι μόνο. Κυριαρχούμενοι από το κοσμικό φρόνημα έχουν πολλά σχέδια και ονειρεύονται πολυπληθείς μονές, ενώ στην πραγματικότητα είναι ελάχιστοι. Υπάρχουν επίσης και λόγοι φθόνου και αντιζηλίας. Ο Επίσκοπος ενοχλείται που οι άνθρωποι καταφεύγουν για πνευματική οικοδομή στις μονές και όχι στους ενοριακούς ναούς και το μητροπολιτικό μέγαρο! Γι’ αυτό περιορίζει την δραστηριότητα των μοναχών, προβάλλοντας διάφορα εμπόδια. Το αποτέλεσμα είναι αποκαρδιωτικό. Ο Επίσκοπος μηνύει τους μοναχούς, δηλαδή τα πνευματικά του τέκνα και οι μοναχοί ανταποδίδουν με τον ίδιο τρόπο, μηνύοντας τον Επίσκοπο, δηλαδή τον πνευματικό τους πατέρα. Με δυό λόγια χορεύει ο διάβολος σε τόπους ιερούς! Όσο ο Επίσκοπος και οι μοναχοί ικανοποιούν την αμοιβαία εμπάθειά τους, τόσο ο διάβολος θα τρίβει τα χέρια του από χαρά. Και διερωτάται κάποιος. Που είναι η αγάπη, η διάκριση, η ταπείνωση, η ακτημοσύνη, η υπακοή και γενικά η πνευματικότητα που πρέπει να υπάρχει στους κληρικούς και μοναχούς; Οι αποφάσεις των κοσμικών δικαστηρίων ουσιαστικά δεν λύνουν τις διαφορές. Τις περιπλέκουν και τις διαιωνίζουν και αυτό είναι ψυχοφθόρο για τους ίδιους και σκανδαλώδες για τον πιστό λαό του Θεού που απογοητεύεται.
Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΙΣ , Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης σελ.159 :
Έπλεεν εν τω πελάγει του μέλλοντος. Επέτα επί πτερύγων και επί νεφών. Καθώς εκ της δυσμόρφου κάμπης γεννάται η περικαλλής ψυχή, ούτως εκ του θνητού σκήνους αφίπταται το πνεύμα, ούτω και εκ του προσκαίρου και φθαρτού έρωτος παράγεται ο θείος και ουράνιος έρως.
Ίστατο μεταξύ της ζωής και του θανάτου και απήλαυε του λυκαυγούς της αιωνιότητος. Αποχαιρέτιζε μυστηριωδώς το παρελθόν και απηύθυνεν ασπασμόν πλήρη στοργής και αφοσιώσεως προς το μέλλον. Διέκρινε μυστικώς φωτοβολούν το τέρμα προς ο εβάδιζε, χωρίς να βλέπη την οδόν, εφ’ ης επάτει. Έφερε μεθ’ εαυτής τα νέφη και τας θύελλας του εξαφανισθέντος ορίζοντος του βίου αυτής, μέλλοντα να διασκεδασθώσιν υπό της ανατολής νέας ηούς. Εψιθύριζεν εν τη καρδία αυτής μυστικάς και αδιανοήτους λέξεις, ως ύμνον Χερουβείμ. Ετερέτιζε το άσμα της αυγής, ως αηδών αναγγέλλουσα το έαρ. Έστρεφε στιγμιαίως το βλέμμα εις τα οπίσω και οι διάφοροι σταθμοί του βίου αυτής της εφαίνοντο ως τάφοι, εφ’ ων επάτησε, και ως ερείπια, εφ’ ων προσέκοπτεν ο πους αυτής.
Ήτο τούτο αιθέριον και νεφελώδες, ως το όνειρον δι΄ ου εισήρχετο εις τα πρόθυρα της αϊδιότητος. Αι χείρες αυτής άκανθας μόνον είχον δρέψει, αίτινες ημπόδιζον την οδόν της. Και ήδη μεμωλωπισμένας και αιμοσταγείς έτεινεν αυτάς ενώπιον του Κυρίου, όστις έμελλε να τας παραστήση καθαράς παντός ρύπου και αμώμους προ του βωμού του ουρανίου θυμιάματος. Ανύψου την διάνοιαν καθαράν και ευρείαν προς καινάς εννοίας, οίας ουδέποτε είχε συλλάβει. Εδέχετο εφ’ εαυτής τα δώρα της αγνότητος, τα πίπτοντα ως ρόδα εκ του δένδρου της αιωνίου ζωής. Εξέτεινε τας αγκάλας και περιέβαλλε το ιδανικόν, όπερ δεν ήρκεσε να ονειροπολήση τέως την αθανασίαν.
Ας απαντήσουν οι Οικουμενιστές:
Η μνημόνευση του αιρετικού Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου εντός του Πατριαρχικού Ναού του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι ως Ορθοδόξου Επισκόπου τον Νοέμβριο του 2014 είχε προηγούμενο ένα άλλο συλλείτουργο λίγο πριν την άλωση.
Εκείνο στάθηκε Πνευματική αιτία της τουρκοκρατίας για 400 τόσα χρόνια …..
Τώρα πόσα χρόνια θα κρατήσει η υποδούλωσή μας στη δυναστεία του Καρλομάγνου «Αγιωτάτου» Πάπα σας;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)