ΟΣΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ :

Υπάρχουν καιροί πικροί, δυσβάστακτοι και βασανιστικοί. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτούς. Στον πόλεμο της φιληδονίας πολλοί τραυματίζονται και υφίστανται οδύνες, πολύ δε περισσότερο σ’ αυτή την πνευματική μάχη δεχόμαστε πολλά τραύματα από τα πνεύματα του κακού, ηττώμεθα κυρίως όταν βασιζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και τη λογική μας, έως ότου επιδείξουμε ταπεινοφροσύνη, αναγνωρίζοντας τις αδυναμίες μας.

Ἀλήθεια καὶ ἐλευθερία -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Είναι πολύ εὔκολο νά χάσεις τήν ἐλευθερία ἀπό δική σου ὑπαιτιότητα. Νά γίνεις δοῦλος, χωρίς νά τό καταλάβεις. Νά ἀκολουθήσεις τό δρόµο πού ἀκολουθοῦν οἱ πολλοί, ἐνῶ πρέπει νά εἶσαι ἐλεύθερος, µακριά ἀπό τή νοοτροπία τοῦ ὀπαδοῦ καί τοῦ ἀπερίσκεπτου χειροκροτητῆ. Ἡ βασική αἰτία σέ αὐτή τήν αἰχµαλωσία εἶναι ἡ ἔλλειψη τῆς ἀλήθειας.Ὅταν δέν γνωρίζεις πρόσωπα καί πράγµατα, ὅταν εἶσαι ἄνθρωπος τοῦ λαοῦ -πού κάθε τόσο ταλαιπωρεῖται ἀπό τούς δηµαγωγούς καί ἀναξίους πολιτικούς- ἡ ἐλευθερία στή σκέψη, τήν ἐπιλογή καί τή δράση στή ζωή χάνεται καί γίνεσαι τυφλό ὄργανο ἀλλά καί θῦµα πού σέ ἐκµεταλλεύονται οἱ ἄλλοι.

Το καθῆκον ἐκείνων πού διδάσκουν τούς ἀνθρώπους εἶναι νά τούς ἐνηµερώνουν καί νά τούς παρακινοῦν νά ἀντιστέκονται στά ὅσα διαπράττουν κακοί καί ἰδιοτελεῖς ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ὅµως δέν εἶναι γνωστοί ἀπό τήν ἀρχή. Δυστυχῶς ὑπάρχει ἡ ὑποκρισία, ἡ ὁποία παρασέρνει τούς ἀνυποψίαστους καί τούς ὁδηγεῖ σέ πράξεις, πού ἔχουν ὡς τραγικό ἀποτέλεσµα τήν καταστροφή. Στό ἔργο τῆς πληροφόρησης καί ἀφύπνισης τῶν ἀνθρώπων συµβάλλουν καί οἱ ἄξιοι κληρικοί, οἱ ὁποῖοι ἀνησυχοῦν γιά τό ποίµνιό τους, γιά τούς πιστούς πού τούς βασανίζουν ἄνθρωποι κακοί καί τούς κάνουν τή ζωή ἀνυπόφορη. Ἀµέσως ὅµως σκέφτοµαι ὅτι οἱ ἄξιοι κληρικοί εἶναι δυσεύρετοι. Ἔτσι οἱ ἐλπίδες µου λιγοστεύουν καί ἡ ἀνησυχία µου γίνεται πόνος, γιατί οἱ ἄνθρωποι θά συνεχίσουν νά ζοῦν ἐξαρτηµένοι ἀπό τούς ἐπιτήδειους καί δόλιους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν τόση σκληρότητα, πού δέν διστάζουν νά ὁδηγήσουν στήν ἐξαθλίωση τούς συνανθρώπους τους, ἀρκεῖ νά πετύχουν τούς σκοπούς τους. Εἶναι ἀνάγκη νά ἀφήσουµε τά πολλά καί µεγάλα λόγια καί νά δίνουµε στούς ἀνθρώπους τοῦ λαοῦ τό φωτεινό παράδειγµα, τό ὁποῖο θά τούς ἀφυπνίζει καί θά τούς κάνει ἀνυπότακτους στούς πονηρούς καί σκληρούς. Νοµίζω ὅτι αὐτό εἶναι τό πιό ἀποτελεσµατικό µέτρο, τό ὁποῖο δέν ἔχουν συνειδητοποιήσει οἱ περισσότεροι κληρικοί καί λαϊκοί. Δυστυχῶς, περιορίζονται στό δικό τους µικρό κύκλο, δηµιουργώντας καλές ἐνυπώσεις µεταξύ τους, ὡς ἄνθρωποι πού βρίσκονται ἀσφαλῶς στήν κιβωτό τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ γιά τούς ναυαγούς πού εἶναι δίπλα τους καί κινδυνεύουν ἔχουν µειωµένο ἐνδιαφέρον καί ἀποδίδουν το ναυάγιο στούς ἴδιους, ἀφοῦ δέν ἀκολουθοῦσαν τό δρόµο τοῦ Θεοῦ, κι ἐκεῖ σταµατάει κάθε σκέψη γι᾿ αὐτούς! Ὅµως ἡ χριστιανική ἀγάπη δέν ἔχει ὅρια καί δέν κάνει διακρίσεις. Ὁ ἀληθινός χριστιανός ἀνησυχεῖ γιά ὅλους τούς ἀδελφούς καί βρίσκει πολλούς τρόπους βοήθειας καί συµπαράστασης. Βλέπει πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις καί γνωρίζει ὅτι ἡ ἔµπρακτη ἀγάπη συνοδεύεται ἀπό θυσίες, µικρές ἤ µεγάλες, ἀνάλογα µέ τίς καταστάσεις καί τίς περιστάσεις.

Του μακαριστοῦ Γέροντος Θεοκλήτου Διονυσιάτου:

«Πρέπει νά ὁμολογήσωμεν ὅτι ἔχομεν καί ἡμεῖς τήν "κρίσιν" μας. Κρίσιν ποιμένων καί θεολόγων. Δέν ἔχει, βεβαίως σημασίαν, ἄν τελικῶς δέν θά δυνηθοῦν νά βλάψουν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Βέβαιον ὅμως εἶναι, ὅτι φθείρουν τό ὀρθόδοξον φρόνημα τοῦ λαοῦ μας καί στερεώνουν τούς αἱρετικούς εἰς τάς πλάνας των. Ἀλλά ἐλησμονήσαμεν. Τό νά εἶναι τις Ὀρθόδοξος ποιμήν καί θεολόγος εἶναι μέγα πρᾶγμα. "Γενναίας δεῖται ψυχῆς" κατά Χρυσόστομον. Ποῦ νά εὕρωμεν τούς γενναίους; Ποῦ εἶναι οἱ Πατερικοί; Ποῦ οἱ Μάρτυρες τῆς πίστεως; Φοβούμεθα μήπως εὑρισκόμεθα εἰς τάς ἐσχάτας ἡμέρας. Ἀπαισιοδοξοῦμεν; Ἀλλά πῶς νά ἑρμηνεύσωμεν τό φαινόμενον τῆς τόσον ἐκτεταμένης ἀφασίας, τῆς μειοδοσίας ἐν τῇ πίστει, τῆς ἀπουσίας ζήλου ὑπέρ τῆς εὐσεβείας, τῆς βαθείας σιωπῆς, ἥτις διαδέχεται τά αἱρετικά κηρύγματα "Ὀρθοδόξων" ποιμένων; ποῦ εἶναι αἱ ἀστραπαί τῆς Ὀρθοδόξου θεολογίας;»

Φώτης Κόντογλου : Οι πειρασμοί.

«Ὅπως τὰ βλέφαρα ἀγγίζουνε τόνα τ᾿ ἄλλο, ἔτσι κι οἱ πειρασμοὶ εἶνε κοντὰ στοὺς ἀνθρώπους. Καὶ τὰ οἰκονόμησε ὁ Θεὸς μὲ σοφία, γιὰ τὴ δική σου ὠφέλεια, γιὰ νὰ χτυπᾶς μὲ ὑπομονὴ τὴν πόρτα Του, καὶ ἀπὸ τὸν φόβο τῶν λυπηρῶν νὰ Τὸν θυμᾶται ὁ λογισμός σου, καὶ νὰ Τὸν σιμώσεις μὲ τὴν προσευχή, καὶ ν᾿ ἁγιαστεῖ ἡ καρδιά σου μὲ τὸ νὰ Τὸν συλλογίζεσαι. Καὶ σὰν Τὸν ἐπικαλεστεῖς θὰ σ᾿ ἀκούσει, καὶ θὰ μάθεις πῶς ὁ Θεὸς εἶνε Κεῖνος ποὺ θὰ σὲ γλυτώσει. Καὶ θὰ νοιώσεις Κεῖνον ποὺ σ᾿ ἔπλασε καὶ ποὺ νοιάζεται γιὰ σένα καὶ ποὺ σὲ φυλάγει καὶ πώπλασε διπλὸ τὸν κόσμο γιὰ σένα, τὸν ἕνα σὰν δάσκαλο καὶ πρόσκαιρο παιδευτή, τὸν ἄλλο σὰν πατρογονικὸ σπίτι σου καὶ αἰώνια κληρονομιά σου. Δὲν σ᾿ ἔκανε ὁ Θεὸς ἀπαλλαγμένο ἀπ᾿ τὰ λυπηρά, μήπως θαρρευόμενος στὴν Θεότητα, κληρονομήσεις ὅ,τι κληρονόμησε κεῖνος, ποὺ πρῶτα λεγότανε Ἑωσφόρος, κι ὕστερα γίνηκε Σατανᾶς καὶ πάλι δὲν σ᾿ ἔκανε ἀλύγιστον καὶ ἀσάλευτον, γιὰ νὰ μὴ γίνεις σὰν τ᾿ ἄψυχα τὰ κτίσματα καὶ σοῦ δοθοῦνε τὰ ἀγαθὰ δίχως κέρδος καὶ δίχως μισθό, ὅπως στὰ ἄλογα εἶνε τὰ φυσικὰ χαρίσματα τὰ χτηνώδικα. Γιατὶ εἶνε εὔκολο σ᾿ ὅλους νὰ καταλάβουνε πόση ὠφέλεια καὶ πόση φχαρίστηση καὶ ταπείνωση κερδίζει ὁ ἄνθρωπος περνώντας τοῦτα τὰ μπόδια».

Eνα ερώτημα συνεχίζει να με βασανίζει:

O  Άγιος Βλαδίμηρος, ο τσάρος και η Αγία Όλγα, η ισαπόστολος καθώς και ολόκληρος ο λαός που εκχριστανίστηκαν και βαπτίστηκαν μαζί τους στον Δνείπερο ποταμό, στο Κίεβο, το σωτήριο έτος 988, δεν ήσαν τελικά Ρώσοι, αλλά ήσαν Ουκρανοί; Δηλαδή, λανθασμένα κάνουμε λόγο στην Εκκλησιαστική μας Ιστορία για εκχριστανισμό και βάπτιση των Ρώσων;

Πιο ευάρεστον στόν Κύριον από την αναξιότητα τών ιερέων, πού λειτουργούσαν;

Τότε ένας ησυχαστής μου υπενθύμισε την περίπτωση του ασκητού πού, μετά την άλωση τής Κωνσταντινουπόλεως, είδε επάνω στήν αγία Πρόθεση ερειπωμένου Ναού, μία γουρούνα με τα νεογνά της και άρχισε να κλαίει και νά οδύρεται. Τότε ενεφανίσθη Άγγελος Κυρίου και του λέγει· Αββά, τί κλαίεις; Γνωρίζεις ότι, αυτό πού είδες, είναι πιο ευάρεστον στόν Κύριον από την αναξιότητα τών ιερέων, πού λειτουργούσαν; Και ο Αγγελος εγένετο άφαντος.

Μητρ. Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμίας, κάποια προδοσία τῆς πίστης ἑτοιμάζεται μυστικά καί ὑπόκωφα

Καί ἕνα ἄλλο, χριστιανοί μου, πολύ σοβαρό. Τό ξέρουμε ὅτι τά πράγματα δέν πᾶνε καθόλου καλά. Ἀλλά δέν πηγαίνουν καλά καί στό θέμα τῆς πίστης μας. Δέν ξέρω ἄν βλέπω καλά, ἀλλά σάν νά μοῦ φαίνεται ὅτι κάποια προδοσία τῆς πίστης ἑτοιμάζεται μυστικά καί ὑπόκωφα. Τό λέγουν καί πολλοί ἄλλοι αὐτό ἅγιοι καί μορφωμένοι πατέρες. Ἡ πίστη μας εἶναι ἡ ὀρθόδοξη πίστη, αὐτή πού ἔβγαλε καί βγάζει θαυματουργούς ἁγίους καί μεγάλους θεολόγους Πατέρες. Οἱ παπικοί, πού παλαιά ἦταν ὀρθόδοξοι, ἔπεσαν σέ αἱρέσεις, πού δέν τίς ἀρνοῦνται μέ τίποτα καί γι᾽ αὐτό κόπηκαν ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Δέν εἶναι τώρα αὐτοί οἱ παπικοί Ἐκκλησία, ἀφοῦ μ᾽ αὐτούς δέν μποροῦμε νά τελέσουμε τήν Θεία Λειτουργία. Καί ὅμως ὑπάρχουν μερικοί, καί ὁ Πατριάρχης μας ἀκόμη, πού τούς ὀνομάζει «ἀδελφή Ἐκκλησία». Ἔτσι δημιουργεῖται μπέρδεμα, ἐκκλησιολογικό μπέρδεμα στούς χριστιανούς μας. Γιατί οἱ αἱρετικοί δέν μπορεῖ νά ἀποτελέσουν Ἐκκλησία. 

π. Θεόδωρος Ζήσης : ἐπειδὴ δὲν ἀναγνωρίζουµε τὸν πάπα, µᾶς προστέθηκε τώρα καὶ ὁ πατριάρχης Βαρθολοµαῖος ὡς συνήγορός του στὰ περὶ ἐλλιποῦς ἐκκλησιαστικότητος

Δὲν µᾶς φτάνει ποὺ ὁ πάπας µᾶς θεωρεῖ ἐλλειµµατικούς, µὲ ἐλλατωµένη ἐκκλησιαστικότητα, ἐπειδὴ δὲνἀναγνωρίζουµε τὸν πάπα, µᾶς προστέθηκε τώρα καὶ ὁ πατριάρχης Βαρθολοµαῖος ὡς συνήγορός τουστὰ περὶ ἐλλιποῦς ἐκκλησιαστικότητος, ἀφοῦ µᾶς διδάσκει ὅτι χωρὶς αὐτοὺς δὲν µποροῦµε νὰσυγκαλέσουµε Οἰκουµενικὴ Σύνοδο. Εἶπε ἢ ἔγραψε ποτὲ πρὸς τοὺς φίλους του Παπικοὺς ὅτι ὅλες οἱσύνοδοι ποὺ συνεκάλεσε ὁ πάπας µετὰ τὴν Ζ´ ὡς οἰκουµενικές, καὶ ἔχουν ξεπεράσει τὶς εἴκοσι, δὲνεἶναι οἰκουµενικές, γιατὶ ἀπουσιάζουν οἱ Ὀρθόδοξοι; Ἀλλὰ καὶ νὰ τὸ ἔλεγε, ποιός θὰ ἄκουγε τὴν γνώµητου; Ὁ πάπας σφετερίζεται, κλέβει τὸ δικαίωµα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίαςκαὶ συγκαλεῖ  Οἰκουµενικὲς Συνόδους, καὶ ἡ οἰκοδέσποινα Ἐκκλησία δὲν δεσπόζει εἰς τὰ τοῦ οἴκου της,ἀµφισβητοῦν τὰ δικαιώµατά της οἱ ἀξιωµατοῦχοι της καὶ τὰ παιδιά της;

Η ΣΤΑΧΟΜΑΖΩΧΤΡΑ -- Αλεξ. Παπαδιαμάντη

 Μεγάλην ἐξέφρασεν ἔκπληξιν ἡ γειτόνισσα τὸ Ζερμπινιώ, ἰδοῦσα τῇ ἡμέρᾳ τῶν Χριστουγέννων τοῦ ἔτους 187… τὴν θεια-Ἀχτίτσα φοροῦσαν καινουργῆ μανδήλαν, καὶ τὸν Γέρο καὶ τὴν Πατρώνα μὲ καθαρὰ ὑποκαμισάκια καὶ μὲ νέα πέδιλα.

Τοῦτο δὲ διότι ἦτο γνωστότατον ὅτι ἡ θεια-Ἀχτίτσα εἶχεν ἰδεῖ τὴν προῖκα τῆς κόρης της πωλουμένην ἐπὶ δημοπρασίας πρὸς πληρωμὴν τῶν χρεῶν ἀναξίου γαμβροῦ, διότι ἦτο ἔρημος καὶ χήρα καὶ διότι ἀνέτρεφε τὰ δύο ὀρφανὰ ἔγγονά της μετερχομένη ποικίλα ἐπαγγέλματα. Ἦτο (ἂς εἶναι μοναχή της!) ἀπ᾽ ἐκείνας ποὺ δὲν ἔχουν στὸν ἥλιο μοῖρα. Ἡ γειτόνισσα τὸ Ζερμπινιὼ ᾤκτειρε τὰς στερήσεις τῆς γραίας καὶ τῶν δύο ὀρφανῶν, ἀλλὰ μήπως ἦτο καὶ αὐτὴ πλουσία, διὰ νὰ ἔλθῃ αὐτοῖς ἀρωγὸς καὶ παρήγορος;

Εὐτυχὴς ὁ μακαρίτης, ὁ μπαρμπα-Μιχαλιός, ὅστις προηγήθη εἰς τὸν τάφον τῆς συμβίας Ἀχτίτσας, χωρὶς νὰ ἴδῃ τὰ δεινὰ τὰ ἐπικείμενα αὐτῇ μετὰ τὸν θάνατόν του. Ἦτο καλῆς ψυχῆς, ἂς εἶχε ζωή! ὁ συχωρεμένος. Τὰ δύο παιδιά, «τὰ ἀδιαφόρετα», ὁ Γεώργης καὶ ὁ Βασίλης, ἐπνίγησαν βυθισθείσης τῆς βρατσέρας των τὸν χειμῶνα τοῦ ἔτους 186… Ἡ βρατσέρα ἐκείνη ἀπωλέσθη αὔτανδρος, τί φρίκη, τί καημός! Τέτοια τρομάρα καμμιᾶς καλῆς χριστιανῆς νὰ μὴν τῆς μέλλῃ.

Από το ιστολόγιο 'ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ' (παραθέτω ολόκληρο τον σύνδεσμο για κάθε ενδιαφερόμενο)

https://krufo-sxoleio.blogspot.com/2024/09/blog-post_18.html:

Καθηγητής Ανδρέας Θεοδώρου (+2004)
«Ο Οικουμενισμός δεν είναι αίρεση και παναίρεση, όπως συνήθως χαρακτηρίζεται. Είναι κάτι πολύ χειρότερο της παναιρέσεως. Οι αιρέσεις ήταν φανεροί εχθροί της Εκκλησίας. Μπορούσε αυτή να παλέψει εναντίον τους και να τις κατατροπώσει. Ο Οικουμενισμός όμως αδιαφορεί για τα δόγματα και για τις δογματικές διαφορές των Εκκλησιών. Είναι υπέρβαση, αμνήστευση, παραθεώρηση, για να μην πούμε νομιμοποίηση και δικαίωση των αιρέσεων. Είναι ύπουλος εχθρός, και από εδώ ακριβώς προέρχεται ο θανάσιμος κίνδυνος» (από το φυλλάδιο Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΌΣ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2007)

Οι Οίκουμενισταί είναι χειρότεροι των γραμματέων και των Φαρισαίων

Τι είπε ο Χριστός μας ελέγχοντας τούς γραμματείς και Φαρισαίους; 

«Έπί της Μωσέως καθέδρας έκάθισαν οί γραμματείς και Φαρισαίοι. Πάν­τα ούν όσα έάν εϊπωσιν ύμϊν τηρείν, τηρείτε και ποιείτε, κατά δέ τά έργα αυτών μή ποιείτε’ λέγουσι γάρ, καί ού ποιούσι» (Ματθ. 23, 2-3). Ή διδασκα­λία τους ήταν σωστή, τα έργα τους όμως πονηρά και υποκριτικά. Οι Οίκουμενισταί είναι χειρότεροι των γραμματέων και των Φαρισαίων, διότι κάθονται στους θρόνους των Πατέρων της Εκκλησίας και νοθεύουν και διαστρέ­φουν το Ευαγγέλιο, εξισώνοντας το φως με  το σκότος, την αλήθεια με  την πλάνη, την Ορθοδοξία με την αίρεση! Και η διδασκαλία τους είναι αιρετική, και τα έργα τους (συμπροσευχές, συλλείτουργα, συμμετοχή στο Π.Σ.Ε.) παράνομα.

Από το Γεροντικό του Σινά :

Δύο ξένοι Μοναχοί επεσκέφθηκαν κάποιο Γέροντα, μια νηστήσιμη μέρα, Εκείνος τους υποδέχτηκε πρόθυμα και τηρώντας τον κανόνα της φιλοξενίας, έφαγε μαζί τους στο τραπέζι. Κατόπιν τους εξήγησε πως η νηστεία έχει μεν το μισθό της, αλλ' εκείνος που καταλύει χάριν των φιλοξενουμένων του,  λαμβάνει δυο μισθούς. Ένα, γιατί κόβει το θέλημα του και άλλον, γιατί αναπαύοντας τους αδερφούς του,  τηρεί την εντολή της αγάπης.

π. Θεόδωρος Ζήσης:

…ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, μας δείχνει τον δρόμο· να δυναμώσουμε την πίστη, τις παραδόσεις, να διατρανώσουμε και να προβάλουμε την ορθόδοξη πνευματικότητα και να στείλουμε τους νέους Βαρλαάμ, δικούς μας και ξένους, εκεί που ανήκουν και τους ταιριάζει, εκεί που πήγε ντροπιασμένος ο Βαρλαάμ και διωγμένος από την Ανατολή· να προσκυνήσει τον Πάπα, όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς: «προσφύσας μεν εκείνω τα χείλη και το γόνυ μεθ΄ ηδονής, ως έοικε, και σεβάσματος ασπασάμενος, την δε κεφαλήν υποθείς ταις εκείνου χερσί και την εκείθεν σφραγίδα χαίρων δεξάμενος». Εμείς ούτε γόνυ θα κλίνουμε ούτε χρειαζόμαστε την ευλογία του, και λυπούμαστε, γιατί οι ηγέτες μας αποδεικνύονται μικροί μπροστά σε τόσο μεγάλα θέματα. Όσοι σέβονται τον Πάπα, ας πάνε να τον επισκεφθούν στο Βατικανό, στη Ρώμη. Στην Ορθόδοξη Ελλάδα από αιώνων είναι πρόσωπο ανεπιθύμητο· persona non grata. Ποιος θα αλλάξει την ιστορία και θα ασεβήσει εις τους αγίους και εις τα άγια; 

Ο ὀρθόδοξος ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Ανδρέου Θεοδώρου

῾Ο ὀρθόδοξος θεολόγος ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ* Τοῦ Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Αθηνών, ᾿Ανδρέου Θεοδώρου (†)

(῾Ως γνωστόν, τὸν Δεκέμβριον τοῦ παρελθόντος ἔτους [1972] ἡ Αδελφότης Θεολόγων «῾Ο Σωτήρ», συνεκρότησε Σύναξιν Θεολόγων, φίλων καὶ συνεργατῶν αὐτῆς, καθ᾿ ἣν ὡμίλησεν ὁ Καθηγητὴς κ. ᾿Ανδρέας Θεοδώρου με θέμα: «῾Ο ὀρθόδοξος Θεολόγος ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ». ᾿Εκ τῆς ἐμπεριστατωμένης αὐτῆς εἰσηγήσεως ὁ «Ο.Τ.» δημοσιεύει ἀκολούθως τὰ σημεῖα ἐκεῖνα, εἰς τὰ ὁποῖα τονίζονται εὐστόχως οἱ τεράστιοι κίνδυνοι, τοὺς ὁποίους διατρέχει ἡ ᾿Ορθοδοξία ἐκ τῆς συμμετοχῆς αὐτῆς εἰς τὸν σύγχρονον Οἰκουμενισμόν).

Η ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ ΘΕΣΙΣ τῆς ᾿Ορθοδοξίας ἐν τῷ συγχρόνῳ Οἰκουμενισμῷ, ἐγκυμονεῖ, ὡς εἶναι φυσικόν, τεραστίους δι᾿ αὐτὴν κινδύνους. ῾Ο μόνος λόγος ὁ δυνάμενος ὁπωσοῦν νὰ δικαιολογήση βασίμως τὴν ἐν τῷ Π.Σ.Ε. συμμετοχὴν τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, εἶναι τὸ χρέος τῆς μεταδόσεως τοῦ ὀρθοδόξου καθολικοῦ φωτὸς εἰς τοὺς ἐν τῷ σκότει καὶ τῇ πλάνῃ εὑρισκομένους Χριστιανοὺς τῆς Δύσεως. Τὸ ἔργον δηλαδὴ αὐτῆς εἶναι ἔργον σαφῶς ἱεραποστολικόν. ῾Η μέχρι τοῦδε ἀποστολὴ αὕτη τῆς ᾿Ορθοδοξίας εἶχε μὲν ἀποτελέσματα, πενιχρὰ ὅμως καὶ ἀσήμαντα. Βεβαίως δὲν δυνάμεθα νὰ ἀρνηθῶμεν τὸ γεγονὸς ὅτι ἐν τοῖς κόλποις τῆς οἰκουμενικῆς κινήσεως ἡ ᾿Ορθοδοξία κατέστη βαθμιαίως περισσότερον γνωστὴ εἰς τοὺς ἑτεροδόξους τῆς Δύσεως. Πέραν ὅμως τούτου, καὶ δὴ καὶ πέραν ἑνὸς συγκινησιακοῦ θαυμασμοῦ ἐν ὄψει τοῦ πλούτου τῆς ὀρθοδόξου λατρείας (κατὰ προτίμησιν τῆς ρωσικῆς), οὐδὲν τὸ θετικόν, ἁπτόμενον τοῦ ὀντολογικοῦ βάθους τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὁμολογιῶν, ἔχει ἄχρι τοῦδε ἐπιτευχθῆ. ῎Ηδη παρῆλθον πολλαὶ δεκαετηρίδες οἰκουμενιστικῆς ἐμπειρίας καὶ ζωῆς. Οἱ Προτεστάνται μᾶς ἔχουν γνωρίσει ἐπαρκῶς. Θὰ ἦτο δὲ ἀφέλεια νὰ πιστεύσωμεν, ὅτι εἶναι ποτὲ δυνατὸν νὰ προσέλθουν οὗτοι εἰς τὴν ᾿Ορθοδοξίαν καὶ νὰ ἀποστοῦν τῆς βασικῆς των προτεσταντικῆς ἀρχῆς, τοσούτω μᾶλλον ὅσω ἡ περὶ κλάδων θεωρία καὶ ἄσκοπον θεωρεῖ καὶ ἀποκλείει ἓν τοιοῦτον ἐνδεχόμενον. ᾿Εν συγκρίσει πρὸς τὰ πενιχρὰ ταῦτα ὀφέλη τῆς ᾿Ορθοδοξίας, αἱ ζημίαι καὶ οἱ κίνδυνοι, τοὺς ὁποίους αὕτη διατρέχει ἐκ τῆς ἐν τῷ Οἰκουμενισμῷ συμμετοχῆς της, εἶναι ἀσυγκρίτως περισσότεροι καὶ σημαντικώτεροι. ῾Ο κυριώτερος κίνδυνος ἐν προκειμένῳ εἶναι ἡ βαθμιαία διάβρωσις τῆς ὀρθοδόξου συνειδήσεως πρῶτον μὲν τῶν μετεχόντων ἐν τῇ οἰκουμενιστικῇ κινήσει ὀρθοδόξων ἐκπροσώπων, εἶτα δὲ καὶ εὐρυτέρων ἐκκλησιαστικῶν ὁμάδων καὶ κύκλων, ἰδία τῶν συμφυρομένων μετὰ τῶν ἑτεροδόξων ἐν τῷ Νέῳ Κόσμῳ καὶ ταῖς χώραις τῆς Δύσεως. ῾Η διαμορφουμένη κατάστασις ἐνταῦθα εἶναι αὐτόχρημα τραγική! Πλεῖστοι τῶν κατ᾿ ἐπίφασιν ὀρθοδόξων οἰκουμενιστῶν ἔπαυσαν νὰ πιστεύουν, ὅτι ἡ ᾿Ορθόδοξος Καθολικὴ ᾿Εκκλησία ἀποτελεῖ τὴν Unam Sanctam ἐπὶ τῆς γῆς. Καὶ ἂν δὲν τὸ ὁμολογοῦν παρρησία, ἐν τούτοις ἡ συνείδησίς των ἀσπάζεται ἐνδομύχως τὴν περὶ κλάδων προτεσταντικὴν θεωρίαν καὶ ἄλλας συναφεῖς ἀλλοκότους ἰδέας. Τὰ ὀρθόδοξα τῆς Πίστεως δόγματα ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ παραθεωροῦν, τὴν ἱερὰν Παράδοσιν τῆς ᾿Ορθοδοξίας εἰς ὀλίγον λογίζονται, τοὺς ἱεροὺς κανόνας αὐτῆς περιφρονοῦν καὶ καταπατοῦν! Καυχῶνται ὅτι εἶναι ὀρθόδοξοι, ἐνῶ εἰς τὴν πραγματικότητα εἶναι βεβαπτισμένοι εἰς τὴν κολυμβήθραν πασῶν τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν! ῎Ισως δὲ καὶ μερικοὶ ἐξ αὐτῶν νὰ εἶναι ἕτοιμοι νὰ ἀπεμπολήσουν καὶ τὰ ὀρθόδοξα πρωτοτότκιά των ἀντὶ πινακίου οἰκουμενιστικῆς φακῆς! Τὸ πνεῦμα τοῦτο, τὸ συνταράσσον τὰς ὀρθοδόξους κοινότητας τοῦ ἐξωτερικοῦ, ἤρχισεν, ὡς μὴ ὤφελε, νὰ πνέη καὶ εἰς τὸν παραδοσιακὸν χῶρον τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ελλαδικῆς ᾿Εκκλησίας. ῾Ως ἓν μικρὸν δεῖγμα τῆς ἰδέας, ὅτι ἡ ᾿Ορθόδοξος Καθολικὴ ᾿Εκκλησίας δυνατὸν νὰ μὴ εἶναι ἡ μία καὶ μοναδικὴ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τῆς Γῆς, ἀναφέρομεν κατωτέρω βραχεῖαν περικοπῂν ἐκ τοῦ περιοδικοῦ «Χριστιανικὸν Φῶς» (τεῦχος ᾿Οκτωβρίου 1972, ἀρ. φύλ. 146), τῆς ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυδωνίας καὶ ᾿Αποκορώνου, Κρήτης: «Αἱ ἐργασίαι τοῦ Σεμιναρίου διεξήχθησαν ἐντὸς ἀτμοσφαίρας μυστατωγικῆς μὲ ἀποτέλεσμα τὸν ἀν α β απ τ ι σ μ ὸν τ ῶν ψ υχ ῶν π ρ ὸ ς τ ὴ ν ἰ δ έ α ν τ ῆ ς Μ ι ᾶ ς κα ὶ ῾ Ε ν ι α ί α ς ἀνὰ τ ὸ ν κό σ μ ο ν ᾿ Ε κ κ λ η σ ί α ς — Παλλαδίου κα ὶ Κ ι β ω τ ο ῦ τ ῶ ν ἐ λ π ί δ ω ν τ ῆ ς μ έ χ ρ ι θ α ν ά τ ο υ ἀ γ ω ν ι ώ σ ης σήμερον Πανανθρωπίνης Κοινότητος »1. Τί νὰ ἐννοῆ ἆραγε ὁ συντάκτης τοῦ σχολίου λέγων, ὅτι ἀνεβαπτίσθησαν αἱ ψυχαὶ ἐν τῇ ἰδέᾳ τῆς Μιᾶς καὶ ῾Ενιαίας ἀνὰ τὸν κόσμον ᾿Εκκλησίας; Ποία εἶναι ἡ ᾿Εκκλησία αὕτη; Μήπως ἀνεβαπτίσθησαν εἰς τὴν ἰδέαν αὐτῆς καὶ οἱ ᾿Ορθόδοξοι; Δὲν ἀρκεῖ δηλαδὴ τὸ ὅτι εἶναι βεβαπτισμένοι οὗτοι εἰς τὴν μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίαν; Εἶναι ἢ ὄχι ἡ ᾿Ορθοδοξία ἡ μοναδικὴ καὶ πραγματικὴ ἐν τῷ κόσμῳ ᾿Εκκλησία τοῦ Σωτῆρος; ῍Η μήπως εἶναι ἁπλῶς μία τῶν τριῶν μεγάλων ῾Ομολογιῶν, ὡς ὁ ἴδιος ὁ συντάκτης εἰς ἄλλο σημεῖο τοῦ σχολίου του παρατηρεῖ; Θὰ ἤμεθα ὄντως εὐτυχεῖς ἂν ὁ σχολιογράφος, τὸν ὁποῖον προσωπικῶς δὲν γνωρίζομεν, μᾶς ἐδήλωνε σαφῶς καὶ ἀπεριφράστως, ὅτι ὑπὸ ἀναβαπτισμὸν ἐνταῦθα ἐννοεῖ τὸν ἀναβαπτισμὸν τῶν ἑτεροδόξων τῆς Δύσεως εἰς τὴν ἰδέαν τῆς ᾿Ορθοδόξου Καθολικῆς ᾿Εκκλησίας, ὡς τῆς Μιᾶς καὶ ἑνιαίας ᾿Εκκλησίας τοῦ Κυρίου ἐπὶ τῆς γῆς.

* * *

Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ, τὸν ὁποῖον διατρέχει ἡ ᾿Ορθόδοξος Καθολικὴ ᾿Εκκλησία ἐκ τοῦ ρ ω μ α ι ο κ α θ ο λ ι κ ο ῦ Οἰκουμενισμοῦ , εἶναι, κατὰ τὴν κρίσιν ἡμῶν, πολὺ μεγαλύτερος καὶ σημαντικώτερος. ᾿Ενταῦθα πρόκειται περὶ ὑποκριτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἠμφιεσμένου τὰ ψιμύθια τῆς ἀγάπης. ᾿Αγάπης δ᾿ ἀορίστου καὶ γενικῆς, κεχωρισμένης τῆς ἐξ ἀποκαλύψεως θείας ἀληθείας καὶ διεζευγμένης τῆς θεολογίας. ᾿Εν ὀνόματι τῆς ἀγάπης ταύτης παραθεωροῦνται τὰ χάσματα καὶ τὰ κενά, γεφυροῦται ἡ διάστασις καὶ αἴρεται ὁ ἀποχωρισμός. Πρὸ αὐτῆς ὁ θεολογικὸς διάλογος ὑποχωρεῖ. ᾿Εν ὄψει τῆς ἀγάπης, παραδίδονται εἰς τὴν λήθην ἡ παράδοσις καὶ ἡ ἱστορία! Λέξις ἡ ἀγάπη μαγική, μεταποιοῦσα ταχυδακτυλουργικῶς ἐκκλησιαστικὰς καταστάσεις μορφωθείσας εἰς τὸ πέρασμα μακρῶν αἰώνων! ῾Η ἰδέα τῆς ἀγάπης συγκινεῖ. ῾Ως πελώριος μαγνίτης ἕλκει τὰς ψυχὰς τῶν ἀνθρώπων, σαγηνεύουσα τὰ ἀστήρικτα πνεύματα καὶ γοητεύουσα τοὺς περὶ τὴν πίστιν ἀπληροφορήτους. ᾿Εν ὀνόματι τῆς ἀγάπης οἱ ἀρχηγοὶ τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ καὶ τῆς ᾿Ορθοδοξίας προῆλθον εἰς θεαματικὰς ἐκδηλώσεις ἐπὶ τοῦ προσκηνίου τοῦ οἰκουμενιστικοῦ θεάτρου. ῞Υψωσαν τὴν φωνήν των μέχρις οὐρανοῦ. ῎Εχυσαν ποταμοὺς οἰκουμενιστικῶν δακρύων. ῎Επλασαν ὄνειρα οἰκουμενιστικά! ᾿Επεδόθησαν εἰς δρόμον ταχύτητος πρὸς τὸ τέρμα τῆς οἰκουμενιστικῆς ἑνώσεως. Καὶ τὴν τελευταίαν στιγμὴν ἡ θεία Πρόνοια ἔσωσε τὴν ᾿Ορθοδοξίαν ἀπὸ μίαν de facto ἕνωσιν, τὴν ὁποίαν ἐσκόπευον νὰ ἐγκαινιάσουν οἱ ὡς ἄνω ἀρχηγοὶ τῶν ᾿Εκκλησιῶν κατὰ τὸ παρελθὸν ἔτος (1971) ἐν Ρώμῃ, κοινωνοῦντες ἐκ τοῦ αὐτοῦ θείου Ποτηρίου! ῾Ο ἀδεὴς μετὰ τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν συγχρωτισμὸς ἐγκυμονεῖ θανασίμους διὰ τὴν ᾿Ορθοδοξίαν κινδύνους . ῾Υπὸ τὸ οἰκουμενιστικὸν πνεῦμα ἀγάπης καὶ διὰ τῆς ἰδέας ὅτι ὁ Ρωμαιοκαθολικισμὸς δὲν ἀφίσταται δῆθεν οὐσιωδῶς τῆς ᾿Ορθοδοξίας, διανοίγεται ἡ πύλη πρὸς ποικίλα κακὰ καὶ ἐγκληματικὰ τολμήματα, ὡς ἡ ἀπονενοημένη πρωτοβουλία τοῦ ρωσικοῦ πατριαρχείου, ὅπερ βασιλικώτερον τοῦ βασιλέως, ἀπεφάσισεν ἐσχάτως τὴν μυστηριακὴν διακοινωνίαν μετὰ τῶν αἱρετικῶν τῆς Δύσεως (Παπικῶν)! Προώθησις ἐν προκειμένῳ τῆς ἐγκληματικῆς ταύτης πολιτικῆς θὰ ὁδηγήση ἀφεύκτως τὴν ᾿Ορθοδοξίαν εἰς τὸ θλιβερώτερον σχίσμα τῆς ἱστορίας της!

* * *

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, ὑπ᾿ ἀμφοτέρας αὐτοῦ τὰς ὄψεις, ἀποτελεῖ θλιβερὰν ἐκκοσμίκευσιν τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ζῶν καὶ ἀναστρεφόμενος εἰς ἕνα κόσμον, ὁ ὁποῖος οὐσιαστικῶς κατέλυσε πᾶσαν ἔννοιαν αὐθεντίας καὶ ἀρχῆς καὶ ἀπώλεσε πᾶσαν μεταφυσικὴν αἴσθησιν τῆς μυστηριακῆς ἱερότητος τοῦ βίου, περιστέλλων ἀσφυκτικῶς τὴν ἀνθρωπίνην ὕπαρξιν ἐντὸς τῶν φυσικῶν ὁρίων τῆς παρούσης ζωῆς, ἤρχισεν ἀπό τινος χρόνου ἐπικινδύνως νὰ συσχηματίζεται πρὸς τὸ πνεῦμα τοῦτο τοῦ αἰῶνος, ἀμβλύνων πᾶσαν ἔννοιαν θείας καὶ ἀνθρωπίνης αὐθεντίας καὶ ἀποβάλλων βαθμηδὸν τὴν αἴσθησιν τῆς μυστηριακῆς δομῆς τῆς χριστιανικῆς ὑπάρξεως καὶ ζωῆς. ῾Ο σύγχρονος Οἰκουμενισμός, ὁσημέραι ἐκκοσμικευόμενος, τείνει νὰ ὑποβαθμίση τὸ ἀπόλυτον καὶ ἀποκλειστικὸν μεγαλεῖον τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὡς τῆς μόνης καὶ par excellence [κατ᾿ ἐξοχὴν] ἐξ ἀποκαλύψεως θείας θρησκείας, οὕτω δὲ [τείνει] νὰ μειώση καὶ τὴν ἀποκλειστικότητα τοῦ λυτρωτικοῦ χαρακτῆρος αὐτοῦ. Τί ἄλλο ἆραγε νὰ σημαίνη ἡ ἄκριτος καὶ ἐπιπολαία στροφή του πρὸς τὰ ἄλλα ἐξωχριστικανικὰ θρησκεύματα, μετὰ τῶν ὁποίων σπεύδει νὰ ἔλθη εἰς διάλογον ἀδελφικὸν καὶ φιλικόν; Τί ἄλλο, ἢ ὅτι ἀναγνωρίζει οὗτος ἓν εἶδος ἰσοτιμίας τῶν θρησκευμάτων τούτων πρὸς τὸν Χριστιανισμὸν καὶ μέχρις ἑνὸς βαθμοῦ — ἂν μὴ πλήρως καὶ τελείως — τὴν δυνατότητα παρ᾿ αὐτοῖς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου! Ταῦτα δὲ πάντα εἰς πεῖσμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν, ὅστις ἀπέστειλε τοὺς Μαθητάς Του ὄχι νὰ συνδιαλέγωνται ἀδελφικῶς, μετὰ τῶν εἰδωλολατρῶν, ἀλλὰ νὰ κηρύσσουν εἰς αὐτοὺς τὸ εὐαγγέλιον τῆς σωτηρίας καὶ νὰ βαπτίζουν τούτους εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος! ῞Οτι ἡ τοιαύτη οἰκουμενιστικὴ ἐκκοσμίκευσις τῆς οὐσίας τοῦ Χριστιανισμοῦ, καταλύουσα πλήρως τὴν παραδοσιακὴν ὑπόστασιν τῆς ᾿Ορθοδοξίας, τείνει νὰ ὑποσκάψη καὶ τὰ θεμέλεια τοῦ ῎Εθνους ἡμῶν, εἶναι περιττὸν καὶ νὰ σημειώσωμεν.

* * *

ΛΕΓΕΤΑΙ καὶ γράφεται, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι παναίρεσις. Προσωπικῶς δὲν συμφνοῦμεν πρὸς τὸν χαρακτηρισμὸν τοῦτον. ῾Ο Οἰκουμενισμὸς δὲν εἶναι παναίρεσις, διότι δὲν ἀσχολεῖται εἰδικῶς μὲ τὰ δόγματα, τὰ ὁποῖα κακοδόξως νὰ παραμορφοῖ. Τοὐναντίον, οὗτος οὐδόλως ἐνδιαφέρεται δι᾿ αὐτά. Τὰ παραθεωρεῖ καὶ τὰ ὑπερβαίνει, ὅπως παραθεωρεῖ καὶ ὑπερβαίνει τὰς δογματικὰς τῶν ᾿Εκκλησιῶν διαφοράς. ῾Ο Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἀμνήστευσις καὶ ἀνοχὴ τῶν αἱρέσεων, διὰ νὰ μὴ εἴπωμεν κολασμὸς καὶ δικαίωσις αὐτῶν. Εἶναι ὑπέρβασις τῶν αἱρέσεων καὶ ἀποδυνάμωσις καθόλου τοῦ βάρους καὶ τῆς ἰσχύος αὐτῶν. ᾿Εν τούτῳ δ᾿ ἀκριβῶς ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι τι κατὰ πολὺ χειρότερον τῆς παναιρέσεως. Αἱ αἱρέσεις εἶναι ἐμφανεῖς τῆς ᾿Εκκλησίας ἐχθροί . Πρὸς αὐτὰς δύναται αὕτη νὰ ἀντιπαλαίση. Πρὸς τὸν Οἰκουμενισμὸν ὅμως, διεκδικοῦντα ὑπὲρ ἑαυτοῦ τὴν γνησίαν μορφὴν καὶ οὐσίαν τῆς ᾿Ορθοδοξίας, πῶς νὰ ἀντιπαλαίση; ῾Ο Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἐχθρὸς καταχθόνιος καὶ ὕπουλος . ᾿Αναβλύζει ἐκ τῶν ἔνδον, κοπτόμενος δῆθεν ὑπὲρ τοῦ κάλλους τῆς ᾿Ορθοδοξίας! ᾿Εν τούτῳ δὲ ἔγκειται καὶ ὁ ἐξ αὐτοῦ θανάσιμος κίνδυνος. ῾Ο Οἰκουμενισμὸς εἶναι παγὶς καὶ νόσος πρὸς θάνατον!